I%© 31
Woensdag 5 I^ovember 1919
34e Jaargang
lip
öe last cier £©mdes
v-ism00
RAAD VAM ARBEID TE GOES.
Uitgave van
Öe Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO.
gevestigd te Goes.
Hoofdbureau te Goes:
LANGE VORSTSTRAAT 219.
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DHUIJ L. BURG.
Drukkers:
Oosterbaan Le Oointre, Goes.
ém
"-'-B->
■v - 'Of •- V--' f> „-f
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG.
W JP
Mps** i,
M,.a
Abonnements prijs:
Per 3 maanden fr. p. post f2.
Losse nummersf0.05
Prijs der Advertentien:
11 regels f 0.80, iedere regel meer 20 ct.
Verhoogd met een tijdelijken oorlogstoeslag
van 20 pet
3 maal wordt 2 maal berekend.
Bij abonnement vourdeelige voorwaarden.
Bewijsnummers 5 cent.
««auwww.iv .Mrw.iHr..TV<r".^»<u*:«i.wn3(faN«--n*K0»rEwrw»'^
"W.-t/ .i.tWWWHN'
--'v.
De parabel van Menenius.
Een paar honderd jaar voor onze
jaartelling had men in het oude Rome
twee partijen: patriciërs (aanzienlij
ken) on plebejers (minderen). Eerst-
genoeni'den hadden alle rechten, laatst
genoemden hadden er geene. Dit gaf
aanleiding tot wrijving, verwijdering*
vijandschap, welke laatste haar top
punt bereikte in staking. De plebejers
meenden dat zij alleen werkten ooi de
patriciërs m stand te houden; en zij
verkozen 'dit niet langer. Zij staakten
en trokken naar den Heiligen Berg.
Deze gespannen verhouding kom
echter met lang duren; want tem
laatste haddon, behalve de patriciërs,
ook de plebejers zeiven er den last
van. Maar buigen en terugbeerem,
dat verkozen zij toch ook niet.
Ten slotte kwam een der aanzien
lijkste Romeinen tot 't kloeke besluit
naar den Heiligen Berg te gaan, en
te trachten de stakers te overreden.
Hi] deed 'dit door hen de .volgende
parabel te vertellen. De armiem, hee-
nen en andere ledematen mokten er
over dat zij maar altijd moesten wer
ken in dienst van de maag, zonder
er iets voor te krijgen. Zij wisten
natuurlijk niet dat ook de maag gere-
teld wérkte, om hen in 't leven te
ouden. Maar goed zij verkozen
niet meer te werkten; zij staakten,
en zagen met genoegen dat de maag
steeds zwakker werddo'ch op 't laatst
gevoelden dat zij zeiven ook verzwak
ten, en dat er iets anders moeist ge
beuren, of zij zouden sterven.
Het slot wa;s, 'dat zij het werk her
vatten, eerst langzaam', doch steeds1
beter, tengevolge waarvan de maag
weer op streek kwam, en zij zeil ven
ook weer de noodige kracht kregen.
De plebejers begrepen. Zij- erken
den de juistheid van 't verhaal, keer
den naai' Rome terug, en togen weer
aan den arbeid.
Ook in onzen tijd moetenallen,
die invloed hebben in de kringen der
werklieden, gedachtig aan deze pa
rabel, hunne vrienden voor houden
dat 'tniet waar is dat zij alleen wer
ken voor 'tKapitaal. ITun voorhouden
dat Kapitaal en Arbeid op malkaar
zijn aangewezen; en dat beiden wer
ken moeten, hard werken moeten tot
instandhouding der maatschappij, tot
verhooging van de productie, tot ver
betering van de prijzen, tot herstel
van het evenwicht in het ©economi
sche levpn van ons volk.
En hiertoe moet een ieder meewer
ken.
Opruiers beweren wel dat heit beter
zat worden wanneer men niet meer
of al thans zeer weinig produceert, en
het kapitaal laat uitsterven. Zij spie
gelen wel een schoon© toekomst voor,
wanneer men socialisatie, nationalisa
tie, confiscatie "zat hebben, en het
erfrecht zal hebben afgeschaft; dat
wil zeggen; wanneer alles aam den
Staat o|t laan de Arbeiders zal ver
vat len zijn.
Maar dat zal niet het' jredmididel
zijn, maar jde dood in den pot.
Kapitaal en arbeid Het V ad er-
1 and .merkte het dezer dagen te
recht op! zijn twee ©ven onmisbare
factoren voor de productie, waarbij!
de juiste wetenschappelijke leiding ze
ker' van niet minder waarde is dam
FEÏit UETÖft,"
de onmisbare lichamelijke werkkracht.
Wie zoo iets durft zeggen, heet. in
den roeden hoek ©en j,Stork". En
toch de heer Stork, dat wil zeg
gen bet gezond verstand, aldus rede-
neerend©, heeft gelijk.
Kapitaal en Arbeid, en comscienli-
euse plichtsbetrachting, deze drie kun
nen en zullen met Hods hulp onze
kranke maatschappij redden.
W*v.l-%UttSZ TYHWkMC~KW»V.
door
MARIE BURMEiSTER,
26) o
Eensklaps vond Erik Wind'elöd de ver
gelijking toch onjuist, want dat levendige
m-enscbenkind met het warme hart, dat
daar voor hem stond, kon toch méér
geven dan bekoring der zinnen.
Hij stak haar zijne hand toe, waar zij
de hare inlegde en hem tegelijkertijd vra
gend aankeek. Ernstig en met nadruk zei-
de hij: „Niet waar, juffrouw Andersen, u
behoort niet tot diegenen die godsdienstige
vragen maken tot een onderwerp van
lichtvaardig gesprek, welke men zoo
maai' even denkt te kunnen vaststellen.
Dat kan ik niet uitstaan. Ik ben altijd
bereid om op een dergelijke vraag te
antwoorden, ziet u, maar ik verwacht
dat van degeen, die er mee tot mij komt
■dezelfde ernst, want zonder die ernst kan
ik deze dingen niet beschouwen. Het moet
niet ©ene vraag zijn, die zooals zooveel
anderen iemand voor 't oogenblik even
bezig houdt."
Dinsdag hield ide Ram; zijn eerste
vergadering onder voorzitterschap van
den heer mr. J. W. Goedbloed.
Opgeroepen waren 8 leden van den
Raad met de 8 plaatsvervangende le
den en de plaatsvervangende voorzit
ter de heer v. Batlegoijen de Jong.
Aamvezig waren de acht raden en
C van de 8 plaatsvervangers, met den
plaatsvervangenden voorzitter.
Volgens artikel Sz der Arbeidswet
legden allen de belofte ,af in handen
van den voorz., waarna de voorzitter
o.m. het volgende sprak:
M. II. Het is mij ©en aangename taak
de eerste velrgaidedng van deur Raad! van
Arbeid te 'Goes als. voorzitter te mogen
openen en leiden. Dat voorrecht clank ik
naast God aan Hare Majesteit de Ko,-
ningin, die mij tot voorzit ter wilde be
noemen 'ein aan Z, E. den Minister van
Arbeid, die mij als zoodanig aan Hatra
Majesteit ter benoeming heeft willen voor
dragen. Het voegt mij hier openlijk aan
beiden 'daarvoor mijn dank to brengen
'Ik heet U welkom, laden, plaatsvervan
gend© loden en plaatsvervangend voor
zitter van 'den Raad van Arbeid, en ik
wensch U van harte geluk met uwe be
noeming.
Ook de vertegenwoordigers der pens
heet ik welkom bij deze plechtigheid,
Welwillend» medewerking tet ondietrvinSeO
van die groot© macht in onzlcn tijd, da
Pers, is voor een jeugdig instituut, als
do Raad van Arbeid is, van onschatbare
waardij.
Gaarne had ik tot Jhot bijwonen dezter
plechtigheid naast u meerderen en an
deren uitgenooidigd. Ik denkdaarbij aau
vertegenwoordigers van werkgevers- en
arbeiders organisaties, de burgerlijk© en
ander© autoriteiten. Evenwel da biepotrktel
ruimte waarin ik uw 'collegei voor de
eerste- maal heb samengeroepen en voor
het vervolg, 'zij titelt dan ook vooxloopig
en naar wij hopen, voor ni t te langen
termijn z'al samen roepen, dwong mij' ons
hiervan af te zien.
Ik zleg hun ook dank' voor de reteds
ondervonden iöjedteiWeirking, en d'o© |e*etn!
beroep \>ip hen om die medewerking te
blijven ondervinden.
Volgens art. 41 der Radcnwet verleent
do Raad van Arbeid zijne medewerking
pij de uitvoering van watten of algemecjnle
maatregelen van bestuur, de arbeide|rsi-
verziefce'ring betreffende, wie'lk© die msdé-
werking vorderen.
Zijn taak is derhalve tot h' den begiensd
'tot het. verleenen van medewielrkin'g in'zlaktei
de wettelijke arbr-idersveirzekering.
Doch al1 is die taak bevrensd, ook
zoo' is> dez'e reeds ruim.
'Immers wettelijke arbeidersveirzlekeiring
beoogt voorziening' van overheidswege in
de geldelijk© gevolgen van leivierniseiv©ntu-
aliteiten, als ongeval, ziekte, invaliditeit,
ouderdom, overlijden ten behoeve yan
„ïk vrees dat ik 'in al die dingen zeer
onwetend ben en in 't donker rondtast."
„Daar hebt^u misschien wel gelijk in,"
antwoordde hij, „dat voelde ik ook. Het
overigens zoo uitstekende onderwijs^ dat
u hebt genoten, heeft hier 'een leemte-
Men heeft het gewichtigste verzuimd, zoo
als men tegenwoordig zoo vaak doet."
„Het gewichtigste?" vroeg zij twijfe
lend, en ging daarop haastig' voort: „Zoo
erg als u denkt, is 'tnu toch niet gesteld
met miji. Ik vind, dat ik nog al veel
van dén Bijbel weet, en de leer der god-
ged'za.lighcid is mij ook volstrekt niet
vreemd".
Hij glimlachte even. „Zool Dus ik zóu
u met goed gevolg kunnen ondervragen?
Dat zal ik nu liever maar laten en u
in plaats daarvan deiz'e vraag doen. Is
dat alles voor u niets dan geschiedenis,
dus iets dat zoo eu zooveel jaren ge
ledén gebeurd is, en da|t u bekend is,
evenals andere dingen, die ook gebeurd
zïjln?"
Zijl lceejlc hem verbaiasd' aan.
„Als wat dan anders, dominé?"
„Ziet u", riep hij verheugd, „geluk
kig, dat u dat, 'zoo oprecht' zegt. Ik dacht
dat wel. Maar laten wijl nu naar bin
nen gaan en niet langer hietr in den
tuin blijven. Eén ding wil ik u slechts
nog zeggenZoolang dit alles voor u
no's niets anders dan „geschiedenis." is,
de arbeidersklasse, die niet in staat isi
of wordt geacht om door middel' van
gewone verzekering z'icb tegen die etvenf-
tualiteiben te-' dekken.
lOp het gebied der wettelijke arbeidiejrs-
verztekerin'g in ons land is toit uitvoering
gekomen de ongcvallewerzekering1, dank
zij do ongevallenwet 1901 en thans
op 3 December aus. zal tot uitvoering
komen de wet tot verzekering van arbei
ders tegen de gteOtdelijkei gevolgen van
invaliditeit- en ouderdom, terwijl himujen
afzienbaren tijd de invoering dor zü©kte|wleit
to wachten is.
Aan dözse drie wetten en de: uit dleizlel
wetten voortvloeiende algemeen© maatre
gelen van .Restaur benevens, w,aarsöhijh-
lijk ook aan 'die op de vrijwillige ouideir-
domsverzekering zal1 de Raad van Arlloid'
ziijne medewerking, voor zloovler dj© ge
vorderd wordt, hebben te Verlecnen,
Mot vreuigde beigroet ik de invoering
der Invaliditeitswet.
Het territoir van den Raad is, hetzij
gelzleig'd! zonder dat een blos van schaam
te ons aangezicht bedekt, integendeel, we
'zijn er trotsch op) en als we blozen, is
het van vreugde,^— bet territoir van
dien Raad is een plattelands district, het
agrarisch stigma staat er schérp, en dui
delijk op afgedrukt.
Voor d'en landarbeid, voor den .land
arbeider, is de invoering van de Inva
liditeitswet een feit van dei hoogste be-
ieekenis en daarmede samenhangend voor
den werkgever van den landarbeider, voor
den landbouwer.
Dooi" deze, wet wordt vopr het eerst
dei landarbeid getrokken binnen don kring,
dér sociale wetgeving;. Tot heden was
de landarbeid op. dit terrein, misdeeld.
Buiten de bemoeiingen van de wet viel
d!c- landarbeid en het leven van den land
arbeider in verschillende opzichten. D'e
arbeidswet liet den landarbeid aan zijp
lot over, de ongevallenwet sloot den land
arbeid1 uit, de woningwet werd slechts
spa-arzamcnlijk ten platte lande toegepast.
Juist door de ontwikkeling van het
arbeidsleven en in "de industrie en in
d'ei steden is de air'beid ten platte lande
in de schaduw komen te staan.
EiA wanneer daar nu een, wet komt,
die aan den landarbeider waarborgt, dat
hij! in dagen van "invaliditeit, diie toch
zeker ook in het leven van landarbei
ders, z'ij het dan ook niet in die mate.
als lin dait van dein industrie-arbeider,
voorkomen, uiikeering ontvangt, die hem,
als do dagen van ouderdom over hein
komen en a,ls ook voor hem de grijs
heid daar is, garandeert een wekelijlkschéi
uiikeering, waardoor z,ijln afhankelijkheid
van zijn kinderen, van de Diaconie, van
lie't Burgerlijk Armbestuur zeker ten
dcele, wellicht voor het geheel opgehe
ven wordt, dan zal de landarbeid in zijn
geheel rijzén, d,a,n komt dat niet alleen
ten goede van den landarbeider, maar
dan kan dat niet anders dan ten zegen
zïjln o.ok van het 'bedrijf van den werk
gever, den landbouwer ©n den tuinder,
ook in materieel opzlicht.
Dé vraag laat zich niet onderdrukken,
of in de tijden van opgaande conjunctuur
in don land- en tuinbouw, gelijk we die
in de laatste 30 jaren gekend hebben,
niet een te groot deel der winsten ge
komen is aan den factor: grondeigendom
en een te klein deel 'aan den factor:
mensckelijken arbeid'. Dat is niet in het
belang van den. landbouw, en, zeker niet
in een streek, waarover verre overheer-
schend is het pachtersbedrijf.
Meer nog dan vaak wordt ingezien, be
staat er' belangengemeenschap tusschen
den landbouwer-werkgever en den land
arbeider-werknemer.
En daarom, wanneer nu de invalidi
teitswet ook den landarbeid onder hare
zorg betrekt, dan heft dat den landar
beid op, bewaart ook de beste en ener
giekste arbeiders voor den landarbeid en
komt .zoodoende het landbouw- en tuin-
dersbedrijf ten g;oede, ook in materieel
opzicht.
Alle agrarisch exclusivisme .zij verre
van ons. Niet 'uit beperktheid van perspec
tief, imaar j'uist om de veelheid van
perspectief, heb ik U slechts een deel
van d© belangrijkheid uwer taak ontwik
keld. i
Hebt gjj als Raad thans uw medewex"-
king te verteenen bij de uitvoering van
wetten en algemcene maatregelen van be
stuur, de arbeidersverzekering betreffende1,
oorspronkelijk was die medewerking, Le-
doeld bijt ds uitvoering van wetten en
algemeene maatregelen vian bestuur, den
arbeid hetaufende.
Het terrein van Uw arbeid .zou aldus
van grooter omvang" geweest zijn.
Of daarheen do ontwikkeling van Uw
Raad zal gaan? Niemand weet het.
Doch dit kan izonder al tei bo'ud te spre-.
ken mijn. inlztens zonder aarzeling gezegd
worden, dat naast de ontwikkeling; der
maatschappelijke toestanden ©en der
krachtigste oorzaken, om de Raden van
Arbeid te brengen tot de taak, die hun
oorspronkelijk was toegedacht, zal zijn een
trouwe en eerlijke vervulling van de thans
op hen rustende verplichtingen.
Tot di© vervulling: toop ik U en mij op
en ik hoop, dat het mij onder Gods .ze
gen ©n met Zijne hulp gegeven zal zijn U
in die vervulling, van de op ons rustende
verplichtingen voor ta gaan.
Daarna ging de voorzitter er toe
over de werkzaamheid en de prak
tijk van den Raad te beschrijven.
Er was letterlijk niets.; van het gebouw
tot het gerin,gist© van de kantoorbehoeften
moest wouden aangeschaft.
Door de zorg van den R. V.\ B. waren
een tweetal ambtenaren bekend gemaakt
met de groots lijnen van de administratie,
doch daarvan bleek er slechts één bereid
om de taak der uitvoering te aanvaarden.
De voorzitter bracht ook hartelijken
dank aan den heer Bedet, die als le amh-
tenaar, verdienstelijk werkzaam was en
aan ial heit personeel, dat hem zoo trouw
ter zijde stond.
De woningnood veroo|rz;a,akta alt daide-
lijk moeilijkheden om. een voorJoopig ger-
schild gebouw ter beschikking te IcTijlgjen.
Il-et g'ebLd van den Raad is bijzonldjer
al is 'tdan ook geschiedenis, die u onv
voorwaardelijk gelooft, zioo lang zajit u
nog niet gekomen tot het ware Christen
dom".
Zonder door te loopen, vroeg z,ijl drin
gende „Wat pioet ik dan do-en, om daar
toe te komen?"
„Niets moet u doen", was ziijin ant
woord, „u moet alleen maar alles met
u laten doen. Wat u ontbreekt, is het
levende geloof. U denkt aan den stich
ter van het Christendom, zooals u denkt
aan andere groote mannen. Pas dan, wan
neer Hij in en met u leeft, en uw ge-
heele leven doordringt met Zijn woord,
en u met Hem omgaat, als met een
vriend, zoodat u niets zoudt willen doen
zonder Zijn raad en bijstand, en u het
goede en het verkeerde, dat u de-edt in
Zijn handen geeft, pas dan als u er
vast van overtuigd z.ijit: „Ik kan niet
z'onüer Hem", pas dan zijt u wat u
heet en wat u tolt nu toe meendet te
zttjn: een -Christin".
Zij liep- nu met gebogen hoofd naast
hem den tuin door. Wat hij zéide was
voor ha,ar. iets moeilijks en onbegrijpe
lijks. Haar moed begaf haar. Zou zij
dat alles ooit volkomen inzien en be
grijpen?
„Alleen kom ik' er nooit"-, z&ide zij
klagend'.
„Neen", antwoordde hij goed, „dat be-
grijp ik. Maar als u mij wilt vertrou
wen, zal ik u gaarne- helpen, terwijl u
nog hier zijt".
Mevrouw Brodersen zjat in haar leuning
stoel voor het raam. Van hliei' kon zij
iedereen zien, die de pastori© inging en
dat vond zlij' prettig. Vóór haar, o-p haar
werktafeltje, stond een ledig, kopje. Zij
hadden een half uur -op Erik,en Ingrid
gewacht, maar toen hja/d de oude me
vrouw 'Mina, de- koffie laten inschenken.
Waar bleven zij toch'zoo lang?
Eensklaps 'zag zdj met haar nog al
tijd scherpe o-ogen, dat zïji hlee-1 aan het
eindte van den tuin stonden en blijkbaar
in een ernstig gesprek verdiept warein.
„Gelukkig, dlat niemand dan ik hen
zien kant Anders kwam er aan de praat
jes geen einde.' Ik begrijp1 mij trouwens
niet, waarom zlij! juist daar moeten staan
praten, 'tls toch waarlijk geen zo-merl"
Zij! leunde wat verder achterover, omi
die twee, nu z:ij dichter hij kwamen, on
gemerkt te kunnen bekijken.
„Ik zou 'theerlijk vindfen''', fluisterde
zij. „Zij is juist dei goede vrouw voor
hem, de eeniga vrouw, welk© bij hem
past. Zij passen uiterlijk! gped: bij elkaar.
Ja,, jat"
D© kinderlooize dapié had altijd veel
voor jonge menschen gevoeld, en ver
loochend© ook hierin haar Eva-natuur
niet, dat izij; zich, izjpoi oud als zijj was
uitgestrekt en niet bijzonder gemakiceiiiij)
voor het verkeer, integendeel1, verschil-
tend© gedeelten niet dan met voet tijdb
verlies te bereiken.
15 Juli j.l. kon met de daartoe aan
gezochte personen uit Zuid- en Noord-
Bicv-eland, Thol-en en St. Pbjlipsland een'
vergadering worden gehouden te Gooseö
26 Juli j.l. een dergelijke vergade|ring(
te Zierïkzlee met de, verteigenwoordigersi
van Schouwen-Duiveland. Om b t werk
voor doz© 'hoeren zoo aantrekkelijk mo
gelijk te maken, we Ld hun de keus gen
laten volgens welke methode eir gewerkt
zou worden. Er werden dm oolc verschil-
Iten-die manieren gekozen; de e»n liet dó
mc-nschcn bij zich komen, waarbjj! de^a
door den Raad van Arbeid moesten wor
den aangeschreven; de ander Zocht z©
zlol'f op, n.idal da Raad van Arb id daar
van ibeiicht bad gezonden; weer eenl
derde staptei er zélf op af zonder admi
nistratieve hulp vanwege den Raad vani
Arbeid. En zoo' bleken -er veel versehil-
ltendo wijzen van werken géwonschi. Ze
ker niet tot gernak van het person-aeï
bij den Raad.
Maar er bestond vertrouwen in het
systeem en clat moedigde aan en toenl
bovendien blij de vaststelling van d© ver
goeding voor ide z:.g.n. oommtissarissieini
van aanmelding ©en premie werd ingei-
voerd bij1 spoedige in'zfending dér aanmeD
din'gsformulieren, lcwani; er flink© meden
-werking van d© velrt-eigenwoordige-rs. D©
eerste stappen waren gezet in die1 goed©
richting, bot kwam er nu op aan oM
uit do verkregen gegevens d© adminis'.ratio
op te' houwen en daarbij zo-owel te wa
k-en tegen te veel personeel voor het
work als te veel welde voor het personeel!
Voorwaar geen .geringe zorg, temeer waar
de tij|d drong. Op 1 Augustus '19 waren
van het door de R. V. B. geschatte aan
tal' van pl.m-. 27000- ver'zekcringspllichtigen
nog sléchts 232 aanmeldingen binnen ge
komen. Officieel' was voo-r den zlooigenaaimh
den reigistraticarbeid een half jaar be
schikbaar gostel'd, maar in werkelijikhlaid
bleek ier maar 3'/2 miaand beschikhaair
voor te zijln, daaï hovendicn reeds hal®
November 'met de verzten-ding; der rente-
kaarten ©en aanvang moet worden ge
maakt. Buitengewoon moest dus de pro
ductie woiden op-geiztet en huitengeiwo-oni
ve-el personeel moest daUrvoo-v tijidelijik
worden in 'dienst genomen. De ruimte
daarvoor evenwel' ontbrak en ook daarvoor'
moest* weder een oplossing worden gen
vonden. Die oplossing werd gevonden
door plaatsing van een boutm gebouwi
in -den tuin van' het hoofdgebouw.
Daar verrees; binnen drie wekein eien
houten gebouw, dat aan bescheiden
SB.V.WS.MT» -«cvrt-wvr;©' '-*-Mawnrj»rr/r>
nog, oprecht in een verloving kon ver
heugen. Maar heden sloeg z,ijde plank'
toch .geheel mis.
Terwijl de- dominé zlijn huisjasje aan
trok, dacht hij er slechts met een zieker©
voldoening aan, dat het bbm heden ge
lukt was om iaën jong schepseltje, dat
gedachteloos* en onverschillig voortleefdé,
wakker te schudden en tot nadenken ta
brengen. Alisschien jhjaidl' God haar hier
toe in zijn huis gezonden?
Ingrid begaf zich onmiddellijk naar dé
oud© mevrouw.
„Ben ik lang weggebleven? Neemt u
'tmdjl als 'tu blieft niet kwalijikl De do
miné heeft mij héden al het bézieris-
waardiga in de kleirk getoond, wat hij
mij vroeger al eens beloofd had. Het was
zeer interessanti"
En izij' begon er, op' haar gewone wijze*
alles van te. vertellen. Af en toe voegd©
dé oude dame er iets bij, of vroeg iets.
„Ach", 'zeld© zij ten slotte, ,>dat wasi
ook altijd dei wenscb van mijn man, dat
er iets voor de kerk zlou worden gedaan.
Misschien gelukt biet 'Erik, om. er dé
menschen toe te krijten".
I t
(Wordit vervolgd.)
jJ
