DE ZEEUW Levenswijding. SPIERPIJNEN KLODSTERBALSEM TWEEDE BLAD Het fiere liberalisme op het verkiezingspad. AKKER'S Uit de Provincie. Wat er deze week voorviel. MIDDELBURG. WALCHEREN. VAN ZATERDAG 1 APRIL 1939, Nr. 156. Of moeten we zeggen op den ver'kie- zingsdan-svtoer? Mien weet, zegt de „Maasbod e", dat het politiek liberalisme ten onzent reeds zijn toevlucht nam tct de koffie tafel; het legt thans ook bals en revues aan, met daverend succes. De liberale geest en geestigheid viert er hoogtij, Het „Liberale Weekblad" is aan het woord: Na het aardige dansnummer van de muizen, waarbij één dom muisje zich door een (N.S.B.-)stukje spek in de val laat lokken, volgt een politieke vrijage tusschen den zwart-gerokten zeer verkou- dien heer Ko en de ruimhartige Aal, waarbij de verbinding Ko-Aal-ietsjie door 'het niezen van den heer Ko een groote rol speelt en Ko in den wat ruwer maar voor Aal (juffrouw R. K.) toch niet onaantrékkelijken van Rooy (oftewel Aalbardus) een gevaarlijken concurrent vindt, waarna Liberaal zijn meaning over de vrijages ten beste geeft. Zie hier nog een staaltje van de dich terlijke bevlieging, waartoe het oude libe ra'isme zijn jongste aanhangers weet op te voeren Een ordeningsheer uit het Haagje, Greep een marechaussee in z'n kraagje, Want die zuiverde te veel, Spaarde niemand zijn deel En zoo'n man is een heel pijnlijk plaag je l Een andere ordeningsvechter, Met een linkerhand en een' rechter, Die zei: ,,'t is mijn taak Om te ordenen maar raak, 't Lukt me wel, als wordt alles ook slechter!" Een heertje uit Bommelerwietsie, Zong vroeger een vroolijk lietsie. Hij stemde Oolijn, Nu is 't uit met zijn gijn, Want nu zit hij met caolitie BRIEVEN UIT HET LAND VAN CADZAND. Een misselijke reclamecampagne voor de Openbare School. Het is nog niet zoo heel veel jaren ge leden, dat ons landje van Cadzand voor heel achterlijk werd gehouden, voor een land, waar nmenschen woonden, die hun tijd een honderd jaar ten achter waren. Ik herinner ine nog wel uit mijn Middel- burgschen tijd, dat mijn kameraden altijd iets, ik zal niet zeggen smadelijk, imiaar toch altijd iets (zacht gezegd) minder vleiend spraken over d' Overkant, of in navolging van wijlen Dir Wagen aar, over 't O'verjordaanscbe. Ik ga nu niet schrijven over bet meer of minder ware van die meeningen. Alles is betrekkelijk hier beneden. Zoo ook de beschouwing over 'het meer of minder vooruitstrevende van een streek. In alle geval bestaat het probleem thans niet imleer. Het verkeer over de Schelde met onze praebtferrybooten (waarom is die overtocht nog zoo duur?), het auto verkeer en niet te vergeten de radio heb ben ons uit ons „isolement" verlost. De H.B.S. in Oost'burg brengt ontwikkeling in vele kringen, al is de richting, waarin sommige leeraars het onderwijs leiden ons ook niet sympathiek, over de Kweekschool in ruste zwijg ilk de ver- eeniginjg voor Plattelandsmeisjes en vrouwen brengt ook onze vrouwen in aanraking unjet veel, wat 'het leven kan verrijken onze nieuwe Christelijke Landbouwhuishoudcursus in O'ostburg (hartelijk geluk vrouwen, dat ge dat mocht bereiken, een kroon op uw. werk C.B.T.B.) er is zooveel, dat we vroeger moesten missen en dat nu, mits goed ge leid ons leven rijker kan maken. Het doet ons Gadzantenaars, of mis schien beier gezegd, oms Zeeuwsch-Vla- mingen goed. D'eze week was er een re portage door de radio -van de N.G.R.V. over vragen gedaan aan verschillende personen in verschillende plaatsen van Nederland. Het antwoord op de vraag, als je nu eens Statenloos was, wat zou je dan het liefst zijn, was nog al eens ko misch, Als we een Radio-omroep in Z. Vlaanderen hadden, zou ik vragen eens zoo'n tocht door ons kleine landje te mo gen maken, om ook eens verschillende personen te vragen: Als je nu eens ner gens woonde (dit is analogie met de vraag: Als je nu eens Statenloos was), waar zou je dan het liefste wonen en ik weet wel zeker, dat het overgroots deel zou zeggen: Wel natuurlijk in ons landje. Dezer dagen heb ik me evenwel gege neerd, als men mij over de Schelde een advertentie onder den neus duwde en zei: Zog, hier heb ik iets imioois uiit je landje. In een nr 'toch van bet „Algemeen Ad vertentieblad" te Oo'Stburg, het lijfblad van de Gadzantenaars, verscheen een ad vertentie om de Openbare School te steu nen. Goed recht van de voorstanders, waarom ook niet. Wij doen het ook voor de Bijzondere, Miaar de manier! Laat ik U eerst het ipïaohtding laten lezen: Hebt U de Radiorede van H. M. de Koningin goed begrepen? Zendt dan Uw kinderen naar de Openbare School Het Bestuur van den Kring „Land van Cadzand" van „Volksonderwijs". Nu is er de laatste weken al heel wat gesold met deze Radiorede. Ik !kan me dat niet begrijpen, vooral niet van diege nen, die de rede hebben BELUISTERD. Wie heeft gehoord het ontroerende slot., waarin onze geëerbiedigde Koningin, het persoonlijk geloof uitsprak, het Christ avant tout, in welke belijdenis ze hoopte te leven tot haar jongsten snik, die dankt in stilte, dat wij een vorstin hebben, die zoo getuigen durft en zal zich wel wachten die rede te imlaken tot een minne reolamecainiP'agne. Het is eigenlijk geen reclame voor het, toch zeker Openbaar, onderwijs, dat de opstellers van deze ad vertentie hebben genoten. Het is, in één woord, misselijk. In het volgend nummer zet de Kring zijh propaganda voort. Wel noemt ze nu niet de rede, maar duidt er toch sterk op: Wilt gij de verdere splitsing van ons volk en de versplintering van de volks kracht voorkomen? Nog beter: Wilt gij (meehelpen aan den opbouw vau ouze volkseenheid? 'Stuurt dan uw kinderen naar de 'OPENBARE 'SCHOOL! Ja, nu begin ik ook te gelooven, dat wij achterlijik zojln in ons landje; zulke taal doet denken aan den tijd van den school strijd, zooals die een 50 jaar terug ge streden werd. 'Maar, naar we dachten, was dat toch al lang genoeg achter den rug, om zoo langzamerhand in een museum opgebor gen te Worden. Maar in oins landje is ze werkelijk als gloednieuw voor den dag gehaald. En nu in het nummer van vandaag, 29 Maart is het ooik weer zoo oudbakken, dat ik vermoed, dat vele voorstanders van de Openbare school toch wel het hoofd zullen schudden over zulke eigen gerechtigde dwaasheid. Luister: D'e eenige WARE Christelijke school is de O'PEINBAREI, want zij alleen voedt op tot verdraagzaamheid en naasten liefde. Stuurt daarom Uw kinderen naar die OPENBARE SCHOOL. Het Bestuur, enz Is het een advertentie geknipt uit een krant van anno 1889? Of is het een mop? Wel een flauwe natuurlijk, maar toch ze ker een mop? Neen, werkelijk, geachte lezer, het staat er. Be eenige WARE Christelijke school is de Openbare, want enz. Laat ons nu verder maar het probleem van een Ware, Christelijke School zonder den Bijbel, zonder den Christus, laten ruisten. Een reclame voor de Openbare school als die gevoerd wordt in deze drie advertenties, moet immers niet bestreden, maar alleen gesignaleerd. Maar als ik voorstander van de Openbare school was, FEUILLETON 47) o— „Maar ik wensch het juist gemakkelij ker en beter te maken", zei Trevor ern stig. „Heusch, ik heb mijn hart daarop gezet, oude jongen, en je moet me niet tegenwerken. Zeg me nu eens eerlijk, als alle andere moeilijkheden uit den weg waren geruimd, zou je dan het geloof en den moed hebben om het te doorstaan en tijdelijke pijn te verdragen terwille van een volledig herstel, waaromtrent ik zoo hoopvol gestemd ben?" „Heel gaarne!" antwoordde Clive gre tig'. „Ik zou geen oogenblik aarzelen, maar me in jouw banden stellen in het volste vertrouwen, wetend, dat hoe de uitslag mocht zijn, jij je best voor mij hebt ge daan." T'revor strekte zijn band uit en drukte die van Clive hartelijk. „Dat is alles wat ik van je vraag", zei hij' met een vluchtige glimlach. „En ik geloof, dat het geen dood maar leven zal worden en een volle dige verlossing van het lijden, dat je zoo lang gemarteld heeft. De proefneming kan natuurlijk falen, maar zooals je zelf zei, ik zal mijn uiterste best doen en met Gods zegen, geloof ik, dat ik zal slagen." „Maar er zullen reusachtige kosten mee gepaard gaan, en ik ben er van over tuigd, dat moeder alleen om die reden groote bezwaren zal inbrengen", zuchtte Clive, en een schaduw verdonkerde de hoop, die in zijn matte oogen had ge gloord. „We zullen de toestemming van je moeder vragen, maar geen cent van haar geld", antwoordde Trevor kortaf. „D'at is mijn zaak en niet de hare. Je zult het mij niet weigeren, wel, ouwe jongen?" Clive's lippen trilden van aandoening en fluisterend stamelde hij': „Je bent te edelmoedig, Trevor. Het is meer dan ik dragen kan. En je weet ook, hoe weinig ik het van je verdien. D'at zijn „vurige ko len". 'Herinner je nog „Ik herinner mij' alleen, dat ik je wensch te helpen en te genezen", onder brak de jonge arts geestdriftig. „Het zal mijn dankoffer zijn voor de hernieuwde kracht die God mij schonk". „Maar heb je je wel ingedacht welk een kostbaar geschenk je mij gaat geven?" vroeg Clive. „Een geval als de mijne zou je veel geld bezorgen en veel roem boven dien". „Misschien wel", stemde- Trevor toe. „Maar het zal me nu oneindig veel moer geven, en wel de vervulling van een mij ner dierbaarste verlangens. Je moet toch weten, dat ik in die droeve dagen in Zwit- 20u ik aan het 'bestuur, dat de adverten ties deed plaatsen, zegen: Als U van plan bent onze 'Openbare school af te breken, ga dan zoo voort, imiaar als U er voor wilt werken, herig dan toch gauw zoo iets fraais in het museum van oudheidkun dige rariteiten. worden veroorzaakt door «oherpe ver giftige stoffen, die zich in Uw spieren nebben vastgezet en daar ontsteking, EUn, zwelling en stijfheid veroorzaken, iaat dadelijk een groote pot Akker's Kloosterbalsem halen en Iaat U drie maal per dag flink daarmede wrijven. Kloosterbalsem bevat geneeskrachtige aromatische stoffen, die diep in de weefsels doordringen en daar hun gene zende en afleidende werking uitoefenen op de ontstoken pijnlijke spieren. De vergiftige stoffen, die zich in Uw spie ren hebben vastgezet, worden opgelost. Ge ruikt als 't ware de geneeskracht en na elke wrijving voelt Ge de werking. Ongeëvenaard als wrljfmiddel bij spit, rheumatiek, spierverrekkingen, stram heid, kneuzingen, ischias, pijnlijke spieren NOG MEER GEKNOEI MET DE N.S.B.-LI JST?? Men meldt ons uit Wolfaartsdijk: Dë candidatenlijist voor de Prov. Staten van de N. S. B. was o.a. onderteekend door drie leden der afeeling van den Ned. Clhr. Laindarbeidersbond alhier. Twee daarvan, t.w. A. F. en C. K., hebben aan het bestuur der afdeeliinig een door hen ondertedkende verklaring verstrekt van den volgenden inhoud: „Ondergeteekende verklaart aan het bestuur der afdeeling zich niet bewust te zijn geweest, dat hij zijn handleekenin® geplaatst heeft op een candidatenlijst van de N. iS. B., en verklaart mitsdien dat hij deze handteekeninig als ongeldig en als niet gedaan wenscht te 'beschouwen. En dat hij! voorts ook niets met de N. S. B. heeft uit te staan of van doen heeft." De derde persoon heeft inmiddels be dankt als lid van genoemde afdeelimig. DE SAMENVOEGING VAN POLDERS IN ZEEUWSCH-VLAANDEREN. Het voorstel tot samenvoeging van on geveer tachtig polders en waterschappen in Westelijk Zeeuwsch-Vlaanderen kan ook in de zomerzitting van de Provin ciale Staten nog niet aan de orde worden gesteld. De commissie van deskundigen, ingesteld om het oorspronkelijk voorstel van Ged. Staten nader te bestudeeren en te amendeeren, is namelijk bezig, de sa menvoeging óp een geheel andere finan cieels basis te vestigen en dit vergt zoo veel werk, dat bet gewijzigde voorstel eerst in de winterzitting zal kunnen wor den behandeld. (N. R. G.) WERKKAMP JEUGDIGE WERK- LQOZEN. Het Prov. Comité in Zeeland va® de Centrale voor Werkloozennorg, gesticht op initiatief van den Raad van Ned. Ker ken voor practisch Christendom, zond aan de plaatselijke comité's een circulaire aangaande het volgende werkkamp te Ghuam. Het Departement van Sociale Zaken heeft goedgevonden, dat dit kamp, hetwelk 24 April zal aanvangen, geen 9 dooh 12 weken duurt en zal eindigen 15 Juli. De deelnemers mogen per kalender jaar slechts één kampiperiode medemu- ken, doch zij, die maar 4 weken aan een kamp deelnamen, mogen iim een tweede kaompperiode worden opgenomen en die seriand, toen ik daar lag te worstelen met den dood, een geheime belofte heb gedaan dat, als God mij' ooit weer de bekwaam heid en de kracht gaf, ik deze voor jou zou gebruiken, mits je er in toestemde. De tijd is nu gekomen, geloof ik, dat ik mijn belofte 'kan gestand doen". „Maar waarom dan toch?" riep Clive hevig bewogen. „Ik was altoos vol haat en afkeer tegenover jou en je hebt later vernomen hoe ik je bijna beroofd bad van alles wat het leven kan bieden". T'revor hief zijn hand afwijzend op en zei krachtig: „Stil! We zouden daar niet weer over spreken. Zelfs er niet weer aan denken. En ik ben ook niet zoo onbaatzuchtig als je denkt, sedert ik nog een andere reden heb, waarom ik zoo vurig wensch je te helpen". „Vertel het me eens", smeekte Clive, diep ontroerd. „Het is terwille van Hanni, zoowel als van jou", was het onverwachte antwoord. „Terwille van Hanni?" herhaalde Clive verbaasd. „Heb je. haar dan gevonden? Heb je haar gevonden!?" „Neen, neen, was dat maar waar!" riep Trevor plotseling hartstochtelijk. „Als ik Hanni maar had, zou mijn leven van eentonige plichtsvervulling direct veran deren in een* leven van volmaakte vreug de en zoete voldoening. Maar ik heb de hoop bijna opgegeven en als bet verhaal, De vorige week eindigde in spanning over de vraag, wat Mussolini Zondag zou te zeggen hebben. Viel dit mee, dan werd door sommige optimisten verwacht, dat voorloopig weer rust zou intreden. Zijn rede heeft echter weinig ophelde ring en zeker geen rust gebracht. Hij heeft wel niet, zooals zijn collega in Duitschland gewoon is te doen, een ul timatum gesteld, zoodat men niet kan zeggen, dat er onmiddellijk gevaar van een oorlog tusschen Frankrijk en Italië dreigt. Maar van belang is toch de pas sage, dat „de Italiaansche nota van 17 December 1938 de Italiaansche problemen ten opzichte van Frankrijk aangeeft: Tunis, Djiboeti en Suez-kanaal" en dat Frankrijk zelf schuldig zou staan, als de kloof, welke de twee landen scheidt, „zoo diep wordt, dat het bezwaarlijk, zelfs onmogelijk zal zijn ze te vullen". Op waardige wijze heeft de Fransche premier Daladier op Mussolini's redo ge antwoord. Telkens weer voelt men het groote verschil tusschen de manior, waar op dictators als Hitler en Mussolini en staatslieden als Chamberlain en Daladier zich tot hun volk en de wereld richten. Een radio-rede, uitgesproken in de stille studio zonder salvo's van applaus en Heil-geloei, is juist niets voor beide eerst- genoemden, maar wordt 'geprefereerd door de beide laatsten. Daladier noodigde Mussolini uit zijn eischen, welke geen Fransch ge bied of Fransche rechten mo gen raken, precies te formuleeren. Dan zullen deze desiderata te Parijs met de meeste nauwkeurigheid en ook met welwillendheid worden overwogen. Parijs is en blijft bereid de overeenkomst van 1935 volledig en loyaal uit te voeren. Maar het is Italië, die ze heeft opgezegd. De deur voor FranschItaliaansche onderhandelingen is dus niet geheel ge sloten. Maar Frankrijk blijft vragen, wat Rome precies wenscht. Want, en hier komt een conflict met Mussolini's rede, Daladier houdt vol, dat de nota van 17 December 1938 geen eischen inhield. Natuurlijk vond deze ongetwijfeld hoog staande rede geen gunstig onthaal in de Duitsche en Italiaansche pers. Toch wij herhalen het dreigde hier geen oogenblikkelijk oorlogsgevaar. Ernstiger is de spanning tusschen Polen en Duitschland. Polen is al is het wat laat tot het besef gekomen, dat de tot nu toe gevolgde buitenland- sche politiek: met twee groepen mogend heden een soort bondgenootschap te wil- volledig medemaken. Het Prov. Comité wees er op, dat er nog een groote groep jeugdige personen van 16 tot 24 jaar werkloos rondloopen en verzocht de plaatselijke comité's in samenwerking met bet orgaan der Arbeidsbemiddeling na te willen gaan welke personen voor uitzen ding in aanmerking komen. Zij', die deel nemen, moeten ingeschreven staam bij de Arbeidsbemiddeling en bij. aanmelding een doktersattest overleggen. Aan zak geld wordt f 1,75 per week gegeven. Aanmelding tot deelname moet voor '15 April geschieden bij den secretaris van het Prov. Comité, den beer J. Lorier te Middelburg. Chr.-Historische Unie. Vrijdagavond had de Chr. Hist. Unie een verkiezingsavond belegd, die flink be zocht was door partijgenooten en geest verwanten. In het openingswoord heette Mr W. F. E. baron Van der Feltz. allen welkom uit de stad en van 't platteland. Prof. Lob man beeft een goede naam op de dorpen, niet slechts om zijn naam maar ook om zijns zelfs wil. Spr. waardeerde in hem de vrijmoedigheid en den moed in zijn politiek optreden. Hierna sprak Prof. Jhr Mr B. C. de Savornin Lobman over de a.s. Statenver kiezingen. Ter inleiding' merkte de spreker op, dat da taak van het Prov. Bestuur in Zeeland veel moeilijker is dan in andere provincies, zoodat het gewenscht is dat er zooveel mogelijk C -H. in de Staten ko men. D'aar bet g'eheele land op één dag stemt, maakt de uitslag ten opzichte van het Kabinet min of meer denzelfden in- dat Sylvia mij' vertelde waar is, is ze zeer waarschijnlijk nu reeds een gelukkige echtgenooten en voor miji voor altijd ver loren". „Daar geloof ik niets van!" riep 'Clive eenklap'S. „Tenzij: ze zich zoo verlaten ge voelde, dat ze het aanbod aanvaardde, als troost voor het zeldzame geschenk, dat ze verloor". „Het zal wel altijd een raadsel voor me blijven, waarom ze zich zoo volslagen ver borgen voor ons ihoudt", zei Trevor, zeer zwaar zuchtend. „Ze was zoo lief en zoo trouw en waar, zoo standvastig en onver anderlijk in baar liefde, zoodat ik niet kan gelooven, dat ze ontrouw geworden is aan haar oude vrienden. Vaak vraag ik me af, of ze ons misschien wèl heeft geschre ven, maar wij baar brief niet hebben ont vangen". „Een zoek-geraakte brief is tocb wel iets vreemd", zei Clive, in gedachten ver zonken. „Neen, toch geloof ik niet, dat dat de oplossing van bet raadsel kan zijn. Maar, Trevor, vertel me eens, waarom je je deze groote opoffering wilde getroos ten terwille van Hannie". Eén uitdrukking van teedere liefde en groot verlangen kwam op het gelaat van den jongen arts, toen hu' zacht antwoord de: „Het was op dien morgen, toen ik haar vertelde, dat ik voor mijn levenstaak had beslist, en baar mijn verlangen toever len onderhouden, eenvoudig onmogelijk is. Men kan een absolute zelfstandig- heidspolitiek voeren, zooals bijv. Neder land en Zwitserland doen, maar men kan die gedragslijn niet volgen, als men aan alle kanten zich gebonden heeft. Dan komt het oogenblik, dat men moet kie zen; en dat moment schijnt voor Polen nu aangebroken te zijn. Warschau onderneemt nu een inder daad geweldige poging om een nationale eenheid tot stand te brengen; om zijn militaire paraatheid tot het hoogste punt, dat een bevolking van een kleine 35 mil- lioen zielen kan bereiken, op te voeren. En men weet in Berlijn, tegen wie deze activiteit gericht is. Een felle perscampagne is reeds los gebroken. De Poolsche Ministor van Bui- tenlandsche Zaken reist naar Londen. Goruchton gaan over Duitsche troepen concentraties in de buurt van do Poolsche grens, Het schijnt wel, dat Polen zijn maatregelen neemt en niet voor Berlijn wil bukken. De groote vraag is: wat zal Engeland doen? In het Lagerhuis heeft Chamberlain één zin uitgesproken, die van groot be lang is. Hem was de vraag gesteld, of de z.g. solidariteitsverklaring, of wat daarvan nog is overgebleven, uitsluitend raadple ging ten doel had in geval van een nieu we Duitsche expansiepoging dan wel of zij ook militaire verplichtingen met zich mee bracht. Hierop antwoordde Chamber lain: „Uit de vroegere verklaringen zal men begrepen hebben, dat wat de regee ring voor den geest staat een heel eind verder gaat dan raadplegingen". Meer kon niet worden gezegd. Maar het was ook genoeg. Algemeen wordt gevoeld, dat de hevige spanning in de DuitschPoolsche betrek kingen momenteel het meest kritieke I punt in Europa is. D'at blijkt ook uit de ernstige, veelbetee- kenende verklaring van Chamberlain van gistermiddag. Vermelden wij ten slotte nog, dat Ma drid na een beleg van dertig maanden zich aan Franco heeft overgegeven en dat Valencia evenals een aantal andere steden ook reeds gevallen is. De militaire apparaten van Duitsch land en Italië hebben hier gezegevierd. Rome en Berlijn beschouwen Franco's overwinning dan ook als hun overwin ning. Zij speculeeren er op, dat Spanje thans tot het Anti-Komintempakt toetreedt en aldus de as RomeBerlijn versterkt. druk als bij de Kamerverkiezingen. D'aar deze rede ongeveer gelijkluidend te Goes gehouden werd, verwijzen wij naar 't verslag in ons blad van 18 Maart. Baron Van der Feltz bracht den spre ker hartelijk dank voor zijn toespraak en wekte de aanwezigen'op de C.-H. Unie bij de verkiezingen flink te steunen. Aagtekerke. Donderdagavond hield de heer L. J. J. Geldof, veearts te Oostka- pelle voor het Varkensfonds alhier een lezing over Vlekziekte en inenting van varkens. Nadat door spreker deze veelvoorko mende ziekte bij' varkens breedvoerig was besproken, werd naar aanleiding van de verschillende hem gestelde vragen ook nog over verschillende andere ziektever schijnselen bij varkens gesproken. De voorzitter dhr P. Boone bracht sipirelker dank voor deze mooie 'lezing en de aangename bespreking. St. Laurens, Loop der bevolking over de maan Maart 1939. Ingekomen: R. P. Lubbers, veTplee'gster, uit Rotterdam, naar Noordweg B 43; N. E. van Santé en gezin, vertegenwoordiger uit Apeldoorn, naar Noordweg B 90a; C. Arnoldus en gezin, capitulant-werkman, uit Arnhem, naar Noordweg B 37; E. Jo- ziasse, dienstbode, uit Vrouwepolder, naar Nadorst B 129; Joz. van den Bosse, z. b., uit O. en W. Souburg, naar Noordweg B 170. Vertrokken: A. C. Besuijen, z. b., van Noordweg A le naar Nieuwveen; M. K. Heeröldt, handelsagent, van Noordweg B 151c naar Middelburg; J. C. Ampt, z. b„ van Noordweg B 43 naar Middelburg. trouwde, dat ik niets vuriger wenschte, dan een klein deel van het lijden der menschheid te verlichten. Het was een koude, maar verrukkelijke winterochtend en we reden weer samen voor de eerste maal na onze lange scheiding. De natuur rondom ons was zoo heerlijk en Hanni zoo lief en bevallig, dat ik het wel kon uitjubelen van vreugde. Toen ik haar dan verhaald had van het groote, dat ik in de toekomst hoopte te verrichten, gloeide haar gelaat van geestdrift en zacht zei ze: „Wat zou ik g'aarne willen, dat iemand Clive's pijn kon verminderen!" De be geerte daartoe is sinds dat oogenblik in mijn hart ontwaakt, en nu zoek ik daar van de vervuiling. Wil je me nu mijn gang laten gaan?" Clive was diep getroffen. De herinne ring aan dien morgen stond ook hem nog levendig voor den geest, en hij herinnerde zich de ontzettende bitterheid, die toen in zijn hart was ontvlamd. Toen op dat zelf de oogenblik hadden deze beiden, ofschoon zich verlustigend in 's levens vreugden, aan hem gedacht, en begeerd zijn lijden te verzachten. „Doe met mij, wat je wilt", riep hij'. „En als er ooit nog iets moois in mijn leven komt, zal ik dat hebben te danken aan jou en aan Hanni!" (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

De Zeeuw. Christelijk-historisch nieuwsblad voor Zeeland | 1939 | | pagina 5