H.WEGELING Draag en Jïanbod VOORZIET U INTIJDS U hebt het beslist noodig HET ÉÉNE ONRECHT DRUKKERIJ DRUKKERIJEN WEEKBLAD VOOR WALCHEREN EERSTE BLAD Z UID-B EVEL AND WEEK-OVERZICHT Een Uitroeper In de krant Helpt U uit den brand II 31e JAARQANQ VRIJDAG 28 AUGUSTUS 1925 No. 34 EEN DER BESTE Bureaux van Uitgave DRUKKERIJ H. WEGELING Noordstraat 44 Tel. 130 Vlissinoen DRUKKERIJ DE LANGE JAN Lange DelfjB 144 Middelburo beschikbaar voor Advertentie ff 5.- per plaatsing. BIJ meerdere plaatsing, speciaal tarief. Een abonnement op dit blad kost sleohts 40 cent per 3 maanden Franco per post 55 cent Toen ai] hem niet meer zag, keerde zij naar het dorp terug, VAN DC DIK QOCD WERK LEVEREN,18 NOORDSTRAAT 44 TELEFOON No. 130 VLISSINQEN Wegeling's ïïieuwsblad - I II Oil T POSTREKENINQ NO. 51407 fASQWEMENTSPRIJS 40 CENT PER 3 MAANDBM, lm FRANCO PER POST 55 CENT LOSSE NUMMERS 5 CENT Advertentibpr^s 1—4 REGBL8 00 IEDERS REGEL MBBR 15 OtfWT. 1NQK5SONDBN MBDEDEBLBNOSN OOCBNT PBR REGEL (dvsbebjb kolom) Bij CONTRACT AANM9RSBK4ÏK WGMIWOBRD T&RfflF Is In Zuid-Beveland zijn de volgende agenten aangesteld J. Kloet, Papeweg, Wolfaartsdijk C. den Hollander, B 33 Baarland G. Vermont, Café Tol, 's-Heer Arendskerke P. J. Platschorre, C 7 Nieuwstraat Ellewoutsdijk M. Wclleman Mz., Havenweg H 185, Nieuwdorp Jacobus Nuite, Burgem. Timanweg 38, 's-Heerenhoek C. IJzerman Mz., Molenweg A 231, Helnkenszand Een kras oudje. Tot de bezoekers van de poli kliniek van een ziekenhuis te Holloway behoorde Woens dag een vrouwtje van 102 jaar, dat van haar woning naar het ziekenhuis was gewandeld om een ingegroeiden nagel te laten wegnemen. Na de behandeling liep zij weer naar huis. Het oudje, dat door de huurlieden „Grootje" genoemd word, bewoont een zit-slaapkamer, die zij zelf onderhoudt. Haar man is al een halve eeuw geleden overleden en haar zeven kinderen zijn ook.allen reeds dood. Zij leest en naait nog zonder bril. Een goede vangst. Een vijftienjarige jongen, die op de pier te Weymouth, in Engeland, zijn hengel had uitgeworpen om een vischje te verschalken, bemerkte, toen hij „beet" dacht te hebben, dat zijn hengel aan een zwaarder vischje vastzat, dan waarop hij ge ekend had. Hij haalde ze r voorzichtig in en tcei z jn buit aan de oppervlakte verscheen, bleek hit, dat hj een geldkistje met een daaraan gebonden réticule aai den haak had geslagen, Bi] open ng bleek het geldkistje stukken van een der oorlogsleeningen, chèques en schatkistbiljetten ter waarde van honderden ponden sterling te bevatten. Het geheel bleek toe te behooren aan een dame te Sout hampton. Inlichtingen, te Sjuthampton ingewonnen, brachten aan het licht, dat het geldkistje en de reticule be- gh Juni werden gestolen. H;t g Idkistje bevond zich toentei tijde in de réticule en bevaite toen ook nog 52 pond sterling aan bankbiljetten en een gouden broche, die de dieven er uit hebben gehaald, waarna zij het geld kistje in het water wierpen, M o r f I n e-a fA o k k e Mi a ti d e 1. Naar de Bernsche correspondent van het „Berl. Tag." meldt, hebben de van een Programma van de Groote Feesten te Vllssingen op Zaterdag 29 Augustus a. s. met het oog op de Optochten, wedstrijden. Concerten, Vuurwerk Enz., Enz., Enz. PRIJS 10 CENT PRIJS 10 CENT autoriteiten te Genéve onder bijzondere omstandigheden Je hand kunnen leggen op een groote hoeveelheid mor fine, die naar het buitenland gesmokkeld zou worden. Twee weken geleden kregen zij bericht van het gezant schap van de Vereenigde Staren, dat binnenkort een groote hoeveelheid morfine van Ztlrich over Bazel en Genéve naar Marse He gezonden zou worden, teneinde vai daar scheep te gaan via japan naar China. De mor fine zou geladen zijn in kisten, die klokken zouden heeten te bevatten. De noodige maatregelen werden genomen, en werkelijk kwamen de vorige week acht kisten te Ge néve aan. De zending werd in beslag genomen en bij onderzoek bleken werkelijk in vijf kisten onder klokken verborgen 65 K G. morfine ter waarde van 55.000 Zw. frs verborgen te zijn. Het onderzoek naar den afzender is in vollen gang. M o or d. De Raad van justitie te Batavia is met de behandeling van de zaak betreffende den moord op den theeplanter D. begonnen. De moeder en de zoon Chris ont kennen, de zoon WiUemen de dochter Agatha bekennen het misdrijf van aanzetting tot moord. Er is geweldige belangstelling. Het verhoor brengt uit, dat het denkbeeld vermoedelijk is uitgegaan van tfö moeder,- die ja-e;iUng door haar man was mishandeld en boos v/as over het feit, dat D. een nieuwe vrouw had genomen. De tot levenslang veroordeelde koelie Amat werd on der eede verhoord. Hij legde zeer bezwarende getuige nissen af. Agatha was hem als vrouw toegezegd, indien D. werd vermoord. Amat haalde de moordenaars op uit Buitenzorg en wilde aanvankelijk eerst de belooning van f 600, alvorens de moord zou worden gepleegd, maar geloofde eindelijk de mededeeling, dat de moeder geld van de bank zou halen, zoodra D. was vermoord. Tijdens diens leven was gaan naar de bank onmogelijk. De drie moordenaars houden unaniem vol, dat de moeder en de zoons hebben aangedrongen op den moord, waarbij zij zeiden voor straffeloosheid in te staan en geld beloofden aan den hadji, de dochter verzette zich tegen die plannen niet en evenmin tegen de gedane be loften. Het einde van den luipaard. Men was, meldt het „Hdbld." zoo zijn de parijzenaars nu eenmaal al aan het bestaan van den luipaard, die sedert drie dagen en nachten het Bois de Boulogne onveilig heette te maken, gaan twijfelen. Sommigen zagen er een va riatie op de wat afgezaagde zeeslang in Maar nu heeft het dooden van dit roofdier dan toch het bewijs gebracht dat een ontmoeting met eenen luipaard wel degelijk de wandelaars in het „Bois" heeft bedreigd. „Le léopard n'était pas un canard'' juicht dan ook een Fransch blad, Aan de uitvoerige bijzonderheden, die de bladen van de laatste uren van den „leeuwpanter" geven, ontleenen wij het volgende Woensdagmorgen zag de onderdirecteur van een school op den boulevard Lanners, toen hij wilde gaan ontbijten, een, luipaard. Volgen* het eene blaJ kwam hij hem op de trap tegen, en had het dier des nachts door de klasse lokalen gewandeld, volgens het andere ontwaarde hij hem op de binnenplaats. Hoe het zij, hij sloot de deur en riep zijn personeel toe„De luipaard 1" Aanvankelijk aan een matineus grapje denkend, antwoordde dit per soneel met een lach. Een der knechts, iemand uit Mar ti. nique, was zoo kordaat met een bezem (volgens een and-ïr blad met een ha^k) tot den aanval op den luipaard over te gaan, die de wijk nam naar een gebouw, waar de toiletten der leerlingen gevestigd zijn en waarvan de knecht overhaast de deur sloot om aldus de gelegenheid te geven het dier levend te bemachtigen. Bijster gastvrij vond de luipaard het hier blijkbaar niet, want met een geweldigen sprong van vier meter hoogte baande hij zich door den glazenkap (als was het slechts een hoe pel met vloeipapier) een uitweg. Zoo kwam hij in den tuin van een buurvrouw terecht. De onderdirecteur had intusschen de nabijgelegen kazerne der gendarmerie ge waarschuwd en weldra verschenen met geweren gewa pende gendarmes. De luipaard er van door, langs de naburige baan van den ceintuurspoorweg. Er volgde een wilde jacht, maar de mensch won het van het dier, Eenige schoten en cie luipaard was niet meer. De oppassers van den Dierentuin kwamen juist te laat aansnellen om den luipaard levend te vangen Hij zal opgezet wor den en worden tentoongesteld in den Jardin d'Acclima- tation. Voortaan zal het Bois de Boulogne dus weer een veilige wandelplaats zijn, althans wat het luipaard-gevaar betreft. Strenge winter? Uit de Pyreneeën wordt ge meld, dat daar sinds een paar dagen de vluchten ooie vaars en wilde eenden zijn opgemerkt. Men vreest, dat deze trek op een zoo ongewonen tijd op een vroegen en strengen winter zal wijzen. E e n F i n s c h e b a r k overvaren en gezon ken. Zondagmorgen heeft de trawler „Ijmuiden 13„ de „Cristine Catharina", te Ijmuiden binnengebracht twaalf Het angelus hield op. De jongeling leunde op het stee- ner. kruis en zuchtte 4 „K.urgen, Clara, morgen", „Nog eenen avond, nog eenen nacht I" fluisterde het meisje. „En dan moet ik u, mijne moeder, uw vader verlaten dan moet ik onder de vreemde menschen gaan leven." „Ach, Frans, herhaal dat nietgij slaat mij het hart tot bloeden, al of k u noo t m e z >u weêrzien. Indien gij ons in de groote wereld maar n.et vergeetIk-heb dikwijls gelezen en gehoord, dat zij zoo schoon, zoo schitterend is; dat men er zoo lichtelijk de arme men schen vergeet! Frans 1 indien dit ooit moest ge- beu en ik stieif van verdriet." „U vergeten?.,. Maar wie zou het kunnen, Clara I" „De wereld is zoo erlei Jenden gij ook zult schoon zijn, met uw g insterend kleed aan; gij zult meisjes out- moe en d e veel beter zijn dan uwe Clara maar Franj, zij zullen u toch zoo lief niet hebben als zij." Clara snikte bij deze laatste woorden. „Waarom weent ge vroeg de jongel'ng. Waaron hebt gij zulke sombere gedachten?"... Neen, Frana|zal u nooit vergeten; denken san u zal hem den tl|d min der hard, minder Utig doen schijnenhet zal hem kraolit geven oiti dat vreemde leven te verdragen." uDankl,., en mijl vader, die u zoo gaarne gelukk:g zou willen zien, dien moet gij ook niet vergeten.. .Zie, ging zi| na ee ie poos voort; „Frans, houd dit kleine gouden hartje altijd bij u; het is mij wel dierbaar, maar ik sta het u af tot eene gedenkenis." „Neen, Clara, het is een geschenk uwer moeder." „O neem het, ik smeek het u," De eenvoudige Frans had op dit oogenblik eene dich terlijke vervoering hij kuste vurig dat dierbare kleinood, hetwelk hi) in zijne jeugd aan den hals van het kind en nu sinds lang aan alen der maagd, had zien hangen. Doch plotseling bedacht hij zich en gaf het gouden voorwerp terug. „Neen, ik kan het niet nemen," sprak hl)„ik mag dat sieraad niet aanvaarden. Clara, bedenk wei dat uwe moeder het y op haar doodbed gegeven heeft, en ik, ik zal u toch nooit vergeten. Daar, neem het weer." „Neen, neen 1 mijne arme moeder zeide mijGeef dat aan hem, dien gij zult liefhebben en uwer liefde waar dig is. Ik gaf hei eens aan uwen vader; hij gaf het mij op onzen bruiloftsdag terug. Ik geef het op mijn sterf bed aan u het is een heilig voorwerp in onze familie Peik wil, eer gij het wegschenkt I" En aan w.en zou ik het andirs geven dan aan u, Frans?" „Het zij dan zoo. Gi) hebt het aan geene slechte han den toevei trouwd. Frans heeft u hartelijk lief." Ter zijde van den weg ritselde het loover. Indien men de takken van het kreupelhout gescheiden had, zou men Toiy hebben ontwaard; zijn aangezicht was door eene lijkkleur overtogen en moest wel aan een folterend lij den doen denken inderdaad, de minnenijd knAagde aan Tony's htrt. F ans en Clara traden voort j Tony volgde met een bran dend gevoel, elke beweging, eiken zucht. Hij- sloop tus- schen het kreupelhout voort, stond achter eenen boom stam stil als belden stil stonden, en ging Verder als zij verder g'ngen. Had een kwade geest hem telkens niet toegefluisterd „morgen," dan had hij voorzeker het laatste geluk wreedaardig komen virb eken; maar de rouw van dat rampzalige „morgen" gaf hem troost en spiegelde hem liefde voor. Nu eens stonden Clara en Frans bij eenen eiken-stam stli, op wiens schors de jongeling, jaren geleden, beider naam gesneden haddan vertoefden 'zij aan de kleine beek, aan den ouden molen, aan de weide met witte bloemen als met sneewvlokjes bestrooid, aan de kerk van het dorp overal waar zich herrinnerlngen opdeden, stonden de kinderen stil en die eenvoudige pelgrims tocht, dat laatste bezoek aan al üe dierbare plaatsen, kon met anders dan den indruk vergrooten, die zich van beider ziel had meester gemaakt. Tony zette Z'Ch aan den voet van eenen mastenboom neer. Hij gevoelde den nijdhij gevoelde dat hij zich ongelukkig maaktemaar toch bleef hij het aanzien, toch zwolg hij met m.ilsche teugen het vergif in zijn hart. Dan stond hij weer met sleepende schreden opdan zette hij zich weder neer en verzonk eindelijk in gedachten. Zoo zat hij no*!, toen de maan haar licht door ae ritselende spelden der boomeu wierp Den volgenden dag was het afscheid .poedig aange broken. Men had de jongelingen uitgelijde gedaan tot buiten liet dorp. De arme weduwe, de schoolmeester en Clara, h n Fruns vergezeld» Men had het vaarwel snikkenu uitgejiproken, elkander vung omhelsd en met moeite de noeder van haar kind gescheurd. Met de wan hoop in de ziel keerde die ongelukkige zich honderde malen op den weg om, snelde eenen heuvel op, staarde in cte verte of zij de groep nog zag gaan, en groette en zegende met heeache stem haren zoon, Hikplk leunde over de onderdeur zijner wonrng, en beschouwde de weerkeerende familiën met een zege vierenden grijnslag. Ivo en Clara gingen hun dagelijks werk hernemen. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Nieuwsblad/Wegeling’s Nieuwsblad | 1925 | | pagina 1