'TtüT'iCïTm.'"'''
Hotfemetk
ir/f
j\o m?
Zaterdag 5 Juni 9$120
'i4e Jaargang
DE PELGRIMVADERS
A. R. PARTÖDAG TE GOES.
^yenadorp
Uitgave van
li Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO,
gevestigd te Goes.
Hoofdbureau te Goes:
L'ANGE VORSTSTRAAT 219.
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DHUIJ L. BURG.
Drukkers:
Dostterbaan Le Cointre, Goes.
tZeeuw
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG.
Abonnementsprijs:
Prijs per 3 maanden fr. p. post f2,25
Losse nummers f005
Prijs der Advertentiën:
14 regels f 1.12, elke regel meer 28 cent.
Eenzelfde adv. 3 maal geplaatst wordt
2 maal berekend.
Bij abonnement belangrijke korting.
Kleine advertenties 75 cent.
Bewijsnummers 5 cent
Niet rood. maar rond.
In een deel dier oplaag van ons vorig
Inommer staat in de driestar „Stijl": een
werkman im zijn rood© taal. Geschreven
was natuurlijk ronde taal!
K-
Belgen en Wielingen.
|De oorlog heeft ons volk in nau-
iwere aanraking gebracht met onze
[zuidelijke broeders de Belgen. Uit de
(geschiedenis ,v.an honderd jaren terug
Berkmeren wij: ons. nog wel den afkeer
Idiein onze Zeeuwseihe vaders e'n groot
vaders-vain „die muiters" hadden. Sto
ken en kuipen was. volgens hen de
levenslust der diplomaten, opschep-
Sen en schreeuwerig doen de taMiiëJk
er burgeren; de naalm „muiters", aan
)de Belgische centen gegeven, nog tot
Ivoor enkele jaren in onze provincie
in zwang, heeft sinids den Belgischen
iopstand de gedachten getypeerd, welke
Iele Zeeuwen omojtrent België koesterden.
'De tiendaagisiche veldtocht, zoo weitl
op: onze scholen schertsend verteld,
avas .aan België's k'ant de. tiendaagsché
Joop; en op de cents-prenten van zes
tig en meer jaren terug werd deze
Moop" vereeuwigd, onder meer met
dit poëtisch onderschrift: Held Daine
laat zijn hielen kijken; hij moet voor
Hollands ida.pp'ren wijken.
Paine was namelijk de. chief vain
het Belgische Maasleger.
(Dan, de oorlog kwam en bracht de-
Belgen met ons in nauwere aanraking.
Het broeder-hart sprak van weerszij
den weer, en een verbond' van vriend
schap: werd stilzwijgend gesloten. Het
was bijna algemeen'": die lieve Belgen!
Idat goede „Olla,nd."
Poch van lieverlee luwde dit. De
edelen onder de vluchtelingen keer
den terug'; ein wat er overbleef, de
goeden natuurlijk niet te na gespro
ken, was niet veel goeds. En toen
eindelijk ook dezen verdwenen waren
en het leven in België zijn normalen
loop hernam', koelde.de dankbaarheid
bij velen af, en maakte de goede ge
zindheid plaats voor wederzijds ch
wantrouwen.
Vooral in de hoogere regionen, de
omgeving des Konings en zijner [raads
lieden, kwam dit uit. AI spoedig bleek:
Have re had België'» krijgslieden en
diplomaten "bedorven. Straks kwamen
de Renkins en Nothomhs weer aan
het roer en voegde Hymens zich hij'
henen daar had men niet oude „lieve"
leven gaande. België wilde groot doen',
.en zich uitbreiden (mien noemt dit:
annexionismeen wel ten koste van
den Nederlandsafep broeder, 'die zijne
miljoenen ha|d veil gehad om' hem te
helpen in de 'droeve periode, die ach
ter ligt, ein nu met ontsteltenis en
ontstemming vernemen moest dat de
ondankbare broeder uit het Zuiden de
hand wilde leggen op een paar zijner
provinciën.
Pat deze foef' (mislukt is, ligt nog
versch in 'tgeheugen.' Maar nu komt
de Belgische diplomatie op haar
eischen terug en wil beslag leggelh
lopl 'de Wielingien, de vaargeul, die uit
gang geeft aan het Scheldewater 'naar
iele Noordzee.
En ophieuw wordt in onz.e provin
cie, ja over 'tgainsche land de klacht
vernomendie "onbetrouwbare Belgen
■Inderdaad, ©en groot stuk van het
respect voor onzen Zuiderbuur is a,an
't verdwijnen.
(Over 'tgeheel m'aken wij onderscheid
o
Mistress Carver en haai' zoon waren
aan boojrd gekomenvoor de laatste maal
hadden de banden van Chlristoffel haar
gesteund, die hem het leven had ge
schonken. Hij' boog zijn met blond haar
bedekte hoofd voor liaar neder. „Moe
der, zegen mij1'!" sprak hij! als een'kind.
En met een bevende stem spïak mistriss
Carver de plechtige woorden uit. Een
handdruk aan zijn vader, een kus op het
voorhoofd van zijn zuster enhij ging
heen. Tivee bevende handen klampten
zich aan zijn a'nm vast. „ICenelm!" sprak
zij met een gesmoorde stem.
„Wat een mcnsch vooir1 een ander doen
kan, zal ik doen", antwoordde Christof-
fel, zich tot haar neigende; „maar het
is Gods werk. Gij1 moet bidden, Anna".
Zij1 gaf een toestemmenden knik; spre
ken kon zijl nieten zij 'ging 'tot haai'
moeder' om haar te ondersteunen. Chris-
toffel sloeg een van zijn stevige armen
om den hals van zijne moeder, zooals hjj
als kind van z'es jaren ideed en om
helsde h a ar nog eenmaal teederh'ariig, en
lusschen Iden Vlaming en Ren Waal,
en zoeken wij het kwaad minder bij
den eerste dan wel bijl laatstgenoemde.
Maar onze totaalindruk is toch da.t
wij1 voor België moeten gaaln oppassen.
Pe uiteenzetting van minister van
Kiamebeek in de Tweede-Kamerzitting
van Donderdag heeft ongetwijfeld |de
ganse he natie in dit gevoelen versterkt.,
[Het is jammer da!t zij 'zoo laat kwam
immers nu had de Belgische pers, na
de openbaar gemaakte onware voor
stellingen van minister Renkin, ,een
week lang de gelegenheid de openbare
meening in België en in 't Buitenland
tegen ons land in te nemen. Wij zul
len echter maar denken: al is dé leu
gen nog zoo snel, de waarheid achter
haalt haar wel.
[Het staat dan, na de uiteenzetting
van onzen minister, voor wie de ge
schiedenis niet kenden, vast dat "de
Wielingen van ons is'; en niet minder
is duidelijk! geworden dat de Wielin-
gen-quaestie voor de Belgische neg.ee-
ring slechte' een voorwendsel i,s om
zich ,a.an de onderteekenïng va,n het
contract te onttrekken, zoolang niet
in beginsel voor haar vaststaat dat
zij de beschikking beschikking voor
bod© van bezitheeft over de Schel
de en zijn monden, en daardoor over
onze heel© provincie.
Pit splelletje heeft onze regeering
doorzien; dien eisch beeft zij vrien
delijk en béslist .afgewezen. En de in-
terpellant in onze Tweede 'Kamer, de
heer Troelstra, heeft deze houding
goedgekeurd, hetgeen waarborgt dat
de regeering hij hare kloeke houding,
zal volharden, spijt de Nothombs en
Destrée's, de Renkins en Vandeveldes,
en het geblaas van Hymans, \vi,enls|
mal figuur door dezen onheuschein
eisch der Belgische regeeriing moet
worden gered.
(Voor ons land is deze loop der za
ken niet oinvoordeelig. Onzerzijds, wals
reeds lieea wat xoegegeveu; m aeze
concessies zijn nu werkeloos gewor
den; het traotaat van 1839 blijft van
kracht. België is het verwende kind
gelijk dat jde kracht '.vam bet dilemma:
alles of niets niet kennende, „alles"
zich ziet ontgaan, en nu met „niets"
naar huis gaat.
Het is voor ons een heele opluchting.
Door |de Wielingen aan België ca
deau te doen, zou Nederland niet al
leen ©en zijner historische rechten
hebben prijs gegeven, maar in beginsel
zou 't zichzelf hebben weggegooid. De
Belgische kameel zou eerst zijn poot
in de gang gezet hebben; doch het
slot van de geschiedenis zou geweest
zijn w.ant staatslieden a la No-
thomb staain voor niets! dat hij
hleefamiaal in: huis zou. zijn terecht
gekomen. Want de minister heeft het
terecht gezegdde Wielingen, dat is
de Schelde; en de Schelde dat is
Zeeuwsch Vlaanderen; en Zeeuwsch
Vlaanderen, dat is Zeeland; en Zee
land is tein slotte Nederland!
li.
,,'t Was ear goede dag".
Zoo hoorden wij onder de bezoekers
verluiden.
Inderdaad, ©en dag, waarop met ge
noegen terug gezien kan worden. Maai'
dat niet alleen, wij mogen met ieienigen
toen splrong: hij in de vlet, die hlem' wacht
te. Hij was de laatste Vij'ï minuten latei'
had de „Speedwell" hlet anker gelicht,
en mistress Carver, die door Anna in
de hut was gebracht, snikte in stilte,
met het aangezicht in een neusdoek ver
borgen. Anna schreide niet, maar de scha
duw des doods trok over het gelaat; on
bewegelijk staande vooir het open luik,
zag zij uit naar het land, dat zich ver
wijderde. Opeens beefde zij'; zij' had Ke-
nelm Win-slow op de kade ontdekt. Zij
wierp zich op de knieën- en keek niet
meer uit.
Het scheepke zeilde prettig door; de
wind was goed. Weldra zag men de En-
gelsche kust. De meeste vrouwen waren
zeeziek. "Mistress Carver kon van haar
bedleger niet -opstaan. Zijl wenkte haar
dochter, die niet doior zeeziekte was aan
getast.
„Zie voor mij' naar de kust van Enge
land", zeide zij. „Het is nu twaalf jaren
geleden, dat ik haar gezien heb; ik heb
er mijn vader en mijn moeder achterge
laten".
„Zij wachten u lin 'het ware vaderland",
zeide Anna op beslisten- toon.
„Ja antwoordde haar moeder, en' tot
zichzeive zeide zij: „Nu zal het niet
grond verwachten, dat hij rijke vruchten
zal dragen. i
Wij zullen trachten bet effect van dezen
uitnemend geslaagden partijdag zoo moge
lijk nog eieinigermate te verhoogen door
een uitgebreid verslag te geven' van het
op ,de middagvergadering gesprokene.
Men wil ons dan wel ten' goede houdien
als wij het over meerdere nummers ver
doelen. Bij al ds nadeden hieraan ver
bonden biedt het dan toch dit voordeel,
dat men nog eens rustig het belangwek
kende betoog van den Amsterdamscben
hoo-gteeraar, mr. P. A. Diepenhorst, kan
overdenken.
Hier is dan bet vervolg des professor's
rede over de nieuwe politieke taak der
vrouw
Er waren ei' echter, die „mannelijk"
in den zin van kloek opvattien en toch
aanspraken deden gelden op vrouwenkies
recht. Doch. deze vrouwcTiike list mocht
natuurlijk met bat-eo.
Spreker herinnerde dan aan de Kies
wet van Van Houten en aan den sedert
1895 gevoerden strijd voor het vrouwen
kiesrecht. In 1911 werd een petitionnement
aangeboden, onderteekend door 300.000
personen, waarin dat kiesrecht niet klem
werd opgeëis-cht. En in den politieken
strijd kwam de begeerte telkens weer naar
voren. In 1913 werd in het Concentratie-
manifest de eisch van algemeen mannen-
en vrouwenkiesrecht neergelegd. Van a.-r.
zijde werd daartegenover met kracht ver
dedigd 't gezinshoofdeiikiesreclit. Ds hoof
den van bet gezin moesten kiesrecht ont
vangen en alle daarmede gelijkgestelden.
Wanneer aan het hoofd van een gezin een
vrouw of 'een weduwe stond ,dan wilde
men ook die bet kiesrecht toekennen. Maar
het ideaal bleek moeilijk tie verwezenlijken.
Immers onder bet ministerie Heemskerk
werd «en Gr-ondw'sts-commissie ingesteld,
waarin de -leden der rechterzijde de meer
derheid- hadden, o. a. hadden daarin zit
ting dr. Kuyper en jhr. mr. de Savornin
Lohman. Doch er bleek ten aanzien van
het vrouwenkiesrecht geen meerderheid te
bestaan. In 1913 trad het kabinet Coi't
van der Linden op. Hij kwam met twee
groot© punten op het program: de paci
ficatie, de vrede op schoolgebied en het
algemeen kiesrecht. En wat dit laatste
betreft, voltrok zich het succes zeer snel.
In de Grondwet werden drie dingen opge
nomen: 1. algemeen kiesrecht voor man
nen; 2. wegneming van de beletselen dat
de vrouw kiezer zou worden, en 3. In de-
Grondwet zelf w-erd de verkiesbaarheid
lang meer duren".
kien kwam te Southampton, waar hét
grootste der twee voo-r den pelgrimstocht
bestemde schepen hen reeds eenige dagen
wachtte. De meesten hunner verlieten de
„Speedwell", die hen naar Southampton
gebracht had, en -scheepten] zich op de
„May Flower" in. Het hart bonsde hen
bij ihet aanschouwen van het vaderland.
Sinds twaalf jaren hadden slechts enkelen
de:r' ballingen Engeland weer gezien. Zij
boorden in de straten hun moedertaal.
De ouderen herkenden de voorwerpen,
waaraan hun oogen van kindsbeen af
gewend waren geweest. De jongelieden
trachtten zich alles te herinneren wat
zij van Engeland wisten. De kinderen
verwonderden zich over gebouwen en
schepen, die er zoo geheel anders dan in
Holland uitzagen-. Maar Engeland bood
hun geen rust voor 'hun zielen aan: het
geloof, 'dat zij! beleden, was er niet vrij';
koning Jakobus eischte van al zijn onder
danen een volkomen overeenstemming
met de vormen en de leerstellingen, die
hij zelf had aangenomen. De pelgrims,
die van Leiden gekomen waren, zochten
een oord waar zij God vrijelijk zouden
kunnen dienen, en naar hun geweten
leven. Zij beklommen weer hun sche
pen. Voor de laatste maal sloegen zij een
der vrouw voor Staten-Generaal en andere
vertegenwoordigende colleges vastgesteld.
Met onverwachte eenstemmigheid werden
deze voorstellen aangeino-mien. Bij de eerste
lezing werd in de Eerste en Tweede Ka
mer niet één stem tegen uitgebracht en
bij de tweede lezing hebben in de Tweede
Kamer alleen van Idsinga en Bichon en
heeft in de Eerste Kamier alleen de heer
't Hooft tegen gestemd. Van onzen kant,
van a.-r. zijde ,wsrd door den heel* van
der Voort van Zijp ©en verklaring afgelegd,
dat hoewel bet individueel kiesrecht, de
stemplicht en het openzetten van de deur
voor het vrouwenkiesrecht bij ons princi-
piëele bezwaren blijven ontmoeten, wij
noch nu, noch in een* verder stadium
de Grondwetsherziening wilden doen af
stuiten en daarom geen stemming zouden
vragen. s
Lang is nog gestreden over de verkies
baarheid der vrouw en zelfs deed de
oud-afgevaardigde van Goes, de heer Loh
man, bet voorstel om bij de verkiesbaar-
beid het woord „mannelijke" weer in te
voegen. Hij verdedigde die invoeging niet
op principeele, maar op eigenaardige prac-
lische gronden. Hij reden-eerde zoo: Wan
neer de vrouw verkozen wordt zal daar
van groote invloed op den man uitgaan
en dan kan het gebeuren, dat de man
alleen stemt in de richting welke de vrouw
begeert, om de vrouw dus ©en genoegen
te doen. En toen Mondeis adviseerde om
te bepalen, dat al'leein de vrouw boven
e-en zekeren leeftijd verkiesbaar mocht zijn,
antwoordde LohmanDit helpt niets, want
daar zijn nu eenmaal manuien, die de
vrouwen op alle leeftijden even charmant
en beminnelijkvinden. Wanneer zij dat
hebben, gaat het. nooit over.
Men kan het ook niet aan de kiezers
overlaten. Want verbeeldt u, dat in de
advertenties en de strooibiljetten stond,
dat de candidaat onvatbaar is voor yi'ou-
wielijke invloeden! Wat de kiezers van
Beveland betreft, geloovien wij echter wel,
dat een dergelijke aanbeveling op hen g-een
Het voorstel Lohman w-ei'd met 68 tegen
15 stemmen verworpen. Het woord manne
lijke bleef dus geschrapt. Noch bij de
a.-r., noch bij de c.-h., noch bij de r.-k.
was er eenstemmigheid te dezen opzichte.
De grendel was dus van de deur. Hel
kiesrecht kreeg d-e vrouw bij de Grondwet
nog niet. Tot Marchant's voorstel van 9(
Mei 1919, om ook de vrouw bet actieve
kiesrecht te verleienen met 64 tegen 10
stemmen werd aangenomen. Nu is het er
dus. En over twee jaar worden alle vrou
wen ter stembus voor de Tweede Kamer
-geroepen.
In Maastricht hebben de vrouwen al
moeten stemmen voor den Raad, in ver
band met annexatie van ©nkelie dorpen.
Gestemd met ©er-e. En zo-oals de vrouwen
vain St. Sei'phaas zijn opgekomen, zoo
zullen straks ook de vrouwen van Beve-
land. van Walcheren, van geheel Neder
land moeten stemmen. Stemrecht is stem
plicht en vruchteloos zijn de debatten over
het principiëele 'en over het wenscbelijke
van vrouwenkiesrecht. Het is nu niet meer
de tijd voor jammerklachten, noch voor
triumfkreten. Een nieuwe politieke taak
is de vrouw opgelegd.
Het tweede punt mijn-er rede is: de
waarschuwing, dat de beteekenis van de
verandering niet te zeer zal worden over
schat. Er was reeds een oude politieke
taak. Eir was reeds een taak, door de
vrouwen verricht. '0-ok de Christenvrou
wen w-arem reeds in politicis, op poli
tiek erf werkzaam'. Zij1 hadden reeds ver-
tigenwoordigers en zijl hebben ook nu
hun representanten in de Kamer. bu
rners een goed vertegenwoordiger komt
niet alleen1 op voo-r de kiezers, maar komt
op voo-r het volk in alle rangen en stan
den, voor mannen en vrouwen. Dat volk
is niet gelijk aan, de kiezers. Men heeft
niet een juist beeld van het volk, wan
neer men alle kiezers bij elkaar telt. Daar
om protesteerde Groen van Prinsterer in
de dagen van h'et censuskiesrecht tegen
de vereenzelviging van 'het volk en het
kiezerstal en beriep hij1 zich op het volk
achter de kiezers. Van hem zijn de dik
werf misverstane woorden1: Staatsman-
niet .Evangeliebelijder! Hij' wenschte
niet als staatsman, niet als hoofd eener
partij, maar als belijder van. het Evan
gelie in de Tweede Ivamer werkzaam te
zijn. Niét een staatsman, die ook Evan
geliebelijder is, maar een Evangeliebe
lijder, die ook staatsman is. Politieke in
vloed wordt niet alleen uitgeoefend door
het werpen eenis in de vier jaar van een
stembiljet in de bus. Daar zijn nog gees
telijke werkingen, gebeden en zielezuch-
tingen van stillen in den lande, die ster
ker vervormende kracht hebben op het
landsbestuur dan de fijnst opgebouwde
politieke rede, dan de scherpste interpel
latie, dan de indrukwekkendste motie, ja
dan de hardnekkigste obstructie. In dien
zin waren onze vrouwen 'reeds lang op
politiek gebied werkzaam en wij' zeggen
er baar dank voor. Wanneer deze dank
wordt gebracht, dan wo'rdt niet allereerst
gedacht aan d-e rappe jonge vrouwen, die
op de warme verkiezingsdagen den man
nen lafenis aanbrachten voor h!et vermoei
de lichaam, die de klappers bijwerkten en
die op de feestavonden meejubelden. Ook
die hulp ischatten wijl hoog, maar daar is
meer. Wanneer wij de Christenvrouwen1
dank zeggen, dan denken 'wijl aan dat
gewijd meeleven, dat ten goede .inwerken
op mannen en zonen, dat totgroote din
gen in staat stelt. Het is niet te veel
gezegd, wanneer wij opmerken, dat met
name de Nederlandsche Christenvrouw
slerie^ -^fi
ning in den schoolstrijd; trots veel tegen
stand bleef en overwon de Chr. school,
o-mda-t ze is geboren uit eeuwigheids-
drang, beiligbeidsdorst, omdat de liefde
tot Christus haar het aanzijn gaf' en stier-
de 'haar gang. Van die liefde gaf de vrouw
zoon verheffend getuigenis, en vooral de
oriderwijzersvrouw. 'Ook Groen van Prin
sterer bracht ©en ©ere-saluut aan de
vrouw. Er zijn niet alleen groote man
nen in Nederland, maar ook en bovenal
groote Nederlandsche vrouwen. Er is geen
dappere Kenau Hasselaar, geen bevalli
ge en smaakvolle Tesselschade, geen
Grieksch en Latijn sprekende Anna Maria
Schuurman, die bedoel ik niet, maar er
is een andere, die in stilte zegenrijk werk
vellicht. Wie iheeft de liefde tot God,
wie heeft de liefde tot C.hlr. deugden in
de harten idier kinderen geplant? Wie
heeft de eerbied voor den Bijbel ook in
de aanzienlijke geslachten bewaard. Dat
zijn uw verdiensten geweest, Nederland
sche vrouw; vooral van U, die daarin
boven anderen uitmuntte. Weinig heeft
de Nederlandsche (historie van U kun
nen melden, maag het Schoonste is in
dat gedwongen stilzwijgen vervat. Terwijl
de mannen elders arbeidden, bloeiden door
uw zorgen deugd en 'godsdienst en va
derlandsliefde in uw binnenvertrek. Gij
waart de sieraden van uw huis, en sie
raden van uw vaderland. Zoo waren de
vrouwen reeds voorheen de stille gees
telijke hulptroepen in den politieken strijd.
Het is verandering van regiment, van
blik van onvergankelijke genegenheid op
het vaderland: „Vaarwel, dierbaar Enge
land!'' iriepen zij, en gingen onder zeil,
ooi aan gene zijde der zeeën een ander
Engeland, een haar moeder waardige
dochter te stichten.
De passagiers, op de „May Flower" als
ingepakt, waren niet zander bekommernis
de „Speedwell"' zeilde niet gelijk met hen),
en reeds tweemaal hadden zijl het kleine
Vaartuig uit het gezicht verloren; weldra
ontdekten zijl, dat er iets niet in orde
w;as, en de kapitein van „Speedwell''
seinde, dat "hij averij had. Dm' die te lier-
stellen moest men de haven van Dart
mouth binnenloopen.
,,'s Ileeiren zegen rust niet op de reis",
zeide Cushman tot zijjn vriend Ca ver.
„Hij stelt ons geloof op de proef', ant
woordde de andere -eenvoudig. Maar de
lieer Cushnjgji schudde het hoofd; hij was
niet overtuigd. i
Weer was men de zee ingestoken, toen
de „Speedwell" voor de tweede, maal be
kend maakte, dat bijl niet in staat was
de reis voort te zetten. De twee schepen
kwamen bij elkander; men liep de reede
van Plymouth binnen. Daar verklaarde
de kapitein van het kleine vaartuig rond
uit, dat hijl zijn schip, zijn equipage en
zijin leven op zulk een lange en gevaar
volle irei-s niet kon, en ook niet wilde
wagen. De pelgrims keken elkander ver
legen aan- Als men zooveel als maar
oenigszins mogelijk was op de „May Flo
wer" deed overgaan met opoffering van
alle geriefelijkheden gedurende den tocht,
kon men toch niet meer dan twee derde
gedeelten van de kolonisten opnemen.
„Laat ons naar de wet van Israël han
delen", sp'rak de heer Carver; „dat de
scbroomvalligen, de kranken, zij wion het
hart bezwijkt op de „Speedwell" na,ar Hol
land terug'keeren, en dat die dan de twee
de :reis afwachten".
„Dat zij zoo!" sprak dc heer Brew
ster, wien de predikant Robinson de léi-
ding der nieuwe gemeente had opgedra
gen, toitdat zij weer een herder en leeraar
zou 'hebben gekregen- „Die naar Holland
terug willen, steken de hand op!"
Er heerschte doodsche stilte, niemand
verroerde zich, niemand wilde de eerste
zijn om- van een heilige onderneming,
iets claar zoo naar gewenscht, en waar-
Voor zoo veel gebeden was, af te zieni.
Eindelijk -stond de héér Cushman op,
zijki vrouw steunde op zijn arm.
„Ik zal op de tweede reis. in hot vol
gende jaar wachten en mét onzen leeraar
kouien!" zeide hijl
(Wordt vervolgd.)
