half acht SERING ÏNBURG. Hoen. 35e Jaargang GITH A. 100 Donderdag 27Januari 1921 Middelburg, Vrouwen, TLISSINGEM. eerbuizen EGER ike Dienstbode, Dienstbode. Ziek en niet ziek. h&t RIJVER, Kloetinge, te koop Dienstbode verschijnt elken werkdag. agnes giberne. PANORAMA. Reclames. alhier fZandV «mz. en érf, Bin groot 67 c,^ werd M. !M. ai. -A van 565 Ammoniak elzunr Am- ihosfaaj 14 pct en 19 balen r. E srantie >aien ct i aan de N. V. A. Role te Co- Ammonia,k-Suptr zure Ammoniak ndbouw'huis Fjr. I' de Super aan abbendijke voor i en Kalizouten an de Dordtscbe per 100 K.G-. van de Kunst- tZelven" werd rag gehouden in Goes. De mest- lan de nayolsery t f6.13, Am.-Su- Zwavelz. Am. 28, Peru Guano eel 18 pet. f 0.38 en Patent-Kali KG. id. IndiË. Meliskerke, Biggekerke, den gereserveerd, cents, half tien na afloop der amens het Comité, LAERNOES, Voorzitter. ARSCHERS, Secretaris. rradig in alle maten. ijsopgave voor groote -ine hoeveelheden. anbeyelend, JACs. LOUWERSE," bij Veere. KOOP: 9rganola, i'HUIJ, Middelburg. TE gebruikte D TE ge en 'E K ..OOP: Merrie, een 2-la" .j een Mangelm°lea Nieuwl.weg, M burg' uur der Coöperatieve ereeniging „Gmleri g ;evestigd te Oost •g, vraagt sollicitanten i trekking van iris van *400 per 1® met het Bestuur, iën worden iuge*acM 29 Januari a. s. t»J SE, A 204, O.-Sori»^ NSTBODE' aart gevraagd boven de 25 ïoekhandel Gebrs I - Middelburg. l£et 1 Mei a.s. |J Uitgave van Nn«nl. Venn. LUCTOR ET EMERGO, 1 gevestigd te Goes. Hoofdbureau te Goes: [4NGE VORSTSTRAAT 70, (Telefoon No. 11). Bureau te Middelburg: FIRMA F. P. DHUIJ - L. BURG. Drukkers Oosterbaan Le Cointre, Goes. Abonnementsprijs: Prijs per 3 maanden £r. p. post f3, Losse nummers 10,05 Prijs derAdvertentiën: 1—4 regels f 1.20, elke regel meer 30 cent. Bij abonement belangrijke korting Bewijsnummers 5 cent. WIJZE WOORDEN. Wanneer een sociaal-democraat wijze ■voorden spreekt, die aan de praktijk ont leend zij», dan past het ons daarvan mel- jL te maken. Daarom Hebben wij ons Sast de opmerkingen van den heer Wrda te vereeuwigen, welke hij richtte lat de openbare onderwijzers, de mannen van den Bond, die boycot en staking wilden toepassen op scholen m bepaalde tóngen. Niet dat de Haagsche wethouder daai3 principieel tegen was, maar hij ver- zétte zich tegen zoodanig snood bedrijf, devrnl 't de openbare school en ten slotte de belangen der ouders .en 't prestige van den „Bond van Ned. Onderwijzers" scha den zou. Zoo beeft korten tijd te voren nog een andere sociaal-democraat, ook een wet houder: de heer De Miranda te Amster dam zich in onze kringen naam gemaakt door' zijn verstandige opmerkingen aan 't adres van de gemeentewerklieden in zake loonregeling. Hij wees er op, dat in dan strijd der arbeidersklasse nimmer mag worden uit het oog verloren het verband tusschen loon en prestatie, tusschen productie en pms. Tal van overheidsbedrijven die geen winst maken, en daarom klagen de men- schen dat de bedrijfsleiding en het toe- ziend personeel te veel kosten. Doch de heer de Miranda beeft terecht opgemerkt, - dat de arbeiders beter deden met de hand in eigen boezem te steken. Detechfliek vanons loóns telsel, zegt hij, houdt veel meer verband met de techniek der vakorgani satie dan met de techniek der bedrijveai. Ben opmaking om van buiten te loeren. Zij beaamt hetgeen reeds te voren van andere zijde werd beweerd omtrent de nadoelen, openbaar geworden in de „vak organisatie van het overheidspersoneel. In 't particulier bedrijf, merkt de beer de Miranda op, wordt nog gelet op de eischen van het bedrijf, bij jelui, over heidspersoneel, heelemaal niet; bij u ken nen de leiders alleen de techniek van de loon en; van het bedrijf weten zij niets .Dat er verband bestaat tusschen het bedrijf en de loontechniek, geen die het snapt of wil snappen. Steeds meer wondt het: alle loontrekkenden ambtenaren, die werken onder een stelsel van centrale loonregeling, steeds voor allen gelijk, on verschillig wat men presteert; de trage, de zwakke, de langzame evenzeer als de vlugge, de sterkere, de consciëntieus ge trouwe dienstknecht, of liever ambte naar. En tegen deze ambtenaren-epidemie komt de Amsterdamscbe wethouder op- Zij gaat, vreest hij, het gebeele bedrijfs leven aantasten. En hij ziet met schrik dien tijd tegemoet als in het keurslijf van ambtenaren-reglementen de gesocialiseer de bedrijven en industrieën moeten ge plaatst worden. Wij behoeven niet te zeggen, dat wij het met deze beide wethouders van harte eens zijn, evenzeer als met den Rotter- damschen wethouder de Zeeuw, ook een sociaal-democraat, die indertijd een plan ontvouwde, om ter voorziening in het te kort aan onderwijzers de schooluren anders te regelen en de klassen eenigszins uit te breiden. Maar niet nagelaten mag worden onzerzijds hierbij de opmerking, dat hetgeen waar tegen beide eerstge noemd® opkwamen, toch in den grond koekjes zijn van hun eigen deeg en baksel. Wat toch is bet stakingsaidvies der openbare onderwijzers anders- dan de toe passing van een d wangstelsel in den so- ciaal-democratischen hoek uitgebroed. fTü7LLET0N.~ -O- "Gij moest liever slapen. Maar gij zult w an Ihebben", voegde Lady Alionore, tegenwenk van den Priester niet op- erkende, er aan toe; want hij keurde 3% uren van eenzame overdenking ^strekt niet go-ed. Er was nu echter ®s aan te doen. Vrouwe Alionore nam ijskoude hand van het meisje in de e ;n leidde haar uit de kamer, (le LA-t°r' tot ZÜ een Mem torenkamertje ukten, dat veel geleek op dat, waar- I z°o lang had ziek gelegen. Ui"5 ait naar uw genoegen, damoiselle? jio„ zu. gÜ» dunkt mij, ongestoord ge- hüti a *^aar er niemand in uwe na tas?" P1"' ver!angt ge nog iets ari- "j[een> madame, ik dank u." En i Za'- u een kaars Jaten brengen. Pen m 8'i verstandig, zijt, gaat gij sla- mom wordfc in een betere stemming niet o+n Wakker." Zij sprak kortaf, maar leur t anders, en vertrok, de tewo<c ier z*c^ sluitende. Githa stond cingloos midden in het kleine ver- Macht boven recht 1 De triomf van de ge- tallenmeerderheid. Eigen wil doorzetten zonder te vragen of 't recht is- en of 't kan. Revolutie prediken em maken, wan neer de kapitalisten niet gauw genoeg willen. Ziedaar nog maar enkele artikelen van het roods reglement, waarbij de openbare onderwijzers, die nu den H-aagscben wet houder in den weg loopen, groot geworden zijn. En wat de personeelsvergaderingen aan gaat, tegen deze is onzerzijds ,met name reeds door minister Talma, toen hij nog Kamerlid was, gewaarschuwd. Geen vak- vereenigingen, hoogstens groepsveifeenigin gen, zoo waarschuwde hij. En vooral geen gelijkmaking van loonen, maar loon naar prestatie, geen eenvormigheid, maar klas- senverdeeling. De sociaal-democraten pre dikten juist 't tegendeel aan. En de massa aanvaardde het. Waarom? Omdat het ge makkelijker was. Men behoefde er zich niet voor in te spannen. Men kwam er immers tochl En wanneer de looneisch zwarigheid ontmoet, dan de affaire maar stop gezet. Of 't publiek daar last v.an had, dit kon niemand schelen. Mien deed maar. En de partijgenooten van de hoeren Albarda en de Miranda juichten dat toe, en de jongste ervaring te Amsterdam en bij de post bewees 't weer wan neer 't op straffen aankomt, «schen zij voor de mijdrijvers onschendbaarheid. De heer de Miranda wil voor de ge meente-ambtenaren een loonregeling, als in het particulier bedrijf, waarbij rekening gehouden wordt met de welvaart van 't be drijf. Zeer juist. Waar dit niet geschiedt, daar volgt mislukking. Te Amsterdam bleek 't weer, o. a, bij gasbedrijf en wasch- inrichting en girobedrijf en centrale keu ken, 't ging al te niet of leidt (lijdt) een kwijnend bestaan. Zegt men nu hierop dat 't ontbrekende maar uit de belastingen moet komen, dan antwoordt Jiijdat gaat niet; de burgerij moet 't da.n toch betalen en gij ook. En herneemt men dat dan de gemeente de bedrijven inaar moet aanpakken, dan waarschuwt hij: zijt voorzichtig, want als de men schen zien, dat de producten 'van bet gesocialiseerde bedrijf duurder zijn dan voorheen, zullen zij van de socialisatie gauw genoeg hebben. En, vraagt men dan ten einde raad: wat wil je dan? dan antwoordt hij: Een ■ander loon stelselstukloon, accoordwerk; opdat er niet langer geluierd, maar ge werkt worde; want, zoo besluit hij, „thans heeft men deze practijk, dat men in de officieeie acht uren per dag zich zooveel mogelijk „conserveert", om de kracht te behouden voor hiet overwerk, dat extra betaald wordt." Ziedaar wijze woorden van een sociaal democraat; maar die bij de sociaal-demo craten, inzonderheid bij soc.-dem. gem.- en rijkswerklieden niet in goede aarde zullen vallen. Deze menscben worden nu leenmaal niet gaarne herinnerd aan hunne plichten, alleen aan hunne rechten. December 1920. Op den laatsten dag van de laatste maand van het scheidende jaar bepalen we ditmaal onzen aandacht bij eigen kring, gelijk we gewoon zijn in onzen huiselijken kring de jaarwisseling te her denken. En dan valt onmiddellijk, als we het jaar 1920 berdenken, voor-ons, Nederland- trek, dat door een straal der maan, die door het kleine venster viel, verlicht werd. Hij viel op haai' zilverachtig kleed en bescheen haar bleek gelaat. Zij stond daar als een beeld en bewoog zich niet, tot dat een van Lady Alionore's dienstmeis jes binnenkwam. Toen keerde zij slechts even haar hoofd om en verzocht liet meis je hetgeen zij gebracht had, neer te leg gen en de kaars uit te dooven. „Wilt u zien, madame, of ik alles heb gebracht wat u voor den nacht noodig hebt?" „Gij kunt gaan. Ik heb niets anders noodig". „Madame, wilt u geen licht .hebben?" vroeg het meisje verbaasd. „Neen, doe wat ik u vraag." Met een blik vol medelijden gehoor zaamde het meisje, en toen was .Githa weder alleen met haar gedachten. Alleen I alleen naar het lichaam en alleen naar de ziell Zij had niemand om haar te troosten. Geen heerlijke te genwoordigheid van een geliefden, schoon ongezienen Meester kwam haar in deze bittere ure troosten. Zij was in hiet beietst van den strijd, gewond, vervolgd en hul peloos en zij had haar schild ver loren Zij had haar Heer en Meester ver laten. Zij had Hem telkens en telkens weder verloochend in alles, behalve in sche antirevolutionairen, het beëindigen van den schoolstrijd in 't oog. Ook de oudsten onder ons herinneren zich de dagen van schoolvrede niet, maar leefden hun gansche leven in strijd, en nu is de oorlog ten einde. Zeeland deelde, evenals alle onze provinciën, in dien strijd, en wanneer zou de gelegenheid geschikter zijn om onze herinneringen eens te ver- frisschen, en door die herinneringen opge wekt te worden tot dank aan God, dan bij den uitgang van het jaar waarin ons zoo groofcen zegen gewerd. Laten we ons daarbij niet beperken tot scholen of onderwijzers of besturen maar laten we dankbaar erkennen, dat de Christelijke School, nu gelijk berechtigd, een grootien invloed had op ons heele leven. Op ons staatkundig leven allereerst. Het was de Christelijke Schogl, die de antirevolutionaire partij heeft bijeenge bracht en zestig jaren Lang heeft bijeen gehouden. De revolutie met hare neutra liteit, als lokmiddel, eischte de school voor den Staat op, meende de eenheid der natie te bevorderen door de unifor miteit der school, zonder kruisbeeld en zonder bijbel, en achtte zich geroepen om zoo noodig tot een Pax Intran- tibus, dwingt ze om in te gaan. Maar van alle zijden bleek dit bouwen aan den'toren van Babel vruchteloos. In plaats van eenheid nam de spraakverwarring toe- En in die velerlei talen sprak de anti revolutionaire partij haar eigen taal in het Parlement, in de pers, en door het stichten van iedere Christelijke school. En ook niet het minst door ce porren en te wekken allen buiten haar die waarde ble ven hechten aan geloof en belijdenis en religie. Zoo ontwikkelde zich aan de eene zijde van ons politiek leven gelijk aan de andere een vast aaneengesloten geheel, dat pal stond bij de school. De schoolstrijd splitste en scheidde eenerzijds en bond samen, vereenigde anderzijds tier rechterzijde huis gezin, school en kerk. Zeeland telt thans 64 Christelijke scho len, waar de Bijhei middelpunt vormt van opvoeding en onderwijs. Onze kleine provincie, verre buiten bet centrum gelegen, telt geen staatslieden, wier namen ons bijna iederen dag door de courant herinnerd worden, en ook geen vermaarde paedago.gen. Maar Zeeland telt wel een groot aantal kleine luyden, nog niet ,aan hun geeste lijk Patrimonium ontzonken, en ook deze stonden pal bij de Christelijke school; en Zeeland telt wel of telde trouwe onder wijzers ,die meer dan één geslacht hebben onderwezen, wier leerlingen bijbielsch on derwijs hebben ontvangen en die niet on kundig zijn gebleven aan de groote heils- fedten. Wij, oude Zeeuwen, denken aan een Van Liegen te Goes, ©en Versevelt te Middelburg, ©en Mulder te Neuzen, ©en Wielemaker te Biggiekerke, en bij deze overledenen gedenken we zoovelen, ver grijsd in den dienst der Chr. school, en nog met ons levend. Met die allen danken we, bij het einde van dat jaar, onzen God voor den zegen in de verruiming voor de Christelijke school ons geschonken, ien die verruiming zal, naar we hopen en vastelijk gelooven, vermeerdering ook van Zeeuwsehe scholen brengen. Voor ©enige jaren telde Pruisen onder zijn legerschatten een toren vol goud. Het was de vesting-tonen van Spandau. De bepaalde woorden. Eu nu! Had Hij haar verlaten? Of zag Hij teederlijk, lief hebbend neder op Zijn arm, zwak, kind was Hij nabij, hoewel zij Zijne nabijheid niet voelen kon en wachtte Hij slechts op het geschikte oogenblik om haar tot "Zich te roepen? Ja de altijd trouwe Her der zocht reeds Zijn verloren lam, en had slechts een zachten kreet om hulp noodig om Hem te brengen op de plaats, waar zij lag. Maar zij wist niets van dit alles. Zij wist slechts hoe volkomen hopeloos en verlaten zij zich voelde. In het eerst was haar geheele hart vervuld van on dragelijke smart'^ij de gedachte, dat zij voor altijd, van Walter afstand zou moe ten doen, om zijnentwil zoowel als om haar zelve. Maar langzamerhand werd deze smart als niets, toen zij begon te beseffen wat zij gedaan had. Zij 'had 'haar Meester verloochend! Zij, Githa Cheyne die zoo sterk had ge schenen, die zoo bereid was geweest om' naar den brandstapel te gaan, zij had dag ,op dag opzettelijk dien heiligen naam verloochend en onteerd. Wa4 was Mar garets verloochening vergeleken bij de hare? Margaret was slechts een jonge, on besliste geloovige geweest, die nog zocht naar de waarheid, terwijl Githa sedert jaren dien Meester gekend en aan Zijn krijgskas van het Dnitsche leger, bestaand© uit ettelijke millioénen, was daarin gebor gen, opdat als eenmaal een oorlog uit brak, niet alleen kanonnen, geweren en munitie zou voorhanden zijn, maar ook geld, dat toch altjjd de ziel, niet alleen van de negotie, maar ook van den oorlog blijft. De Nederlandsche antirevolutionaire par tij volgt dit voorbeeld, door een actie om één millioen samen te brengen, ben einde bij het uitbreken van ©en stembus oorlog, financieel gewapend te zijn. In het bezit van een toren om dien schat te bewaren en te administreeren is ze reeds. Aan de antirevolutionaire partij toch werd door vermogende partijgenooten een huis in de Kanaalstraat te 's-Gravenhage ge schonken, een huis waarin haar overleden leider, dr. Kuyper, twintig jaren woonde. Een historisch huis alzoo. Eens middel punt van persoonlijke actie, straks van partij-actie. Wat een voorrecht, dat we in ons kleine land het jaar eindigen kunnen met een danktoon te midden van een verwarde wereld. Want ach, daar om ons heen kondigt de wachter voor 1921 nog maar steeds den morgen niet aan. Tusschen Genève en Brussel was de aandacht verdeeld van hen, die letten op de teekenen der tijden. Maar noch de vergadering van den Volkenbond (de eer ste) te Genève, noch de conferentie te Brussel brachten iets positiefs. Het beste dat men er van zeggen kan is, dat de vergaderingen van den Volken- i bond dan toch konden gehouden worden zonder dat men met ruzie uiteenging en dat de conferentie te Brussel, dat is zoo veel als de vergadering van crediteuren in het faillissement van Duitschland, dan toch scheen te begrijpen, dat de finan- cieelen ondergang van Duitschland, ook die van andere landen zal tengevolge heb ben. Of men ook naar dit begrip hande len zal? 't Is anders wiel noodig. In de Kerstweek stond de Belgische franc op 20 en de Fransche op 19 ct. De Duit- srhe mark op 41/2 en de Oostenrijkschie kroon op 34 ct. O neen, de wachter kondigt den morgen voor ieen nieuwen jaarkring nog niet aan. Integendeel, 't Is of alles veranderen moet. Wat hoog stond moet omlaag, wat beval moet dienen en wat diende moet bevelen. De vrouw moet man, het kind moet den tijd bebeerscben, de meester moet onderdanig en de knecht meester worden. En dat alles moet spoedig geschieden, zoo niet goedschiks, dan maar met ge weld. Eens had een eerzame smid in den Elzas met duren eed gezworen, dat geen spoortrein den heiligen grond van zijn vaderland ontwijden zou. Toen de eerste locomotief binnenreed wapende hij zich met ©en koevoet en plaatste zich op den weg. De locomotief kwaim en reed den smid dood! De Kr. 8llJ „Op mijn spreekuur komien tal van vrouwen, die door overmatig werken, door onvoldoende rust klagen over al- gemeene lichaamszwakte, zonder dat aenig orgaan ziek is. In al zulke gevallen waar een goed voedingsmiddel noodig is, dat niet alleen verloren krachten teruggeeft, maar ook de maag opwekt tot nieuwe voedseJopname, geef ik 'Sauatogen, meestal met het beste succes". Dit geschrift van een bekend Haagsch geneesheer geeft de oorzaken en het mid del tot herstel aan voor die tallooze onge steldheden, die geen eigenlijke ziekten zijn- Hier helpen geen medicijnen, hier helpt alleen een krachtige, doeltreffende voe ding. Sanatogen verricht in zulk een toestand wonderen. Dit is niet alleen het oordeel van dezen arts, maar 21.000 artsten uit alle landen hebben schriftelijk verklaard; dat ook zij met Sanatogten die zeer gun stige uitkomsten hebben bereikt. Sauatogen is bij alle apothekers en dro gisten verkrijgbaar in verpakkingen vanaf f 1.Men weigiene andere als Nederland sche blikverpakking, alléén hierin blijft Sauatogen goed. (30) De Toestand. In de Belgische Kamer is h'et weer eens, gelijk altijd, als de een of andere Vlaamsche kwestie ter sprake komt, echt rumoerig toegegaan. De voortzetting van de interpellatie voor het verleenen van amnestie aan de activisten was er de aanleiding toe. Er was in de Kamer een geweldige belangstelling. Ditmaal open de de bekende Frans van Cauwelaert zijde gewandeld had, dien Meester, Dien zij thans bij de eerste verzoeking zoo gemakkelijk had prijsgegeven. Zij zag eindelijk haar zonde in al haar vreeselijkeu omvang in, en onder dien last zonk zij verpletterd en wanhopig op den grond. Daar lag zij op de jfoude steen en, terwijl haar rijk gewaad achteloos Om haar heen viel; zij lag met het ge laat naai' den grond, terwijl zij van tijd tot tijd hevig sidderde. Eens kwam zij overeind, rukte de zilveren kroon uit haar haren, en wierp die wild van zich. „Hij droeg een doornenkroon voor mij 1" mompelde zij. „En ik ik heb niets voor Hem gedragen. Ach! Hij heeft mij nu verlaten, voor altijd en eeuwig. Ik kan Hem nooit meer terugroepen. 0 Chris tus Jezus, mijn Heer!" en zij wiegde zich hartstochtelijk heen en weder; toen wierp zij zich weder hartstochtelijk op den grond. „Ach, deze lippen zijn het niet waard dien 'heiligen naam uit te spreken 1 O, ik wilde, dat ik aan Zijn voeten mocht nederliggen in het stof aan Zijne voeten voor eeuwig, en altijd indien ik slechts één woord van vergiffenis hooren mocht. Maar voor mij is geen vergiffenis, dat weet ik maar al 'te goed. Ik heb te zwaar gezondigd. Ik heb Hem verlaten en Hij heeft mij voor altijd verlaten." E,n wanhopend aan de rij. Hij sprak in het Vlaamsch en be gon met te verklaren, dat zijn tusschen- komst niet als een instemming met het activisme mag beschouwd worden. Doch het algemeen belang eischit, dat er een einde gemaakt worde aan een al te ster ke onderdrukking der schuldigen. „Wij zijn van oordeel", zoo, sprak hij, „dat amnestie moet toegepast worden voor de politieke gevangenen. De Vervlaamsching van het onderwijs; (speciaal de Gientscbe Hoogtes chool), hield geen verraad in voor de eer des lands. Hier moet een onderscheid gemaakt worden tusschen verraders en menscben, die zich vergist hebben. Hij vraagt vervolgens, dat straffen te gen activisten, die bij de eerste proces sen werden uitgesproken, in overeen stemming zullen worden gebracht met de in den laatsten tijd uitgesproken von nissen, die veel minder hard zijn. Verder aai de regeering de gestraften in voor- loopige vrijheid moeten stellen, zoodra zij een derde van hun straf achter den rug hebben. Men behoeft daarvoor niet te vreezen, omdat deze menscben boven gewone misdadigers staan. Toen kwam de regeering bij monde van den socialiistischeu minister Va.ndervelde aan het woord, die op hartstochtelijke wijzie sprak en daardoor de gemoederen heftig opzweepte. Wellicht moest deze Minister daardoor zijn tekort aan argumenten masqueeren. Een onbegrijpelijke rede hield deze socia list. Van hem althans, behoorende tot oen partjj, die de nationale kwesties al van héél weinig waarde acht, zou men gausrh andere toezeggingen verwacht heb. ben. Duidelijk en onomwonden riep hj| het uit: Wij willen geen amnestie voor de activisten, het gaat hier óver een complot tegen de veiligheid van den staat. In naam onzer 20,000 gesneuvelden, geen amnestie 1 Ten slotte zei hij nog deze dooddoener, dat gratiemaatregelen alleen van den ko ning afhangen. Juist de koning heeft zulk een groot blijk van moreele kracht ge- hemelscben troost, bekroop haar eeu on bedwingbaar verlangen naar Margaret, en telkens en weder kwam de naam over de lippen, die den hoogen en heiligen naam niet wildi\n uitspreken. Plotseling werd haar een hand op den schouder gelegd, en een stem zeide: „Madame Githa iCbeyne, verlangt gjj waarlijk zóó vurig naar de damoiselle Margaret?" Githa hief haar oogen op tot het haar bekende gelaat van een oude dienstmaagd meit wie zij nu dan een paar woorden had gewisseld. ,',U schijnt van avond bit ter bedroefd te zijn, damoiselle. Op het geluid uwer droeve klachten en kielen trad ik binnen, en als het waarlijk om haar is, dat u „Weet gij iets aangaande Margaret Cob- ham?" vroeg Githia gejaagd, haar lange haren uit het gelaat strijkende. „Kunt u een geheim bewaren, damoi selle?" „Als het noodig is jaP De vrouw stond haar Zwijgend aan te zien. Githa sprong overeind en vatte de vrouw bij de beide handen. „Vertel mij van Margaret o breng mij bij Margaret!" smeekte zij hartstoch telijk. „Mijn hart breekt o breng mij breng mij bij Margaret." (Wordtvervolgd.)

Krantenbank Zeeland

De Zeeuw. Christelijk-historisch nieuwsblad voor Zeeland | 1921 | | pagina 1