No IH
Woensdag October 11119
Jaargang
A'-t.
F EII ILL ET II
P@ last êer zoncies
Statsn-Sanarsal.
Reclames
SuitesiEand.
Verval van Arbeidzaamheid.
Uitgave van
fle Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO.
gevestigd te Goes.
Hoofdbureau le Goes:
LANGE VORSTSTRAAT 21Q.
(Telefoon No. 11).
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DHUIJ L. BURG.
Drukkers:
Oosterbaan Le Gointre, Goes.
.rjP$8lÉ$
Mé
VERSCHIJNT ELICEN WERKDAG.
Abonnementsprijs:
Per 3 maanden fr. pi. post f 2.
Losse nummersf 0.05
'Prijs der Advertentiën:
14 regels f 0.80, iedere regel meer 20 ct.
Verhoogd, met een tijdelijken oorlogstoeslag]
van 20 pet.
3 maal wordt 2 maal berekend.
Bij abonnement voordeelige voorwaarden.
Bewijsnummers 5 cent.
»'oomaa/ot;»K»Trn.r
Do kwaal, in ons artikel „Arbeid en
Arbeidier" aangeduid, is niet van plaat
selijk, maar van internationaal karakter.
Zij is, wij merkten het reeds op, een
wereüdkwaal, te onrustbarender, dewijl de
stakinjgjsmanie er me© gepaard gaat.
Zoo kwamen achtereenvolgens, in En
igeland de spoorwegstaking, in Amerika
de stakinjgi der koopvaardijvloot, in D'uitsch-
land de staikinjgl in de1 kolenmijnen, in Bel-
)gië de Tram- en Spoorstaking de me.nseh-
ih,e:id verschrikken'.
Europa bloedt uit duizend wonden.
MeU had mogen verwachten, althans
'hopen, dat alle werklieden zouden samen
spannen om door verhoogde productie de
ischade in te halen, de wonden te heelen,
en' de samenleving; en het verkeer1 te her
stellen.
Doch in' plaats van dit ontwaart men
egoïsme, verscheuring van banden, on
verschilligheid voor het lot van den
naaste. De echte Kaïnsgeest!
En toch zelfs wanneer men de sta
kingen uit de wereld kon helpen, zou
de toestand, volgens economen die 't we
ten kunnen nog' lang niet verbeterd zijn.
Veel gevaarlijker vijand dan de staker
is dei werkman.
Het klinkt paradox, het klinkt wonder
spreukig, en toch is het zoo, althans in
Duitschland, blijkens dei aldaar opgeldanei
ervaring1.
Het, Vaderl anid bevatte vorig©
week een vertaling: van een Duitschen
filosoof, Erich Gutkind. De schrijver
klaagt dat, eivenlals bij1 den Bahylonischen
Torenbouw de menschheid een tijdperk
van elkander niet begrijpen is ingetreden.
Dientengevolge zijn de betrekkingen, rus
tende op gemeenschappelijke, practische- be'-
lanigen, verbroken. Niet alleen de vergif
tigde' atmosfeer van den haiat, maar bijna
Uog meer dei verstikkend© damp van de
dikdoend© (groot© woorden en frasen ver
nietigt al van te voren da minste po
ging, zich wederzijds voor elkaar te ope
nen. En als reed® d© enkeling; zich geen
toegang kan openen bij zijn tmedemensehen)
hoe moeten dan de volkeren elkander be
grijpen en kennen?
Men ziet wel dat dei schrijver zijn blik
niet beperkt tot «te plaats, maar diai hij:
't oog richt op dei gaUsch© volkerenizee,
en over wat hiji noemt het afgebrokkeld©
huis van -dei Westersch© beschaving.
Ook hij. klaagt dat all© probeeHeU om
eeh ander inzicht te wekken vergeefsch
is, zoodat men verplicht is als. laatste
poiging tel wijzen op voor ieder na te
vorschen verschijnselen.
Nu is een van die verschijnselen, „bijna
spookachtig, en toch van waarlijk ont
stellende beteekenis voor het voortbe
staan van Europia helt verval der arbeid
zaamheid". Ho© dit in Duitschland zoo
geworden is?
Heit kalme', .zelfgenoegzame oude Duitsch
land, waarvan Heinrich Heiine nogi spot
ten kon: „Duitschland, dei zöetel kinder
kamer", is wel 'geen „Romeinsch moorde-
Uaarskol" 'gewonden. Maar wel, zegt hij',
is heit een brandhaard, welker ontplof-
finigskracht onder druk van buiten slechts
verhocHgen kan, ©en raadsel-sfinx, welke
d© Europeeschei wereld gemakkelijk in den
afgrond zou kunnen storten. „Dia arbeid
zaamheid is thans de 'ruigigieigr&at gebroken.
De lust tot arbeiden is ton prooi geworden
aan.' een wilde' ontbinding, die ©en nei
ging heeft izich als een pest uit te brei
den en ook de EntenteJanden aan te
Igrijpen".
door
MARIE BURMESTER.
18)
-o
„Is Hij bier bij mij?"
„Ja, mevrouw Mark ward, en Hij zal
uw hand grijpen als 'de1 dood nadert, als
u,1 Hem uw© hand slechts geven wilt".
Zij keek heim doordringend aan.
„Vertelt u mij meer van Hem".
Ho© igaame' deed de dominé dat niet.
Bijna twee uren verliepen,, voordat do
miné Windelöd dei deur* opende en de
gang inkeek. Op zijn gelaat lag die weer
schijn' van een groote heilige, vreugde.
Hij 'had zoo juist een menschenziel tot
God mogen brengen.
Louis© maakte' dei kamer in' oidei. Uit
dei zilverkast in' de1 z'aal werd d© zware
kandelaber gehaald, met de1 vijf armen,
waarvan mei in 't' geheel niet meer wist,
hoe hij eigenlijk in de familie' gekomen
was. Een piooi fijn wit linnen tafelkleed
weird over de tafel uitgespreid en daarop
Dat deze opmerking juist is, leeren ons
Amerika en Engeland, zelfs België en Ita
lië in' toenemende1 matei.
Dei schrijver iziet dan ook 't gevaar zoo
©mistig in, dat hij: zelfs het bolsjewisme
niet zoo gevaarlijk acht, wijl dit nog schip
breuk lijden kan op den tegenzin van
Volksmassa's. Ook de, groote' stakingen zijn
nioig: zoo schrikkelijk niet, wijl zij- verloopen
kunnen wegens gebrek in de stakingskrin-
gen1 zeilven.
„Maar niets in dei wereld kan den lust
en 'da liefde tot den arbeid weer te voor
schijn' tooveren, waar een kracht is uit
gedoofd, a.ls een' uitgebrande houtstapel.
En zelfs waar men aan den arbeid gaat,
maar zonder liefd© en zonder verantwoor
delijkheidsgevoel, is het einde daar. Want
onwilliga ©n slecht verrichte1 arbeid is
schadelijker dan volledig© arbeidsschor-
sing, sabotage erger dan neerleggen van
arbeid".
De schrijver stelt voorop, dat wij hier
te doen hebben rneit een acopalyptisch
verschijnsel, een verschijnsel dat samen
hangt niet dei aankondiging: van hetgeen
blijkens de voorspellingen in het Boek
der Openbaringen aan Johannes in hat
laatste dagen, d© dagen die aan 'sHeeren
Wederkomst en dei Voleinding; geschieden
zal.
Deize liberale filosoof schrijft:
„Men heeft den ontzlettenden tijd, dien
wij beleven, dikwijls met den tijd van
hét ineenstortende Romeinsch© rijk ver
geleken Een beter© vergelijking'ware éch
ter de Rij'belsche oorlog tusschfein Gog en
Magog, die aan heit groote gericht voor
afgaat. Zoo een zwoele, bange, apokaiyp-
tischei toestand, brengt gestalten, plannen,
bewegingen voort, die vaak onweerstaan
baar al het betrekkelijke en voorlaatste
van zich afaitroopen en z'ich'* in onvoor
waardelijke overgave in het bodemloos©
werpen"
Hij beziet blijkbaar de tijden, die wij
dloorleven, en ook de profetieën in een
ander licht dan wij, die de waarachtigheid
dter (Schrift, ern het geloof in de 'zeker
heid hlarer voorspellingen hoog bonden.
Toch heeft 't feit, da|t ook dezle filosoof
tot dezelfde slotsom fc'omlt de een
voudige geloovige, namelijk, dat wij
voortsnellen na,ar het Einde, een iegelijk
■cfazer wat te, zeggen.
DlS' Heiland Sprak: Hetgeen ik u zfe'g,
dlat zeg ik allen: Waakt.
Dioch keeiren Wij 'teirug tot hielt schrij
ven van onzlen 'Duitscher.
Men denk© toch niet aan uiterlijke oor
zaken, zegt hij, hoezeer* men er ook licht
to© [geneigd zij1. Wel is daar „de diepe
■uitputtinlg1 der zenuwen en lichaamskrach
ten 'door d© lange ontberingen, door de
gevolgen der blokkade;, en de opwinding1
der ziel. -Men) heeft in het buitenland
nog altijd geen flauw idee, hoe de groote
massa der bevolking honger en ontbering
heeft moeten lijden. De teruggekeerde sol
daten, maar vooral de opgegroeid© kin
deren zijn afgemarteld en gebroken. Zelfs
jdaar waar de opvoedinlg' oppervlakkig be
schouwd, nog' zoo ongeveer toereikend
scheen, is izij in waarheid eenzijdig1 vet-
loos en volkomen onvoldoende; geweest".
Voeg daarbij „,'dei lange verwildering1 der
oorlogsjaren,' het ontwend raken aan be
hoorlijke bezigheid, de verleiding om, wat
anders door arbeidsmoeite veroverd weid,
door een geschikten handgreep machtig
te worden, of door „Schiebung" (smokke
larij en kettinighandel), het groote1 toover-
woord deizer dagen".
Leiders, van de1 arbeidersbeweging beb-
wörd geplaatst wat voor d© plechtige
dienst noodig; was. Reimar haalde den
bijbel. Nu was alleis gereed. Allen waren
in 't zwart. Reimar ging naast zijn© vrouw
zitten en fceiek haar bijna verbaasd aan.
Zij 'had zoo iets Vredigs over zich en'
keek hem xustig.-glimlacheiuid aan.
Zij zocht zijne hand.
„Het komt alles goed, Reimar. Je moet
niet treurig; zijn".
„Is iedereen gereed?" vroeg de do-
miné-
Louis© riep op gedempten toon: „In
grid?"
Toen pas kwam zij binnen, keek den
dominé schuw met hare betraande oogen
aan, enzette zich naast baar moeder.
Aandachtig luisterde' iedereen maar dat
gene wat uit de Schrift werd voorgelezen.
Nannie schreide aan één stuk door.
Zij had veel van hare g,oed© ernstige
meesteres gehouden en de plechtigheid
van het oogenblik overweldigde haar vol
komen. Jurgen zat er stil bij en keek
den dominé onafgebroken aan.
Na een korte toespraak sprak de dominé
h©t „amen" uit. Met een ruk vloog In
grid's stoel achteruit en stormdei zij: de
kamer uit.
De dominé wachtte met voortgaan.
Louise, die Ingrid was gevolgd, kwam
bijna dadelijk terug, en .zeide': „Ik heb
ben altijd gepropageerd: de grondstoffen
aan' ons. Doch men begint daar nu toch
ook te begrijpen dat deize grondstoffen
toch slechts door arbeid kunnen betaald
worden'.
Let wel: door arbeid!
Zelfs dei sociaal-democraten .zien het
in'. Vandaar hun geroep tot allen: o, werkt
toch!
Ebeirt en Noskei, de beide staatslieden
dia op 't oogenblik Duitschland regeeren;
en (zich in hun zwembroek lieten fbto-
igrafeeren, trachten evenzeer hun geest-
j Verwanten er toe aan te zetten; doch
vergeefs.
Zij' wateh1: „de vroegere Duitsche eco
nomisch© verheffing, berust in waarheid
op den arbeid. De reusachtige industrie
is hierdoor aangegroeid, dat dei winst al
tijd waar in het bedrijf werd gestoken.
Ook id© natuurlijke! rijkdommen kan men
tan; slottei slechts grijpen als men de werk
kracht in' heit bedrijf brengt. Tot vóél
den oorlog was Duitschland zulk een plaats
van rusteiooz© arbeidzaamheid".
Dit heeft izich b)u in den grond ver
anderd. Dei betooging der sociaal-,'demo
craten, nog wel iz,onder eenig: bewijs dat
isocialiseerinjgi van dén arbeid heit red
middel is, heeft hieraan groote schuld.
Men weet hoei ook in onze Tweede Ka-
meir id© heeren Smeenk en Marchant, de
laatst© vooral, dat priaatjei van sociali-
seerinjg het redmiddel tot zijn rechte be
teekenis, namelijk nul, hebben terugge
bracht. (Wordt vervolgd.)
Tweede Kamer.
Praten maakt bet leven niet goed
kooper. Naar den chaos.
Gean staatsexploitatie. Een toe
hoorder ©r uit gezet.
Met praten) maakt men het leven niet
igoeldfcooper, de prijzen der levensmidde
len' niet lager.
De1 zitting van gisteren heeft het weer
duidelijk gedemonstreerd.
D© „Msb1. "-overzichtschrijver teekent in
énkele woorden zoo juist het verloop van
heit debat:
„Vijf uren debat, nog: tien sprekers, bij
dei vijftien die we er reeds gehad hadden,
ministerieel© repliek, tripliek door den in-
terpellant, en een resultaatdat Vrijdag;
ook reeds tei bereiken ware 'geweest: ver
werping' van de beide moties die in het
debat inlgeiiiend ©n erbij behandeld wer
den!"
Terecht kon de heer Zijlstra opmerken,
dat de soc.-democraten' het middel tegen
d©1 duurt© niet hebben aangegeven.
Wat zij willen leidt tot den chaos. Malar
dan zal d© boel niet alleen duurder wor
den, tmaar zelfs niet te krijgen.
Van rechts heeft men goéd laten uit
komen, dat wat socialist en communist,
willen ons land ten verderv© voert en
heeft men, ondanks zijn tekortkomingen
(wie heeft die niet?), den minister de
hand boven 'thoofd 'gehouden. Rutgers
en Snoeck Henkemans b.v. gaven opbou
wend© kritiek en wèlgeimeenden raad.
Dei Minister heeft, evenals een aantal
andere: sprekers, van wier redevoeringen
wei niet afzonderlijk kunnen gewagen, niet
veel nieuws m©e;r gezegd. Natuurlijk be
schouwd© hij de nietszeggende motie-San
ne® als een motie van wantrouwen, als
hoedanig zij ook bedoeld was. D© Kamer
trok daarop har© conclusies en liet dei
haar op bed gelegd; het heeft haar te
vieel aangegrepen".
Toen de dominé bij Reimar kwam, om
lxeim het brooid tei geven; ontroerde hij
sterk. Reimar was: idan ook bijna zich-
zelven niet op dat oogenblik; maar al
te goed begreep hij, waarom Ingrid ge
vlucht was.
Dei zieke was 'sj avonds bijzonder op
gewekt.
'„Ik wild© n'u maar, dat het niet al te
lang meer duurde", zeide zij tot Reimar,
die1 'haar geen' oogenblik meer verliet. „Dat
is je trouwpak, nietwaar Reimar? Nog
geen drie jaar geledeu! Je moet mijn
mooj© zwarte japon goed bewaren in een
koffer en haar dan voor Florin© als zij
aangenomen wordt, in orde laten maken.
Zult ig© er aan' denken? Ik weet nog
zoo goed, dat je mij die dure stof bracht 1
Jei bent altijd zoo goed voor ma geweest,
Reimar I"
Hij: kreunde luid en bedekte de oogen
met zijn hand.
„Ik ben blij, dat 'IJ kind Florin© heet",
gjng zij voort,„dan zult gij: altijd aan
mij; denken. En Reimar, 'de dominé heeft
mij heden) geholpen. Vérgeet dat nooit!
En als dei kinderen aangenomen moeten
worden) laat ze dan dien winter bij1 hem
in huis zijn, opdat zij er werkelijk iets
van) begrijpen. Je kunt het kostgeld toch
sociaal-deimoc.raten vrijwel alleen staan.
En „heelemaal alleen" stond Braat met
zijn motiei over de melkprijzen. Zijn suc
ces heeft dei heer Braat beet. Evenwel,
het was een' lachsucces!
Uit het ministerieel© antwoord stippen
wij nog een paar dingen aan:
Staatsexploitatie van de textielbédrijven
en stoomvaartmaatschappijen zouden de
katoen he'usch niet goedkooper maken, ter
wijl dei vrachten' niet lager zouden zijn
dan de huidige regeeringsvrachten.
Ook bij Staatsexploitatie moet dei ver
koopprijs en' vrachtprijs minstens gelijk
zijn aan den kostprijs.
Op grond van uitvoerige inlichtingen
uit het buitenland toont spr., dat het le>-
ven in ons land goe'dkooper is dan in
andere landen. D'it is wel een schrale
troost, maar belwijst toch, dat de' duurte
g,een Hollandsch verschijnsel is. De- maat
schappijen, die voor de regeering varen,
maken niets meer dan normale winsten.
De vrachtprijzen zijn echter aanzienlijk
hooiger, door de hoog© gages en1 dure
steenkolen, terwijl de reis door de on-,
veiligheid der ze© eenige dagen langer
duurt.
Ook da sleepersloonen in de haven
steden zijn aanzienlijk verhoogd, het gaat
Idus niet aan om tei beweren,, dat de
vrachtprijzen' zoo lioog; zijn wegens d©
groot© ondernemerswinsten.
Bij' Staatsexploitatie zouden de vrach
ten) zeker niet minder zijn.
'Wat de Belgisch© kolen betreft, deze
worden bem aangeboden tegen f50, ter
wijl zei in België zelf f35 kosten. Deze
accepteert hij niet, wijl ize veel te duur
•rijm
Heit is niet in 's lands belang; om deize
kolen aan te1 koopen, zij kunnen echter
ingevoerd worden, maar moeten geadmi-
nistrateerd worden door het Rijks-Kolen-
burea'u.
Het veevoeder bewaart hij zooveel mo
gelijk voor den winter, terwijl d© gerst
gedeeltelijk wordt bestemd voor gort en
veevoeder.
Hij ontkent, dat bij dei aardappelleve-
rantieis de coöperaties bevoordeeld worden.
Dei coöperaties zullen gesteund worden
op dezelfde wijze als de middenstand reeds
gesteund wordt, door de voorschotten aan
de Centrale Middenstands-Ciedietbank.
D© Staatscommissie voor de beslndee-
rinig van het vraagstuk der socialisatie
is van helm niet te verwachten.
Tot zoover dei minister.
Als midideil tegen; de duurt© daarover
was men het algemeen eens kan so
cialisatie niet helpen. Trouwens, mi'. San-
nes erkend© zelf, dat, aanlgpzien socia
lisatie een langzaam groeiende overgang
naar een andere samenleving beteekent,
ander© middelen ter duurte-bestrijding;
voor de hand liggen. Maar aangezien d©
rejgeering die even volkomen afwees
behoudens dan voor de weinige artike
len', waarvoor zij; garantieprijzen vaststel
de als. bijv. mr. 'Marchant en de an
dere; sprekers over dit onderwerp, maakte
mr. Sanne® van die afwijzing een der
p'unten van zijn, eisch. Hierbij bleek dui
delijk, Idat d© interpellatie als een pro-
paganidastukje ider S. D. A. P. is; opga-
Zet: zij is, riep hij, haar de „Msb." schrijft,
in propa,'g;anidia-!geest)drift uit, niet het ein
de;, maar heit begin van een actie in het
land. Gij, regeering, hebt den strijd ge
wild, gjji izlult hem hebben'! Dé; geestdrift
van het Kamerlid stak een „tribunist"
hoven zijn hoofd zoozeer aan, dat hij
l'uide beg;on te klappenin een om
mezientje stond hij op- straat!
wel betalen, Reimar. Ziet gp, ik heb 't nu
spoedig goed. Dan ben ik hij Jezus Daar
moet je altijd maar aan) denken;, als je
treurig; bent!"
In de zaal kon niet gestookt worden,
en daarom had Louise Anderson getracht
de zitkamer zoo gezellig mogelijk te ma
ken. ïs Avonds zat zij hier met den do-
mine en Ingrid voegd© 'zich bijl hlen. Zij
zeide niets, maar keek strak voor zich
ui!:.
Erik Wandelöd zag haar herhaaldelijk
aan. Hij had het jong© levenslustige meisje
niet vergeten, dat vlug en handig de wa
gen was afgesprongen. Maar oneindig ster
ker nog was de indruk die zij beden
op hem maakte, met haar bleeken mond
en de donkere randen onder de oogen.
Arm kind! De treurige omgeving hier was
voor haar jonge jaren zeker hl te druk
kend.
,.U zijt zeer droevig, juffrouw Ander
sen?" Ivroeg hij, toen haar moeder even
de kamer had verlaten.
Zij keek hem even met hare sprekende
grijze oogen aan, en knikte.
,tIk heb van den dokter vernomen, dat
uwe zorgvuldige verpleging het lijden van
de zieke veel verzacht beeft. Dat zal u
zeker een groote troost zijn."
Een onbeschrijfelijke glimlach gleed over
t het gelaat van het jonge, meisje.
Voorkoming en genezing van
aannbeien.
De gewone oorzaken van aambeien zijn
een verkeerde voeding, gebrek aan li
chaamsbeweging, verstopping en lever
kwalen, en de zekerste maatregel tot voor
koming ervan bestaat in het zorgvuldig
vermijden van deze oorzaken.
Aambeien zijn in werkelijkheid' opge
zette' aderen, in- of uitwendig. De
adëren en de haar omgevend© weefsels
worden ontstoken, en hevige jeuk en pijn
treden op, terwijl in vel© gevallen bloed
verlies plaats vindt.
De lijder dient niet opi koude steenein,
natte plekken of stoelen met z'achte kus
sens te; gaan zitten, terwijl plaatselijke
afkoeling en te veel inspanning van dl©
betreifendo spieren de kwaal verergert.
Dia omgevende deelen moeten Zorgvul
dig gereinigd worden met een spons en
lauw water en dioor een weinig drukken!
met een zachte doek gedroogd worden.
Foster's Zalf zal bijzouder geschikt be
vonden worden voor 'het genezen vaan
alle vormen van aa,mbeien. Zij1 maakt
een einde aan den jeuk en het bloeden,
en gaat de ontsteking tegen1, zioowel bij!
in- als uitwendige aambeien. In en
kel© der ergste; gevallen was één doos
Foster's Zalf voldoende om volkomen ge
nezing te bewerkstelligen. De jeuk hield!
bijna dadelijk op, en het bloedverlies ei}
d© opzwelling der aderen verdwenen.
Foster's Zalf '(let op' dén juisten naam)
is te; Goes verkrijgbaar bij de Paauw
'Co'., te Middelburg bij fa. G. Schuit©
■Co., a f 1.75 per doos. 38
Beknopt overzicht.
Petersburg nóg niet gevallen!
Het heet, dat Joedlonitsj van een on
middellijk binnenrukken van Petersburg
heeft afgezien, om de stadi zooveel' mo
gelijk te sparen en de vele vriend)©©,,
die hij er heeft, voor militair© schade te
behoeden.
Maar of die vriendén niet liever gezien!
zöuden hebben, dat de generaal' maar
doortastte en hen de bedreigingen van(
de in-hot-naiuw-ged'rev'cn roode garden be
spaarde? i
De vraag is echter of Joedenitsj bjj
Petersburg niet op overmachtig© bol'sjer
wistische troepen gestooten is, die op
het laatst© oogenblik zijn opmarsch stuit
ten. Sommige' berichten doen het geJooven.;
Richten wij' dan het oog naar Berlijn,
In bet Rijkdaggebouw is gisteren het ge
tuigenverhoor begonnen in het onderzoek
naar de verantwoordelijkheid voor da
ramp, die het Duitsche rijk getroffen heieft,
Het eerst kwam het onderzoek aan dig
beurt of do mogelijkheid' heeft bestaan!
om vrede te sluiten en zioo ja,, door
wiens schuld alles op niets is uitgeloopein.
De rechtzaal gaf niet den indruk van)
de diepe tragiek, die' in dit proces ligt
opgesloten, waarin een onderzioek wordt
gedaan naar een schuld', die zwaarden
is dan ooit een mensch is ten 1'aBto gelegd,
Men scheen de zaak nog al luchitig
opi te vatten.
Bij dé'ze eerste openbairei vergadering
waren von Belhmann-Hollweg, HelffericH
en B.ernslorff aanwezig.
Sinzheimer bracht een belangrijk) raph
„Ach, dat spreekt immers van zelf!'
Nu keek zij hem eens goed) aan en het
was haar alsof zijn tegenwoordigheid haar,
rust gaf.
Telrwijl haar moeder en Nannie biet
avondeten binnen brachten, sloeg zij; hem'
inog steeds aandachtig gade.
Als hij eens wist, als (hij1 eens ver
moedde, wat en hoe 'zijl eigenlijk was.
Dun z'ou hij liet hoofd: met dat mooie
blonde; ha,ar zeker van blaar afwenden,
misschien zou zijn slanke figuur zich!
wel vol verontwaardiging oprichten, en
zich dreigend en verooirdeeleind tegenover
haar plaatsen.
Ingrid schoof wait verder van hlern af.
Reimar bleef den geheelen avond bijl zijn
Vrouw.
Voord;at iedereen ter rustel ging, las
d'ominc iWindelöd nog een kort woord
bijl het bed van de zieke.
De wagen stond bij de pier. Reimar
hield -de 'heugels, terwijl Jurgen er af
sprong) om d'e twee mannen te helpenl
diei met Souke's. hulp iets 'zwaars, over
dé gladde steen©n droegen. Langzaam
ikwaimen zij met hun .vieren; aan. T'us-
schen hen in hadden z;iji de lange, zwarte
kist, opi wier deksel behalve de ander©
'Zilveren versieringen, de groote lettersi
F. M. zichtbaar waren. (Wordt vervolgd.)
