ÏVo 22)
Woensdag 23 Juni I
34e Jaargang
Staten-GeneraaL
FEUILLETON.
DE PEIGRÏMVADERS
Provinciale Staten van Zeeland.
Uitgave van
Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO,
gevestigd te Goes.
Hoofdbureau te Goes:
RANGE 'VORSTSTRAAT 219.
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DHUIJ L." BURG-
Drukkers
Oostte'rbaan Le Cointre, Goes.
Zij. die zich' met ingang van 1 JULI
op „DE ZEEUW" abonneeren, ontvangen
de tot dien datum verschijnende nummers
kosteloos.
De abonnementsprijs bedraagt van 1 Juli
Bf f 2,50 per kwartaal.
Tweede Kamer.
i Pet is niet vlot geloopen met de
jalhaJndeling) der laatste artikelen van
jdö lager-onderwijswet. Het gold mja,ar
jeem piaar artikelen, maar ©en er van
regelde de dubbeltje:s-quaestie; en dat
is altijd! een teerel De laatste loodjes
wegen daardoor ook hier het zwaarst.
Maar de laatste sprekers waren ook
(het vervelendst, met nam© de heetj
jOtto, wegens' zijn steeds betoonde bet
weterij en alzijidig© would-be kennis
bij zijn collega's, blijkbaar ongeveer
het minst .vaii -allemaal getapt; en het
-vpajndiglst, miet name d© neer ter Laan,
Rie zelfs d© opmerking uitspuwde dat
hij zich' door den minister niet zoq,
•laten „bedu.vielen", en het waintrou,-
wigst, met parn©- dei oud-liberale heer
Dresselhuys, Üi© Idie bij'z onder© school
besturen der toekomlst verdacht maakte
door de .bewering dat zij uit het door
den minister goedgekeurde artikel '198
©en slaatje zouden slaan voor parti
culiere beurs.
Meer dam één spreekwoord schiet
ons ondier 't schrijven vail dit verslag
te binnenbij' 't scheiden van de markt
leert Meln de 'kooplui kennendit geldt
voor jle sprekers van links, 'die zich!
tegen d'e Rijks tegemoetkoming verzet-
Sten, jte weten D-refeselhuys (vrij lib.),
.Otto (unie lib.) Teenstra (vrijz.' Rem.)
en B. ter Laan (see. dtenii.) En wat
de vijanidschap' bij' link's tegen 'de vrije
school en het Christelijk onderwijs aan
belangt, waarvan in netten vorm de
©uÖ liberaal, en op; onbeschaa$den
toon -d© sociaal democraat blijk gaven,
hierop! paist .allicht 't spreekwoord van
•den vos, die jvel zijn haren verliest)
doch niet het .andere. En d© scherpe
uitval yan E. ter Laan, nog wel een
lid 'der 'BevMdigiingiScomteisBie telgen
het artikel ©n den minister en de
rechtsche verdedigers, ©en uitval, die
zijn stem tegen het ontwierp voorspelt,
brengt 't spreekwoord van de pijl van
dein Paxth in herinnering. En dan over
't geheelwelk een drukte voor een
omelet, zou de Franschman zeggen.
Men wist nu toch eenmaal dat de
schoolbesturen recht en aanspraak
hadden op' vergoeding voor de over
neming van terreinen en schoolgebou
wen door de gemeenten.
[Zij kort aangeduid boe de quaesti©
stiiat. v
*jAït. 198 bepaalt dat Voor de ter
reinen en gebouwien van bijzondere
scholen, die 1 Jan. 1920 in gebruik of
in aanbouw waren d© gemeenten, te
beginnen 1 Jan. 1922 een jaarlijksch©
vergoeding uitkeerön, berekend over
Be geschatte waaide miet inbegripi van
de schoolimenbelen, ©n wel zooveel ten
honderd! van de geschatte waard© als
d© 3 pet. rentageVe'nde Nat. Schuld
iop( dén eersten beuïlsldag: van bet jaar
der schatting bedraagt, met een half
(procent vermeerderd. Dat komt neer
op 6V2 procent.
IDiit artikel 'willen de linkische hee-
retn! nu wijzigen; enkelen dreigden al
19) _o_
D'e heer Carver zag hlem met deernis
aan. „Ik heb mijn zoon moeten missen",
sprak hij bij zichzejven, „maar hij, hij is
alleen," 'en uit volle meewarigheid ging
hij den heer Bradford opzoeken. De eer
waarde ouderling was bezig, op den grond
gezeten, bundels van riet ten biezen te
maken die dienen molesten om de- wonin
gen te overdekken. Hij was niiet sterk
genoeg om balken te maken, ook niet
bekwaam .genoeg om als metsielaar te
werken. Hij had zich daarom eenvoudig
gewijd aan het binden van de bossiem
biezen en het slijpien van ihet timmer
mansgereedschap. Gezeten in het midden
van een menigte biezen, den Bijbel open
geslagen op ©e nboomstam naast zich,
met de bril op den neus om zijn ver
zwakt gezicht te hulp te komen, sloteg
de heer Brewster de oogen op naar den
gouverneur met eten zoo htelderen, zoo
kalmten blik, dat de heer Carver uit
riep: „Och, wat zou die arme Bradford
gelukkig zijn, als hij dien vrede had, die
van u uitstraalt."
„Den vrede geeft de Heer", zeide de
beer Brewster op ernstigen toon; „maar
onzen broeder gaan in deze oogenblikken
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG.
'Abonnementsprijs:
Prijs per 3 maanden fr. p. post f 2,25
Losse nummers f0,05
Prijs der Advertentiën:
1'4 regels f 1.12, elke regel meer 28 cent.
Eenzelfde adv. 3 maal geplaatst wordt
2 maal berekend.
Bij abonnement belangrijke korting.
Kleine advertenties 75 cent.
Bewijsnummers 5 cent.
miet verwerping. inldien hun wijzigings*
voobstelleni worden afgfesteMd. Het mfe's
Ruls opt id© keel!
|De neier 'O Ito steldé vo'or 'die ver
goeding elk jaair miet 5 pirocent te
vermïirijderen, zoodat na twintig jaar
ld© school, enz. iö geconfiskeerd.
Dit voorstel vohd' Haldelijlc steun bij
Ide heetren Ter Laan en Teenstra; doch
weid! bestreden door den heer v. d.
Molen, idie terecht we'es o-pi de gTOote
offers, welke die bijzondere scholen
steeds voor hn'n onderwijs hebbtein ge
bracht en op( d© praktijk/ wielke hij
met ©ein voorbeeld toelichttewanneer
men een huisj huurt a 7 pet, Rati
krijgt men het toch ook niet in zijn
hoofd pim| ina twintig! jaar te zeggen:
ik h!eib Inu 20 X 7 140 procent
jbetaalid) het huis is dus mijn eigendom.
Bovendien is (d© lagere rente onbillijk,
dewijl er toch otiBerhoud en rente
verlies! valt te boeken.
(Dia heer (Rutgers voegde hieraan to©
de wAaïschnwing:plast'op; want als
gij. artikel ,198 verwerpt (aius 'de ver-
goddïng afwijst), [Ran is dat een voor
deel voor die bijzonder© scholen, want
dan m'oeten da gemeenten zelf gaan
bouwen, en JcL'alt zal haar heel wat
'duurder uitkom'en, want de schoolbe
sturen geven hu de scholen aan de
gemeentebesturen tegen ©en 'heel wat
ntinidere watirfle dan nn te bouwen
Scholen Zoujdien kosten. Want Men be
denke wiel(die schoolgebouwen zijin
volledig het eigendom v;an d© op-
richtersi, die zionder één cent .sui>
Siiidae Icfo scholen bebbien gebouwd.
De subsidies dienden alleen om de
exploitatie mogelijk' te maken.
|Nu maken idie heer Tter Laan c.s,
z,ich druk of de terug, te betalen gel
den gtoeid' worden besteed'. Maar wat
hebben zij daarmlelde te maken Zij
hebben nooit ©en cent voor d'e bijzon
dere scholen gegeven. Abt. 198 geeft
aa)n de schoolbesturen geen enkel voor
deel. Deze besturen hadden bet v-olle
recht om' nn tot ide gemeenten te zeg
gen: Bouwt nu zelf maar de scholen,
die g© noodig hebt. Maar dat zeggen
ze niet. 'Zij' ohdlerwetpleh zich aan de
wet en geven idie; school tot veel ver
minderden prijs aan d© gemieenten
over. Maar zegt de heer ter Laa'n;
en de ,arid!erein stemmen hiermtee in,
stel je toch eens voor dat die scholen
over 70 jaren nog bestaan, dan zou
men 70 jaar rentei moeten betalen;
doch idat is juist een: buitensporig voor
deel voor jd'e optembar© kas. Men kan
toch! veel beter 70 jaren een matig©
rente betalen dan over 20 jaar een
nieuwe school bouwen. Dan heeft men
immers de bouwkosten plus de rente
daarvan te betalen.
(Zoo is 't, voegde de heer Snoeck
Henkemdns (c. h.) er ,aan toe. 1
Er is gezocht naar een billijke rege
ling om de gemeentebesturen niet al
te zwaar te belasten. De regeling welke
d© minister nu voorstelt voldoet aan
billijk© e'ischen. In de residentie wor
den door het gemeentebestuur scholen
tebouwd van f400.000. Waarom zou-
en de schoolbesturen dan niet het
recht hebben hun scholen te verkno
pen om van de gemeente ook zulke
kostbare scholen te eiiseheti? 1
[De vergoieidingen, welke- worden ge
geven, komen ook niet ten goede aan
de leden der schoolbesturen, zooals
de beer Dtesiselhuys insinueerde. Die
zware golven over het hoofd. Ik zal trach
ten zijn hart voor God len in het gebied
te doorzoeken, omdat .on'ze waarde vriend
en herder Robinison hier niet is, wat
ik alle dagen betreur"'.
„Zou hij reeds dood zijn?" sprak de
heer Carvter ontsteld.
„En met Christus", hernam de heer
Brewster: „de dood scheen hem slecht?
een stap tot het leven".
De huizen verrezen langzaam. De onge
huwde mannen, of zij die hunne vrou
wen in Engeland hadden achtergelaten,
zooals Samuel Fuller en vel© anderen,
waren .aangezocht zich bij ©enige familiën
aan te sluiten, ten leind© |een kleiner aan
tal woningen noodig te hebben.
William Bradford had zich tot den heer
Carver gewend, met die vraag:
„Wilt gij mij in uwe woning opnemen?"
„Uw God is mijn God", antwoordde1 de
gouvejjf eur, „ien mijn dak is ;uw dak".
An#, had de oogen neergeslagen, om
hare teleurstelling niiet te laten blijken.
Na zoovieJe maanden op de „May Flower"
te hebben doorgebracht, zondier dat bet
haar mogelijk was geweest de, eenzaam
heid of het vertrouwelijke van bet familie
leven te genieten, had zij gehoopt op het
land iets terug te vinden v.a,n die vredige
eenheid, die het kleine huis in Leiden
kenmerkte; de tegenwoordigheid van den
heer Bradfort voegde ier een nieuw ele-
f 9
wordt door 21.000 arisen erkend
als het beste versterkingsmiddel
voor Zenuwen en Lichaam."
gelden zijn. boog noodig vooir bet be-
waarschoolonderwij's.
(Ook de beer Lobman kwam met
nadruk op tegen 'de voorstelling alsof
art. 198 de schoolbesturen met on
rechtmatig© bedragen zou verrijken.
Zijn rede bevatte rake zetten, miet
schero'zinrii-gheijdi bedacht en miet fij
nen humor uitgedeeld'.
(Anderen, aldus ld© heer Lohmlah,;
hebben gezegd dat wij vroegen terug
gave yan hetgeen wij' heli beri. uit'ge--
geven voor onze scholen. Doch 'daar
van is gieen sprake. Men vraagt: wat
willen jde hleeren doen met. dat geld?
Zij worden in eens schatrijk als hun
180 miljoen wordt teruggegeven voor
gebouwen. Als men dat 'nu zegt, dan
nebben de beeren vroeger
weinig schaamtegevoel ge
toornd, dat zij: ons die 180 mib
joen hebben laten uitgeven
voor de scholen, waaróp wij
recht haidden. Toen deed men
of dit van zelf sprak!
[Het zijn echter geen 100 miljoen.
De heer Dresselhuys is een man van
zaken. Wil hij; zé voor de helft
overnemen?
De zaak is doodeenvoudig dezeTot
dusverreonthield men ons, wat ons
toekwam; voor -onze scholen. Voort
aan wordt idit anders. Wij' vragen niets
terug van wat voordien gebeurd is;
alleen, dat we nu de scholen krijgen
in de toekomst, zoo als "de andered
ze steeds kregen.
[Vel© vereenigingen hebben meer ac
tief dan passief, hetzij in gebouwen
of in contanten. Spreker heeft niet
gehoord, dat men wil hebben, dat dé
contanten ook in de publieke kas wor
den gestort, jlat men moest toon'en'
of men nog geld haid; 'dat dan in de
publieke kas zou moieten worden ge
stort.
D© heer Dtr'esBielhuyB: Er zou
veel voor te zeggen zijn, als men de
verplichtingen overneemt.
D© heer De Savornin Lohman
heeft dat dus goed begrepen. Dat zou
men eigenlijk willen.
Maar dat komt niet voor bij school
besturen alleen, mlaar bij allerlei vêr-
eeniigimgleU en stichtingen. En dan timet
de algemeen© wet bepalen wat er bij
ontbinding gebeurt. Die aJgeM&ene wet
laat Re vereenigingen vrij om dat zelf
te bepalen en dla't staat ook in all©
statuten. Maar bij ontbinding! het geld
onder élkaar verdoelen komt nergens
voor. Het geld, dat overblijft, 'w.oxidt
voor .het naastbij gelegen doel ge
bruikt; dat doet elke fatsoenlijke ver-
eeniging.
Zo© is- Ide zaak; hier is zie eigen
lijk me© uit. Toevallig hebben de ver
eenigingen schoolgebouwen; dat be-
ho'afde niet; er zouden o:ok gehuurde
gebouwen kunnen zijn.
Het voordeeligSt is', dat Men over
eenkomt, hoe men teien contract maakt.
Het gaat niet aan om te zeggen Jolt
ment aan toe. dat haar niet beviel. Zij
waagde het daaromtrent iets t-ot 'hare moe
der te zeggen.
„Hij zet de eenzamen in ieen huisgezin",
zteide mistress Carver; „uw vadSir zegt,
dat de ordinantie van den raad de ver
vulling is van de belofte".
Anna zweeg; zij was niet gewoon, de
bevelen van haren vader tegen te spreken.
De kleine kolonie was verdeeld; den
gehselem dag door wterkten de mannen
op het land; ©enige vrouwen hielpen hen,
zooveel hare zwakke krachten tolelieten.
Anna had haren vader met .plankenzagien
willen helpen; maar hare teedere handen
weigerden zich voor dit hardie wlerk'.
„Gij doet wat gij kunt, mijn kinid!"
zeide haar vader, die het wlerk even neer
legde; „gij kunt mij niet doen vergieten,
dat ik mijn zoon niet meer heb".
„Ach, waarom in Christoffel hier niet?"
riep zij smartvol uit.
„ChristofM heeft de stem van zijn gte-
weten gevolgd", antwoordde de heer Car
ver ernstig. Hij gaf alzoo ieen zeldzaam
voorbeeld van ©en zijnier broederen niet
zeer eigen gematigdheid en rechtvaardig
heid, idiie voor henzelven vuriglijk een vrij
heid begeerden, welke zij niet altijd ge
zind waren anderen toe te staan.
Aan het leind van de plaats der ont
ginning, waar de beer Hopkins zijn huis
begoln te bouwen, ontstond plotseling een
ld© ©dn© p'aïtij', <Tajt zij' te veel gtelidi
beeft en nat rrjoet overgeven. Dat doet
Men niet in de practijk'.
Da schoolbesturen werkten niet in
bet algemeen belang, alleen in dat der
kinderen, idie de school bezoeken.
D© heer Van B e r s t e y nMen-
Bchen zonder kinderen hebben toch'
ook bijgedragen.
D© heer ide Savornin Lobman:
Di© menscben handelden in een speci
aal belang, piet in Idait der gemeen
schap. Met |de gemeenschap hebben
wij aus uhsoluut niet's te maken. D©
gemeenschap heeft ook niets te ma
ken met mijn. geld, behalve als de
fiscus zegt, 'dat ik betalen moet
[Waarom maakt men zich hier ietr
zoö warm pver? Het blijkt wel goed
dat de gebeel© oniderwijSquaestie' eeï!st
in particulier 'gesprek is behandeld!.
Hier ware er niets van terecht geko-
men. Met da .voorwaarden heeft men
niets te mlaJcen wat het eigendom d©r
vereeniging betreft. Alleen het school
bestuur en de gemeente hebben daay
mie'd© te maken. Die (doen samen zaken.
Het schoolbestuur verhuurt het ge
bouw aan de gemeente en nu kan
men rustig praten rover ide vergoeding.
Er is veel te zeggen voor het aange
boden systeem, maar ook veel voor
het dvemragen van den eigendom aan
ld© gemeente. Dat wilde ide ondierwijs-
commissie, maar op gloed© gronden
is men daarvan afgeweken.
[Is het nn juist om ©en huurprijs
onveranderd' Vast te stellen? Spreker
kan goedvinden dat men 6V2 pot. re
kent, mlaar ide waard1© van het g'eld
kan wel veranderen, en spreker gieefl
toe, dat Men dus bezwaar kan hebben
tegen onveranderde (vaststelling van de
huur. 1
Men Moet niet uit het oog verliezen
dat zij1, idie bouwden in 1914, geld
opnamen tegen een 'hooge rente eh
die Moeten betalen, ook' als de rente-
standaard' vermindert. .Ook js' gebouwd
lang voor dien tijd, toen d© rente laag
was. Willen we nu niet. profitee'ren
van den .tegienwooidigen toestand 'der
Maatschappij, dan. zou er iets vootl
te zeggen 'zijn, dat 'na een aantal jaren
de rent© weer geregeld werd. Daarover
behoeven wij elkaar ni©t in het haar;
te pakken, vo or zoover men haar heeft
daar is over te praten.
D© héér Dresselhuys nu zegt, dat
de rente behouden blijft ook na 150
jaren. Dat is: heel gloed; want dei ge
meenten hebben geen uitgaven voor
idie scholen. Is Ide zaak geregeld, dan
doet de lengte van den termijn er
niets aan af.
D© heeT Dress fel buys: U stelt
zich op het standpunt, dat de school
particulier bézit is, terwijl ,^e gesticht
is miet feien publiek doel.
D© heer De Savornin Lob man
erkent, dat yijn standpunt is, dat de
School is privaat bezit, maar dat zij' is
gebouwd met ©en publiek doel, blijkt
uit niets..
D© beer Dresselhuys: Het feit,
Idat d'e -Staat au het werk voortzet,
wijst er op!, dat het ©en publiek'werk is'.
D© heer De Savornin Lohman
adhifc het o!m!g_ekéerd;& b'et geval. Het
werk wordt niet voortgezet; bef wordt
nu eerst staatszaak', terwijl het vroe
ger privaat zaak' was. Dat was juist
on zie grief.
[Nu ziegit de .beier Dresselhuys, als
opschudding. De hieier Carver fegde zijn
zaag ineier, ten liep naar de plaats vanwaar
het rumoerig geluid kwam. Vele kolonis
ten liepien er ook heen. Eduard Dotey en
Richard Liester, beide knechten van den
höer Hopkins, hadden hun gereedschap
weggeworpen ©n vochten met elkaar.
„Zij hadden twist over de geaardheid
van den grond in hlet graafschap Kent
en bet graafschap Suffolk," zeïd© die hieer
Hopkins, diie. idaar in een werkmanspak
stond, levenals de anderen, die er bij ge
komen waren; „en op eens- hebben ze
lelkaar bij de keel gegrepen".
„Dit is schand'elijk", zeide de heer Car
ver; len ieen schrede vooruitgaande, raak
te hij zachtkleins den arm van Dotey aan,
die ide meest verwoede sch©eh.
„In naam v,aU het gtezag van flen' raad,
glebied ik u op te houden", zeide hij.
Dotey was heftig, maar hij was onder
danig ten aan tucht gewend; zijn handen
vielen langs zijn lijf neer, alsof zij daar
aan gehecht waren; hij bekeek zijne in
d;e worsteling gekwetste handen een voor
elen; hij streek twee- of driemaal de hand
door het hoofdhaar, ien Mep hieen., een
vertoornden blik op Richard Lester wer
pend©, die zich op een boomstam had
netergeztet. f
Nog e|e|ns verhief de heer Carver zijn
stem.
„Tot straf voor hunne gtewelddadigheid
blijkbaar prachtig argument, tiat alle©
is publiek en te vergelijken met lees
zalen en ziekenhuizen. Stel eens Idalt
overal 'in tie gemeenten weeshuizen
en leeszalen waren, waarin geen Ka
tholieken mochten uit éigen beginsel.
Nu zegjt 'de wetgever: wij zullen wees
huizen m!aken voor aJlen toegankelijk,
Maar wijl zullen üi© maken naar elks!
behoefte. En nu Meent Ide heer Dres
selhuys, dat men de bestaand© wees
huizen, en leeszalen cadeau moet ge
ven aan de Overheid. Want daarop
komt het neer.
(Spreker honldt zich alleen aan het
recht en z-egt, dat d© scholen het recht
hebben oin zich te Ontbinden, t© liqui
deer en en dö gemeenten om schoten!
te vragen.
D© heel* Dresselhuys wil de wet nu'
eens ©ven veranderen om dien men-
schen dat recht te ontnemen; dochi
we zijn niet in Rusland.' Ongelukkig
voor heM hebben we hier .het parle
mentaire stelsel en vve komen er nog
niet aan toe oM d© wet te wijzigen,-
zooals d© heer Dresselhuys dat nu wil.
[Nu heeft die heer van Beresteyn
glezegld, dat Men, als men z'ooveel geld
haid gekregien, dat cadeau mö'est doen
aan de geMeent© dat was zoo zedelijk.
[Spreker neemt, dat ©en oogen blik
aa)n en ziet jd© schoolbesturen liet geld1
aan de gemeenten als cadeau aan
bieden.; Een cadeau echter moet yrij-
.willig zijn, doch d'e heer van Bere
steyn wil dat bijl d'e wet vastleggen.
Diat is (afpersen. En daarom stelt spre
ker voor niet mee te gaan met Lenin'
Trotsky van dien kajnt en wel roe©
te gaan mtetde voorstellen 'der Re-
geering, al of nijgt eenigszms gewijzigd;
.Om te zeggen: jullie hebt geen recht
op het geld, dat moeten wij hebben,-
daaraan d!o©t spreker niet mee. Dat
is iets verkéeticfë in de hersenen.
(Hef antwoord' van den minister ge
ven wij' morgen. Men ziet wel dat
Z.Exo. en d© Rechterzijde de rech
ten dter Vrij© school voet voor voet
hebben mfeeten verdédigen, en dat de
echt© vrijheidszin nog lang niet overal
ter Linkerzijde gevonden wordt.
[Intusscben de behandeling loopt hé
den af; en de eindstemming volgt over
eenige dagen.
Onder de ingekomen stukken voor de
Zomerzitting der Provinciale Staten, van
Zeeland bevindt zich een voorloopig rap
port van de uit de Staten benoemde com
missie voor het instellen van een onder-
zoiek naar de mogelijkheid eener reorga
nisatie der Provinciale verkeersmiddelen
ten een adres van het Comité voor be
hartiging van die belangen van Neuzen
om verbetering van het verkeer van en
naar Zeeuwsch-Vlaanderien te bevorderen.
Onder de door Ged. Staten te verstrek
ken mededeelingen komt er eien voor be
treffende die in de zomer- en najaarsver
gadering 1919 aangenomen moties van d©
heeren Hensel en Vienings, onderscheidié-
lijfc betreffende verruiming van het be
lasting glebied ten behoeve der Px*ov. geld
middelen en verhooging van het Rijkssub
sidie voor de ProvinciaJie stoombootdien-
stem. Deze mededeel-big is gedrukt aan
d© leden toegezonden en bevat de uit
voerige correspondentie tusschen Ged. Sta-
ien hun onbetamelijk gedrag, zullen Eduard
Dotey Ian Richard Lester geboeid worden
ein zoo vier-ien-twintig uren zonder voedsel
zijn".
Die sehuidiglan boden niet den minsten
wederstand. Peter Brown, door den gou
verneur belast -om het vonnis te vol
trekken, liep naar hen toe.
„Diez» kastijding doe u tot uzelven in-
keieren, en leer© u, u van uwe zonde voor
God te befceeren!" zeide hij met luide
stem, onderwijl hij de twee veroordeelden
boeide.
Raar lagen zij in hunnle pijnlijke hou
ding op den grond. Al de pelgrims keken
ben stilzwijgend aan.
„Die gouverneur is streng", zeiden de
timmerlieden -onder elkander, toen zij naar
hun werk teruggingen.
„Hij is te teier van harte," zeiden de
strengerien, toen de heer Carver een uur
later op voorspraak van. hun mfeester,
den beer Hopkins, bevel gaf de boeien
los te maken.
„Zij bebben pijn in al hunne leden,
verzwar|en hummie smarten".
„Daar bleek, toen zij vochten, niets
van", zeide de heer Carver met leen: glim
lach; maar hij gaf verlof hlem te ontboeien.
(Wordt vervolgd.)