Wat er deze week voorviel.
Het Zeeuwscke boekje.
LeeslafeL
Het Vroiwes-lMtttje.
We hooren den laatsten tijd geregeld!
klachten over tal van industrieën, wien
hot. zoo slecht gaat. Het doet daarom
goed, ook eens een enkele maal een ander
geluid te mogen vernemen. Zoo is deze
week op eenigszins feestelijke wijze door
de Directie dor beroemde Philips-
fabrieken te Eindhoven de
10.000ste arbeider aangenomen. In be
trekkelijk korten tijd is deze industrie,
die tot ver over de grenzen bekend is,
met reuzenschreden vooruitgegaan.
Philips houdt onzen Nederlandschen
naam in het jauitenland hoog. L u i -
tenan t Koppen met zijn metgezellen
deed het door zijn vliegtocht naar In-
daë. En nu wil zekere luitenant Van On
langs in het volgend voorjaar probeeren
naar W e s t -1 n d i te vliegen. Het is
maar te hopen, dat hij niet in hetzelfde
lot van zoovele Oceaan-vliegers zal doelen.
Wij noemden daareven den naam van
Philips. De Directie van deze fabriek heeft
ook een groot aandeel gehad in de r a -
dio.uitzending op korte golf naar
li edorlandsoh-Indië. Koningin en
Minister zonden vanuit Eindhoven hun
stemgeluid den aether in.
Men wil nu een radio-omroep voor In-
dië gaan stichten. „Men" wil dan hier
zeggen eenige vrijzinnige heeren. Die om
roep moet natuurlijk neutraal (uitgelegd
in vrijzinnigen geest) zijn. Daartegen ko-
imen de Ned. Chr. on R..K. RadioverV
eenigingen op. Lukt het niet om een ge-
meenschappelijken omroep te stichten
waarbij de Christelijke beginselen evenzeer
tot hun recht komen als de vrijzinnige
en socialistische dan wordt toestem
ming gevraagd voor een eigen, Christelij-
ken, zender.
Zoo wordt ook hier de s t rij d der
'beginselen gestreden. Die strijd zal
ook straks in de Tweede Kamer (a.s.
Dinsdag komt ze weer bijeen) weer wor
den voortgezet, als over de Staatsbegroo-
ting voor 1928 algemeene beschouwingen
zullen worden gehouden.
Naar uit de voorloopige, verslagen valt
op te maken, zal vooral minister
Slote maker de Bruine scherpe
critiek te verduren hebben- Zijn beleid
heeft bij een deel der Kamer weinig
sympathie.
Oppositie heeft men echter overal. Zelfs
jnRusland, het land, waar men anders
wel over krachtige middelen beschikt om
ze het zwijgen op te leggen- Deze week
liepen er zelfs geruchten, dat er ee!n com
plot tegen de Sovjet-regeering was ont
dekt.
Ook heeft men jn Rusland met voedsel
tekort te kampen, zoodat het niet te ver
wonderen is, dat de ontevredenheid tegen
de Bolsjewistische machthebbers groeien
de is-
Toch denk© men niet te spoedig aan een
val van het Sovjet-bewind, al kan het zich
natuurlijk alleen door despotisme en zoo
lang de omstandigheden het gunstig zijn,
handhaven-
De in- en uitvoer-conferentie te Geneva
begint aardig op te schieten. Roemenië
stak nog een' spaak in het wiel en eischte,
dat haar petroleum-uitvoerverbod voor al
tijd geldig zal kunnen büj'ven. Daarover
moet nu nog beraadslaagd worden.
Wal omtrent het aantal slachtoffers van
het vergane stoomschip Prinses Ma-
fa 1 d a is bekend geworden, stemt wel
ïn hooge mate tot ernst- Niet minder
dan 314 personen zijin bij deze scheeps
ramp verdronken. Hoe broos en ver
gankelijk is onis leven, maar hoe weinig
denken we daaraan.
Ook in en om Engeland zijn deze week
Weer verscheidene menschen omgekomen
dooi' een stormramp, die Groot-Brit-
tannië zoo onverwacht teisterde-
Mogen deze ernstige waarschuwingen,
dat God hierin tot ons laat komen,
verstaan worden!
Afrikaansche Humor.
'n Plattelandse spolgees wou eendag
in die Kaap ook die gek skeer, en vra
ewe nuuskierig aan 'n Kaapse kêreltjie:
„Haai, jong, het jy nie die wa met ape
gesien nie?"
Kapenaartjie„Nee, het jy dan afgeval?"
Iets over de meekrap.
Op de eenige maanden geleden gehou
den historische tentoonstelling te Goes
was ook indien ik ure niet vergis
een interessante inzending over de mee.
krapcultuur, die in onze provincie van
groote beteekenis is geweest-
Deze cultuur is nu verdwenen- Maar
nog niet zoo heel lang. Men hoort nog
wel eens spreken van meekrap! en meelsto
ven (de overblijfselen van deze laatste zijn
hier en daar nog te zien) en voor de
ouderen onder onze lezers zal het waar
schijnlijk niet mogelijk zijn, lien van de
meekramp iets nieuws te vertellen. Toch,
omdat deze cultuur in onze provincie zoo
veel beteckend heeft, zoodat b.v. Zierikzete
door haar verdwijnen een onherstelbaren
klap gekregen heeft, acht ik het vooral
voor de jongeren wel van genoegzaam
belang eons in 'tkort daarvan iets te
vertellen. Da gegevens daartoe heb ik in
hoofdzaak ontleend aan oen studie, die
de heer A- v. d. Weijide te Zierikzee,
lid van Gedep. Staten onzer ptrovincie, van
dit onderwerp heeft gemaakt-
De meekrap werd vrijwel geheel onze
provincie door en ook in West-Rrabajnt
verbouwd, maar op Schouwen en Dui-
veland was ze het voornaamste gewas,
dat des hoer op z'n akker teelde. Op Zuid-
Man aan boesman wat hokke aan ja:
„Outa, wie liet jou geskape?"
Hotnot: „Nee baas, ek is nie geskape,
dis gebokke!"
Eerste student: „Wat gaan ons van-
aand doen?"
Twede student: „Ek weet nie maar
kyk, ek sal die pennie gooi. As dit kop
is, gaan ons dans, as dit punt is, gaan
ons na die konsert en as hy op sy .kant
staan ,gaan ons leer."
'n Ou meid wou ini Kaapstad 'n
posseël uit die seëlmasjien kry. Sy gooi
haar pennie in en die val weer onder
uit, daar die pennie te oud en afgeslyt
was. Na sy dit herhaalde male gedoen
het met dieselfde gevolg, sê sy: „Kan jol
my ok dan niet gesê het dat jol nie
stimps („stamp") postzegels) aan Boes-
man-meide verkoop nie?"
VIJF JAAR FASCISTISCH BEWIND.
De bolsjewistische republiek kon voor
kort haar tienden verjaardag vieren en
in Italië werd herdacht, dat vijf jaar zijn
verloopen sedert den dag, dat Mussolini
met zijn zwarthemden Rome binnenrukte.
Het behoeft geen betoog, dat wij van het
fascistisch beginsel ten eenenmale af-
keerig zijn. Maar dat mag ons niet belet
ten oog te hebben voor hetgeen door Mus
solini is gepresteerd.
Wat heeft het fascisme deze vijf jaar
niet tot stand gebracht! Nieuwe opvattin
gen omtrent den Staat en zijn rechten,
nieuwe arbeidswetten, een nieuwe wijze
van bestuur. Daarnaast een verbazingwek
kend aantal openbare werken: wegen,
spoorlijnen, bruggen, kanalen .droogmake
rijen, enz. Maar voor alles heeft het de
mentaliteit van het Italiaansche volk ver
anderd. Er is hier een streep gezet onder
de geschiedenis der 19de eeuw met haar
telkens weerkeerenden strijd tusschen ka
pitaal en arbeid, en een nieuwe aera is
begonnen, waarin arbeid en kapitaal sa
menwerken ter vermeerdering van de
welvaart der natie. Niet langer is ieder
haas om in arbeidsgeschillen zelf te be
slissen door slaking of .uitsluiting, dooli de
bedrijfsfederatie heslist of, indien haar
uitspraak niet voldoet, de staat door mid
del van zijn rechters.
Op 30 Oct. j.L werd door den gouver
neur de eerste steen gelegd van een nieuw
ziekenhuis te Rome, werden vijf fonteinen
ingewijd, en een begin gemaakt met het
graven van den tunnel onder den Kapito-
lijnschen heuvel, die het verkeersvraag-
stuk voor de binnenstad grootendeels zal
oplossen. Tevens begint men met het aan
leggen van een nieuwe acquaduct, die
Ostia-Mare, het Romeinsche Zandvoort,
van drinkwater zal voorzien. Dit zijn eeni
ge der belangrijkste „feestelijkheden" te
Rome.
Van veel grooter belang echter is de in
wijding te Napels van den nieuwen spoor
weg, de „Direttèissima" Rome-Napels. De
ze spoorlijn, die ook voor vreemdelingen
van het hoogste belang is, daar ze twee
steden verbindt, die tot de meest bezochte
der wereld behooren, heft Napels en
daarmee Zuid-Italië grootendeels op uit
zijn isolement. Reeds in 1871 gingen in
het Parieinent stemmen op, die op den
aanleg van deze lijn aandrongen.
Eerst in 1905 werd besloten er toe over
te gaan, doch de werkzaamheden vlotten
niet hijzonder, iets wat in liet voor-oor-
logsche Italië meer voorkwam. In 1920
werd liet werk hervat „om de werkloos
heid te bestrijden, en een eerste traject
(Rome-Campaleone) lang 38 K.M., kon in
den zomer van dat jaar worden in gebruik
genomen, doch voorloopig met enkel spoor
dat later verdubbeld werd.
Op dat plunt stemden de werkzaamheden
toen het Fascisme aan het bewind kwam
en onmiddellijk zien we, dat de -zaak
met moer erergie wordt aangepakt-
In Sicilië, in Apulië, in Calabiië, overal
wordt gewerkt, aan nieuwe wegen, nieuwe
acquaducten vooral. Napels zelf is geheel
vernieuwd en hoeft weinig meer van de
vuile stad met de nauwe slopjeg en de be
ruchte „bassi", die we in Baedeker be
schreven vinden.
Do streek, waardoor.de nieuwe spoor
lijn de reizigers voert, is zeker niet min
der mooi en belangrijk dan die tjoor het
binnenland-
Door dezen spoorweg wordt het moge-
lijk, dat het zuiden de producten van
Beveland beteekende de meekrapvc-rbouw
ook wel wat (ook de meestoven ken
de men hier), op Walcheren daaren
tegen werd dit gewas, voor zoover me be
kend, lang niet algemeen verbouwd- Maar
voor don Schouwschen boer van 50, 60
jaar geleden, was de meekrap van het
hoogste belang. En thans is ze ten eenen
male verdwenen. Hoe kunnen zich ook op
landbouwgebied groote veranderingen vol
trekken
Eeuwen en eeuwen lang is de meekrap
cultuur in Zeeland beoefend. In de 14e
eeuw bestonden er reeds keuren op het
zetten en houden van meestoven, op het
delven van meekrap, enz. En het was
Karei V, die o.m. bepaalde, dat geen!
mede uit Schouwen moelit worden uitge
voerd, vóór zij gekeurd was te Zierikzee.
Zierikzee heeft aan dezen Karei wel
veel te danken, want door hem is het
eeuwenlang de stapelplaats van de mee
krap geweest- En dat beteekende voor
de stad heel wat- Het mag anderzijds
ook erkend worden, dat de strenge keu
ring oorzaak was, dat de Schouwensche
meekrap zulk een uitstekenden naam had.
Natuurlijk was dit privilege, dat Zierik
zee bezat, aan andere plaatsen niet welge
vallig- En herhaaldelijk heeft -men ge
tracht zich van dien dwang te ontdoen.
Maar het duurde feitelijk tot 1845 ©er de
verschillende rijks- en provinciale keu
ringsvoorschriften werden ingetrokken.
Degenen, die in onze dagen zoo meen en
landbouw en' nijverheid, die tot nu toe
vaak, of omdat ze aan bederf onderhevig
waren, of om andere redenen, met verlilets
ter plaatse verkocht moesten worden, naar
het noorden zendt. Het is aan geen twijfel
onderhevig, dat het goederenvervoer tus
schen noord en zuid binnenkort veel in
tenser zal worden, waarbij heide landsdee.
len, doch vooral het zuiden, wel zullen
varen.
Ziehier de wijze waarop fascistisch Ita
lië feesten viert- Daarnaast komt dan wel
een groote parade van het leger, de
zwarte militie, de corporaties, enz-, die
urenlang duurt en op zich zelf een
grootsch schouwspel vormt- Maar die dient
toch slechts om te laten zien, dat het
Fascisme nog steeds „gewapend" is,
schrijft het Handelsblad-
MAN EN VROUW.
De vrouw is niet armer, maar rij -
k e r dan de man begiftigd. Zij vindt ha ar
deel in de perelen en robijnen, fonkelend
uit een oog dat den' man ontvonken en
boeien kan; in een lach om de lippen
die vc-rteedext en verovert; haar ziels
uiting zoo ze zuiver trilt, is onweerstan-
delijk-
D-och schudt ze nu deze haar vrouwen-
natuur uit, om zich in 't harnas van den
man te gespen en met de maliënkolder
van zijn denkkracht en vuistspier zioh
een plaats in 't leven te verzekeren, dan
klimt ze niet, maar daalt ze als
vrouw, verbreekt 'tevenwicht waarin haar
overwicht lag en eindigt met haar hooge
eerepositie voor altoos te verspelen-
Kiuyper-
M a r a n a t h a - ka 1 e n d e r. Uitgave J. II.
Kok, Kampen. Het is niet noodig van dezen
kalender, die thans geheel door Ds Knap
werd verzorgd, veel te zeggen. Goede wijn,
zegt het spreekwoord, behoeft geen krans,
en zoo gaaf het ook met dezen kalender,
die in duizenden gezinnen reeds een vaste
plaats heeft verkregen.
Het schild, dat in beeld brengt hoe Nebu-
cadnezar verschrikt werd door een groot beeld,
dat door een steen zonder handen afgehou
wen, vennalen werd, is mooi uitgevoerd. Toch
kan de voorstelling, ons niet bevallen. Een
kwestie van smaak misschien.
Als premieboek is bij dezen kalender be
schikbaar gesteld: „De dochter van den Al-
pengids", door Johannes, een boeiend verhaal,
met een uitnemende strekking.
Veilig geleid, door Joh. Staal. Vrij
naar het Engelsch. Uitgave .T. M. Bredee's Uitg.
Mij., Rotterdam.
Dit boekje maakt deel uit van Bredee's
jeugdbibliotheek en is speciaal bestemd voor
den leeftijd van 1215 jaar.
Het geeft een verhaal uit den tijd van de
vervolgiqg der Hugenoten in Frankrijk. Op
levendige wijze wordt verteld van de gevaren
en bezwaren, waaraan een drietal kinderen
op hun vlucht naar Frankrijk waren bloot
gesteld. Meer dan eens schijnt het, dat ze
door hunne vervolgers zullen worden ontdekt,
maar door God veilig geleid bereiken ze na
veel moeite de veilige kust. Een mooi ge
schenk voor kinderen van den aangegeven
leeftijd.
Save our Souls (Red onze zielen),
door N. W. van Diemen de Jel. Uitgave
J. M. Bredee's Uitg. Mij., Rotterdam.
Ook dit boek behoort tot de zooeven ge
noemde jeugdbibliotheek, maar dan voor wat
oudere kinderen, n.l. van 15 jaar en daar
boven.
De hoofdpersoon in dit verhaal, een jonge
man, maakt tegen den zin zijner moeder een
reis van Frankrijk naar Amerika. De gevaren
aan deze reis verbonden blijken voor hem
te groot te zijn. Hij komt in een verkeerde
omgeving, geeft zich over aan drank en spel
en wordt na afloop van een vechtpartij, zwaar
gewond naar een hospitaal vervoerd.
Op den terugweg naar huis geraakt het
schip in nood. Het radiobericht: S. 0. S. wordt
ook in het. ouderlijke huis opgevangen. En
er daagt redding. Charles behoort tot de ge
redden, en als hij thuis komt blijkt, dat ook
zijne ziel bevrijd is.
Wij bevelen deze boekjes met hunne talrijke
illustraties gaarne aan.
De uitgever zorgde voor een keurige uit
voering.
te moeten mopperen, over de vele rijks-
bemoeiingen met het maatschappelijk le
ven, kunnen hieruit zien, dat de Over
heidsmaatregelen in vroeger eeuwen ook
niet mis waren! Ze werden ten aanzien
van de meekrap eerst dan ingetrokken,
toen er buitenlandsche concurrentie op
trad en meekrap over de grens werd inge
voerd, die niet of moeilijk te onderken
nen was van de hier te lande verbouw
de. Keuring van het binnenlandsche pro
duct had toen geen zin meer.
Ik zal over den verbouw der meekrap
zelf niet veel schrijven- Alleen dit.
Het was een twee- of driejarige, zeer
diep wortelende plant- Het land moest
voor deze teelt zwaar bemest worden,
want er werd veel van den bodem ge
vraagd-
Het gewas had niet veel van insecten,
maar wel van strenge vorst te lijden.
De wortels want hierom was het te
doen werden na twee of drie jaar
gedolven. Aangezien men hiervoor vrij
diep in den bodem moest zijn, moest de
spade, die men daarvoor noodig had,
ook een daaraan evenredige lengte heb
ben.
Het lukte niet altijd om de wortels
die zeer broos waren er geheel mat de
spade uit te krijgen. De stukken moesten
dan met de hand worden opgezocht, want
zij; hadden veel waarde.
Later werden de wortels naar de mee
stoven vervoerd. Zulke meestoven waren
V a n Ridder tot kluizenaar, do or
Kathe Papke. Uitg. van J. H. Kok, Kampen.
Dit boek toont een merkwaardige overeen
komst met een ander boek van Papke, n.l.
„Een offer".
Het is een verhaal uit de donkere middel
eeuwen, maar waarin toch het licht des evan-
gelie's reeds begon door te breken, en het
geeft een beeld van don voortdurenden strijd
tusschen de verschillende adelijke familiën
met al de ellende daaraan verbonden. Van
dien strijd werd de hoofdpersoon van het
verhaal de jonge ridder Oberndorf het slachtof
fer. Zijne moeder werd vermoord, de burcht
waal zy woonde verwoest, terwijl hijzelf moest
vluchten. Jarenlang zon hij op wraak, maar
na veel strijd leerde hij verstaan, dat de
liefde het hoogste gebod is.
Vele lezers zullen het misschien jammer
vinden, dat dit boek in dagboekvorm ver
scheen. Het leest echter gemakkelijk en weet
voortdurend de aandacht te spannen.
Mevr. KuyperStorm van Leeuwen zorgde
voor een vlotte vertaling.
HET LAND, WAAR MEN OUD WORDT.
Bulgarije is hel land dat percentsgewijs
de meeste honderd-jarigen onder zijn be
woners bezit.
De volkstelling van 31 December 1926
leverde weer een vrij groot aantal inwo
ners van honderd of meer jaren op.
Een ingesteld onderzoek beoogde niet
alleen nauwkeurig vast te stellen hoeveel
honderdjarigen er in Bulgarije zijn, men'
'wil ook onderzoeken hoe het komt, dat
zij dien Iioogen leeftijd bereikten. Om
tot een resultaat te komen, werden, na
rijp beraad verschillende vragen door be
kwame medici ontworpen, welke vragen
nu door de oudjes beantwoord dienen
te worden.
Tot dusverre heeft het onderzoek al
leen nog rna^r plaats gehad in Widdin
een grensdistrict aan de Donau.
Mem begon juist hier, omdat zich in
;dit district, volgens de laatste telling,
naar verhouding de meeste honderdjari
gen bevonden en wel 19 op 278.000 in
woners. De stad Kula met 44.000 inwo
ners kan op zes van die moderne
Methusalem-s bogen. Hetgeen bewijst, dat
rasvermenging gunstig werkt op het be
reiken van ©en hoogen leeftijd. Dit grens
district ligt namelijk tusschen Roemenië
en Joego-Slavië en er wonen bovendien
veel Turken.
Het grootste gedeelte dezer bedaagden
stamt. ,af van ouders, die óók oud wer
den, evenals de meeste hunner voorva
deren. Alle honderdjarigen bleken steeds
kalm en bedaard van aard te zijn geweest.
Driftig of phantastisch waren zij nimmer.
Wél gezellig, zij hielden van feestjes,
zongen gaarne en deden ook veel aan
muziek. Alcohol gebruikten zij weinig of
niet, ook aan ronken bezondigden zij zich
meestal weinig. Hun voedsel bestond in
hoofdzaak uit groenten en uit do ook ten
onzent wèlbekende Yoghurt; voorts aten
zij schapenkaas en maisbrood. Uien en
knoflook zijn lievelingsgerechten van,vele
honderdjarigen, zij beschouwen ze als
voorbehoedmiddel tegen alle ziekten.
Vleesch werd zeer zelden genuttigd.
Vroeg op en vroeg naar bed was,
zooals van alle boeren, ook hun leus-
De honderdjarigen, over wie het on.
derzoek zich uitstrekte, trouwden op zijn
vroegst biji het hereiken van den dertig
jarigen leefiijid.
Matigheid in ieder opzicht, zou dus de
leus moeten worden, ook van onzen tijd.
Een waardig ant
woord aan een moder
ne s chrijlf s ter.
Met volle instemming nemen wijl dit
maal in deze rubriek een artikeltje over,
dat mevr. v. Hoogstraten—Schoeli in Tï-
motheus schreef:
Als i'k de uitingen en neergeschre
ven meemngen van een bepaalde catego
rie vrouwen lees, dan vraag ik mezelf
soms verbaasd af: „Maar in wat voor we
reld leven jullie toch, waar kom je van
daan, blij wie heb je rond gekeken en
wat voor ongezonde wonderlijke theo
rieën zijn het, die je met plezier deni
<<iMntiMiniNiMnManiWiiiM«maaaMiMM(aMKncnMMHHtata e mm n1 m Mpirnrnnfifii
er vrij veel. Tusschen 1860 en 1870,
den hoogsten bloeitijd van de meekrapcul
tuur, waren er alleen in Schouwen-Dui-
veland 32.
De meestoof waarin de droger woon
de en troonde bevatte' een droog in
richting en een stamphuis. De wortels
werden hier door de hitte van de stook
plaats gedroogd en de drager had toe te
zien, dat dit goed en regelmatig geschied
de. Natuurlijk ging dit alles heel primitief
toe en zou men dit tegenwoordig vlugger
en economischer doen. Maar goed, de
meekrapworlels kwamen toch eindelijk
droog.
Dan werden ze met vlegels stuk ge
slagen (ook al weer primitief) en gezeefd.
Na een tweede drogingsproces werden ze
oorspronkelijk door stampers, later door
maalstcenen, tot poeder vermalen. In ver
schillende kwaliteiten kwam bet product
dan aan de markt-
Van dat poeder vervaardigde men! de
Alizarine, de verfstof, die inderdaad hooge
waarde had. Er zijin dan ook tijden ge
weest, dat er aan de meekrapcultuur flink
is verdiend.
Als de meestoof rekening; werd opge
maakt en de aandeelhouders werden uitbe
taald, ging dit meestal gepaard met een!
zwaar diner. En zoo iets laat men meestal
wel achterwege, als de zaten er slecht
bij staan.
Omstreeks 1868 deed men een voor
de meekrapverbouwers rampzalige ontdek.
NAJAARSLAAN.
Ik keek in de gouden heerlijkheid
Van een najaarslaan.
Het was of ik goudene deuren wijd
Zag openstaan.
Het werd mij, toen ik binnenging,
Of ik door gouden gewelven liep.
Ik aarzelde even, ik ademde diep,
Diep van verwondering.
Trotsch, of ik een prinsesje waar,
Ging ik door 'tgoud;
Aan beide zijden stonden daar,
Schragend de gangen, hoog en zwaar,
De zuilen opgebouwd.
Waar gouden de portalen zijn,
Hoe zullen daar de zalen zijin!
Ik zag aan 't einde van mijn pad
Een. kleine ronde poort,
Als blauw saffier in goud gevat,
En haastig, vol verlangen, trad
Ik door de gangeni voort.
Ik sprak: „Als hij mijn aankomst wijd
Die poorten openstaan,
In welk een groote heerlijkheid
Zal ik dan binnengaan-
Indien van goud de gangen zijn,
Hoe groot moet mijn verlangen zijn,
De zalen in te gaan!"
JAQ. v. d. WAALS.
volke verkondigt en lichtgeloovige lezer,
essen wijs maakt?"
In de Telegraaf van 2 Juli vind ik
onder de rubriek: Voor de vrouw, eeni
stuk: „De toekomst van onze meisjes".
Daarin lees ik:
„Inspanning van krachten. Kunnen
we die aan den stofzuiger geven? Kunnen
we die aanwenden bijl het in huis halen'
van levensmiddelen? Bij1 het aanbrengen
van vuur in het fornuis? Neen, latejn
we het ronduit bekennen: de gehuwde
vrouw, waarvan de kinderen al oud ge
noeg zijn om naar school te gaan, leidt
een vrij werkloos, om niet te zeggen
parasitair bestaan, en het lijfkt ons toe,
dat zulk een vrouw voel eerder een bit
ter levenstekort heeft dan' do ongehuwde
werkende vrouw."
Heuscli, ik weet niet waai' deze schrijf
ster vandaan komt, uit welken 'kring
ze schrijft, of wie ze op het oog heeft-
Ik heb onlangs een enquête uilgeschre
ven over de arbeidsdagverdeeling van een
moeder met een paar kinderen zonder
hulp van buitenaf-
De brieven, die ik kreeg, hadden haast
iets benauwends over zich, vanwege het
vele en het verschillende werk, dat die
twee trouwe rappie handen Ie verrichten
hadden, en al het uitdenken en zorgen,
dat van het moederlijke stelletje hersenen
verwacht werd.
„Maar we hebben toch technische hulp
middelen, die steeds in aantal toene
men"
„Praatjes, m'n lieve mevrouw, praat
jes! dat staa.t alleen malar in vrouwentijiL-
scbrifien, die zijn slechts te zien op ten
toonstellingen ©n bestemd voor menschen
met gespekte beurzen."
„Ja. maar de stofzuiger?"
E;en bekend en zeer vakkundig behan
ger heeft me juist van de week verzekerd,
dat een stofzuiger voor het karpet heel
goed is voor een- of tweemaal in do
weekhoogstens.
In Engeland het land der technische
uitvindingen gaat men algemeen weer
terug naar de petroleumstellen, die vooral
voor de kleine beurzen zoio'n uitkomst
zijn, omdat petroleum de goedkoopste
brandstof is.
Gaan we allemaal niet terug naar de pe
troleum stelletjes in onze keuken naast
liet gasfornuis? het convenieertheusch
met iedereen, maandelijks oen gasrekening
van 15 a 20 gulden te betalen-
We doen de wasch zoogenaamd uit
huis ,maar de lijlst kleedingstukkon, die
in huis gewasschen worden, omdat ze an
ders verkleuren of krimpen, neemt in
aantal en verscheidenheid toe.
U bestelt alles per telefoon, zegt u,
maar wie zelf ter markt gaat met ©en
groote tasch, zooals alle buitenlandsche
huisvrouwen, krijgt beter waar voor baar
geld en is goodkooper uit.
Wit het mechaniek van een echt huis
houden kent, lacht om die verzekeringen,
dat je nu niet zooveel meer te doen
hebt dan vroeger.
Ik vind het altijd zoo onrechtvaardig,
i muil— i iiwwaa
king.. Het bleek, dat men langs een veel
kortoren en goedko-operen weg de Aliza
rine kunstmatig kon bereiden uit kooi
teer. Toen was het bijna plotseling met de
meekrapculluur gedaan, omdat de prijzen
natuurlijk enorm daalden.
Dat is zoo do loop van zaken in deze
wereld. Toen de treinen gingen rijden,
reisde men niet meer met de diligence
en toen de stoombooten gingen varen,
bedankte men voor een reisje met de
trekschuit. Zoo verdrong ook de auto
het rijtuig en moest ook de meekrap
het loodje leggen, dank zij de vorderin
gen van techniek en wetenschap.
De landbouw heeft zich al spoedig aan
de gewijzigde omstandigheden weten aan
te passen. Do suikerbieten zijn van toen
af meer verbouwd en in dit gewas hebben
onze boeren een compensatie gevonden,
voor de meekrap.
De eenige, die van de verdwijning der
meekrapcultuur blijvend nadeel heeft on
dervonden, is do stad Zierikzee- Helaas
nam binnen hare muren niets do plaats in
van de meekrap-markt, en alles walt daar
mee verband hield. Ein ook de toekomst,
voor zoover wij, menschen, het kunnen
zien, schijnt voor deze historische plaats
geen opleving te zullen brengen-
LUCT0R-
i - i
