es Remy,
nstruiken.
iOES.
No. 333
Maandag 6 Juli 1914
38e Jaargang
ïappij
I IK-ml Si-
meldinge
HQ's
PELS
rgels.
im 4 H. A.
JSIEN,
IEZEN en
2HERMEN.
Middelburg.
irde Sinter
De Unie Jen School met den Bijbel".
>y-
Ikomen zuiver
iet station voor
onderzoek onzer
P>-
ter dan 8000/2 bin.
lichtgebruik of
waarden,
g-
en, enz.
Lokalen, Win-
gratis monster.
EN, Rotterdam,
raat, Middelburg-
Middelburg TeL 273.
F e u i Se t o n.
De Broeders van St. Jan.
Binnenland.
Z3
IkOSTER&CO.
I. Effectenhandelaren.
ctie,
t. K. CATTEPOEL.
prijzen.
Malaria (Binnenkoorts),
en Gebrek aan eetlust.
ing buiten op de roode doos
vrij. Prijs f 0.75.
"abriek, Den Haag.
umenten in alle stijlen
prijzen. Groote sor-
ef gevraagd, die door mij
Voor- en terugwaarts-
ie, reparatiën aan alle
idreuzei, en prima ge-
es eigen slachting.
Uitgave van
de Naaml. Venn. LUCTOR ET EMERGO
gevestigd te Goes.
Bureau te Goes:
LANGE VORSTSTRAAT 219.
Agentschap te Middelburg:
FIRMA F. P. DHUIJ - L. BURG.
Drukkers:
Oosterbaan Le Cointre - Goes.
1878 3 Augustus 1914.
Want wie veracht den dag der
kleine dingen Zach. 4 10a.
Wij menschen zijn licht geneigd het
meest te letten op de dingen, die groot
zijn.
Het kleiene, onaanzienlijke trekt ons
niet aan.
Wat wij beginnen wordt vaak met op
hef aangekondigd, breed opgezet en met
veel beweging tot stand gebracht.
Soms wordt, innerlijke degelijkheid aan
den ujterlijken vorm opigeofferd.
En ten slotte stelt de uitkomst van
het jverk 'teleur.
Wat .we tot stand brachten is niet;
jv'at we gehoopt .en verwacht hadden.
Het was met ons werk een afdalende
reeks: het begin groot, het eind gering1.
Niet alzoo het werk des Heerenl
Reeds de natuur leert ons, hoe God
den trotschen eikeboom u.it den nietigen
eikel doet opwassen of den enkelen graan
korrel met een honderdvoudige opbrengst
■zegent. i
Zoo «g'aat het ook, waar Hij den mensch
roept Zijn werktuig te zijn.
Een :arme monnik slaat zijn stelliri-
gen «aan de slotkerk te Wittenberg acan
en «er ontstaat een beweging in de har
ten der menschen, die een keer brengt
in den loop der historie van kerk en
maatschappij.
En wordt zelfs niet het Koninkrijk der
Hemelen door den Zaligmaker vergelekep.
hij den zaadkorrel klein en nietigl
in zijn aanvang, maai" groot en mach
tig .in zijn toekomst, tot het eens alle
rijken der aarde zal omvatten.
Wie veracht den dag der kleine dingen i
Ook ons Christelijk onderwijs heeft zulk
een klein begin gehad.
lvlein en veracht was zijn aanvang i
klein en yeracht waren ook zij, die er
voor arbeidden.
Want het [waren niet de rijken en aan
zienlijken, die er méde aanvingen; geen
groeten en machtigen, die er voor be
gonnen «te ijveren.
Het [waden eenvoudige Christenen in
den lande: vaders en moeders, zonder
staat of ambt, die het eerst voor hun
kroost Christelijk ondterwijb verlangden.
En, waar hun geringe middelen tekort
schoten en hun stem te zwak was om
gehoord, te worden, verwekte God man
nen, die met hun groote gaven en ta
lenten zich het lot der kleine luiden aan
trokken, om voor hen te spreken en te
handelen, opdat zij hun begeerte moch
ten vervuld zien.
Maar ook die mannen, hoe hoog in
stand, hoe edel van afkomst, ze moesten
ervaren, dat ook zij klein moesten be
ginnen, dat ze zelf klein en gering ge
acht [werden, inu ze dit werk ter hand
namen.
Smqpd en verachting van hun vijanden
y/as hun deel.
Hun vrienden keerden hun den rug
toe, wijl ze zich tot zulk een weak leen
den. i
Doch ze hebben zich die vernedering
niet geschaamd 1
Zij wilden liever met Gods volk kwa-
d00E B. PENNING.
flSaÜruk verboden).
68)
Een ©ogenblik verhelderde een straal
van hoop Judith's gemarteld hart. Eibert
kon gevlucht zijn; hij kon meer dan een
gewoon menschover Simsonskrachten
kon hiji beschikken. Doch het was een
waan, een hersenschim, en terwijl de
burgtknecht thans het meisje aankeek,
zeide hij met de grootste koelbloedigheid
„Heden morgen is de Burgtheer met den
Jonker en een tiental gewapenden naar
Arnhem vertrokken, om er de groote
feesten bij te wonen; hij heeft Eibert ge
boeid meegenomen, om hem daar te Arn
hem aan het groote gerecht over te
geven.'5
Nu wist het meisje, hoe het stond;
©n ze slaakte een bittere noodkreet als
een vrouw, wie de keel wordt dichtgene-
pen. Doch in het volgende oogenblik ver
zamelde zij! p,] de kracht, waarover zij
kon beschikken, en met een heldhaftige
P°ging de wanhoop bekampend, die haar
arm hart bekroop, zeide zij: „Gij liegt,
VERSCHIJNT ELKEN WERKDAG.
Abonnementsprijs
Per 3 maanden fr. p. post f 1.25
Losse nummers,
,0.05
Prijs der Advertentiën
15 regels f 0.50, iedere regel meer 10 ct.
3-maal plaatsing wordt 2-maal berekend.
Bij abonnement voordeelige voorwaarden.
Familieberichten van 110 regels f 1.
iedere regel meer 10 ct.
lijk gehandeld worden, dan de eer der
Wereld te genieten.
En zé hebben gebeden <e.n gestreden!
met die verachten en geringen voor de
school, waar de jeugd kan. worden op
gevoed naar den eisch van Gods Woord.
Velen hunner zijn heengegaan vóór zij
een hoopvolle toekomst voor ,het Christe
lijk onderwijl mochten aanschouwen.
Maar in 'teind is hun werk toch heer
lijk bekroond geworden!
Hun tranen en gebeden hebben geze
gende vruchten gedragen.
Thans is de Christelijke School een
macht geworden in ons land.
Heuglijke gedenkdagen hebben we mo
gen vieren
Da duizendste school met den Bijhei
mochten we inwijden mret een dankbaar
S.oli Deo Gloria!
En niet het minst: jaar op! jaar moch
ten we ons blijde oogstfeest vieren, als
in de Augustus-collecte de gaven der lief
de en dankbaarheid onz'en scholen 'toe
stroomden.
In de verloop'cn jaren zagen we steeds
verrassender uitkomsten
Do taaiste inzameling overtrof al 'de
voorgaandever over dé tonne, gouds
bedroeg de blijde inkomst.
En wat zal de Augustusmaand van dit
jaar ons brengen?
Zullen we Verrast worden met nog rij
ker igave? 1
Er komen in het leven feestdagen; maar
er zijn weken en maanden, dat alles zijln
gewonen gang gaat.
Dan [Zwijgt de stemme des gejuichs,
dan daalt de stemming zoo licht tot koel
heid, tot ontevredenheid.
Maar dan is het goed te vragen„Wie
veracht den dag der kleine dingen!"
Neen, we moeten niet slechts zien .op
de groote dingen, die God ge,werkt heeft;'
maar ook op! de geringe middelen, (lie
Hij daartoe wilde gebruiken.
Niet (altijd maar tellen die elf-, twaalf
honderd 'Scholen met den Bijbel of ,die
tonnen gouds; maar ook letten op de
enkele ischolen, die elk met zooveel' op
offeringen gesticht zijn, ook op' die stui
vers en centen, waarmede al die honderd
duizenden guldens zijn saamgebracht.
Niet alleen zien op al die groote man
nen, door wier samenwerking de wei
ten tot stand kwamen, waardoor het (Chris
telijk onderwijis van zijn zwaarsten druk
werd ontheven, maar ook op die ouders,
die daar spaarden van hun karig loon, dié
neerknielden in hun binnenkamer om de
toekomst van hun kroost aan hun He-
melschen Vader op te dragen!
'0, ial|s wij dat doen, dan zien wij
nog zooveel heerlijks, dian is er ,nog zoo-
Veel vurigé liefde voor de School ,met
den Bijbel, Zooveel opoffering voor de
jeugd
'Neen, wé behoeven niet te denken, ,dat
de liefde verkoeld is, in veler .harten,
omdat de druk minder is geworden.
Evenals vroeger zijn er nog vadejrs,
die zich allerlei genoegens ontzeggen om
hunnen kinderen eene Christelijke opvoe
ding ite kunnen geven.
Er (zijn nog moeders, die zich afslo
ven om door allerlei [werkzaamheden het
schoolgeld voor 'hare kinderen te ver-
ge jhebt een haat tegen Eibert o, gij
zijt een slecht mensch."
„Vraag het dan den Pastoor," ant
woordde hij ruw; „daar komt hij juist
aan," en Derk keerde haar den rug, om
naar de poort te gaan.
De geestelijke was zeer opgewonden;
hij maakte met de lange armen heftige
bewegingen, alsof hij een toornige rede
hield, en hij schudde het stoere hoofd,
terwijl zijn donkere oogen star vooruit
keken.
„Zoo ben je daar nog?" zeide hij
met barsche stem, Judith ziende; „heb
ik je niet gezegd, dat het niets zou geven?
Ga naar huis en warm je je ziet 'er
uit als de dood van Yperen."
„Waar is Eibert?" vroeg het meisje
met klanklooze stem. „Waar hij' op dat
oogenblik is, weet ik niet," antwoordde
de geestelijke op denzelfden ruwen toon,
„maar waar hij heeft gezeten, weet ik
wel in dat gat daarboven in den twee
den toren links, waar juist die zwaluw
vliegt. Hijl is van morgen naar Arnhem
vervoerd, om daar gerecht te worden
moge de Moeder Gods je troosten. Straks
zal ik de oude Geerte nog even opzoe
ken zeg haar dat."
Hij keek haar aan met een stom, wan
hopig gebaar, alsof hij stond bij het ziel
loos overschot van een vriend, door de
dienen, daar zij ze niet willen ^zenden'
naar een school, waar moet gezwegen
worden over de hoogste belangen van
haar kroost.
Zulke opofferingen zijn meer waard dan
de dingen, die groot schijnen en schitte
ren; ze zijn g'elijk aan het Penningske
van de Weduwe hij de schatkist, waarvan
de Heiland met zooveel waardeering lieeft
gesproken.
En daarom: het is zulk een pchoone
zaak, waarover in de Unie-collecte uw
gaven worden gevraagd.
'tls een edel doel, waarvoor ge geeft;
edel in ,het groote, maar niet minder edel
in het kleine!
Gij allen, fj.ie-dit inziet: Gij; rijken eai
aanzienlijken, die «uw krachtige stem en
uw, machtigen invloed gebruikt om te
werken en (te strijden voor de .School
met den Bijbel, wij vragen uw gaven,
zooals reted's zoovele malengeeft ze ,ons
thans weder, geeft rijkelijk en mild, geeft
met een ruim en dankbaar hart!
Maar ook gij, geringen en 'minder (aan
zienlijken, ook ,uw gaven worden niet
versmaad. Wij Weten het: gij gaaft reeds
v.eel, gij doet veel, gij werkt, gij bidt;
maar zoo ge kunt, offert thans nog uw:
penningskeook dat wordt door God me-
degeteld.
Want wie veracht den dag der kleine
dingen? Wij menschen doen he(t vaak,
d,och hij God is daarvan gedachtenis!
Hij, de H'eere, zegene uwe gaven, de
kleine en de groote!
Hij verblijde ons met een ruime op
brengst dér zes en dertigste Augustus-,
of Unie-collecte
Unie-blaadje no. 48.
Engeland.
Nog een enkel woord over den beruch-
ten staatsman Chamberlain, die dezer da
gen is overleden.
Oorspronkelijk voor den handel bestemd
zijn vader had een fabriek ie Bir
mingham was hij reeds spoedig ge
heel in de politiek opgegaan. Hij hekleed-
de verschillende openbare betrekkingen
in Birmingham, waar hij zelfs van 1874
tot 1876 bui-gemeester was. Datzelfde jaar
deed hij zijn intrede in liet parlement.
Hij behoorde daar tot de ultra-radicale
elementen en zijn scherp politiek inzicht
bracht hem weldra in de voorste gelede
ren der liberalen. Onder Gladstone was
hij van 188085 minister van handel en
in 1886 minister van plaatselijk bestuur.
Hij was een tegenstander van elke Ier-
sche dwangpolitiek geweest, maar toen
de grand old man voor Home-Rule koos,
scheidde Chamberlain zich van hem af.
Dit was in Maart 1886. Chamberlain trad
als minister af en werd ©en der leiders
vanide „unionistische liberalen", die meer
en meer naar dm conservatieven hoek
afzakten en steeds meer imperialistische
gevoelens toonden. Den 25en Juni 1895,
onzaliger gedachtenisse, trad hij in bet
derde ministerie Salisbury als Minister
van Koloniën op. Zijn streven was toen
gericht op een nauwere aaneensluiting
van moederland en koloniën, een soort
tol-unie met wat genoemd is de toepas
sing der voorkeurstarieven.
hand van een sluipmoordenaar gevallen.
En daarop ging bij op pad 'naar Staverden,
naar den Priester-, die even als de Pastoor
tot de broederschap van St. Jan behoor
de, waar hij' Öroge kleeren zou aantrokken.
Judith keerde alleen terug, en Arie de
imker, die in de deur van zijn woning
stond, zeide: „Judith hoe is het?"
„Ze hebben hem weggebracht," ant
woordde Judith; „heel ver naar Arn
hem. En ze zullen hem de handen af
kappen en de oogen uitsteken."
Het speet Arie geducht, dat hij gister
avond het harde lot van dien wildstrooper
had verteld. Judith's oogen stonden in
eens zoo woest, zoo wezenloos, dat hij
er van ijsde; en hij herinnerde zich met
schrik, dat haar moeder in een dolhuis
was gestorven.
„Kom even binnen," zeide hij; „mijn
vrouw zal je wat warms in 't lijf geven.
Ge zult ziek worden, als ge lang in die
natte kleeren loopt."
Zij schudde het hoofd.
„Ik heb het niet koud toch niet.
Regent het nu? 'tZijn maar leen paar
droppels."
„He«t stort," zeide Arie, (en hij wilde
haar bij dm arm nemen, maar met een
bijna heftige beweging stiet zij hem van
zich af.
„De oogen uitsteken," zejdp zij: „de
Zijn imperialistische1 politiek deed hem
in botsing komen met de beide kleine
Boerenrepublieken, en 't was Chamber
lain, geholpen door enkele politici, de
Milners! die den droevigen oorlog uit
lokte. Hij wist het Engelsche volk tot
een soort razernij op t;e zweepen, die
het geheel zijn zelfbeheérsching deed ver
liezen. En men1 weet het: de onrechtvaar
dige oorlog werd gevoerd op ©en wijze,
die het Engelsche volk steeds tot oneer
zal strekken. Het heeft na den vrede veel
goed gemaakt, maar eerst nadat het zich
van Chamberlain, die inmiddels meer en
meer den protectionistischen kant was
opgegaan, had losgemaakt.
Van al de tegenstanders der Boeren:
de Rhodes- en Jameson-kliek, Milner,
Chamberlain, de Engelsche militaristen,
imperialisten en speculanten, is Cham'-
berlain de ergste geweest: met recht de
kwade geest van Engeland tegen de Boe
ren. 1
Chamberlain was een groot man
zegt het radicale dagblad „The Star"
en men zal zich altijd den staatsman
blijven herinneren, die twee politieke
partijen vernietigde en Zuid-Afrika tot
een bloedbad maakte.
Albanië.
Het treurspel te Durazzo duurt voort.
De ontknooping van het drama wordt
spoedig verwacht.
In het laatst van de vorige week heb
ben weer nieuwe plunderingen en on
lusten in de stad plaats gehad. De Alba-
neezen uit Ivossowo de mannen van
Issa Boletinatz waren de aanvallers.
De Zigeuners en Koetzo-Walachea hebben
de vlucht genomen. Op verzoek van den
vorst heeft de Katholieke priester Oroschi
de Mii'dieten overgehaald in Durazzo te
blijven. De mbret heeft tevens aan Prenk-
bib-Doda verzocht hem met 1000 man
ter hulp te komen. De nationalisten zijn
hierover verwonderd, wijl de vorst on
langs den leider Her Mirdieten van verraad
beschuldigde.
Om de bevolking gerust te stellen ver
toonden de vorst en de vorstin zich her
haaldelijk in de stad.
Majoor Sluys staat machteloos in het
weerlooze Valona. Hij: heeft minstens 1000
man noodig om deze belangrijk© plaats
te kunnen verdedigen. De meeste inwo-
woners zijn gevlucht.
Ismael Kemal heeft naai- de „Secoio"
meldt, aangeboden Valona met ©en klein
maar goedgeoefend leger te verdedigen,
hoewel hij geen hoop had het beleg op
den duur te kunnen volhouden.
De vorst en majoor Sluys zullen de
hulp van deze verdachte zijde Ismael
was president van het voorloopig bewind
wel moeten aanvaarden.
Er verluidt, dat eenige duizenden Ser
vische soldaten de gelederen van de Al-
neesche opstandelingen zijn komen ver
sterken. t i l
Iedere soldaat was in het bezit van
twee geweren.
Roemenië-Buigarije.
Tusschen deze beide staten heeft zich
een grensincident voorgedaan, dat tot nog
toe niet opgelost is.
Donderdagmorgen wilden drie Roemeen-
sche soldaten met vier arbeiders op Bul-
gaarsch grensgebied hout hakken. Toen
twee Bulgaarsche soldaten hen toeriepen,
zich op Roemeenseh gebied terug te trek
ken, antwoordden de Roemenen met
schimpwoorden; een van hen trachtte
zelfs een der Bulgaren zijn gjeweer te
handen afkappen dat overleeft Eibert
niet."
En beide armen omhoog heffend, en de
handen tot vuisten ballend, schreeuwde
zij ineens met een stem, waarin niets
menschelijks te bekennen viel: „Vervloekt
moogt ge zijin, heer van Leuvenum
wees vervloekt."
De zachtaardige imker werd er koud
van; het meisje was geheel veranderd
hij kende haar niet meer. Maar zijn vrouw
had hem meer dan eens verteld, dat het
met haar moeder ook zoo in eens was
gekomen, toen zij het bebloede rokje had
gevonden van haar zoontje, dat door de
wolven was verscheurd. In zijn angst
smeekte hij bet meisje, toch binnen te
komen, maar zij wilde niet, en ©ogen
schijnlijk wat kalmer, liep zij "snel voort
in de richting der woning, waar de oude
Geerte woonde.
Het moederke wachtte haar met onge
duld, en vlak bij het vuur gaande staan,
zoodat de wasem van haar rokken vloog,
zeide Judith op bedaarden toon: „Eibert
is weg, Geerte; ze hebben hem van mor
gen meegenomen naar Arnhem, en hij
komt nooit terug. Ze branden hem de
oogen uit, weet je, opdat hij nooit zoo'n
haas meer zal kunnen zien, en zij kap
pen hem d© handen ai, opdat hij nooit
meer een boschduif zal kunnen schieten
ontnemen, terwijl ©en ander op den twee
den Bulgaar aanlegde. De Bulgaren scho
ten daarop uit zelfverdediging de beide
aanvallers dood. De lijken bevinden zich
nog op Bulgaarsch gebied.
Volgens de Roemeensche lezing echter,
zijn de Bulgaren aanvallend opgetreden,
en zou men zelfs met een moord met voor
bedachten rade te doen hebben.
In Roemenië groote opwinding natuur
lijk.
De staking te Zaandam.
Zaterdagavond werd een werkwillige
door de politie van de zagerij der firmai
Schippers naar huis gebracht. Nabij het
station werd door de stakers zoo erg
opgedrongen, dat de politie, na met den
gummistok geslagen te hebben, een drietal
schoten op lien loste, ^chter zonde®
iemand te treffen. Bij' de sluis moest nogi
eenmaal charge gemaakt worden met ge
trokken sabel. i
'Ned Officieren.
Een te 'sHage uit Valona (Albanië)
ontvangen telegram van kapitein De Jong|h
dat er geen verbinding is met Elbasan,
maar dat vandaar komende vluchtelingen
mededeelden, dat de gevangenen (Verhuist
en Reimers) goed behandeld worden.
Hr. Ms. Kortenaer
is 3 Juli te Tampico aangekomen. Hir.
Ms. Zeeland is met dienzelfden datum
van IJnvuiden naai' zee vertrokken, te®
aanvaarding van de reis naar de Noord
en Oostzee.
P. e n T.
In antwoord op een desbetreffend©
vraag van den heer Bogaardt heeft mi
nister Lely medegedeeld, dat voorsbellen
tot verbetering van tractementen van cate
gorieën van hooger personeel bij de P.
en T. niet zullen opgenomen worden
in een suppl. begrooting voor het loopende
jaar.
De angst voor een Christel ij! ken!
haard.
De „Textielarbeiter-Zeitung", orgaan
van den Duitsohen Christelijken Texfiel-
arbeidersbond, vertelt een aardige ge
schiedenis.
„Een christelijk textielarbeider had de
gewoonte zich te laten scheren bij een
barbier in de buurt. Het noodlot wilde
nu echter, dat deze barbier ook een aantal
socialisten onder zijn klanten had. Reeds
voor ©enigen tijd zeide nu de barbier
tegen den christelijken textielarbeidei-, dat
wanneer hij in zijn scheerkamer was ge
weest, de socialisten steeds mopperden.
Doch hieraan stoorde hij zich niet, omdat
hij op vele klanten aangewezen was.
Later schijnt de harbier toch van mee-
ning veranderd te zijn, daar hebben de
socialisten voor gezorgd. Dit bewijst de
volgende brief, dien de barbier aan den
christelijken textielarbeider schreef:
'Krefeld, 5 Mei 1914.
Mijnheer
Deel u hierbij mede, dat uw bezoek
in onze zaak niet meer is gewenscht'.
Van het door u betaald abonnement
voor de maand Mei, zénden wij u 1,30
Mark terug.
(Volgt haudteekening).
De socialisten hadden dus augst voor;
een christelijken baard.
ja, ja, het zij'n strenge heeren."
Zij sloeg met de vlakke hand op de
dampende kleeren.
„Vei-tel me dat! nog eens," zeide Geerte,
met de hand aan het oor, want haar
gehoor was verzwakt: „ik begrijp je 'niet,
kind."
Maar hare verdorde lippen beefden, ter
wijl' zij dit zeide, en er ging'een siddering
over haar gansche wezen.
Judith vertelde het nog eens, de ver
kleumde handen nu en dan werktuigelijk
uitstekend naar het lustig vlammend©
vuur, en toen zij aan 't einde was, vroeg
zij: „Eibert overleeft dat niet denkt
gij 't wel?"
De oude Geerte gaf geen antwoord; 'zij
sloeg voorover, met de armen wijd uit
gebreid, zoodat het hoofd met een har
den slag op de tafel viel.
Judith ontstelde er niet van.
„Als de oude stakkert dood is," zeid©
ze, „en ik heb haast zoi-g voor haar,
Arie."
Zij sloeg den arm om den schouder
van het moederke, kuste haar op den
mond, en ging toen heen. En de imker,
die zij'n eerste zorgen aan d© bewuste-
looze Geerte had te wijden, moest haar
laten gaan. i
(WiQfdt vervolgd).
