So.
IIonderdag 16 Au^u
oer
EU.
n Erve,
GOES.
ID
'3!
De Qroote Oorlog.
rect,
GOES.
cerijinventaris
[ren oven,
te koop
In en een Menwagen,
lufsorgel,
rpleegster
;s<?
'osr^;
Zeeuwsche Stemmen.
FEUILLETON.
üide have,
belangen
Sierlijke Stand.
?ÖP r >?"^r in, T,P
P*rl èn'.J.^
j
e Zutphen,
i VERZE-
is van b.v.
n bij hare
steenen bak,
jr inhoud, en
J. SCHOUT te
>P
en ongeveer
i dagelijks te be-
DE KOSTER,
In regenbak en
Ie Westdijkstraat
jten te bewonen,
ird a f 1,— pel
den eigenaar
ruiden.
iP
|uin, Oostkapelle
fP.
)E RIJKE, Kou-
[RA AGD:
loof,
1 KOOLE,
Souburg.
SN, Aagtekerke.
kloemendaal" te
ïnenkort enkele
voor Jongelingen
1.8- tot 30 jarigen
jdheid en instem-
Indslag der Ver-
voor den dienst
^ollicitatiën wor-
phtingen zijn te
esheer-Directeur.
iter gevraagd
jnstbode,
SRG, Homoeop-
melden Ganze.
Meliskerke.,
Uitgave van
'de Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO,
gevestigd te Goes.
Hoofdbureau te Goes:
'LANGE VÓRSTSTRAAT 218
Bureau te Middelburg:
FIRMA F. P. DHU-IJ L. BURG.
Drukkers
Dosterbaan Le Cointre, Goes.
I*»*!, J°G» ""-n
voordracht slechts flauwe sympathie koes,
teren.
De sombere vrees kwelt ons dat dit
.heele ontwerpie niet anders is dan een
'JoM
14 regels fh.u..,
3-maal wordt 2-nw.
Bij abonnement voordeelige vooi,.
Bewijsnummers 5 cent.
De pauselijke Inmenging.
'Thans heeft de Paus een concept van
vredesvoorstellen te midden der strijden
den geworpen. Wilson was te vroeg if
de weer geweest, hetgeen onder anderen
blijkt uit zijn eigen ommezwaai. Wel wat
vlug, toen het tegenliep, stak deze de
vredespijp in den zak en wierp hij zijn
zwaara in de schaal. Zijn poging moest
derhalve wel mislukken.
Zal nu 'de pauselijke poging kans van
slagen hebben?
Zij heeft boven die van den Yankee
voor dat zij terechtertijd komt. De vol
leen zijn strijdeasmoede; de legers kun
nen voor- noch achteruit; Stockholm
schijnt dood te zullen bloeden, na den
«teek door Lloyd George en zijn satel
lieten waartoe zelfs Italië behoort»
aan Üe socialistische vredesplannen toege
bracht.
Het schijnt ondenkbaar dat de regee
ringen door den paus niet vooraf van
zijn plannen verwittigd zijn geworden.
In dit licht gezien verwachten wij er
dan ook weinig van. Immers het ant
woord, dat bereids uit Amerika en Enge
land openbaar werd, luidt afwijzend.
Toch geve men den moed niet op.
Wat bij de menschen onmogelijk is,
is mogelijk bij God.
Hem, den Heere der heeren, die 'tal
regeert, biddend het pauselijk vredes
voorstel opgedragen; en aan "Spreuken 21
vers 1 gedachtig, van Hem de uitkomst
Van 's Pausen loffelijk pogen verwacht.
Wie weet, een wolk als eens mans
hand ware komende.
Slecht vooruitzicht. i
De Hoefijzer-redacteur van Het Man
de 1 s b lad, heftig tegenstander van de
Onderwijgbevrediging en de daarmee in
verband aangenomen grondwetswijziging,
jubelt het nieuwe bestuur dei' Liberale
Unie tegen, omdat daarin zitting gekre
gen hebben, en wel met het grootste
aantal stemmen, de vier heftigste tegen
standers van liet oorspronkelijke onder
wijsartikel: Ileeres, Eerdmans, De Muralt
en Otto, de laatste zelfs als secretaris
in plaats van den onderwijs-pac.ifist Rood-
liuiizen.
Wij vreezen dat bovengenoemde pal
staander gelijk heeft; dat er nog heel
wat zal gebeuren, eer de bevrediging in
eene gewijzigde lager-onderwijswet za.1
doorgevoerd zijn.
Het jongst gebeulde in de Tweede Ka
mer taag een dreigende vinger geweest
zijn, He houding' van de Liberale Unie
en 'de keuze van haar uitverkoren viertal
staat met een dreigende vuist gelijk.
Laten wij oppassen.
Een gewaarschuwd man geldt voor
twee
CXIV.
Een pleksike. even rijk aan historische
herinneringen als aan intiem natuurschoon
is het land van Schouwen, in 't bijzonder
de duinstreek, met aan den voet der dui
nen enkele pittoreske dorpen.
Wilt ge u enkele ©ogenblikken vermeien
iu de schoon- en stilheid van een ech.tr
Hollandsch landschap, gaat dan naar
Burgh, Haamstede of Renesse, waar gij
u op historischen grond kunt terugtrek
ken om van de beslommeringen des le
vens te bekomen, 'k Bedoel natuurlijk
niet, dat ge u daar zoudt terugtrekken,
om ,u los te maken van alles wat de
Bewerkt naar het Engelsch van
EMMA JANE WORBOIS&
49)
Ik zéide niets, maar ik begreep tante
Rachel niet. Wjat bedoelde zij toch met
haar woorden van „loven en prijzen?"
De oude dame ging echter, na even
gezwegen te hebben, voort.
„Ik kan over God spreken, anderen
vertellen, hoe goed, hoe oneindig goed
Hij is, en hoe aan mij1 keer op keer in
mijn lange leven die goedheid is geble
ken. Dan kan ik vertellen, dat Hij, wat
Hij me beloofde, me altijd gegeven heeft,
dat Hij me nooit alleen heeft gelaten en
dat Hij me heeft getroost, als ik verdriet
of zorg had. Gods wil is het nu, kind
lief, dat ik nog eenigen tijd op aarde blijf,
om het werk te volbrengen, dat Hij me
neeft opgedragen". En terwijl tante Ra
chel zich wat dieper naar mij overboog
'Oi met haar gerimpelde handen inijn
"oofd ophief, om mij in de oogen te
geheele wereld beroert, als1 een struis
vogel', die bij het naderen van gevaar-
den kop in het zand steekt. Deze struis
vogelpolitiek zou u niet baten, want ge
zult ook daar in dat wonder-sitille en
schier van de buitenwereld afgestorven
land, de gevolgen van den oorlog kunnen
waarnemen. Ik had het voorrecht er en
kele uren te vertoeven. Men kent er oo-k
de broodkaart, en de levensmiddelenrant-
soeneering -is er even schaarsch als el
ders. En vraagt ge de nijvere bevolking
van Haamstede hoe 'ter met handel' en
bedrijf voorstaat, dan zult ge wellicht
menige klacht te hooren krijgen, öf ze
moeten den last der tijden zóó stil dra
gen als overeenstemt met do rust van
het dorp zelf. Maar als dit zoo is, dan
is 't een reden te meer geen gelegenheid
ongebruikt te laten om 'n vrijen dag te
midden van dit sympathieke volkje door
te brengen.
Maar laat ik ietwat geregeld van on
zen fietstocht vertellen, om straks van
zelf los te komen over de historie, ejn
de schoonheid van West-Schouwen.
Ars ge door de Nobelpoort de eens
zoo machtige 'handelsstad Zierikzee ver
laat, vclgt ge nog een „oogenblik de vest,
om vervolgenslangs een broeden kron
kelweg temidden van vruchtbare bouw
landen westwaarts te gaan. De toerist
uit „Holland" zou „zi'n oogen uitzien"
naar dit keurige landschap, maar de
Zuid-Bevelander, ofslchoon hij den pracht
van zijn provincie naar waarde weet te
beoordeolen, vraagt eenigszins toleui-ga-
steld: Waar zijn hier de statige boomen-
rijen, de trotsrivan ons eiland?
Schouwen',si bouwland is niet rijk aan
hoog geboomte. Toen ons gezelschap te
gen den feilen wind .optornde en foeln
het boven op den dijk voor de taak .ge
zet werd tegen oen fernien zeewind op
te laveeren, toen meende ik eenigszins
te verstaan, waarom Schouwen schaduw
rijk geboomte mist.
Wij zijn dus op den zeedijk. Onwille
keurig vragen wij naar de geschiedenis
van het oude Schouwen. Ook de oude
Sehouwenaren weten wat het is al wor
stelende boven Ié-konten. Ook zijn zij ge
staald in den strijd om hun land aan
de woedende baren te ontrukken-
Links van ons is de Roompot, welke
ons' nog herinnert aan de partus Ronm-
norum uit vroegere eeuwen, werk dei-
Romeinen.
T.ulslsohen Schouwen en Noord-Beveland
verrees 'in de 14de eeuw een eilandje, het
Worige Zand of Orisant geheeten. Nóg
draagt naar dit eilandje het vaarwater
boven den Roompot den naam Orisand.
Ge ziet niets 'dan water en nog, ee|ns
water. .De woedflöcta golven hebban lang
zamerhand een geheelep inham gehooid
in Schouwens zuidkust, alsof zij het
eiland in tweeën wilden splitsen. En nóg
staat het water „pat" aan den dijk. Van
beschermend voorland geen sprake. Dd
zee loert nog op meer buit. Ze gaat on
vermoeid voort met aan deze kust te
knagen. Maar, de S.chouwenaar slaapt niet.
Toch ligt reeds de helft van het eigen
lijke Schouwen in den mond der Schelde
begraven.
Maar wat is dat daar in de verte?
We geven zelVen het antwoord.
De plompe-toren, - Westen-Schouwen.
Als we niet'liadden te rekenen met dei
concurrentie van den zeewind, die Zich
daar als' 't ware met kracht verzet tegen
alles, wat hem wil trotseeren, zouden
wij ons reeds verdiept hebben in dé le
gendarische verhalen, die aan dezen plom
pen toren en het gehuchtje aan 2'n voet
verbonden zijin, het vroegere Koudekerk©.
kunnen kijken, liet zij er op volgen„Lief
je, ik zou wel eens willen weten, o£
dat werk ook eenige betrekking op Chrys-
tie heeft. Misschien is het ook wellicht
om jou, kind, dat ik nog aan deze zijde
van de gouden poort sta te wachten?"
De eenvoudige, vriendelijke woorden,
van tante Rachel roerden mij tot in het
diepst van mijn gemoed.
„O, ik ben zoo blij, tante, .dat u nog
hier is, dat er dan toch nog één mensch
op de wereld is, die wat om mij geeft,
die zich om mij bekommert. Iedereen haat
mij, iedereen heeft een hekel aan mij
het is al zoo lang geleden, dat ik een
vriendelijk woord heb gehoord of een
vriendelijk gezicht heb gezien. O tante,
lieve tante, ik ben Zoo alleen, zoo vree-
selijk alleen
Met mijn hoofd lag ik op tante Ra
chel's schoot en ik schreide hoe te tra
nen. Tante Rachel liet mij met rust zé
begreep, dat het schreien mij verlichting
zou geven en ik dan beter met haar
zou kunnen spreken. Wonderlijk toch, hoe
deze oude vrouw mij begreep, mij ver
stond, hoe zij sympathie wist te geven
Maar zij hezat ook een hart, dat vrede
gevonden had, en zulke harten zijn al
tijd teeder.
We s'paren dus oiizc bespiegelingen tot
we in z'n schaduw slaan, beschut dooi
den hoogen zeedijk.
Eoukerke was vroeger een welvarend
dorp met een belangrijke jaarmarkt.
De polmpe toren wordt nog steeds ge
noemd de 'Westen-Schouwen en als we He
zen naam uitspieken, denken wij aan
't verhaal, d;at van geslacht op geslacht
is overgegaan, en dat ons herinnert aan
het verzanden van de eertijds zoo bloei
ende haven.
Er was eens een schipper van Westen-
Schouwen, en die ving op zekeren dag
een meermin. En hoe de meerman ook
smeekte en uit de golven de armen op
stak naar zijn gevangen vrouw, de schip
per verhardde zijn hart en ham het zeer
wijf mede naar huis'. Korten tijd daarna
echter verscheen de booze meerman voor
de haven van Westen-Schouwen. Alle b»
woners spoedden zich naar de liaveii,
om het 'wonder-licliaam te aanschouwen.
En dan hooren zij boe de meerman den
vloek over hen uitspreekt, als straf voor
het begane onrecht.
Dei mond des volks bracht dit woord
weldra ,op rijm en nóg kent iedereen het;
Westen-Schouwen!
't Zal u rouwen,
Dat ge hebt geroofd mijn vrouwe:
Westen-Schouwen zal daarom vergaan,
En de plompe toren zal blijven staan.
Een eeuw later lag hel. grootste deel
der plaats reeds in zee.
De toren staat er nogMet een paar
lieve huisjes, die ons nauw de plek doofn
herkennen, waar vroeger het bloeiende)
zeedorp lag,.
Doch we kunnen niet blijven staan bij
dit verweerde stuk steen. In dei vertel
glinstert de duinetrrau.1 en de kerk- eh
kasteeltorens van het vriendelijke. Haam
stede nooden ons tot een bezoek.
Hoog' struikgewas is nu een beschutting
tegen den fermen l»-i W.- komen in
een heel ander Schouwen. Het zware klei-
land is overgegaan in lichten zandgrond.
We rijden een eenvoudig straatje; in
en staan, wel'dra in den kom van het
lieve dorpje Haamlstede. Treft men daar
buiten weinig geboomte aan, het dorp
ligt bekoorlijk in de houtsfreek en slechts
de torenspits hadons de plaats gewe
zen. waai- wij inroesten zijn. Rondom de
Tlerv. kerk en het kerkplein maar Iaat ik
nde nauwkeurige beschrijving van liet dorp
zelf besparen, want het is ais zoovele
dorpen met een geschiedenis in onze pro
vincie.
De belangrijkste bezienswaardigheid is
het statige slot met de heerlijke- plant
soenen, die zich tot tegen de duinen. uit
strekken. Hoe gaarne hadden wij daar
enkele uren doorgebracht, doch men had
ons' reeds ingelicht, dat men niet op het
slo-t wordt toegelaten. Dus kregen wij het
trotsche bouwwerk, waar eens Witte van
Holland,.' gewoonlijk naar het vermoedelijk
door hem, gestichte slot, Witte v. Haam
stede geheeten, in dei veertiende eeuw
den scepter zwaaide, niet anders dan
oppervlakkig te zienT Dit nam niet weg,
dat wij enkele oogenblikken terugdachten
aan dien „geeseï der Vlamingen," zooals
deze zoon van Fl'oris' V genoemd werd,
en, aan zijn bevrijdingiswerk bij Haar
lem (den Blinkert) en ,op Schouwen.
De Hervormde kerk is een oud en eer
biedwaardig; bouwwerk, 't Is een ruim
kxuisgebouw, rustende op twee rijen pi
laren) We mochten enkele schoone schil
derstukken bewonderen, doch tevergeefs
zochten wij naar een monumentaal orgel-
front.
Toen ik uitgeschreid was en ik niet
meer Zenuwachtig nasnikte, zeide tante
Rachel: „Kom, mijn kind, vertel mij' nu
alles",
„Maar tante, weet u hel dan niet, wat
er gebeurd is? Hebben zij; het u niet
gezegd? Ik dacht, dat u hét wel weten,
ztoudt".
„Ja, Chrystie, ik heb wel iets gehoord
en het is een heel droevige geschiedenis,
die ik gehoord heb. Maar ik zou het
nu ook wel eens 'graag van Chrystie zelf
willen hooren, als zij er niet te veel te
gen opziet".
„Ze kunnen het u niet erger hebben
verteld dan het is0, ik zou me
zelf kunnen haten, om wat ik gedaan
heb".
„Dat mag niet, Chrsytie enhet
hèlpt ook niet".
Even bleef het toen stil. Dan zeide ik:
„Ik wil u alles vertellen, tante Rachel".
Én toen begon ik mijn treurig verhaal,
van 'den dag af, dat ik mijn plan had
gemaakt voor mijn buitenpartijtje met' Jen
ny, den dag, waarop al mijn verdriet be
gonnen was. Ik verzweeg haar niets en
spaarde mijzelf in het minst niet, maar
deelde haar al de slecht© motieven mee,
die mij hadden aangezet tot de booze
We rijden nu achter het slot omi, en
gaan tusschen lieflijk geboomte duin-
waarts. De fiets wordt meer en meer
een last. gelijk dikwerf een lust. Straks
loopen we over mulle zandwegjes, cft
krijgen we telkens een aardig panorama
langs een boschweg te genieten.
Eindelijk zijn wij in Schouwen» Eldo
rado, in het; duin. Hier ziet gij schier
niemand en hier 'hoort gij niets. Hier
kunt gij echte rust vinden in een ge
bied,. zóó schoon, dat gij u verbaasd af
vraagt, waarom niet meer toeristen dit
verrukkelijke plekske opzoeken.
Nu ja, ge zit op een eiland; doch dit
heeft óók „z'n vóór." Geen spoorwegen,
geen benzinelucht, geen stof...
Jammer, dat ook hier door de mili
taire autoriteiten een gedeelte van dein
vrijen gpond is qpgeëischt. Een groot ge
deelte van de duinstreek is daardoor on
toegankelijk voor den rust-zoekenden toet-
rist
De tijd dringt, dus strekken wij Onze
vermoeiende wandelingen niet te ver uit.
We beloven onszelven later den be
roemden vuurtoren eens op te zoeken,
trotseh bouwwerk van den jare 1839, en
Renesse, eveneens een der oudste dor
pen van Schouwen, waarnaar een adel
lijk geslacht zich noemde, uit hetwelk!
in 't bijzonder Jan I1U vijfde Heer van
Renesse, Moermont, Haamstede én Burgh,
zich vermaard heeft gemaakt.
Wieer komt ons een stuk geschiedenis
in den gfeest. Edochwe zitten op
'n eiland. De boot gaat reeds kwart over
drie vut Zierikzee. Hoe gaarne hadden
wij nog lang getoefd in dit in velerlei
opzicht zoo merkwaardige land.
KEES VAN DER MEER.
Beknopt overzicht van den toestand.
In Befllgië liehben de Fransche troepen
een flinke vordering gemaakt ten Wi. van
den weg naar Dixm.uid.eu.
De Engetechen vielen gistermorgen over
een breed front aan ten N. W. van Lens
tot het Huigowoud ten N. O. van Loos.
Zij moeten niet onbelangrijke vorderingen
gemaakt hebben, maar spreken niette
min van. vijandelijke aanvallen, die hun
blijkbaar heel wat zorg en moeite ver
oorzaken.
Berlijn laat zich nog niet uit over den
aard van de infainteriegeyechten bij Letns,
Cerny en Laonnois.
De aanval der centralen ten Noordén
van Focsani wordt met succes voortge
zet. Zij maakten "zich meester van het
bruggenhoofd van Baltaretu en het met
groote dapperheid verdedigde dorp Stra-
oaai bij Pancin.
De pp mar sell hunner strijdkrachten
drong de ten Westen van de Unie Niejgri-
lescide Soveja staande Russische en
Roemeensche divisies haar voor eenige
weken rniet zware offers veroverde stel
lingen op te geven.
Bij Cena liepen nieuwe aanvalsgolven
op den tegenstand hunner troepen te
pletter.
Bij Focsani en in het Trotus-dal vielen
wederom ruim 3000 man en meerderp
kanonnen in hun handen.
Ten Zuid-Oosten van Taraopol mislukte
een door gepantserde auto's ondersteunde
aanval' der 'Russen.
-
Des Pausen oproep tot den vrede hééft
in veler hart de hoop op vrede verle
vendigd. Doch de houding der Entente
stelt vooralsnog teleur.
Vrijheid ter zee, grinnikt de Engelsch-
daad. Het was een biecht zoo oprecht,
als er maar zelden een geweest zal zijn.
„Arm kind, mijn arm kind!" zeide tante
Rachel teeder, toen ik mijn. droef verhaal
geëindigd had. En dan, na een oogenblik
mij vriendelijk te hebben aangezien, terwijl
ze haar magere hand op mijn hoofd liet
rusten, liet zij er op volgen: „Maar heb
je nu ook alles aan God gezegd, net
zoo als je het mij hebt verteld?
Langen tijd zaten wij nog met elkaar
te praten over wat ik misdreven had.
Tante Rachel zeide mij', dat ik tot God
moest gaan en Hem om vergeving moest
vragen.
„Ziet ge dat kruis daar staap, Chrys
tie?" vroeg ze mij'.
Ik keek om mij heen en zag een bij
zonder mooi gesneden kruis op den
schoorsteen staan, een kopie van het be
roemde antieke Noórsche kruis te Caen,
een prachtig kunstwerk, dat reeds vaak
mijn aandacht getrokken had.
„Weet je, wat dat kruis je te vertel
len heeft, Chrystie?"
„Dat Christus ook voor mijn zonden
is gestorven", gaf ik haar ten antwoord.
„Zeker, maar dat niet alleen".
„Ook, dat ik met een oprecht berouw
vervuld moet wezen".
man, je kunt wel zien, dat Duitschland
hier achter zit.
Als ge dit leest, .twijfelt ge er nog
aan, of Engeland ooit geneigd is de vrij-»
heid ter zee te aanvaarden.
Toch zijn er wel' uitspraken die moed
geven.
Zpo geeft een particulier Reuter tele
gram nog de volgende aanhaling uit een
artikel' van de „Daily News;":
Als de Paus werkelijk de oorlogvoer
renden kan overhalen huti voorwaarden
in tastbare termen te noemen, zal' hü
een zeer grooten, z,ij het latón. zpgejm
aan het menschdom bewijzen.
Indien hij verder Duitschl'and werk el ijk
kan 'overreden zich bereid te verklaren,
om de onafhankelijkheid van België, Ser
vië en Roemenië te herstellen en zijn
troepen uit het bezette gebied van FranK-
rijfc en Rusland terug te trekken, zal de
deur v.oor den vrede open zijn. onver
schillig of de volken of liever hun regee;-
ringen al' pf niet bereid zijn er door
heen te gaan. Als' de Duitsche regcéring
er voorgoed in toestemde om op doziem
grondslag te onderhandelen, zou een bottel
weigering van de geallieerden bijna on
denkbaar zijn. .ti'1
Het blad merkt verder op, dat het stuk
blijkbaar door Oostenrijk geïnspireerd is
en zegt dan, dat, terwijl' behoorlijk rekte-
nig gehouden wordt met de aanspraken
van de Franschen en van de Italiaansche
irredentisten, over de aanspraken van dü
Serviërs en Roemeniërs het stilzwijgen
bewaard wordt. Dat is iets onmogelijks.
De toestand op den Balkan kan niet Wij
ven zoioal's hrj is. De oorlog kan niet
eindigen, v.oior ten minste een poging ge
daan wordt tot duurzame regeling van
een vraaglsituk, dat anders een f>lijvond|e|
bedreiging van den vrede van Europa
zal blijven.
Do Duitsche bladen hebben nog geetn)
stelling genomen inzake de vredesnota
van den Paus zij willen eerst den offi.-
cieelen 'tekst afwachten.
siecnts cle „Lok. Anz." geeft een bier
Spreking en zegt daarin: De nota zlajl
zich vani de meeste zi.g. vredosuitingeln
uit het vijandelijk kamp nauwelijks .onder
scheiden. 'Alleen in het punt van do
teruggave der Duitsche kolonies houdt
zij rekening met onzte levensbelangen.
Het blad spoort aan tot voorloopige
koele terughouding tegenover deze jong
ste bemiddeling! en besluit: Iu Engeland
en Frankrijk heeft men zich juist de laat
ste dagen weder vastbesloten getoond oral
slechts .met het zwaard in de hand vre
desonderhandelingen toe te laten. Daairbtijj
is de wankefende stemming in de vijan
delijke landen steeds duidelijker aan het
licht gekomen. Met veel grooter recht
kunnen de centralen op de overwinning
van hun zwaard vertrouwen.
Tot zoover de Lok. Anzeiger.
Hoeveel' koppigheid is nog een bëleml-
mering om tot den vrede te geraken.
Hoeveel' .misverstand moet nog worden
weggenomen
Korte oorlogsberichten.
Het comité voor de conferentie te
Stockholm heeft reeds een vergadering
gehouden om te beraadslagen over den
gewijzigden toestand naar aanleiding van
de weigering om passen te verleenen.
Te Essen is een handelaar tot 72.000
mark boete veroordeeld wegens het uit
voeren van spiraalboren naar het bui
tenland.
De Grieksche minister van buiten»
landsche zaken heeft in de Kamer ver
klaard, dat tegen de onderdanen der miet
Griekenland in oorlog zijnde staten gee-
„En niets meer? Leert het je niets an
ders?"
Ik wist daarop echter geen antwoord
meer te geven.
„Kijk, Chrystie", zeide de oude dame,
„het is een ledig kruis. Daar is geen
verbroken, geen stervend lichaam meer
aan te zien. En waarom, dacht je wel?"
„Ik weet het niet tante".
„Dat is, kind, omdat wij een leven
den Christus belijden. Het crucifix, dat
ia hot kruis mèt het beeld des Heilands,
meldt óns zijn sterven alleen en als wij
daarbij blijven staan, zijn wij de ellen
digste van alle menschen. Maar het le
dige kruis predikt ons de opstanding,
het wijst ons op de behaalde overwin
ning, de vervulde hoop. Christus leed
aan het kruis, om in den Hemel eeuwig
te levenvoor óns. En omdat Hij
ons steeds ziet en hoort, kunnen wij
nog even gemakkelijk tot Hem gaan, als
Zijn discipelen dat deden, toen Hij' op
aarde was. Als wij nu maar steeds zijn
nabijheid zoeken, vervult Hij ons met
Zijn vrede, die alle verstand te boven
gaat".
(Wprdt vervolgd.).
„ET i
A
