5&I8
Zaterdag i§ Juni
heed ik een goede keus?
Uitgave van
«„.al. Venn. LUCTOR ET EMERQÖ,
degevestigd te Goes.
Hoofdbureau te Goes:
LANGE. VORSTSTRAAT 70,
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg:
jIRMA F. P. DHUIJ - L. BURG.
Drukkers
fl<)sterbaan Le Coin tre, Goes.
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG.
Abonnementsprijs:
Prijs per 3 maanden fr. p. post f3.
Losse nummersfO.Oöj
Prijs der Advertentiën:
14 regels f 1.20, elke regel meer 30 ct
Bij abonnement belangrijke korting.
Bewijsnummers 5 cent.
zij fie zich met 1 Juli op ons 'blad
abonneeren, ontvangen de tot dien datum-
verschijnende nummers gratis.
"DE UNIE
„EEN SCHOOL MET DEN BIJBEL". j
Inleiding.
Het Moderametn van de Unie nam
'W besluit olm, door de vriendelijke
hulp onzer bladen daartoe in staat
oesteld, in een zestal wekelijks ver-
Mnende kort© artikelen onder aller
bijzondere aandacht te brengen het
hoog belang, dat ons Christ. School
wezen heeft bij het behoud der Unie
en der Uniecioïlecte.
Het Moderamen zou. ontrouw wor
den aan zijn verplichting, indien het
de langzame ontbinding der Unie met
onverschillige oiogen aanzag. Een ern
stige poging moet worden gedaan, om
die ontbinding toit staan te brengen
en straks weer in een herleefde aotie
te herstellen.
Mogè onze trouwe God ons woord
een weerklank doen vinden in de har
ten van honderd duizenden, en ons
allen weer trouw maken aan onze
heilige roeping.
In de algemeene vergadering van
de Unie, gehouden te Utrecht o.p' 29
Maart van dit jaar, kwam ter sprake
het feit dat velé 'Locale Comité's eige
ner beweging er toe waren overge-
oaan de Uniecolleote af te schaffen.
Wat dit betekent zeggen nuchtere cij
fers het best. In 1918 bedroeg! de
Unie-collecte nog f177000; in 1919
daalde dit cijfer tolt f157000; in 1920
nog verder Lot f 136000. In twee ja
ren tijds dus werd er f41000 min
der opgehaald.
Do opmerking werd gemaakt, dat
do meeste vroegere gevers thans wei
gerden nog een bijdrage in de Unie
collecte te storten, „omdat die col
lecte nu niet meer noodig was". Of
het waarlijk hieraan is toe te schrij
ven, dat de Uniecolleote .zoo aanzien
lijk verminderde is nog de vraag. Wij1
gelooven dat er nog een andere oor
zaak is. Velen die gaarne in de col
lecte geven, werden daartoe niet in
de gelegenheid gesteld, omdat er tal
van Besturen en Correspondenten van
Eoclale Comité's waren, die plompver
loren besloten geen Uniecolleote te
houden. Als er geen vragers rond
gaan, zijn -er ©oik geen gevers.
Nu is dit zeer bedenkelijk.
In de constitueerende vergadering
van de Unie op 23 Januari 1879 te
Utrecht gehouden, werd zoo schoon
gezegd: dat d© Unie geen rechtsper
soonlijkheid begeerde, geen erkenning
dan alleen in hot hart dei-
Natie. De uitkomst heeft dit woord
gerechtvaardigd. De jaarlijks terug-
keerende belangstelling in de Unieool-
lecte heeft het bewezen. Moeten wij
dannu uit die verminderde belang
stelling, uit den achteruitgang der ool-
leote besluiten, dat de Unie het hart
va"<®s volk heeft verloren?
Wij kunnen en mogen dit niet geloo
ven. Liever nemen wij vooralsnog aan,
dat velen het fatale besluit om geen
jmieoolleebe meer te houden genomen
nebben, zonder zich ernstig reken
schap te geven van de beteekems
lhVa?' dachten: onze school
«eelt die collecte niet meer noodig,
waarom dus haar nog gehandhaafd?
rij hebben schijnbaar niet begre-
FSU8LLETQW.
m -o_
I.Veer'wil echter v,an de dikwijls hier-
„de voorspellingen der zusters van ,'t
Senovergestelde, kwam ik met mijh ba-
fewud en wel aain het kleine station
AUiston aan.
ioodra ik de coupé had verlaten, kwam
mi; ^jkaecht paar mij toe, en vroeg
J, erwijl hij zijn hoed even aanraakte,
j, juffrouw Lindsay was. Toen ik een
vo ®s -antwoord gaf, droeg hij zorg
pon ï'Jn ^aSage en ging mij voor naar
stnnJ1,1*®' buiten het station op mij
St°ad te wachten.
voort reden een .eind in de duisternis
ivptr„» a'UU' ket "Rl toescheen, over land-
tpn° f en P|aden, want ik zag geen lich-
niets at den ^nt van den weg, en
brak' dnisiternis van den avond
Na een langen tijd hield het rijtuig vlak
huis stü- ik WP, dat
door liet Pj^daei'swoning moest zijn, want
venster tl U /"1 een' ln lood geVat
straalde, kon ik zien, dat een
pen wat er achter dit overhaast ge
nomen besluit schuilt.
De Unie heeft nooit anders willen
zijin dan wat de Schrift noemt d©
band der volmaaktheid, die-
niet wordt aangelegd, maar gewillig
wordt erkend. Allen moeten samen
werken en toch allen vrij zijn. Dit
beteekent echter niet, dat nu ieder
doen mag wat goed is in zijn
oogen, zonder rekening te
houden met den band, die in
de Unie allen aanéénbond. De
vele leden zijn maar één lichaam,
en al beweegt zich elk lid Zelfstandig
en vrij, het mag nooit zijn tot schade
van het lichaam. Geen lid mag! zijn
saamhoorigheid met het lichaam loo--
cjhenen. (1. Corinthen 12).
En dat nu is geschied, onwetend
en onbewust, maar" toch tot schade
van het geheel. Zoolang de Algemeene
Vergadering der Unie niet het besluit
neemt o-m de Uniecioïlecte af te schaf
fen, d.w.z. de Unie -oip te heffen,
heeft geen enkel lid het ze d e 1 ij k
recht zich, door kortzichtige overwe
gingen geleid, te onttrekken aan een
verplichting, die het vrijwillig op;
zich nam.
Het kwaad zit dus minder in het
niet-houden van de Uniecolleote, dan
wel in het zich eigenmachtig losma
ken van de Unie.
Wij vxaigen alleen: Mag dit? Laat
ieder voor God en Zijn geweten het j
antwoord geven. Het komt ons voor,
dat wie de vrijheid zóó optvat, haar
niet verstaat.
Waarom' de Unie zichzelve nog'niet
ontbindt en daarmede de Uniecollecte
afschaft, maken wij u een volgend
maal duidelijk.
Het MoideramCn van het Bestuur
der Unie „Een Scho-ol met "den Bijbel",
A. DE GEUS,
J. D. PIERSON.
'El J. Th. a Th.
J. TERPSTRA.
VAN DER HOOP.
Nederlandsche slachtoffers.
In Noord-Frankrijk verblijven nog' 140
gezinnen van Nederlanders, die ten ge
volge van den oorlog tot armoede ver
vielen en door de Fransche regeeringl
niet worden geholpen, dewijl zij geen
Franschen zijn. Het Handelsblad ontvangt
van haar Prijschen berichtgever een re
laas van een door dezen, in gezelschap,
van een paar andere Nederlanders, in
gesteld onderzoek; de Nederlanders te
Parijs deden reeds veel voor da onge-
lukkigen, maar nu moeten de Nederlan
ders dn Nederland eens gaan helpen.
Het is dan ook Wel noodig. Uit enkele
door hem meegedeelde gevallen kiezen
wij ier overneming de volgende uit.
Een van de eersten, die we zagen was
een oude heer, die voor den oorlog
een flink industrieel was, eigenaar van
een bloeiende onderneming, en nu een
geruïneerd en gebroken man. Hij be
stuurde een wagenmakerij in de buurt
van "Valencinnes, Waar hij dertig werk
lieden in zijn dienst had. Zijn fabriek
stond op een kruispunt van wegen, waar
ze van alle kanten aan het bombarde
ment Was blootgesteld; ze is geheel ver
nield. Zijn beide zoons hebben als offi
cier in het Fransche leger gediend; de
oudste is gewond, de jongste gesneuveld.
Be vader, geknakt door al die verschrik
kelijke gebeurtenissen, is op zijn leeftijd
mmrtm n-ri— i i I'mr ni
vrouw een groot ijzeren hek opendeed,
om het rijtuig door te laten.
Toen wij de portierswoning voorbij waren,
verwachtte ik ieder oogenblik het huis
te zullen bereiken, en naarmate wij het
naderden, klopte mijn hart hoe langer
hoe sneller. Maar we gingen nog steeds
Verder, en we hadden minstens een mijl
gereden, voor de lichten van het groote
huis te voorschijn kwamen, en we voor
de deur stilhielden. De koetsier sprong1,
van het rijtuig en schelde. De deur werd
geopend door een ernstigen, defttgen
huisknecht, en ik ging naar binnen, met
een gevoel, alsof ik slapende liep, zóó,
vermoeid en verbijsterd was ik door mijn
lange reis.
Men bracht mij door een vestibule, ge
vuld met horens van h'erten, oude zwaar
den, opgezette vogels, vreemde rariteiten
en oude, eikenhouten kabinetten, een zeer
breede trap op naar een bovenkamer van
het huis. Het was geen groote kamer,
maar ze zag er zeer gezellig en geriefe
lijk uit, en in den haard brandde een
vroolijk vuurtje.
De meid, die mij in mijn kamer trad
gelaten, vertelde mij, dat liet juffrouw
Trafford zeer aangenaam zou zijn, mij te
zien; zoodra ik klaar was; ik haastte
mij dus, om mijn stoffig reiskostuum uit
niet meer in staat opnieuW te beginnen.
Het gezin is vrijwel geheel zonder mid
delen en leeft met behulp van het Co
mité. De schade Wordt geschat op 358.000
francs, waarde voor den oorlog, dat wil
zeggen meer dan een millioen francs
naar den tegenwoordige!) standaard. Na
tuurlijk kan er geen sprak© van zijn een
dergelijk bedrag, te geven, maar voor
het onderhoud van deze familie zal nog
lang moeten worden gezorgd.
Een tweede geval, van dergelijken aard
is al even tragisch. Het betreft een Hin
ken, ondernemenden Limburger, die een
twintig jaar geleden naar hier gekomen
was, oorspronkelijk als vertegenwoordi
ger van textielfabrieken. Met groote ener
gie Wals hij er in geslaagd, zicli van
klein tot grooter en gpooter opwerkend,
een bloeiende garenververij' te stichten.
Het was op het laatst een uitgestrekte
fabriek, die hij 'hadde waarde er van
wordt op 827.000 frs., waarde van voor
den oorlog, geschat, dat is dus naar den
tegenwoordigen maatstaf ver over de drie
millioen francs. Ze vertegenwoordigde
zijn geheele kapitaal, want alle winst
werd voor nieuwe uitbreidingen aange
wend. De oorlog is gekomen en de Diuit-
schers hebben de fabriek in brand ge
stoken, terwijl de eigenaar wat verder
met vrouw en kinderen in een kelder
zat en daar moest blijven zitten, pp
gevaar a£ doodgeschoten te Worden. Wat
er nog aan muren en machines was over
gebleven, is door een geweldig bombar
dement, da,t maanden g'eduurd moet heb
ben, want het dorpje Frellinghen bijl Rijs-
sel 'heeft lang; in 'de vuurlinie gelegen,
absoluut vernield.
Met den eigenaar zijn we over de ruï
nen gegaan en hij. Wees ons waar afles
gestaan had. Drie verwarde hoop oud
roest is een droogkamer, .geperfection-
neerde inrichting, die juist was gereed
gekomen. De Diuitscho monteurs waren
er nog enkele 'dagen voor de oorlog
uitbrak, en zijn in alle haast vertrokken.
Die stapel verwrongen buizen, waaraan
nog een ontredderd vliegtuig, hangt, was
eens de machtige machine. Die hooge,
dikverroestc ketel vol obusgaten, was ook
nog niet lang geleden aangeschaft. Hier
stonden nieuwe machines, die nog niet
eens1 waren uitgepakt. Heel de .arbeid
van jaren ligt hier verpuind, verdraaid
en stuk-gorameid.
Er waren in deze streek veel Nedel-
landsche schapenfokkers. We hebhen een
heele familie gezien, broers1, neven, oom-
zeggers. Allen hebben ze, de een in meer
dere mate dan de ander, hun hebben en
houden verloren. Hun schapen zijn liun
•afgenomen,- soms tegen een geringe bei-
taling", soms tegen requisitiebons, waar
voor nu in Duitsche marken, die tegen
den koerst van vóór den oorlog worden
berekend, belachlijke sommetjes worden
teruggegeven, soms zonder dat iets be
taald Werd. Hun meubels gn huisraad
zijn gestolen of vernield. Ze moeten ge
holpen worden om weer op gang, te
komen.
Een hunner vooral is' er treurig aan
toe. Hijzelf, een jonge man 'nog, is> in
Holland gemobiliseerd en heeft zeven
maanden moeten dienen eer hij afgekeurd
wierd en vrijkwam. Zijn Fransche Vrouw
isfin dien tijd achtergebleven zonder hulp.
Den dag, dat ze een kleintje gekregen
te trekken, en mij gereed te maken, om
naar beneden te gaan.
Na een half uur ongeveer, kwam de
meid weer terug, om mij te geleiden. We
igingen, door verscheidene lpnge gangen,
een .aantal deuren voorbij, totdat we aan
de kamer kwamen van juffrouw Evelijn
Trafford.
De meid opende de deur en ik ging naar
binnen. Het gas was niet aangestoken,
maar het vuur brandde helder en door
het licht ervan kon ik aan de ©ene zijde
van den haard een jonge dame op een
lage rustbank zien liggen. Zij zag er zeer
lief uit, met sm.alle, teediere gelaatstrek;)
ken en een zeer fraaie gelaatskleur, en
scheen ongeveer zeventien of achttien jaar
oud te zijn. Op de sofa, naast haar, lagen
twee katjes op een fluweelen kussen, en
vlak voor het vuur lag een patrijshond]'©
op het haardkleedje in diepen slaap ver
zonken.
Zoodra de deur openging, slak juffrouw
Trafford mij de hand toe.
„Kom binnen, juffrouw Lindsay," zeide
zij; „kom bij het vuur; ge zult wel ver
moeid en koud zijn; het is verschrikkelijk
koud buiten, nietwaar? Toe, Flossy, sta
op, en laat juffrouw Lindsay hij het vuur
komen."
Ze had een aardige en kinderlijke ma-
had is! ze door de Duitschors uit haar
bed gejaagd. Het kindje is gestorven,
met nog andere kinderen, omdat ze niet
verzorgd konden worden zooals het
behoorde. Toen later de Buitschers weg
Waren kregen do andere vrouwen van
gemobiliseerden ondersteuning, zij niet,
omdat zo Hollandsche geworden was. Al
hun hebben en houden is weg. Ze wonen
in een barak, die zo huren van de Fran
sche regeering, en die kraakzindelijk is,
maar Waarin al'Ie (s'chijn van comfort
ontbreekt. D:o vrouw wacht opnieuw een
kind, maar mist het allernoodigste om
het te verzorgen, linnengoed, een wiegje.
De man weidt nu schapen van anderen,
om' mót het Vetmesten wat te verdienen.
Er is niets dan schuld, aan broers en
andere familie.
Een kleine boer, Wat oudere man al,
die wat hij (h'ad is kwijtgeraakt, en dia
nu Voortscharrelen kan met vrouw en
zeven kinderen, de jongste vijf jaar oud,
'amdat hij' goed gezien was' in het dorp
en degenen, die hem geleend hebben het
hem niet lastig 'Willen maken. Daar is
een aardappelenhandelaar uit Maubeuge,
wiens heelo voorraad is weggehaald, wel
ke 'zijn fortuin vormde, met paard en
wagen en fietsen. D'e Diuitschers gaven
hem er bons voor, en bieden hem nu
twaalfduizend mark aan, zeshonderd gul
den, waarmee hij niets beginnen kan.
Daar zijn stakkers, die door de Duitscherg
meegenomen zijn, verdacht van spion-
nage, en die van angst in de war ge
raakt zijn, en niet Weten wat ze beginnen
moeten, nu ze hij "hun terugkomst niets
meer van Wat ze bezaten hebben gevon
den. Daar zijn kleine winkeliers, wien
alles! .ontstolen is wat hun bezitting vorm
de, en (ïie van niemand recht kunnen
krijgen, of geld, omdat het oorlog "was,
en omdat hun land niet meedeed
Curiosa uit Ihet bolsjewistische paradijs.
Sovjet-Rusland is niet alleen het land
van de sociale aardbevingen, ?egt dr. El
Jenny dn de Tag, maar ook het land waar
alle menschelij'ke verhoudingen op den
kop is taan. De gymnasiast heeft do lei
ding van den paedagogischen raad van
het gymnasium; menige portier is com
missaris in de zaak geworden, omdat
hij den uitwendigen dienst zoo wat kent;
in vele ziekenhuizen dirigeerea de ver
plegers- en verp'Ieegstersi'aden den „di-
rigeerenden" arts. Het komt alleen maar
a,an op de politieke kleur.
Natuurlijk geeft zoo'n omgekeerde we
reld allerlei, vaak vermakelijke verwik
kelingen. Een dam© bijvoorbeeld dankte
de mogelijkheid om leen pas naar het
buitenland 'te krijgen, aan de protectie
vanhaar keukenprinses en haar ka
menier. Beide hadden deze revolutionaire
carrière gemaakt, waren „Sodkoim" ge
worden, dat is de afkorting van Soders-
hanka Kommissara: maitresse van een
commissaris. Boor een gelukkig toeval
trof mevrouw X. haar dienstboden "in
Moskou aan, toen ze sidderend en be
vend uit de ptovincie kwam. In flu
weel en zijde en kostbare pelsen. "Do
dienstboden namelijk Fro s si a en Fenia
drongen er sterk op aan, dat mevrouw
hen toch vooral nog bij haar vroegeren
naam izou noemen, teiwijl zij zelf met
een zeker genoegen mevrouw heel zacht
jes „Barinia" (meesteres) noemden. Dól
nier van doen, die zeer innemend enj
aangenaam Was. „Ik ben zoo blijde, dat
ge gekomen zijt," zeide zij, toen ik was
gezeten, „en ge ziet er zoo lief uit. Gel
moet weten, d.at ik, voor ge kwaamt,
dacht, dat ge er afschrikwekkend zoudf
uitzien! Toen papa op zekeren dag zeide,
dat ,daar het zoo saai voor mij was, om
hier .alleen boven te zijn, hij een gezel
schapsjuffrouw voor mij zou zien te krij
gen, schrikte ik werkelijk, juffrouw Lind
say. Het was zeer dwaas van mij, dat
weet ik, maar ik ben toch altijd een dwaas
kind. Ik stelde mij voor, hoe deze ge
zelschapsjuffrouw er zou uitzien, en ik
dacht, dat zij grijze krullen zou hebben,
en een bruine lakensche japon, en altijd
zou spreken, .alsof zij uit een boek las.
Ik kon niet nalaten, hartelijk te lachen,
toen zij dit zeide.
„O, wat ben ik blijde, dat ge kunt
lachen," zeide juffrouw Trefford; „de juf
frouw, die ik mij had voorgesteld, lachte
nooit ze glimlachte slechts, alsof ze
dacht: „hoe dwaas is iedereen in de we
reld, en vooral dit zwakke kind, dat ik
moet verzorgen."
Dit maakte mij, natuurlijk, weer aan
't Lachen, tot groote voldoening van juf
frouw Trefford.
Papa zeide, dat hij mij, indien hij kon,
eene inviteerde mevrouw X. op dep maal
tijd, er bij voegende: stel-u opi uw'gemak,
er zal u niets gebeuren, want mijn vriend
heeft veel invloed. Het ging er royaal
toe. Mevrouw X. kreeg dingen te éten,
die zo in geen jaren gezien had. Opge
diend in het mooiste zilver, waarvan
de inscripties wel niet altijd klopten,
■maar dat was voor Frossla geen bezwaar.
Ze kon cocn niet lezen. Op de vraag,
hoe zo aan al dat moois kwam, zei
zo heel gemoedereerd, dat bij de „likwi-
datie" der bourgeoisie iedereen nam, wat
hij krijgen kon. Dank zij! de aanhankelijk
heid van haar goede meisjes, de „groe
ten van deze nieuwe wereld", kreeg me
vrouw, als een beschermeling, haar bui-
tenlandsche reispas.
Langzame verdwijning van
het Russische goud.
De Lokal Anzeiger bevat een artikel
over het Russische goud, waaruit wjj
bet volgende overnemen. Hij het uitbre
ken van den oorlog vertegenwoordigde
de goudvoorraad in Rusland een waardel
van een milliard 600.000 roebels. Tij
dens den oorlog en de revolutie beeft
men hiervan uitgegeven
Volgens een overeenkomst met de En-
gelsche regeering, zond Rusland naar En
geland en Canada 580 millioen roebels',
als waarborg voor de oorlogsbestellin
gen. In het voorjaar van 1917 stuurde
de tegenwoordige regeering 5 millioen
roebels naar Zweden, als onderpand voor,
het crediet, dat de Zweedsche landen
aan Rusland openden. In 191.8 hebben
de bolsjewiki aan de Diuitschers 300 mil
lioen gouden roebels betaald volgens den
vrede v an Brest. De regeeiing van
Koltsjak verleende als waarborg voor cre
diet voor handelsondernemingen 32 mil
lioen, geschonken aan Japan, en 93 mil
lioen aan verschillende Engelsch-Ameri-
kaansche Syndicaten. De regeering van
Koltsjak betaalde verder aan Amerika 4
"millioen roebel voor wapenen. Koltsjak
heeft aan Japan, Frankrijk en Engeland
70 millioen roebel verkocht. Ataman Sie-
mionof heeft over 43 millioen voor eigen
gebruik beschikt. De Tsjechbi-SIovaken
hielden voor zich' 15 millioen roebel
van het goud, dat in hun handen wasl
gevallen. Op die manier heeft men 1.290
millioen roebels uitgegeven in de laatste
jaren.
Men moet echter opmerken, dat de
Sovjetregeering ook beslag gelegd heeft
op het .Rocmeenseh'e goud (125 milli
oen), dat voor zekerheid naar Rusland
was gevoerd in den oorlog. Daarbij' komt
al het goud, dat de regeering heeft ge-
confiskeerd. Het bedrag is moeilijk onder
cijfers te brengen. De Lokal Anzeiger
gelooft, dat de hoeveelheid goud in Rus-,
land ongeveer 485 millioen zal bedragen,
zonder nog te rekenen, dat Rusland heel
veel voor .propaganda heeft uitgegeven
•en groote sommen heeft betaald aan
Estland, en verder noig 30 millioen aan
Polen moet storten volgens' het verdrag)
van Riga. D'e Lokal Anzeiger berekent
dus, dat er ternauwernood 20 pet. van
den igoudvoorraad over is gn daar del
regeering groote uitgaven doet, zal hef
goud Wel gauw uitgeput zijn.. Toch schij
nen de conclusies hierover niet geheel
juist, want de goudmijnen worden geheel
buiten beschouwing' gelaten. Onder het
Tsarenregime is geregeld jn die mijnen
gewerkt en nu wordt er nog steeds goud
uitgehaald, al 'is' [bet minder dan vroeger.
Korte Berichten.
Volgens de jongste cijfers hebben
de Engelscho mijnwerkers1 zicti met
iemand zou bezorgen, die jong en bekoor
lijk was, en toen hij om u schreef, ver
telde hij mij, hoe oud ge waart, maar
ik dacht niet, dat ik maar eenigszins van
u zou houden, en ik wilde in 't geheel
niet, dat ge zoudt komen."
„Ik hoop, dat ge spoedig van gedachten
zult veranderen, juffrouw Trefford,' 'zei
de ik; „ik zal mijn best doen, niet al
te onaangenaam te zijn."
„O, ik ben reeds van gedachten veran
derd," zeide zij snel; „dat deed ik al,
zoodra gij binnen kwaamt. Ik oordeel altijd
op 't eerste gezicht. Indien ik de menschen'
liefheb, als ik hen voor 'teerst zie, dan
heb ik ze altijd lief; en als ik hen haat,
dan haat ik hen altijd Ik verander later
nooit van gedachten."
„Denkt ge, dat dit een goed besluit is?"'
zeide ik; „vindt ge niet, dat dit een on
edele wijze van beoordeeling is?"
„Och, dat weet ik niet," zeide zij; „ik
bevind er- mij altijd zeer goed bij. Ik
hield ,al van u, toen gij binnen kwaamt,
en ik ben voornemens, altijd van u te hou
den. Ik wou, dat Ambrosius het eten
bracht; de bel heeft al lang geluid. Ik
weet zeker, dat het etenstijd is, en gij
zult wel honger hebben. Juffrouw Lind
say, wilt ge, als 'tu belieft, bellen?"
(W,ordt vefcv.olgd).