Algemeen Weekblad
voor WALCHEREN
Kruiswoordraadsels
HAAR LIEFDE
31e Jaargang
VRIJDAG 13 MAART 1925
No. 10
EERSTE BLAD
WALCHERSCHE ARKADIA
Dit is het merk
WYBERT
Concertzaal „DE ZWAAN" - Souburg
Bureaux van Uitgave
DRUKKERIJ H. WEGELINQ VLISSINGEN
Noordstraat 44 Telefoon 130 Postrekening 51407
DRUKKERIJ DE LANGE JAN - MIDDELBURG
Lange Delft B 144
Advertentieprijs 15 cent per regel. Ingezonden Mede-
deelingen 60 cent per regel (dubbele kolom).
Bij contract aanmerkelijk verminderd tarief.
Abonnementsprijs 40 cent per 3 maanden,
franco per post 55 oent. Losse nummers 5 cent.
ZIJ dia zich met Ingang van 1 A|
ona blad wensohen te abonneeren, en zfolHItans
opgeven, ontvangen de tot dien datum verschijnende num
mers GRATIS. Red. 1
maken is de geest van dezen tijd. f)e redactie van -f-1
begrijpt haar tijd en wilt dan ook niet achterblijven.
Volgende week maken wij een aanvang met het uit
schrijven van Kruiswoordraadsels.
Voor deze te keer wordt f 35.aanprijzen uitgeloofd.
Deze prijzen worden bij de uitschrijving nader bekend
gemaakt.
Zooals te begrijpen valt, wordt dit Kruiswoordraadsel
uitsluiten^ voor onze abonné's uitgeschreven.
Zij die zich nog opgeven als abonné, kunnen hieraan
ook meedoen. Red. -f- 1
geschoven in 1715 door
- MATTHEUS GARGON -
predikant en rector te vlissingen
(In hedendaagsch Nederlandsch overgezet)
IIX
„Aan die zijde", sprak Herman, „liggen de vruchtbare
boomgaarden en lommerijke wandelpadenaan dezen
kant en achter dat aardige duifhuisje ligt de kerk, die
in hoogte van toren en vastigheid en oudheid van ge
bouw voor geen enkelen behoeft te wijken. Maar laat
ons de brug over gaan om de schoonheid van huis en
hof nader te bezien."
Ewoud bleef een wijle als verstomd staan, zonder
één woord te reppen. „Ik beken," sprak hij eindelijk,
„dat het er recht prinselijk uitziet en waarheen ik mijn
oogen ook wend, het lacht mij alles even liefelijk toe.
Ziet, hoe aangenaam de beeltenissen der Roomsche
keizers door de glazen heen schijnen, ziet, hoe prachtig
die praalbedden den voorgevel versierenziet, hoe
schichtig Apollo daar op den zonnewagen staat. Wat
dunkt Hildegonda, heb ik deze vermakelijke plaats zoo
kwalijk bij den Helikon vergeleken „Ha, ha, ha 1"
kunnen mannen van oefening, met vooroordeelen zoo
Eigenaar L. SUURMOND
Woensdag 18 Maart a.s. Groote Muziek- en Tooneel-
uitvoerlng van bet Rltthemsch Fanfarekorps.
Opvoering van p,Mijn Luitenant" en „Er Uit"
Om te gieren. Zie verder Programma. Steunt de vereen,
als Donateur. Een overleuke avond staat U te wachten.
Aanvang 8 uur. Entréi 50 ct. p. pers. Bal na. Zegt 't voort.
bezet zijn, dat ze de afgoden nu eens verfoeien en dan
weer verdedigen antwoordde Hildegonda."
Zoo pratende, kwamen zij bij 't speelhuis, waaruit de
ambachtsheer hen vriendelijk noodigend tegemoet trad.
Terwijl de anderen den lusthof binnentraden, bleven
Hildegonda en Adolf voor een beeld staan van Merkurius
dat levensgroot en verguld zijnde, met schitterende vleu
gels naar boven scheen te vliegen „Waarom", zeide
zij, ziet men dezen afgod altijd met vleugels en als
hemelwaarts zwevende afgebeeld Zoo zag ik hem laatst
te Amsterdam, achter de Beurs en elders eveneens."
„Merkurius niet alleen heeft altijd vleugels, maar de
meeste andere afgoden ook", antwoordde Adolf. „Het
is om hun gewaande snelheid en krachtdadige hulpvaar
digheid te verto'onen. Ook in de Heilige Schrift wordt
gesproken van Cherubijnen die hun vleugqjen boven
de Arke uitspreidden."
Nu waren zij weder door een dwarspad bij elkaar ge
komen en zagen met welgevallen de overige hofsieraden,
en bekeken het huis van achteren en op zijde. Ewoud,
die als alle vreemdelingen gewoon zijn, de meeste nieuws
gierigheid toonde, wendde zich tot den gastheer en zei-
de „Dit huis kan zeker niet zeer oud zijn, daar het
maaksel niet van ouden datum getuigt." ,,'t Is waar,
antwoordde de ambachtsheer, „en toen mij deze heer
lijkheid werd opgedragen, heb ik hui.'i en hof aldus aan
gelegd. Men zegt dat het hier vroeger een klooster ge
weest is, zonder te weten van welke kloosterlingen.
Eenigen zeggen dat het kapellanen van het nabijgelegen
TABLETTEN
Westhoven of Duinhoekwaren en dat hiervan den
naam Oostkapelle is gekomen. Anderen echter klimmen
op tot Willebrord, die hier een kapel zou hebben ge
bouwd toen er nog geen kerken waren. Sommigen gaan
nóg verder en meenen dat onze oudste voorouders
hier een landkapel 4) hadden om hun afgoden te kunnen
dienengelijk Nehalennia nu nog te Domburg te zien
is. Wat hier van waar is, weet ik niet, maar dit is zeker
dat het een van de oudste en grootste plaatsen van
Walcheren is, want zoo ik mij niet bedrieg, strekt het
zich uit tot iri de zee. Want de zee valt, evenals het
land, ook onder iemands gebied en macht. Dit stamt
waarschijnlijk van de Venetianen die zich de heer
schappij over de Adriatische toeschrijven, evenals de
koningen van Engeland zich meer dan één* zee toeige-
nen. En wat recht hadden anders de ambachtsheeren op
de zeevonden, indien hun heerlijkheid niet tot In de
zee reikte
„Laat ons nu den ambachtsheer voor zijn beleefdheid
danken", zeide Herman, „want de tijd roept en de voer
man wacht ons al". Onderwijl noodigde de ambachtsheer
't gezelschap met allen ernst uit, om 't huis ook eens
van binnen te komen zien, maar Herman 't woord her
vattende, bedankte met des te meer betuiging van ver
plichting. Zoo sohreden zij naar de voorpoort, waar de
paarden, met hun pooten in 't zand krabbende, hen
schenen te vermanen, dat ze voort moesten. Hier namen
ze beleefd afscheid, klommen op den wagen en de
paarden rukten voort.
Terwijl zij voorbij het schoone speelhuis en langs de
groene heggen en manteling reden, keek en herkeek
Ewoud, met onverzadigbaar genoegen, nu her- dan der
waarts. Aan de rechterhand verhieven zich verscheidene
huizen en gebouwen langs de duinen, terwijl recht vooruit
een kasteel met hooge muren en torens prijkte. Ewoud
dacht dat al die huizen en torens tot Domburg behoor
den. „Die huizen'', sprak Herman, „zijn alle lusthoven;
eenige zijn voorheen kloosters of vermaakplaatsen der
geestelijke geweest. Dat is Duinhove", zeide hij, „dat
net Huis ter Duin, dat Duinbeke, dat Duinhelm en dat
groene geboomte, daar ginds in de duinen is het Prin
senbosch, dat zeer vermakelijk is. De muren en to
rens, die gij vooruit gezien hebt, heet men Westhoven,
waar oudtijds de Abten van Middelburg*) hun vertrek
en vermaak hadden, hoewel sommigen willen, dat er
Tempeliers7) gewoond hebben. Het is, gelijk ge ziet,
een der schoonste plaatsen van Walcheren. Zoo bekoor
lijk is dit lusthuis, dat, toen in de vorige eeuw om kerk
en academiegeschillen, den Edelmogenden Staten van
Zeeland geraden werd een hoogeschool op te richten,
sommigen Westhoven voorstelden, hoewel Middelburg
daar ten «lotte toe verkoren werd, wat niet weinig
I.
Prangois, daar is mijnheer Veillon I
Bij dezen roep van de jonge slanke vrouw, die tus-
schen de bloemen van het perron te voorschijn kwam,
richtte Francois du'Brèau zich uit het gras op, waarin
hij met zijn dochtertje gespeeld had, om nu met de eene
hand naar hem uitgestrekt den bezoeker te verwelkomen,
terwijl hij met de ander op zijn schouder het lachende
kind ondersteunde, dat de bloot® voetjes in de zon liet
spartelen.
Zoo, zoo, is daar mijnheer Veillon, nu, hij is wel
kom schoon het toch wel wat schandelijk i-s drie maan
den van ChAteau-Fraye weg te blijven en ook geen en
kelen keer
Hij bleef beneden aan de trappen staan, getroffen dtfor
de aarzelende, bijna angstige en verlegen houding, van
den besten en oudsten vriend zijner jeugd, nu deze zich
genoodzaakt zag om de waarheid heen te draaien.
Ie wou me spreken
Jamaar niet waar je vrouw bij is.
Dit werd heel zachtjes en vluchtig gezegd, onderwijl
ze elkaar de hand gaven. Tot aan de lunch waren de
beide vrienden echter geen oogenblik alleen.
Toen het kind eindelijk was weggebracht, moest het
landgoed bezichtigd worden, dat in de laatste maanden
zulke groote veranderingen had ondergaan. Dit Chateau-
Frayé, waarnaar de familie van mevrouw du Bréau ge
noemd was, was een oude bezitting, half ridderslot, half
fabriek, met een massieven toren en een oud park, waar
tusschen het dichte groen de reusachtige fabriekschoor-
steen rookte en de zwarte wolken voortstuwde over de
met koren, gerst en beetwortelen begroeide velden.
Had men niet eiken avond den rooagekleurden hemel
van Parija gezien, men zou gemeend hebben diep in Ar-
tois of in Sologne Jte wezen. Al twee jaar van hun
huwelijk leefden hier in een uitsluitend aan hun liefde
gewijde stilte en eenzaamheid, de'markies du Bréau en
zijn jonge vrouw, die door hem zijn „klein Chüteau-
Frayé" genoemd werd, alsof zij een wijntje was.
Op het oogenblik, dat zij zich aan tafel gingen zetten,
werd mevrouw weer voor het kind weggeroepen.
't Is een type, die min, zei de jonge moeder, ik
heb zelden een boerenvrouw gezien,» die er zooveel ge
moedsbezwaren op na houdtaltijd, altijd heeft zij
weer wat anders Eet gerust, heeren wacht maar niet
op me 1
En met een gelukkigen glimlach stond zij van tafel op.
Nauwelijks was zij weg of haar man vroeg
Wat is er
Louise is dood, zei zijn vriend ernstig.
De ander begreep hem niet aanstonds.
Och zoo, ja, ja, LoulouFedoraja, ja.
Een beetje zenuwachtig greep Frangois de hand van
zijn vriend.
Dood weet je 't zeker
En toen zijn vriend met een knikje bevestigde, slaakte
du Bréau geen zucht, maar een kreet van verlichting:
Eindelijk 1
Dat klonk wel ontzettend egoïstisch tegenover de doode,
en vooral tegenover 6en vrouw als Fedora de be
noemde actrice, bewonderd, geprezen, door allen begeerd
en die hij zes jaren lang aan zijn hart had gedrukt. Hij
voelde zich verlegen en beschaamd en verklaarde
ja, dat klinkt verschrikkelijk, nietwaar Maar als
je ook wist hoe ongelukkig zij mij gemaakt heeft, toen
wij gingen scheidenHoe ze me vervolgd heeft met
haar onzinnige brieven, haar bedreigingen, haar einde
loos wachten voor mijn deurEen half jaar voor mijn
huwelijk, tien maanden, vijftien maanden daarna, heb ik
in een ontzettenden angst geleefd, slechts denkende aan
moord en zelfmoord, vitriool en revolverZe had ge
zworen te sterven, maar om eerst alles te vermoorden
man, vrouw en zelfs het kind, zoo ik tenminste zoo
rijk was. En die haar goed kende, wist dat dit bij haar
geen ijdele bedreigingen waren. Ik durfde mijn arme
vrouw nergens heen brengen, noch met haar te gaan
wandelen, zonder dat ik bevreesd was voor de een of
andere dwaze of ernstige scène. En waarom? Welk
recht beweerde zij op mijn bestaan te hebben Ik was
haar niets schuldig, tenminste niet meer dan de ande
ren, dan zooveel anderen ik had al te veel haar ont
zien, ziedaar, En dan ik was jong en behoorde tot
een andere wereld dan haar auteurs en comedianten.
Men verwachtte iets beters van memisschien wel
een huwelijk. Och, arme Loulou, ik ben daarom
niet boos op haar, maar 'twas toch vrij vervelend
met dat al. Mijn vrienden hebben zich verwonderd over
mijn eindelooze huwelijksreis, nu, zullen zij begrijpen
waarom ik zoo lang wegbleef en ook waarom ik, in
plaats van naar Parijs terug te keeren, mij hier heb op
gesloten, plotseling een en al belangstelling geworden
voor den landbouw. Toch was ik ook hier nog niet ge
rust en als ik de schel maar wat buitengewoon luid
hoorde overhalen op oogenblikken, dat feitelijk niemand
verwacht werd dan sprong mijn hart in mijn borst op
en ik zeiDaar zal je 't hebben.
Veillon, die, terwijl hij van zijn goeden eetlust blijk
gaf, aandachtig hoorde naar de nu en dan afgebroken
bekentenissen van zijn vriend, zei tot Frangois op een
toon van verwijt
Welnu, thans kan je rustig slapen.zij is eer
gisteren te Wissous gestorven, bij haar zuster, die haar
vier maanden geleden opgenomen had, toen haar kwaal
zich verergerde.
Du Bréau sidderde smartelijk.Ziek, en zoo dicht
bij hem, slechts een paar mijlen van hem af, zonder
dat hij er iets van Jgeweten had.
Hoe heb je het gehoord, dat ze daar was
(Wordt vervolgd).
Wegeling's Vraag en Jtanbod
van de sinds 78 jaren als het
beste middel tegen hoest en ver
koudheid beproefde
In origineele doozen 65 en 45 Cta.
ÜL