5&I8 Zaterdag i§ Juni heed ik een goede keus? Uitgave van «„.al. Venn. LUCTOR ET EMERQÖ, degevestigd te Goes. Hoofdbureau te Goes: LANGE. VORSTSTRAAT 70, (Telefoon No. 11). Bureau te Middelburg: jIRMA F. P. DHUIJ - L. BURG. Drukkers fl<)sterbaan Le Coin tre, Goes. VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG. Abonnementsprijs: Prijs per 3 maanden fr. p. post f3. Losse nummersfO.Oöj Prijs der Advertentiën: 14 regels f 1.20, elke regel meer 30 ct Bij abonnement belangrijke korting. Bewijsnummers 5 cent. zij fie zich met 1 Juli op ons 'blad abonneeren, ontvangen de tot dien datum- verschijnende nummers gratis. "DE UNIE „EEN SCHOOL MET DEN BIJBEL". j Inleiding. Het Moderametn van de Unie nam 'W besluit olm, door de vriendelijke hulp onzer bladen daartoe in staat oesteld, in een zestal wekelijks ver- Mnende kort© artikelen onder aller bijzondere aandacht te brengen het hoog belang, dat ons Christ. School wezen heeft bij het behoud der Unie en der Uniecioïlecte. Het Moderamen zou. ontrouw wor den aan zijn verplichting, indien het de langzame ontbinding der Unie met onverschillige oiogen aanzag. Een ern stige poging moet worden gedaan, om die ontbinding toit staan te brengen en straks weer in een herleefde aotie te herstellen. Mogè onze trouwe God ons woord een weerklank doen vinden in de har ten van honderd duizenden, en ons allen weer trouw maken aan onze heilige roeping. In de algemeene vergadering van de Unie, gehouden te Utrecht o.p' 29 Maart van dit jaar, kwam ter sprake het feit dat velé 'Locale Comité's eige ner beweging er toe waren overge- oaan de Uniecolleote af te schaffen. Wat dit betekent zeggen nuchtere cij fers het best. In 1918 bedroeg! de Unie-collecte nog f177000; in 1919 daalde dit cijfer tolt f157000; in 1920 nog verder Lot f 136000. In twee ja ren tijds dus werd er f41000 min der opgehaald. Do opmerking werd gemaakt, dat do meeste vroegere gevers thans wei gerden nog een bijdrage in de Unie collecte te storten, „omdat die col lecte nu niet meer noodig was". Of het waarlijk hieraan is toe te schrij ven, dat de Uniecolleote .zoo aanzien lijk verminderde is nog de vraag. Wij1 gelooven dat er nog een andere oor zaak is. Velen die gaarne in de col lecte geven, werden daartoe niet in de gelegenheid gesteld, omdat er tal van Besturen en Correspondenten van Eoclale Comité's waren, die plompver loren besloten geen Uniecolleote te houden. Als er geen vragers rond gaan, zijn -er ©oik geen gevers. Nu is dit zeer bedenkelijk. In de constitueerende vergadering van de Unie op 23 Januari 1879 te Utrecht gehouden, werd zoo schoon gezegd: dat d© Unie geen rechtsper soonlijkheid begeerde, geen erkenning dan alleen in hot hart dei- Natie. De uitkomst heeft dit woord gerechtvaardigd. De jaarlijks terug- keerende belangstelling in de Unieool- lecte heeft het bewezen. Moeten wij dannu uit die verminderde belang stelling, uit den achteruitgang der ool- leote besluiten, dat de Unie het hart va"<®s volk heeft verloren? Wij kunnen en mogen dit niet geloo ven. Liever nemen wij vooralsnog aan, dat velen het fatale besluit om geen jmieoolleebe meer te houden genomen nebben, zonder zich ernstig reken schap te geven van de beteekems lhVa?' dachten: onze school «eelt die collecte niet meer noodig, waarom dus haar nog gehandhaafd? rij hebben schijnbaar niet begre- FSU8LLETQW. m -o_ I.Veer'wil echter v,an de dikwijls hier- „de voorspellingen der zusters van ,'t Senovergestelde, kwam ik met mijh ba- fewud en wel aain het kleine station AUiston aan. ioodra ik de coupé had verlaten, kwam mi; ^jkaecht paar mij toe, en vroeg J, erwijl hij zijn hoed even aanraakte, j, juffrouw Lindsay was. Toen ik een vo ®s -antwoord gaf, droeg hij zorg pon ï'Jn ^aSage en ging mij voor naar stnnJ1,1*®' buiten het station op mij St°ad te wachten. voort reden een .eind in de duisternis ivptr„» a'UU' ket "Rl toescheen, over land- tpn° f en P|aden, want ik zag geen lich- niets at den ^nt van den weg, en brak' dnisiternis van den avond Na een langen tijd hield het rijtuig vlak huis stü- ik WP, dat door liet Pj^daei'swoning moest zijn, want venster tl U /"1 een' ln lood geVat straalde, kon ik zien, dat een pen wat er achter dit overhaast ge nomen besluit schuilt. De Unie heeft nooit anders willen zijin dan wat de Schrift noemt d© band der volmaaktheid, die- niet wordt aangelegd, maar gewillig wordt erkend. Allen moeten samen werken en toch allen vrij zijn. Dit beteekent echter niet, dat nu ieder doen mag wat goed is in zijn oogen, zonder rekening te houden met den band, die in de Unie allen aanéénbond. De vele leden zijn maar één lichaam, en al beweegt zich elk lid Zelfstandig en vrij, het mag nooit zijn tot schade van het lichaam. Geen lid mag! zijn saamhoorigheid met het lichaam loo-- cjhenen. (1. Corinthen 12). En dat nu is geschied, onwetend en onbewust, maar" toch tot schade van het geheel. Zoolang de Algemeene Vergadering der Unie niet het besluit neemt o-m de Uniecioïlecte af te schaf fen, d.w.z. de Unie -oip te heffen, heeft geen enkel lid het ze d e 1 ij k recht zich, door kortzichtige overwe gingen geleid, te onttrekken aan een verplichting, die het vrijwillig op; zich nam. Het kwaad zit dus minder in het niet-houden van de Uniecolleote, dan wel in het zich eigenmachtig losma ken van de Unie. Wij vxaigen alleen: Mag dit? Laat ieder voor God en Zijn geweten het j antwoord geven. Het komt ons voor, dat wie de vrijheid zóó optvat, haar niet verstaat. Waarom' de Unie zichzelve nog'niet ontbindt en daarmede de Uniecollecte afschaft, maken wij u een volgend maal duidelijk. Het MoideramCn van het Bestuur der Unie „Een Scho-ol met "den Bijbel", A. DE GEUS, J. D. PIERSON. 'El J. Th. a Th. J. TERPSTRA. VAN DER HOOP. Nederlandsche slachtoffers. In Noord-Frankrijk verblijven nog' 140 gezinnen van Nederlanders, die ten ge volge van den oorlog tot armoede ver vielen en door de Fransche regeeringl niet worden geholpen, dewijl zij geen Franschen zijn. Het Handelsblad ontvangt van haar Prijschen berichtgever een re laas van een door dezen, in gezelschap, van een paar andere Nederlanders, in gesteld onderzoek; de Nederlanders te Parijs deden reeds veel voor da onge- lukkigen, maar nu moeten de Nederlan ders dn Nederland eens gaan helpen. Het is dan ook Wel noodig. Uit enkele door hem meegedeelde gevallen kiezen wij ier overneming de volgende uit. Een van de eersten, die we zagen was een oude heer, die voor den oorlog een flink industrieel was, eigenaar van een bloeiende onderneming, en nu een geruïneerd en gebroken man. Hij be stuurde een wagenmakerij in de buurt van "Valencinnes, Waar hij dertig werk lieden in zijn dienst had. Zijn fabriek stond op een kruispunt van wegen, waar ze van alle kanten aan het bombarde ment Was blootgesteld; ze is geheel ver nield. Zijn beide zoons hebben als offi cier in het Fransche leger gediend; de oudste is gewond, de jongste gesneuveld. Be vader, geknakt door al die verschrik kelijke gebeurtenissen, is op zijn leeftijd mmrtm n-ri— i i I'mr ni vrouw een groot ijzeren hek opendeed, om het rijtuig door te laten. Toen wij de portierswoning voorbij waren, verwachtte ik ieder oogenblik het huis te zullen bereiken, en naarmate wij het naderden, klopte mijn hart hoe langer hoe sneller. Maar we gingen nog steeds Verder, en we hadden minstens een mijl gereden, voor de lichten van het groote huis te voorschijn kwamen, en we voor de deur stilhielden. De koetsier sprong1, van het rijtuig en schelde. De deur werd geopend door een ernstigen, defttgen huisknecht, en ik ging naar binnen, met een gevoel, alsof ik slapende liep, zóó, vermoeid en verbijsterd was ik door mijn lange reis. Men bracht mij door een vestibule, ge vuld met horens van h'erten, oude zwaar den, opgezette vogels, vreemde rariteiten en oude, eikenhouten kabinetten, een zeer breede trap op naar een bovenkamer van het huis. Het was geen groote kamer, maar ze zag er zeer gezellig en geriefe lijk uit, en in den haard brandde een vroolijk vuurtje. De meid, die mij in mijn kamer trad gelaten, vertelde mij, dat liet juffrouw Trafford zeer aangenaam zou zijn, mij te zien; zoodra ik klaar was; ik haastte mij dus, om mijn stoffig reiskostuum uit niet meer in staat opnieuW te beginnen. Het gezin is vrijwel geheel zonder mid delen en leeft met behulp van het Co mité. De schade Wordt geschat op 358.000 francs, waarde voor den oorlog, dat wil zeggen meer dan een millioen francs naar den tegenwoordige!) standaard. Na tuurlijk kan er geen sprak© van zijn een dergelijk bedrag, te geven, maar voor het onderhoud van deze familie zal nog lang moeten worden gezorgd. Een tweede geval, van dergelijken aard is al even tragisch. Het betreft een Hin ken, ondernemenden Limburger, die een twintig jaar geleden naar hier gekomen was, oorspronkelijk als vertegenwoordi ger van textielfabrieken. Met groote ener gie Wals hij er in geslaagd, zicli van klein tot grooter en gpooter opwerkend, een bloeiende garenververij' te stichten. Het was op het laatst een uitgestrekte fabriek, die hij 'hadde waarde er van wordt op 827.000 frs., waarde van voor den oorlog, geschat, dat is dus naar den tegenwoordigen maatstaf ver over de drie millioen francs. Ze vertegenwoordigde zijn geheele kapitaal, want alle winst werd voor nieuwe uitbreidingen aange wend. De oorlog is gekomen en de Diuit- schers hebben de fabriek in brand ge stoken, terwijl de eigenaar wat verder met vrouw en kinderen in een kelder zat en daar moest blijven zitten, pp gevaar a£ doodgeschoten te Worden. Wat er nog aan muren en machines was over gebleven, is door een geweldig bombar dement, da,t maanden g'eduurd moet heb ben, want het dorpje Frellinghen bijl Rijs- sel 'heeft lang; in 'de vuurlinie gelegen, absoluut vernield. Met den eigenaar zijn we over de ruï nen gegaan en hij. Wees ons waar afles gestaan had. Drie verwarde hoop oud roest is een droogkamer, .geperfection- neerde inrichting, die juist was gereed gekomen. De Diuitscho monteurs waren er nog enkele 'dagen voor de oorlog uitbrak, en zijn in alle haast vertrokken. Die stapel verwrongen buizen, waaraan nog een ontredderd vliegtuig, hangt, was eens de machtige machine. Die hooge, dikverroestc ketel vol obusgaten, was ook nog niet lang geleden aangeschaft. Hier stonden nieuwe machines, die nog niet eens1 waren uitgepakt. Heel de .arbeid van jaren ligt hier verpuind, verdraaid en stuk-gorameid. Er waren in deze streek veel Nedel- landsche schapenfokkers. We hebhen een heele familie gezien, broers1, neven, oom- zeggers. Allen hebben ze, de een in meer dere mate dan de ander, hun hebben en houden verloren. Hun schapen zijn liun •afgenomen,- soms tegen een geringe bei- taling", soms tegen requisitiebons, waar voor nu in Duitsche marken, die tegen den koerst van vóór den oorlog worden berekend, belachlijke sommetjes worden teruggegeven, soms zonder dat iets be taald Werd. Hun meubels gn huisraad zijn gestolen of vernield. Ze moeten ge holpen worden om weer op gang, te komen. Een hunner vooral is' er treurig aan toe. Hijzelf, een jonge man 'nog, is> in Holland gemobiliseerd en heeft zeven maanden moeten dienen eer hij afgekeurd wierd en vrijkwam. Zijn Fransche Vrouw isfin dien tijd achtergebleven zonder hulp. Den dag, dat ze een kleintje gekregen te trekken, en mij gereed te maken, om naar beneden te gaan. Na een half uur ongeveer, kwam de meid weer terug, om mij te geleiden. We igingen, door verscheidene lpnge gangen, een .aantal deuren voorbij, totdat we aan de kamer kwamen van juffrouw Evelijn Trafford. De meid opende de deur en ik ging naar binnen. Het gas was niet aangestoken, maar het vuur brandde helder en door het licht ervan kon ik aan de ©ene zijde van den haard een jonge dame op een lage rustbank zien liggen. Zij zag er zeer lief uit, met sm.alle, teediere gelaatstrek;) ken en een zeer fraaie gelaatskleur, en scheen ongeveer zeventien of achttien jaar oud te zijn. Op de sofa, naast haar, lagen twee katjes op een fluweelen kussen, en vlak voor het vuur lag een patrijshond]'© op het haardkleedje in diepen slaap ver zonken. Zoodra de deur openging, slak juffrouw Trafford mij de hand toe. „Kom binnen, juffrouw Lindsay," zeide zij; „kom bij het vuur; ge zult wel ver moeid en koud zijn; het is verschrikkelijk koud buiten, nietwaar? Toe, Flossy, sta op, en laat juffrouw Lindsay hij het vuur komen." Ze had een aardige en kinderlijke ma- had is! ze door de Duitschors uit haar bed gejaagd. Het kindje is gestorven, met nog andere kinderen, omdat ze niet verzorgd konden worden zooals het behoorde. Toen later de Buitschers weg Waren kregen do andere vrouwen van gemobiliseerden ondersteuning, zij niet, omdat zo Hollandsche geworden was. Al hun hebben en houden is weg. Ze wonen in een barak, die zo huren van de Fran sche regeering, en die kraakzindelijk is, maar Waarin al'Ie (s'chijn van comfort ontbreekt. D:o vrouw wacht opnieuw een kind, maar mist het allernoodigste om het te verzorgen, linnengoed, een wiegje. De man weidt nu schapen van anderen, om' mót het Vetmesten wat te verdienen. Er is niets dan schuld, aan broers en andere familie. Een kleine boer, Wat oudere man al, die wat hij (h'ad is kwijtgeraakt, en dia nu Voortscharrelen kan met vrouw en zeven kinderen, de jongste vijf jaar oud, 'amdat hij' goed gezien was' in het dorp en degenen, die hem geleend hebben het hem niet lastig 'Willen maken. Daar is een aardappelenhandelaar uit Maubeuge, wiens heelo voorraad is weggehaald, wel ke 'zijn fortuin vormde, met paard en wagen en fietsen. D'e Diuitschers gaven hem er bons voor, en bieden hem nu twaalfduizend mark aan, zeshonderd gul den, waarmee hij niets beginnen kan. Daar zijn stakkers, die door de Duitscherg meegenomen zijn, verdacht van spion- nage, en die van angst in de war ge raakt zijn, en niet Weten wat ze beginnen moeten, nu ze hij "hun terugkomst niets meer van Wat ze bezaten hebben gevon den. Daar zijn kleine winkeliers, wien alles! .ontstolen is wat hun bezitting vorm de, en (ïie van niemand recht kunnen krijgen, of geld, omdat het oorlog "was, en omdat hun land niet meedeed Curiosa uit Ihet bolsjewistische paradijs. Sovjet-Rusland is niet alleen het land van de sociale aardbevingen, ?egt dr. El Jenny dn de Tag, maar ook het land waar alle menschelij'ke verhoudingen op den kop is taan. De gymnasiast heeft do lei ding van den paedagogischen raad van het gymnasium; menige portier is com missaris in de zaak geworden, omdat hij den uitwendigen dienst zoo wat kent; in vele ziekenhuizen dirigeerea de ver plegers- en verp'Ieegstersi'aden den „di- rigeerenden" arts. Het komt alleen maar a,an op de politieke kleur. Natuurlijk geeft zoo'n omgekeerde we reld allerlei, vaak vermakelijke verwik kelingen. Een dam© bijvoorbeeld dankte de mogelijkheid om leen pas naar het buitenland 'te krijgen, aan de protectie vanhaar keukenprinses en haar ka menier. Beide hadden deze revolutionaire carrière gemaakt, waren „Sodkoim" ge worden, dat is de afkorting van Soders- hanka Kommissara: maitresse van een commissaris. Boor een gelukkig toeval trof mevrouw X. haar dienstboden "in Moskou aan, toen ze sidderend en be vend uit de ptovincie kwam. In flu weel en zijde en kostbare pelsen. "Do dienstboden namelijk Fro s si a en Fenia drongen er sterk op aan, dat mevrouw hen toch vooral nog bij haar vroegeren naam izou noemen, teiwijl zij zelf met een zeker genoegen mevrouw heel zacht jes „Barinia" (meesteres) noemden. Dól nier van doen, die zeer innemend enj aangenaam Was. „Ik ben zoo blijde, dat ge gekomen zijt," zeide zij, toen ik was gezeten, „en ge ziet er zoo lief uit. Gel moet weten, d.at ik, voor ge kwaamt, dacht, dat ge er afschrikwekkend zoudf uitzien! Toen papa op zekeren dag zeide, dat ,daar het zoo saai voor mij was, om hier .alleen boven te zijn, hij een gezel schapsjuffrouw voor mij zou zien te krij gen, schrikte ik werkelijk, juffrouw Lind say. Het was zeer dwaas van mij, dat weet ik, maar ik ben toch altijd een dwaas kind. Ik stelde mij voor, hoe deze ge zelschapsjuffrouw er zou uitzien, en ik dacht, dat zij grijze krullen zou hebben, en een bruine lakensche japon, en altijd zou spreken, .alsof zij uit een boek las. Ik kon niet nalaten, hartelijk te lachen, toen zij dit zeide. „O, wat ben ik blijde, dat ge kunt lachen," zeide juffrouw Trefford; „de juf frouw, die ik mij had voorgesteld, lachte nooit ze glimlachte slechts, alsof ze dacht: „hoe dwaas is iedereen in de we reld, en vooral dit zwakke kind, dat ik moet verzorgen." Dit maakte mij, natuurlijk, weer aan 't Lachen, tot groote voldoening van juf frouw Trefford. Papa zeide, dat hij mij, indien hij kon, eene inviteerde mevrouw X. op dep maal tijd, er bij voegende: stel-u opi uw'gemak, er zal u niets gebeuren, want mijn vriend heeft veel invloed. Het ging er royaal toe. Mevrouw X. kreeg dingen te éten, die zo in geen jaren gezien had. Opge diend in het mooiste zilver, waarvan de inscripties wel niet altijd klopten, ■maar dat was voor Frossla geen bezwaar. Ze kon cocn niet lezen. Op de vraag, hoe zo aan al dat moois kwam, zei zo heel gemoedereerd, dat bij de „likwi- datie" der bourgeoisie iedereen nam, wat hij krijgen kon. Dank zij! de aanhankelijk heid van haar goede meisjes, de „groe ten van deze nieuwe wereld", kreeg me vrouw, als een beschermeling, haar bui- tenlandsche reispas. Langzame verdwijning van het Russische goud. De Lokal Anzeiger bevat een artikel over het Russische goud, waaruit wjj bet volgende overnemen. Hij het uitbre ken van den oorlog vertegenwoordigde de goudvoorraad in Rusland een waardel van een milliard 600.000 roebels. Tij dens den oorlog en de revolutie beeft men hiervan uitgegeven Volgens een overeenkomst met de En- gelsche regeering, zond Rusland naar En geland en Canada 580 millioen roebels', als waarborg voor de oorlogsbestellin gen. In het voorjaar van 1917 stuurde de tegenwoordige regeering 5 millioen roebels naar Zweden, als onderpand voor, het crediet, dat de Zweedsche landen aan Rusland openden. In 191.8 hebben de bolsjewiki aan de Diuitschers 300 mil lioen gouden roebels betaald volgens den vrede v an Brest. De regeeiing van Koltsjak verleende als waarborg voor cre diet voor handelsondernemingen 32 mil lioen, geschonken aan Japan, en 93 mil lioen aan verschillende Engelsch-Ameri- kaansche Syndicaten. De regeering van Koltsjak betaalde verder aan Amerika 4 "millioen roebel voor wapenen. Koltsjak heeft aan Japan, Frankrijk en Engeland 70 millioen roebel verkocht. Ataman Sie- mionof heeft over 43 millioen voor eigen gebruik beschikt. De Tsjechbi-SIovaken hielden voor zich' 15 millioen roebel van het goud, dat in hun handen wasl gevallen. Op die manier heeft men 1.290 millioen roebels uitgegeven in de laatste jaren. Men moet echter opmerken, dat de Sovjetregeering ook beslag gelegd heeft op het .Rocmeenseh'e goud (125 milli oen), dat voor zekerheid naar Rusland was gevoerd in den oorlog. Daarbij' komt al het goud, dat de regeering heeft ge- confiskeerd. Het bedrag is moeilijk onder cijfers te brengen. De Lokal Anzeiger gelooft, dat de hoeveelheid goud in Rus-, land ongeveer 485 millioen zal bedragen, zonder nog te rekenen, dat Rusland heel veel voor .propaganda heeft uitgegeven •en groote sommen heeft betaald aan Estland, en verder noig 30 millioen aan Polen moet storten volgens' het verdrag) van Riga. D'e Lokal Anzeiger berekent dus, dat er ternauwernood 20 pet. van den igoudvoorraad over is gn daar del regeering groote uitgaven doet, zal hef goud Wel gauw uitgeput zijn.. Toch schij nen de conclusies hierover niet geheel juist, want de goudmijnen worden geheel buiten beschouwing' gelaten. Onder het Tsarenregime is geregeld jn die mijnen gewerkt en nu wordt er nog steeds goud uitgehaald, al 'is' [bet minder dan vroeger. Korte Berichten. Volgens de jongste cijfers hebben de Engelscho mijnwerkers1 zicti met iemand zou bezorgen, die jong en bekoor lijk was, en toen hij om u schreef, ver telde hij mij, hoe oud ge waart, maar ik dacht niet, dat ik maar eenigszins van u zou houden, en ik wilde in 't geheel niet, dat ge zoudt komen." „Ik hoop, dat ge spoedig van gedachten zult veranderen, juffrouw Trefford,' 'zei de ik; „ik zal mijn best doen, niet al te onaangenaam te zijn." „O, ik ben reeds van gedachten veran derd," zeide zij snel; „dat deed ik al, zoodra gij binnen kwaamt. Ik oordeel altijd op 't eerste gezicht. Indien ik de menschen' liefheb, als ik hen voor 'teerst zie, dan heb ik ze altijd lief; en als ik hen haat, dan haat ik hen altijd Ik verander later nooit van gedachten." „Denkt ge, dat dit een goed besluit is?"' zeide ik; „vindt ge niet, dat dit een on edele wijze van beoordeeling is?" „Och, dat weet ik niet," zeide zij; „ik bevind er- mij altijd zeer goed bij. Ik hield ,al van u, toen gij binnen kwaamt, en ik ben voornemens, altijd van u te hou den. Ik wou, dat Ambrosius het eten bracht; de bel heeft al lang geluid. Ik weet zeker, dat het etenstijd is, en gij zult wel honger hebben. Juffrouw Lind say, wilt ge, als 'tu belieft, bellen?" (W,ordt vefcv.olgd).

Krantenbank Zeeland

De Zeeuw. Christelijk-historisch nieuwsblad voor Zeeland | 1921 | | pagina 1