i
Z
Donderdag 6 Januari iül
r i. lEïtn.
are zaclte
eboomei,
JA
Jh
/n
Middelburg.
35e -laan
3NHUIS
FEUILLETON,
«was dbo«
Dienstbode.
E-
IJVING TE KOOP:
m Heerenhui
grooten Tuin,
itige Biggen
rÉ, Vrouwepolder.
Bediende,
nke aankomende 1
ikkersknecht.
ras Rijwielheirstellei
in Knecht
rbeidersgez'^ ijl
Dienstbode» I U H A.
jienstbode,
Dienstbod».
N 'Noordweig 47
j Middelburg.
Dienstbodemkantoor,
iu, Aly. Ass. Kantoor
genhuisverzekering m»
eau inzake Huwelijken j
t zijne relatiën over
d. Inl. op aanvrage
RICHTIN6
van
urg Z.Z Dam 6 55/56.
efoon No. 149.
ïr in omtrek, staande
enboomgaard op hof
te Goes,
staling.
n te bekomen en ia-
jetten te bezorgen bfi
J. C. A. HUVERS te
bn den heer A. M.
REBEEKE, Voorstad,
met 10 Januari 1921.
sterstraat No. 13 te
ïans nog bewoond door
gsbriefjes in te leveren
ari a s. Kantoor ISAAC
alwaar nadere inlich-
ijgbaar.
rE KOOP:
itionsweg te Goes.
iding nader te regelen.
Sn te bekomen ten kan
itaris PILAAR.
FE KOOP:
atore van de Firma
LAN LE COINTRE
st worden
oiet kantoorarbeid ver-
nmelding schriftelijk
met Maart
DE JAGER, Waarde.
Terstond
Ie bevr. Firma DHUI^
Terstond
bij a boogaard, Ti®
rrijpskerke, Buttmge^
Maart a.s. gevraag^
ien jongen met
an en tegen 1
welijk der tegen wo
Uitgave van
1 a» Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO,
de Naami. ügd Goes
Hoofdbureau te Goes:
LANGE VORSTSTRAAT 219.
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg:
f1RMA F. P- DHUIJ - L- BURG.
Drukkers
0osterbaaa Le Cointre, Goes.
DeZeeuw
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG
Abonnementsprijs:
Prijs per 3 maanden fr. p. post f 3,
Losse nummers f 0,0(1
Prjjs der Advertentie^:
1—4 regels f 1.20, elke regel meer 30 ©ent
Bij abonnement belangrijke korting
Bewijsnummers 5 cent.
Em man één en toch vol van tegen-
«triïditfh&d^n.
ij, het maandschrift der vrij zromg-.demo
craten .,I>e Opbouw", plaatste Prof. Casi-
„jr een waardeerend artikel over Dr.
Kuype1, .waaraan wij dit merkwaardig slot
ontleênlen:
Toch werd daar grafwaarts gedragen
Jj ongekroonde koning, eens de meest
o-eliefdie ,en de bitterst gehate man van
ons land.
to man, groot van arbeidskracht en
oen veelomvattende kennis, die heel het
leven in zÜn uitingen in één machtigen
„reep wilde vatten.
"■Theoloog, gelieeide, journalist, staats
man volksvriend en volksvijand, beurte
lings geprezen en gescholden.
Een man van volharding en leven bij
en uit één beginsel, en toch een, die
de wisseling van het leven snel mee
maakte en zich telkens aan nieuwe situa
ties aanpaste.
Een schrijver en redenaar, die de tiee-
derste snaren der menschelijke ziel had
bespeeld en de felste hartstochten had
Een geloovige, die uit zijn diepste hoop
en verlangen leefde in de onzienlijke we
reld, en zich toch plaats- en goed en
naam en eer verworven had in de zien-
ljjke. L
Een mensch mtet kinderlijken ijaelheids-
zin soms en een verbluffende naïeviteit,
tegenover dingen van 't practisch leven,
en toch een kenner van wereld en leven
en mensclienhart.
Een persoonlijkheid, die zich heerschier
en leider wist en' voelde en als zoodanig
ontzag eisehte en kreeg, maar tevens een,
die zich als een zondaar voor God ver
nederde.
Een staatsman, die met vorstelijke eer
legraven wierd en in zijn leven dien om
gang met de grooten dier aarde niet ver
smaad' had en toch de man der kleine
lnyden, wier leven hij begrepen en ge
voeld en bemind had.
Een man, één en toch vol van tegen
strijdigheden.
Grafwaarts werd gedragen: Abraham
Kuyper."
Een kloek adres.
Tegen de gedachte, in de motie Groene-
w-eg belichaamd, heeft de Nederlandsche
Christen-Vrouwenbond in saamwërking
met enkele andere corporaties, een kloek
protest doen uitgaan.
Hij deed den Kamerleden onderstaand
adres toekomen.
„De Nedlerl. Christen-Vrouwenbond,
De Nederlandsche Vrouwenbond tot ver
hoging van het zedelijk bewustzijn,
De Vereeniging ter behartiging van de
Wangen dier Jonge Meisjes,
tennis gemomien hebbende van de mo-
door Mevrouw Groeneweg ingediend,
I voelen zich gedrongen ter kennis van
te College tie brengen, dat tegen de
®ann neergelegde gedachte bij hen ern-
4 ïge bezwaren zijn van principiëelenaard;
flat toch de gelijkstelling van de gehuw-
e en ongehuwde moeder bedenkelijk© ge
volgen met zich moet brengen;
dat zeer zeker de christelijke liefde
poond heieft uit deernis met de onge-
inwde moeder deze krachtig moet worden
'N eend krachtens barmhartigheid, welke
Vlo eiing der zonde ongerept laat;
aat evenwiel het scheppen van een recht
or de ongehuwde moeder tegenover den
h.,„ v? leiden tot minachting van het
leven' on^wr^cl1Grxg van het gezins-
welijk der tegen v/oor P. I T U
'cHeerArends- AGNES GIBERNE.
3GERD, 's.HeerArends'
lelburg wordt v00'dS|
svraagd in een ee
d gevraagd
lEUSE, Ierseke.
kuwelijkdertegenwoor
1 Mei f
bij dhr. JEROOB VEV
Krabbendijk».
Man ïfrde zicil.toornig van haar af.
11 van Zag ^0g Itost, hoe een uitdruk-
r mm'0<i m®delijden, die bij' haar
M eF/U 0ver zÜn &elaat
"V?».iÏÏea'" "tm
si,eMmgaretrdaCM? ZnU gij morgen
I w,fe' p" ?k ,ma8 ;niet. Ik wüde
I w&heid f0n' fjn zult mij de
I ham w„tsgfn'n et.is over Lor.d Cob-
„Ik weet L+ g'J Van dit gerucht?"
I' 0B>" zeMl p ^let,en Seloof er °»k met
..Benkf Smald kortaf,
koliek Waa'ip, dat hij weder Ka-
Iht geworden?"
:kaUUJTd Z1in' als het 200 was"
«Iedereen Ir i ket niet 200 is?"
'fijec heeft af dat hÜ ziia ket"
desladk dnia ^ZWOTe11' Het staut ia
.-ills dat a flkc woorden aangeplakt."
'jig de gevanplnfn zal hÜ wel sPoe"
de ^argJjt 'm0gel1 verlaten", z&i-
"^'sschien
dat eindelijk, voorzoover de Overheid
de gehuwde mpieder steun wil verleenen,
die steun veel zuiverder langs den weg
der verzekering dan door middel van eene
kostelooze Staatsuitkeering kan worden
gebracht;
redenen, waarom zij U met aandrang
verzoeken aan bovengenoemde motie Uwe
goedkeuring te onthouden."
Het adres getuigt van trouw aan het
beginsel; ien is een tegenwicht voor de
motie, die schaamteloos het beginsel van
gelijkstelling der gehuwde en ongehuwde
moeder propageert.
De Vrouwenbond blijvie goede werken
doen, en ontvange in ruil hiervoor den
steun van alle Chr. vrouwen.
Gebaat of niet?
Anderhalf jaar geleden heeft de heer
Ossendorp ©enige critiek moeten hooren
ovier zijn stemmen voor de Salarisw.et-
de Visser.
In de Bode van 30 Juni 1919 ont
vouwde hij de redenen voor die stem.
Daaronder is ook deze: dat duizenden
plattelands-onderwijzers onmiddellijk door
de wet werden gebaat.
Ben vriendelijke erkenning, dat ook de
openbare onderwijzers van de miljoenen
profiteerden.
Sedert dien tijd leidde diezelfde lieer
Ossendorp de demonstratie van openbare
en bijzondere onderwijzers tegen den per
soon van den minister ten het concept
salarisbesluit, uit genoemde wet voort
vloeiende.
Nu het salarisbesluit eindelijk defini
tief verscheen, wordt er van bate voor de
plattelandsonderwijzers niet gerept.
De ontevredenen, ook onder de bijzon
dere onderwijzers, zullen blijven ageeren;
en, de tevredenen houden zich stil.
Geen mooie houding.
Zeeuwsctie Stemmen.
CCXXIII.
't Verstand is een kostelijk geschenk
van den Gever aller goede gaven. Het
is een zegen, dien wij echter helaas dik
wijls alleen dan groot leeren achten, als
we iemand ontmoeten, die het rijke voor
recht van een gezond verstand te hebben,
moet missen, 't Is wiel treurig en ge
tuigend van ondankbaarheid jegens den
Schepper aller dingen.
Hoie vreemd het ook moge klinken, ©r
zijn mensch-en, die de waarde van het
verstand, of, om het uithieemsehe woord
maai" te gebruiken, van het intellect, on
derschatten. Ja, die zijn er.
Dat moeten toch wel bijzonder rare
lieden zijn, hooi' ik al zeggen. Nu ja,
al naar ge het neemt. Het zijn dezulken,
die denken, dat spierkracht alles is, alles
beteekent -en alles kan teweegbrengen,
dat intellect hierbij wel niet geheel waar
deloos is, maar toch vooral ook niet
te hoog moet worden aangeslagen. Het
zijn de socialisten en communisten, die
zoo oordeeten. Ziet ge, de werkman, die
is het, die in het maatschappelijk leven
feitelijk alleen recht op een goede plaats
en.ruime verdienste heeft. De ande
ren, och, ze gunnen hen het leven nog
wel, maar da's ook al. Die intellectuee-len
eten toch feitelijk maar genadebrood.
Wat produceert nu toch zoo'n profes
sor, zoo'n dominé, zoo'n advocaat, wat
voor practisch nut hebben we van die
studenten, die H. B. S'ers en gymnasias-
„Is hij reeds vrijgelaten? Zeg mij de
waarheid op uw eerewoord als ridder."
„Neen."
Haar gelaat .kleurde van blijdschap.
„Dan geloof ik niet, dat hij g:een Lol-
lara meer is; want waarom zouden zij
een Katholiek in den Tower opgesloten,
houden?"
„Waarschijnlijk oan hlem voor gedaan
kwaad te doen boeten", zeide Reginald
op drogen toon. „Maar daar gij mij
naar de waarheid hiebt gevraagd op- mijn
eerewoord als ridder, voel ik mij ver
plicht u te zeggen dat, als de be
richten waar zijn, Sir John Oldcastle niet
langer in den Tower is."
„Vrijgelaten?" vroeg Margaret.
„Hij is ontsnapt zegt men in
het holle van den nacht, en hij heeft
zich veilig verborgen, niemand weet
w;aar."
„Waarom heeft Kij zich verborgen als
hij Katholiek is, Reginald"
„Ik wéét niets van hem af; zijn naam
verveelt mij. Wij moeten ons haasten
om aan tafel te gaan, het is reeds meel'
dan tijd."
HOOFDSTUK XXH.
In een der bovenkamers van een hoog,
smal huis, dichit bij Londen Bridge, zat
ten? En dan die gehate chefs en bedrijfs
leiders en de verdere pennelilckers? En
de socialistisch opgevoede massa, die van
socialisatie zoo'n gansch andere opvatting
heeft dan de opstellers van het socialisti
sche socialisatie-rapport, droomt al, dat
al die hoeren, die jnet boorden loopen,
terwijl de werkman in zijn blauwe kiel
gestoken is, in de nieuwe maatschappij
er niet meer zijn zullen.
Wie ook maar een weinig met de men
taliteit der roo die arbeiders bekend is,
weet wel, dat zóó over het. intellect ge
oordeeld wordt. Ik herinner me b.v. dat
iemand bij een dreigende tram staking, toen
het ï'ood-georganiseerde trampersoneel in
vergadering bijeen was op zijn vraag,
of ook tiet kantoorpersoneel in den strijd
betrokken moest worden, ten antwoord
kreeg: „Laten die dooie vischjesvrcters
maar aan den arbeid blijven. Aan hen
hebben wé géén boodschap!"
Nu moeten de leidslieden der S. D. A. P.
in dezen voorzichtig zijn. Immers er zijn
ook onder die zoo wieinig getelde intel-
lectuetelen (onderwijzers, kantoorbedien
den, enz.) grotepen, die mee willen op
trekken onder de roode vaan. En, niet
waar, ieder stemmetje is er een, dus
voorzichtig wat voortaan. Maar dat gaat
nog zoo gemakkelijk niet. Men moge ze al
bij het proletariaat indeelen en spreken
van een hoeden- en pettenproletariaat,
de arbeiders denken er direct zóó nog
niet over. De zoo hoog geloofde solidari
teit werkt zoo vlug niet* door,
En zijn die roode heeren den baas,
wee dan al wat intellectueel heet. Voor
hen maakt men zich niet bezorgd. Hoor
slechts de snorkende taal van het com
munistisch manifest: „Wij hebben alle
tot nu toe eerwaardige en met vroom
ontzag beschouwde ambten van hun hei
ligen schijn ontdaan. Wij hebben den ge
neesheer ,den jurist, den priester, den
dichter, dien man der wetenschap in be
taalde loonarbeiders veranderd."
Dit alles is in Rusland inderdaad wer
kelijkheid geworden. Alles, wat maar
©enigszins tot de intellectueele kringen
kon gerekend worden, is daar grondig
uitgeroeid of geheel terzijde gesteld. Han
denarbeid had alleen waarde. Hersen
arbeid kon men missen. Althans zoo
meende men. Maar wat is gebeurd?
Toen men 't in den Bolsjewistischen
„heil"-staat een poosje zoo geprobeerd
had, moest men w el op dien weg terug-
keeren. Hetging hier als met alle prin
cipes van het communismie: ze bleken
in de practijk absoluut onbruikbaar, men
moest weer in toepassing brengen, wat
men eerst had verfoeid en verafschuwd.
De knappe bedrijfsleiders men heeft
ze tegen hoog loon moeten terugroepen
ien min of meer gedwongen aan hun
vi'oegeren arbeid gezet. Alles liep hope
loos in de war.
En hoe kon het ook anders? Terecht
schreef de Haagsche Post: „Wij leven
niet meer in een tijdperk, dat de mensch
holbewoner was, en alleen aangewezen
op zijn spieren om in zijn onderhoud te
voorzien. De w'ereld is zóó ingewikkeld
geworden, dat zij nog slechts kan blijven
bies,taan, zoolang den begaafden van geest
gelegenheid wordt gegeven hun gaven te
gebruiken. Zonder hoog ontwikkelde, be
kwame leiders is elke arbeid van de massa
tot onvruchtbaarheid gedoemd."
Nog eens, men heeft dit in Rusland
ondervonden. In de overwonnen landen
is men o,p den Russischen weg, zonder
dat men 't misschien zelf wilde, ook een
aardig eindje voortgeschreden. Tegenover
Sir William C'heyne druk te schrijven.
Op korten afstand van hem lag Githia
geknield bij een klein venster en keek
me-t meisjesachtige belangstelling naai' liet
voor haar ongewone tooneel. Het was
eerst drie dagen geleden, dat zij haar
vader op zijn terugreis van Coulyng
Castle naar de stad vergezeld had.
„Githa dacht, dat het haar nooit zou
vervelen naar de kalm vlietende wateren
van de Theems te kijken. Het was een
voortdurend genot .te zien hoe de kleine
bootjes verdwenen onder de bogen der
hrug, of de bewegingen te volgen der
statige zwanen, die af en aan zwommen.
Ook liet zij haar oogen dikwerf rusten
opi de 'hooge, donkere gebouwen op beide
oevers, zich afvragende wie daarin wo
nen zouden, en welke vreugde of smar
ten daar genoten of geleden Werden.
„Githa", zeide Sir William plotseling,
„gij hebt een goede, leesbare hand.
Wilt gij dit eens sp'oedig voor mij over
schrijven, kind?"
Githa sprong op om te gehoorzamen.
Hij legde een groot vel papier op den
'koffer, met veder en inkt.
„Er wordt nog veel over Lord Ciob-
hani en de voorgewende afzwering van
zrjn gelopf gesproken. Ik wil deze zijn
eigene verklaring aan verschillende mu
ren en gebouwen aanplakken, zoodat, ze
de ontzaglijke stijging dier kosten van
levens onderhoud met honderden procen
ten, maakte de stijging der salarissen
van de intellectueelen een belachelijk fi
guur. De handeriarbieiders wisten, veelal
door middel van het wapen der staking,
de stijging van hun loonen gelijken tred
te doen houden met die der levensmid
delen. Maar de hersenarheiders misten
zoo goed als geheel deze wapenen en
werden hiervan de dupe. Wie kennis ge
nomen heeft va,n de verhalen omtrent den
nood in Weenen, weet dan ook wel, dat
de middenstand daar zeer veel, zoo niet
het meies{e, van de ellende te lijden heeft..
Menige grolep van handenarbeiders ver
dient er aanmerkelijk meer dan de intel
lectueele arbeiders. Het is dan ook geen
wopder ,als men tot de ontdekking komt,
dat in de centrale rijken menige gedoc
toreerde en gegradueerde het baantje van
portier ,enz. gekozen heeft.
Zulk een toestand nu moet zich al
heel spoedig wreken. Hij is aller verderfe
lijkst, omdat de toekomst van een rijk toch
voor een niet gering deel ook hierin ge
legen is, dat alle krachten, gaven en ta-
Lenten tot ontwikkeling kunnen komen.
Ook wij, in Nederland, zijn reeds veel
te ver op dezen weg gevorderd. Door
allerlei oorzaken (wie de sociale en eco
nomische gebeurtenissen der laatste 5 a
6 jaar gevolgd heeft, wieet ze wel) is ook
te onzent de rechte harmonie verstoord.
Het is b.v. een feit, dat een gemeemte-
lijke putjesschepper in onze groote steden
(hoe noodzakelijk deze betrekkingen ove
rigens ook zijn) meer dan of zeker even
veel verdient als menige dorpspredikant
en kantoorbediende, dat een gemeente
werkman, politieagent en brandweerman
in diezelfde, plaatsen een inkomen "heb
ben, dat ver uitsteekt boven dat van
menigen intellectueelen "^arbeider, soms
hoofd van een gezin. Zulk een loonpolitiek
moet dringend worden herzien en kan
niet langer dan tot schade van het volks
welzijn worden gevolgd.
Menig gemeentebestuur heeft in dezen
schuld. In de loonregeling der gemeente
werklieden zat geen perspectief. Een vrij
gezel van 20 jaar verdient er veelal even
veel als een huisvader, die een groot
gezin heeft te onderhouden. Zoo was de
basis, waarop men voortbouwde,, verkeerd
en kwam er weinig goeds van het geheel
terecht.
Over de oorzaken van het hierboven
geschetste euvel zou nog veel te zeggen
zijn. Maar ik acht het beter dit nu niet
te doen. Lang niet de geringste acht ik
bet drijven der socialisten. Men ageerde
maar om hooger loon, nog eiens hooger
loon, nu eens. voor deze, straks voor
genë groep 'arbeiders, zonder het verband
met het geheel in het oog te houden.
Men was, gelijk de bekende heer Smeienk
onlangs in „Patrimonium" zeer terecht
opmerkte, bij al die loonacties niet sociaal
genoeg. Men kende alléén groens belang
en niet dat van het _gebeel. Als 't eigen
groepje Ier maar op vooruitging, wat kon
den dan die anderen hun schelen.
Zoo moesten de rechte verhoudingen
wel verbroken worden. De intellectueele
arbeiders waren niet bij machte, ook al
hadden zij gewild, om met zulke wapenen
den strijd te voeren en werden het kind
van de rekening. Steun van de spier-
arbeiders kregen ze niet, want zij waren
immers niet anders dan parasieten der
handenai'beidlers, levend ten koste van
het zwelet der laatsten.
Nu beweer ik niiet, datalle sociaal
democraten het met deze laatste bieschou-
iedeveen in het oog moet vallen. Kunt
gij er mij zes afschriften van maken,
Githa?"
„Ik wil het met vreugde voor u doen,
mijn vader, en ook voor hem. En zoo
spoedig ik maar kan."'
„Lees mij eerst Lord Gobhamts geschrift
voor, opdat ik zeker ben, dat gij alles
goed kunt lezen."
Githa ging voor hém staan en be
gon le lezen met haar heldere, duide
lijke stem.
„Ik, Sir John Oldcastle, ridder, en
Lord Ciobham, verklaar bij dezen, dat
het onwaar is, wanneer men van mij
vertelt, dat ik anders denk en spreek
over de Sacramenten der Kerk, dan ge
schreven was in de belijdenis van mijn
geloof, die ik aan de kerkelijke overheden
heb voorgelegd, en die indertijd opi ver
schillende plaatsen te Londen werd aan
geplakt. Mijn meening heeft op geen enkel
punt eenige wijziging ondergaan."
„Goed", zeide Sir William, „en dan
kunt gij ei' nog onder schrijven: Geschre
ven door Lord iCiohham in den Tower,
en van daaruit aan zijn vrienden ver
zonden."
„Best, vader," zeide Githa, en zij be
gon aanstalten te maken om te gaan
schrijven.
Haar vader zeide echter: „Wachit nog
wing eens zijn. Er zijn ook manuien ondier
hen, die een meer bezadigd enver
standig oordeel er op na houden en van
wie men mag aannemen, dat ze dit niet
doen uit politieke bij-oogmerken, maar
5 uit overtuiging.
Zoo schreef b.v. onlangs dhr. Gou-
driaan in het Volk: „Onder de arbeiders
zooveel is zeker heerscht een vol
slagen mistasting en een totale onder
schatting van de fundamenteele beteeke-
nis, die de intellectueele arbeid voor de
maatschappij bezit. De bourgeoisie heeft
dien daarentegen gewaardeerd."
Van de nivelteerings-theorie (voor her
senarbeid dezelfde belooning als voor
spierarbeid), wil deze sociaal-democraat
dan ook ten eienenmale niets wieten. Zoo
iets is onmogelijk, betoogt hij. Het kost
om te beginnien al oneindig veel mieer
om intellectueel- dan om handenarbeider
te worden. En bovendien, de ervaring
heeft geleerd, dat, wanneer men gaat ni-
velleeren, het aanbod veel minder wordt
en dan zit men ier mee.
Opmerkelijk is nog, dat dhr. Gou-
driaan er met nadruk op wijst, dat ook
in een gesocialiseerde maatschappij het
intellect noodig zal zijn, dus dat de ar
beidersbeweging moet zorgen het niet al
te zéér van zjch te vervreemden. Eer is
samenwerking géwenscht.
Zoo moet het socialisme ook hier terug
komen, gelijk dat wel meermalen het ge
val is, op teen vroeger ingenomen en-
jarallang verdedigd standpunt. Toch zal
dat moeite kosten, omdat bet nu eenmaal
niet gemakkelijk gaat de mentaliteit der
schare om te zletten. Deze oude plunje
zal niet zoo spoedig als afgedankt opge
borgen kunnen worden.
JAN VAN 't LAND.
Officiëele brandstichtingen in Ierland.
't Begint mooi te worden in Ierland.
Tot heden waren 'h|et de Sinn Feiners,
dio met de wapenen van moord en brand-
slicliting streden. Ejn hoewel menigmaal
de veronderstelling niet geheel en al onge
grond scheen, dat ook de Eingjelsche re-
geering tot het laatste wapjen de toe
vlucht had genomen, bewijzen kon men
dat tot heden nog niet.
Dat wordt nu anders. Officiéél is nu
door den bevelhebber der regeeringstroe-
pen, generaal Strickland, in Ierland een
nieuwe methode ingevoerd om de over
vallen op' strijdkrachten der kroon te be
strijden, een methode, die denken doet
aan de wijze, waaropl generaal Kitchener
in den Boerenoorlog de hoeven, die door
de vrouwen en de kinderen dei' in zijn
oog opstandig,© Boeren werden bewoond,
in vlammen deed oplgaan.
liet officieuse wordt nu officiéél. De
zoo veel besplroken represailles krijgen
officiëele sanctie. De Engelsche regee
ring getrouw aam haar min-edele tra
ditie gaat de leer van oog om oog en
tand om tand .in toepassing brengen. Een
fraaie houding voor een regeering!
Men weet, wat er in Middleton, graaf
schap! Uork, gebeurd is. E;r viel daar
Zaterdag een politie-afdeeling in een hin
derlaag. Onmiddellijk gaf generaal Strick
land bevel, dat de huizen van bepaalde
personen in de omgeving van de plaats
van den overval vernield zouden wórden.
Den bewoners Werd dit een uur te voren
aangezegd en zij mochten wel hiun kost
baarheden, doch niet hun meubelen in:
veiligheid brengen. Nadat het uur ver
oven, mijn kind, ik heb u nog iets te
zeggen. Vindt gij het verdrietig om van
avond alleen te zijn"
„Ik zal voor u schrijven, vader, dan
zullen de uren wel spoedig voorbijgaan."
Githa keek verlangend om meer te
hooren, maar waagde geen vragen.
„Ik wilde, dat Alfgar hier was in uw
plaats, dan kon hij met mij medegaam,"
zeide Sir William opi eenigszins spijti-
gen toon. Opgewekter voegde hij er bij:
„Er is een vergadering van Lollards in
St. Giles' fields, w'aarbij ik gaarne tegen
woordig zou zijn. Sir John Beverley zal
daar zijn om voor ons te spreken, en
ook Sir Roger Acton en vele anderen.
Sinds de toepassing dér laatste verorde
ning zijn wij gedwongen laat en na don
ker bijeen te komen op. eenzame plaatsen
en in het dieplst geheim, evenals de vol
gelingen van Christus in den ouden tijd."
De verordening waaropi Sir William
doelde, was van ernstige beteekenis voor
de partij der Lollards. Zij was onlangs
op bevel des Kouings uitgevaardigd. Daar
in werd bevolen, dat zij niet meer moch
ten prediken en 'dat zij de Heilige Schrift
niet in hun moedertaal lezen mochten.
Gehoorzaamden zij niet, dan werden al
hun bezittingen verbeurd verklaard, en
zij zelf ter dood gebracht.
(Wordt vervolgd.)
