We ge ling s 71ieuws blad
Bijblad van
SNUFFELGRAAG EN KNAGELIJNTJE
wegeling's nieuwsblad van 6 nov. 1925.
VAN EEN LIEF MEISJE EN EEN MUZIKANTJE.
Mary zat in de breede vensterbank, om te luisteren
«aar elk geluid, dat ze boorde op den landweg. Ze ver
wachtte namelijk visite, want haar moeder zou bezoek
krijgen van een oude schoolvriendin met haar zoontje,
een wonderkind, dat zoo prachtig piano speelde ondanks
zijn tien jaren, dat hq optrad op concerten en zich nu
ook zou doen hooren op het koninklijke lustslot, dat
■iet ver af lag van Mary's huis.
Mary's vader was dokter en de goede man was zeer
geliefd in den omtrek; vooral de patiënten van het zie
kenhuis waren zeer met hem ingenomen, want ten allen
ftqde was hij bereid te helpen en tdj maakte waarlijk
geen onderscheid tusschen rijk en arm. Mary's rnoeder
was ook een allerliefste vrouw, zoodat het geen wonder
was, dat ons meisje geleerd had, kleine daden van liefde
te bewijzen. Zij had nu geboord, dat het muzikale jon
getje zou komen en was natuurlijk heel nieuwsgierig
naar hem ze noemde hem altijd maar het „muzikantje
ofschoon ze heel goed wist, dat het eigenlijk niet vleiend
genoeg gezegd was; nr«r ze bedoeldé er toch vol
strekt geen beleediging mee.
Maar Mary wis een beetje verlegen, en dus toen ze
Mevrouw Nouman met haar zoontje hoorde komen, bleef
se kalm boven zittenen toch had ze expres haar witte
jsrk aan ter eere van het bezoek. Nico was ook heel
moois hij droeg een zijden fluweelen kraag, want hij
zou dienzelfden avond immers nog spelen op het slot
Nico had zich veel voorgesteld van zijn kleine vriendin
en toen die maar hardnekkig boven bleef, kreeg ons
ventje verlof, haar te gaan opzoeken op haar kamer.
Nu, de knnismakïng was toen gauw geschied hij kwam
met uitgestrekte hand op haar af en vond dadelijk, dat
zil veel mooier was, dan al die booge heeren en dames,
waar hij altijd voor spelen moest.
Ik ben je hier maar komen opzoeken, sprak hq
eenvoudig, omdat je moeder zei, dat je zeker anders nog
zoo lang zou wegblijven.
Zoo. Ben jij nou bet muzikantje? ja, zie je, ik ver
langde wel erg je te zien, maar ik durfde eigenlijk niet
beneden te komen, omdat ik maar een heel, heel ge
woon meisje ben.
O, ik zou liever bq jou willen blijven, dan op het
slot te spelenzei hq vol gloed. Mary zuchtte.
Neen, weet je waar je eens moest spelen, in het
ziekenhuis, daar hooren ze zoo graag muziek. En nu
zou vanavond de organist uit de groote kerk er een
concert geven, maar die is ineens ziek geworden en nu
gaat het niet door. Zij hadden er zich nogal zoo op
verheugd, die stakkerds IDenk je niet, dat je daar
nog eerst even zou kunnen spelen, voordat je naar bet
slot ging?
Hoever is het af Kunnen we er naar toe loopen
vroeg Nico.
Jawelzei Mary, met een erge klenr, want ze
vond dit een schitterenden invaL We kunnen van de
warande in den tuin komen en als we dat maar wat
stilletjes doen, zal niemand ons hooren en ik kan heel
goed den weg vinden in bet donker. We gaan dwars
over het veld, zie je?
Ze dacht inderhaast niet, dat ne maar een dun wit
jurkje aan had en dat de Octoberavonden al heel koud
kannen zijnZe nam Nico bq de hand en stil klauter
den ze de warande uit en kwamen zoo in den tnin.
Nu moeten we dwars over dat veld van boer
Samson, dat mag wel, zie je als ik in het donker maar
de opening in het hek kan vinden, waar we door moe
ten kruipen en dan moeten we op het eind sen. smal
vlondertje over. Maar je bent toch met bang
O reen zq Nico, die altijd in groote steden had
gewoond en voor wien dos een ongekend avontuur aar
dig was, vooral in zulk prettig gezelschap. 7 «n ze het
kek doorkropen, voelde nq wd, dat hq even bleef haken
met zijnen kanten kraag, maar het scheen wel, dat de
frissche avondlucht hem alles ook bed luchtig deed op
nemen en dus volgde hij moedig zijn padzoekster, die
hem nu de hand reikte om hem over het plankje te
helpen. Ze leek net een fee in haar dun wit jurkje en
in hare blonde krullen, die haar om het hoofd speelden.
Hij leek wel een prins uit een of ander sprookje, met
zijn goudkleurig pakje en zijn fijn verlakte schoentjes,
die wel wat te veel hadden kennis gemaakt met modder
en nattigheid.
Wat ga je nu spelen vroeg Mary onderweg, want
je hebt immers heelemaal geen muziek bij je
O. dat is niets, zei N co, dan fantaseer ik maar wat
Wat is dat? vroeg zijn vriendin.
Och, dan speel je zoo maar wat er in je opkomt,
zoo kan ik soms uren lang bezig zijn
Nu waren ze er bijna en Mary trok aan de bel.
Gaat het concert nog door vroeg ze aan de pleeg
zuster, die open deed.
Neen antwoordde die, een en al verbazing op het
zien van de beide kinderen.
De zieken zijn allemaal beneden in de groote zaal,
want de Moeder zal spelen en dan zullen ze gezamelijk
eenige liederen zingen. Maar hoe kom je zoo hier op
dezen tijd, Mary en wie is die jongen, dien je bij je hebt
Dat is Nico Babawitsch, die op het koninklijk slot
zou gespeeld hebben, maar die nu veel liever hier wil
komen.
De Moeder was er intusschen ook bq gekomen en
liet de kinderen gauw binnen in de groote zaal. Daar
stond een prachtige vleugel, cn zonder verdere instruc
ties af te wachten, zette ftico zich daarvoor en begon
te fantaseeren, zóó schoon, zóó betooverend, dat het als
hemelsche muziek klonk, zoodat de zieken geen spijt
hadden van hun ruilAdemloos luisterde allen en toen
de kleine artist na een uur opstond van de piano en
iedereen nog te zeer onder den indruk 'was om het
kind te bedanken voor dat heerlijke uur, ging een der
pleegzusters nog met tranen in de oogen naar de tele
foon en bedankte aan het koninklijk slot voor de bewezen
vriendelijkheid: voor het genot, dat den zieken gegund
was
Men begreep daar niets van het geval, want nog steeds
verwachtte men er het wonderkind voor dien avond.
Mary was in staat alles te verklaren en, nu werd er
ook gauw getelefoneerd naar het huis van den dokter,
waar men zich al ernstig ongerust was gaan maken
over beide kinderen, die dan nu ook onmiddeiijk met
het rijtuig werden afgehaald.
Een uur later was alles weer in orde en speelde Nico
voor de koningin Hij deed het zeker mooi, maar tóch
cl het genot daar in het koninkijk slot, gelijk stond
met dat in het ziekenhuis, wie zal het uitmaken
Nicolaas Babawitsch nam zich echter voor, elk jaar
zqn jonge vriendin te komen opzoeken en dan meteen
nog eens in het ziekenhuis te spelen, wat hem altijd
veel meer voldoening gaf, dan op het deftigste concert
OM NA TE TEEKENEN.
31e JAARGANG
VRIJDAG 6 NOVEMBER 1925
N*. 4*
Voor Jong en Oud
1 Mag ik me even voorstellen, kinderen Mijn naam
is Snuffelgraag. Zoo ben ft genoemd, omdat ft
zoo'n fijn neusje heb. En ook, omdat ik met dat
neusje graag overal snuffel, waar wat lekkers te
halen is. Daar zal jullie nog wel méér van hooren.
Want ik ga jullie alles vertellen, wat ik van mijzelf
en van mijn zusjes en broertjes weet
En dat is al één van mijn zusjes. Die heeft een
heel mooie naam. Ze heet Knagelijntje, moet jullie
weten. Omdat ze overal haar fijne muizentandjes
in zet Knagelijntje is precies zoo oud als ik en als
de andere broertjes en zusjes, want we zijn allen
op denzelfden dag geboren. Maar van haar houd
ik het meest, omdat wij altijd goede kameraadjes
jfazijn geweest en al heel wat samen beleefd hebben.
B Ja, als ft daar nog fttn denk. Dat was hi een bed
groote kelder onder éen viDs. Daar woonden vader
en moeder in een hef, klein, muizenhuisje. Dat
hadden ze gemaakt van stroo, dat de menschca
om flesschen doen. Flesschen zijn van die rare gladde
dingen, waar je met tegen op kunt klimmen.
4 We waren met ons tienen, zusjes en broertjes. En
we hadden allemaal ergen honger. Dan ging moe
der even weg en haalde ze een groote korst kaas
voor ons. Daar mochten we ieder op ons beurt
een oogenblik aan knagen. Net zoolang tot het
korstje op was. 't Smaakte heerlijk, maar de honger
ging er niet van over.
