DE ZEEUW
fflP
Werkloozen naar Duitschland.
OVERBURtN
Candidaat-leiders.
Het Fransch-ltaliaansche
wapenstilstandsverdrag.
Gemengd tëleuws
TWEEDE BLAD
NATIONALE ZIN.
Werkloosheids
bestrijding zal snel
worden uitgebreid.
"^UILLETON
door GRACE RICHMOND.
Shirley begaf zich met langzamen tred
naar de overzijde van de straat, en liet
naar gedachten onderwal gaan. Als zij
iie' zou meneer Bell zelf opendoen en
welk excuus kon zij dan opgeven? Op-
een® schoot haar iets te binnen.
„Meneer Bell", zei ze. „Jane is net
tnuis gekomen en is wat erg moe. Ze
voelt zich alsof ze weer een klein meisje
was en verlangt erg naar haar moeder.
4ou mevrouw een paar minuten kunnen
meegaan
neen> morgenochtend is ze wel
weer goed."
Mevrouw Bell ging dus met Shirley
mee, en deze vertelde haar onderweg
zoo^ voorzichtig mogelijk, wat er gebeurd
Het was, zooals Peter verwacht had;
klim01!W nam het gebeurde met
fal0m? berusting op, hoewel, behalve Pe-
va* het verplichte stilstaan
^.rle, voor hem en zün vader
misschien heel wat zou kunnen beteeke-
thm«ialmel?UW Bel1 door Murray was
dat ha en deze haar beloofd had
«at by s morgens met haar naax het
ziekenhuis zou gaan, gingen Shirley en
hij nog wat op de veranda zitten, want
zij waren beiden te rusteloos, om hun
bed op te zoeken.
„Ik ben wel eens benieuwd", zei Mur
ray opeens, nadat hij Shirley alles ver
teld had wat hij wist van de gebeurte
nissen van dien avond, of er behalve ik
nog andere menschen zijn, die Peter Bell
ten volle apprecieeren. Ik heb ?.i al
eenigen tjd over gedacht, weet je, dat
wij hem uitstekend in onze zaak zouden
kunnen gebruiken. Naar v^at ik van bui
tenaf gehoord heb, is hij bijna onmis
baar geworden aan de fabriek van Arm
strong, maar toch hebben zij zijn salaris
de twee laatste jaren niet verhoogd. Nu
is het het goede moment, om te trach
ten, hem bij ons te krijgen. Als ik vader
kan overtuigen van de wenschelijkheid
en ik ben niet bang, of hij zal daar wel
voor te vinden zijn, wou ik Peter mor
gen het voorstel doen. Het zal de gene
zing van zijn gebroken been en zijn ge
brande handen wel bevorderen, denk je
ook niet?"
„Dat denk ik wel."
„Jij zou het zeker ook wel aardig vin
den, als hij bij ons kwam?"
„Als je hem er geschikt voor vindt."
„Ik vraag, hoe jij het zou vinden?"
„Hoe kan ik er nu over oordeelen9
Dat is aan jou."
Murray keek haar scherp aan. Hij
glimlachte, want hoewel zij zich zoo
kalm trachtte te houden, zag hij heel
goed, dat de toekomst van Peter Bell
haar niet onverschillig was.
Hij was er daarenboven ook zeker
van, dat Peter er den man niet naar
daartoe althans leenen ruimte zal t
worden gemaakt voor een derde groep
van 5000 arbeiders.
Het is niet onmogelijk, dat dit reeds
in Juli of Augustus zal geschieden. Het 1
aantal „kampbewoners" zal daarmee
van 5000 tot 15.000 kunnen worden op
gevoerd.
„Uit genoepide cijfers", zeide hij, is
gebleken,^ dat wij thans reeds bijna even- I
veel tewerkgestelden hebben als in 1938
namelijk rond 75.000, welk aantal zeker
bereikt wordt, wanneer de kampeer-
ruimte zal zijn uitgebreid. Rekent men
daarbij de plaatsingsmogelijkheid voor
10.000 arbeiders door toepassing van de
Algemeene Vorderingswet, en nog eens
20.000 arbeiders, die in werkverruiming
arbeid zullen vinden door meer alge
meene pogingen, dan komen we tot oen
totaal aantal van ongeveer 110.000 per
sonen, die uit den ledigging in het nor
male arbeidsproces worden ingescha
keld.
KRANTEN VOOR DUITSCHLAND.
Met ingang van gisteren is het post
verkeer voor kranten tusschen Neder
land en Duitschland in vollen omvang
hersteld, waarbij tevens is toegestaan
dat de kranten door de uitgevers of van
de drukkerijen waar zij worden gedrukt
als drukwerk worden verzonden.
De „Volkskrant" wijst er op, dat
reeds een drietal groepen zich aandie
nen om in Nederland de leiding te ne
men: N. S. B., Nationaal Front en Ver-
dinaso (er is nog een vierde, maar we
weten niet juist meer welke: Kruyt of
Van Rappard is er mede gemoeid) en
besluit haar beschouwing als volgt:
„Hfet Vaderland", dat meer dan vol
dingend heeft bewezen met het „oude"
te hebben afgerekend en het „nieuwe"
met hart en ziel te willen, verklaart dat
„geen enkele groepeering op zich zelf
groot en blijvend werk zal kunnen
doen".
Een breeden grondslag acht het blad
noodig om waarlijk actieve krachten
van ons heele volk tot samenwerking te
brengen met Duitschland in het nieuwe
Europa.
„Het heele volk" willen de candidaat-
leiders ongetwijfeld, maar dan achter
hun persoon; wie daartoe niet bereid is
wordt buitengesloten.
Nummer drie wil niet anders dan de
beide andere bewegingen, die zich al
leen in staat verklaren Nederland te
redden en het een toekomst te bezorgen.
Geen wonder, dat zóó de volksmassa
niet gewonnen wordt.
Aan den tekst van het Fransch-Itali-
aansche wapenstilstandsverdrag ontlee-
nen wij
De Italiaansche troepen zullen bij de
inwerkingtreding van dit wapenstil
standsverdrag en voor den geheelen
duur van den wapenstilstand, in alle ope
ratiegebieden de voorste linies bezet hou
den.
In het gebied van het Fransche moe
derland zal de zone, liggende tusschen
de in art. 2 bedoelde linies en een lijn,
die hemelsbreed op 50 km. van deze li
nies ligt, voor den duur van den wapen
stilstand gedemilitariseerd worden. In
Tunis zal de zone, die gelegen is tus
schen de tegenwoordige Libysch-Tune-
sische grens, en de ljn, die op een kaart
is aangegeven, voor den duur van den
wapenstilstand gedeniilitairiseerd wor
den. In Algerije en in de ten Zuiden daar
van gelegen Fransch-Afrikaansche ge
bieden, die aan Lybië grenzen, zal een
zone, liggende tusschen de Libysche
grens en een daarmede evenwijdig en op
een afstand van 200 km daarvan loopen-
de lijn, voor den duur van den wapen
stilstand gedemilitairiseerd worden.
Zoolang de vijandelijkheden tusschen
Italië en het Britsche rijk duren, en voor'
den duur van den wapenstilstand, zal het
gebied van de Fransche Somalikust ge
heel gedemilitairiseerd worden.
Voor den duur van den wapenstilstand
zal Italië steeds volkomen het recht
hebben gebruik te maken van de haven
en de haven-installaties van Djiboeti als
mede voor het vervoer van eiken aard
van den spoorweg Dzjiboeti-Addis Abe
ba, voor wat het Fransche gedeelte be
treft.
Zoolang de vijandelijkheden tusschen
Italië en het Britsche rijk duren, zullen
de militaire en maritieme verdedigings
werken en de vlootbases van Toulon, Bi-
zerta, Ajaccio en Orano gedemilitairi
seerd worden tot de staking der vijande
lijkheden tegen genoemd rijk.
Wat betreft de gebieden van Fransch
Noord-Afrika, Syrië en de Fransche So-
maliekust, zal de Italiaansche wapenstil-
standscommigsie bij de vaststelling der
modaliteiten van de demobilisatie en ont-
wapening rekening houden met het bij
zonder belang van de Handhaving der
orde in genoemde gebieden.
Vrijdag j.l. is vanuit Amsterdam een
trein met werkloozen naar Duitschland
vertrokken.
Omtrent de voorwaarden waarop deze
personen te werk worden gesteld verne
men wij nader, dat de werktijd gemid
deld 58 uur per week is. Het loi-n is
voor grondwerkers 59 Pfennig per uur,
voor timmerlieden en metselaars 70 Pf.,
voor bankwerkers 70 Pf. èt 1 Mark. Ge
huwden ontvangen, als tegemoetkoming
in de kosten voor kost en inwoning, een
toeslag van lVa Mark per dag, ongehuw-
den Va Mark; bovendien resp. om de 3
maanden of V2 jaar tegemoetkoming in
de kosten van het naar huis reizen. Wie
tusschentijds naar huis wil moet zelf
de reiskosten betalen.
De in Duitschland te maken kosten
bedragen ongeveer 17 Mart per week,
aan onderdak, voeding en sociale las
ten.
Blikseminslag. Tijdens
een hevig onweer dat Zondagmiddag bo
ven Friesland woedde is de bliksem ge
slagen in de woning bewoond door G.
Mulder, te Ureterp. De woning brandde
geheel af.
„Ik zal heel graag de positie aanne
men"; zei hij, en stak zijn hand uit, ge
heel vergetend, dat die in verband zat.
Daarop glimlachte hij vroolijk en voeg
de er aan toe: „Als u ten minste niet
bang is, dat het een kwaad voorteeken
zou kunnen zijn, om een man te enga-
geeren met zoo'n paar handen, als ik nu
heb."
„Neen, dat zijn we zeker niet, vooral
waar we weten, hoe ze zoo geworden
zijn", zei Murray op een toon van groote
voldoening, en zjn vader stemde daar
geheel mee in,
i
„Wat denk je, dat er gebeuren gaat?"
riep Nancy, een week later, terwijl zjj
haastig de veranda binnenliep, waar Pe
ter lag.
„Ik geef het op", antwoordde Peter,
die bezig was, de krant te lezen, die ze
voor hem tegen den muur bevestigd
hadden, want zijn handen beterden
slechts langzaam. „Na alles, wat er den
laatsten tijd gebeurd is, ben ik nergens
meer verbaasd over."
„Nu, hier zal je toch van ophooren.
Er gaat iemand trouwen."
„Kolossaal, mkar dat is wel eens meer
gebeurd", antwoordde haar broer afge
trokken en keek meteen weer in zijn
krant.
„Niet bij de Townsends; want toen
I Murray v trouwde, was het feest bij ons
aan huis. O, zoo nu begint het je toch
een beetje te interesseeren?" riep Nan
cy triomfantelijk uit.
(Wordt vervolgd.)
1
VAN
WOENSDAG 26 JUNI 1940. Nr 222.
Dezer dagen kon men van Neder-
1 a n d s c h e zijde de waarschuwing hoo-
ren, dat ons land, wanneer het niet zou
afrekenen met de denkbeelden der de
mocratie en met allerlei andere wanbe
grippen, zijn vrijheid zou verliezen.
Want, zoo heette het, wanneer het Ne-
derlandsche volk niet metterdaad en
met overtuiging wil medewerken aan
de nieuwe volksgemeenschap, zal het
groote Duitschland ons land bj zijn
Rjk inlijven.
„Wat ons hierin verbaast, zegt de
„Nederland er", is, dat er Neder
landers zijn, die het blijkbaar van
zelfsprekend vinden, dat Duitschland
ons onze vrijheid en zelfstandigheid blij
vend zou onthouden, wanneer hier op
vattingen zouden worden gehuldigd, die
Duitschland minder welgevallig zouden
zjn.
Wj zijn er ons ten volle van bewust,
dat het, indien er in het verloop van
het kr jgsbedrjf geen keer kornt, uitslui
tend en alleen van Duitschland afhangt
of en in hoeverre onze vrjheid en zelf
standigheid hersteld wordt. Dit moge
voor ons, Nederlanders, hard zijn, het is
nu eenmaal een feit. Wanneer dan ook
van Duitschen kant gezegd zou worden,
dat men een wijziging van de opvattin
gen, die tot dusver hier te lande gang
baar zijn geweest, als voorwaarde voor
het herstel van onze vrijheid en zelf
standigheid zou stellen, dan. zou men
dat, hoe diep men het ook zou betreu
ren, tenminste kunnen begrijpen.
Maar dat Nederlanders zoo
kunnen redeneeren, dat is volkomen on-
begrjpeljk.
Hoezeer het herstel van
de vrjheid en zelfstandig
heid het hartsverlangen
van eiken rechtgea arden
Nederlander is, het zou
in strijd zjnmet de natio-
-v< -v
Volle korven zijn het resultaat van de
overvloedige kersenoogst in de Lim-
burgsche „Betuwe".
nale waardigheid, indien
hij daartoe zjn eerljke
overtuiging ten offer
zou willen brengen.
Indien men meent, dat de volksover
tuiging op bepaalde punten op een
dwaalspoor is geraakt, zal men het volk
door overreding tot betere inzichten
trachten te brengen, maar het zou ver
keerd zijn dit doel te probeeren te be
reiken met de bedreiging, dat anders
een duurzaam verlies van de vrjheid en
onafhankeljkheid onvermjdeljk is. Im
mers kan de inljving bj een vreemd
land voor den Nederlander onder geen
enkele omstandigheid gerechtvaardigd
zjn. Dat kan van den kant der bezet
tende mogendheid zelfs niet anders wor
den ingezien.
Waar de bevordering van den natio-
nalen zin tot de taak behoort, die onder
de bestaande verhoudingen voor de
pers uitdrukkeljk is gereserveerd ge
bleven, meenden wj hierop de aandacht
te moeten vestigen."
AANTAL TEWERKGESTELDEN ZAL
GELEIDELIJK WORDEN OPGE
VOERD TOT 90.000.
„In het geheele land", aldus de heer
Westhoff in een interview met de
Arbeiderspers „is groot élan te consta-
teeren, zoowel bj particulieren als pu-
bliekrechteljke lichamen, zooals water-
schaps-, provinciale- en gemeentebestu
ren, om alles te doen wat mogeljk is,
teneinde de beletselen weg te nemen,
waardoor de plannen op het gebied van
cultuurtechnische werken snel tot uit
voering kunnen worden gebracht en
waardoor meegewerkt wordt aan de op
voering van de voedselproductie".
„Het resultaat is, dat thans recht
streeks 60.000 man bj dezen arbeid
werk hebben gevonden, welk aantal ge
leidelijk zal kunnen worden opgevoerd
tot 90.000. Een theoretische berekening
getoetst aan de practische mogeljkheid
toont aan, dat er rond 100.000 arbei
ders geplaatst zullen kunnen worden in
verantwoord productief werk. Wj zullen
daardoor een verschuiving krjgen van
onproductief naar productief werk. Bui
ten het reeds genoemde aantal van
60.000 tewerkgestelden, vallen de 17.000
arbeiders, die met de puinopruiming te
Rotterdam bezig zijn.
De heer Westhoff verklaarde, dat de
uitbreiding van het aantal productieve
werken o.a. ter hand kan worden geno
men door gebruik te maken van de be
voegdheden, die de Algemeene Vorde
ringswet 1939 aan de Overheid verleent.
Zoo zullen reeds in deze maand woeste
gronden worden gevorderd tot een
totaal oppervlak van circa 5000 H.A.,
waarbj tien objecten zjn begrepen. In
één jaar zullen zj arbeid geven aan
10.000 personen.
Op de vraag of in deze plannen ook
de werkloozen in de groote steden be
grepen zijn, antwoordde de heer West
hoff: „Met de stedelijke werkloosheid is
inderdaad rekening gehouden, al ver
heel ik mij niet, dat zich hier bijzon
dere moeilijkheden kunnen voordoen.
De tewerkstelling zal begrijpelijkerwijze
zooveel mogelijk in de onmiddellijke om
geving van de groote stad dienen te ge
schieden. Ook ben ik van meening, dat
in de omgeving van de groote steden
meer gebeuren kan dan tot nog toe ge
schiedt."
„Daarnaast zijn er de werkkampen,
waarin reeds 5000 arbeiders- zijn on
dergebracht. Aan het eind van deze
week of in het begin van de volgende
week zal de kampruimte worden uit
gebreid, zoodat er plaats zal komen
voor nog eens 5000 personen, terwijl
naar verwachting in de nabije toe
komst indien de omstandigheden zich
Het kleine station van Waardenburg
van de Ned. Spoorwegen geworden.
drukte van reizigers op
was, om een rijk meisje te vragen, voor
hij zelf een goede positie had; maar dat
Peter zijn zuster liefhad, daar was hij
ten valle van overtuigd.
„Zoo, wil jj er niets in te zeggen
hebben? Heb je er ook niet op tegen,
dat hj bj mj op kantoor zal zitten, en
je ook nu en dan een brief zal te dictee-
ren hebben? Zou je er tegen kunnen0
Zou je net zoo kalm kunnen opkjken,
als je dat bj mj doet? Zeg, waarom sta
je nu ineens op?"
„Omdat je niet meer weet, wat je
zegt."
Murray ging nog even door met pla
gen, maar zjn zuster was al weggeloo-
pen.
HOOFDSTUK IX.
Peter geeft de voorkeur
aan de loggia.
„Weet je heel zeker, dat je mij kunt
gebruiken?" vroeg Peter Bell.
„Heel zeker", antwoordde Murray
Townsend.
Daarop wendde Peter den blik van
Murray naar zijn vader.
„Nu, ik zal het graag doen, maar on
der één conditie: dat vader niet terug
gaat naar de fabriek, maar op de boer
derij gaat wonen."
Meneer Townsend keerde zich nu ook
om naar zijn buurman en moest glim
lachen, toen hij diens aarzeling zag.
„Het wordt tijd, dat wij ons uit de
zken terugtrekken, Bell", zei hij. „Wat
mezelf betreft heb ik al lang gevoeld,
dat het er van komen moest. Laten we
is plotseling een belangrjk eindpunt
- Er heerscht heel den dag een groote
het traject NoordZuid.
het nu meteen samen bespreken. Als jij
naar de boerderij teruggaat, kom ik een
groot gedeelte van mjn tijd daar door
brengen en help mee hooien."
Zij bevonden zich met hun vieren op
de kleine achterveranda van het huis
in Gay Street. Peter lag op een rustbank
met gespalkt been en verbonden handen.
Hj had maar enkel dagen in het zie
kenhuis behoeven te bijven; en Murray
had met het doen van zjn voorstel ge
wacht totdat zjn vader en hj het eens
waren betreffende het traktement van
Peter.
Jospeh Bell begreep den blik van zjn
zoon. Hj wist, hoe deze in zorg had ge
zeten over hem, omdat hj zjn werk niet
op wilde geven. Nu was dat werk hem
echter afgenomen; want het zou wel
geruimen tijd duren, eer de fabriek
weer geopend kon worden. Een andere
positie te zoeken was natuurlijk uitge
sloten. Intusschen werd het tjd voor
het hooien, en hij genoot al, als hij
dacht aan den geur van versch afge
sneden gras. Hij zou niet veel mee kun
nen helpen, dat wist hij; maar hij kon
doen, alsof hij meehielp, en Harrison
Townsend verlangde daar ook zoo naar.
Hij keek Peter glimlachend aan, en
Peter liet een smeekenden blik op hem
rusten.
„Ik zal je eindelijk je zin maar geven,
Peter", zei de oude man toen.
Het eerste oogenblik kon Peter niet
spreken. De verlichting» die zijn vaders
woorden hem hadden aangebracht, was
bijna meer, dan hij dragen kon. Na eeni-
ge minuten keek hij echter meneer
Townsend en Murray aan.
