Een Keizerlijke vluchteling aan deNederlandsche grens
N AT IO N A L E
België
slechte
't land.
innonce
krant.
Het ebde van den grooten wereldoorlog.
Uit de Provincie
rjirc^ima'
en dag
1ERKE.
Voetpaden
stwerken.
ludekerke.
DE ZEEUW van Maandag 7 November - Tweede blad.
13 November 1918 - een gedenkwaardige dag Voor Keizer Wilhelm II.
LEVENSVERZEKERING-BANK ROTTERDAM
Voor 197,1 O's-Jaar»
FEUILLETON
HET KINO VAN TREFUSA
"■^1
andelaren
ten
SNTIËN
ÏENTEN
aangenomen
rember 1938.
SCHRIJVING:
BOUWLAND,
(543 roeden),
Pekelingsehen
iite Grijpskerke,
P. Louwerse.
bden.
pveren vóór 20
W. MARIJS,
Crabbeneiland).
|EFF zal
7EMBER 1938,
I,Centraal" voor
Walcheren pu-
JD, WEI-
StALIGE TRAM-
|e Koudekerke,
Vlissingschen
In Weg en van
pif richting Mid-
veg en richting
Straatweg bij
en 15 ct. t.b.
gbaar bij den
jjo 13e dag van de maand November
roept ongetwijfeld bij don man, die een
maal keizer van het Duitsche Rijk was,
«en der smartelijkst® herinneringen uit
zijn gtttiselie leven, wakker, In den vroe
gen morgen toch van dien grauwen, mis-
tigen, naargeestigen herfstdag, thans 20
jaar geleden, verliet hij met zijn gevolg
het Duitsche leger, om een toevlucht te
zoeken in Nederland. Hij; meldde zich
aan de grens, waar hij uren en uren
moest wachten, tot de Nederlandsche re
geering een beslissing had genomen in
dit onvoorziene geval. Men besloot, het
asylrecht ook voor den keizerlijken vluch
teling te handhaven; hij mocht de grens
overschrijden. De ex-keizer een vluch
teling 1
V
Ruim vier jaar had de wereldoorlog
zijn verschrikkingen uitgestort over de
gansohe menschkeid. Vier jaren van
grenzelooze ellende en verwoesting....
tot zich, begin November 1918, de on
miskenbare voorteekenen van de ineen
storting van het Duitsche Rijk vertoon
den. De onrust en ontevredenheid van
het Duitsche volk was zelfs doorgedron
gen tot het leger. De aanvoerders gaven
zich er rekenschap van, dat hun troepen
niet meer betrouwbaar waren.
Nog wilde de keizer het niet gelooven.
Hij sloot de oogen voor het dreigende
gevaar. De dagen verstreken. Hij weifel
de. De hoogste legerauioritelten bezwoe
ren hem, zich in veiligheid te stellen,
voordat het te laat was. Eindelijk, einde
lijk liet hij zich overtuigen. Hoe zwaar
hem het besluit zal zijn gevallen, zijn
troepen den rug toe te keeren als een
vluchteling, zal nooit iemand kunnen
beseffen.
De slag viel den 13en November
1918. Wel mag deze 13e een ongeluksdag
worden genoemd voor den eenmaal zoo
machtigen keizer. Dien dag zag Wilhelm
II, bij' Gods genade Keizer van het Duit
sche Rijk en Koning van Pruisen, zich
genoodzaakt de wijk te nemen naar het
eenige asyl, dat zich hem bood: Neder
land.
Eigenlijk was het besluit reeds den vo-
rigen avond gevallen; maar toch had de
ikeizer, misschien zich vastklemmende
aan een laatste stroohalm, het aanvaar
den, van den zwaren tocht willen uitstel
len tot den volgenden morgen. In den
avond van den 12en had hij' nog een
brief geschreven aan zijn zoon, Kroon
prins Wilhelm, om hem in kennis te
stellen van de genomen beslissing; doch
toen deze zich den volgenden morgen aan
het keizerlijk kwartier meldde, was zijn
vader reeds vertrokken.
Zeer vroeg in den ochtend het was
nog duister was de vorst in den trein
gestapt, die thans nog, doch voor de
laatste maal, de keizerlijke trein heette,
en hem tot dicht in de nabijheid van de
Nederlandsche grens voerde. Nog was de
grauwe winterdag niet aangebroken,
toen hij; met zijn gevolg uitstapte. Bij
het licht van enkele lantaarns klauter
de men over de met grint bedekte helling,
om zoo den grooten weg te bereiken,
waar auto's gereed stonden.
Vóór den spoorwegovergang bij Eys»
don; „Haltl Werda?" Een Duitsehe
sehlldwaeht verspert den keizer den weg.
De man heeft er geen flauw denkbeeld
van, dat het de keizer is. Een van de ad
judanten des keizers maakt den weg vrij;;
verder gaat het weer. Nog slechts een
korte afstand dan staat men voor den
Nederlandschen grenspost, die, getrouw
aan het gegeven consigne, niemand door
laat. Be man haalt zijn superieur er bij,
aan wien de keizer zich hekend maakt.
Ook deze houdt zich streng aan zijn
opdracht, om niemand, wien dan ook, op
Nederlandsch gebied toe te laten. Hij
gaat evenwel heen, om telefonische in
structies in te winnen te Maastricht.
Inmiddels loopt de keizer heen en weer
in den killen, grijzen Novembermorgen.
Zijn gevolg kolonel von Plessen, luite
nant-generaal von Gontard, hofmaar
schalk von Platen, generaal-majoor von
Frankenberg, generaal-majoor van Lit-
orff, generaal-majoor von Grimman, ko
lonel Graaf von Moltke, generaal von
Niester, generaal-majoor von Hirsch-
feld, 'kapitein von Ilsenau, kapitein Seiss,
kapitein Knauff, kapitein Schadeberg, en
kapitein Grutsche staat in gedrukte
stemming bijeen en slaat den keizer
gade.
V
Eindelijk komt 't antwoord van de Ne
derlandsche regeering: den keizerlijken
vluchteling wordt toegestaan, den Neder
landschen bodem te betreden onder
bepaalde voorwaarden. De keizer aan
vaardt alles. De keizerlijke trein mag
thans het station Eysden binnenrijden.
De locomotief laat men weer naar gene
zijde van de grens vertrekken; zijl behoeft
zich niet te laten interneeren. Weer
wacht het gezelschap, beraadt zich nog
steeds over de formuleering van de voor
waarden, welke in dit onvoorziene geval
moeten worden gesteld.
De keizer, die nooit is gewend geweest
te wachten, moet geduld oefenen. Uit den
trein te Eysden heeft hij' het gezicht
op de grenspalen, welke hem thans van
zijn vroeger lot en volk scheiden. De tijd
valt hem ontzettend lang.
Eindelijk, eindelijk arriveert de com
mandant van Maastricht, in gezelschap
van den Nederlandschen gezantschaps
attaché uit Brussel, die in allerijl hier
heen is ontboden. Eén korte begroeting
volgt, waarna den keizerlijken vluchteling
wordt meegedeeld, dat het Koninkrijk
der Nederlanden, het asylrecht getrouw,
hem toestaat, binnen zijn grenzen ver
blijf te houden. Met een zucht van dank
bare verlichting stapt de keizer weder in
den trein, begeleid door zijn gevolg, en
•het gaat dieper het land in.
Met de snelheid den gedachte ver
spreidde zich het bericht van 's keizers
vlucht door Nederland en door de ge-
heele wereld. Aan het station te Ameron-
gen staat graaf Bentinck gereed om den
man in de grijlze pelsjas te ontvangen,
die dertig jaar lang over het Duitsche
V -'4
9 m-
verzekert 28-jarige
de volgende uitkeringen
door
S. K. HOCKING.
87).
Abram antwoordde niet voordat hij den
ingang van de oprijlaan had bereikt; hij
leunde met zijn ellebogen op het hek en
f keek door zijn tranen heen naar de oude
boerderij
,,Er is niet veel veranderd", mompelde
hij. „Alleen komt het mij alles zooveel
kleiner voor. Alles schijnt te zijn inge
krompen de heuvels, de velden, de
rivier, het ziet er lang zoo groot niet uit
als ik gedacht had."
„Dat komt misschien omdat u zoo lang
in een veel grootscher land hebt ge
woond."
„Misschien is het dat wel, jongen", en
daarna verviel hij weer in diep stil
zwijgen.
Ned stoorde hem niet; hij zag dat
Abram diep bewogen was. Telkens wel
den er tranen in zijn oogen op, en beef
den zijn lippen van bedwongen ontroe
ring.
De weg daalde naar St. Aubyn af en
zij liepen langzaam en zwijgend langs
Groenoever, dat er even keurig en helder
Bij overlijden binnen 37 jaari
1} 10OO,— terstond betaalbaar
O) ft OOOf— gezinsrente per jaar
a) 5000,— op einddatum.
Bij leven na 37 jaari 5000»—
benevens 1000,— bij later overlijden.
uitzag als altijd, en door de hoofdstraat
van St. Aubyn tot zij bij „het Konings
wapen" kwamen
David Treloggas begroette zijn gasten
eerbiedig. Hij zug dadelijk, dat het geen
kooplui waren. Bovendien waren er in
de laatste zes maanden slechts zeer wei
nig logees geweest. Abram keek hem een
oogenblik oplettend aan en daama kwam
er een glimlach op zijn gelaat.
„Ik heb David als jongen gekend", peins
de hij. „Maar ik zou hem niet weer her
kennen. Zooveel te beter, dan loop ik
ook minder kans, dat hij mij herkent",
en volgde hem naar een kleine zitkamer.
„Ja, dat is neel goed", zei Abram rond
kijkend. „Het is wel niet groot, maar mijn
zoon en ik hebben niet veel ruimte noo-
dig. Kun je ons spoedig een stevigen
maaltijd bezorgen over een half uurtje
of zoo?"
„O, nog vlugger", riep David, en snelde
weg. Een poosje later kwam hij terug.
„De bagage is aangekomen", zei hij. „Zou
u willen aanwijzen welke van u is, Mr...
Mr... Neemt u mij niet kwalijk, maar
uw naam ben ik vergeten."
„Smith", antwoordde Abram, den kaste
lein in de gang volgend, terwijl Ned zich
lachend in een stoel liet vallen.
Een half uur later zaten Abram en Ned
voor een stevig stuk schapenvleesch.
„"We zullen dus hier bekend zijn onder
den gefingeerden naam van Smith?"
Rijk beeft geheerscht. Hij voert zijn gast
naar zijn kasteel, waar vier vertrekken
voor hem in gereedheid zijn gebracht.
Veiligheid en rust, na de bewogen da
gen, die achter den vluchteling lagen;
de twee dingen, waaraan bij het meest
behoefte had, Hij' bad zich geen beter
toevluchtsoord kunnen wenschen dan dit
door hooge boomen ingesloten en door
twee grachten omgeven, rustige, oude
huis, in deze stille, herfstschoone omge
ving.
In zijn zitkamer, die uitzicht verleent
op den Rijn, den ouden, vertrouwden,
Duitseken stroom, doet de 'keizer den on-
vermiJ'deHJkin stap, welk® htm tot amb
teloos burger maakt. Hij' zet zijte band-
teekening onder den op een gewoon vel
papier met de schrijfmaqjhine getikten
tekst, luidende:
„Ik doe hierbij voor altijd afstand van
de rechten op de kroon van Pruisen en
de daarmede verbonden rechten op de
Duitsche keizerskroon. Tevens ontsla ik
alle ambtenaren van het Duitsche Rijk
en Pruisen, zoowel als alle officieren, on
derofficieren en manschappen van de
marine, het Pruisische leger, de troepen
en de bondscontingenten van hun eed
van trouw, dien zij mij' als hun koning,
keizer en opperbevelhebber hebben afge
legd. Ik verwacht van hen, dat zij
de tegenwoordige machthebbers van
Duitschland zullen helpen, het Duitsche
volk te beschermen tegen het dreigende
gevaar van anarchie, hongersnood en
vreemde heerschappij.
„Onder ons hoogst eigenhandige on-
derteekening en opgedrukt keizerlijk
zegel.
„Gegeven te Amerongen, 28 Nov. 1918.
„Wilhelm."
Toen de Duitsche boodschappers, die
hem dit document ter onderteekening
hadden aangeboden, weder even etil wa
ren vertrokken, als zij waren gekomen,
liet de keizer zich aandienen bij zijn
gastheer en zeide tot hem: „In uw huis
mag niets voorvallen, waarvan gij niet
op de hoogte zijt Ik deel u hierbij dus
mede, dat ik heden mijn abdicatie heb
onderteekend". Dat was alles. Verder
werd er met geen woord meer gerept
over dit voorval, dat voor den keizer
ongetwijfeld het moeilijkste oogenblik is
geweest in zijn leven. Volgens zijn om
geving droeg de keizer zijn lot met ge
latenheid.
V
Dienzelfden dag arriveerde de ex-keize
rin uit Duitschland. Zij was diep onder
den indruk van de zware slagen
welkev het keizerlijke gezin hadden
getroffen. De keizer had haar voor
het laatst ontmoet, toen het eerste
gerommel van de komende omwenteling
zich liet vernemen. De catastrofe had
haar nog veel meer getroffen, dan haar
gemaal. Zij was zoo diep geschokt door
de vele tragische gebeurtenissen, dat zij
zich onmiddellijk terugtrok in de ver
trekken, welke te harer beschikking wa
ren gesteld. Dagen lang liet zij zich niet
zien; zij schijnt den schok nooit te hoven
te zijn gekomen. Vooral ook gold haar
zorg de veiligheid van den man, die zich
op 13 November 1918 aan de Nederland
sche grenspalen meldde en daarmee het
laatste bedrijf inleidde van de grootste
tragedie, welke de wereld ooit heeft ge
kend: den wereldoorlog.
(Nadruk verboden.)
DE JAARVERGADERING VAN DEN
BOND VAN HARMONIE- EN FAN-
FAREVEREENIGINGEN IN
ZEELAND.
Het Bondsconcours in 1939 te Kloetinae
De Bond van Harmonie- en Fanfare-
vereenigingen in Zeeland vergaderde Za
terdag in hotel „Centraal" te Goes. De
voorzitter, de heer G. Flipse te Wissen-
kerke, deelde mede, dat de bond door
toetreding van de muziekvereen. te Kats
tot 39 aangesloten vereenigingen is ge
stegen. Als nu ook „Oefening na den
Arbeid" te Nieuwdorp, die reeds inlich
tingen vroeg, tot toetreding kan beslui
ten, zal het ronde getal 40 bereikt zijn.
De concoursen zijn uitsteken geslaagd en
het bestuur verheugt zich in den bloei
vroeg Ned.
„Een dag of twee tot we weten hoe de
zaken staan."
„Een dag of twee? Ik was van plan Edie
morgenochtend onmiddellijk na het ont
bijt op te zoeken."
„Wel, hij zal het ook stil kunnen hou
den als wij het hem vragen."
„Wat zal hij groote oogen opzetten. Ik
wou, dat ik hem vanavond kon spreken."
„We moeten ons niet haasten," ant
woordde Abram. „Laten we nu eerst zoo
veel mogelijk zien gewaar te worden. We
zullen vanavond den kastelein onderhan
den nemen."
„Ga uw gang," zei Ned lachend. „Ik ga
liever een wandelingetje maken om het
dorp. Bovendien wilde ik wel eens zien of
er een paard op stal staat dat berijdbaar
is. Als er een is, zal ik morgen ochtend
voor het ontbijt eerst een ritje maken."
Abram glimlachte, en antwoordde na
een pauze: „Zooals je wilt mijn jongen,
wanneer je op mijn leeftijd was, zou je
blij zijtn een beetje te kunnen rusten."
Een half uur later zaten Amram en Da
vid bij den haard want de avonden
waren nog koud in een ernstig gesprek
verdiept.
David had er niets tegen met zijn gas
ten een praatje te maken, vooral niet
wanneer er een sigaar bij gepresenteerd
I werd, en Abram was trots op de kwa
liteit van zijn sigaren.
der aangesloten vereenigingen, welke wel
blijkt uit het groot aantal jubilea dat ge
vierd wordt, waarbij 50- en 75-jarige
geen uitzonderingen zijn.
Met weemoed herdacht de voorz. het
verscheiden van den eerevoorzitter, wij
len den heer H, Blok te Kapelle. Een
groot vriend en actief werker heeft de
bond in hem verloren.
De rekening en verantwoording van
den penningmeester, den heer F. X.
Manhardt te Goes, sloot met een saldo
van f 434 tegen f 845,30 het vorig jaar. I
Vervolgens deed do secretaris, de heer
M, v, d, Grisndt te Vlijmen, uitvoerig I
verslag over het afgoioopen hondsjaar,
Het verslag was In denzelfden optlmls-
tischen toon gesteld als het openings
woord van den voorzitter.
De heer C. A. Blok te Kapelle heeft
daarna dank gebracht voor de groote
sympathie, die de familie Blok bij' het
overlijden van zijn vader van de zijde
van den bond heeft mogen ondervinden.
Bij' de nu volgende bestuursverkiezing
werden de beide aftredende bestuursle
den, de heeren C, Flipse en F. X. Man-
hardt met alg. st, herkozen. Uit een me-
dedeeling van den voorzitter bleek dat
de heer Manhardt 22 Nov. a.s. 70 jaar
hoopt te worden,
Conform het bestuursvoorstel werd be
sloten het solistenconcours ditmaal te
Middelburg, in „St. Joris", te houden en
wel op 11 Februari of, zoo weer 2 dagen
noodig zijn, 11 en 18 Febr. 1939. Jury
lid zal de heer Ed. Flipse te Rotterdam
zijn.
Voor het houden van het bondscon
cours op 2en Pinksterdag was een record
aantal gegadigden. Aangevraagd hadden j
„Excelsior" te Kloetinge ter gelegenheid
van haar 40-jarig bestaan, „E.M.M." te
Kortgene ter gelegenheid van haar 00-
jarig bestaan, „E.M.M." te Kruiningen
ter gelegenheid van haar 75-jarig be
staan en „Wilhelmina" te Kolijnsplaat
ter gelegenheid van haar 40-jarig be
staan. Verder was reeds nu van „Apollo"
te Wissenkerke een aanvraag binnenge
komen om ter gelegenheid van haar 50-
jarig bestaan het concours in 1940 of
1941, wanneer de brug over de Zand-
kreek vermoedelijk gereed zal zijn, te mo
gen organiseeren.
Na gehouden mondelinge stemming
bleek Kloetinge met 19 st. de voorkeur
te hebben, zoodat het concours in 1939
te Kloetinge gehouden zal worden. O'p
Kortgene, Kruiningen en Kolijnsplaat
werden resp. 7, 5 en 2 st. uitgebracht.
De jury zal ditmaal bestaan uit de hee
ren Willem Sonderland te Leeuwarden,
voorzitter, Joh. H. Caro te Middelburg en
H. A. Maas te Alkmaar, leden.
Een voorstel van „Excelsior" te Mid
delburg tot wijziging van het artikel dat
de bestuursverkiezing regelt werd aange
houden.
Het voorstel van dezelfde vereeniging
om in den vervolge muzieknummers als
PTij'zen voor de concoursen beschikbaar
te stellen, kon geen meerderheid vinden.
Men heeft de „blikjes" nog te lief
Bij' de rondvraag besprak men de mo
gelijkheid een verplaatsbare muziektent
ten behoeve van de concoursen aan te
schaffen. Voor de viering van het 25-
jarig bestaan van den bond heeft men
groote plannen. Gewaagd werd zelfs van
een internationaal concours!
Aangehouden.
Door de Rijkspolitie te St.-Jansteen is
een te Terneuzen woonachtige land
bouwer aangehouden, die er van ver
dacht wordt zich te hebben schuldig ge
maakt aan valsch'heid in geschrifte. De
man is ter beschikking der Justitie ge
steld.
De politie te Serooskerke (W.) heeft
aangehouden en ter beschikking der
Justitie te Middelburg gesteld, een zekere
S., koopman te Serooskerke (W.), die
er van verdacht wordt zich te hebben
schuldig gemaakt aan valschheid in ge
schrifte.
De vrijheid.
Zekere P. J. U., rijwielhandelaar te
Vlissingen, die eenigen tijd geleden ter
beschikking van de Justitie werd gesteld
als verdacht van heling, is thans weder
om in vrijheid gesteld.
ZUID-BEVELAND.
lerseke. De mosselverzending van onze
„Ik vermoed dat u een goede sigaar
op het gezicht kunt onderscheiden," zei
David met welgevallen zijn sigaar aan
kijkend.
„Dat niet zoozeer, maar wel door haar
te rooken," zei Abram lachend.
„Ja," vervolgde David Treloggas, aan
zijn sigaar trekkend. „St. Aubyn is een
heel bloeiend plaatsje en heel bedrijvig
voor zijn grootte, maar toch zouden we
niet gemakkelijk hier zoo'n goede sigaar
krijgen," en hij bekeek zijn sigaar nog
eens.
„Ik hoor, dat er in uw dorp een paar
woningen te koop zijn," merkte Abram.
op na een pauze. „Kunt u mij' daar ook
iets van zeggen?"
„Wij noemen St. Aubyn tegenwoordig
een stad." zei David deftig. „En als u het
ziet zult u moeten erkennen dat het een
stad is. Maar wat die woningen betreft,
die staan alleen maar.te huur. Er is hier
in den omtrek geen stukje vrije grond.
Bijna het heele kerspel behoort aan Pe
ter Trefusa, en die zal wel niets verkoo-
pen."
„Werkelijk?"
„Ja. Eb die huren zullen worden opge
dreven heel hoog, dat staat vast. Kent
u Peter Trefusa?"
„Van hooren zeggen."
„E;n dat oordeel was zeker niet al te
goed, vermoed ik. Niemand spreekt gun
stig over hem. Hij is een gierige land-
Eden
plaats is tamelijk goed. Naar de verschil
lende centrums van mosaelafname is te
samen 7400 ton mosselen weggegaan.
Meest 2e soort h f2.30.
Hansweert. De heer J. Olree, assistent
der directe belastingen enz. te Amster
dam, wordt met ingang van 1 Dec. a.s.
overgeplaatst naar Hansweert.
Driewegen. Loop der bevolking over
October 1938. Ingekomen: Harmen van
Houten van Zieriksee, Lange Nobelstr.
A 23, naar Driewegen nr 39.
Vertrokken: Kornelis J. Lamper, van
JDriewegen nr 93 naar Rotterdam, Prins
Hendrikkade 160.
Wolfaartsdijk. Vrijdagavond sprak op
uitnoodiging van de Vrouwen-Zendings-
vereen. alhier Freule J. W. van Lynden
over haar werk in dienst van de Broeder
gemeente te Paramaribo. Na te hebben
verteld van het ontstaan der Hernhut
ters-Zending in Suriname, stond zij uit
voerig stil bij haar arbeid als huisbezoek
ster bij de Stadszending te Paramaribo,
alsook bij het werk van Zuster Nelly
de Borst in de binnenlanden. Aan het
eind was er gelegenheid de kleeding-
stukken, welke de Vrouwen vereen, ten
behoeve van het Zendingswerk in Su
riname vervaardigde, te bezichtigen.
Voetbal.
Goes. Zaterdagmiddag speelde op het
Gem. Sportterrein de Goes Juniores een
voetbalwedstrijd tegen de Goesche Boys
Jun. De Goesche Boys waren heer en
meester en wonnen met niet minder dan
10—0.
Korfbal.
Goes. Togo I kreeg Zaterdagmiddag
bezoek van Madjou II uit Vlissingen voor
een te spelen korfbalwedstrijd. De
Goesenaren wisten den strijd te win
nen met 10.
lerseke. Zaterdagmiddag speelde de
'korfbalvereeniging „Volharding I" een
wedstrijd tegen „Swift" II" uit Middel
burg. Deze wedstrijd eindigde in een
21 overwinning voor de gastheeren.
,Hiermede heeft „Volharding" tevens be
slag gelegd op het kampioenschap der
2e klasse Z. K. B.
NOORD-BEVELAND.
Kortgene. D'e veerboot Kortgene-Wol-
faartsdijk is Zaterdag van haar schoon
maakbeurt uit Vlissingen teruggekeerd.
De dienst functionneert nu weer nor
maal.
De afd. Noord-Beveland van de Z.
L. M. zal een cursus geven in land-
bouwbuisboudkunde. 24 deelneemsters
uit geheel Noord-Beveland hebben zich
aangemeld.
WALCHEREN.
Grijpskerke. Loop der bevolking over
de maand October 1938. Ingekomen: Jan
Jacobse, landb.kn. B 88, uit Westkapelle;
sjacheraar, dat is hij. Maar hij is ver
leden goed te pakken genomen, zooals u
zeker wel gehoord zult hebben."
„Neen, daar heb ik niets van gehoord."
„Wat? Van de erf-historie niet?"
„Neen. Wat is dat dan?" vroeg Abram
haastig.
„Wel, daar hebben ze in het heele
graafschap over gepraat; het verwondert
me dat u er niets van gehoord hebt."
„Ja, weet u, mijn zoon en ik zijn twee
jaar uit het graafschap geweest," ant
woordde Abram.
„O; dat maakt alles duidelijk," merkte
David op. „Maar bet is een interessante
historie. U zult toch zeker wel weten dat
zijn kleinzoom uit Australië is opgehaald,
en alles wat daar bijl komt?"
„Ja, daar heb ik indertijd van gehoord,"
zei Abram met een eigenaardigen toon
in zijn stem. „Maar dat is al heel wat
jaren geleden."
„Een jaar of tien. De tijd gaat ver
schrikkelijk vlug. Ik denk dat u ook wel
eens gehoord hebt van Abram Fowey en
hoe hij en zijn vader van Heide-Hoek
werden verdrongen? Dat is nu dertig jaar
geleden?"
„Ja, dat is een heel oude historie. Maar
ga voort."
(Wordt vervolgd.)
