half acht
SERING
ÏNBURG.
Hoen.
35e Jaargang
GITH A.
100
Donderdag 27Januari 1921
Middelburg,
Vrouwen,
TLISSINGEM.
eerbuizen
EGER
ike Dienstbode,
Dienstbode.
Ziek en niet ziek.
h&t
RIJVER, Kloetinge,
te koop
Dienstbode
verschijnt elken werkdag.
agnes giberne.
PANORAMA.
Reclames.
alhier fZandV
«mz. en érf, Bin
groot 67 c,^
werd
M. !M. ai.
-A van 565
Ammoniak
elzunr Am-
ihosfaaj 14 pct
en 19 balen
r. E
srantie
>aien
ct
i aan de N. V.
A. Role te Co-
Ammonia,k-Suptr
zure Ammoniak
ndbouw'huis Fjr.
I' de Super aan
abbendijke voor
i en Kalizouten
an de Dordtscbe
per 100 K.G-.
van de Kunst-
tZelven" werd
rag gehouden in
Goes. De mest-
lan de nayolsery
t f6.13, Am.-Su-
Zwavelz. Am.
28, Peru Guano
eel 18 pet. f 0.38
en Patent-Kali
KG.
id. IndiË.
Meliskerke, Biggekerke,
den gereserveerd,
cents,
half tien na afloop der
amens het Comité,
LAERNOES, Voorzitter.
ARSCHERS, Secretaris.
rradig in alle maten.
ijsopgave voor groote
-ine hoeveelheden.
anbeyelend,
JACs. LOUWERSE,"
bij Veere.
KOOP:
9rganola,
i'HUIJ, Middelburg.
TE
gebruikte
D
TE
ge
en
'E
K
..OOP:
Merrie, een 2-la"
.j een Mangelm°lea
Nieuwl.weg, M burg'
uur der Coöperatieve
ereeniging „Gmleri g
;evestigd te Oost
•g, vraagt sollicitanten i
trekking van
iris van *400 per 1®
met het Bestuur,
iën worden iuge*acM
29 Januari a. s. t»J
SE, A 204, O.-Sori»^
NSTBODE'
aart gevraagd
boven de 25
ïoekhandel Gebrs I
- Middelburg.
l£et 1 Mei a.s. |J
Uitgave van
Nn«nl. Venn. LUCTOR ET EMERGO,
1 gevestigd te Goes.
Hoofdbureau te Goes:
[4NGE VORSTSTRAAT 70,
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DHUIJ - L. BURG.
Drukkers
Oosterbaan Le Cointre, Goes.
Abonnementsprijs:
Prijs per 3 maanden £r. p. post f3,
Losse nummers 10,05
Prijs derAdvertentiën:
1—4 regels f 1.20, elke regel meer 30 cent.
Bij abonement belangrijke korting
Bewijsnummers 5 cent.
WIJZE WOORDEN.
Wanneer een sociaal-democraat wijze
■voorden spreekt, die aan de praktijk ont
leend zij», dan past het ons daarvan mel-
jL te maken. Daarom Hebben wij ons
Sast de opmerkingen van den heer
Wrda te vereeuwigen, welke hij richtte
lat de openbare onderwijzers, de mannen
van den Bond, die boycot en staking
wilden toepassen op scholen m bepaalde
tóngen. Niet dat de Haagsche wethouder
daai3 principieel tegen was, maar hij ver-
zétte zich tegen zoodanig snood bedrijf,
devrnl 't de openbare school en ten slotte
de belangen der ouders .en 't prestige van
den „Bond van Ned. Onderwijzers" scha
den zou.
Zoo beeft korten tijd te voren nog een
andere sociaal-democraat, ook een wet
houder: de heer De Miranda te Amster
dam zich in onze kringen naam gemaakt
door' zijn verstandige opmerkingen aan
't adres van de gemeentewerklieden in
zake loonregeling.
Hij wees er op, dat in dan strijd der
arbeidersklasse nimmer mag worden uit
het oog verloren het verband tusschen
loon en prestatie, tusschen productie en
pms. Tal van overheidsbedrijven die geen
winst maken, en daarom klagen de men-
schen dat de bedrijfsleiding en het toe-
ziend personeel te veel kosten. Doch de
heer de Miranda beeft terecht opgemerkt,
- dat de arbeiders beter deden met de hand
in eigen boezem te steken. Detechfliek
vanons loóns telsel, zegt hij, houdt
veel meer verband met de techniek
der vakorgani satie dan met de
techniek der bedrijveai.
Ben opmaking om van buiten te loeren.
Zij beaamt hetgeen reeds te voren van
andere zijde werd beweerd omtrent de
nadoelen, openbaar geworden in de „vak
organisatie van het overheidspersoneel.
In 't particulier bedrijf, merkt de beer
de Miranda op, wordt nog gelet op de
eischen van het bedrijf, bij jelui, over
heidspersoneel, heelemaal niet; bij u ken
nen de leiders alleen de techniek van
de loon en; van het bedrijf weten zij
niets .Dat er verband bestaat tusschen het
bedrijf en de loontechniek, geen die het
snapt of wil snappen. Steeds meer wondt
het: alle loontrekkenden ambtenaren, die
werken onder een stelsel van centrale
loonregeling, steeds voor allen gelijk, on
verschillig wat men presteert; de trage,
de zwakke, de langzame evenzeer als de
vlugge, de sterkere, de consciëntieus ge
trouwe dienstknecht, of liever ambte
naar. En tegen deze ambtenaren-epidemie
komt de Amsterdamscbe wethouder op-
Zij gaat, vreest hij, het gebeele bedrijfs
leven aantasten. En hij ziet met schrik
dien tijd tegemoet als in het keurslijf van
ambtenaren-reglementen de gesocialiseer
de bedrijven en industrieën moeten ge
plaatst worden.
Wij behoeven niet te zeggen, dat wij
het met deze beide wethouders van harte
eens zijn, evenzeer als met den Rotter-
damschen wethouder de Zeeuw, ook een
sociaal-democraat, die indertijd een plan
ontvouwde, om ter voorziening in het te
kort aan onderwijzers de schooluren
anders te regelen en de klassen eenigszins
uit te breiden. Maar niet nagelaten mag
worden onzerzijds hierbij de opmerking,
dat hetgeen waar tegen beide eerstge
noemd® opkwamen, toch in den grond
koekjes zijn van hun eigen deeg en baksel.
Wat toch is bet stakingsaidvies der
openbare onderwijzers anders- dan de toe
passing van een d wangstelsel in den so-
ciaal-democratischen hoek uitgebroed.
fTü7LLET0N.~
-O-
"Gij moest liever slapen. Maar gij zult
w an Ihebben", voegde Lady Alionore,
tegenwenk van den Priester niet op-
erkende, er aan toe; want hij keurde
3% uren van eenzame overdenking
^strekt niet go-ed. Er was nu echter
®s aan te doen. Vrouwe Alionore nam
ijskoude hand van het meisje in de
e ;n leidde haar uit de kamer, (le
LA-t°r' tot ZÜ een Mem torenkamertje
ukten, dat veel geleek op dat, waar-
I z°o lang had ziek gelegen.
Ui"5 ait naar uw genoegen, damoiselle?
jio„ zu. gÜ» dunkt mij, ongestoord ge-
hüti a *^aar er niemand in uwe na
tas?" P1"' ver!angt ge nog iets ari-
"j[een> madame, ik dank u."
En i Za'- u een kaars Jaten brengen.
Pen m 8'i verstandig, zijt, gaat gij sla-
mom wordfc in een betere stemming
niet o+n Wakker." Zij sprak kortaf, maar
leur t anders, en vertrok, de
tewo<c ier z*c^ sluitende. Githa stond
cingloos midden in het kleine ver-
Macht boven recht 1 De triomf van de ge-
tallenmeerderheid. Eigen wil doorzetten
zonder te vragen of 't recht is- en of
't kan. Revolutie prediken em maken, wan
neer de kapitalisten niet gauw genoeg
willen.
Ziedaar nog maar enkele artikelen van
het roods reglement, waarbij de openbare
onderwijzers, die nu den H-aagscben wet
houder in den weg loopen, groot geworden
zijn.
En wat de personeelsvergaderingen aan
gaat, tegen deze is onzerzijds ,met name
reeds door minister Talma, toen hij nog
Kamerlid was, gewaarschuwd. Geen vak-
vereenigingen, hoogstens groepsveifeenigin
gen, zoo waarschuwde hij. En vooral geen
gelijkmaking van loonen, maar loon naar
prestatie, geen eenvormigheid, maar klas-
senverdeeling. De sociaal-democraten pre
dikten juist 't tegendeel aan. En de massa
aanvaardde het. Waarom? Omdat het ge
makkelijker was. Men behoefde er zich
niet voor in te spannen. Men kwam er
immers tochl En wanneer de looneisch
zwarigheid ontmoet, dan de affaire maar
stop gezet. Of 't publiek daar last v.an
had, dit kon niemand schelen. Mien deed
maar.
En de partijgenooten van de hoeren
Albarda en de Miranda juichten dat toe,
en de jongste ervaring te Amsterdam
en bij de post bewees 't weer wan
neer 't op straffen aankomt, «schen zij
voor de mijdrijvers onschendbaarheid.
De heer de Miranda wil voor de ge
meente-ambtenaren een loonregeling, als in
het particulier bedrijf, waarbij rekening
gehouden wordt met de welvaart van 't be
drijf. Zeer juist. Waar dit niet geschiedt,
daar volgt mislukking. Te Amsterdam
bleek 't weer, o. a, bij gasbedrijf en wasch-
inrichting en girobedrijf en centrale keu
ken, 't ging al te niet of leidt (lijdt) een
kwijnend bestaan.
Zegt men nu hierop dat 't ontbrekende
maar uit de belastingen moet komen, dan
antwoordt Jiijdat gaat niet; de burgerij
moet 't da.n toch betalen en gij ook.
En herneemt men dat dan de gemeente
de bedrijven inaar moet aanpakken, dan
waarschuwt hij: zijt voorzichtig, want als
de men schen zien, dat de producten 'van
bet gesocialiseerde bedrijf duurder zijn dan
voorheen, zullen zij van de socialisatie
gauw genoeg hebben.
En, vraagt men dan ten einde raad:
wat wil je dan? dan antwoordt hij: Een
■ander loon stelselstukloon, accoordwerk;
opdat er niet langer geluierd, maar ge
werkt worde; want, zoo besluit hij, „thans
heeft men deze practijk, dat men in de
officieeie acht uren per dag zich zooveel
mogelijk „conserveert", om de kracht te
behouden voor hiet overwerk, dat extra
betaald wordt."
Ziedaar wijze woorden van een sociaal
democraat; maar die bij de sociaal-demo
craten, inzonderheid bij soc.-dem. gem.-
en rijkswerklieden niet in goede aarde
zullen vallen. Deze menscben worden nu
leenmaal niet gaarne herinnerd aan hunne
plichten, alleen aan hunne rechten.
December 1920.
Op den laatsten dag van de laatste
maand van het scheidende jaar bepalen
we ditmaal onzen aandacht bij eigen
kring, gelijk we gewoon zijn in onzen
huiselijken kring de jaarwisseling te her
denken.
En dan valt onmiddellijk, als we het
jaar 1920 berdenken, voor-ons, Nederland-
trek, dat door een straal der maan, die
door het kleine venster viel, verlicht werd.
Hij viel op haai' zilverachtig kleed en
bescheen haar bleek gelaat. Zij stond daar
als een beeld en bewoog zich niet, tot
dat een van Lady Alionore's dienstmeis
jes binnenkwam. Toen keerde zij slechts
even haar hoofd om en verzocht liet meis
je hetgeen zij gebracht had, neer te leg
gen en de kaars uit te dooven.
„Wilt u zien, madame, of ik alles heb
gebracht wat u voor den nacht noodig
hebt?"
„Gij kunt gaan. Ik heb niets anders
noodig".
„Madame, wilt u geen licht .hebben?"
vroeg het meisje verbaasd.
„Neen, doe wat ik u vraag."
Met een blik vol medelijden gehoor
zaamde het meisje, en toen was .Githa
weder alleen met haar gedachten.
Alleen I alleen naar het lichaam en
alleen naar de ziell Zij had niemand
om haar te troosten. Geen heerlijke te
genwoordigheid van een geliefden, schoon
ongezienen Meester kwam haar in deze
bittere ure troosten. Zij was in hiet beietst
van den strijd, gewond, vervolgd en hul
peloos en zij had haar schild ver
loren Zij had haar Heer en Meester ver
laten. Zij had Hem telkens en telkens
weder verloochend in alles, behalve in
sche antirevolutionairen, het beëindigen
van den schoolstrijd in 't oog. Ook de
oudsten onder ons herinneren zich de
dagen van schoolvrede niet, maar leefden
hun gansche leven in strijd, en nu is de
oorlog ten einde. Zeeland deelde, evenals
alle onze provinciën, in dien strijd, en
wanneer zou de gelegenheid geschikter
zijn om onze herinneringen eens te ver-
frisschen, en door die herinneringen opge
wekt te worden tot dank aan God, dan
bij den uitgang van het jaar waarin ons
zoo groofcen zegen gewerd.
Laten we ons daarbij niet beperken
tot scholen of onderwijzers of besturen
maar laten we dankbaar erkennen, dat de
Christelijke School, nu gelijk berechtigd,
een grootien invloed had op ons heele
leven.
Op ons staatkundig leven allereerst.
Het was de Christelijke Schogl, die de
antirevolutionaire partij heeft bijeenge
bracht en zestig jaren Lang heeft bijeen
gehouden. De revolutie met hare neutra
liteit, als lokmiddel, eischte de school
voor den Staat op, meende de eenheid
der natie te bevorderen door de unifor
miteit der school, zonder kruisbeeld en
zonder bijbel, en achtte zich geroepen
om zoo noodig tot een Pax Intran-
tibus, dwingt ze om in te gaan. Maar
van alle zijden bleek dit bouwen aan
den'toren van Babel vruchteloos. In plaats
van eenheid nam de spraakverwarring toe-
En in die velerlei talen sprak de anti
revolutionaire partij haar eigen taal in
het Parlement, in de pers, en door het
stichten van iedere Christelijke school. En
ook niet het minst door ce porren en te
wekken allen buiten haar die waarde ble
ven hechten aan geloof en belijdenis en
religie.
Zoo ontwikkelde zich aan de eene zijde
van ons politiek leven gelijk aan de andere
een vast aaneengesloten geheel, dat pal
stond bij de school. De schoolstrijd splitste
en scheidde eenerzijds en bond samen,
vereenigde anderzijds tier rechterzijde huis
gezin, school en kerk.
Zeeland telt thans 64 Christelijke scho
len, waar de Bijhei middelpunt vormt van
opvoeding en onderwijs.
Onze kleine provincie, verre buiten bet
centrum gelegen, telt geen staatslieden,
wier namen ons bijna iederen dag door
de courant herinnerd worden, en ook geen
vermaarde paedago.gen.
Maar Zeeland telt wel een groot aantal
kleine luyden, nog niet ,aan hun geeste
lijk Patrimonium ontzonken, en ook deze
stonden pal bij de Christelijke school;
en Zeeland telt wel of telde trouwe onder
wijzers ,die meer dan één geslacht hebben
onderwezen, wier leerlingen bijbielsch on
derwijs hebben ontvangen en die niet on
kundig zijn gebleven aan de groote heils-
fedten.
Wij, oude Zeeuwen, denken aan een
Van Liegen te Goes, ©en Versevelt te
Middelburg, ©en Mulder te Neuzen, ©en
Wielemaker te Biggiekerke, en bij deze
overledenen gedenken we zoovelen, ver
grijsd in den dienst der Chr. school, en
nog met ons levend.
Met die allen danken we, bij het einde
van dat jaar, onzen God voor den zegen
in de verruiming voor de Christelijke
school ons geschonken, ien die verruiming
zal, naar we hopen en vastelijk gelooven,
vermeerdering ook van Zeeuwsehe scholen
brengen.
Voor ©enige jaren telde Pruisen onder
zijn legerschatten een toren vol goud. Het
was de vesting-tonen van Spandau. De
bepaalde woorden. Eu nu! Had Hij
haar verlaten? Of zag Hij teederlijk, lief
hebbend neder op Zijn arm, zwak, kind
was Hij nabij, hoewel zij Zijne nabijheid niet
voelen kon en wachtte Hij slechts op
het geschikte oogenblik om haar tot "Zich
te roepen? Ja de altijd trouwe Her
der zocht reeds Zijn verloren lam, en
had slechts een zachten kreet om hulp
noodig om Hem te brengen op de plaats,
waar zij lag.
Maar zij wist niets van dit alles. Zij
wist slechts hoe volkomen hopeloos en
verlaten zij zich voelde. In het eerst
was haar geheele hart vervuld van on
dragelijke smart'^ij de gedachte, dat zij
voor altijd, van Walter afstand zou moe
ten doen, om zijnentwil zoowel als om
haar zelve. Maar langzamerhand werd
deze smart als niets, toen zij begon te
beseffen wat zij gedaan had.
Zij 'had 'haar Meester verloochend! Zij,
Githa Cheyne die zoo sterk had ge
schenen, die zoo bereid was geweest om'
naar den brandstapel te gaan, zij had
dag ,op dag opzettelijk dien heiligen naam
verloochend en onteerd. Wa4 was Mar
garets verloochening vergeleken bij de
hare? Margaret was slechts een jonge, on
besliste geloovige geweest, die nog zocht
naar de waarheid, terwijl Githa sedert
jaren dien Meester gekend en aan Zijn
krijgskas van het Dnitsche leger, bestaand©
uit ettelijke millioénen, was daarin gebor
gen, opdat als eenmaal een oorlog uit
brak, niet alleen kanonnen, geweren en
munitie zou voorhanden zijn, maar ook
geld, dat toch altjjd de ziel, niet alleen
van de negotie, maar ook van den oorlog
blijft.
De Nederlandsche antirevolutionaire par
tij volgt dit voorbeeld, door een actie
om één millioen samen te brengen, ben
einde bij het uitbreken van ©en stembus
oorlog, financieel gewapend te zijn. In
het bezit van een toren om dien schat te
bewaren en te administreeren is ze reeds.
Aan de antirevolutionaire partij toch werd
door vermogende partijgenooten een huis
in de Kanaalstraat te 's-Gravenhage ge
schonken, een huis waarin haar overleden
leider, dr. Kuyper, twintig jaren woonde.
Een historisch huis alzoo. Eens middel
punt van persoonlijke actie, straks van
partij-actie.
Wat een voorrecht, dat we in ons kleine
land het jaar eindigen kunnen met een
danktoon te midden van een verwarde
wereld. Want ach, daar om ons heen
kondigt de wachter voor 1921 nog maar
steeds den morgen niet aan.
Tusschen Genève en Brussel was de
aandacht verdeeld van hen, die letten op
de teekenen der tijden. Maar noch de
vergadering van den Volkenbond (de eer
ste) te Genève, noch de conferentie te
Brussel brachten iets positiefs.
Het beste dat men er van zeggen kan
is, dat de vergaderingen van den Volken-
i bond dan toch konden gehouden worden
zonder dat men met ruzie uiteenging en
dat de conferentie te Brussel, dat is zoo
veel als de vergadering van crediteuren
in het faillissement van Duitschland, dan
toch scheen te begrijpen, dat de finan-
cieelen ondergang van Duitschland, ook
die van andere landen zal tengevolge heb
ben. Of men ook naar dit begrip hande
len zal? 't Is anders wiel noodig.
In de Kerstweek stond de Belgische franc
op 20 en de Fransche op 19 ct. De Duit-
srhe mark op 41/2 en de Oostenrijkschie
kroon op 34 ct.
O neen, de wachter kondigt den morgen
voor ieen nieuwen jaarkring nog niet aan.
Integendeel, 't Is of alles veranderen
moet. Wat hoog stond moet omlaag, wat
beval moet dienen en wat diende moet
bevelen. De vrouw moet man, het kind
moet den tijd bebeerscben, de meester
moet onderdanig en de knecht meester
worden.
En dat alles moet spoedig geschieden,
zoo niet goedschiks, dan maar met ge
weld.
Eens had een eerzame smid in den
Elzas met duren eed gezworen, dat geen
spoortrein den heiligen grond van zijn
vaderland ontwijden zou. Toen de eerste
locomotief binnenreed wapende hij zich
met ©en koevoet en plaatste zich op den
weg. De locomotief kwaim en reed den
smid dood! De Kr.
8llJ
„Op mijn spreekuur komien tal van
vrouwen, die door overmatig werken,
door onvoldoende rust klagen over al-
gemeene lichaamszwakte, zonder dat aenig
orgaan ziek is. In al zulke gevallen waar
een goed voedingsmiddel noodig is, dat
niet alleen verloren krachten teruggeeft,
maar ook de maag opwekt tot nieuwe
voedseJopname, geef ik 'Sauatogen, meestal
met het beste succes".
Dit geschrift van een bekend Haagsch
geneesheer geeft de oorzaken en het mid
del tot herstel aan voor die tallooze onge
steldheden, die geen eigenlijke ziekten zijn-
Hier helpen geen medicijnen, hier helpt
alleen een krachtige, doeltreffende voe
ding.
Sanatogen verricht in zulk een toestand
wonderen. Dit is niet alleen het oordeel
van dezen arts, maar 21.000 artsten uit
alle landen hebben schriftelijk verklaard;
dat ook zij met Sanatogten die zeer gun
stige uitkomsten hebben bereikt.
Sauatogen is bij alle apothekers en dro
gisten verkrijgbaar in verpakkingen vanaf
f 1.Men weigiene andere als Nederland
sche blikverpakking, alléén hierin blijft
Sauatogen goed. (30)
De Toestand.
In de Belgische Kamer is h'et weer
eens, gelijk altijd, als de een of andere
Vlaamsche kwestie ter sprake komt, echt
rumoerig toegegaan. De voortzetting van
de interpellatie voor het verleenen van
amnestie aan de activisten was er de
aanleiding toe. Er was in de Kamer een
geweldige belangstelling. Ditmaal open
de de bekende Frans van Cauwelaert
zijde gewandeld had, dien Meester, Dien
zij thans bij de eerste verzoeking zoo
gemakkelijk had prijsgegeven.
Zij zag eindelijk haar zonde in al haar
vreeselijkeu omvang in, en onder dien
last zonk zij verpletterd en wanhopig op
den grond. Daar lag zij op de jfoude
steen en, terwijl haar rijk gewaad achteloos
Om haar heen viel; zij lag met het ge
laat naai' den grond, terwijl zij van tijd
tot tijd hevig sidderde. Eens kwam zij
overeind, rukte de zilveren kroon uit haar
haren, en wierp die wild van zich.
„Hij droeg een doornenkroon voor mij 1"
mompelde zij. „En ik ik heb niets voor
Hem gedragen. Ach! Hij heeft mij nu
verlaten, voor altijd en eeuwig. Ik kan
Hem nooit meer terugroepen. 0 Chris
tus Jezus, mijn Heer!" en zij wiegde
zich hartstochtelijk heen en weder; toen
wierp zij zich weder hartstochtelijk op
den grond. „Ach, deze lippen zijn het
niet waard dien 'heiligen naam uit te
spreken 1 O, ik wilde, dat ik aan Zijn
voeten mocht nederliggen in het stof
aan Zijne voeten voor eeuwig, en
altijd indien ik slechts één woord
van vergiffenis hooren mocht. Maar voor
mij is geen vergiffenis, dat weet ik maar
al 'te goed. Ik heb te zwaar gezondigd.
Ik heb Hem verlaten en Hij heeft mij
voor altijd verlaten." E,n wanhopend aan
de rij. Hij sprak in het Vlaamsch en be
gon met te verklaren, dat zijn tusschen-
komst niet als een instemming met het
activisme mag beschouwd worden. Doch
het algemeen belang eischit, dat er een
einde gemaakt worde aan een al te ster
ke onderdrukking der schuldigen.
„Wij zijn van oordeel", zoo, sprak hij,
„dat amnestie moet toegepast worden voor
de politieke gevangenen.
De Vervlaamsching van het onderwijs;
(speciaal de Gientscbe Hoogtes chool),
hield geen verraad in voor de eer des
lands. Hier moet een onderscheid gemaakt
worden tusschen verraders en menscben,
die zich vergist hebben.
Hij vraagt vervolgens, dat straffen te
gen activisten, die bij de eerste proces
sen werden uitgesproken, in overeen
stemming zullen worden gebracht met
de in den laatsten tijd uitgesproken von
nissen, die veel minder hard zijn. Verder
aai de regeering de gestraften in voor-
loopige vrijheid moeten stellen, zoodra
zij een derde van hun straf achter den
rug hebben. Men behoeft daarvoor niet
te vreezen, omdat deze menscben boven
gewone misdadigers staan.
Toen kwam de regeering bij monde van
den socialiistischeu minister Va.ndervelde
aan het woord, die op hartstochtelijke
wijzie sprak en daardoor de gemoederen
heftig opzweepte.
Wellicht moest deze Minister daardoor
zijn tekort aan argumenten masqueeren.
Een onbegrijpelijke rede hield deze socia
list. Van hem althans, behoorende tot
oen partjj, die de nationale kwesties al
van héél weinig waarde acht, zou men
gausrh andere toezeggingen verwacht heb.
ben. Duidelijk en onomwonden riep hj|
het uit: Wij willen geen amnestie voor
de activisten, het gaat hier óver een
complot tegen de veiligheid van den staat.
In naam onzer 20,000 gesneuvelden, geen
amnestie 1
Ten slotte zei hij nog deze dooddoener,
dat gratiemaatregelen alleen van den ko
ning afhangen. Juist de koning heeft zulk
een groot blijk van moreele kracht ge-
hemelscben troost, bekroop haar eeu on
bedwingbaar verlangen naar Margaret, en
telkens en weder kwam de naam over
de lippen, die den hoogen en heiligen
naam niet wildi\n uitspreken.
Plotseling werd haar een hand op den
schouder gelegd, en een stem zeide:
„Madame Githa iCbeyne, verlangt gjj
waarlijk zóó vurig naar de damoiselle
Margaret?"
Githa hief haar oogen op tot het haar
bekende gelaat van een oude dienstmaagd
meit wie zij nu dan een paar woorden
had gewisseld. ,',U schijnt van avond bit
ter bedroefd te zijn, damoiselle. Op het
geluid uwer droeve klachten en kielen
trad ik binnen, en als het waarlijk om
haar is, dat u
„Weet gij iets aangaande Margaret Cob-
ham?" vroeg Githia gejaagd, haar lange
haren uit het gelaat strijkende.
„Kunt u een geheim bewaren, damoi
selle?"
„Als het noodig is jaP
De vrouw stond haar Zwijgend aan te
zien. Githa sprong overeind en vatte de
vrouw bij de beide handen.
„Vertel mij van Margaret o breng
mij bij Margaret!" smeekte zij hartstoch
telijk. „Mijn hart breekt o breng mij
breng mij bij Margaret."
(Wordtvervolgd.)