fto 17
Donderdag SO October 10S1
36e «laargang
FEUILLETON.
John Wart en zijne Trouw.
Uitgave van
de Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGtO,
gevestigd te Goes.
Hoofdbureau te Goes
LANGE YORSTSTRAAT 70,
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg-.
FIRMA F. P. DHUIJ L. BURG.
Drukkers
Oosterbaan &Le Cointre, Goes.
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG.
Abonnementsprijs:
Prijs per 3 maanden fr. p. post f3.
Losse nummersf0.05
Prijs der Advertentiën:
14 regels fl.20, elke regel meer 30 ct
Bij abonnement belangrijke korting.
Bewijsnummers 5 Cent.
Concept-program.
Het concept-program van actie onzier
partij is door de secretarissen onzer Kies-
vereenigingen en Centrales ontvangen.
Onlzé besturen kunnen) derhalve aan het
bostudeeren van de daarin genoemde-pun
ten.
Hun verdere weg is hun voorts aan
gewezen. De KiesVereenigingen bij elkan
der roepen ter bespreking van It concept;
en aan de leden gelegenheid geven om
advies te geven of voorstellen te doen!
tot wijziging of aanvulling van con
cept-program op bepaalde punten.
Voorlcopig zlij onzerzijds opgemerkt, dat
dit eerste oonceptprograim van het Cen
traal-Comité onder leiding van onzen nieu
wen leider, het eerste na. het overlijden
van onzen diepbetreurden dr. Kuyp-er, eien
goeden indruk maakt; er spreekt .iets in
van de bondigheid van vroegere concepten,
het houdt zich, wat de inkleeding aan
gaat, Zooveel mogelijk aan zijn voorgan
gers; en legt kort en klaar de beginselen
bloot, die de antirevolutionaire partij bij
het uitspreken van har© verlangens op
bepaalde punten leiden.
Het concept-program vraagt op'cussing
o.a. in zlalke Zondagsrust; Vaocinedwang;
Stemplicht; Doodstraf; Onzedelijkheid; On-
derwijswetgeving; 's Lands weerkracht;
Sabmwerking met andere partijen. Aan
't laatste punt is ruime aandacht gewijd,
en terecht.
Wij komen op dit concept-program
terug; en Volstaan op dit oogenblik slechts
met overneming van de kloeke beginsel
verklaring, waarmede dp partij in dit oo,n-
ceptprogpalm hare weniscihen inleidt.
„De A.-R-. partij, saamgekomen in haar
DeputatenVergadering, ter voorbereiding
voor de algemeene verkiezingen, verwijst
in verband daarmede allerees't naar
haar Program van beginselen.
De nood der tijden roept, met gron-
ter aandrang dan ooit te voren, om een
■zuivere begins el p|oliti ek; om
vastheid van grondslag; om een
onwankelbare overtuiging.
Tegenover hen, die de bron van het
recht zioeken in den mensch, stelt dat
Beginselprogram de uitspraak, da,t alle
recht uit God is. Tegenover de soeve
reiniteit van den mensch handhaaft het
de volstrekte souvereiniteit Gods over al
het geschapene. Tegenover de onstand
vastigheid der menschelijke vindingen op
staatkundig terrein plaatst het de eeu
wige beginselen van het Woord des Hee-
ren.
Waai' de geest uit den afgrond in onze
dagen er zich op toelegt om de grond
slagen van bet gezinsleven to ondermij
nen, daar vraagt dat Program om waar
borgen, ten 'einde het Christelijk huis
gezin te beschermen tegen zoo boözen
aanslag. Het komt op voor bescherming
en sterking van het maatschappelijk zwak
ke, maar handhaaft niet minder het recht
der persoonlijkheid tegenover de gemeen
schapsidee.
D© beginselen van dit Program -zonder
schipperen met beslistheid te handhaven
cn daardoor vast te houden aan den Cal-
vinistischen grondtrek in ons volkskarak
ter, wordt door de Depirtatenvergadering-
in toenemende mate als hoofdZaak
beschouwd bij alle politieke actie.
Daarnevens acht .zij het, met het oog
op do politieke werkzaamheid in de ko
mende vierjarige .periode, gewensoht zïcih
uit te- spreken over de navolgende op den
voorgrond tredende punten van staatsbe
leid.
Naar het Engelsch van
MAEGARETHA DELAND.
14.) *-o
Alfaretta bad hare theedoeken, warm
van den zonneschijn en naar klaver rie
kend, op bare helder geschuurde recht
bank nedergelegd, en zich omgekeerd, om
hare meesteres verwijtend aan te zien. „Ik
w-eet niet wat ik beginnen m-oet als ik
mij niet kan oefenen." zeide zij.
„Je wilt toch niet zeggen dat je dat
in de kerk zingt?" riep Helena uit. „Naar
welke kerk ga je?"
„Wel, naar uwe kerk," zeide de nog
gegriefde Alfaretta „naar de kerk van
mijnheer. Daar zingen wij Zondags dat
gezang
„Och, dat moet een vergissing zijn,"
bracht Helena hiertegen in. „Mijnheer zal
dat vers zeker niet opgemerkt hebben."
„Maar 't is allemaal zoo; verder volgt
er
„Zeg mij er maar niets meer van," her
nam Helena. „Ik heb al genoeg gehoord.
Ik dacht niet, da,t er zulke verschrikkelijke
woorden geschreven waren. „Eensklaps
Gemeenten en Jiaar autonomie
In de laatste jat'en is de quaesti-ei
van samenvoeging van gemeenten aan
de orde gekomen, ook in onze provincie;
terwijl in onze omgeving nu oioik het
vraagstuk van de annexeering aan de
orde is gesteld.
Laat ons bij -fret laatste beginnen.
De practische vraag of 't gewensch-t is
't Zand bij Middelburg te voegen, laten
wij >een oogenblik ruisten. Maar de prin-
cipiëele zijde van dit Vraagstuk staat
reeds van den aanvang van het optreden
onzer partij zoo klaar voor ons, dat wij
op idit punt althans geen tegenspraak
behoeven te Vreezen.
De. anti-revolutionaire partij vraagt eer
bied voor historische rechten; een van
deze, is do gemeentelijke z-elfreg-eering,
met een vreemd woord autonomie.
Evenals de Staat is de Gemeente een
rechtspersoon. Zij heeft, gelijk dr. Kuyp-er
nog in izijn laatste levensjaren zoo-
duidelijk en klemmend heeft uiteengezet,
zij heeft -een eigen terrein, waarop haar
leven ontstond en zi.ch voortzet, en opl
dit erf, dat haar gebied vormt, h-eeft
zij een bevolking, waarover ze gezag uit
oefent, zij heeft e-en -eigen regeering, (auto^
nomie) om voolr Ihet publiek© l-even op
haar erf pegel-en en ordonnantiën uit te-
vaardigen.
Die te noemen, zal Wel ortnoodig zijln.
Ieder kent ze; en vat ze saam onder den
naam historische rechten.
Van ouds heeft 't onder-ons anti-revo
lutionairen vastgestaan, dat, bij de be
antwoording dezer vraag ©erbi-ed vo-or
't historisch gewio>r-dene behoort voorop
te gaan. D-e „-gemeenten" (o-m dezen -Thor-
beckiaanschen naam nu -eens even vast
te houden) zien terug op een bestaan
van eeuwen. Hare oud-e vormen en in
stellingen hebben -een langdurige proef
doorstaan. De bestuursinstellingen hebben
zich aan de gesteldheid der bevolking
aangepast, en deze -op haar beurt is
aan -deze instellingen gehecht.
Eene gemeente, die dit alles gaat prijs
geven, een gemeente, die er de grijpvin
gers naar uitsteekt, mag zich wel twee
maal bedenken, eer zij er toe overgaat.
Toch is 't in den loo-p der jaren her
haalde malen geschied, doch nimmer zon
der* protest van anti-revolutionaire zijde.
Dit iis begrijpelijk. Want gelijk het huis
recht van -den ingezetene eerbiediging'
vT'aagt, zoo vraagt o-o-k iedere gemeente
eerbiediging van haar grenzen. Het is
naar de anti-revolutionaire opvatting en
zede dezen -eiseh zoo van personen als
gezinnen, van kringen, zoo- van gemeente
al-s van gewest krachtig te steunen.
Graaf v. Ljj'nden zeide zo-o terecht in
de Tweede Kamerde menschen zijn
nu eenmaal ge-en schapen, die men in
zoo groot mogelijken getale in een stal
drijft ten gerieve der herders.
Men -spreekt aan de zijde der voorstan
ders van opslokking der kleinere gemeen
te -do-oir de aan wonende grootere, van
een ideëel-en toestand. Maar deze o-pslok-
m-ethode is de i-deë-ele niet. Wat toch'
kan er vo-o-r ideëels in zijn dat te-en groots
gemeente -een aangrenzende met haar
overwegende landbouwbevolking, hetzij
geheel, hetzij voor een deel op-hapt; een
gemeente, gegroeid tot dusver -in de le
venspositie en levenssfeer, waarmee voor
eeuwen reeds een begin was gemaakt, in
te lijven bij een gemeente, welker inwo
ners heel andere belangen hebben, in
heel andere omstandigheden zich hebben
ingeleefd, bij gansch and-ere zeden zijn
gro-ot gewörden
zweeg zij, en zij gevoelde haar standpunt
als de vrouw van een predikant zooals
zij het zich nooit had kunnen voorstellen.
Alfaretta's vader was ouderling in J-o-hns
kerk, wat haar een zekere vrijmoedigheid
gaf om met hare meesteres te spreken,
waarin echter niet de minste oneerbiedig
heid lag.
„Zijn het de w.o-orden, die u niet beval
len?' 'vroeg Alfaretta, ©enigszins gerust
gesteld, -omdat er op haar zingen geen
alanm-erking was gemaakt.
„Ja," antwoordde Helena, „het zijn de
woorden. Gev-oel je zelve niet hoe ver
schrikkelijk ze zijn?"
Alfaretta stond met hare mollige roode
lianden op hare heupen en zag mevrouw
Ward met belangstelling aan. „Ik heb er
nooit over gedacht," zeide zij'. „Ja, me
vrouw, ze zijn eigenlijk wel akelig," en
op hare hielen heen en weer zwaaiende
en de oogen peinzend op de zoldering
gevestigd; zeide zij1:
„Daar zinkt de ziele, in snelle vaart
Ter -neer in 't ijzig diep,
Waar 't kroost der duiv'len haar om-
waart
„Ja, dat klinkt akelig. Het ergste is, dat
m-en er zoo aan gewoon geraakt. Ik heb
dat gezang wel twaalfmaal in de kerk
En nu zwijgen' wij nog van de over
wegingen, die tot del-gelijke inlijvingen
vaak leiden.
Bijvoorbeeld: de op annexeerimg belus
te gemeente heeft behoefte aan uitbrei
ding van haar belastinggebied. Er staan
aan ha:i"e belangen of belangetjes hinder
palen in den weg, die dooir de inlij
ving zoo gemakkelijk zouden Wouden weg
geruimd.
Men zag 't in Amsterdam en Rotter
dam, in wélke laatste gemeente overigens
de annexatie door de in te lijven gemeen
ten zeiven werden toegejuicht.
Men zag 't ook "in Delft, waar zij er
zeer tegen waren.
Wanneer schier de ganschte bevolking
izich niet wit laten inlijven, en m-en dan
toch doorzet, afgedacht van 't beginsel-
bezwaar, is 't dan nog gewcnscht er mee
vo-oirt te gaan?
Onze conclusie kunnen wij niet beter
dan in d-e eigen woorden va,n dr. Kuy-
per uit het jaar 1917 weergeven:
0-ok de autonomie en 'tzelfbestuur van
de Gemeente kan .zeer ernstige gebreken
vertonnen, maar toch belooft een krach
tig Gemeenteleven, al is 't dat 't aan ge
breken lijdt, v-oor de toekomst van land
en volk ongelijk veel hoo-g-er bloei dan
't omzetten van de hi.storisc.be Gemeen
ten in een nieuwmodisch Staatscreat'uur.
Zeer zeker moet ook de Gemeente zich
voegen naar het algemeen belang, maar
j-uist dit „algemeene belan-g"
lijdt onherstelbare schade, zoo
't het ges tel der Gemeente ver
zwak t.
Pas dit nu toe op de gemeente Ko-ude-
kerke, en misschien ook wel op de ge
meente Middelburg.
Be vrouwen op de Deputatenverga.
dering.
Ja, h-eusch, lezer en lezeres, het
staat e-r goed, wrijf uw o-ogen gerust
tee-ns uit. en kijk ter dege: de vrou
wen oip de Deputatenvergadering. Het
gaat dus 'niét ofh ihet program der ver
gadering, o-m de voorstellen inziaJke
het passief vrouwdraiesreciht, neen,
heit gaat om het bezoeken van onze
jongste Beputatendag door vrouwen.
Ze waren er.
In to-taal: drie. TtHoó-rde fluisteren,
dat er noig 'e-en vierde heel bescheiden
in teen hoekje weggedoken was, m'aar
dat heb- 'k -niet gezien.
Die drie waren er.
En zie mochten er zijn. Niet alleen
o-mdat zie wettige vertegenwoordigsters
waren, afgevaardigd op een pure
oranje-kaart door een der aangeslo
ten kiesvereeniigingen, maar zé- rrio-clh-
tiein er o-ofc zijn, omdat er heel Wat
anderen snellijk' de plaat gepoetst zou
den heb-ben, als zie hadden ervaren
wat dit -edel drietal wedervoer.
V rees el ijke dingen
Ocih neen, iriaar wel der vermelding
waard, omdat zie karakteristiek zijln.
Men denke over de vrouw en de kie-
zierij- zo-oals men wïl, maar ieder zal
den e-isdh der hoffelijkheid jegens da
mes willen handhaven.
Wie hebben een dezer dames ge
ïnterviewd over baar ervaringen "en
zie vertelt er met sm'aafc het vo-lgende
van:
De- po-rtier van het hek vroeg ons
heel beleefd naar ons bewijs van toe
gang, op vertoon daarvan wees *hij
ons, dat we recht doorloo-p-ende, den
ingang van de zlaal zouden vinden.
Daar geko-mtein bevonden zich in de
gezongen en er no-oit over gedacht wat
het beteekende. Daar heb-t u bij voorbeeld,
Tom Davis, die is meestal dronken, maar
hij heeft een paar keere-n in het koor ge
zongen (hoewel hij nog in 't geheel niet
beikeerd is, en hij is werkelijk heel slecht;'
hijl doet niet anders dan vloeken en drin
ken). Maar ik geloof niet dat hij ooit
op de woorden van het gezang gelet heeft
en ik weet toch dat hij het gezongen
heeft want hij' ,gaat m-aar voort met zon
digen, en dat kon hij niet doen, ziet u,
mevrouw, als hij- dat gezang begreep."
Helena liet Alfaretta alleen, om over het
gezang -na te denken en ging naar het stu
deervertrek terug; maar de deur was ge
sloten en zij hoorde het -krassen van
Johns pen. Zij verwijderde zich, want zij
had in ©en predikantsbuishouden gewoond
en was er in opgevoed om te weten dat
een man, die een preek schrijft, niet ge
stoord moet worden. Maar John had schie
lijk de deur opengedaan.
„Had je me willen spreken, lieve?"
vroeg hij onder aan de trap staande, met
zijn pen nog tuss-che-n zijne vingers. „Ik'
hoorde uw stap".
„Maar ik moet u niet storen," zeide
zij', hem over de leuning toelachende
„Je stoort me nooit. Ko-m in de studeer
kamer en zeg me wat het is?"
„Ik wilde u alleen maar iets vragen
vestibule ee-n. flink aantal heeren,
wte-lke waarschijnlijk allen een meer
of minder gewichtige taak badden te
vervullen, o.a. o-m legen afgifte van
het bewijs van toegang een ander
kaartje daarvoor in ae plaats te ge
ven. U 'hadt eens moeten zien, wat
een vroolijke gezichten die gewichtig
doende h-eeren" in eens zetten, toen
wij, dairies, binnen kwamen stappen
en hun bovendien een oranje-kaart
toonden, bewijzende daarmede, dat we
stemgerechtigde afgevaardigden .wa
ren. We wilden, evenals anderen vóór
ons dat gedaan hadden, onzie kaart
afgeven en daarvoor een andere- in
ontvangst nemen. Maar neen, h-o-or,
men liet ons staan, terwijl een der
hoeren uitriep: „Neen! neen! dames,
wacht elens, da,t k'an tooh niet, dairies
kunnen toch geen stern-gerechtigde- af
gevaardigden zijn? Neen, neen, dat
is te gek!" En eerst, nadat enkele-
andere naderbij gek'oimen heeren hem
verzekerden, dat het zee-r wel ko-n,
dat vro-uwel ijkte- afgevaardigden stem
gerechtigd waren, eerst toen Konden
We genadiglijk een ander kaartje krij
gen. Ik kon niet nalaten dien c.o-n-
troleéréuden heer toe- te voegen, dat
bij zich eerst ter dege had mogen
o-riënteeren.
Zo-o kwamten we dus in de zaal
en daar werden we begluurd door Ik
weet ni-et hoeveel paar oogen van en
kel heeren, die op -eens, net als school
kinderen doen, acht er de-hand elkan
der iets toefluisterden en daarna la
chende-gezichten zetten. Diaar ston-
-de'n we nu met z'n drieën vrouwen,
bij al die heeren, waarvan er niet
éein de beleefdheid had ons een plaats
je- aain te wijzen, Wij! besloten dan
maar o-m te gaan fitten. Er stonden
gelukkig een paar ledige stoelen in
onz-e nabijheid en verder zouden wie
maar afwachten de dingen, die ke
rn iein zouden. We hadden wei een heel
slechte plaats, waardoor we de spre
kers slecht zouden kunnen verstaan,
maar -zittende 'konden we tocih niet
door zo-ovele-n bekeken worden.
Maar -gelukkig, daar ontdekte één
onzer een goede kennis, di-e dadelijk
bereid was een betere plaats- voo-r
o-ns tel zoeken. Spoedig hadden we
dan ook e-en aardig hoekje gevon
den, waar we- net no-g konden zitten,
maar er moesten dan twee stoelen
bij- konten. Nu, dat was 'geen bezwaar,
wie waren dien heer dankbaar voor
z,'n vriendelijke hulp en togen er op,
uit o-iri twee stoelen, er bij te k'rijfglen.
Al lo-opénde langs de tafeltjes om te
zi-e'n of er soms bi-er of daar nog-
-een ledige stoel te bemachtigen was-,
had leien- der daar zittende heeren de
beleefdheid omeen stoiel voo-r ons
tie hal-en-denkt u?
Gelen sprake van. Neen, hij- voegde-
o-ns, wijzend o-p een jong deputaatje
toe: „Hier juf, hij is in:og onge
trouwd!"
E-en eindje verder: ,,0, u is zieker
toekomstig kamérlid
„Pardon", we-rd he-m geantwoord
„ik bein gehuwd en zo-u neusch niet
wetein hoe ik' èn de zorg voor mijn
huishouding èn lid van de Kamer
zou kunnen z'ijn."
Eeln and-er meende te- moeten z'eg!-
g,ten: „U koarit zéker in den gemeente
raad, is 'knielt? Anders zriudt u hier
ni-et zijn!"
W-cer een andere depritaat hield
omtrent een gezang, dat, zooals Alfarettq
zegt, Zondags gezongen w-ordt," zeide- He
lena. „Het moet, natuurlijk, een misver
stand zijn, maar Alfaretta zegt, dat het
koor het repeteert, en ik weet dat je 't
niet z-oudt willen hebben."
„Kunt ge u herinneren wat het was,
lieve?"
„Ik kan het niet opzeggen," antwoord
de Helena, „maar het begon met zoo
iets akeligs van „dood en Gods gericht"."
„O, ja, ik weet het," en langzaam liet
hij er op volgen: „Waarom bevalt het u
niet, Helena?"
Zijl zag hem verbaasd aan. „Wel, het is
ongerijmd, het is afschuwelijk."
John bewaarde ee-nige oogenblikken het
stilzwijgen, en zeide toen zuchtend:
„Wijj zullen het niet zingen."
„Maar, John," riep zij uit, „hoe is zulk
gezang ooit gedrukt kunnen worden? Ik
weet, natuurlijk wel, dat de menschen zoo
iets plachten te denken, maar ik dacht
volstrekt niet, dat iemand tegenwoordig
nog aan de hel geloofde. Als er zulke
gezangen gedrukt worden, moet ik echter
veronderstellen, dat die leer nog gepreekt
wordt." i - i - I - j J
„Ja," zeide John, „die leer is tegenwoor
dig nog even waar als God zelf dat
is zij altijd geweest en dat moet zij altijd
blijven; en zij wordt door Christenen zoo
o-ns in de p-au-zé staande met de vraag,
heel vriéndelijk gesteld hoor!: ,,U is
zieker op! een toee-1 slimrite manier hier
binnien gekomen!" En toen hem ver-
zlefcerd werd, dat we eerlijk op een
ora'njiekaart waren gekomen, geloofde
hij oins niet en vroeg zélfs onze kaart
jes te m-ogen zien.
Elön ander vrool-ijk moment, bezorg
de ons een deftig 'uitziend heer, die,
toén. wij passeerden, in eens be-e-1 luid
ruchtig iriet zijn buurman bleek te
discus-sieeren 'over„kousen s'lopipten".
Wat hijl er precies vatn zéi, verstond
ik hielp maar bij praatte vast. en ze
ker o-ver dinjgen, waar hij' niet veel
verstand van heeft.
Ilnitussch-en we hebben een ge
noeglijken dag gehad. Werden de zris-
teten door de broederen niet geheel
„oomm-e il faut" behandeld, de
lezing van „Ant. Marg;aretha: Vormen
ein -manieren" zij hun dringend aan
bevolen 'tis ze in deze dagen van
spanning o-vér de vrouwenkwestie niet
zoo erg kwalijk te- in.em-en. Wij, vrou
wen toch hebben heel die historie
op -ons geweten, want waren wij er
ni-et de vrouwenkwestie zon er
im'nters o-ok niet -zijn?
Maa,r zoo-als ik 'ziedWe hadden-
vée-1 genoegen. 'tZal wel aan onzè
domheid in die dingen liggen, dat we
bijv. 'niet begrep-en, waarom' voor- en
tegenstanders van het passief vrou
wenkiesrecht hun ijver in het ver
dedigen beloond z'a-gen met evenveel
applaus. Maar wé hébben er veel
schafc om gehad.
Dén volgenden Deputatendag, voor
jaar 1922, hoplen we zeker weer
present, te z'ijn.
Bo-venstaand vraaggesprek ontleen
den wij aan Di e R o-11 e r d a Iri m e r.
Wij lazen 't.mét belangstelling. Het
wélkte- een. verscheidenheid van ge
dachten bij ons op. Wij' dachten zlóo:
waaroiri verwondert, m-en zich niet,
wanneer men vronwen in de verga
deringen der 'geloiovigen, of van onze-
kiesvereeoigingen e-n centrales, of' in
de o-penbare politieke vergadering-en
of in onzé schoolvergaderingen, zen-
din'gsvérgaderingensociale congres
s-en, vergaderingen der gemeente ter
b-esprefcinig van allerlei belangen, aari-
w-ezig ziel, én waarom wel wanneer
zij in leen deputafcnvetrgadering1 plaats
-némen. Wij- verm-oeden da.t de- vrouw,
die den redacteur van „De Rotte-r-
da-m-rner" inlichtte, wel wat eenzijdig
g-e'rapporteerd heeft. Wij -meeuen dich
ter b-ij de waarheid té zijh.,' do-or te
Vérohcterstellen dat zeer vele rriannen
mét genoegen dezle- vrouwen als d-epu-
tateri! ziagien plaats nemen. Ook' wij z,a-
fe-n versclh ederie veribaasde gézienten
och di-e verbazing zal wel gevolg
z-ij'n geweest van 'het feit, niet dat
-e-r vro-uwén, m'aar dat er zloo weinig
vro-Uwiein aanwezig waren.
Dé vrouw diie- -ter deputatenvergade-
rinjg heit woord voe-rde, heet. Bre-ed-
v-eld, mogelijk dez'elfde, die door „De
Ro-iterdamimier" is geïnterviewd ofte
wel ondervraagd. No-mén si,t outenHe-t
wordt tijd dat onzie antirevolutionaire
mannen een „breed (ge-ziclhlts) veld"
krijg-en, hun gezichtsveld wat uilbrei-
dén, nu ook o-n-zle- vrouwen „kiezers"
géworden -zlijn.
Eére aan de vrouwen, di-e op- het
„bree-de veld" der politiek den weg,
voor hare zusteren heb-ben geëffend.
v-ast geloofd als ooit. Dat kan niet anders,
Helena."
Hellena zag hem ernstig aan. ,,'t Is.ver
schrikkelijk; maar, o, John, wat moet dat
een verheven geloof zijn, hetwelk nog
droomt van gericht en eeuwige straf; en
van kastijdingen, als die ik zoo even hoor
de bezingen."
John's gelaat klaarde eensklaps op.
Kastijdingen in den tijd, is hee-1 iets anders
dan eeuwige straf; ofschoon beide recht
vaardig zijn. Doch wat eerstgenoemde
aangaat, daarin is Gods barmhartigheid
heerlijk. „Hoewel Hij, mij' kastijdt,
stel ik op Hem mijn vertrouwen",
voegde hij er aan toe, met de een
voudigheid van zekerheid. Maar toen hij
weder aan zijn preek ging, hield hij zich
overtuigd verstandig gedaan te hebben met
het onderricht in eene leer, waaraan zij-ne
vrouw zoozeer behoefte had, nog eene
poos1 uit te stellen.'
„Ik had gelijk," dacht hij; „het licht
moet van lieverlede komen; de plotselinge
glans der waarheid zou hare oogen voor
de volmaaktheid der rechtvaardigheid ver
blinden. Zij zou niet begrijpen, dat er ook
barmhartigheid was."
Dus werd bet koor aangezegd, dat het
een ander gezang zo uzijn; dat dan ook
meer in overeenstemming met de preek
was. 'Wordt vervolgd.)
