H.WEGELING
Draag en Jïanbod
VOORZIET U INTIJDS
U hebt het beslist noodig
HET ÉÉNE ONRECHT
DRUKKERIJ
DRUKKERIJEN
WEEKBLAD VOOR WALCHEREN
EERSTE BLAD
Z UID-B EVEL AND
WEEK-OVERZICHT
Een Uitroeper In de krant
Helpt U uit den brand II
31e JAARQANQ
VRIJDAG 28 AUGUSTUS 1925
No. 34
EEN DER BESTE
Bureaux van Uitgave
DRUKKERIJ H. WEGELING
Noordstraat 44 Tel. 130 Vlissinoen
DRUKKERIJ DE LANGE JAN
Lange DelfjB 144 Middelburo
beschikbaar
voor
Advertentie
ff 5.- per
plaatsing.
BIJ meerdere
plaatsing,
speciaal tarief.
Een abonnement op dit blad kost
sleohts 40 cent per 3 maanden
Franco per post 55 cent
Toen ai] hem niet meer zag, keerde zij naar het dorp
terug,
VAN DC
DIK QOCD WERK
LEVEREN,18
NOORDSTRAAT 44
TELEFOON No. 130
VLISSINQEN
Wegeling's ïïieuwsblad
- I II Oil T
POSTREKENINQ NO. 51407
fASQWEMENTSPRIJS 40 CENT PER 3 MAANDBM,
lm FRANCO PER POST 55 CENT
LOSSE NUMMERS 5 CENT
Advertentibpr^s
1—4 REGBL8 00
IEDERS REGEL MBBR 15 OtfWT.
1NQK5SONDBN MBDEDEBLBNOSN OOCBNT PBR REGEL
(dvsbebjb kolom)
Bij CONTRACT AANM9RSBK4ÏK WGMIWOBRD T&RfflF
Is
In Zuid-Beveland zijn de volgende agenten aangesteld
J. Kloet, Papeweg, Wolfaartsdijk
C. den Hollander, B 33 Baarland
G. Vermont, Café Tol, 's-Heer Arendskerke
P. J. Platschorre, C 7 Nieuwstraat Ellewoutsdijk
M. Wclleman Mz., Havenweg H 185, Nieuwdorp
Jacobus Nuite, Burgem. Timanweg 38,
's-Heerenhoek
C. IJzerman Mz., Molenweg A 231, Helnkenszand
Een kras oudje. Tot de bezoekers van de poli
kliniek van een ziekenhuis te Holloway behoorde Woens
dag een vrouwtje van 102 jaar, dat van haar woning naar
het ziekenhuis was gewandeld om een ingegroeiden
nagel te laten wegnemen. Na de behandeling liep zij
weer naar huis. Het oudje, dat door de huurlieden
„Grootje" genoemd word, bewoont een zit-slaapkamer,
die zij zelf onderhoudt. Haar man is al een halve eeuw
geleden overleden en haar zeven kinderen zijn ook.allen
reeds dood. Zij leest en naait nog zonder bril.
Een goede vangst. Een vijftienjarige jongen, die
op de pier te Weymouth, in Engeland, zijn hengel had
uitgeworpen om een vischje te verschalken, bemerkte,
toen hij „beet" dacht te hebben, dat zijn hengel aan een
zwaarder vischje vastzat, dan waarop hij ge ekend had.
Hij haalde ze r voorzichtig in en tcei z jn buit aan de
oppervlakte verscheen, bleek hit, dat hj een geldkistje
met een daaraan gebonden réticule aai den haak had
geslagen, Bi] open ng bleek het geldkistje stukken van
een der oorlogsleeningen, chèques en schatkistbiljetten
ter waarde van honderden ponden sterling te bevatten.
Het geheel bleek toe te behooren aan een dame te Sout
hampton. Inlichtingen, te Sjuthampton ingewonnen,
brachten aan het licht, dat het geldkistje en de reticule be-
gh Juni werden gestolen. H;t g Idkistje bevond zich
toentei tijde in de réticule en bevaite toen ook nog 52
pond sterling aan bankbiljetten en een gouden broche,
die de dieven er uit hebben gehaald, waarna zij het geld
kistje in het water wierpen,
M o r f I n e-a fA o k k e Mi a ti d e 1. Naar de Bernsche
correspondent van het „Berl. Tag." meldt, hebben de
van een Programma van de Groote Feesten
te Vllssingen op Zaterdag 29 Augustus a. s.
met het oog op de Optochten, wedstrijden.
Concerten, Vuurwerk Enz., Enz., Enz.
PRIJS 10 CENT PRIJS 10 CENT
autoriteiten te Genéve onder bijzondere omstandigheden
Je hand kunnen leggen op een groote hoeveelheid mor
fine, die naar het buitenland gesmokkeld zou worden.
Twee weken geleden kregen zij bericht van het gezant
schap van de Vereenigde Staren, dat binnenkort een
groote hoeveelheid morfine van Ztlrich over Bazel en
Genéve naar Marse He gezonden zou worden, teneinde
vai daar scheep te gaan via japan naar China. De mor
fine zou geladen zijn in kisten, die klokken zouden heeten
te bevatten. De noodige maatregelen werden genomen,
en werkelijk kwamen de vorige week acht kisten te Ge
néve aan. De zending werd in beslag genomen en bij
onderzoek bleken werkelijk in vijf kisten onder klokken
verborgen 65 K G. morfine ter waarde van 55.000 Zw.
frs verborgen te zijn.
Het onderzoek naar den afzender is in vollen gang.
M o or d. De Raad van justitie te Batavia is met de
behandeling van de zaak betreffende den moord op den
theeplanter D. begonnen. De moeder en de zoon Chris ont
kennen, de zoon WiUemen de dochter Agatha bekennen
het misdrijf van aanzetting tot moord. Er is geweldige
belangstelling. Het verhoor brengt uit, dat het denkbeeld
vermoedelijk is uitgegaan van tfö moeder,- die ja-e;iUng
door haar man was mishandeld en boos v/as over het
feit, dat D. een nieuwe vrouw had genomen.
De tot levenslang veroordeelde koelie Amat werd on
der eede verhoord. Hij legde zeer bezwarende getuige
nissen af. Agatha was hem als vrouw toegezegd, indien
D. werd vermoord. Amat haalde de moordenaars op uit
Buitenzorg en wilde aanvankelijk eerst de belooning van
f 600, alvorens de moord zou worden gepleegd, maar
geloofde eindelijk de mededeeling, dat de moeder geld
van de bank zou halen, zoodra D. was vermoord. Tijdens
diens leven was gaan naar de bank onmogelijk.
De drie moordenaars houden unaniem vol, dat de
moeder en de zoons hebben aangedrongen op den moord,
waarbij zij zeiden voor straffeloosheid in te staan en
geld beloofden aan den hadji, de dochter verzette zich
tegen die plannen niet en evenmin tegen de gedane be
loften.
Het einde van den luipaard. Men was, meldt
het „Hdbld." zoo zijn de parijzenaars nu eenmaal
al aan het bestaan van den luipaard, die sedert drie
dagen en nachten het Bois de Boulogne onveilig heette
te maken, gaan twijfelen. Sommigen zagen er een va
riatie op de wat afgezaagde zeeslang in Maar nu
heeft het dooden van dit roofdier dan toch het bewijs
gebracht dat een ontmoeting met eenen luipaard wel
degelijk de wandelaars in het „Bois" heeft bedreigd. „Le
léopard n'était pas un canard'' juicht dan ook een Fransch
blad,
Aan de uitvoerige bijzonderheden, die de bladen van
de laatste uren van den „leeuwpanter" geven, ontleenen
wij het volgende
Woensdagmorgen zag de onderdirecteur van een school
op den boulevard Lanners, toen hij wilde gaan ontbijten,
een, luipaard. Volgen* het eene blaJ kwam hij hem op
de trap tegen, en had het dier des nachts door de klasse
lokalen gewandeld, volgens het andere ontwaarde hij
hem op de binnenplaats. Hoe het zij, hij sloot de deur
en riep zijn personeel toe„De luipaard 1" Aanvankelijk
aan een matineus grapje denkend, antwoordde dit per
soneel met een lach. Een der knechts, iemand uit Mar
ti. nique, was zoo kordaat met een bezem (volgens een
and-ïr blad met een ha^k) tot den aanval op den luipaard
over te gaan, die de wijk nam naar een gebouw, waar
de toiletten der leerlingen gevestigd zijn en waarvan de
knecht overhaast de deur sloot om aldus de gelegenheid
te geven het dier levend te bemachtigen. Bijster gastvrij
vond de luipaard het hier blijkbaar niet, want met een
geweldigen sprong van vier meter hoogte baande hij
zich door den glazenkap (als was het slechts een hoe
pel met vloeipapier) een uitweg. Zoo kwam hij in den
tuin van een buurvrouw terecht. De onderdirecteur had
intusschen de nabijgelegen kazerne der gendarmerie ge
waarschuwd en weldra verschenen met geweren gewa
pende gendarmes. De luipaard er van door, langs de
naburige baan van den ceintuurspoorweg. Er volgde een
wilde jacht, maar de mensch won het van het dier, Eenige
schoten en cie luipaard was niet meer. De oppassers
van den Dierentuin kwamen juist te laat aansnellen om
den luipaard levend te vangen Hij zal opgezet wor
den en worden tentoongesteld in den Jardin d'Acclima-
tation.
Voortaan zal het Bois de Boulogne dus weer een veilige
wandelplaats zijn, althans wat het luipaard-gevaar betreft.
Strenge winter? Uit de Pyreneeën wordt ge
meld, dat daar sinds een paar dagen de vluchten ooie
vaars en wilde eenden zijn opgemerkt. Men vreest, dat
deze trek op een zoo ongewonen tijd op een vroegen
en strengen winter zal wijzen.
E e n F i n s c h e b a r k overvaren en gezon
ken. Zondagmorgen heeft de trawler „Ijmuiden 13„ de
„Cristine Catharina", te Ijmuiden binnengebracht twaalf
Het angelus hield op. De jongeling leunde op het stee-
ner. kruis en zuchtte 4
„K.urgen, Clara, morgen",
„Nog eenen avond, nog eenen nacht I" fluisterde het
meisje.
„En dan moet ik u, mijne moeder, uw vader verlaten
dan moet ik onder de vreemde menschen gaan leven."
„Ach, Frans, herhaal dat nietgij slaat mij het hart
tot bloeden, al of k u noo t m e z >u weêrzien. Indien
gij ons in de groote wereld maar n.et vergeetIk-heb
dikwijls gelezen en gehoord, dat zij zoo schoon, zoo
schitterend is; dat men er zoo lichtelijk de arme men
schen vergeet! Frans 1 indien dit ooit moest ge-
beu en ik stieif van verdriet."
„U vergeten?.,. Maar wie zou het kunnen, Clara I"
„De wereld is zoo erlei Jenden gij ook zult schoon
zijn, met uw g insterend kleed aan; gij zult meisjes out-
moe en d e veel beter zijn dan uwe Clara maar Franj,
zij zullen u toch zoo lief niet hebben als zij."
Clara snikte bij deze laatste woorden.
„Waarom weent ge vroeg de jongel'ng. Waaron
hebt gij zulke sombere gedachten?"... Neen, Frana|zal
u nooit vergeten; denken san u zal hem den tl|d min
der hard, minder Utig doen schijnenhet zal hem kraolit
geven oiti dat vreemde leven te verdragen."
uDankl,., en mijl vader, die u zoo gaarne gelukk:g
zou willen zien, dien moet gij ook niet vergeten.. .Zie,
ging zi| na ee ie poos voort; „Frans, houd dit kleine
gouden hartje altijd bij u; het is mij wel dierbaar, maar
ik sta het u af tot eene gedenkenis."
„Neen, Clara, het is een geschenk uwer moeder."
„O neem het, ik smeek het u,"
De eenvoudige Frans had op dit oogenblik eene dich
terlijke vervoering hij kuste vurig dat dierbare kleinood,
hetwelk hi) in zijne jeugd aan den hals van het kind en
nu sinds lang aan alen der maagd, had zien hangen.
Doch plotseling bedacht hij zich en gaf het gouden
voorwerp terug.
„Neen, ik kan het niet nemen," sprak hl)„ik mag
dat sieraad niet aanvaarden. Clara, bedenk wei dat uwe
moeder het y op haar doodbed gegeven heeft, en ik, ik
zal u toch nooit vergeten. Daar, neem het weer."
„Neen, neen 1 mijne arme moeder zeide mijGeef dat
aan hem, dien gij zult liefhebben en uwer liefde waar
dig is. Ik gaf hei eens aan uwen vader; hij gaf het mij
op onzen bruiloftsdag terug. Ik geef het op mijn sterf
bed aan u het is een heilig voorwerp in onze familie
Peik wil, eer gij het wegschenkt I" En aan w.en zou
ik het andirs geven dan aan u, Frans?"
„Het zij dan zoo. Gi) hebt het aan geene slechte han
den toevei trouwd. Frans heeft u hartelijk lief."
Ter zijde van den weg ritselde het loover. Indien men
de takken van het kreupelhout gescheiden had, zou men
Toiy hebben ontwaard; zijn aangezicht was door eene
lijkkleur overtogen en moest wel aan een folterend lij
den doen denken inderdaad, de minnenijd knAagde aan
Tony's htrt.
F ans en Clara traden voort j Tony volgde met een bran
dend gevoel, elke beweging, eiken zucht. Hij- sloop tus-
schen het kreupelhout voort, stond achter eenen boom
stam stil als belden stil stonden, en ging Verder als zij
verder g'ngen. Had een kwade geest hem telkens niet
toegefluisterd „morgen," dan had hij voorzeker het laatste
geluk wreedaardig komen virb eken; maar de rouw van
dat rampzalige „morgen" gaf hem troost en spiegelde
hem liefde voor.
Nu eens stonden Clara en Frans bij eenen eiken-stam
stli, op wiens schors de jongeling, jaren geleden, beider
naam gesneden haddan vertoefden 'zij aan de kleine
beek, aan den ouden molen, aan de weide met witte
bloemen als met sneewvlokjes bestrooid, aan de kerk van
het dorp overal waar zich herrinnerlngen opdeden,
stonden de kinderen stil en die eenvoudige pelgrims
tocht, dat laatste bezoek aan al üe dierbare plaatsen,
kon met anders dan den indruk vergrooten, die zich van
beider ziel had meester gemaakt. Tony zette Z'Ch aan
den voet van eenen mastenboom neer. Hij gevoelde den
nijdhij gevoelde dat hij zich ongelukkig maaktemaar
toch bleef hij het aanzien, toch zwolg hij met m.ilsche
teugen het vergif in zijn hart. Dan stond hij weer met
sleepende schreden opdan zette hij zich weder neer
en verzonk eindelijk in gedachten. Zoo zat hij no*!, toen
de maan haar licht door ae ritselende spelden der boomeu
wierp
Den volgenden dag was het afscheid .poedig aange
broken. Men had de jongelingen uitgelijde gedaan tot
buiten liet dorp. De arme weduwe, de schoolmeester en
Clara, h n Fruns vergezeld» Men had het vaarwel
snikkenu uitgejiproken, elkander vung omhelsd en met
moeite de noeder van haar kind gescheurd. Met de wan
hoop in de ziel keerde die ongelukkige zich honderde
malen op den weg om, snelde eenen heuvel op, staarde
in cte verte of zij de groep nog zag gaan, en groette en
zegende met heeache stem haren zoon,
Hikplk leunde over de onderdeur zijner wonrng, en
beschouwde de weerkeerende familiën met een zege
vierenden grijnslag.
Ivo en Clara gingen hun dagelijks werk hernemen.
(Wordt vervolgd.)