Uw v'
BRONCHITIS
MBmmmp
HE ZEEUW
TWEEDE 8LAD.
Voor den Zoidtg.
rTE I
i Fa J. A. L. G. WITTE
KRONKELENDE PADEN.
Zoeklicbtjes.
AKKER'1
I Samos Prima f 1.10
FEUILLETON.
Voorde Borst
VAN
ZATERDAG 5 NOVEMBER 1927. No. 31.
EEN WELSPREKEND ZWIJGEN.
Doch ziji zwegen; want zij walen
onder elkander in woorden geweest
op den weg, wie de meeste zoude
zijn- Matth. 9:34.
Jezus vraagt, en de discipelen zwijgen.
Him zwijgen is welsprekend, het klaagt
hen aan.
Zij zwijgen, want ze zijln onder elkander
in woorden1 geweest op den weg- Ze had
den er over getwist, wie de meestel
wel zou zijn. En nu durven ze de vraag
van den Heiland niet beantwoorden. Ze
durven Hem niet zeggen, waarover ze
getwist hebhen.
„Waarvan hadt gij woorden onder el
kander op den. weg?"
Doch ziji zwegen.
Zie, hoe hun geweten hen beschuldigt,
nu ze voor Jezus staan, nu Jezus vraagt
naar het: Waarom. Want deze discipelen
weten het wel, dat er bij Jezus eigenlijk
niet over het „de-meeste-zijh" kan ge
sproken worden- En, toén ze op! den weg
waren, zijn ze zeker ook niet bij1 hun
twisten in de onmiddellijke nabijheid van
den Heiland geweest. Want, dan zouden
ze niet getwist hebben, over zulk een
onderwerp.
Zie, daar gaat de Heiland in cliienlsL
knechtsgestalte. Daar staat Hiji, tot aller
hulp gereed. Daar pkedikt Hiji door heel
Zijn leven en door al Zijin daden: Leert
van mij dat ik zachtmoedig ben en nede
rig van hart.
Hij wordt straks met de kwaaddoeners
gerekend en Hij laat dat da.n toe. De min
achting der Farizeërs voelt Hij op zich
rusten. Immers, zij zeggen smalend: Deze
eet met de tollenaren en zondaren. Geien
huis hoeft de Heiland, geen plaats waar
Hij Zijn hoofd kan nederleggen. En heel
Zijn leven is een gaan naar den kruisdood,
die vervloekt was.
In Zijin nabijheid is zeker geen plaats
voor gevoelens van hoogheid en trotsch-
heict.
•Ja, als Hij er niet bijl is, durven dé
discipelen nog wel twisten over de vraag,
wie de meeste is, maar in Zijn tegenwoor
digheid zwijgen ze.
Dioch zij zwegen!
Dat zwijgen mag hun dan aanklagen,
het zegt ons toch ook, dat deze discipe
len hun zonde als zonde kennen en m
hun zwijgen spreekt zich hun schaamte
uit. In de nabijheid van den Reiflandi
leereö ze van Hem, dat Hij nederig is
van harte en komt er aan hun hoogmoedig
Iwisten een einde.
.Of wij menschen', ook hoogmoedig zijn,
„Gij zult als God zijn", heeft het in den
hof van Eden .geklonken, en sedert dien
tijd komt satan steeds opnieuw met den
ouden logen en steeds weer geven we
daaraan toe-
De meeste zijn, eigen eer zoekeinj
geacht worden van de menschen, ziedaar,
wat we zoo gaarne willen'.
Ook do discipelen des Hoeren hebben
tegen do zonde van hoogmoed eiken dag
te strijden.
De meeste zijn! En zelfs in geestelijke
dingen twisten we, als men onze meer
derheid niet erkennen wil.
WIJNHANDEL - GOES Tel. 264
i
in luxe rietwerpakkine
19)
Vrij naar het Engélsch.
Toen bracht Emily haar naar een aardig
kamertje; waar een gezellig houtvuur
'brandde; een vertrekje, dat ze apart voor
haar vriendin had bestemd. „Dit zal jou
kamer zijn, Mary's kamer, die altijd voor
je in gereedheid zal worden gehouden;
we hebben ook nog een logeerkamer."
Welk een heerlijk gevoel van rust kwam
ar over Mary, toen Einily haar alleen
gelaten had en ze zich bij het vuur neder
zette. Hoe helder en vroolijfc het ook
brandde, het kon haar niet meer warmen
en opvTOolijken dan die woorden van lief
de gedaan hadden.
Toen kwam de avond. Ilarry kwam
thuis. De koude wereld werd buitengeslo
ten en de schemerlamp aangestoken. De
theetafel werd klaargezet. Weer bestormde
een diep verlangen naar huis het hart
van de weeze, maar nu maakte het haar
niet somber, neen, ze dankte God, dat
Hij haar, de eenzame, een vriendin had
geschonken, die haar als een zuster zou
zijn-
..Gewoonlijk lezen we hardop gedurende
O, ja, wij zeggen dan wel, dat het om
heel iets anders gaat, ja, misschien: ge
ven we wel voor, dat het gaat om de eere
Gods, maar o, ons hart is zoo arglistig en
zoo heel vaak moeten we, al willen' we 't
ook niet, erkennen, dat het ging om eigen
eer en eigen grootheid.
Waarom zou er in Christelijke kringen
dan zooveel getwist worden, als niet dat
dc-meeste-willen' zijn op den voorgrond
stond
En nu komt de Heiland- Hiji komt tot al
Zijn discipelen. En Hij' vraagt: „Waaroim
hadt gij woorden onder elkander op den
weg?"
Wat zullen we antwoorden? Laat ons
doen wat de i discipelen,' deden. Laat ons
zwijgen. Dat zwijgen is dan een erken
ning van schuld. Daarmee zeggen we,
hoe klein we waren in het zoeken van
eigen eer. Eh dat zwijgen zijl dan ook een
welsprekende bede om vergiffenis.
Diat zwijgen houd© dan meteen de belof
te in, dat wij voortaan' op den weg dicht
bij Jezus zullen blijven'. Want als we dicht
bij Hem zijln, kunnen we niet twisten over
eigen eer en grootheid- In Ziijh nabijheid
willen we de minste wel zijn en aller
dienstknecht- In Zijin nabijheid' leeren ook
wij nederig vanl hart te zfj'n-
Waarom twisten we zoweel en waarom
zijln we zoo hoogmoedig? Omdat wijl niet
bij Jezus blijven op den weg. -Omdat
wij Hem uit het oog verliezen. Omdat wij!
zoo- vaak vergeten, hoe nederig Hij was in
in Zijn omwandeling op aarde' en omdat
wij maar zoo weinig denken aan de straf,
die wij verdiend hebben; maar die Hij1
droeg-
Twisten o-m eigen eer en grootheid zou
den lang niet zooveel voorkomen, als
wij allen maar steeds dicht bij Jezus
bleven op den weg.
Laat het ons bedenken;: Die weg voert
naar den hemel en in den hemel is geen
plaats voor hen, die hoog van hart zijn-
In den heimei is alleen plaats voor hen,
die, tollenaren en zondaren als z-e waren,
ginigen langs het smalle pad door de
enig© poort.
GELOOFSVERTROUWEN.
Hoe ook de stormen loeien
Hoe ook de golven slaan.
Zij, die op God vertrouwen,
Zij zullen niet vergaan.
Al breekt do zee ons scheepje,
A"1 zweept d' orkaan ons voort,
Geen onheil zal ons deren,
Is slechts de Heer aan boord.
Hoe donker 't ook moog wezen,
Hoe aaklig zwart de nacht,
Geen nood zal hem genaken,
Die steeds den Heer verwacht!
In middornachtlijk donker,
In schaduw van den dood,
Is ons de Heer ten leidsman,
Ten toevlucht in den nood.
Hoe zwaar ook 't kruis moog wezen,
Hoe pijnlijk doornig 't pad,
Ons hart zal niet versagen
Wij kennen grooter schat.
Al schrijnen wreede wonden,
Al buigt het hoofd zich neer,
De troost en vreugd des harten
Is Jezus onze Heer.
VRIJHEID VOOR DE VROUW.
Om vrijheid voor de vrouw wordt
ook in ons land geroepen.
Het Christelijk huwelijk dat nog altijd
in onze wetgeving beschermd wordt, moet
worden afgeschaft.
Met het „boterbriefje", fcooals een be
kend socialistisch Kamerlid de trouwakte
betitelde, wordt gespot.
Er moet v r ij beid zijn
Vrij© liefde is het ideaal.
Het .huwelijk moet worden afgeschaft
ear iu elk geval de echtscheiding zooveel
mogelijk vergemakkelijkt.
Men moet vrij: zijn om samen te gaan
leven, maar ook vrij om weer bij elkaar
vandaan te gaan.
Zelfs heeft men geleeraard, dat een
gedwongen bijieenblijven als de liefde ver
dwenen is 'als onze d e 1 ij' k moet worden
beschouwd.
In Rusland, heeft men gelijk bekend
deze denkbeelden in praetijk gebracht.
het eerste deel van den avond", zei Emi
ly, „dat wil zeggen, Harry leest me voor,
terwijl ik werk. Nu zijn we verdiept in
„De Vrijheidsoorlog". Maar we kunnen
nu wel wat anders doen."
„O neen, heefemaal niet. Vader placht
heel dikwijls dein avond zoo met me door
te brengen; hij maakte me geheel tot zijn
vertrouwde zoowel in gesprek als in 't le
zen van hoeken; sedert ik dat moet mis
sen, heb ik vaak het gevoel, of dié uren
voor me verloren zijn."
En dus begonnen zij1 té lezen, Harry
praatte en verklaarde, kaarten en atlassen
werden eir bij- gehaald. De avond vloog om,
Het uur om met een dankgebed te beslui
ten, Was aangebroken, voor ze het wisten.
De piano was niet open geweest. Hoeveel
lalle drie ook vain muziek hielden, de be
langstelling in het boek was nog grooter
geweest. Toen Harry het sloot, zei hiji:
„Als ik tijd heb, zal ik een paar van die
schetsen nateekenen, voor ik het boek
terug zend; maar ik hab het erg druk,
ik vrees, dat het er wel niet van zal
bomen.
Een witte wereld den volgenden morgen.
Tot nog toe was het druilerig weer ge
weest, nu eens wat sneeuw, dan weer eens
regen, afgewisseld met een mooien dag,
maar nu eindelijk was de winter inge
vallen. En het sneeuwde, bet sneeuwde,
of het nooit meer zou ophouden.
Terwijl aan de eene zijde het meest
gruwelijke dwangsysteem werd toegepast,
werd aan den anderen kant, op zedelijk
gebied, de vrijheid geproclameerd.
Waartoe dit leidde, wordt in „Het Volk"
nog eens duidelijk iu het licht gesteld.
Toen 10 jaar geleden in bijna ongeloofe-
lijk korten tijd de reusachtige omwenteling
in het Russische staatswezen plaats greep,
behoorde onder do verschillende maat
regelen, die de nieuwe regeering trof, o.a.
ook de afschaffing van de vroegere hu
welijkswetten. Zij liet bet vrije huwelijk
voor de wet toe en maakte de huwe
lijksvoltrekking afhankelijk van den
viijen wil van het betreffende paar.
Man en vrouw konden en kunnen ook
nu nog zonder veel omslag zich direct
hij de overheid als echtpaar laten in
schrijven en wanneer zij genoeg heb
ben van het samenleven zich ook dade
lijk weer laten scheiden.
In verband hiermede zijn zeer belang
wekkend de mededeelingen en cijfers van
den Amerikaan Hubert Malkus, die kort
geleden gelegenheid had de toestanden
in Sovjet Rusland nauwkeurig te bestu-
deeren en daarover in Amerikaansche bla
den bericht.
In het vorige jaar werden alleen op
grond der zoo gemakkelijke echtscheiding
over de 100.000 vrouwen door haar echt
genooten verlaten. In de .meeste gevallen
zochten zij te vergeefs steun bij de Sovjet-
rechtbanken. Ongeveer 90.000 vrouwen
dienden een aanklacht in tegen mannen,
die liet vaderschap over hun kinderen
loochenden. 18.000 vrouwen eischten van
den staat in het vorige jaar ondersteu
ning voor haar door den vader verlaten
kinderen. En deze getallen zijn niet zoo
maar willekeurig, maar zijln geput- uit de
officieele statistiek der Sovjet-reigeering.
Daarbij komen natuurlijk nog veel vergeten
gevallen, die in de ambtelijke opgaven
niet zijn opgenomen.
Wanneer in Sovjct-Ruèland een man
en vrouw wenschen te huiven, is deze
wemsch reeds voldoende om het. huwelijk
voor de wet geldig te doen zijn. Men
laat liet geheel aan het echtpaar over
het huwelijk officieel te laten inschrijven,
maar het is niet verplichtend. Aan den
anderen kant is de inschrijving echter
aan te bevelen, daar zij tegelijkertijd de
scheiding gemakkelijker maakt.
Een reden tot echtscheiding is een
voudig de daartoe kenbaar gemaakte
wensch van -een jjer echtgenooten. Men
gaat dan naar den betrokken ambtenaar,
Van het register en de officieele scheiding
wordt onmiddellijk zonder eenig bezwaar
uitgesproken. Zijn er minderjarige kinde
ren. dan bepaalt in theorie de wet. dat
ieder der echtgenooten een derde van zijn
inkomen tot onderhoud der kinderen moet
afstaan. In de praetijk echter zien de za
ken in het groote rijk er natuurlijk an
ders uit. Bovendien is 'dit voorschrift be
treffende den onderhoudsplicht slechts
©err maatschappelijke maar geen moreefe
hindernis.
De toestand van spoedige huwelijksvol
trekkingen en .e.ven spoedig volgende
geheidingen heeft dan ook slechte .ge
volgen voor den Staat en het volk met
zich gebracht. De overheid is inderdaad
niet in staat de vele honderdduizenden
mannen en vrouwen te dwingen hun plicht
tegenover de verlaten kinderen te ver
vullen.
En zoo zijn er, vooral in de steden,
honderdduizenden kinderen, die zonder
ouders, zonder tehuis en onderdak, op
de straat liggen en den staat tot last zijn.
Ongetwijfeld beijvert zich de Sovjet-regee
ring door oprichting van weeshuizen en
scholen deze ouderlooze kinderen te hel
pen. Daarmede bereikt de overheid ech
ter maar een klein gedeelte der ouder
looze kinderen. En wat is dan nog een op1-
'voeding zonder ouders voor een zoo groot
aantal kinderen, die niet alleen moreel,
maar ook lichamelijk, zeer lijden en ge-
teekend zijn.
Daadwerkelijk is het in Rusland moge
lijk, een meisje Maandags te huwen, en
zich den daarop volgenden Dinsdag weer
van haar te laten scheiden. Schadeloos
stellingen worden pas gegeven, wanneer
ei' kinderen zijn, Het gevolg is een reus
achtig aantal dezer thans reeds op cy
nische wijze als weekend-huwelijken en
weefcend-scheidingep genoemde verhou
dingen.
De statistiek wijst uit, dat in bijna
200.000 gevallen het verzoek om echt
scheiding door de mannen zelfs niet wordt
ingediend en deze mannen eenvoudig op
eigen gelegenheid uit den huwelijksband
treden en hun vrouwen en kinderen aan
hun lot overlaten."
Eenig commentaar is hierbij overbodig.
De valsche vrijheid leidt in de praktijk
tot de diepste ellende, voornamelijk voor
de vrouwen en .de kinderen.
En dat Jjan ook niet anders.
Wie God verlaat, en Gods geboden ver
werpt, heeft smart op smart te vreezen.
„Kijk eens naar die ladders: op de hui
zen tegenover ons", zei Emily, „over een
uurtje zullen die ook wel ingesneeuwd
zijn. Ik kijk er niet graag naar." Ze schij
nen je altijd te vertellen, hoe vaak hier
'brand is."
„Daar de meeste daken met houten
deelen bedekt zijn, moeten wel alle moge
lijke voorzorgsmaatregelen genomen wor
den. Maar Emily, daarom hoef je je nog
niet angstig te maken, er hoeft daarom
hier nog geen brand te komen. Bovendien
ik geloof niet, dat dit huis zooveel heeft
geleden als de andere."
„Wat zullen we vandaag een hoop kun
nen doen", zei. Emily tot Mary toen Harry
weg was. Zullen we elk maar onzen eigen
weg gaan tot het kof bedrinken?"
Dat voorstel beviel Mary best, ze was
graag alleen in de morgenuren; hiji haar
•tante nel het haar dikwijls moeilijk ze
vrij te houden. Maar nu zou ze tijd hebben
om te lezen en te droomen, zonder vrees
van gestoord te worden.
Om twee uur zaten ze weer te zamen
in de huiskamer. „Wil jij me wat voorle
zen, Mary, ter-wijl ik deze schetsen voor
Harry nateeken; hij wilde ze zoo graag
hebben. Hij stuurde me een briefje, dat hij
vanavond pas laat thuiskomt". Samen
werkten ze genoegelijk door. Van tijd tot.
tijd het Mary haar boek in de schoot
zakken en legde Emily haar pen neer
Zorg ervoor, dat Uw aandoening der
luchtpijpen (bronches), die Ge kunt
herkennen aan een piepende, pijnlijke
ademhaling en een diepen, blaffenden
en pijnlijken hoest, niet slepend wordt.
Vergeet nooit, hoe dicht de bronchitis
de ontstekingskiemenbij de teere longen
brengt. Wapen Uw slijmvliezen tegen
de aanvallen der bacteriën door ze
te versterken met de uit het sap van
versche geneeskrachtige kruiden berei
de Akker's Abdijsiroop. Deze helpt U
het vastzittende slijm oplossen en ver
lost U van een pijnlijken hoest, die
Uw luchtwegen zou vernielen als ge
niet tijdig Uw toevlucht nam tot de
geneeskrachtige en toch onschadelijke
Per koker: 11.50, f2.75, f4.50
BRIEF UIT ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
Amice- I
Ook onze tijd! heeft rijkdom en schoon
heid. Maar belt is een' andere rijkdom
en een andere schoonheid dan in vorige
eeuwen.
Dat kan ook haast niet anders- Immers
elke tijd heeft het specifieke dat hem
kenmerkt, elke tij'd heeft een' eigen - ka-
rakter. In vele bouwwerken is dit geheiel
eigene van vorige eeuwen voor verre
nageslachten bewaard.
■Onze tijd onderscheidt zich van andere
tijiden door een gejaagdheid, die velen
enerveert en! moe maakt- Maar de tijd
toen alles nog rustig en kalm ging, ligt
nog niet ver in 't verleden-
Onze eeuw: is do eeuw der techniek.
Maar er is ook een tijjd geweest, toen1
veel meer werkzaamheden met de hand
gedaan werden. Ein die tijd ligt nog niet
zoo heel ver achter ons.
Van dit mooie verleden, zooi geheel
anders dan het heden, bezitten wijl nog
een erfenis, een erfenis die in de vervlo
gen tijiden de rijkdom en de schoonheid
on'zer lage landen uitmaakte: onze Molens-
Nederland is gedurende lange jaren het
land der molens geweest. Wat de toren?
m het stedenschoon waren, werden do
molens voor het wijde land- En zij waren
het ,die de schoonheid van het land
schap op, bizonder© wijize verhoogden.
Ex zijn jaren gevolgd, dat men do waar
de van deze erfenis niet inzag. Men be
greep vaak niet, hoe nu toch die molens
zoo'n factor van beteiekenis konden zijn-
Maar die tijiden zijn gelukkig! ver
anderd- De liefde voor ons nationaal be
zit moet weer aangewakkerd en verleven
digd worden! Want het moet toegestemd:
als onze oude molens verdwijnen, dam ver
dwijnt er iets dat onze lage landen een
hizondere bekoring geeft; er komt een'
om niaar de sneeuw te kijken.
„Kijk eens", zeide Mary, „hoe hoog
ze al ligt. Die rozenstruik is! al half in
gesneeuwd.
Er was in 1 't geheel geen1 wind, zdcht-
kenis maar gestadig dwarrelden de vlokken
neer, alles bedekkend, den grond, de strui
ken, de takken van de hoornen. Niets
scheen te bewegen in de natuur, dan de
dichte, witte4 vlokken, die alles overdek
ten als met een kleed van zwanendons!.
Zoo ging de dag voorbijl, tot het zonnei-
liclit verdween, de korte schemering
maakte spoedig plaats voor volslagen duis
ternis. Eindelijk kwam Harry thuis1. De
bezigheden van den dag werden beëindigd,
en een gezellige avond zette in.
Ook de buitenwereld had een veran
dering ondergaan. De loodgrijze hemel was
opgeklaard. Aan de lucht straalden duizen
den .sterren. De thermometer daalde be
nedien nul. Den volgendein morgein klonk
het vro'olijk geklingel van sledabelletjes!
door de straten.
„Wat is dat leuk!" riep Emily, die voor
het raam stond te kijken, „wat ziet alles
er nu VTOolijk en aardig uit, enl kijk,
daar komen sleden aam. Het was ©en on
afgebroken reeks- De eene slee volgde de
andere, de inzittenden dikwijls getooid'
in de vreemdste kostuuimis- De heide
vriendinnen waren zoo ini het kijkspel
verdiept, dat ze het ontbijt haast vergaten'.
„De zaak moet voortgang hebben",
schreef onlangs de redactie en daar ben
ik het van harte mee eens.
Al zijn de politieke omstandigheden niet
gunstig, onze Anti-revolutionaire beginse
len zijn toch van te veel belang, dan dat
we maar rustig zouden afwachten de
dingen die gebeuren.
Voorzoover ik na kon gaan, heeft het
artikel waarin dez,e waarschuwende op
wekking voorkwam, weinig weerklank ge
vonden.
Van eenige actie van onze Kiesver-
eenigingen hoorde ik nog weinig.
De verschillende Centrales hebben mis
schien vergaderd, en den toestand onder
de oogen gezien, maar naar buiten bleek
daarvan niets.
En toen ik dezer dagen hij een lid
van het Provinciaal Comité informeerde
wat er van die zijde gedaan wordt of zal
worden om over heel de provincie een
krachtige actie te ontwikkelen, verklaarde
hij van niets te weten.
Hij scheen het zelfs lichtelijk vreemd te
vinden, dat zooiets „nu er toch geen
verkiezingen op handen zijn", verwacht
werd.
Maar weet men dan niet, dat er met
name door de S. D. A. P. met volle
kracht gewerkt wordt?
Heb ik het dan mis, als ik meen, dat
het nu, juist nu, de geschikte tijd is
om onze organisatie te versterken en een
frissche propaganda te voeren?
OPMERKER.
verlies dat bijna niet te herstellen! is-
Rieeds langen tijd wafe er behoefte aan
een lijst van allo molens in Zeenwsch-
Vlaandcren, niet de jaartallen, enz- enz.
En nu juist op tijd, eigenlijk: nog. te
laat komt de oriënteerende, mooie
uitgave va,n freule S- Collot d'Escury:
De Molens van Zeeuwsch-Vlaanderen. Het
is een goed, een noodzakelijk werk, dat de
schrijfster gedaan heeft- Zij' heeft zich
tegenover het voorgeslacht jgekweten' van
den zwaren plicht, die opi ons allen
rustte. En het stemt tot voldoening, dat
zij haar taak tot een zoo goed einde ge
bracht heeft- Dit geschrift van' ca. 60
pagina's met 67 illustraties op! kunstdruk
papier moet nu in het bezit zijin vatri
ieder, die in de geschiedenis van Z-
Vlaanderen belang stelt. In 'n beknopt be
stek wordt 'n schat van gegevens- verstrekt,
die met bizondere zorg 'enl groote toewiji-
ding verzameld zijn; alleen om 'de illu
straties is dit hoek het aanschaffen1 over
waard.
Zeeuwsch-Vlaanderen, dat omstreeks hiet
einde der 19de eeuw circa 80 molens bin
nen zijn grenzen telde, bezit er thans
volgens de laatste gegevens nog 36- De
eerste steenen molen in Zeeuwsch-Vlaac
deren was die van' Sluis1 in' 1739', zooals
een opschrift boven de deiur ons nog
herinnert. De molen o-p de wallen te
Hulst werd in 1792 voor rekening dei-
stad gebouwd. Op een afbeelding van Ter-
neuzen. in 1674 komt reeds- ©en stam-
derdmolen voor; de molen die nu, van
kap, wieken en balie ontdaan, nog be
staat, dateert van 1853 en is op dezelfde
plaats gebouwd waai- de oude standerd-
molen stond. De molen „Windlust" dateert
van! 1862-
In West Zeeuwsch-Vlaanderen was het
Sluis, dat om zijn molens bekend stond.
Het machtige, rijke Sluis vatt de vijf
tiende eeuw bezat 7 molens; ze standen
alle op -of bij de wallen1- Het oude Bier
vliet had waarschijnlijk 3 molens- 1
Diit alles em nog vele andere gegevens
met betrekking tot de geschiedenis van:
de molens in ons gewest, heeft de schrijf
ster hier bijeen gebracht- Het is een
interessante verzameling geworden, die
haar biz.ondere waarde heeft.
Deze uitgave kan er zeker veel toei bij
dragen om gemis aan kennis om te zet
ten in! warme waardeeiing. Want dat is
het toch, waardoor in vorige jaren' de
waardeering zoo sohaarsch wasgebrek aan
kennis van de molens en hun geschie
denis. i i
Ge moet dit hoek lezen, amice, en! ge
zult de schoonheid onzer landen! beter
zien dan voorheen!
Met vr. gr., 1 t.t.
j j 1 i A- v a n O
Eindelijk ging Emily thee schenlkenl,
werktuigelijk nam ze het zilveren melk
kannetje op, maar er kwam niets uit; er
in kijkend begon' ze hartelijk te lachen,
want de inhoud was hard bevroren; wiat
was er gebeurd? het meisje had het
"kannetje al vroeg in den morgen gevuld,
het was een tijdje in de bijkeuken blijVert!
staan met het bekende gevolg.
„Om twee uur zal ik met de slee voor
komen", zei majoor Butler, „zullen jujL
lie zorgen, dat je klaar bent?"
Emily werkte hard door aan haar schet
sen. Om twee uur waren ze gereed. Wat
was sleeën toch heerlijkMary had zich in
lang niet zoo opgewekt gevoeld. Emily
en zij zaten achterin, gewikkeld in buf
felhuiden. Het viel hun op; dat er zoot.
veel inwoners van' de stad paarden hiel
den- Maar arren is de geliefkoosde sport
van Amerikaansche dames- Liever blijven
ze weken aaneen in huis, dan te gaan
wandelen. Doch als ze sneeuw zien!,
schijnt al haar laksheid eensklaps ver
dwenen.
Toen ze eindelijk weer thuiskwamen,
Vertelde het dienstmeisje, dat mevrouwt
Hill met nog eenige damies in de zitkamer
was- i I
Dili
■11! M r
(Wordt vervolgd.)
i
