DE ZE El!
TWEEDE BLAD.
Voor den Zondag.
De kinderen ran Ben Hesed.
lat sr deze week voorviel.
HET ADRES
A. WILKING
ZoeklieMjes.
FEUILLETON.
VAS
ZATER.DAG 13 AUGUSTUS 1927, No. 266.
[jla>j.j[a^'.-r-irTTai'i i—rn a ——■—tt"
Tegen zijn zin.
En zij dwongen eenen Simon
van Cyrénedat hij Zijn kruis
droeg.
Sirnon van Cyré-na, komende van den
akker, gevoelde niet de minste behoefte
om zich te bemoeieln met den somberen
stoot, waarin terdoodveroo-rdicielden naar
don kruisheuvel werden gevoerd.
Waarom zon hij zij!n feeststemming ven.
gallen door het schouwspel van eon mar
teling'.'
Hij; wou dus voorbijgaan, en drong zoo
vlug mogelijk door de dichte mensc.banr
massa heen.
Maar een paar soldaten hielden hem de
scherpe punt van hun, zwaard voor den
neus en commandeerdenDadelijk op
nemen dg,l; kruis, óf
En zij dwongen hem.
Zoo droicig Simon lipt kruis (of beter
gezegd, den dwarsbalk van heit kruis, want,
het heela kruis kon één man niet dralgeta)
naar Golgotha, togen zijn zin.
Hij deed het. legen zijn zin, hij was
alles behalve gewillig en toch zal hij
achteraf God hebben gedankt, dat bij toen
gedwongen werd heit kruis achter Je
zus 'te dragen.
Er is in deze gebeurtenis veel leering.
Houd vooral dit goöd in het oog: deze
geschiedenis leert, u, dat een mensch iets
kan doen tegen zijin zin, wat toch good
voor hem is, ja waarvoor hij' later innig
dankbaar is.
Do natuur van den mensch is, dat hij;
alleen zijn zin wil doen. Zijln t.rotschei en
bekrompen ziel kan hief, buigen, kan zich
niet verloochenen.
Z,iü maar eens vlak bij u, ouders, in
uw gezin, hoe vroeg reeds uw kleine „lie
veling" zijp zin tegenover uw wil durft
plaatsen, en dat niet één kaar, maar
schier lederen dag1! Heit. is inde opvoeding
gedurig oorlog tusschen die tw'eie. zinnen,
van het kind en van de opvoeders, en da
groote kunst der opvoeding is heit kind te
loeren, da,t he.it, doen van éigen zin ge
woonlijk op teleurstelling en mislukking
uitloopt.
Desnoods mag de opvoeder gebruik ma,
ken van sterke maatrlgclen, van dwang,,
om zijn wil door te zetten. Later zal bet
kind zijne ouders en opvoeders dankbaar
zijn, óók voor dien dwang!
Maar leer ook gij, die (geroieipen zijï
anderen, te leieiren, voor uzeilven hier een
los.
Wij, ook wij1 groeten en volwassenen,
zijn zoo geneigd te dienken, dat wij' niets
tegen onzen zin bei hoeven te doen,
vooral waar hat gaat qui de dingen van
hel, godsdienstig leven.
Hoe dikwijls hoort ge zeggengodsdienst
is een kwestie van behoefte! en dan
met deze bedoeling: Wanneer ik geen be.
hoefte heb, doei ik het nietl Sterker nog:
wanneer ik het, nieit uit behoefte doe, mag
ik het niet doen!
En met deze redeneermelhode bedekken
de mensch en dan de zondei van ongeho-or,
zaaimheid. Ja, want godsdienst is óók,
het. is zelfs vóór alle® ©en kwestie van:
gehoorzaamheidGod beveelt u: Bidt zon
der ophouden! Hij eisclit van u, dat gij da
onderlinge bijeenkomsten niet zult nar
laten; dat gij den dood des Heieren zult
verkondigen, totdat Hij konnt.; dat gijl de
Schriften zult onderzoeken 1
Natuurlijk zij't gij ook verplicht dit van
h a r t. c; te doen, maar da afwezigheid
van die. genegenheid ontslaat u niet, van
den ejsch tot gehoorzaamheid
Wanneer gij des Zondagsmorgens geen
zin hebt om naar Gods huis te gaan,
moogt gij daarom nog niet thuis blijven.
Wanneer gij geen zin. hebt te bidden of
te lezen in Gods Woord, mooigt gij dit
daarom niet nalaten.
O, als wij. op godsdienstig gebied alleen
Naar het Engelsch'.
34) o
„Dan moeten zij nu gewekt worden, op
dat zij voor den Raad kunnen- verschijnen.
Breng hen dadelijk naar buiten, want wij
hebben haast."
Daarop opende het hoofd der kerker-
wachters, wiens naam Chilion was, de
deur en trad binnen. „Ontwaakt luiaards,"
riep hij met luider stem, „en treedt te
voorschijn."
Doch (oen geen stem .of eenig geluid
zich deed hooren, trok hij zijn zwaard uit
de scheede en stootte het in de hoopen
vochtig stroo. „Indien je niet goedschiks
wilt komen," zeide hij, „zal ik je eruit ha
len met de punt van mijn zwaard." Geen
kreet van pijn werd als antwoord verno
men. Nu trad hij weer naar huiten in het
licht. „Breng een toorts," riep hij beve
lend. „Er is volslagen dujsternis in dat
hol en de schelmen geven mij geen ant
woord."
Dus haastten zij zich en brachten licht
en zij doorzochten vol ijver de geheele ge-
deden naar onzen zin, dan zonden wij
heel het kerkelijk instituut wel kunnen af
schaffen. Stel u vóór, dat de prediker
ook eens thuis bleef, als. hij geen zin
had!
Wat moeten wij dan doen, als wij! geien
zin hebben?
(Tegen onzen zin eierne godsdienst.ige
handeling doen, heeft toch geien waarde
voor God en brengt toch geein z-eigpn mee
voor onszelf?
Hierop antwoorden wij,: Het is zeker
niet igo-ed, als gijl geen zin hebt in d.e
dingen van Gods Koninkrijk; het is een
toeken van geestelijke krankheid! (alleen
zieken hebben geen zin in éten); maai'
ge kunt aan Simon van Cyréne zien, dat
een gedwongen handeling eene oorzaak
kan zijn van groot geluk.
Dl wing uzelf, g a, als God, u roept,
en gij, zult er nooit berouw van hebben.
Nog naait hoeft iemand spijit gehad, Gods
wil te hebben gedaan. Op den weg' van
Gods wil is altijd zegen te wachten.
En dari ookgiji moogt, an gij; moet,
bidden, dat de Heilige Geest in uw trage
onwillige hart de genegenheid uitstorto.
Dat gebed zal God zeker hooren.
Indien gij, die boos zijlt, uwen kind©,
ren goede gaven geeft, hoeveel te meer
zal uw Vader, die in de hemelen is, u
Zijnen Geest geven, indien gijl Hem daar
om bidt!
Van het vreeselijke tram
ongeluk in de nabijheid van
Laren (N.-H.)
Hiernaast de omgekantelde
locomotief.
NIET IN EIGEN KRACHT.
Neen, z.èll heb ik 'tniet vermocht,
kón mij zelve niet bevrijden
uit den maalstroom van het lijden,
waar vergeefs ik uitkomst zocht
Telkens trachtte ik wederom
mij te ontrukken aan do waatren
die met tartend, tergend kla.atrem,
steeds mij sleurden om en om.
Telkens dreven zij mij weer
in den ouden kring van leven:
twijflen, worstlen, schreien, beven, -
tot mijn ziel bezweek, o Heer!
Tot ik riep: „Ik laat, me gaan,
'k waag den sprong, in 't diepe duister
Heer, verbreek mijn wa.niioopskluis.ter!'
Wonder!... duister werd. tot luister,
want ik zag, o Heer, u staan
met l)w aanschijn vol erbarmen,
met Uw open liefde-armen,
en Gij naa.mt U mijner aan.
En o wonder, wondergroot:
leven kiemde uit eigen dood
Reorganisatie Ned. Herv.
K e r k. Zooals wij gister reeds meedeelden
heeft de Synode besloten gevolg te geven
aan het verzoek der Gonfessioneele Veree-
niging, om een reorganisatie-commissie te
benoemen. Dit besluit werd genomen on
danks hef; afwijzend advies van de com
missie, dat wij hier laten volgen:
Over dit verzoek zijn de meeningen in
uwe commissie verdeeld. Een minderheid
stemt met het verzoek in. Van dezen zou
den sommigen .gaarne zien, dat de voor
stellers zelf in de gelegenheid werden ge
steld een ontwerp van reorganisatie sa
men te stellen.
Een meerderheid is van meening, dat
wij dezen weg niet moeten inslaan. Een
van hen -zou willen, dat, de voorstellers zelf
met een reorganisatie-ontwerp kwamen in
plaats van aan de synode zulk een werk
op te dragen. Allen waardeeren in het ver
zoek van de vergadering van „ambtsdra
gers en gemeenteleden" -den toon van ernst
en van liefde tot die Kerk, maar meenen
daarin tevens motief en bedoeling der re
organisatie-poging duidelijk uitgedrukt te
zien en achten zich verplicht ernstig daar
tegen te waarschuwen. Zelf niet minder
gehecht aan -de Kerk der vaderen, zijn zij
innig overtuigd, dat uit de Schrift geen
bepaalde kerkorganisatie is af te leiden.
De gemeentelijke toestanden in den oud
sten Chris telijken tijd wijken zoo sterk van
de onze af, dat het onmogelijk is te spre
ken van een Kerk-organisatie volgens de
Schrift. Op grond van bepaalde Schrift
woorden kan men evengoed pleiten voor
een independentische als voor een pres-
byteriaal-,synodale of voor een episcopale
organisatie. Maar bovenal hebben zij be
zwaar tegen de gevolgen, die uit de be
doelde reorganisatie moeten uitvloeien,
vangenis. De gevangenen waren verdwe
nen.
„Je bent van nacht dronken geweest en
zoo hebben de mannen kunnen ontsnap
pen," zeide Caleb, de hoofddienaar van
den tempel, nadat hij zich overtuigd had,
dat de mannen waarlijk ontkomen waren.
„Daarvoor zal een kastijding je deel zijn."
„Je liegt, man. Ik heb niet gegeten noch
gedronken, gedurende den geheelen
nacht," riep Chilion, buiten ziclizelven van
woede „en dezen kunnen getuigen. Wij
hebben onafgebroken voor de deuren ge
staan, zooals ge ons aangetroffen hebt.
Van binnen moeten zij ontsnapt zijn."
Toen onderzochten zij den vloer en de
muren van den kerker; doch er was geen
opening, waar zelfs een muis door zou
kunnen.
„Ik hen verloren!" riep Chilion uit, zijn
kleeren verscheurende, „als zij niet gevon
den worden. Door hun toovenaarskunsten
hebben zij dit gedaan. Denk je niet, dat
mannen, die de oogen van blinden ziende
kunnen maken, ook niet de deuren der ge
vangenis kunnen openen?"
Caleb keerde terug naar den Raad; en
nadat hij diep voor hen gebogen had, zeide
hij: „Ik ben diep ongelukkig, edele heeren,
omdat ik de brenger van slechte tijding
ben; de gevangenen, die ik voor u moest
ook al mocht worden betoogd, dat dit niet
de opzettelijke bedoeling is: kerkrechter
lijke leertucht. Zij zijn van oordeel dat dan
de onrust in de Kerk eerst recht zal begin
nen en de Protestantsche Christenheid in
ons land in allerlei kleine groepen uiteen
zal vallen. Zij achten kerkrechterlijke leer
tucht, zooals die door z.g. meerdere verga
deringen zal worden uitgeoefend, een ver
derf voor het geestelijk leven. Zij wijzen
daarvoor op het waarschuwend voorbeeld,
dat de z.g. Gereformeerde Kerken in dit
opzicht leveren. Hier is op zuiver Roorn-
sche wijze ook de exegese van den Bijbel
niet meer vrijgelaten. En dat is nog het
ergste niet. Wie de in die kringen gevoer
de polemiek eenigermate gevolgd, heeft,
heeft zich zonder twijfel pijnlijk getroffen
gevoeld door de steeds weer herhaalde
grief, dat door deze leertucht-proeedure
schijnheiligheid en karakterloosheid in
opvallende mate bevorderd worden. Dit is
het ergste wat van geestelijk leven kan
worden gezegd. En toch behoeft het niet te
verwonderen -dat dit de gevolgen zijn van
kerkrechterlijke leertucht. Want geestelijk
leven kan zich alléén op de rechte wijze
ontwikkelen in de sfeer van volkomen vrij
heid van uiterlijken dwang. Alléén door
zuiver geestelijke middelen als daar zijn
gebed en evangelisatie, prediking- en ziels
zorg, godsdienstonderwijs en Schrifton
derzoek kan ongeloof en bijgeloof en wan
geloof overwonnen worden. Alleen de
tucht van den Heiligen Geest aan de ge
wetens kan de Kerk zuiveren. "Voor deze
opvatting wijzen zij op hetgeen er sedert
zestig jaren reeds veranderd is, zonder
dat kerkrechterlijke leertucht uitgeoefend
is. Ook zij betreuren het, dat de Kerk te
weinig een belijdende Kerk is te midden
van ons volk. Maar zij zijn evenzeer over
tuigd, dat deze toestand door reorganisa
tie van de kerkinrichting nimmer ten goe
de zal worden gewijzigd. Alléén wanneer
Gods Geest weder vaardig wordt over onze
Kerk, eerst dan zal de kracht tot belijden
gevonden worden. Op den weg van kerk
rechterlijke leertucht is dit niet te ver
wachten, integendeel dan zal eerst recht
blijken hoe geesteloos de kerk is, die daar
op bouwt. Alléén op den weg van veroot
moediging en gebed en van persoonlijke
toewijding, op den geestelijken weg van i
wachten en werken is verandering en ver-
nieuwing te wachten. Op deze gronden
meenen -zij niet de minste verantwoorde
lijkheid te mogen aanvaarden om den weg
tot reorganisatie mogelijk te maken, en
meenen zij deze reorganisatie-pogingen
ten stelligste te moeten ontraden.
voor fflamufaetureii
Dame»- en Hindlee-Maf«eSk
Tapijten - uordijncn
Bedden - Ledikanten en
aanverwante artikelen ie
GOES HULST
De pers in alle landen heeft deze week
tot in den treure gewag gemaakt van de
namen van twee Italiaansche anarchisten,
Sacco en Vanzetti, die zeven, jaren
geleden een moord en dynamietaanslag in
Amerika pleegden en deswege ter dood
veroordeeld zijn.
Een deel der pers, speciaal de socialis
tische en communistische, wil deze man
nen gaarne voorstellen als onschuldige
slachtoffers van een benepen Amerikaan-
sche Justitie. En natuurlijk houden socia
listen en communisten in verschillende
landen hun protestvergaderingen, hier en
daar gevolgd door gevechten met de poli
tie, zooals in Amsterdam, Rotterdam en
Den Haag of bomaanslagen zooals in Lon
den, New York, Bazel en andere plaatsen.
Het zooveelste bewijs, dat de lieden, die
zeggen voor ontwapening te zijn, direct
zich van het geweld bedienen, als het in
hun kraam te pas komt.
Inmiddels is de executie -der beide ver
dachten tot 22 Augustus uitgesteld en kan
de agitatie zich dus weer opnieuw laten
gelden.
Geeft dit gebeuren geen hoogen dunk
van het menschdom van onzen tijd, ook -de
berichten omtrent allerlei ziekten en
r a in p e n zijn weinig opwekkend.
Zoo zijn vorigen Zondag tengevolge van
een trambotsiiig te Laren (N.-H.) vier
menschen gedood, van wie drie uit één ge
zin, en verschillende zwaar gewond. In
verschillende provincies van ons land
(vooral in het iN oorden en Oosten) hebben
deze week onweders en windhoozen ern
stige schade aangericht. Ook -deze week
-ging weer niet voorbij zonder dat aard-
hevingen werden waargenomen. Terwijl,
om het hierbij maar te laten, een cholera-
epidemie Mesopotamië teistert.
Waarlijk, de roepstemmen Gods komen
in deze -dagen -ernstiger dan ooit tot ons.
In onze provincie verdient nog een twee
tal vergaderingen een -korte bespreking.
Te Middelburg kwam -de G e r e fV e r-
eeniging voor Drank-bestr ij -
d i n g in algemeene vergadering bijeen.
De talrijke afgevaardigden uit andere pro
vinciën -zullen, naar wij hopen, een gun-
stigen indruk van Zeeland hebben meege
nomen. Moge ook -deze vergadering weer
hebben meegewerkt aan de bestrijding van
bet alco-hoikwaad, dat ook in Christelijke
kringen helaas slachtoffers telt.
Te Neuzen is Dinsdag een druk
bezochte vergadering gehouden over de
Zeeuw sch Vlaamse he Water
leiding. De bedoeling was, allerlei be
zwaren weg te nemen en onjuiste geruch
ten de kop in te drukken. Er is lang en
breed gediscussiëerd, maar uit de Donder
dag te Neuzen (de haard van 't verzet) ge
houden gemeenteraadsvergadering is niet
gebleken, -dat ook maar één tegenstander
der waterlei-ding tot voorstander is ge
maakt.
De Aardenburg sche Raads-
kwesti e, die ook vele hoofden warm
heeft gemaakt, zal nu aan het oordeel der
Kroon worden onderworpen. De R.-K.
Raadsmeerderheid besloot n.l. de zaak in
hoogste instantie te doen uitmaken.
brengen, zijn op de eene of andere manier
gedurende den nacht -ontsnapt."
„Hoe kan dat?" riep Annas toornig uit.
„Wie heeft de deuren bewaakt?"
„De dienaren van Chilion, en Chilion
zelf met hen, heer. Wij vonden wel den
kerker met alle verzekerdheid toegesloten
en de wachters buiten staande voor de
deuren; maar als wij die geopend hadden,
vonden wij niemand daar binnen."
„Dit is voorzeker een zeer zonderlinge
geschiedenis," merkte Alexander spottend
op. „Het zal wel spoedig uitkomen, dat de
gevangenen met -de wachters gedurende de
nachtwake gesproken hebben, en hen in
hun eigen belang van liun plichten hebben
afgebracht; zoo doen zij met allen."
„De wachter Chilion is omgekocht," op
perde een ander. „Breng hem liier en be
proef de uitwerking van een flinke kastij
ding. Een bloedende rug- laat dikwijls een
mond waarheid spreken, zelfs wanneer
niets anders hem kon openen."
Doch terwijl zij nog samen overlegden,
klopte Gliilion zelf aan de deur, en nadat
hij toegelaten was, riep hij uit voor hen
allen, dat hij onschuldig was, dat hij zijn
plicht nauwkeurig vervuld had. Hij was
bovendien bereid, de waarheid te bezwe
ren op het altaar in den tempel, daar geen
een heiliger kon zijn, dan de zijne. „Zie,
-de mannen, die gij in de gevangenis gezet
hebt," voegde hij er hij, „staan in den
Tempel en leeren het volk."
HOOFDSTUK XVIII.
„W ie li wij toebehooren en
Wien wij dienen".
„Indien ik u eenigen raad mag geven,
zou ik zeggen, dat het beste was, dat deze
mannen dadelijk gevat en hierheen ge
bracht werden." Het was de stem van
Saulus van Tarsus, die -dit zeide; liij was
van zijn plaats opgestaan, en de -oogen
van allen waren op hem gericht. „Wij
kunnen dan eerst heoordeelen, of deze
man waarheid spreekt. Het zal zeker noo-
dig- zijn, -dat onze gevangenissen nagezien
worden, -daar ik denk, dat wij ze nog me
nigmaal noodig hebben, voordat aan deze
zaak een einde gemaakt is."
„Dat is goed gezegd," zeiden velen, -die
hoog in aanzien waren. „Laat hen spoedig
hier brengen; wij zullen niet heengaan,
voordat: wij ze gezien hebben."
Dus beval Annas den tempeldienaren;
„Breng de mannén hier, doch gebruikt
geen geweld, want zij hebben vele volge
lingen onder het volk," voegde hij er bij,
„wanneer het ontstaat op het verkeerde
oogenblik en over het verkeerde onder-
Als dat maar goed afloopt!
Tot nu toe werd in „Het Volk" van Ko
ninklijke bezoeken e. d. zoo goed als geen
kennis genomen.
En als een enkele maal iets van dien
aard werd gepubliceerd, dan werd er
zorgvuldig -op gelet dat voor Koningin,
Prins en Prinses geen hoofdletters werden
gebruikt.
Een partijgenoot-Kamerlid kreeg een
hoofdletter evenals een-Wethouder en een
Burgemeester. Maar de Koningin kreeg
een kleine k en Prins en Prinses een klei
ne p.
Maar dat schijnt nu te veranderen.
Onlangs hebben we kunnen lezen dat
vooraanstaande partijgenooten met Prins
Hendrik aan een diner aanzaten en dat
ze eerbiedig stonden toen bet Wilhelmus
gespeeld werd.
Daarna werd de Kamer-opening door
de roode fractie bijgewoond.
En nu lees ik in „Het Volk" berichten
over de -deelneming die H. M. de Koningin
betoonde bij de ramp te Laren en krijgt
H. M. de Koningin Moeder van wier be
zoek -gewag wordt gemaakt zelfs de daar
ongebruikelijke hoofdletters.
't Doet mij genoegen dat de S. D. A. P.
zichzelf op dit punt gaat herzien. Trou
wens van een partij die hunkert naar een
of meer plaatsen in '(Kabinet, is haast
niet anders te verwachten.
Maar of de „volgelingen" die zoolang in
andere richting zijn opgevoed deze veran
derde taktiek zullen toejuichen is een an
dere vraag.
Als -dat maar goed afloopt!
OPMERKER.
Het waterleiding-vraagstuk.
Naar aan leiding van de te Terneuzen
gehouden vergadering schrijft men ons
va.n bevoegde zijde:
De waterleidingkweistia in. Zeeuwsch-
Vlaanderen wordt eeine bij uitstek pijn
lijke. Weinigen zullen zich nog in staat
achten tot een weloverwogen, op volleu
dig-e kennis va.n zaken gegrond oordeel.
Begrijpelijk is het wél, dat velen de oude
loer willen toepassen, dat men zich, als
man twijfelt, moet ontho-uden. Ook de
Dinsdag 1.1. te Neuzen gehouden vergader
ring heeft, naar ons oordeel, aan - dien
twijfel geen. «inde gemaakt.
Stellig wordt het vertrouwen niet ver
sterkt als men in het verslag: der bedoelde
vergadering med-èd.eelingen leest, die ge
daan werden van de bestuurstafel en die
feitelijk niet juist zijn. Z.o-0 is ondermeer,
volgens he-t verslag dat van dei ve-rgade.
ring is gegeven in ons blad van Woens
dag 1.1. het volgende gezegd:
„Met betrekking tot de risico-garantie
van het Rijk zegt dhr Krul, dat de zuivere
bedoeling hier- alleen is, dat het R.ijic het
risico der ge-meenten verlichten zal. Spr.
noemt het voorbeeld van Zuid-Bevel and,
waar het reservefonds was opgeteerd, tot
men plm. f20.000 voor de re-ntein tekort
kwam. Deze zijn door het Blijk verstrekt
O-o-k de f 10-000 en, de f'7000, welke de-
volgende jaren tekort -kwamen. To.en
was de zaak weer in orde."
werp is zeer noodlottig; ofschoon, waar
toe ze gebracht kan worden, wanneer het
volk goed geleid wordt zullen zij, die in de
stad waren, gedurende de terechtstelling
van den Man uit Galilea, zich wel herinne
ren. Het volk moet nu met ons zijn, zooals
het toen was."
Caleb, de hoofdman, trok -dus met eeni-
ge andere dienaren naar den tempel; en
daar vonden zij een groote menigte ver
zameld in Salomo's voorhof, luisterende
naar de apostelen, die tot hen spraken van
Jezus, -den gekruisigden timmerman van
Galilea, van Hem, dien zij openlijk ver
klaarden te zijn de koning van Israël; het
volk verzekerende, dat, hoewel Hij door
hen vervolgd en wreed gedood was, Hü
toch hen wilde redden uit de zonde en el
lende van hun tègenwoordig bestaan, en
hun het eeuwige leven wilde geven, in
plaats van den dood. Zoodat voor hen, die
geloofden, geen vreeze meer voor het graf
zou zijn, sinds Hij beloofd had en de
macht bezat, hen te doen verrijzen naar de
gelijkenis van Zijn heilig lichaam. En het
geheele volk hoorde hun woorden met
vreugde, en zij riepen luid tot den Gekrui
sigde, om hun vergiffenis voor hunne zon
den te schenken, en ook Zijn belofte aan
hen te gedenken.
(Wordt vervolgd.)
