ff. \o 258 Maandag 6 Augustus 1923 37e Jaargang Buitenland. IN DEN MAALSTROOM. -.J. FEUILLETON. en e n der t Haarlem- te verant- liker J. G- aaldelijlc tot wegens het tandheel- iuw H. be- iren getrok- Er doden en bij on- le behande- elijk te zijn 2 maanden bijltje neer dicht niet naar sta'd. boord, niet hoort; i er op uit! ind and, ,k nu lorgens laat. gemak, abak lak, kwaad I een is toch [dom! oei 1... Singmé. opstel van Costa's Be- der eeuw", 1823 in »roote sen- ;e, en thans egeven ge- 11a Costa lë, o.a,. va,n Bietronella- ^nz. aldaar, ilde P,oSt- k aan den terdaim. Het en een bij- Ds P. jü>' getuigenis een dienst est, in ihuis 3od, in zijn militairen _ijd, in zijn beid, en op :lf zijn over- H', Amster- week be den hoofd en den ver- Ier; een ar- ar Penning, net van Me- benevens -. v. Hoog- i eigen per deze VTou- iakonessen- naa.r Znid- ng voortge- opstel van loren 1623. net photo's Van buiten- de wereld Timotheus 3zers op de lauw herkent Reformatie" vertaald uit van 19 Juni doet ons de van Genève den laatsten tegenheid van iet veel plech- ïout opgericht. Ie, werden er prenten en irpen. Aan de Cingolani een .e zedelijke be- ;e. De Bijbels, ie schoone en iti. Bijbels te- Ibrengselen der iti een gerefor- Jnni 1576 te r 1649. Ilij is leeft Engeland) neming deze, in den loop iraaf" gewor- omt de oude iet zijn klauw Drukkers-Exploitanten OOSTERBAAN LE COINTRE GOES Bureaux: Lange Vorststraat 68—70, Goes Tel.: Redactie no. 11; Administratie no. 58 Postrekening No. 36000. Bijkantoor te Middelburg: firma F. P. DHUIJ, L. Burg. Tel. no. 259 VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG Abonnementsprijs: Per 3 maanden, franco per post, f 3.— Losse nummersf 0.05 Prijs der Advertentiën: 1—'4 regels f 1.20, elke regel meer 30 ct. Bij abonnement belangrijke korting. Ten feeste! Overal bereidt men zich voor om liet 25-jarig regeeringsjubilé onzer ge- eerbiedigde Koningin harer waardig te vieren. Wij zijn nog steeds van meening, dal 'l geen tijd is voor luidruchtig feestvertoon, en zooa.1 voor jubel, dan meer voor stillen dank en voor ver heuging met beving. Omdat de tijden zwaar zijn, de las ten groot en vele en de verdiensten, vooral in den middenstand, gering en weinige. Natuurlijk ontkennen wij niet, dat .er ruime uankerisstof is, al was het al leen hiervóór, dat, ondanks de ge weldige wereldgebeurtenissen en de gevolgen er uit voortvloeiend, de his torische verhouding en band tusschen Oranje en Nederland hecht en onver- lire ehbaar bleven. Maar er zijn nog wel andere oor zaken, die tol een zoo sober mogelijke feestviering behoorden te nopen. De redactie van „Ons Leger", die 'I weten kan, wijdt tenminste een zeer ernstig woord aan de nationale goede voornemens, in verband met onze na tionale weerbaarheid. Zij schrijft: Als de vlag, die wij straks met zoo veel zelfvertrouwen uitsteken, wordt aangerand, als onze trouw aan H. M. do Koningin zal worden beproefd, o, zeker, dan zullen wij onze vlag en. onze Vorstin trouw blijven tot. het bitter einde; doch dat einde zal ont zaglijk bitter zijn, omdat wij bijna weerloos zijn, omdat, wij geen midde len hebben om onze beloften, in onze feestzangen en feestwoorden neerge legd, na" te komen. Men besc'houwe deze uiting niet als „militairistisch", nog minder als een pessimistische. Iedereen, die op het oogenblik de moeite wil nemen, zich op de hoogte le stellen van den toestand der weer middelen, waarmede wij in het nog altijd dreigend gevaar van internatio nale conflicten, ons zelfstandig volks bestaan zouden moeten verdedigen, zal onmiddellijk rtioeten toestemmen, dat Wij onze Vorstin niet kunnen na deren met de eerlijke overtuiging, dat wij gereed zijn, da,t wij behoorlijk toe gerust zijn, ónze landsbelangen, zoo- noodig, te verdedigen. Wij hebben vermeend, deze waar heid te moeten uiten en wij plaatsen haar mede als eene bittere'tegenstel ling, een tegenstelling, die nog ster ker naar voren komt, als men zich rekens'chlap geeft van den grooten chaos, waaronder Europa nog steeds gebukt gaat en die kansen openlaat voor alle mogelijkheden! Op het doode punt? Van gezaghebbende zijde wordt ver zekerd, dat het niet zeker is, dat Enge land de Fransclie en Belgische nota's nog zal beantwoorden. Eenige ministers zonden evenwel van oordeel zijn, dat een antwoord moet w'orden gegeven op •de Fransche vragen betreffende, het ka rakter van de onpartijdige commissie tot 30). De heilssoldaten klapten ijverig in de handen, maar de toeschouwers bleven on- Jrschillig. Ze hadden dezelfde geschie denis reeds zoo vaak gehoord, dat zij er lachten. Kadat. wij' de heilssoldaten verlaten had- ü'n. gingen wij weer langs den Parkweg Jljl" richting van Wandsworth. Van alle diken '1(>or^en pre<Üken, prediken,- pre- ®et. is zeker, dat, als Battersea gered kunnen worden door woorden, het d t $ererï zt>u ^Ön. Men zegt, at duizenden menschen in sommige van Londen noloit de piredi- ti^'k évangelie hebben gehoord, -K begrijp niet, hoe men dit kan zeggen ■'li Battersea. Als de menschen het niet boeren, is het omdat zij binnenshuis blij- °f anders letterlijk de ooren sluiten. Maai dit moet ook worden gezegd, dat tegenover elk groepje, of dicht in de buurt earvan, oen groot, hel verlicht café stnnu. Er waren allerlei sprekers. Be- eerde Joden, bekeerde atheïsten, be teerde danseressen, bekeerde straatzan- pts, bekeerde dronkaards; en toch scheen ®t mij toe, dat al hun getuigen en pre- onderzciek, haar betrekkingen tot de her stelcommissie en de wijze van samen stelling. Het algemeene gevoelen is, dat de besprekingen thans zijn afgeloopen, althans tot een verandering in den toe stand de hervatting wenschelijk mocht maken. In regecringskringen spreekt men vol gens de „Evening News" in het geheel niet moer over een afzonderlijke nota aan Diuitschland. Dat deze nog verzonden zal worden, is zoo onwaarschijnlijk, dat men het geheel buiten beschouwing kan laten. Zoowel Baldwin als Curzon heb ben Londen tot Dinsdag verlaten. Woens dag zal het kabinet waarschijnlijk bij eenkomen om te overwegen, of een ant woord aan Frankrijk en België zal worden verzonden. De kolenprijzen in Duitschland. De ontwikkeling der prijzen en loonon heeft de kolenmaatschappijen gedwongen tot een aanmerkelijke verhooging van den fcolenprijs te besluiten. Men had niet alleen rekening, te houden met de met de mijnarbeiders geregelde lioogere loonen, doch bovendien bij den prijls te berekenen do vermindering der waarde van het geld, terwijl men de omstandig heid, dat tusschen den dag der kolen- levering en den betaaldag een weken lange tusschemuimte ligt, steeds meer en meer voelt. Na zeer langdurige be sprekingen is men eenstemmig tot het besluit gekomen, om den prijs in het be zette riiijnengebied te verhooigen met 143 pet. en voor de andere mijnen met 1.20 pet. Uil 'het Ruhrgebied. Steeds ineer voelt, men in. het Roer gebied en vooral in de groot© steden de gevolgen van de in- en uitvoerbe- palingen van de bezetting. Levensmidde len zijn slechts in zeer kleine hoeveel heden en voor veel geld te koop1, maar nog te krijgen, andere waren echter, zoo- als sigaren, Meeding, schoeisel, enz. waarvoor alle speciale invoervergunnin gen noodig zijn, zoekt, men in verschil lende winkels tevergeefs, en indien te koop, wordt alles gerantsoeneerd, niet meer dan 5 sigaren, 10 sigaretten, 50 gram tabak enz. De winkels, welke in gewone tijden geopend zijn van halt negen tolt 12 en van 2 tot 7 uur, openen nu ©enige ured per dag. Graag verknopen doet nie mand. omdat men bijna zeker weet' geen nieuwe Waren te kunnen inkoapen en men voor wat de ontvangen papiermar ken betreft, vreest, dat deze nog verder in waarde zullen dalen. Die geweldige valbew'eging van de Mark heeft het beetje vertrouwen, dat men nog in do Mark had, geheel doen ver dwijnen en iedereen, die over baar geld beschikt, probeert hiervoor zoo> vlug mo gelijk iets van- blijvende waarde te kooi- ken. Vreemd geld aankoopen is verbo den en oolk zoo goed als onmogelijk, om dat niemand, ,die daarvan iets bezit, het zal afgeven. Daarom valt iedereen op de effecten aan en maakt men hier stijgingen mee van millioenen Mark pei» aandeel per dag; veel speculatie komt hier ook bij te pas. Die stakingsbeweging onder de mijnwer kers van het Ruhrgebied is zoo goed als algemeen geworden. Voor het over groot© deel is het tot dusver een zuiver economisch middel ömi druk uit te oefe nen; het is de bijna onvermijdelijke te rugslag van de markdaling en de ver- diken als uit de verte klonk. Het was alles zoo vaag en sloot zoo weinig bij de werkelijkheid .aan. En toch waren al deze menschen in diepen ernst en streef den zij allen naar het goede. Voor mij was er iets heel droevigs en ontmoedig© nds in 'de onverschilligheid van het volk. maar ik bewonderde toch het klaarblijke lijk verlangen van deze predikers om het goede ingang te doen vinden. Ik zal geen beschrijving geven van de rest van den avond, want het was bijna een herhaling van den avond tevoren. Na ©enigen tijd gingen de straatpredikers naar huis en de kerken werden donker; maar de kroegen bleven geopend en het scheen, dat alle pogingen voor 'het goede tevergeefsch waren. Het rijik van den duivel scheen te trioimfeeren. Mannen en vrouwen vulden weer de kroegen, de zonde schreed openlijk en onbeschroomd door de straat. i Toen wij dien avond thuis kwamen, zei Steven, die den gansohen dag heel stil was geweest, tegen mij': „Dian, weet je wat alles wat wij ge zien -en gehoord hebben, mij leert?" „Neen". i „D'at alles en iedereen slecht is. De menschen predikten om dezelfde reden. Die wereld is slecht, zij voelen het en zij' verlangen om die beter te maken. Zij zijn ook ongelukkig en ontevreden. Dut is de slotsom van alles wat er gezegd is. warring- |n het economisch leven, die als gevolg daarvan ontstaat. Die actie wordt vcioiloopig gevoerd in den vorm van het z.g. lijdelijk verzet, d.w.zl. de arbeiders verschijnen wel Hij de mijnen, zij! dalen echter niet af en weigeren eiken arbeid. Algemeen wordt thans een toe slag in eens van '5 millioen mark ge- eischtdeze eisch is in het district Es sen tot dusver door de bedrijfsraden van 57 schachten gesteld. Het is zeer twijfelachtig, of de mijndirecties in ver band met de groot© geldschaarschte in het bezette gebied zelfs in staat zouden zijn dezen eisch in te willigen. Onlusten en betoogingen. Uit Mainz wordt gemeld: In het cen trum. der stad hielden de werMoozen een betooging, die een zoo dreigend karakter aannam, dat de plolitie met de wapenen moest ingrijpen. Een aantal personen werd gewond. Dtes namiddags werd de zakenwijk door spnhi's en Marokkanen bezet. De menigte werd met de blanke sabel uiteengedreven. Te Miinchen trachtten demonstreerende vrouwen wteer bijl den minister-president toegang te verkrijgen, hetgeen echter niet gelukte. Ér heerschte gro-ofe ontstemming over het feit, dat. vele zaken haar goe deren in goudmarlcen prijzen. De Reier- sche minister van handel heeft een de legatie van va'kvereenjg ingis vertegenwoor digers ontvangen ter bespreking der duurte en der geldschaarschte. Harding en Coolidge. Er is eenigc overeenkomst tusschen den nu overleden president van Amerika en den vice-president die hem thans reeds als president heeft opgevolgd. W arren Gam a 1 i e 1 H arding Wérd op- 2 November 1865 op1 een boer derij nabij het dorp Blooming Grove in den staat Ohio geboren als zoon van George T. Harding, die nog steeds te Marion als arts p'ractiseert, en Anna Kirks. Zijn vader is van Schotschen oor sprong, zijn moeder, thans overleden, had Hollandsch bloed in de aderen. Hij ont ving zijn opvoeding in de school van zijn dorp en later op1 het gymnasium van een provinciestadje in Ohio. Hij ver diende zijn eigen kost, toen hij' nog stu dent was, iets w'at in Amerika met jon gens van arme ouders geen zeldzaamheid is. Inderdaad kan gezegd worden, dat hij een groot deel van de capaciteiten, die hem later voor den hoogsten post in zijn land geschikt maakten, in den har den lijd van zijn studie heeft, verworven. Hij1 begon zijn publieke loopbaan in een drukkerij te Bloomling Grove, waar hij tot zetten en alle verdere takken van het drufckersbedrij'f, ter voorbereiding van zijn lateren arbeid als journalist, werd opgeleid. Later werd en bleef hij eigenaar van een bloeiend dagblad te Marion in Ohio een dorp, toen liij zich er jong kwam vestigen, thans ©en der welvarendste stadjes van het Midden westen, met 400.000 inwoners. •Calvin C o o 1 i d g e, zoo heet zijn opvolger, zag, evenals Harding', ook in een boerenwoning 't eerste levenslicht, maar 'twas in de.bergen van New1 Eng land en niet in de bosschen van Ohio. Al zijn voorvaderen waren» landbouwers en toen hij nog een jongen was hielp Cootlidge steeds zijn vader op de suiker velden nabij Vermont. Hij' is in 1872 ge boren en bezocht de school te Plymouth en het gymnasium te Amherst. Na vol brachte studie vestigde hij zich als ad- Het is een slechte en een ellendige we reld". „Je vergeet den gelukkigen Elia", zei ik. Toen kwam er een zachtere blik 'in zijn oogen en ik vroeg mij af, waaraan nij' dacht. HOOFDSTUK VI. Onverwacht bezoek. Gedurende ongeveer drie. maanden na de gebeurtenissen ,die ik heb beschreven in hét laatste hoofdstuk, maakte Staven geen enkele toespeling op zijn verwach tingen en hoop voor de toekomst. Ik zag hem ook niet veel. Er waren heel ■veel zieken in onze buurt en mijn tijd was zeer bezet met het bezoeken van patiën ten. Steven scheen het ook druk te heb ben. Hij ging iederen dag naar de stad en ofschoon hij vroeg terug kwam, bracht hij toch weinig tijd thuis door. Ik be merkte, dat hij; een zekere bekendheid begon te krijgen in onze buurt en dat hij zich ophield met menschen van allerlei slag en stand. Soms zag men hem praten met meisjes van de wasscherij, soms ook met straatzangers, terwijl men mij: telkens weer vertelde, dat hij geen vreemde was in de herbergen en andere verzamelplaat sen van nietsdoeners. Hij zelf dronk evenwel niet. Ik sprak nooit met hem over zijn levens wijze, gedeeltelijk omdat ik wist, dat hij vocaat te Northampton, een kleine stad in Massachusetts. In 1909 werd hij daar stadsadvocaat en de eerstvolgende jaren vervulde hij er verschillende gemeen telijke functies. Van 1912 tot 1915 was hij lid van den senaat van Massachusetts; de laatste twee jaar fungeerde hij tevens 'als president. Van 1916 tot 1918 was hij! ondergouverneur van Massachusetts, en tot. 1920 gouverneur van dien staat, in welk laatstgenoemd jaar hij tot vice- president van de republiek benoemd als hoedanig hij tevens president van den Se naat werd'. De vorst der hengelaars. Uit een artikel van Lloyd George, op genomen in „De Telegraaf" Die Turk mag een slecht regeerder zijn, niaar hiji is de vorst der henge laars. Dio sluwheid en het geduld Waar- rnee hij' de weerbanstigste visch op don wal trekt, wanneer hij ze eenmaal aan den haak heeft geslagen, gaat alle ver gelijking te boven. Welk een onnavolgbaar spel hebben wij daar zes maanden lang aan de oevers van 't meer van Genève bijgewoond. Eenmaal scheen de visch bet snoer ka- potgerukt te hebben dat was, toen de eerste conferentie plotseling werd afge broken. Dat wilde echter alleen maar zeggen, dat de slimme Oosterling het snoer zoover mogelijk vierde. Hij! wist, dat hel oogenblik zou komen, waarop de visschen met den haak stevig in hun keel zouden terugkeéren en het. spel dan opnieuw zou beginnen dat vieren en weer inhalen, waarbij' de lijn soms strak en gespa'nnen is, maar nooit los schiet. Tijd en geduid brachten hem de belooning. Ten huigen leste liggen de g'rooite zal men nu allemaal netjes op den ©ever Engeland, Frankrijk, Italië en de Vereenigde Si aten van Amerika, allemaal hoog en droog daar liggen ze<, hul peloos, zonder dat er eenige beweging meer in hun staarten is, glanzend en naar lucht happende in de zomerzon. Men behoeft zich er niet oiver te verwonde ren, dat Ismet glimlachte, toen alles voorbij was. Berichten uit Angora zeg gen, dat de vrede daar wordt begroet als ©en groot© Turksche triomf en dat is hij odlc. Wanneer de Turk ©ven goed kon regeeren als hengelen, zou Zijin rijk bet geweldigste ter Wereld zijn. On gelukkigerwijs is hij de slechtste van .alle heerschers en vandaar de moeilijk heden voor hem zelf en voor hen, die hem helaas hebben aangesteld als op'- ziener bij de loterij van het leven. De stad vo! ellende. Uit Berlijn wordt aan de „Tribune" ge schreven Ik pen in deze dagen met open oogen door de stad gegaan, die zoo onmetelijk veel ellende herbergt. Ik heb gezien, hoe de menschen uit den middenstand weg kwijnen. Een dun-besmeerde (met slechte margarine) boterham met gerste-koffie is de avondmaaltijd. De menschen eten niet meer, kunnen het ook niet meer verdra gen. De hemden zijn lap op lap, de pakken die de menschen dragen zijn gekeerd, de schoenen kapot. Een zee van ellende. Als de ambtenaren hun geld ontvangen is het wederom zoo gedaald in waarde,, dat ze slechts de allernoodzakelijkste le vensmiddelen daarvoor kunnen koopen. Het onderwerp van het gesprek is des; morgens hetzelfde als 's avonds: „Hoe- niet in een stemming was om mijn tusschen komst goed op te vatten en .gedeeltelijk omdat ik wist of dacht te weten wat hem' dreef. Als hij iets had, wat hij mij wilde Ónededeelen, dan zou ik zijn vertrouwen niet behoeven te zoeken. Maar één ding moest ik wel opmerken: de oude Steven wa.s weg. Al de openhartigheid, de vroo- lijkbeid en het enthousiasme, dat hem jaren geleden had gekenmerkt, waren voorbij. Hij was achterdochtig, somber en zwijgzaam. Op zekeren avond het was tegen het eind van Februari - - zaten wij' sa men b'ij' een vroolijk knappend haardvuur toen mijn hospita aankondigde, dat er twee heeren waren, die mijnheer Edg- cumbe wenschten te spreken. Bij het zien van hun kaartjes zag ik hem opschrikken ten van kleur verschieten; toch vroeg hij hen dadelijk boven te laten! „Het zijn oom Lukas en Ilford", zei' hij. Enkele oegenblikken later namen Lu'kas Edgcumbe en Ilford plaats met ons bij: bet haardvuur. „Hjet is de eerste keer, dat ik je weer zie, na dien dag, waarop je je gedroeg als een zot", zei Luk'as, nadat hij' enkele ©ogenblikken zwijgend voor zich had ge zien. Ik vond 't een lotmpe opmerking, doch Steven nam het kalm op. Zonder iets te zeggen, opende hij zijd sigarenkoker en veel zal het pond meel morgen kosten?" „Zullen we geld genoeg hebben om mor gen hel: allernoodigste te koopen?" Ik was op een plaats, waar men oud metaal opkocht. Ik zag menschen zóó ellendig, zoo verbitterd, dat mij het hart pijn deed. Een oude vrouw, die ter nau- wernood nog kon loopen, bracht een kleine tinnen kan. Een andere bracht een stuk messing. Alles wordt aangesleept. Een vrouw brengt een schilderijlijst van gegoten ijzer, gebronsd. De opkooper kan het niet. gebruiken. De handen der vrouW beginnen te sidderen, haar gelaatstrek ken beven. „Kaufen Sie mir das doch ab. Ich habe kein Geld. Die Kinder wollen zu essen haben". (lfoolpt. u dat toch van me. Ik heb geen geld. De kinderen' willen eten hebben): De opkooper schudt het hoofd. Zooiets kan 'hij niet gebruiken. Hij wil goud heb ben zilver, messing, platina. Hij wil spe- culeeron. Kan men met een gebronsde schilderijlijst speculeeren? Neen, dat is geen goede zaak. De vrouw bedelt, huilt, jammert. Haar man, een kleine boekhou der, is acht weken, geleden gestorven. Vroeger had ze wat vermogen; de oorlog heeft het opgevreten. Nu staat ze daar met haar hongerige kinderen. Kan geen werk vinden. Ze moet ook nog het jongste voeden. Niemand helpt Bij de opkoopers van oude boeken loopt men de deur plat. Allemaal menschen, die hun boeken willen verkoopen. Leerboeken die niemand wil koopen, omdat ze te oud zijn. Boeken die jarenlang in een hoek op zolder hebben gelegen. Klassieken. De man die ze verkoopen wil, had voor den oorlog zijn spaarduitjes in boeken gesto ken. Zijn boeken waren zijn alles. De man moet ze nu naar den opkooper bren gen. Hij verkoopt ze niet direct. De prijs schijnt hem te gering. I-Iij gaat van winkel tot winkel. Misschien biedt een ander meer. Maar ook de boekhandel is thans een slecht vak. De middenstand, die vroe ger veel boeken kocht, kan ze thans niet meer betalen. Niemand biedt meer. Ten slotte verkoopt hij ze met een bloedend hart. Hij moet 'toch leven! De banken van leening, of zooals men ze hier noemt, de „Leihamter", hebben het druk. Vooral tegen het' eind evan de maand. Dan-worden dekens, pakken, rin gen etc. beleend. De som, die de men schen voor hun pandjes krijgen is zéér gering. De bank kan, doordat het geld voortdurend minder waard wordt, geen groote bedragen voor een langen termijn geven. Als de menschen hun loon beuren, lossen ze de panden Weer in. En tegeni het midden van de maand begint het spel opnieuw. Ten slotte is ook het be drag, dat de bank van leening geeft niet meer voldoende om er van te leven. Dan worden de dingen verkocht. Welk een toestand! Het is hier nu zóó dat niemand meer weet, wat hij heeft, noch de arbeidersvrouw, die haar bank biljetten telt, terwijl ze in de rij staat, uren lang, noch de minister van financiën van het groote Duitsche rijk. De loonen worden uitgedrukt in onwaarschijnlijke ge- lallen. Ze zijn zoo „waarvast", dat in drieu dagen er niets meer van over is. Waf nog op de markt komt, is niet te betalen* En wat absoluut onontbeerlijk is, is niet op de markt. Aardappelen zijn er niet. Geen gram vet is er te krijgen. Ik heb dit alles gezien in de groote stad Berlijn - men moet dit hebbent gezien met eigen ooglen voor met het gelooft. bood 'die zijn oom en Ilford aan. Toen stak hij zelf een sigaar op, begon ver woed te roolcen en staarde strak in het vuur. „En ben je van plan jc leven op deze wijze voort te zetten?" vervolgde zijn oom na een korte stilte. „Ik Weet het niet. Ik denk het wel nog een poosje". „Ik vermoed, dat je wel weet, welk een idioot je bent". Een donkere .gloed ©vertoog Steven's gelaat, maar hjj herinnerde zich, da.t de man een familielid van hem was en het '.recht had, .om zich vrijheden tegenover hem te veroorloven. Bovendien waren de woorden ongetwijfeld vriendelijk bedoeld. „Ja", zei hij1, „ik ben vrijwel een idioot, daar is geen twjjfel aan, maar welke be paalde aanleiding heeft u om daar nu over te spreken?" „Dieze, mijn jongen. Je sluit je 'hier op in deze ellendige kamers, neem me- niet 'kwalijk, Roberts je ontzegt je alle mogelijke genoegen, die de wereld ij© kan geven, je bent zoo arm als een 'kerkmuis en je bent veel ongelukkiger dan noodig is, alleen omdat je je levens lot niet wilt aanvaarden, zooals anderen doen". „Ein wat zou u dan willen?" (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

De Zeeuw. Christelijk-historisch nieuwsblad voor Zeeland | 1923 | | pagina 1