m. 245
Revolutie eii psteiüelip.
Seraphine,
33e Jaargang
FEUILLETON.
Buitenland.
uitgave van
de Faam]. Venn. LUCTOR, ET EMERGO,
gevestigd te Goes.
"Hoofdbureau te Goes:
LANGE VORSTSTRAAT 219.
(Telefoon No. 11.)
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DIIUIJ L. BURG
Drukkers:
(Qosterbaan Le 'Codntre, Goes.
De belvolixtionajre beweging die in! Rus1-
l'aïid bet eierst en bet krachtigst tot uiting
kwam, doet nog sterids baar invloed tot
ver buiten- Rusland gevoelen'. Oostenrijk,
Hongarije, Duitschlatnd gjeivlen, -een doori
lo'opend taonleiel van opstand en ver-War
ring, van woeling;, en strijd te zien'. Zelfs
ons (gigen land, gelukkig' gebt-©! buiten
tien oorlog s tandde, bleef njjet vrij) eb
Engeland, dat alle reden had, om, gielijk
gjewoonlijk, content te blijven, over het
voordeeliig verloop en over den voovdelej-
ligten aflocfp vain den grooten strijd, blfeepE
niet. van revolutionaire smetten vrij. Van
de ziuidelijke landen waar bet altijd gist
fen wolel't, kunnen we wel zwijgen, fpe
wacht de uitingen van revolutie niet in
Portugal e-n Spapje en jn de Balkan
Staten
In die volksbewegingen openbaiarde z|ich'
niet zelden een sterk verlangen naar dep'
Viiede: Zeer begrijpelijk. Maiajf achter die
beweging openbaarde $icli ook een revo
lutionaire rpapht, die van de bestaanjljë,
ontevredenheid giebruik wilde makfen om
de bestaande orde der zaken omver Hef
wprpen.
'En in die volksbewegingen openbaaihde
zich, evenals al de eeUwen irloior, gok
liet verziet tegieP wet en Ev.a,ng|©!ie. De
oude tegenstelling) tusschien het hemel-.
sChe en het aardsche, tpsschgp het Stof
felijke en het geestelijk!©. 1
Reeds die eprste tijding: van de revolutie
in Rusland ging' gepaard met dei medede©-*
ling dat dfe nietuwe regiefering de hanjd
tussch'en Kerk «en Stapt in het rijk' der
Ózaren had doorgesneden. Eve,nzjoö in
Du'itschland. Ook daar dreigt dei Staat
finaal1, omjvo'orberecd de Kerk haar af
scheid' te geven, en de School dip inf
naam nog christelijk was te annexeereini.
Natuurlijk om die voor de toekomst des
lands zoo belangrijke instelling: rijlp te
doen worden om het Evapgfebe van Chris
tus te doen plaats maken voor "het Evan-
giela© van het Socialisme.
Kerk en Sch'ool in banden van Bolsje
wieken en Sparta,cisten', van eoimmujmstjetn
en Sovjet-republieken. Wie schetst de
toekomst vap etan la«nd, alzóo geestelijk
bea«rbeid
Nu ïs het W-aar, voior de Roomschp
Kerk, zoo talrijk in ledfcptal in: West
Europa, dreigt het erg'ste nieft. Zijl vfer'zlet
z'dch met hiand en tand tegen del schei
ding van Kerk en Staat, en hare ïnachf-
tige organisatie geeft krach't en klemaajn
dat vle-rz'et. Aap haar woord zlal', ook iP
de meest revolutionaire maatschappij pogi
wiel gehoor, al is 'tdan ook geen gunstig
onthaal, worden verleend, maar voor da
Proitestanl.scbe! Kerk, -innerlijk verdeeld en
oingbwe'erd, dus onbekwa-am, om zelf te
hiajndelen, dreigt gevaar. Sinds de dagen
vail Luther is men 'in DuitscWapd ges-
Wend in tegenstelling met de Calvi
nisten op dein Staaft te leuneln. De
EvuPgjelischei Kerk in DuitscMapd wolrdt
door dien Staat betaald, zelfs Voor eeto
groot deel bestuurd'.
Bij onze ooster-buren bestond gejop
«schoolstrijd. Zoomin aan booger of mid
delbaar als aan lager onderwijs op chris-
tjehjkep grondslag heeft men gietdafihit, want
de Staat voorzag in de behoefte van pnl-
fljerwijs voor alten.
En nU komt op eeps de revolutie met
Hare God-onteerenide leer, met h|aar toni-
Iiierweirpen van macht en giezlagj, rnethaar
verachting voor het höpgigre en (hlape
eischen voor het tegepwojordige levtein;,
'e!n onttrekt alïe middelen tot leven pan
U- Z. VON MANTEUFFEL.
178) -0--
-Het was haar alsolf zijn toon geërgerd
«was. Een pauze ontstond. Eindelijk, zich
met geweld bedwingend, zeide 'zijl: „Ik
wist. dat. Ik heb de kracht niet u tegen
te spreken. Neemt u hem mede. Ik heb
geen recht op^ het kind en dat
mijn hart breekt als' ik hiem moet mis
sen, wat komt dat er opi aan!"
„Houdt u z'ooveel v«an hem?" vroeg
hij zacht.
Zij' schudde ongeduldig fcht hoofd
„Wanneer wilt u hem hebben?" vroeg
zij na een pauze.
„Ik ga nog beden naai' Schïehendorf"
antwoordde mijnbeer von Adlerstein ge
drukt,
„Heden nog zij' glimlachte mat, „ik
begrijp bet. Hij mag natu,urlijlc niet ont
braken. Neemt u hem mede. Zijp goed
Zal hei kindermeisje wel meebrengen. U
hebt mij mijn laatste zonneschijn .bftfio-
xnen, maar u hebt er het recht toe. Ik
mag niet klagen!"
de instituten' die het geestelijke', liet ho|o-
-gere', het g'ez;ajg, de wet Golds .en het
Evatigeliei van Christus prediken! En bij
dat on'ttrekkbp blijft h'et niet. De glescbier
Jdjênis walajrboirgt ons diei profetie. Dat
onttrekken van geld en macht en invloejct
wordt straks gevolgd door het in veteren,
jnet ge|\veld desnoods, van del leer der
revolutie. Ook nu zall men -niet seiinnnefii
(met dei belastingpenningieP der christepep
bet Christendom te bestrijdeln;. Ook np
zal de hooglgeü-oemde vrijheid, waarvoor
toen zegt te strijden, ondte|rigjahp in poli
tieke noiod'zfakielijkb'eid tot eliglen profijlt.
Revolutie en geestelijke belapgieni.
Ook -in Nederland', walar de' bacil dei'
revolutie meer en me,er doordringt, eiseht
het vraagstuk: in hbev-er Stijn omzie, gees
telijke belangen veilig, onze volle aan
dacht. Zijln opzie posten beizet om te, wal
keu tegen -een mog|el'ij(kien inval Zijlnopze
dijken voi'doepide om opkomenden storm
vloed te koeren?
Door Gods z|ejgep#en' een zestig jarigen
strijd hebben we nu overvloedig gele
genheid, een onizer voornaamst© hollweW
'.ken, de schoiol', te bevestiglen1 en te ster
ken. Aan heit geloovige Protestaptsclhle'
Nederland is nu de mogelijkheid' gleopepjd
!ojn te voldoen aap het verlapgjep vanj
jh'et voormalig christelijk deel' om zes, volks,
door Da Costa vertolkt in zijn:
Bouwt schollen, in wieir schoot het Evan-
ge'.tezö!u;t
Uit bij- en ongeloof een dierbre jeugd
behoiudt.
Aapsporing daartoe hebben o.i. .omzie
Roomsch Katholieke Tandgemooiten, bekend
om hjup eephjcid en activiteit, minjdsp
hoodig. Maar al aamvaarden wel damk-t
baar den stelu'n ons van di,e zlijlde ver
leend in den strijd voor liet behoud vap
de Christelijke grondslagen vap onsStaatsJ
leven, toch zij herinnerd aan de les ons
door Groen van Prinsteirer stae'ds gteteetd,
dat we vap huis pit een ProitestantsChfe'
ïratie 'zijn en da,t Proitestantsche karaktep.'
•beh.ooren te bewaren.
Een tweede bolwerk tegen de revolutie
het oudste as de Kerk. En m|u Z|a!l'
het voor niemand die iets van de tee'keH
nen der tijden verstaat, twijfelachtig
■;z'i)n of ook in pus l'apd rijpt de tijd, heit
■moge dan korter of langer duren, dat
de bnpd tussch'en Kerk en Staat finaal
en voor goed zlat doorjg(ésnedein wordpn'.
De vraag: is niet of, maar op, welke
wijiziei die. band Izlafl! verbroken woidien. Zal
dat rujw en met geweld, als pu; - im Rus
land en Dudtsoblanld' gpschied, gebeuren,
(zloodat de kei'k op eenmaal' van hahe/
inkomsten wordt bei-opfd', met het dopl'
om haar invloed op het volksljeven tel
opinteimem, of zlal dit geschieden dooi*
een Christelijke regiering:, the dopr uit-
kieciring hlare-r kapitalen, de Kerk in He
gelegenheid stelt zlich zelfstandig te ont-
wikkielten
Een derde bolwerk telgen de revolutie
en voor onze geestelijke belanglen is del
pers. Indien ooit een zlalaier uitging; om
te z,aajen, te zaaien over alle wateren'
dan was 't wel de pers. En dat g'êzlaaide
z|a,ad, het goede zoowel als hielt kwade,
is .gevalfep, niet altijd o,p steepachtig|e»
plaatsen, maai' evlenjzleer in vruohtbarej
aardie, en bracht zestig1- ook wel efepö
hbndter'dvoudigie, vrucht voort. Niet alajpl
hfet zaad, maar aan den (Saaier ligt het
meeir 61 minder gedije'n. De walsdomkomt
van Bo.ven.
i de K.
„U maakt het miji heel moeilijk", ant
woordde hij, „hoe gaarne liet ik u het
kind; maar' het is noodzakelijk dat u
rust hebt!" Mevrouw von Lettow wend
de bet hoofd naar bet raam. „Juffrouw
Mina, wilt u Hans even uit den tuin
halen? z'egt u hem, dat zijn voogd
er is!"
Zoodra de juffrouw weg-was, wenschte
mevrouw von Lettow wel, dat zij haar
niet weggestuurd had. Doodelijk jiwijgen
optsiond. Zij (keek niet op-, maar voelde
zich bekeken, ernstig en onderzoekend.
Daarop zeide Adlerstein op zijn fcalmen
harteyjken toon„Rupt u mij dit verdriet,
d|| ik u z'oo- ongaarne aandoe, niet ver
geven?"
„Daal' valt niets te vergeven?" z'ei-de
mevrouw, juist op- dien zelfden toon waar
van de niets zeggende „vriendelijkheid"
reeds Lettow's wanhoop' geweest was,
„ik weet, dat u ongaarne iemand pijn
doet, en. ik schik er mij in".
Hansje 'kwam naar binnen gestormd,
vol blijdschap zijln geliefden oom. weer
terug te zien! Zooals gezegd hij kwam
aangestormd. Hij klapte met zij'n zweep
je en vloog zij'n mama Leona om den
hals. Zijl drukte hem tegen zich aan,
doch een vaste band trok hem weg.
„H.a«ns, dat bevalt mij niet, dat je zO-o
lesMwscSte Stsmmeih
CLXXVI.
,Wie k!aagt er tegenwoordig niet over
het dure leven?
De klacht over de duurte der levens
middelen er. der onos.heerlijke levensbe
hoeften is algemeen.
Wat is de_ oorzaak toch van die duurte
en hoe lang zou ze nog duren?
Vopr velen een vraag, miaar voor wie
een weten
Ieder dacht, dat bij bet intreden van
den wapenstilstand dadelijk goedkoopere
levensomstandigheden zouden intreden.
Maar 't liep anders. Welk een bittere
ontgoocheling. Ook zij, die van de ,tee-
kenin'g van het vredesverdrag in de rich
ting van daling der schrikbarend hooge
prijzen zooveel voor de naaste toekomst
verwachtten, zijn gefopt uitgekomen.
Zouden de producenten het initiatief
moeten nemen en op zekeren dag inplaats
van een schepje erbij t© doen iets van
hun prijzen moeten la,lert»vallen?
't Kan ons 'niet schelen, als de «arti
kelen maar goedkoopei' worden.
Het Handelsblad verhaalt van een ge
val, waarin de Fransche drogisten er
een radicale manier op na hielden, om
te tia'chlen een zeker artikel tpgen'matigen
prijs onder de mensf n te- brengen
ïn dez'en tijd des jaars slaan zij hun
voorraden lindebloesems in, teneinde
daaruit voor de- lijdende menscKheid de
weldoende lindebloesemthee te bei'eiden.
De prijzen, welke de leveranciers voor lin
debloesem durfden vragen, waren echter
zóó schandelijk hoog, dat de« Di'ogisten-
bond besloot, «op de offerten' niet in te
gaan. Het publiek had wellicht de hooge
prijiz'en voor "JindebloesemaftriekBel .wel
betaald - het publiek beta,alt eu slikt
immers .alles. Maar beter achtten de dro
gisten het, hun publiek voorioopig maar
geen lindethee te verkoopen, dan de exor-
bitant-Houge prijzen te betalen, welke de
plukkers er voor durfden vraigen.
Dit is een wel héél eenvoudig geval.
Er is wellicht geen b'oo,m, welke min
der van de wereld-desolrganisiatie: te lijden
heeft gehad dan de linde. Zij 'heeft dit
jaar stellig evenveel bloesem ged'nalgem
als andere jaren. Waar.oim moet de prijs
der geplukte en gedroogde ÏÏndehloe'sems
nu p«lo'tseling óók al en zóóveel de hoogte
ingaan, terwijl grondstof en plukmoeite
juist dezelfde gebleven z«ijn als voorheen?
De Fransche drogisten hebben hiermee
dus een gelukkigen greep gedaan voor-
1 ctopig geen lindebloesemithee meer voor
de lijdende menschhéid. Dit schijnt de
eenige manier om den 'iindebloesemprijs
omlaag te brengen.
Toch geloof ik niet, dat m dit geval
de sleutel te vinden is voor de totale
oplossing van de kwestie.
De aard van het artikel nu, buiten be
druk bent. Denkt je er "heel niet aan,
dat je manna 'ziek is!"
„0, mama Leona is niet bó,o-s. Zij zegt
a,ltijd: ma,ak maar leven, Hans, het hin
dert 'niets!"
Hij had den jongen op 'zlijin knie gezet
en keek ernstig op hem neer.
„Hans, ik neem je nu mede na;ar Schïe
hendorf. Morgen is je mama jarig, dan
is er taart. Ben je niet blij?"
Hans dacht even nia en zeide toen:
„Gaat u, er heen, oom Otto, en brengt
ju 3e taart voor llans mee!"
„Neen, Hans is veel te wild, hij maakt
zooveel leven, da,t zijn arme jonge mama
er ziek van geworden is".
■„Dat is niet waar!" zeide de jongen
ongeloovig, „mama is alleen maar treu-
rig!"
Hij klooi van jrora's knie, klom op
den divan en fluisterde lief„Mama, Leo^
na niet boos! Is fzïj boos?"
„Lieveling!" z'ei-de de jonge vrouw,
hem naar zichi toetrekkend. „Ga nu mee
met oioip, z.ul je. Wees Hef en goed.
Je kunt zoo zoet zijn alls, je wilti"
Het kind voelde zl h wat bevreesd door
die woorden en de bevende stem, maar
vermoedde niet, dat dit ©en afscheid vopr
altijd was,
„Mama zoovee! verdriet, oom Otto! Zul
schouwing gelaten; dochj in Ji°e wpinige
gevallen zal de prijs van eep artikel
bepaald worden door de kosten va«n pluk
ken en verzamelen. Zelfs al stellen'de
plukkers eischen, welke bescheiden re«ke-
ning houden met den verhoogden levens
standaard, zal dit van betrekkelijk ge
ringen invloed zijn op- den coinsumptie-
prij's van het artikel.
Op de Veluwe verdienen de plukkers
van de bóschbessen aardige daggeldep.
Echter, niet omdat zij zoo hooge eischen
stellen; daarvoor zijn zij veel te beschei
den. Maar omdat nu eenmaal de „markt"
va,n het artikel zoo hoog "is. De eenvou
dige, nijvere plukkers weren zich van den
vroegen morgen tot den laten .avond en
t' avond of den volgenden dag ervaren
zij' berst wat zij' verdiend hebben20,
30 of 40 cent per kilo.
Zij plegen zich geen rekenschap te
geven welke geheimzinnige machten die
„mjarkt" vaststellen. Men behoeft geen
staathuishoudkundige te zlijn, olm te voe
len,x dat de kwestie van vraag en aan
bod hier den toon aangeeft. Men ziet
miaar „op het dooi' den oorlog verarmde
Europa.
Ja, er zijn diepere oorzaken voor de
geweldige prijsstijging'. In een doorwrocht
hoofdartikel van B. in Die 8 tia,n daard
wordt er op gewez'en. Er is, zoo betoogt
hij, in de oorlogsjaren geteerd opi de
voorraden van vroeger, die nu; zijn uit
geput. Men heeft vopruit gegrepen naar
wat eerst later gereed kw,am; heeft bijv.
in 1915 en 1916 opgebruikt, hetgeen eerst
in 1917 en 1918 voor de consumptie zou
worden gedistribueerd; en zöo liep het
vast, :)§jj
Ei' moesten dus wel enkele slecht-ver-
zoi'gde jaren, komen. Er zijn enorme mas
sa's bij vooi'baiat verteerd; daarenboven
moet "de productie nog gedurende, jaren
'zooveef geringer blijven, omdat de, hulp
middelen voor die productie scjiaarschl
zij'n geworden en men nu niet de meest
loonende productieprocessen kan volgen
bij genlis aan liet daarvoor benoodigde.
Aan een terugkeer van de „normale"
verhoudingen van vóór 1914 nu staat
nog zeer veel in den weg. Veel meer nog
dan de inperking van den arbeidsduur
is de kolossale loonsverhooging in aller
lei vak en bedrijf hiervoor een beletsel.
En dan, welke enorme sommen eischt de
Staat niet van ons op!
Wie ontwaart hier weer niet den cir
kelgang
Meer zuinigheid, soberder leven, zie
daar He raadgevingen van den schrij
ver. Te vreezen is het, dat het oudel
Europa de«n economischen jammer van
den oorlog alleen zal moeten torsen, tot
er vaiïzelf, langs natuurlijken weg, ver
betering in den toestand komt. Niemand
kaïn het blijkbaar daarbij!helpen.
KEES VAN, DER MEER.
Beknopt overzicht.
De vredesonderhandelingen met Duitsch-
Oostenrijk vorderen nu goed.
Dutaria overhandigde reeds aan Ren
ner den volledigen tekst van hetDuitsch-
Oostenrijksch vredesverdrag en een brief
van Clemenoeau, waarin de mededeeling,
dat den Oostenrijkers 10 dagen worden
toegestaan, om aangaande de hun voor
gelegde bepalingen bemerkingen te maken.
De, overhandiging had plaats zonder cere
monieel.
len wij vopr mama een stuk taart mee
brengen?"
Hij was opgestaan. „Dus kan ik hem
nu waarlijk dadelijk medenemen?"
vroeg hij.
„Ja, maakt u het korf!"
Hij vatte den klnaap bij! de hand en
boog. „Vaarwel, mevrouw. Ik'dank u,
en ik bid u, vergeeft u mij!"
Zij boog het hoofd en hijl ging.
Het kind volgde hem gaarne.
„Als ik liem terug rziie", dacht mevrouw
von LeHow, „is liij geen wees meer!"
en zij verborg het gelaat in de handen
en snikte als een kind.-
D© volgende dag bracht haar een brief.
Hij was van uit Vamheim gedateerd en
luidde:
Yarn heim, 30 Juli 1871.
Zult u boos "Zijn, ais u dezen brief
Ontvangt? Bijna geloof ik het, want u
wordt hem weer herinnerd aan den man,
die u van den Matsten Zonneschijn in
het leven beroofde! En diezelfde man
denkt vol smart aan uw bleek gelaat,
aan uw weemoedigen glimlach. Zijn hart
bioed't als hij aan u denkt! Eens
bezat hij het recht en de macht uw
tranen te drogen, uw hart te vertroosten.
Is het zeer verwaand als hij hoopt dit
recht weder te verwerven
yERSCHIJNT ELICEN AVERKDAG,
A b o n n e m e n t s p_r ij s
Per 3 maanden fr. p. post f 2.
Losse nummers u f0.05
Prijs der Advertentiën:
14 regels f0.80, iedere' (regel meer 20 ct,
Verhoogd met een tijdeiijken oojrlogstoeslag
van 20 pet.
3 maal' wordt 2 maai berekend.
Bij abonnement voordeeiige voorwaarden,
i Bewijsnummers 5 cent.
Binnenkort zal dus ook Duitsch-Oosten-
rijk zijn „vrede" hebben.
Momenteel is de nood er nog zeer hoog.
Erger wellicht nog dan voedselnood doet
bet nijpend gebrek aan steenkolen, vooral
in de onevenredig-groole hoofdstad, zich'
gelden. Volgens een telegram uit Weenen
zou de, electrische centrale op het punf
staan stop gezet te worden met al de
onaangename gevolgen daarvan. Men zou
nog pogen de centrale gaande te houden
met de laatste voorraden voor het reeds
sterk-ingekrompen spoorwegverkeer en in
middels een beroep doen op de geallieer
den om door hun bemiddeling van de
Tsjechen en Polen kolen-aanvoer te krij
gen. Maar heel veel hoop schijnt men
zelf op dat beroep niet te hebben. Men
ziet dan ook reeds den komenden winter
met groote zorg tegemoet; de winter zal
door den kolennood erger worden dan
een van de vorige.
i
Niet zonder eenige spanning is liet ver
loop van don 21en Juli verbeid.
Weliswaar,was te voorzien, dat de sta
kingsbeweging geen algemeen karakter zou
hebben, men mocht toch niet verwach
ten, dat geen enkel incident zich zou
voordoen.
Te« Berlijn is bet gistermiddag Onder de
Linden bij het slot en de commandantuur
van Berlijn tot een schietpartij gekomen.
Een troep betoogers met de roode vlag in
't midden, wilde langs liet slot naar dq"
Brandenburgsche Poort gaan. Soldaten'
hadden echter den toegang tot Onder de
Linden afgezet. Toen de betoogers aan
het bevel om uit elkaar te gaan niet vol
deden, schoten de troepien, waarop de me
nigte op de vlucht sloeg en in de zij
straten dekking zocht. Volgens ooggetui
gen hebben de betoogers het eerst ge
schoten,' waarop de soldaten in het wild?'
weg salvo's afgaven. Er is, voorzoover
tot dusver bekend is, maar éón man licht
gewond. De betoogers droegen schilden
met het opschrift: „Communistische partij,
II Ie district, Moabit"
Terwijl te Berlijn eigenlijk niemand weet
of de Fransclien of Engeïschen of Italia
nen staken zullen, daar de berichten uit
die landen elkaar erg tegenspreken, heb
ben de Berlijnsclie ona.fhankelijken er toch'
aan gehouden hun solidariteit te betuigen'
en om de gewoonte niet te verliezen zijn
ze weer eens gaan staken. De staking
is maar een half succes. Het is al ©en
bekend verschijnsel, een sympathiebetui
ging voor werklieden, waarvan men niet
eens weet of ze staken. De verdeeldheid,
die onder de Duitsche werklieden heerscht,
zorgt er verder voor, dat een gedeelte
der arbeiders toch aan het werk blijft.
Het is hier zoo gaandeweg de gewoonte
geworden, dat de onafhankelijken staken
als de meerderheidssocialisten tegen de
staking zijn en deze laatsten voor het
neerleggen van den arbeid zijn, als de
onafhankelijken werken willen.
In Berlijn bemerkt men de staking na-
tuuurlijk aan het niet rijden van tram
en tunnelspoor. De omnibussen doen dit
maal niet mee. Het spoorwegverkeer gaat
zijn gewonen gang. De stad ziet er erg ge
wichtig uit. Onder de Linden en in drukke
straten snorren leege auto's voorbij. Voor
op het onmisbare machinegeweer, op de
straat gericht, de manschappen met pa-
tronentasschen en handgranaten, het ge
weer in de hand. Artillerie trekt door de
straten.
In verschillende straten hielden de sta
kers de z. n. wilde voertuigen aan, dwon
gen de reizigers tot uitstappen en kantel-
Ik kwam nog gisterenavond uit Schïe
hendorf hierheen en heb mij' door da
oude Bahetta laten vertellen hoe hier op
Kerstavond een schoone dame, welke er
zoo« treurig uitzag als een „,ziek ree",
is aangekomen. Zal zij wederkomen? En
zal ik er dan 'bij mogen zijln en trachten
mogen om de melancolie uit haar ge
zicht te verdrijven?
Gisteren zat ik bij u en sprak kalm,
maar wlat ''kostte het mij onuitgespro
ken te laten wat mijn hart vervulde
wat kostte het mij mijin groote bezorgd
heid voor u te yerzSvijgen! Ik jyioest
zwijgen; want u wilde dat. U stomdt mij
niet toe, te spreken.
Waarom? de scheidsmuur is geval
len: elke wolk, die tusschen ons stond,
is verdwenen. Waarom waarom mag ik
niet slechts zeggen „kojm!"
Deze brief moet kalm zijn. Als hij
het blijven zal, moet ik hiier ophouden.
Ik kom morgen, om zelf een antwoord
te halen! tot dien tijd zij God met u!
Hem bid ik, dat hij mij uw hart schen
ken moge, uw hart, uw vertrouwen en
de macht u gelukkig te maken.
ADLERSTEIN.
(Wordt vervolgd.)
"T* '-... Jll
