No 4$
Donderdag 315 November
Mottriieis
scheriji
35e Jaargang
GIT HA.
RECHT»
l ADRES
ETTEW.
KOE,
dl benoodigd,
fee de Meid,
den
.raat
bekg-.vS]
te Brai®13
b Dienstbod0)
Het zal u tot mildheid stemmen.
iEn gij die, buiten Middelburg wo-
niende, dit leest, moge uw hapt be
wogen worden om ;in die plaats uwer
inwoning eeme ruime gave dm geld' of
in levensmiddelen of kléederem jte
schenken aan 'dia Commissie idle daar
de gifben verz,ajmelt.
agnes giberne.
tegen Besmetting.
Zeeuwsche Stemmen.
vil
HELENA"
Rotterdam V. v.
es Zaterdagavond,
endagmiddag 12 uur.
Woensdagavond.
erdam, Haringvliet
ver pand 78.
Goes big den heei
DE, Groote Kade
te Dordrecht bij
ZEMER, tele! ne.
im Erven G-. VOS,
I, telef. 2018
bevelend,
RDE J DEIKKI
ÉD. tjf 1)
e soortein
mt», 1489.
r iijj s o p g a a f
van zeven Jaw. j
3Bij met de GRAS*
aartoe behoorende
Bnkanten langs de
j in eeniga Water-
Middelburgs grond-
jorwaarden dfz®
i verkrijgbaar ten
len Notaris J. C.
GATE te Middel
Langedelft, alwaar
sbiljetten mosten
3rd vóór of op Oor-
eember I92Q
in gedeelten) i
nnemelijk bod j
jrten, hoogstam»
OTTING, Noord
ingen.
OOP:
Januari a.s.
uitersche Steen,
ER SE, DuiuzicW:
af te koop Paf
vteesch, f 1»®®
Schapenwlee»"
>t bij A. LEüNSBJ
liddelburg. hJ
A. J. VROEGOP
H
\k Bakkerskaecfat/j
relijk terstond
i>. s HeerAbtsker^;
et Mei /él
mOKNECHT, m
is met paarden 0
Serooskerke (lePe
oer dag en n*»*4'
Uitgave van
de Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO,
gevestigd t© Goes.
Hoofdbureau te Goes:
wANGE VORSTSTRAAT 219.
(Telefoon No- 11).
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DHUU L- BURG.
Drukkers:
Oosterbaan Le Cointre, Goes.
De Zeeuw
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG.
Abonnementsprijs:
Prijs per 3 maanden fr. p. post f3,
Losse nummers f0,0fl
Prjjs der Advertentiën:
14 regels f 1.20, elke regel meer 30 cent.
Bij abonnement belangrijke korting.
Bewijsnummers 6 cent.
COLLECTE VOOR WEENEN.
-Zaterdag 27 November a.s. zal te
Middelburg de collecte voor Weenen
plaats hebben.. -
iWiat daar itn Oostenrijk wordt gele-
Hletn het Is moeilijk te beschrijven,
maar het staat valst, djat zonder hulp',
toolmfeir veel hulp, de bevolking van
(plaatsen als' 'Weienen gedoemd is tot
ondergang. Immers Idle (sterfte is groo-
ter dan het aantal geboortende tuber
culose woedt er in de hevigste mate,
vooral onder de kleine kinderen. Voor
ben die moeten leven ,van een be
scheiden of zelfs van een tamelijk
mim inkomen in kronen is ongeveer
niets te- krijgen.
De prijzen toch der eerste levensbe
hoeften als melk!, brood', Jjoter, vet,
kaas en dergelijke zijn dermate hoog,
diat het overgroot© deel dhr bevolking
en Jpiet aan denken kan zich die aan
te schaffen.
Diep doordrongen, van al het ge
hoorde en gelezene over dezen jam
mer heeft net Comité, dat verleden
jaar met de zoo schitterende mede
werking der Zeeuwen in staat was
leemte groote zending! levensmiddelen
eö Meeren naar Weenen 'te zenden-,
gemeenïd' wederom /de hand aan de
ploeg te moeten slaan en te trachten
wederom de helpende hand te bieden.
Maar daarvoor is ook nu weer uw
aller steun noodig.
Denkt 'daaraan als de collectebus
bij u wordt gepresenteerd. Uwe giften
worden besteed voor geheel Wieenen,
voor allen die het noodi g heb
ben uit alle standen. Boor uw
gift bereikt gij oui zoo. te zeggen de
behoeftigen, uit de gansc-he bevol
king van hoo-g tot laag, draagt
gij 'bij tot leniging van de bittere el
lende die daar wordt geledien door
bijna allen, helpt gij mede om een
volk van den wissen ondergang te
redden.
Redtenkt dit "als gij uwe bijdrage
voor (de collecte bepaalt.
Het Comité tot leniging van 'den
(nooid' te Weenen,
|G. J. SPRENGER, Voorzitter.
HENRI DRONKERS, Secretaris.
Middelburg, 24 Nov. 1920. 1
Voor de gemeenschap.
De gemeentelijke gaswinkel te Amster
dam is opgeheven. In 1919 had hij een
verlies te hoeken van f22000.
Is dit zoo, dan blijkt al weer, dat de
socialisatie-idee, waarmee die S.D.A.P. m
1922 de kiezers bewerken wil, nog niet
tot de menscben is doorgedrongen, en
de geestdrift voor het werken voor „de
gemeenschap" nog kome-n moet.
Een waarschuwing.
Een waarschuwing, die houvast biedt
aan alle mjain van nuchteren zin in den
strijd tegen de overdreven loomopdrrj'ving
is wel die welke de beer De Miranda,
de sociaal-democraat, wethouder van Am
sterdam, de vorige maand tot zijn partij-
t E tl 1 L LET 0 Ni
31) - .0.
Lady Cobham zette voor het oogenblik
nare zorgen ter zijde en glimlachte. „Githa,
weet gij wej ^a(- yjg WOrdt, om eens
aan uw huwelijk te gaan denken?"
Ween, madame, ik bid u, ik ben nog
zoo jong," zeide Githa ernstig. „Margaret
is ouder dan ik."
„Voor Margaret heb ik ook mijne plan-
üen- Kunt gij raden, welke die zijn?"
„.Misschien hebt gij en Alfgar op dit
punt dezelfde gedachten, madame?"
..Gij hebt goed geraden. Maar er zijn
verscheidene hinderpalen. De voornaamste
1S. dat Alfgar het ongelukkige Lollardisme
aanhangt, terwijl Margaret ien hare gan-
familie Katholieken zijn."
Githa wilde er tegen opkomen, dat Mar
garet Katholiek was, maar zij bedacht
21<m en bleef zwijgen.
...En dan meet Alfgar zich nog een
ilaajn .maken. Hij heeft de uitgestrekte
rindeiijen en het vele goud niet van
Lady Cobham zweeg. „Weet gij van
ik spreek?"
genooten d-eed uitgaan, toen hij in „De
Socialistische Gids" een door hem voor
Amsterdamsche sociaal-democraten gehou
den redevoering weergaf, in welke hij
de loo-npolotiek zijner eigen partijgenooten
onder handen nam.
Hij wees er hen op, dat in den strijd
der arbeidersklasse geen oogenblik mag
nit het oog verloren worden het verband,
tusschen loon en prestatie, productie en
prns.
En wanneer zij dan vragen of dat ook
moet onder „de heerschappij" van het
kapitalisme, dan antwoordt hij: natuurlijk,
zeker; en wel om de eenvoudige reden,
dat een bedrijf dat met verlies werkt,
niet kan bestaan.
Er zijn toch bedrijven, waar men de
productiekosten niet ad libitum verhoo-
gen kan. Ziet naar 'het gasbedrijf, dat
op weg is noodlijdend te worden, ter
wijl men toch op goede gronden de ver
wachting koesterde, dat voor verwar
mingsdoeleinden zijn ontwikkeling nog
slechts in de aanvangsperiod-e stond.
Maar de petroleum loert op haar oude
plaats, en in vele arbeidersgezinnen
heeft zij dez-e weer ingenomen.
Is nietmet de wasch hetzelfde te
verwachten? Wordt de prijs te hoog,
dan dwingen wij onze vrouwen en moe
ders deze „ipest" van het arbeidersgezin
in huis tey houden of weer te halen.
Uw antwoord ligt alweer gereed: dan
moet hei tekort maar uit de belasting
worden bijgepast.
Dit zou wel een fraaie bedrijfspolitiek
zijn! Stel u voor, dat deze de grondslag
zou zijn yoor de gesocialiseerde bedrij
ven. Dat is het tegenovergestelde van
meer -waarde -theorie
En wat zou het de arbeidersklasse
van Amsterdam, die thans zulk een
belangrijk deel van de belasting op
brengt, ba,ten? Zij zou de tekorten van
dit en van andere bedrijven ook op haar
belastingbiljet weervinden ten dus
toch m oefen betalen. En deze tekorten
zullen ienefm zijn, want men zal toch
de geheele bevolking het recht moeten
toekennen van een dergelijk bedrijf ge- i
bruik te maken. Geldt de hulp daaren
tegen slechts armlastige of door ziekte
geteisterde gezinnen, dan kan men zich
evenzeer bedienen van het particulier
bedrijf.
Hoe gij Ide zaak keert of wendt, gij
zult altijd tot het resultaat komen, dat
geen bedrijf op den duur houdbaar is,
indien bet niet opbrengt wat aan grond
stoffen, onkosten en arbeidsloonen er
in is gestoken. En dan nog zijn er
grenzen welk-er overschrijding het be
drijf in de positie brengt van de slak
onder bet zout.
Er zijn, zegt de Amsterdamsche wet
houder, een aantal Overheidsbedrijven, die,
zoo niet met verlies, dan toch stellig
zonder winst werken. Wanneer men daar
tegen aanvoert, dat de bedrijfsleiding te
duur is of onbekwaam, dat er te, veel
uitgegeven wordt aan toezichthoudend per
soneel en dat er is een staf ambtenaren, i
die de lijn trekken, dan antwoordt de
heer De Miranda daarop, dat de organi
saties van het personeel ook eens de
hand in eigen boezem moeten steken en
neemt haar bestuurders aldus onder het
mes: j i
Van de duizend-en-een bepalingen,
omtrent rechten en verplichtingen we
ten vele bestuurders alles; van het be
drijfsleven daarentegen zeer weinig. Het
„Van Lord Cobham?"
„Dacht gij dat waarlijk, Githa?"
Githa aarzelde een oogenblik en ant
woordde toen eenvoudig: „Neen."
„Zeg mij dan den naam, dien ik bedoel."
„Madame, als het de naam is, dien ik
vrees den zou ik willen zeggen, dat
het nooit zal gebeuren."
„Welke naam? en wat zal nooit
gebeuren?"
„Arnold Savage," bracht Githa uit.
„Hij zal u huwen, Githa."
Githa drukte een oogenblik hare lip
pen opeen. „Madame, dit is een zaak,
waarbij de toestemming van twee zijden
noodig is, en niet slechts van eene."
„Toestemming!" Lady Cabham lachte
even bij' de bloote gedachte, dat iemand
zou weigeren toestemming te verleenen,
wanneer zij iets verlangde. „Gij zult hem
huwen, Githa."
„Het kan nooit gebeuren," herhaalde
Githa.
„Weet gij niet dat hij u met groote
toewijding liefheeft u heeft liefgehad,
van het eerste oogenblik af dat hij u
gezien heeft?"
„Dat is mij onverschillig. De liefde komt
geheel van één kant. Madame, ik smeek
u, hoor mij! Ik kan Arnold Savage niet
huwen."
„Kunt gij niet! Maar het is mijn wil,
dat gij hem huwen zult, en dat spoedig."
I rjormamint-Tab letten!
I vernietigen de
mond en keel en beschermt
verband, dat in alle bedrijven bestaat
tusschen de techniek van het bedrijf
en die der loonregelingen, ontgaat hun
te eenenmale. Zoo min mogelijk toon
groepen en dan een onderling verschil
van enkele centen, verder een systema
tisch „overhevelen" van de eene groep
naar de andere en ;als het niet verder
kan, dan de bovenste groep naar boven,
met als onvermijdelijk gevolg het optrek
ken van al wat daar beneden is
dit is op het gebied der loonpolitiek
van Overheidspersoneel tegenwoordig de
hoogste wijsheid.
Mag ik hier wel spreken van „de
hoogste wijsheid". Ik geloof toch, dat
er een nog hoogere wijsheid bezig is,
zich te ontwikkelen, en wel: alle loon-
trekkenden in de openbare bedrijven
worden ambtenaren, werkende onder het
stelsel eener centrale loonregeling, die
een elk, welk beroep hij ook uitoefent,
hoe zijn praestaties ook zijn mogen en
ongeacht dein invloed daarvan op het
bedrijf, zijn hokje aanwijst, waarin hij
behoort en als regel zijn leven lang
blijven mag. Door sommigen wordt bo
vendien het vooruitzicht geopend, dat
deze ambtenaren-epidiemie bet geheele
bedrijfsleven zal aantasten. Welk een
vooruitzicht vol bekoring 1
Meent nu niet, dat ik laatdunkend
oordeel over het ambtenarendom en
over zijn voor de gemeenschap absoluut
noodzakelijken arbeid. Tegenover Pro
fessor Diepenhorst heb ik de ambtena
ren herhaaldelijk en uit volle overtui
ging in bescherming genomen, maar de
hemel beware de mienschheid, als in
het keurslijf der ambtenarenreglementen
de gesocialiseerde bedrijven en in
dustrieën moeten geperst worden. Ik
denk, dat de rechtspositie alles, het
bedrijf niets zal 'gaan beteekenen."
Het klinkt inderdaad, om met De Am
sterdammer te spreken, als uitingen
van wanhoop. „Maar zij houden een in
drukwekkende waarschuwing in, omdat zij
komen van een man, die het uit kracht
van zijn functie weten kan en die als
onverdacht getuige te beschouwen is."
Monotoon klinkt het in de Bijbeltaal
van het Oude Testament„Zoo waren
alle de dagen zijns levens jaar
en hij stierf." Daaraan dacht ik 'dik
wijls in de weken, die achter ons lig
gen, waarin ons is ontvallen een groo
te, een ze-er groote in Israël, over
wiens ongekende werkkracht we juist
een vorig maal nog! schreven. En oók
op. hem is van 'toepassing, 'wat we
in het Oude Testament nu en dan
lezen„en zijn kinderen begroeven en
beweenden hem", met dit ondierscheid
dan dat niet alleen zijn natuurlijke
maar ook' zijtn geestelijke kinderen,
dae hem zoo gaarne als hun. vaider
beschouwden, over hem rouw bedre
ven en nog bedrijven.
Zeker, wij waren reeds weken lang
op den dood van dr. Kuyper voor
bereid en onverwachts kwam de slag
allerminst. Maar toch trilde er niet
een snaar in onze ziel, die anders'
zoo spoedig niet trilt, toen we opdien
Maandagavond pf Dinsdagmorgen het
telegram lazen:' Dr. Kuyper js zacht
en kalm gestorven. Bij zijn dood was
liet, zooals 't altijd, was tijdens dr.
Ruypers leven, als we hem zagen, en
hoorden, omschrijven konden we
die ontroering niet, we gevoelden
ze alleen.
Wat dwong hij toch altijd onze stille
bewondering af. En hoe vervulde hij
ons nog op zijn sterfbed met heilige
jaloerschheid". Wat zouden wij1 ill len
begeeren een sterfbed te hebben als
de overledene. Voor lijden werd hij
gespaard, en een zwaren doodstrijd
eeft hij niet gekend. Bij volle bewust
zijn kon hij van al zijn kinderen en
enkele zijner intiemste vrienden af
scheid nemen. Het was hier een heer
lijk ingaan in 'de vreugde des Heeren,
een zachtkens dragen door de Engelen
Gods van de ziele in de lichtzalen
des hemels en een gaan tot Jezus,
door Wiens Middelaarschap hij alleen
wist de zaligheid te kunnen beërven.
Roerende, diep-ernstige oogenblikken,
waarin zij, die den stervende lief en
dierbaar waren, heete tranen mossten
schreien, maar toch tegelijk van hun
gelaat de glimlach der dankbaarheid
niet konden wéren.
■Nogmaals, daar trilde in ons aller
hairt die snaar van 'den weemoed', dof-
klinkend, maar toch met den grondtoon
vap die Joibs-helijldenis„De Hieerie heeft
gegeven, de Heere heeft genomen, dia
i Naam des Heeren zij geloofd." En we
gevoelden bet allen, hier zijn ten volle
bewaarheid, de dichtregelen:
Hoe zacht zien wij de vromen
Ben dood hier, zonder schromen
Blijmoedig tegengaan.
I Veel woorden, maar toch ook weer
niet te veel, zijn aan de nagedach
tenis van dr. Kuyper gewijd. Vriend
en vroegere vijand hebben als om
i strijd de groote gaven en vele talen-
ten van den overledene geroemd, al
vergat niet één Christenhierbij hét
Soli Deo Gloria. Immers het was toch
God, die ons in onzen ontslapen lei
der zoo ontzaglijk veel heeft geschon
ken.
Behalve aan zijn sterfbed denken
j we ook onwillekeurig aan zijn begra-
j fenis, die, gelijk terecht in ons blad
i werd opgemerkt, als die van een vorst
was. Uit alle oorden deis lands, van
Dollard tot Schelde, waren ze Vrij
dag 12 November in .de Residentie
saamgestroomd, die mannen, die jaren
achtereen onder en naast (Kuyper in
groote geloofskracht hebben gestreden
dein heiligen strijd tegen ongeloof en
revolutie. Zelfs de liberale pers ont
kwam piet aan den indruk, die ook
hiervani uitging en gaf fijingevoelde
verslagen yan deze diep-aangrijpenidé
plechtigheid',
j En nu, terwijl het reeds weer twee
weken geleden is, dat (de groote slag
viel, kunnen wei 't haast nog niet ge-
looven, idat we nu voor altijd, voor
goed, afstand van hem hebben moeten
doeP, dat we nooit meer onder zijn
leiding den machtigen .gtrijd voor onze
j beginselen zullen kunnen voeren. Die
gedachte js nog te diepi van inhoud.
„Neen, madame."
Githa's bleeke lippen konden die woor
den nauwelijks uitspreken. Zij wist hoe
volkomen zij in deze zaak in de macht
der barones was.
„Gij zegt: „neen". Maar ik zeg: „ja".
Lady Cobhams liefkoozende hand werd
teruggetrokken, en in hare donkere oogen
was een glans van misnoegen.
„Ik ben niet gewoon dat men zich hier
in huis tegen mijn wil verzet. Githa, ik
sta er op, dat gij Arnold Savage huwen
zult. Ik verlang van u volkomen onder
werping aan mijn wil, of gij zult nooit
weer dezelfde voor mij zijn, die gij tot
dusver waart."
„Madame, ik kan niet," mompelde
Githa, met wanhopige beslistheid. „Als
u slechts wist hoezeer ik hem veraf
schuw, welk een afkeer ik van hem heb",
Hier zweeg zij even. „Neen, ik mag niet
zeggen, dat ik eenig memsch verafschuw,
maai' ik voel mij tot niemand minder
aangetrokken, dan tot Arnold Savage."
„Gij zijt slechts een kind en kent uwe
eigene neigingen niet. Verbeeldt gij u, dat
gij de voorkeur geeft aan Thomas Cob
ham of aan een ,ander uwer bewon
deraars?"
Wezenlijk, madame, zij zijn mij allen
even onverschillig, behalve dat ik het
minst van Arnold Savage houd."
„Gij hebt heden lust tot tegenspreken.
Maar ik zal toch mijn wil doorzetten
in deze zaak, Githa."
j Zij liefkoosde de bleeke wangen van
j het meisje. „Het is omdat ik u liefhieb'
I en u gaarne een goed huwelijk zou zien
1 doen. Arnold Savage is, zooals gij weet,
den Lollards niet ongenegen."
„Hij!" herhaalde Githa. „Madame, hij
geeft om niets dan om aan dames het
hof te maken en pleizier te hebben."
,„Gij zijt onrechtvaardig. Hij zou twin
tig maal van een Katholiek een Lollard
worden om een glimlach van u te win
nen."
„Ja, en hij zou even dikwijls van het
Lollardisme tot het Katholicisme terug-
keeren om ©en boozen bhk van priester
of monnik te vermijden," zeide Githa.
„Van zulk eene stof worden de getrouwe
Lollards niet gemaakt."
„Gij zijt geene ware edelvrouw, anders
zoudt gij de toewijding van iemand, die
voor u zou willen sterven, beter op prijs
stellen."
„Madame madame u kent hem
niet," zeide Githa met vuur. „U weet
niet welk eene geringe innerlijke waarde
hij heeft. Hij doet zich aan u andersj
voor dan aan anderen. U spreekt tot mij
van uwe liefde, en waarlijk ik heb alle
reden in die liefde te gelooven; maar ik
zou even gaarne zien, dat u mij wegens
mijn Lollardisme in de handen van bis-
Voor.ons bewustzijn is 't altijd nog pf
de groot© kracht van dr. Kuypietr zich
in dienst van onze partij stelt of hij
nu pog het commando geeft. j
'En toch we zullen het zonder hém
moeten doen. Daarvan moeten we ons
helder rekenschap geven. Dat stemt
aan den eenen kant weemoedig. Maar
laten we toch ook anderzijds niet on
dankbaar zijn en het bedenken, hoe
zeer hij ons arsenaal met wapenen
van die beste soort heeft gevuld. Wij'
staan niet met leege handen. Integen
deel. als we ons overeenkomstig den
leiddraad van dr. Kuyper in den wa
penhandel oefenen, staan we in Gods
kracht sterk, want hij heeft ons een
onwaardeerbaren schat nagelaten.
Terecht werd' het dezer dagen opge
merkt Wij kunnen veel bederven en
veel goedmaken, nu dr. Kuyper van
ons is heengegaan. Wij kunnen ijverig
wieden op den akker, ,waar het zaad
opkomt, wij 'kunnen ook veel laten
verstikken (door ongeloof, ontrouw en
traagheid'.
Eerste eisch is daarom, en die geldt
vooral ook in Zeeland,, waar nog veel
te veel lakschheid, die bedenkelijk veel
taal lijken op| onverschilligheid,
eerscht, dad wiji met nieuwen moed
beginnen dr. KUyper's geschriften te
bestudeeren. Zijn stem kunnen wij niet
meer hoorem, maar hij kan wel tot
ons spreken, ook nadat hij van ons
is heengegaan. Hij' heeft zoo ontzag
lijk veel geschreven en wij hebben
zulk een ruime keus, waarbij het he
laas direct moet worden erkend, dat
wij' ('dit tot heden veel te weinig heb
ben gewaardeerd. Uit moedwil of on
wetendheid lieten maar al te velen na
uit deze goudmijn heerlijke schatten
op te delven. En dat moet in de eer
ste plaats anders worden.
Diat er ook verder in onze gele
deren eenheid hlijvel Het zou jam
mer zijn, indien we onzen tijd gingen
verbeuzelen aan allerlei kibbelpartij-
tjes en ruzietjes over in den regel
toch zoo onb steekenen de kwestietjes,
Dat uit ons midden ide tweedracht ge
bannen blijve, temeer waar (de tijd eer
meer dan minder ernstig is dan toen
dr. Kuyper in 't heete van 'den strijd
gewikkeld was. Men hoopt ter linker
zijde hoe waardeerend men ook
overigens over onzen ontslapen lei
der schreef en oordeelde dat wij
uiteen zullen vallen. Maar laten wij
het toch bédenken, dat er een heilig
cement van eenheid is, dat ons hij
een moet houden, ondanks enkele mee-
ndngsverschillen op» sommige onderge
schikte punten. Het gaal in den poli-
tieiken strijd nog altijd, altijd weer over
deze alles-beslissende vraag: vóór of
tegen den Christus, het Evangelie of
de revolutie. En ik' geloof niet, 'dalt
er een tijd geweest is als de onze,
waarin dit duidelijker aan het licht
is getreden.
Wij moeten voorwaarts. Hoe gaarne
wi] misschien in den geest nog' een
wijle zouden willen vertoeven bij het
graf van dr. Kuyper, ide ontslapene
zelf zou het, als nij zijn mond' nog
kon openen, ons toeroepen„Aan den
arbeid!" Ons wacht veel werk. En
zeer terecht merkte Dr. K. Dijk het
in het eerste nummer van „de Refor
matie" op:
„Het sociale .leven vooral verkeert
in groote onrust. Het gist en woelt en
schop Arundel overleverde, dan dat u mij
aan Arnold Sav,age tot vrouw gaaft."
„Ik had zulke woorden niet van u ver
wacht, Githa."
„Madame, ik heb altijd mijn biest ge
daan, mijn plicht tegenover u getrouw
te vervullen, maar nu vraagt u mij iets,
dat ik niet doen kan. Ik kan mijn hart
niet aan Arnold Savage geven."
„Gij zult uw hand geven, al kunt gij
uw hart niet geven," zeide Lady Cobham
op kouden toon. „Ik heb over deze zaak
met Lord Cobham gesproken, Githa, len
indien er niets tusschenbeide komt
denken wij nw huwelijk in den herfst van
dit jaar te vieren. Zal dit u troosten,
dwaas kind? Gij zult geen schildknaap
huwen, maar ©en ridder. Sir John heeft
beloofd die verandering zoo spoedig moge
lijk voor u te bewierken."
Githa had een gevoel, alsof haar laat
ste steunpilaar haar ontviel. Begeerde Sir
John Oldcastle werkelijk deze viereeni-
ging? Zij had. zich nog goed gehouden
bij de gedachte, dat zij zich tot hem
wenden kon. Het was het laatste red
middel, dat haar nog - overbleef. Alfgar
kon medelijden hebben en met haar mede
gevoelen, maar hij kon niet helpen. Zij
had niet de flauwste hoop, dat hare
ouders tusschenbeide zouden komen.
(Wordt vervolgd.)
ril
