gesproken, sprak de Rijkscommissaris als volgt mijnheer Mussert, nationaal-socialistische kameraden, het is mij een groote voldoening u hier in een zoo vast aaneengesloten ge nieenschap bijeen te zien eit het is mij een bijzondere behoefte u, mijnheer Mussert, te danken, dat u aan deze betooging deel neemt. Ik dank u ook voor uw woorden en vooral voor uw betuiging van trouw aan onzen Fiihrer. Het i»- nu bijna drie jaar geleden, dat onze weg ons hier in Neder land heeft bijeengebracht, en ik mag zeg gen, dat het succes bij de oplossing van onze gemeenschappelijke taak, die wij heb ben, den grondslag van vertrouwen heeft gelegd, die het uitgangspunt^ is voor steeds vollediger deelneming aan de uitvoering van de opdracht, die wij hier hebben. Dit ver- eenigt ons, Duitsche en Nederlandsche nationaal-socialisten. Zoo vereenigt ons ook de dag van heden, die teruggrijpt op den dag van tien jaar geleden, waarop de natio naal-socialistische Duitsche arbeiderspartij aan de macht gekomen is. Er zijn dagen in de geschiedenis van de volkeren en van de menschheid, die de ver vulling schijnen te zijn van een tijd van den oeconomischen, socialen, politieken en vooral geestelijken strijd en die de voltooiing en bekrachtiging van dien strijd beteekenen. Tegelijkertijd zijn zij echtej, ook het begin eener nieuwe, naar grootere ruimte streven de ontwikkeling volgens dezelfde wet, krachtens welke dragers van die ontwikke ling zijn aangetreden, zoodat deze dagen .symbolisch als mijlpalen in de geschiedenis staan. De 30ste januari 1933 is een zoo danig' gekenmerkte dag in de geschiedenis van het Duitsche volk, thans reeds van Europa, en zal bovendien nog zijn bijdrage leveren voor de ontplooiing van de wereld. Het Duitsche volk is in het jaar 1914 met oorlog overladen, 'zonder toen de laat ste oorzaken, die tot dien oorlog geleid hebben, duidelijk te hebben ingezien. Die oorlog scheen althans aanvankelijk een Europeesche aangelegenheid te zijn en toch moesten de laatste oorzaken gezocht wor den in de omstandigheid, dat de grondsla gen van het toenmalige Europeesche leven geschokt waren door krachten, die buiten het continent stonden en het ontstaan van oeconomische, politieke en militaire zwaar tepunten buiten het Europeesche gebied zijn invloed op den Europeeschen toestand be gon te laten gelden. In deze zoo nauwer wordende wereld botsten de krachten in het Europeesche gebied tegen elkaar op. In plaats evenwel nu haar onontkoombare lots- gemeenschap in te zien, raakten deze krach ten met elkaar handgemeen en gaven zoo doende gelegenheid tot vrijer ontplooiing aan de buiten Europa staande machten, on danks het feit, dat deze vóór alles te voor schijn kwamen met zulke negatieve vooruit zichten en invloeden als het bolsjewisme in het Eurarische gebied. Thans kunnen, wij constateeren, dat het lot van het Duitsche volk feitelijk het lot van het Europeesche/ gebied bepaalt. Ge raakt het Duitsche volk in een toestand van vruchtdragende ordening, dan gedijt het continent; wordt deze ordening aan het Duitsche volk ontzegd, dan zullen er altoos slechts heillooze spanningen bestaan. Wan neer wij ons de grootte en eigenschappen van het Duitsche volk voor oogen houden in verband met zijn centrale ligging, dan zien wij, dat hier een logische samenhang aanwezig is. Destijds evenwel, in het jaar 1914, waren de uiterlijke omstandigheden van bedrieglijken aard, omdat de uiterlijke voorteekens, die den machtsgroepeeringen aankleefden, ten opzichte van de centrale mogendheden Duitschland en Oostenrijk door den zich modern noemenden tijdgeest zelfs in den boezem van het eigen volk als reactionnair werden bestempeld en uitge kraamd. De afloop en het resultaat van den toen- maligen strijd in den eersten wereldoorlog ziin bekend. Aan alle fronten onverslagen, ondanks een geconcentreerde bestorming, veroverde het Duitsche volk voor zichzelf geleidelijk militair de vrijheid in den rug, maar door gebrek aan een vastberaden po litieke leiding hield het thuisfront geen sfand, murw geslagen als het immers was door 'een geleidelijk verval tot algeheele armoede, dat veroorzaakt was door het toe nemende tekort aan levensmiddelen. Na de ineenstorting. Europa heeft uit deze ineenstorting van Europa niets gewonnen. De vijandelijke mo gendheden hoewel de Ver. Staten zich tenslotte terugtrokken en Europa aan zich zelf overlieten, na mede het onheil te heb ben aangericht slaagden er niet in op Europeeschen bodem een ordening tot stand te brengen, die de krachten der Europee sche volkeren tot een zinrijke en vruchtbare harmonie bracht. De splitsing in overwinna ren en overwonnenen, in zoogenaamde bezit ters en niet-bezitters, moest gehandhaafd blijven. Deze politiek had slechts dit eene tot resultaatden ongeremden groei van het bolsjewisme, dat Europa rechtstreeks bedreigde, en van het Amerikanisme der Ver. Staten, dat Europa steeds meer in het nauw dreef. Dit resultaat, vastgelegd In de dictaten van de Parijsche voorsteden, kweekte voortdurend nieuwe conflicten. De toestand, die ontstaan was door de zooge naamde overwinning van de geallieerden, bracht in werkelijkheid geen vrede, doch was slechts de bron van blijvende verwar ring en wanorde en de kiem voor nieuwe oorlogen. Duitschland is het midden van Europa en dit midden moet zijn overeen komstige bestaansmogelijkheden hebben en wel sociaal, nationaal, d.w. onafhankelijk van de invloedsfeer van vreemde leefruim te, die gebruikt wordt in gemeenschap met de andere Europeesche volkeren, alsmede de mogelijkheid om te leven volgens zijn eigen levenswetten. Alle mogelijke plannen, - waarmede men toen ^steeds weer voor den dag kwam, mochten niets baten. Het Duit sche -volk kan niet stil blijven zitten, wan neer zijn nationale levensrechten niet er kend worden, n.l. te leven volgens de wet, die overeenkomt met zijn aard, en niet te moeten leven volgens een wet, die van bui ten af, als bijvoorbeeld de liberale demo cratie, aan het Duitsche volk wordt voorge schreven. Voor Duitschland beteekende het resul taat van den eersten wereldoorlog een onop houdelijk, matrieel en geestelijk, «maar ook moreel proces van verarming, dat bevorderd en gestimuleerd werd door den in Duitsch land gevestigden invloed van westerschen geest. In dit verband is de invloed van het jodendom op het Duitsche volk van bijzon dere beteekenis. De mogelijkheid van dezen invloed werd door de westelijke democra tieën verlangd, waartoe zij eisehten, dat alle hinderpalen, die in het Duitsche volk tegen het binnenstroomen van het jodendom wa ren opgericht, zouden worden neergehaald. Het jodendom van het oosten, dat uit de ghetto's het Duitsche rijk binnenstroomde, greep deze gelegenheid aan. Nadrukkelijk moet hier worden vastgesteld, dat de in vloed van het jod,endom in den boezem van het Duitsche volk funest werkte. Door den invloed van het jodendom werd afbreuk ge daan aan alle tucht, door den invloed van het jodendom werden alle traditioneCle be grippen van ordening stukgeslagen, werd de kern des volks versplinterd en verstrooid, kortom werd onhoudbaar de weg bereid voor het bolsjewisme, dat voorbereid en be vorderd werd door de oeconomische leeg- bloeding, door de massale werkloosheid en dergelijke verschijnselen van een teugelloos, liberaal, kapitalistisch stelsel. Dit te consta teeren is uitsluitend een aangelegenheid van het Duitsche volk, dat ontelbare offers heeft moeten brengen, onzegbaar leed heeft moe ten verduren en eindeloozd gevaren en groo- ten neergang daardoor heeft moeten bele ven, en het is uitsluitend een aangelegen heid van het Duitsche volk, wanneer het in noodweer het besluit genomen heeft, het jodendom uit zijn volkslichaam te verwij deren. Nog al te goed herinneren wij ons den toestand, die in het jaar 1932 zoo verge vorderd was, dat Moskou er aan dacht in Duitschland naar de macht te grijpen en inderdaad niet ver van die mogelijkheid verwijderd was. Wanneer aan deze ontwik keling die juist door de zoogenaamde vre desverdragen aan 't Duitsche volk was op gedrongen en door den voortdurenden in vloed der westelijke mogendheden werd be vorderd, geen halt zou zijn toegeroepen, dan zou er tien jaar geleden een Unie der socialistische Sowjet-republi.eken ontstaan, zijn, die in het Westen haar grens had in het Rijnland, dus in de nabijheid van Ne derland. Deze ontwikkeling met alle ver dere gevolgen van die enorme machtscon centratie, zou" ontstaan zijn wanneer Adolf Hitler en zijn NSDAP er niet geweest wa ren, die den strijd tegen de toen geweldig voorkomende vijandelijke mogendheden heb ben opgenomen. Want hoe stond het met de krachtsver houding? Aan den eenen kant was er één man, die half blind na vier jaren van uiterst zwaren strijd aan het front in het vaderland terugkeerde en d.aar aantrof een gebroken, murw gemaakt, bijna wanhopig geworden volk, waarin alle tegenkrachten, die door de vijandelijke mogendheden waren losgela ten, vrij konden woeden. Aan den anderen kant stond werkelijk de geweldige wereld coalitie van de mogendheden, die toen door hun militaire exponenten en juridische ver dragsmiddelen over de geheele aarde een volkomen machtontplooiïng hadden verkre gen, zooals in het geheel niet meer te over treffen viel. Een ongelijker en ongunstiger krachtsverhouding als toen, n.l. aan de eene zijde de eene man en aan de andere zijde de gezamenlijke krachten, die alle machts middelen in hun bezit hadden, welke tegen Duitschland gericht waren, kan men zich eenvoudig niet voorstellen. De onbekende soldaat. Hij zelf, de onbekende soldaat, ging uit in dien donkeren nacht van het Duitsche lot, uitgelachen, omringd door vijanden en gehaat bij allen, die binnen en buiten het Duitsche volk Duitschland vijandig gezind, waren, met niets dan dit eene, n.l. het ge loof in het Duitsche volk, en het was dit geloof, dat hem in staat stelde dien zoo on- gelijken strijd te aanvaarden. Den strijd die, uit zijn hart voortkomend, zich gelei delijk meedeelde aan de andere Duitschers, den strijd, die in een wisselvallige worste ling om het Duitsche volk via successen en tegenslagen leidde tot dien binnenlandschen politieken strijd, die het geheele Duitsche volk deed ontwaken. De man en zijn be weging beloofden toestanden, welke aan de nationaal-socialisten, die aantraden voor den strijd der bevrijding, op sommige oogen- blikken reeds den adem dreigden te ont nemen. Maar juist uit die overtuiging, niet an ders te kunnen handeen en te moeten han delen en uit het fanatieke opkomen voor deze idee, werd tenslotte de zege behaald, die voor den dag trad Op den dertigstfn Januari 1933. Die dag is derhalve het sym bool van den zegevierenden strijd van het geloof in het Duitsche volk. Dit onwrikbare geloof in het Duitsche volk en het onvoorwaardelijke optreden voor het Duitsche volk is het nationaal- socialisme, dat ons Adolf Hitler gegeven heeft en dat is gewonnen uit het recht- streeksche beleven van den Duitschen nood toestand. Duitschland leed aan het geeste lijk verval, dat tot uiting kwam onder de vlag van een niet te remmen liberalisme, eik tevens leed het aan de verarming, die ont staan was door de even ongeremde kapita listische uitbuitingsclausules van de vredes- verdragen. Tegenover de heerschappij van het kapi taal en geld stelde de Führer den socialen eisch, dat de arbeid de hoogste waardefac- tor moet zijn en in plaats van de-liberaal- democratische splitsing in individuen zon der onderscheid stelde hij de nationale ge meenschap van het door bloed verbonden volk. Aldus schiep hij als onze hoogste volk- sche waarde-ordening de nationaal-socialis tische levenswet, als de doelmatigste orde-, ning van het gemeenschapsleven voor het Duitsche volk. Om deze nationaal-socialistische levenswet hebben wij ongelooflijk fel gestreden. Zij is gewonnen uit de ervaring van het Duitsche volk in eeuwen, in eèn tijd van strijd, die zijns gelijke niet kent. Daarom geldt zij voor het Duitsche volk. Het is echter onze overtuiging, dat deze levenswet de levens vorm is van den Noordsch-Germaanschen mensch, omdat zij het individüeele leven van dezen Noordsch-Germaanschen mensch bevestigt en in het optreden voor de ge meenschap van zijn volk tot ontplooiing brengt. Voorwaarde voor het opgaan in de ordening volgens de beginselen van het na- tlonaal-socialisme als de doelmatige orde ning van het gemeenschapsleven is echter, dat men uit eigen kracht van beslissing het nationaal-socialisme als levensbasis erkent. Dsiarom kan deze nationaal-socialistische levensvorm ook aan een Germaansch volk niet langs den weg eener overneming van de binnenlandsche politieke macht worden opgelegd. Integendeel, het is de eerste taak van de nationaal-socialisten, om de volksge- nooten ie overtuigen van de juistheid van hun politieke idee en hen voor deze idee en de uitvoering daarvan te winnen, Daarom ook hebben wij hier in dit land alle vor men van politieke organisatie geplaatst op den grondslag der vrijwilligheid, met dien verstande, dat zij tevens een beroepstaak van souvereinen te vervullen hebben. Vijanden van het nat.-socialisme. Op dit oogenblik, waarop het op 30 Jan. 1933 voor de geheele wereld zichtbaar natio- naal-socialistisch geworden Duitschland den weg onder leiding van Adolf Hitler opging, teneinde zijn levensrechten te verkrijgen, verzamelde zich de coalitie van allen, die tevens de vijanden van het nationaal-socia lisme en daarmede de vijanden van het Duitsche volk zijn. Het kapitalisme als de heerschappij en uitbuiting door de mate- rieele krachten van het geld, en het bolsje wisme als de concentratie van de raslooze massa zijn thans tot den aanval overge gaan. Wat willen deze vijanden anders dan de uit hun innerlijkjde natuur voortkomende bedoeling, het nationaal-socialistische Duitschland te vernietigen? Uit de gelede ren van onze tegenstanders hoofen wij al tijd weer, dat zij zich verzetten tegen de plannen van het Duitsche volk tot over- heersching van de wereld en tegen den door het nationaal-socialisme uitgeoefenden gewetensdwang. Terwijl wij de spilmo- gendheden niets anders dan onze leef ruimten willen organiseeren, die volkomen bereid en in staat zijn, een oeconomische en cultureele uitwisseling aan te gaan met alle andere leefruimten en oeconomische gebie den, en terwijl voor ons het nationaal-socia lisme of het fascisme of de Japansche le^ vensordening op duidelijke wijze opgebouwd schijnen te zijn op de eig'enschappen des bloeds van on9 volk en geen export-artikel zijn, spreken thans de verantwoordelijke mannen van de Ver. Staten er in alle toon aarden over, dat de Ver Staten tot taak - hebben, een wereldordening tot stand te brengen en voor alle tijden te waarborgen, en tevens de democratie en het Christen dom, zooals zij het bedoelen, over de ge heele wereld uit te voeren. Zij zijn het dus, die met hun wereld-im- perialisme alle organische levensmogelijk heden in het nauw brengen en bedreigen, terwijl zij niets anders hebben aan te bie den dan hun internationalismen, die alle met elkaar uiteindelijk slechts dit resultaat ge ven, dat zij de volksche waarde-ordening, waarop wij Europeanen ons heele cultureele leven hebben opgebouwd,ontbinden en ver nietigen. Want alleen dit Europeesche con tinent bracht de bonte veelvuldigheid der volkeren en stammen als eigen persoonlijk heid te voorschijn, die de grondslag en -het uitgangspunt is van den rijken bloei en van het bijzondere karakter der Europeesche beschaving. Wat kunnen echter onze tegen standers als resultaat van dezen strijd, die de offers daarvan wel de moeite waard doet schijnen, anders aanbieden dan slechts hun verburgerlijkte, materialistisch geworden wereld en maatschappij en menschelijke be trekkingen, die nergens een sprank van hoop tot nieuwe ontplooiing laten opkomen, doch altijd slechts het teeken dragen van aangeleerde routine? De mogelijkheid, ons met hun geest- en ziellóozen levensvorm gelukkig te maken, hebben de westelijke mogendheden zich zelf echter ontnomen, door met een ongekend misdadige frivoliteit het Europeesche mid den en daarmede Europa krachtens een ver drag aan het bolsjewisme uit te leveren. Het gevolg van dezei belofte van uitlevering trad met een niet meer te ontkennen dui delijkheid te voorschijn ter gelegenheid van een gebeurtenis der laatste dagen. Roosevelt en Qkurchill wilden met Stalin confereeren om de militaire en politieke gevolgen, die uit dezen wereldoorlog ontstaan, te bespre ken en vast te leggen. Roosevelt en Chur chill waren bereid, Stalin op elke door hem te noemen plaats te ontmoeten. Stalin wees dit van de haiM. Hij wil geen besprekingen, die zijn plannen zouden kunnen remmen. Geen herhaling van 1918. Er zijn lieden, die er zich mede vergenoegen, thans te herinneren aan het jaar 1918. Dit soort vijandige propaganda is ons niet onwelkom. Zij zal zoo eindigen als de bekende V-propaganda va» het' jaar 1941, die den tegenstanders zoo krachtig in het gelaat heeft teruggeslagen, dat zij ijlings ermee opgehouden hebben. Wanneer degenen, die door de Vijandige propaganda zijn misleid, aan het eind van dit jaar zullen constateeren, dat de s p i 1 m o g e n d h e d e n er in het geheel niet'aan denken ineen te storten, doch een uiterst krachtig verzet bied en, dan zullen zij juist door deze pro paganda er over worden inge licht, dat er toch geen her haling komt en dat d et ij d voor de spilmogendheden werkt. Stalin zal wellicht op gelijke wijze, zij het lang niet zoo naïef, doch stellig uiterst conse quent denken. Wanneer er een 1918 zou kun nen ontstaan, dan moet ook de geheele verdere ontwikkeling volgen, die het Duitsche volk tot 1932 heeft meegemaakt, evenwel zonder de mo gelijkheid, dat een Adolf Hitler en een natio naal-socialistische Duitsche Arbeiderspartij het stuur op het laatste oogenblik omgooien. Stalin rekent er blijkbaar op, dat een door verliezen van den oorlog teleurgesteld en door het uit moorden van zijn leiders naar Russisch model stuurloos geworden volk des te spoediger tot het bolsjewisme zal vervallen naarmate het zich gaarne ertoe zal laten bepraten, mede aan te treden in een veldtocht van wraak tegen het Westen, voor welks bescherming het tever- v geefs is leeggebloed. Welke mogelijkheid er echter voor dit Westen, en wel met inbegrip van de Engelsche eilanden ontstaat, wanneer er van het Rijnland tot Kamsjatka een Unie van socialistische Sovjet-republieken aanwezig is met de onverwijlde concentratie van mensche lijke en economische krachten en grondstoffen, kan men afmeten aan hetgeen het bolsjewisme aan oorlogs- en menschenmateriaal na zijn 20 jaren van lijfeigenschap thans in het Oosten vermag op te brengen. Stalins duidelijkheid. Thans wordt Stalin echter van een niet meer te overtreffen duidelijkheid. Niet alleen dat hij zijn invloed verlangt in het Zuid-Oosten en in Midden-Europa, doch hij eischt thans ook Pet- samo en Narvik. De eischen inzake de Darda nelles met welker prijsgave de Führer inder tijd waarschijnlijk nog een nieuw uitstel ter on derwerping van Engeland had kunnen afkoo- pen, heeft hij stellig niet opgegeven. Zooals be kend, verlangen de bolsjewieken ook de vrije doorvaart door de Sont, het Kattegat en het Skagerak, militair door steunpunten beschermd Zijn dit de doelstellingen, die het bolsjewis me nog rechtstreeks in het kader van de mili taire acties zich voor oogen houdt, zoo zal het bij het opnemen van het oude parool der we reldrevolutie: „Proletariërs aller landen ver eenigt u", niet rusten, voordat het zich in alle deelen der wereld genesteld heeft. Verschijnse len, die wij thans in Engeland en Amerika kun nen cpnstateeren en wellicht door de acteurs slechts als een soort spelen met vuur beschouwd worden, zouden op een schrikbarende wijze tot bloedige ernst worden. Wat onze tegenstanders derhalve aan Euro pa zouden kunnen brengen is een verschrikking zonder eind, een eeuwige oorlog der conflicten tusschen bolsjewistische en Amerikaansche we reld-imperialisten, en Europa zou het blijvende slagveld zijn voor dit conflict. Daarom is het \nationaal-socialistische Duitschland, getrouw aan de wet, volgens welke het den binnenland schen politieken stsijd tegen diezelfde tegen standers heeft aanvaard en roemvol beëindigd, thans aangetreden voor het bestaan en de toe komst van Europa. De nieuwe ordening. De nieuwe ordening van Europa, zooals wij haar ons indenken, heeft een doel, n. 1. het bestaan en de levensmo- gelijkheid der Europeesche volken te waarborgen en hun innerlijke vruchtbaarheid aTs ontplooiende kracht in wer king te laten treden. Deze ordening streeft er niet naar, een deel klein te houden ten gunste van het andere, doch heeft ten doel geen kracht verloren te laten gaan, geen vruchtbaarheid ongebruikt te laten. Elk der Europeesche naties moet komen tot de hoogste en beste ontwikkeling, die aan haar eigen is. Daarom wijzen wij ook een liberalen Statenbond naar het voorbeeld van den Volken bond van de hand, daar deze slechts het gevaar in zich bergt, van de overheersching door den numeriek sterkere. Wij willen de 'nationale en sociale ordening ook tusschen de naties, waar in elk de plaats der gemeenschap moet innemen, die haar toekomt krachtens haar cultureele ver mogen, haar bereidwilligheid tot militair op treden en haar economische prestatievermogen voor de gemeenschap. In deze ordening is „het individu geen object, maar subject van de ont plooiing. Het inzicht, dat de gebeurtenissen, die onvermijdelijk uit den gemeenschappelijken uiterlijken nood de politieke en cultureele toe nadering en de vorming eener groote ruimte van bescherming en economisch leven in Euro pa bevorderen, niet toevallig deze uitwerking hebben, doch rechtstreeks verband houden met den opbloei van het Duitsche volk, vormt het punt van uitgang voor den wil tot leven en ont wikkeling van net jonge Europa, dat op de slagvelden zijn toekomst beschermt, i De beslissende phase. Het eerste deel van den strijd om- het nieuwe Europa bracht als voorwaarde, om de aanvallen van het Oosten en Westen te kunnen weerstaan, de militaire aaneensluiting van het vasteland. Het tweede deel bracht het terugslaan van den in 20-jarigen heerendienst voltrokken bolsje- wistischen opmarsch en de uitbreiding van de grenzen van Europa tot de noodige leefruimte. Thans, in het derde deel, gaat het er om, tege lijk met de handhaving van den wal tegen het Oosten, den aanval der Westersche kapitalisti sche krachten af te weren. Geweldig en nau welijks te overzien is het strijdtooneel, gewel dig en nauwelijks te begrijpen de afmeting van den strijd. In deze worsteling moet aan den overwinnaar, die door Nhet lot is uitverkoren, een beproeving zijn opgelegd, zooals slechts toegedacht is aan hem, die tot een machtig werktuig van toekomstige Ontplooiing is uit verkoren. In dit geloof moeten wij ons wijden aan de taak, die de strijd ons oplegt. Wij willen eeVlijk zijn: werkelijk zware offers hebben aan het thuisfront tot dusver slechts zij gebracht, die wat hun het dierbaarst was op het slagveld achterlieten, en naast hen degenen, die ondanks de afschuwwekkende aanvallen van vijandelijke bommenwerpers op de burgerbevolking zich in hun houding en in hun optreden niet op een dwaalspoor lieten brengen. Wat bemerkten de anderen van de lasten van deze geweldige beslissing? Er was minder te eten, maar niet te weinig. Er viel minder te stoken, maar niet te weinig. Ons le venspeil is in dit vierde jaar van een worsteling die de geheele wereld omvat en voor de wereld van beslissende beteekenis is, aanzienlijk beter dan in het derde en vierde jaar van den eersten wereldoorlog en nauwelijks veel slechter dan de levensstandaard was, die enkele generaties ge leden onze voorvaderen vanzelfsprekend hebben geacht. Indien thans iemand te korf komt en een o f f e meent te brengen, laat hij d an denken aan onze soldaten aan>het oostelijke front, laat hij dan denken aan Stalingrad. Laat hij er zich van bewust zijn, dat hij hier sympathiseerend getuige van een gebeurtenis is die uniek is in de geschiedenis der menschheid en die in haar heldendom haars gelijke slechts vindt in de standvastige volharding, die als een daad van de grootste heldhaftigheid ons wordt overgeleverd uit de Grieksche geschiedenis in den strijd van Leonidas op den pas van Ther mopylae. Daarom wordt voor ons de strijd van het zesde leger bij Stalingrad tot het symbool* van een heldhaftige en den dood trotseerende optreden voor de overwinning tot zelfopoffe ring toe, doch tevens een onafwijsbaar beroep op een vporloopig onvergetelijk geringere, maar even vastberaden wijze onze uiterste krachten voor de overwinning in te spannen. Wij zijn den Führer dankbaar dat hij thans in de beslissende phase van dezen strijd ons al len, man en vrouw, en ook de daartoe reeds in staat zijnde jeugd, oproept. Het is alsof wij/ bevrijd en vastberaden adem halen, dat wij nu allen ons deel zullen bijdragen. De verordening over den „Einsatz" der mannen en vrouwen voor de taak van de rijksverdediging zal eiken Duitschen man en elke Duitsche vrouw, kort om eiken mensch bij den strijd Voor de toe komst van ons volk betrekken. Een machtige krachtsontplooiing zonder voorbeeld zal aan het jaar 1943, het vierde jaar van dezen wereld- strijd, haar kenmerk en haar beteekenis geven. Deze „Einsatz" stelt de partij, die de Füh rer als zijn voornaamste en eerste werktuig van politieke wilsvorming en politieke leiding ge schapen heeft, voor een beslissende taak. De partij is 'er immers voor verantwoordelijk, dat het Duitsche volk in blijde bewustheid en in onwrikbaar vertrouwen zijn weg der offers voor de toekomst opgaat. De partij is geroepen deze taak te vervullen en zij kan haar vervul len, want zij behoeft zich slechts de wetten te herinneren, krachtens welke zij is aangetreden en overwonnen heeft. Niet bevelen en gehoor zamen, maar leiden en volgen. Dat is de taak, en dat is het doel, dat elke partijgenoot zich stellen moet. Elkeen moet zich in zijn kring der volksge- nooten beschouwen als een eeuwige prediker, adviseur en vriend. Stellig beteekent dit ten J aanzien van de verdere oorlogsinspanning nog een „meerarbeid", die niet alleen tijd en li chaamskracht, doch vooral geestelijke inspan ning opeischt, want elke partijgenoot en in bij zondere mate élke functionnaris, van blokleider tot gouwleider, moet het zich tot taak stellen, den voor henv bereikbaren kring zijner volksge-v nooten in menschelijk opzicht meer te benade ren en wel zorgend, helpend en deelnemend, waarbij hij den aard van zijn medeleven niet zoozeer moet zien in een verstrekken van mate- rieele hulp, doch vooral in woorden van bemoe diging en kameraadschap. Hij moet alle volks- genooten van zijn kring kennen, hij moet hun omstandigheden hebben geconstateerd, .opdat hij altijd kan bijspringen, en hij moet in onver moeibare actie steeds weer den een na den an der tot zich trekken en hem den laatsten zin van dezen oorlog en de noodzakelijkheid van dezen „Einsatz" duidelijk maken. Vooral ech ter moet hij door het voorbeeld der eigen on wrikbare houding een goeden invloed uitoefe nen. De Führer kan van het Duitsche volk de groote lasten en offers, die deze wereldstrijd in ieder geval van den overwinnaar verlangt, op- eischen en verwachten, daar hij er 'op' vertrou wen kan, -dat de partij de taak, die haar als hoogste en uitsluitend aan haar gesteld is, n.l. leiding te geven aan menschen, zal vervullen. Ook Nederland. Ook gij, partijgenooteh in Nederland, staat voor dezen „Einsatz", die in de gegeven om standigheden dubbel zwaar, maar ook dubbel - succesrijk kan zijp, en dezelfde taak is gegeven aan u, kameraden van de N. S. B., want de grootheid die dezen tijd in zich verbergt, valt aan vele teekenen te bespeuren. Eén ding heeft hij ons reeds gegeven. Hij heeft ons vereenigd in een onwrikbare lotsgemeenschap. Wij heb ben hetzelfde lot te verwachten en wij moeten voor" hetzelfde lot vechten en het bewustzijn van de gemeenschappelijkheid van dezen strijd zal alles als onwezenlijk in het niet laten ver zinken, wat thans nog op eenigerlei wijze als onzekerheid en twijfel aan de eigen toekomst en aan het eigen behoud tusschen ons zou staan Wie dezen strijd met ons voert, heeft daarmee precies hetzelfde levensrecht en precies dezelf-' de aanspraak als wij voor de toekomst verwor ven. Juist de grootte van de eischen, die deze tijd ons stelt, laat ons de duidelijkste en een voudigste verklaring geven voor onzen gemeen schappelijken strijd, nl.de meest geperfection- neerde organisatorische concentratie van onze krachten bij de meest vrije ontwikelingsmoge- lijkheid daarvan. Dit beginsel, dat in de feilen strijd goed gebleken is, zal de wegwijzer zijn voor de toekomstige ontplooiing van onze poli tieke en economische gemeenschap. Het spreekt vanzelf, dat thans in dezen strijd om Europa, nu het Duitsche. volk den toestand van den totalen oorlog ingaat, ook Europa zijn dienovereenkomstige bijdrage moet leveren, reeds om zichzelf te handhaven en zijn aan spraak voor de toekomst te bewaren. Er zal derhalve een zelfde totale concentratie van de krachten ook hier in Nederland plaats vinden. Bij deze gelegenheid zou ik met allen ernst en nadruk er op willen w ij zen, dat de toe stand van het heden geen be roep duldt op eenigerlei vroe gere omstandigheden en be trekkingen. Ik zal mijn orders geven. Zij moeten door allen str-ikt worden uitgevoerd. In den huidigen toestand zou de weigering tot uitvoering van een dergel ij ke order niet anders kunnen worden opge vat dan als sabotage. Evenzeer is het duidelijk, dat wij meer dan ooit elk verzet, dat gericht is tegen dezen .strijd om het bestaan, moeten onderdrukken. Aan de kerken. Onlangs hebben de vertegenwoordigers der kerken een brief gericht tot den bevelhebber der weermacht en tot mij, waarin zij hun bezwaren tot uiting brengen tegen het voltrekken van doodvonnissen, waarover inmiddels in een be kendmaking vdn den weermachtsbevelhebber mededeeling gedaan is. Hieromtrent kan ik slechts het volgpnde zeggen: op een oogenblik, waarop onze mannen, vaders en'zonen met ijze ren vastberadenheid hun lot in het Oosten tege moet zien en onwrikbaar en ongeschokt het hoogste offer brengen, is het onverdragelijk samenzweringen te dulden, die zich ten doel stellen den rug van dit Oostelijke front onvei lig te maken. Wie dit waagt te ondernemen, moet aan de vernietiging worden blootgesteld. Hard zijn en nog harder worden tegen onszelf en tegen onze vijanden is het gebod van een onverbiddelijken afloop van noodzakelijke ge beurtenissen en dat is voor ons een wellicht menschelijk zware, maar toch heilige plicht. Wij moeten hard blijven door hen te vernieti gen. Overigens geloof ik, dat de kerken de be teekenis van dezen strijd moeten\jnzien. Zij be leven het immers, dat zij haar godsdienstoefe ningen in weerwil van alle vijandelijke propa ganda onder de bescherming eener nationaal- socialistische bezetting in elk opzicht kunnen verrichten. Maar pas het actieve en verhelde rende optreden van de kerken bij haar geloovi- gen inzake de beteekenis van dezen strijd en de zedelijke verplichting, dezen strijd althans niet te verstoren, zal haar dp mogelijkheid geven, een standpunt in te nemen ten aanzien van de maatregelen van de bezettende macht. Het spreekt vanzelf, dat wij de Nederlandsche kust onder alle omstandigheden verde digen. U ziet de voorbereidingen en kunt er van overtuigd zijn, dat zij volkomen ernstig ge meend zijn. Wij zullen eventueel het bewijs le veren, dat wij door het leven in Nederland niet slap geworden zijn, maar ook hier, wanneer het moet, zoo hard kunnen zijn als de strijder aan het Oostelijke front. Aan Nederlandsche zijde moet de wensch aanwezig zijn, dat de kust geen gevechtsgebied zal worden, want een strijd om de kust in het dichtbevolkte Nederland zou niet alleen de bevolking en haar nederzettingen zwaar treffen, doch zou tevens als gevolg van mogelijke storingen en verwoestingen door den afloop van den strijd uitgestrekte gebieden van dit land in gevaar brengen. Wij als uitvoer ders van de ons door het lot gegeven taak om den rug van onze strijders aan het Oostelijke front te dekken, schrikken voor den strijd niet terug. Strijd en kunnen strijden, dat is het levens element der nationaal socialisten. Wij hebben gestreden en wij hebben niet anders gekund dan strijden. Wij zijn geen weg gegaan, die niet strijd beteekende. En ik spreek het thans voor u allen uit: wij zijn het lot dankbaar, dat het ons in dezen tijd heeft geplaatst. Als het nu eenmaal moet gaan om het zijn of niet-zijn van ons volk, dan willen wij dankbaar zijn, dat w ij dezen strijd kunnen uitvechten. Wij kun nen het, want het lot, heeft ons reeds eenmui onwrikbaar gezien. 0

Krantenbank Zeeland

De Zeeuw. Christelijk-historisch nieuwsblad voor Zeeland | 1943 | | pagina 2