DE ZEEUW
Levenswijding.
SPIERPIJNEN
KLODSTERBALSEM
TWEEDE BLAD
Het fiere liberalisme op het
verkiezingspad.
AKKER'S
Uit de Provincie.
Wat er deze week voorviel.
MIDDELBURG.
WALCHEREN.
VAN
ZATERDAG 1 APRIL 1939, Nr. 156.
Of moeten we zeggen op den ver'kie-
zingsdan-svtoer?
Mien weet, zegt de „Maasbod e",
dat het politiek liberalisme ten onzent
reeds zijn toevlucht nam tct de koffie
tafel; het legt thans ook bals en revues
aan, met daverend succes. De liberale
geest en geestigheid viert er hoogtij, Het
„Liberale Weekblad" is aan het woord:
Na het aardige dansnummer van de
muizen, waarbij één dom muisje zich
door een (N.S.B.-)stukje spek in de val
laat lokken, volgt een politieke vrijage
tusschen den zwart-gerokten zeer verkou-
dien heer Ko en de ruimhartige Aal,
waarbij de verbinding Ko-Aal-ietsjie
door 'het niezen van den heer Ko een
groote rol speelt en Ko in den wat ruwer
maar voor Aal (juffrouw R. K.) toch
niet onaantrékkelijken van Rooy (oftewel
Aalbardus) een gevaarlijken concurrent
vindt, waarna Liberaal zijn meaning over
de vrijages ten beste geeft.
Zie hier nog een staaltje van de dich
terlijke bevlieging, waartoe het oude libe
ra'isme zijn jongste aanhangers weet op
te voeren
Een ordeningsheer uit het Haagje,
Greep een marechaussee in z'n kraagje,
Want die zuiverde te veel,
Spaarde niemand zijn deel
En zoo'n man is een heel pijnlijk plaag je l
Een andere ordeningsvechter,
Met een linkerhand en een' rechter,
Die zei: ,,'t is mijn taak
Om te ordenen maar raak,
't Lukt me wel, als wordt alles ook
slechter!"
Een heertje uit Bommelerwietsie,
Zong vroeger een vroolijk lietsie.
Hij stemde Oolijn,
Nu is 't uit met zijn gijn,
Want nu zit hij met caolitie
BRIEVEN UIT HET LAND VAN
CADZAND.
Een misselijke reclamecampagne
voor de Openbare School.
Het is nog niet zoo heel veel jaren ge
leden, dat ons landje van Cadzand voor
heel achterlijk werd gehouden, voor een
land, waar nmenschen woonden, die hun
tijd een honderd jaar ten achter waren.
Ik herinner ine nog wel uit mijn Middel-
burgschen tijd, dat mijn kameraden altijd
iets, ik zal niet zeggen smadelijk, imiaar
toch altijd iets (zacht gezegd) minder
vleiend spraken over d' Overkant, of in
navolging van wijlen Dir Wagen aar, over
't O'verjordaanscbe.
Ik ga nu niet schrijven over bet meer
of minder ware van die meeningen. Alles
is betrekkelijk hier beneden. Zoo ook de
beschouwing over 'het meer of minder
vooruitstrevende van een streek.
In alle geval bestaat het probleem thans
niet imleer. Het verkeer over de Schelde
met onze praebtferrybooten (waarom is
die overtocht nog zoo duur?), het auto
verkeer en niet te vergeten de radio heb
ben ons uit ons „isolement" verlost. De
H.B.S. in Oost'burg brengt ontwikkeling
in vele kringen, al is de richting, waarin
sommige leeraars het onderwijs leiden
ons ook niet sympathiek, over de
Kweekschool in ruste zwijg ilk de ver-
eeniginjg voor Plattelandsmeisjes en
vrouwen brengt ook onze vrouwen in
aanraking unjet veel, wat 'het leven kan
verrijken onze nieuwe Christelijke
Landbouwhuishoudcursus in O'ostburg
(hartelijk geluk vrouwen, dat ge dat
mocht bereiken, een kroon op uw. werk
C.B.T.B.) er is zooveel, dat we vroeger
moesten missen en dat nu, mits goed ge
leid ons leven rijker kan maken.
Het doet ons Gadzantenaars, of mis
schien beier gezegd, oms Zeeuwsch-Vla-
mingen goed. D'eze week was er een re
portage door de radio -van de N.G.R.V.
over vragen gedaan aan verschillende
personen in verschillende plaatsen van
Nederland. Het antwoord op de vraag,
als je nu eens Statenloos was, wat zou je
dan het liefst zijn, was nog al eens ko
misch, Als we een Radio-omroep in Z.
Vlaanderen hadden, zou ik vragen eens
zoo'n tocht door ons kleine landje te mo
gen maken, om ook eens verschillende
personen te vragen: Als je nu eens ner
gens woonde (dit is analogie met de
vraag: Als je nu eens Statenloos was),
waar zou je dan het liefste wonen en ik
weet wel zeker, dat het overgroots deel
zou zeggen: Wel natuurlijk in ons landje.
Dezer dagen heb ik me evenwel gege
neerd, als men mij over de Schelde een
advertentie onder den neus duwde en zei:
Zog, hier heb ik iets imioois uiit je landje.
In een nr 'toch van bet „Algemeen Ad
vertentieblad" te Oo'Stburg, het lijfblad
van de Gadzantenaars, verscheen een ad
vertentie om de Openbare School te steu
nen. Goed recht van de voorstanders,
waarom ook niet. Wij doen het ook voor
de Bijzondere, Miaar de manier! Laat ik U
eerst het ipïaohtding laten lezen:
Hebt U de Radiorede van H. M. de
Koningin goed begrepen?
Zendt dan Uw kinderen naar de
Openbare School
Het Bestuur van den Kring „Land
van Cadzand" van „Volksonderwijs".
Nu is er de laatste weken al heel wat
gesold met deze Radiorede. Ik !kan me
dat niet begrijpen, vooral niet van diege
nen, die de rede hebben BELUISTERD.
Wie heeft gehoord het ontroerende slot.,
waarin onze geëerbiedigde Koningin, het
persoonlijk geloof uitsprak, het Christ
avant tout, in welke belijdenis ze hoopte
te leven tot haar jongsten snik, die dankt
in stilte, dat wij een vorstin hebben, die
zoo getuigen durft en zal zich wel
wachten die rede te imlaken tot een minne
reolamecainiP'agne. Het is eigenlijk geen
reclame voor het, toch zeker Openbaar,
onderwijs, dat de opstellers van deze ad
vertentie hebben genoten. Het is, in één
woord, misselijk.
In het volgend nummer zet de Kring
zijh propaganda voort. Wel noemt ze nu
niet de rede, maar duidt er toch sterk op:
Wilt gij de verdere splitsing van ons
volk en de versplintering van de volks
kracht voorkomen?
Nog beter: Wilt gij (meehelpen aan
den opbouw vau ouze volkseenheid?
'Stuurt dan uw kinderen naar de
'OPENBARE 'SCHOOL!
Ja, nu begin ik ook te gelooven, dat wij
achterlijik zojln in ons landje; zulke taal
doet denken aan den tijd van den school
strijd, zooals die een 50 jaar terug ge
streden werd.
'Maar, naar we dachten, was dat toch
al lang genoeg achter den rug, om zoo
langzamerhand in een museum opgebor
gen te Worden. Maar in oins landje is ze
werkelijk als gloednieuw voor den dag
gehaald.
En nu in het nummer van vandaag, 29
Maart is het ooik weer zoo oudbakken,
dat ik vermoed, dat vele voorstanders
van de Openbare school toch wel het
hoofd zullen schudden over zulke eigen
gerechtigde dwaasheid.
Luister:
D'e eenige WARE Christelijke school
is de O'PEINBAREI, want zij alleen voedt
op tot verdraagzaamheid en naasten
liefde.
Stuurt daarom Uw kinderen naar
die OPENBARE SCHOOL.
Het Bestuur, enz
Is het een advertentie geknipt uit een
krant van anno 1889? Of is het een mop?
Wel een flauwe natuurlijk, maar toch ze
ker een mop?
Neen, werkelijk, geachte lezer, het staat
er. Be eenige WARE Christelijke school
is de Openbare, want enz.
Laat ons nu verder maar het probleem
van een Ware, Christelijke School zonder
den Bijbel, zonder den Christus, laten
ruisten. Een reclame voor de Openbare
school als die gevoerd wordt in deze drie
advertenties, moet immers niet bestreden,
maar alleen gesignaleerd. Maar als ik
voorstander van de Openbare school was,
FEUILLETON
47) o—
„Maar ik wensch het juist gemakkelij
ker en beter te maken", zei Trevor ern
stig. „Heusch, ik heb mijn hart daarop
gezet, oude jongen, en je moet me niet
tegenwerken. Zeg me nu eens eerlijk, als
alle andere moeilijkheden uit den weg
waren geruimd, zou je dan het geloof en
den moed hebben om het te doorstaan en
tijdelijke pijn te verdragen terwille van
een volledig herstel, waaromtrent ik zoo
hoopvol gestemd ben?"
„Heel gaarne!" antwoordde Clive gre
tig'. „Ik zou geen oogenblik aarzelen, maar
me in jouw banden stellen in het volste
vertrouwen, wetend, dat hoe de uitslag
mocht zijn, jij je best voor mij hebt ge
daan."
T'revor strekte zijn band uit en drukte
die van Clive hartelijk. „Dat is alles wat
ik van je vraag", zei hij' met een vluchtige
glimlach. „En ik geloof, dat het geen
dood maar leven zal worden en een volle
dige verlossing van het lijden, dat je zoo
lang gemarteld heeft. De proefneming
kan natuurlijk falen, maar zooals je zelf
zei, ik zal mijn uiterste best doen en met
Gods zegen, geloof ik, dat ik zal slagen."
„Maar er zullen reusachtige kosten mee
gepaard gaan, en ik ben er van over
tuigd, dat moeder alleen om die reden
groote bezwaren zal inbrengen", zuchtte
Clive, en een schaduw verdonkerde de
hoop, die in zijn matte oogen had ge
gloord.
„We zullen de toestemming van je
moeder vragen, maar geen cent van haar
geld", antwoordde Trevor kortaf. „D'at is
mijn zaak en niet de hare. Je zult het mij
niet weigeren, wel, ouwe jongen?"
Clive's lippen trilden van aandoening
en fluisterend stamelde hij': „Je bent te
edelmoedig, Trevor. Het is meer dan ik
dragen kan. En je weet ook, hoe weinig
ik het van je verdien. D'at zijn „vurige ko
len". 'Herinner je nog
„Ik herinner mij' alleen, dat ik je
wensch te helpen en te genezen", onder
brak de jonge arts geestdriftig. „Het zal
mijn dankoffer zijn voor de hernieuwde
kracht die God mij schonk".
„Maar heb je je wel ingedacht welk een
kostbaar geschenk je mij gaat geven?"
vroeg Clive. „Een geval als de mijne zou
je veel geld bezorgen en veel roem boven
dien".
„Misschien wel", stemde- Trevor toe.
„Maar het zal me nu oneindig veel moer
geven, en wel de vervulling van een mij
ner dierbaarste verlangens. Je moet toch
weten, dat ik in die droeve dagen in Zwit-
20u ik aan het 'bestuur, dat de adverten
ties deed plaatsen, zegen: Als U van plan
bent onze 'Openbare school af te breken,
ga dan zoo voort, imiaar als U er voor
wilt werken, herig dan toch gauw zoo iets
fraais in het museum van oudheidkun
dige rariteiten.
worden veroorzaakt door «oherpe ver
giftige stoffen, die zich in Uw spieren
nebben vastgezet en daar ontsteking,
EUn, zwelling en stijfheid veroorzaken,
iaat dadelijk een groote pot Akker's
Kloosterbalsem halen en Iaat U drie
maal per dag flink daarmede wrijven.
Kloosterbalsem bevat geneeskrachtige
aromatische stoffen, die diep in de
weefsels doordringen en daar hun gene
zende en afleidende werking uitoefenen
op de ontstoken pijnlijke spieren. De
vergiftige stoffen, die zich in Uw spie
ren hebben vastgezet, worden opgelost.
Ge ruikt als 't ware de geneeskracht en
na elke wrijving voelt Ge de werking.
Ongeëvenaard als wrljfmiddel bij spit,
rheumatiek, spierverrekkingen, stram
heid, kneuzingen, ischias, pijnlijke spieren
NOG MEER GEKNOEI MET DE
N.S.B.-LI JST??
Men meldt ons uit Wolfaartsdijk:
Dë candidatenlijist voor de Prov. Staten
van de N. S. B. was o.a. onderteekend
door drie leden der afeeling van den Ned.
Clhr. Laindarbeidersbond alhier. Twee
daarvan, t.w. A. F. en C. K., hebben aan
het bestuur der afdeeliinig een door hen
ondertedkende verklaring verstrekt van
den volgenden inhoud:
„Ondergeteekende verklaart aan het
bestuur der afdeeling zich niet bewust te
zijn geweest, dat hij zijn handleekenin®
geplaatst heeft op een candidatenlijst van
de N. iS. B., en verklaart mitsdien dat hij
deze handteekeninig als ongeldig en als
niet gedaan wenscht te 'beschouwen. En
dat hij! voorts ook niets met de N. S. B.
heeft uit te staan of van doen heeft."
De derde persoon heeft inmiddels be
dankt als lid van genoemde afdeelimig.
DE SAMENVOEGING VAN POLDERS
IN ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
Het voorstel tot samenvoeging van on
geveer tachtig polders en waterschappen
in Westelijk Zeeuwsch-Vlaanderen kan
ook in de zomerzitting van de Provin
ciale Staten nog niet aan de orde worden
gesteld. De commissie van deskundigen,
ingesteld om het oorspronkelijk voorstel
van Ged. Staten nader te bestudeeren en
te amendeeren, is namelijk bezig, de sa
menvoeging óp een geheel andere finan
cieels basis te vestigen en dit vergt zoo
veel werk, dat bet gewijzigde voorstel
eerst in de winterzitting zal kunnen wor
den behandeld. (N. R. G.)
WERKKAMP JEUGDIGE WERK-
LQOZEN.
Het Prov. Comité in Zeeland va® de
Centrale voor Werkloozennorg, gesticht
op initiatief van den Raad van Ned. Ker
ken voor practisch Christendom, zond
aan de plaatselijke comité's een circulaire
aangaande het volgende werkkamp te
Ghuam. Het Departement van Sociale
Zaken heeft goedgevonden, dat dit kamp,
hetwelk 24 April zal aanvangen, geen 9
dooh 12 weken duurt en zal eindigen 15
Juli. De deelnemers mogen per kalender
jaar slechts één kampiperiode medemu-
ken, doch zij, die maar 4 weken aan een
kamp deelnamen, mogen iim een tweede
kaompperiode worden opgenomen en die
seriand, toen ik daar lag te worstelen met
den dood, een geheime belofte heb gedaan
dat, als God mij' ooit weer de bekwaam
heid en de kracht gaf, ik deze voor jou
zou gebruiken, mits je er in toestemde.
De tijd is nu gekomen, geloof ik, dat ik
mijn belofte 'kan gestand doen".
„Maar waarom dan toch?" riep Clive
hevig bewogen. „Ik was altoos vol haat
en afkeer tegenover jou en je hebt later
vernomen hoe ik je bijna beroofd bad van
alles wat het leven kan bieden".
T'revor hief zijn hand afwijzend op en
zei krachtig:
„Stil! We zouden daar niet weer over
spreken. Zelfs er niet weer aan denken.
En ik ben ook niet zoo onbaatzuchtig als
je denkt, sedert ik nog een andere reden
heb, waarom ik zoo vurig wensch je te
helpen".
„Vertel het me eens", smeekte Clive,
diep ontroerd.
„Het is terwille van Hanni, zoowel als
van jou", was het onverwachte antwoord.
„Terwille van Hanni?" herhaalde Clive
verbaasd. „Heb je. haar dan gevonden?
Heb je haar gevonden!?"
„Neen, neen, was dat maar waar!"
riep Trevor plotseling hartstochtelijk. „Als
ik Hanni maar had, zou mijn leven van
eentonige plichtsvervulling direct veran
deren in een* leven van volmaakte vreug
de en zoete voldoening. Maar ik heb de
hoop bijna opgegeven en als bet verhaal,
De vorige week eindigde in spanning
over de vraag, wat Mussolini Zondag zou
te zeggen hebben. Viel dit mee, dan werd
door sommige optimisten verwacht, dat
voorloopig weer rust zou intreden.
Zijn rede heeft echter weinig ophelde
ring en zeker geen rust gebracht. Hij
heeft wel niet, zooals zijn collega in
Duitschland gewoon is te doen, een ul
timatum gesteld, zoodat men niet kan
zeggen, dat er onmiddellijk gevaar van
een oorlog tusschen Frankrijk en Italië
dreigt. Maar van belang is toch de pas
sage, dat „de Italiaansche nota van 17
December 1938 de Italiaansche problemen
ten opzichte van Frankrijk aangeeft:
Tunis, Djiboeti en Suez-kanaal" en dat
Frankrijk zelf schuldig zou staan, als de
kloof, welke de twee landen scheidt, „zoo
diep wordt, dat het bezwaarlijk, zelfs
onmogelijk zal zijn ze te vullen".
Op waardige wijze heeft de Fransche
premier Daladier op Mussolini's redo ge
antwoord. Telkens weer voelt men het
groote verschil tusschen de manior, waar
op dictators als Hitler en Mussolini en
staatslieden als Chamberlain en Daladier
zich tot hun volk en de wereld richten.
Een radio-rede, uitgesproken in de stille
studio zonder salvo's van applaus en
Heil-geloei, is juist niets voor beide eerst-
genoemden, maar wordt 'geprefereerd
door de beide laatsten.
Daladier noodigde Mussolini uit zijn
eischen, welke geen Fransch ge
bied of Fransche rechten mo
gen raken, precies te formuleeren.
Dan zullen deze desiderata te Parijs met
de meeste nauwkeurigheid en ook met
welwillendheid worden overwogen. Parijs
is en blijft bereid de overeenkomst van
1935 volledig en loyaal uit te voeren.
Maar het is Italië, die ze heeft opgezegd.
De deur voor FranschItaliaansche
onderhandelingen is dus niet geheel ge
sloten. Maar Frankrijk blijft vragen, wat
Rome precies wenscht. Want, en hier
komt een conflict met Mussolini's rede,
Daladier houdt vol, dat de nota van 17
December 1938 geen eischen inhield.
Natuurlijk vond deze ongetwijfeld hoog
staande rede geen gunstig onthaal in de
Duitsche en Italiaansche pers. Toch
wij herhalen het dreigde hier geen
oogenblikkelijk oorlogsgevaar.
Ernstiger is de spanning tusschen
Polen en Duitschland. Polen is al is
het wat laat tot het besef gekomen,
dat de tot nu toe gevolgde buitenland-
sche politiek: met twee groepen mogend
heden een soort bondgenootschap te wil-
volledig medemaken. Het Prov. Comité
wees er op, dat er nog een groote groep
jeugdige personen van 16 tot 24 jaar
werkloos rondloopen en verzocht de
plaatselijke comité's in samenwerking met
bet orgaan der Arbeidsbemiddeling na te
willen gaan welke personen voor uitzen
ding in aanmerking komen. Zij', die deel
nemen, moeten ingeschreven staam bij de
Arbeidsbemiddeling en bij. aanmelding
een doktersattest overleggen. Aan zak
geld wordt f 1,75 per week gegeven.
Aanmelding tot deelname moet voor '15
April geschieden bij den secretaris van
het Prov. Comité, den beer J. Lorier te
Middelburg.
Chr.-Historische Unie.
Vrijdagavond had de Chr. Hist. Unie
een verkiezingsavond belegd, die flink be
zocht was door partijgenooten en geest
verwanten.
In het openingswoord heette Mr W. F.
E. baron Van der Feltz. allen welkom uit
de stad en van 't platteland. Prof. Lob
man beeft een goede naam op de dorpen,
niet slechts om zijn naam maar ook om
zijns zelfs wil. Spr. waardeerde in hem
de vrijmoedigheid en den moed in zijn
politiek optreden.
Hierna sprak Prof. Jhr Mr B. C. de
Savornin Lobman over de a.s. Statenver
kiezingen. Ter inleiding' merkte de spreker
op, dat da taak van het Prov. Bestuur in
Zeeland veel moeilijker is dan in andere
provincies, zoodat het gewenscht is dat
er zooveel mogelijk C -H. in de Staten ko
men. D'aar bet g'eheele land op één dag
stemt, maakt de uitslag ten opzichte van
het Kabinet min of meer denzelfden in-
dat Sylvia mij' vertelde waar is, is ze zeer
waarschijnlijk nu reeds een gelukkige
echtgenooten en voor miji voor altijd ver
loren".
„Daar geloof ik niets van!" riep 'Clive
eenklap'S. „Tenzij: ze zich zoo verlaten ge
voelde, dat ze het aanbod aanvaardde, als
troost voor het zeldzame geschenk, dat ze
verloor".
„Het zal wel altijd een raadsel voor me
blijven, waarom ze zich zoo volslagen ver
borgen voor ons ihoudt", zei Trevor, zeer
zwaar zuchtend. „Ze was zoo lief en zoo
trouw en waar, zoo standvastig en onver
anderlijk in baar liefde, zoodat ik niet kan
gelooven, dat ze ontrouw geworden is aan
haar oude vrienden. Vaak vraag ik me
af, of ze ons misschien wèl heeft geschre
ven, maar wij baar brief niet hebben ont
vangen".
„Een zoek-geraakte brief is tocb wel
iets vreemd", zei Clive, in gedachten ver
zonken. „Neen, toch geloof ik niet, dat
dat de oplossing van bet raadsel kan zijn.
Maar, Trevor, vertel me eens, waarom je
je deze groote opoffering wilde getroos
ten terwille van Hannie".
Eén uitdrukking van teedere liefde en
groot verlangen kwam op het gelaat van
den jongen arts, toen hu' zacht antwoord
de:
„Het was op dien morgen, toen ik haar
vertelde, dat ik voor mijn levenstaak had
beslist, en baar mijn verlangen toever
len onderhouden, eenvoudig onmogelijk
is. Men kan een absolute zelfstandig-
heidspolitiek voeren, zooals bijv. Neder
land en Zwitserland doen, maar men kan
die gedragslijn niet volgen, als men aan
alle kanten zich gebonden heeft. Dan
komt het oogenblik, dat men moet kie
zen; en dat moment schijnt voor Polen
nu aangebroken te zijn.
Warschau onderneemt nu een inder
daad geweldige poging om een nationale
eenheid tot stand te brengen; om zijn
militaire paraatheid tot het hoogste punt,
dat een bevolking van een kleine 35 mil-
lioen zielen kan bereiken, op te voeren.
En men weet in Berlijn, tegen wie deze
activiteit gericht is.
Een felle perscampagne is reeds los
gebroken. De Poolsche Ministor van Bui-
tenlandsche Zaken reist naar Londen.
Goruchton gaan over Duitsche troepen
concentraties in de buurt van do Poolsche
grens, Het schijnt wel, dat Polen zijn
maatregelen neemt en niet voor Berlijn
wil bukken.
De groote vraag is: wat zal Engeland
doen?
In het Lagerhuis heeft Chamberlain
één zin uitgesproken, die van groot be
lang is.
Hem was de vraag gesteld, of de z.g.
solidariteitsverklaring, of wat daarvan
nog is overgebleven, uitsluitend raadple
ging ten doel had in geval van een nieu
we Duitsche expansiepoging dan wel of
zij ook militaire verplichtingen met zich
mee bracht. Hierop antwoordde Chamber
lain: „Uit de vroegere verklaringen zal
men begrepen hebben, dat wat de regee
ring voor den geest staat een heel eind
verder gaat dan raadplegingen".
Meer kon niet worden gezegd. Maar
het was ook genoeg.
Algemeen wordt gevoeld, dat de hevige
spanning in de DuitschPoolsche betrek
kingen momenteel het meest kritieke
I punt in Europa is.
D'at blijkt ook uit de ernstige, veelbetee-
kenende verklaring van Chamberlain van
gistermiddag.
Vermelden wij ten slotte nog, dat Ma
drid na een beleg van dertig maanden
zich aan Franco heeft overgegeven en
dat Valencia evenals een aantal andere
steden ook reeds gevallen is.
De militaire apparaten van Duitsch
land en Italië hebben hier gezegevierd.
Rome en Berlijn beschouwen Franco's
overwinning dan ook als hun overwin
ning.
Zij speculeeren er op, dat Spanje thans
tot het Anti-Komintempakt toetreedt en
aldus de as RomeBerlijn versterkt.
druk als bij de Kamerverkiezingen.
D'aar deze rede ongeveer gelijkluidend
te Goes gehouden werd, verwijzen wij naar
't verslag in ons blad van 18 Maart.
Baron Van der Feltz bracht den spre
ker hartelijk dank voor zijn toespraak en
wekte de aanwezigen'op de C.-H. Unie bij
de verkiezingen flink te steunen.
Aagtekerke. Donderdagavond hield de
heer L. J. J. Geldof, veearts te Oostka-
pelle voor het Varkensfonds alhier een
lezing over Vlekziekte en inenting van
varkens.
Nadat door spreker deze veelvoorko
mende ziekte bij' varkens breedvoerig was
besproken, werd naar aanleiding van de
verschillende hem gestelde vragen ook
nog over verschillende andere ziektever
schijnselen bij varkens gesproken.
De voorzitter dhr P. Boone bracht
sipirelker dank voor deze mooie 'lezing en
de aangename bespreking.
St. Laurens, Loop der bevolking over de
maan Maart 1939.
Ingekomen: R. P. Lubbers, veTplee'gster,
uit Rotterdam, naar Noordweg B 43; N.
E. van Santé en gezin, vertegenwoordiger
uit Apeldoorn, naar Noordweg B 90a; C.
Arnoldus en gezin, capitulant-werkman,
uit Arnhem, naar Noordweg B 37; E. Jo-
ziasse, dienstbode, uit Vrouwepolder, naar
Nadorst B 129; Joz. van den Bosse, z. b.,
uit O. en W. Souburg, naar Noordweg B
170.
Vertrokken: A. C. Besuijen, z. b., van
Noordweg A le naar Nieuwveen; M. K.
Heeröldt, handelsagent, van Noordweg B
151c naar Middelburg; J. C. Ampt, z. b„
van Noordweg B 43 naar Middelburg.
trouwde, dat ik niets vuriger wenschte,
dan een klein deel van het lijden der
menschheid te verlichten. Het was een
koude, maar verrukkelijke winterochtend
en we reden weer samen voor de eerste
maal na onze lange scheiding. De natuur
rondom ons was zoo heerlijk en Hanni
zoo lief en bevallig, dat ik het wel kon
uitjubelen van vreugde. Toen ik haar dan
verhaald had van het groote, dat ik in de
toekomst hoopte te verrichten, gloeide
haar gelaat van geestdrift en zacht zei ze:
„Wat zou ik g'aarne willen, dat iemand
Clive's pijn kon verminderen!" De be
geerte daartoe is sinds dat oogenblik in
mijn hart ontwaakt, en nu zoek ik daar
van de vervuiling. Wil je me nu mijn
gang laten gaan?"
Clive was diep getroffen. De herinne
ring aan dien morgen stond ook hem nog
levendig voor den geest, en hij herinnerde
zich de ontzettende bitterheid, die toen in
zijn hart was ontvlamd. Toen op dat zelf
de oogenblik hadden deze beiden, ofschoon
zich verlustigend in 's levens vreugden,
aan hem gedacht, en begeerd zijn lijden te
verzachten.
„Doe met mij, wat je wilt", riep hij'. „En
als er ooit nog iets moois in mijn leven
komt, zal ik dat hebben te danken aan
jou en aan Hanni!"
(Wordt vervolgd.)