gesproken, sprak de Rijkscommissaris als
volgt
mijnheer Mussert, nationaal-socialistische
kameraden, het is mij een groote voldoening
u hier in een zoo vast aaneengesloten ge
nieenschap bijeen te zien eit het is mij een
bijzondere behoefte u, mijnheer Mussert,
te danken, dat u aan deze betooging deel
neemt. Ik dank u ook voor uw woorden
en vooral voor uw betuiging van trouw aan
onzen Fiihrer. Het i»- nu bijna drie jaar
geleden, dat onze weg ons hier in Neder
land heeft bijeengebracht, en ik mag zeg
gen, dat het succes bij de oplossing van
onze gemeenschappelijke taak, die wij heb
ben, den grondslag van vertrouwen heeft
gelegd, die het uitgangspunt^ is voor steeds
vollediger deelneming aan de uitvoering van
de opdracht, die wij hier hebben. Dit ver-
eenigt ons, Duitsche en Nederlandsche
nationaal-socialisten. Zoo vereenigt ons ook
de dag van heden, die teruggrijpt op den
dag van tien jaar geleden, waarop de natio
naal-socialistische Duitsche arbeiderspartij
aan de macht gekomen is.
Er zijn dagen in de geschiedenis van de
volkeren en van de menschheid, die de ver
vulling schijnen te zijn van een tijd van den
oeconomischen, socialen, politieken en vooral
geestelijken strijd en die de voltooiing en
bekrachtiging van dien strijd beteekenen.
Tegelijkertijd zijn zij echtej, ook het begin
eener nieuwe, naar grootere ruimte streven
de ontwikkeling volgens dezelfde wet,
krachtens welke dragers van die ontwikke
ling zijn aangetreden, zoodat deze dagen
.symbolisch als mijlpalen in de geschiedenis
staan. De 30ste januari 1933 is een zoo
danig' gekenmerkte dag in de geschiedenis
van het Duitsche volk, thans reeds van
Europa, en zal bovendien nog zijn bijdrage
leveren voor de ontplooiing van de wereld.
Het Duitsche volk is in het jaar 1914
met oorlog overladen, 'zonder toen de laat
ste oorzaken, die tot dien oorlog geleid
hebben, duidelijk te hebben ingezien. Die
oorlog scheen althans aanvankelijk een
Europeesche aangelegenheid te zijn en toch
moesten de laatste oorzaken gezocht wor
den in de omstandigheid, dat de grondsla
gen van het toenmalige Europeesche leven
geschokt waren door krachten, die buiten
het continent stonden en het ontstaan van
oeconomische, politieke en militaire zwaar
tepunten buiten het Europeesche gebied zijn
invloed op den Europeeschen toestand be
gon te laten gelden. In deze zoo nauwer
wordende wereld botsten de krachten in
het Europeesche gebied tegen elkaar op. In
plaats evenwel nu haar onontkoombare lots-
gemeenschap in te zien, raakten deze krach
ten met elkaar handgemeen en gaven zoo
doende gelegenheid tot vrijer ontplooiing
aan de buiten Europa staande machten, on
danks het feit, dat deze vóór alles te voor
schijn kwamen met zulke negatieve vooruit
zichten en invloeden als het bolsjewisme in
het Eurarische gebied.
Thans kunnen, wij constateeren, dat het
lot van het Duitsche volk feitelijk het lot
van het Europeesche/ gebied bepaalt. Ge
raakt het Duitsche volk in een toestand
van vruchtdragende ordening, dan gedijt het
continent; wordt deze ordening aan het
Duitsche volk ontzegd, dan zullen er altoos
slechts heillooze spanningen bestaan. Wan
neer wij ons de grootte en eigenschappen
van het Duitsche volk voor oogen houden
in verband met zijn centrale ligging, dan
zien wij, dat hier een logische samenhang
aanwezig is. Destijds evenwel, in het jaar
1914, waren de uiterlijke omstandigheden
van bedrieglijken aard, omdat de uiterlijke
voorteekens, die den machtsgroepeeringen
aankleefden, ten opzichte van de centrale
mogendheden Duitschland en Oostenrijk
door den zich modern noemenden tijdgeest
zelfs in den boezem van het eigen volk als
reactionnair werden bestempeld en uitge
kraamd.
De afloop en het resultaat van den toen-
maligen strijd in den eersten wereldoorlog
ziin bekend. Aan alle fronten onverslagen,
ondanks een geconcentreerde bestorming,
veroverde het Duitsche volk voor zichzelf
geleidelijk militair de vrijheid in den rug,
maar door gebrek aan een vastberaden po
litieke leiding hield het thuisfront geen
sfand, murw geslagen als het immers was
door 'een geleidelijk verval tot algeheele
armoede, dat veroorzaakt was door het toe
nemende tekort aan levensmiddelen.
Na de ineenstorting.
Europa heeft uit deze ineenstorting van
Europa niets gewonnen. De vijandelijke mo
gendheden hoewel de Ver. Staten zich
tenslotte terugtrokken en Europa aan zich
zelf overlieten, na mede het onheil te heb
ben aangericht slaagden er niet in op
Europeeschen bodem een ordening tot stand
te brengen, die de krachten der Europee
sche volkeren tot een zinrijke en vruchtbare
harmonie bracht. De splitsing in overwinna
ren en overwonnenen, in zoogenaamde bezit
ters en niet-bezitters, moest gehandhaafd
blijven. Deze politiek had slechts dit eene
tot resultaatden ongeremden groei van
het bolsjewisme, dat Europa rechtstreeks
bedreigde, en van het Amerikanisme der
Ver. Staten, dat Europa steeds meer in het
nauw dreef. Dit resultaat, vastgelegd In de
dictaten van de Parijsche voorsteden,
kweekte voortdurend nieuwe conflicten. De
toestand, die ontstaan was door de zooge
naamde overwinning van de geallieerden,
bracht in werkelijkheid geen vrede, doch
was slechts de bron van blijvende verwar
ring en wanorde en de kiem voor nieuwe
oorlogen. Duitschland is het midden van
Europa en dit midden moet zijn overeen
komstige bestaansmogelijkheden hebben en
wel sociaal, nationaal, d.w. onafhankelijk
van de invloedsfeer van vreemde leefruim
te, die gebruikt wordt in gemeenschap met
de andere Europeesche volkeren, alsmede
de mogelijkheid om te leven volgens zijn
eigen levenswetten. Alle mogelijke plannen,
- waarmede men toen ^steeds weer voor den
dag kwam, mochten niets baten. Het Duit
sche -volk kan niet stil blijven zitten, wan
neer zijn nationale levensrechten niet er
kend worden, n.l. te leven volgens de wet,
die overeenkomt met zijn aard, en niet te
moeten leven volgens een wet, die van bui
ten af, als bijvoorbeeld de liberale demo
cratie, aan het Duitsche volk wordt voorge
schreven.
Voor Duitschland beteekende het resul
taat van den eersten wereldoorlog een onop
houdelijk, matrieel en geestelijk, «maar ook
moreel proces van verarming, dat bevorderd
en gestimuleerd werd door den in Duitsch
land gevestigden invloed van westerschen
geest. In dit verband is de invloed van het
jodendom op het Duitsche volk van bijzon
dere beteekenis. De mogelijkheid van dezen
invloed werd door de westelijke democra
tieën verlangd, waartoe zij eisehten, dat alle
hinderpalen, die in het Duitsche volk tegen
het binnenstroomen van het jodendom wa
ren opgericht, zouden worden neergehaald.
Het jodendom van het oosten, dat uit de
ghetto's het Duitsche rijk binnenstroomde,
greep deze gelegenheid aan. Nadrukkelijk
moet hier worden vastgesteld, dat de in
vloed van het jod,endom in den boezem van
het Duitsche volk funest werkte. Door den
invloed van het jodendom werd afbreuk ge
daan aan alle tucht, door den invloed van
het jodendom werden alle traditioneCle be
grippen van ordening stukgeslagen, werd de
kern des volks versplinterd en verstrooid,
kortom werd onhoudbaar de weg bereid
voor het bolsjewisme, dat voorbereid en be
vorderd werd door de oeconomische leeg-
bloeding, door de massale werkloosheid en
dergelijke verschijnselen van een teugelloos,
liberaal, kapitalistisch stelsel. Dit te consta
teeren is uitsluitend een aangelegenheid van
het Duitsche volk, dat ontelbare offers heeft
moeten brengen, onzegbaar leed heeft moe
ten verduren en eindeloozd gevaren en groo-
ten neergang daardoor heeft moeten bele
ven, en het is uitsluitend een aangelegen
heid van het Duitsche volk, wanneer het
in noodweer het besluit genomen heeft, het
jodendom uit zijn volkslichaam te verwij
deren.
Nog al te goed herinneren wij ons den
toestand, die in het jaar 1932 zoo verge
vorderd was, dat Moskou er aan dacht in
Duitschland naar de macht te grijpen en
inderdaad niet ver van die mogelijkheid
verwijderd was. Wanneer aan deze ontwik
keling die juist door de zoogenaamde vre
desverdragen aan 't Duitsche volk was op
gedrongen en door den voortdurenden in
vloed der westelijke mogendheden werd be
vorderd, geen halt zou zijn toegeroepen,
dan zou er tien jaar geleden een Unie der
socialistische Sowjet-republi.eken ontstaan,
zijn, die in het Westen haar grens had in
het Rijnland, dus in de nabijheid van Ne
derland. Deze ontwikkeling met alle ver
dere gevolgen van die enorme machtscon
centratie, zou" ontstaan zijn wanneer Adolf
Hitler en zijn NSDAP er niet geweest wa
ren, die den strijd tegen de toen geweldig
voorkomende vijandelijke mogendheden heb
ben opgenomen.
Want hoe stond het met de krachtsver
houding? Aan den eenen kant was er één
man, die half blind na vier jaren van uiterst
zwaren strijd aan het front in het vaderland
terugkeerde en d.aar aantrof een gebroken,
murw gemaakt, bijna wanhopig geworden
volk, waarin alle tegenkrachten, die door
de vijandelijke mogendheden waren losgela
ten, vrij konden woeden. Aan den anderen
kant stond werkelijk de geweldige wereld
coalitie van de mogendheden, die toen door
hun militaire exponenten en juridische ver
dragsmiddelen over de geheele aarde een
volkomen machtontplooiïng hadden verkre
gen, zooals in het geheel niet meer te over
treffen viel. Een ongelijker en ongunstiger
krachtsverhouding als toen, n.l. aan de eene
zijde de eene man en aan de andere zijde
de gezamenlijke krachten, die alle machts
middelen in hun bezit hadden, welke tegen
Duitschland gericht waren, kan men zich
eenvoudig niet voorstellen.
De onbekende soldaat.
Hij zelf, de onbekende soldaat, ging uit
in dien donkeren nacht van het Duitsche
lot, uitgelachen, omringd door vijanden en
gehaat bij allen, die binnen en buiten het
Duitsche volk Duitschland vijandig gezind,
waren, met niets dan dit eene, n.l. het ge
loof in het Duitsche volk, en het was dit
geloof, dat hem in staat stelde dien zoo on-
gelijken strijd te aanvaarden. Den strijd
die, uit zijn hart voortkomend, zich gelei
delijk meedeelde aan de andere Duitschers,
den strijd, die in een wisselvallige worste
ling om het Duitsche volk via successen en
tegenslagen leidde tot dien binnenlandschen
politieken strijd, die het geheele Duitsche
volk deed ontwaken. De man en zijn be
weging beloofden toestanden, welke aan de
nationaal-socialisten, die aantraden voor den
strijd der bevrijding, op sommige oogen-
blikken reeds den adem dreigden te ont
nemen.
Maar juist uit die overtuiging, niet an
ders te kunnen handeen en te moeten han
delen en uit het fanatieke opkomen voor
deze idee, werd tenslotte de zege behaald,
die voor den dag trad Op den dertigstfn
Januari 1933. Die dag is derhalve het sym
bool van den zegevierenden strijd van het
geloof in het Duitsche volk.
Dit onwrikbare geloof in het Duitsche
volk en het onvoorwaardelijke optreden
voor het Duitsche volk is het nationaal-
socialisme, dat ons Adolf Hitler gegeven
heeft en dat is gewonnen uit het recht-
streeksche beleven van den Duitschen nood
toestand. Duitschland leed aan het geeste
lijk verval, dat tot uiting kwam onder de
vlag van een niet te remmen liberalisme, eik
tevens leed het aan de verarming, die ont
staan was door de even ongeremde kapita
listische uitbuitingsclausules van de vredes-
verdragen.
Tegenover de heerschappij van het kapi
taal en geld stelde de Führer den socialen
eisch, dat de arbeid de hoogste waardefac-
tor moet zijn en in plaats van de-liberaal-
democratische splitsing in individuen zon
der onderscheid stelde hij de nationale ge
meenschap van het door bloed verbonden
volk. Aldus schiep hij als onze hoogste volk-
sche waarde-ordening de nationaal-socialis
tische levenswet, als de doelmatigste orde-,
ning van het gemeenschapsleven voor het
Duitsche volk.
Om deze nationaal-socialistische levenswet
hebben wij ongelooflijk fel gestreden. Zij is
gewonnen uit de ervaring van het Duitsche
volk in eeuwen, in eèn tijd van strijd, die
zijns gelijke niet kent. Daarom geldt zij
voor het Duitsche volk. Het is echter onze
overtuiging, dat deze levenswet de levens
vorm is van den Noordsch-Germaanschen
mensch, omdat zij het individüeele leven
van dezen Noordsch-Germaanschen mensch
bevestigt en in het optreden voor de ge
meenschap van zijn volk tot ontplooiing
brengt. Voorwaarde voor het opgaan in de
ordening volgens de beginselen van het na-
tlonaal-socialisme als de doelmatige orde
ning van het gemeenschapsleven is echter,
dat men uit eigen kracht van beslissing het
nationaal-socialisme als levensbasis erkent.
Dsiarom kan deze nationaal-socialistische
levensvorm ook aan een Germaansch volk
niet langs den weg eener overneming van
de binnenlandsche politieke macht worden
opgelegd. Integendeel, het is de eerste taak
van de nationaal-socialisten, om de volksge-
nooten ie overtuigen van de juistheid van
hun politieke idee en hen voor deze idee en
de uitvoering daarvan te winnen, Daarom
ook hebben wij hier in dit land alle vor
men van politieke organisatie geplaatst op
den grondslag der vrijwilligheid, met dien
verstande, dat zij tevens een beroepstaak
van souvereinen te vervullen hebben.
Vijanden van het nat.-socialisme.
Op dit oogenblik, waarop het op 30 Jan.
1933 voor de geheele wereld zichtbaar natio-
naal-socialistisch geworden Duitschland den
weg onder leiding van Adolf Hitler opging,
teneinde zijn levensrechten te verkrijgen,
verzamelde zich de coalitie van allen, die
tevens de vijanden van het nationaal-socia
lisme en daarmede de vijanden van het
Duitsche volk zijn. Het kapitalisme als de
heerschappij en uitbuiting door de mate-
rieele krachten van het geld, en het bolsje
wisme als de concentratie van de raslooze
massa zijn thans tot den aanval overge
gaan. Wat willen deze vijanden anders dan
de uit hun innerlijkjde natuur voortkomende
bedoeling, het nationaal-socialistische
Duitschland te vernietigen? Uit de gelede
ren van onze tegenstanders hoofen wij al
tijd weer, dat zij zich verzetten tegen de
plannen van het Duitsche volk tot over-
heersching van de wereld en tegen den
door het nationaal-socialisme uitgeoefenden
gewetensdwang. Terwijl wij de spilmo-
gendheden niets anders dan onze leef
ruimten willen organiseeren, die volkomen
bereid en in staat zijn, een oeconomische en
cultureele uitwisseling aan te gaan met alle
andere leefruimten en oeconomische gebie
den, en terwijl voor ons het nationaal-socia
lisme of het fascisme of de Japansche le^
vensordening op duidelijke wijze opgebouwd
schijnen te zijn op de eig'enschappen des
bloeds van on9 volk en geen export-artikel
zijn, spreken thans de verantwoordelijke
mannen van de Ver. Staten er in alle toon
aarden over, dat de Ver Staten tot taak
- hebben, een wereldordening tot stand te
brengen en voor alle tijden te waarborgen,
en tevens de democratie en het Christen
dom, zooals zij het bedoelen, over de ge
heele wereld uit te voeren.
Zij zijn het dus, die met hun wereld-im-
perialisme alle organische levensmogelijk
heden in het nauw brengen en bedreigen,
terwijl zij niets anders hebben aan te bie
den dan hun internationalismen, die alle met
elkaar uiteindelijk slechts dit resultaat ge
ven, dat zij de volksche waarde-ordening,
waarop wij Europeanen ons heele cultureele
leven hebben opgebouwd,ontbinden en ver
nietigen. Want alleen dit Europeesche con
tinent bracht de bonte veelvuldigheid der
volkeren en stammen als eigen persoonlijk
heid te voorschijn, die de grondslag en -het
uitgangspunt is van den rijken bloei en van
het bijzondere karakter der Europeesche
beschaving. Wat kunnen echter onze tegen
standers als resultaat van dezen strijd, die
de offers daarvan wel de moeite waard doet
schijnen, anders aanbieden dan slechts hun
verburgerlijkte, materialistisch geworden
wereld en maatschappij en menschelijke be
trekkingen, die nergens een sprank van
hoop tot nieuwe ontplooiing laten opkomen,
doch altijd slechts het teeken dragen van
aangeleerde routine?
De mogelijkheid, ons met hun geest- en
ziellóozen levensvorm gelukkig te maken,
hebben de westelijke mogendheden zich zelf
echter ontnomen, door met een ongekend
misdadige frivoliteit het Europeesche mid
den en daarmede Europa krachtens een ver
drag aan het bolsjewisme uit te leveren.
Het gevolg van dezei belofte van uitlevering
trad met een niet meer te ontkennen dui
delijkheid te voorschijn ter gelegenheid van
een gebeurtenis der laatste dagen. Roosevelt
en Qkurchill wilden met Stalin confereeren
om de militaire en politieke gevolgen, die
uit dezen wereldoorlog ontstaan, te bespre
ken en vast te leggen. Roosevelt en Chur
chill waren bereid, Stalin op elke door hem
te noemen plaats te ontmoeten. Stalin wees
dit van de haiM. Hij wil geen besprekingen,
die zijn plannen zouden kunnen remmen.
Geen herhaling van 1918.
Er zijn lieden, die er zich mede vergenoegen,
thans te herinneren aan het jaar 1918. Dit soort
vijandige propaganda is ons niet onwelkom. Zij
zal zoo eindigen als de bekende V-propaganda
va» het' jaar 1941, die den tegenstanders zoo
krachtig in het gelaat heeft teruggeslagen, dat
zij ijlings ermee opgehouden hebben.
Wanneer degenen, die door
de Vijandige propaganda zijn
misleid, aan het eind van dit
jaar zullen constateeren, dat
de s p i 1 m o g e n d h e d e n er in het
geheel niet'aan denken ineen
te storten, doch een uiterst
krachtig verzet bied en, dan
zullen zij juist door deze pro
paganda er over worden inge
licht, dat er toch geen her
haling komt en dat d et ij d
voor de spilmogendheden
werkt.
Stalin zal wellicht op gelijke wijze, zij het
lang niet zoo naïef, doch stellig uiterst conse
quent denken. Wanneer er een 1918 zou kun
nen ontstaan, dan moet ook de geheele verdere
ontwikkeling volgen, die het Duitsche volk tot
1932 heeft meegemaakt, evenwel zonder de mo
gelijkheid, dat een Adolf Hitler en een natio
naal-socialistische Duitsche Arbeiderspartij het
stuur op het laatste oogenblik omgooien. Stalin
rekent er blijkbaar op, dat een door verliezen
van den oorlog teleurgesteld en door het uit
moorden van zijn leiders naar Russisch model
stuurloos geworden volk des te spoediger tot
het bolsjewisme zal vervallen naarmate het zich
gaarne ertoe zal laten bepraten, mede aan te
treden in een veldtocht van wraak tegen het
Westen, voor welks bescherming het tever- v
geefs is leeggebloed. Welke mogelijkheid er
echter voor dit Westen, en wel met inbegrip
van de Engelsche eilanden ontstaat, wanneer er
van het Rijnland tot Kamsjatka een Unie van
socialistische Sovjet-republieken aanwezig is
met de onverwijlde concentratie van mensche
lijke en economische krachten en grondstoffen,
kan men afmeten aan hetgeen het bolsjewisme
aan oorlogs- en menschenmateriaal na zijn 20
jaren van lijfeigenschap thans in het Oosten
vermag op te brengen.
Stalins duidelijkheid.
Thans wordt Stalin echter van een niet meer
te overtreffen duidelijkheid. Niet alleen dat hij
zijn invloed verlangt in het Zuid-Oosten en in
Midden-Europa, doch hij eischt thans ook Pet-
samo en Narvik. De eischen inzake de Darda
nelles met welker prijsgave de Führer inder
tijd waarschijnlijk nog een nieuw uitstel ter on
derwerping van Engeland had kunnen afkoo-
pen, heeft hij stellig niet opgegeven. Zooals be
kend, verlangen de bolsjewieken ook de vrije
doorvaart door de Sont, het Kattegat en het
Skagerak, militair door steunpunten beschermd
Zijn dit de doelstellingen, die het bolsjewis
me nog rechtstreeks in het kader van de mili
taire acties zich voor oogen houdt, zoo zal het
bij het opnemen van het oude parool der we
reldrevolutie: „Proletariërs aller landen ver
eenigt u", niet rusten, voordat het zich in alle
deelen der wereld genesteld heeft. Verschijnse
len, die wij thans in Engeland en Amerika kun
nen cpnstateeren en wellicht door de acteurs
slechts als een soort spelen met vuur beschouwd
worden, zouden op een schrikbarende wijze tot
bloedige ernst worden.
Wat onze tegenstanders derhalve aan Euro
pa zouden kunnen brengen is een verschrikking
zonder eind, een eeuwige oorlog der conflicten
tusschen bolsjewistische en Amerikaansche we
reld-imperialisten, en Europa zou het blijvende
slagveld zijn voor dit conflict. Daarom is het
\nationaal-socialistische Duitschland, getrouw
aan de wet, volgens welke het den binnenland
schen politieken stsijd tegen diezelfde tegen
standers heeft aanvaard en roemvol beëindigd,
thans aangetreden voor het bestaan en de toe
komst van Europa.
De nieuwe ordening.
De nieuwe ordening van
Europa, zooals wij haar ons
indenken, heeft een doel, n. 1.
het bestaan en de levensmo-
gelijkheid der Europeesche
volken te waarborgen en hun
innerlijke vruchtbaarheid aTs
ontplooiende kracht in wer
king te laten treden.
Deze ordening streeft er niet naar, een deel
klein te houden ten gunste van het andere, doch
heeft ten doel geen kracht verloren te laten
gaan, geen vruchtbaarheid ongebruikt te laten.
Elk der Europeesche naties moet komen tot de
hoogste en beste ontwikkeling, die aan haar
eigen is. Daarom wijzen wij ook een liberalen
Statenbond naar het voorbeeld van den Volken
bond van de hand, daar deze slechts het gevaar
in zich bergt, van de overheersching door den
numeriek sterkere. Wij willen de 'nationale en
sociale ordening ook tusschen de naties, waar
in elk de plaats der gemeenschap moet innemen,
die haar toekomt krachtens haar cultureele ver
mogen, haar bereidwilligheid tot militair op
treden en haar economische prestatievermogen
voor de gemeenschap. In deze ordening is „het
individu geen object, maar subject van de ont
plooiing. Het inzicht, dat de gebeurtenissen, die
onvermijdelijk uit den gemeenschappelijken
uiterlijken nood de politieke en cultureele toe
nadering en de vorming eener groote ruimte
van bescherming en economisch leven in Euro
pa bevorderen, niet toevallig deze uitwerking
hebben, doch rechtstreeks verband houden met
den opbloei van het Duitsche volk, vormt het
punt van uitgang voor den wil tot leven en ont
wikkeling van net jonge Europa, dat op de
slagvelden zijn toekomst beschermt,
i
De beslissende phase.
Het eerste deel van den strijd om- het nieuwe
Europa bracht als voorwaarde, om de aanvallen
van het Oosten en Westen te kunnen weerstaan,
de militaire aaneensluiting van het vasteland.
Het tweede deel bracht het terugslaan van den
in 20-jarigen heerendienst voltrokken bolsje-
wistischen opmarsch en de uitbreiding van de
grenzen van Europa tot de noodige leefruimte.
Thans, in het derde deel, gaat het er om, tege
lijk met de handhaving van den wal tegen het
Oosten, den aanval der Westersche kapitalisti
sche krachten af te weren. Geweldig en nau
welijks te overzien is het strijdtooneel, gewel
dig en nauwelijks te begrijpen de afmeting van
den strijd. In deze worsteling moet aan den
overwinnaar, die door Nhet lot is uitverkoren,
een beproeving zijn opgelegd, zooals slechts
toegedacht is aan hem, die tot een machtig
werktuig van toekomstige Ontplooiing is uit
verkoren. In dit geloof moeten wij ons wijden
aan de taak, die de strijd ons oplegt.
Wij willen eeVlijk zijn: werkelijk zware
offers hebben aan het thuisfront tot dusver
slechts zij gebracht, die wat hun het dierbaarst
was op het slagveld achterlieten, en naast hen
degenen, die ondanks de afschuwwekkende
aanvallen van vijandelijke bommenwerpers op
de burgerbevolking zich in hun houding en in
hun optreden niet op een dwaalspoor lieten
brengen. Wat bemerkten de anderen van de
lasten van deze geweldige beslissing? Er was
minder te eten, maar niet te weinig. Er viel
minder te stoken, maar niet te weinig. Ons le
venspeil is in dit vierde jaar van een worsteling
die de geheele wereld omvat en voor de wereld
van beslissende beteekenis is, aanzienlijk beter
dan in het derde en vierde jaar van den eersten
wereldoorlog en nauwelijks veel slechter dan de
levensstandaard was, die enkele generaties ge
leden onze voorvaderen vanzelfsprekend hebben
geacht.
Indien thans iemand te korf
komt en een o f f e meent te
brengen, laat hij d an denken
aan onze soldaten aan>het
oostelijke front, laat hij dan
denken aan Stalingrad.
Laat hij er zich van bewust zijn, dat hij hier
sympathiseerend getuige van een gebeurtenis is
die uniek is in de geschiedenis der menschheid
en die in haar heldendom haars gelijke slechts
vindt in de standvastige volharding, die als een
daad van de grootste heldhaftigheid ons wordt
overgeleverd uit de Grieksche geschiedenis in
den strijd van Leonidas op den pas van Ther
mopylae. Daarom wordt voor ons de strijd van
het zesde leger bij Stalingrad tot het symbool*
van een heldhaftige en den dood trotseerende
optreden voor de overwinning tot zelfopoffe
ring toe, doch tevens een onafwijsbaar beroep
op een vporloopig onvergetelijk geringere, maar
even vastberaden wijze onze uiterste krachten
voor de overwinning in te spannen.
Wij zijn den Führer dankbaar dat hij thans
in de beslissende phase van dezen strijd ons al
len, man en vrouw, en ook de daartoe reeds
in staat zijnde jeugd, oproept. Het is alsof wij/
bevrijd en vastberaden adem halen, dat wij nu
allen ons deel zullen bijdragen. De verordening
over den „Einsatz" der mannen en vrouwen
voor de taak van de rijksverdediging zal eiken
Duitschen man en elke Duitsche vrouw, kort
om eiken mensch bij den strijd Voor de toe
komst van ons volk betrekken. Een machtige
krachtsontplooiing zonder voorbeeld zal aan het
jaar 1943, het vierde jaar van dezen wereld-
strijd, haar kenmerk en haar beteekenis geven.
Deze „Einsatz" stelt de partij, die de Füh
rer als zijn voornaamste en eerste werktuig van
politieke wilsvorming en politieke leiding ge
schapen heeft, voor een beslissende taak. De
partij is 'er immers voor verantwoordelijk, dat
het Duitsche volk in blijde bewustheid en in
onwrikbaar vertrouwen zijn weg der offers
voor de toekomst opgaat. De partij is geroepen
deze taak te vervullen en zij kan haar vervul
len, want zij behoeft zich slechts de wetten te
herinneren, krachtens welke zij is aangetreden
en overwonnen heeft. Niet bevelen en gehoor
zamen, maar leiden en volgen. Dat is de taak,
en dat is het doel, dat elke partijgenoot zich
stellen moet.
Elkeen moet zich in zijn kring der volksge-
nooten beschouwen als een eeuwige prediker,
adviseur en vriend. Stellig beteekent dit ten J
aanzien van de verdere oorlogsinspanning nog
een „meerarbeid", die niet alleen tijd en li
chaamskracht, doch vooral geestelijke inspan
ning opeischt, want elke partijgenoot en in bij
zondere mate élke functionnaris, van blokleider
tot gouwleider, moet het zich tot taak stellen,
den voor henv bereikbaren kring zijner volksge-v
nooten in menschelijk opzicht meer te benade
ren en wel zorgend, helpend en deelnemend,
waarbij hij den aard van zijn medeleven niet
zoozeer moet zien in een verstrekken van mate-
rieele hulp, doch vooral in woorden van bemoe
diging en kameraadschap. Hij moet alle volks-
genooten van zijn kring kennen, hij moet hun
omstandigheden hebben geconstateerd, .opdat hij
altijd kan bijspringen, en hij moet in onver
moeibare actie steeds weer den een na den an
der tot zich trekken en hem den laatsten zin
van dezen oorlog en de noodzakelijkheid van
dezen „Einsatz" duidelijk maken. Vooral ech
ter moet hij door het voorbeeld der eigen on
wrikbare houding een goeden invloed uitoefe
nen. De Führer kan van het Duitsche volk de
groote lasten en offers, die deze wereldstrijd in
ieder geval van den overwinnaar verlangt, op-
eischen en verwachten, daar hij er 'op' vertrou
wen kan, -dat de partij de taak, die haar als
hoogste en uitsluitend aan haar gesteld is, n.l.
leiding te geven aan menschen, zal vervullen.
Ook Nederland.
Ook gij, partijgenooteh in Nederland, staat
voor dezen „Einsatz", die in de gegeven om
standigheden dubbel zwaar, maar ook dubbel -
succesrijk kan zijp, en dezelfde taak is gegeven
aan u, kameraden van de N. S. B., want de
grootheid die dezen tijd in zich verbergt, valt
aan vele teekenen te bespeuren. Eén ding heeft
hij ons reeds gegeven. Hij heeft ons vereenigd
in een onwrikbare lotsgemeenschap. Wij heb
ben hetzelfde lot te verwachten en wij moeten
voor" hetzelfde lot vechten en het bewustzijn
van de gemeenschappelijkheid van dezen strijd
zal alles als onwezenlijk in het niet laten ver
zinken, wat thans nog op eenigerlei wijze als
onzekerheid en twijfel aan de eigen toekomst
en aan het eigen behoud tusschen ons zou staan
Wie dezen strijd met ons voert, heeft daarmee
precies hetzelfde levensrecht en precies dezelf-'
de aanspraak als wij voor de toekomst verwor
ven. Juist de grootte van de eischen, die deze
tijd ons stelt, laat ons de duidelijkste en een
voudigste verklaring geven voor onzen gemeen
schappelijken strijd, nl.de meest geperfection-
neerde organisatorische concentratie van onze
krachten bij de meest vrije ontwikelingsmoge-
lijkheid daarvan. Dit beginsel, dat in de feilen
strijd goed gebleken is, zal de wegwijzer zijn
voor de toekomstige ontplooiing van onze poli
tieke en economische gemeenschap.
Het spreekt vanzelf, dat thans in dezen strijd
om Europa, nu het Duitsche. volk den toestand
van den totalen oorlog ingaat, ook Europa zijn
dienovereenkomstige bijdrage moet leveren,
reeds om zichzelf te handhaven en zijn aan
spraak voor de toekomst te bewaren. Er zal
derhalve een zelfde totale concentratie van de
krachten ook hier in Nederland plaats vinden.
Bij deze gelegenheid zou ik
met allen ernst en nadruk er
op willen w ij zen, dat de toe
stand van het heden geen be
roep duldt op eenigerlei vroe
gere omstandigheden en be
trekkingen. Ik zal mijn orders
geven. Zij moeten door allen
str-ikt worden uitgevoerd. In
den huidigen toestand zou
de weigering tot uitvoering
van een dergel ij ke order niet
anders kunnen worden opge
vat dan als sabotage.
Evenzeer is het duidelijk, dat wij meer dan
ooit elk verzet, dat gericht is tegen dezen .strijd
om het bestaan, moeten onderdrukken.
Aan de kerken.
Onlangs hebben de vertegenwoordigers der
kerken een brief gericht tot den bevelhebber der
weermacht en tot mij, waarin zij hun bezwaren
tot uiting brengen tegen het voltrekken van
doodvonnissen, waarover inmiddels in een be
kendmaking vdn den weermachtsbevelhebber
mededeeling gedaan is. Hieromtrent kan ik
slechts het volgpnde zeggen: op een oogenblik,
waarop onze mannen, vaders en'zonen met ijze
ren vastberadenheid hun lot in het Oosten tege
moet zien en onwrikbaar en ongeschokt het
hoogste offer brengen, is het onverdragelijk
samenzweringen te dulden, die zich ten doel
stellen den rug van dit Oostelijke front onvei
lig te maken. Wie dit waagt te ondernemen,
moet aan de vernietiging worden blootgesteld.
Hard zijn en nog harder worden tegen onszelf
en tegen onze vijanden is het gebod van een
onverbiddelijken afloop van noodzakelijke ge
beurtenissen en dat is voor ons een wellicht
menschelijk zware, maar toch heilige plicht.
Wij moeten hard blijven door hen te vernieti
gen. Overigens geloof ik, dat de kerken de be
teekenis van dezen strijd moeten\jnzien. Zij be
leven het immers, dat zij haar godsdienstoefe
ningen in weerwil van alle vijandelijke propa
ganda onder de bescherming eener nationaal-
socialistische bezetting in elk opzicht kunnen
verrichten. Maar pas het actieve en verhelde
rende optreden van de kerken bij haar geloovi-
gen inzake de beteekenis van dezen strijd en de
zedelijke verplichting, dezen strijd althans niet
te verstoren, zal haar dp mogelijkheid geven,
een standpunt in te nemen ten aanzien van de
maatregelen van de bezettende macht.
Het spreekt vanzelf, dat wij
de Nederlandsche kust onder
alle omstandigheden verde
digen.
U ziet de voorbereidingen en kunt er van
overtuigd zijn, dat zij volkomen ernstig ge
meend zijn. Wij zullen eventueel het bewijs le
veren, dat wij door het leven in Nederland niet
slap geworden zijn, maar ook hier, wanneer
het moet, zoo hard kunnen zijn als de strijder
aan het Oostelijke front. Aan Nederlandsche
zijde moet de wensch aanwezig zijn, dat de kust
geen gevechtsgebied zal worden, want een strijd
om de kust in het dichtbevolkte Nederland zou
niet alleen de bevolking en haar nederzettingen
zwaar treffen, doch zou tevens als gevolg van
mogelijke storingen en verwoestingen door den
afloop van den strijd uitgestrekte gebieden van
dit land in gevaar brengen. Wij als uitvoer
ders van de ons door het lot gegeven taak om
den rug van onze strijders aan het Oostelijke
front te dekken, schrikken voor den strijd niet
terug.
Strijd en kunnen strijden, dat is het levens
element der nationaal socialisten. Wij hebben
gestreden en wij hebben niet anders gekund
dan strijden. Wij zijn geen weg gegaan, die
niet strijd beteekende. En ik spreek het thans
voor u allen uit: wij zijn het lot dankbaar, dat
het ons in dezen tijd heeft geplaatst. Als het
nu eenmaal moet gaan om het zijn of niet-zijn
van ons volk, dan willen wij dankbaar zijn, dat
w ij dezen strijd kunnen uitvechten. Wij kun
nen het, want het lot, heeft ons reeds eenmui
onwrikbaar gezien. 0