No. 249 1913
Donderdag 24 Juli.
27e Jaargang
NIEUWSBLAD
VOOR ZEELAND.
HISTORISCH
CHRISTELIJK-
I2 feuilleton.
DE ONVERGETELIJKE.
Een woord aanhouders
Uit de Pers.
VERSCHIJNT ZESMAAL PER WEEK
Wed. S. J. DE JONGE-VERWEST, te Goes
F. P. D'HUIJ, te Middelburg.
PRIJS DER ADVERTENTIËN
IEDEREN WERKDAG DES AVONDS.
Prijs per drie maanden franco p.p1.25
Enkele nummers0.05
UITGAVE DER FIRMA'S
EN
van 1—5 regels 50 cent, iedere regel meer 10 cent.
Familieberichten van 1—10 regels 1.—, iedere regel
meer 10 cent.
Er zijn ouders, die de goede gewoonte
hebben, de kinderen trouw ter school te
zenden, en ze zorgen er voor, dat de
kinderen hun huiswerk verrichten, niet
half, maar goed. Nog anderen vragen
hun kinderen, als deze thuis komen,
belangstellend naar het onderwijs hun
gegeven. Ook zijn er ouders, die zoo
wel het een als het ander doen. Dat
stemt tot groote dankbaarheid. Wordt
die medewerking ook bij u gevonden?
Gij waardeert natuurlijk, dat zij, die
uw kinderen onderwijzen, dit met zoo
veel liefde doen.
Maar gij meent toch niet daardoor u
ontslagen te mogen rekenen van uw
taak
Mogen wij op uwe medewerking re
kenen
^De ouders onzer leerlingen hebben ook
een roeping te vervullen. Zij hebben
„huiswerk" te verrichten.
Waar dat in bestaat
Hierin, dat zij ze tot den Heiland lei
den. Hij is de Weg. Wel zijn er ver
schillende wegen, die ons tot Christus
leiden, maar er is slechts één weg, die
ons tot den Vader leidtChristus zelf.
„De zaligheid is in geen ander, en daar
is ook onder den hemel geen andere
naam, die onder de menschen gegeven
is, door welke wij zalig moeten wor
den." (Hand. 412).
Doch daar is meer.
Meer ernst moet worden gemaakt met
bet gebed en het dagelijks lezen van
GotIs Woord, onzen ouden, maar nooit
verouderden Bijbel. Ouders dienen in
dies een voorbeeld te geven.
Zal het goed Zijn, dan moet de Zondag
worden geheiligd, en de kerk bezocht.
De „onderlinge samenkomsten" in des
Heeren Huis mogen niet nagelaten wor
den, „gelijk sommigen de gewoonte
lebben".
Mag ik eens vragenzit gij getrouw
met de gemeente aan de tafel des Heeren
aaib of is het gebleven bij die ééne avond
maalsviering na 't afleggen der belijdenis?
Het voorbeeld werkt zoo aanstekelijk.
Het kinderoog ziet zoo scherp het kin
deroor hoort zoo nauwkeurig. Is de taal,
m tegenwoordigheid der kinderen gespro-
beu, altijd even kiesch Is alles wat ge
boord wordt, even „liefelijk" en „wellui
dend", en het gesprokene altijd „in
aangenaamheid en met zout besprengd"
Vrij naar het Duitsch van
D. Speckmann. l
Geautoriseerde vertaling. Nadruk verboden.) f
)o(—
„Heb je nog meer zulke boeken?" I
vroeg de oude, terwijl hij het zijden kapje,
at hij bijna altijd droeg, naar het lin- j
emor schoof en guitig lachte.
stond ©p het punt ontkennend te
'woorden, Want al wilde ik ook een
'1 be kerel zijn, tegen zoo'n klein nood-
gentje zag ik niet op, als ik het met
vijanden aan den stok had.
me i f^°dseHng viel het mij in, dat
n kort te voren grooten waarheidszin
bi ëeconstateerd had, weliswaar als
ivilri vSte 80eHe, wat aan mij was. Ik
om l i j naam gaarne behouden. Daar-
Waar oude miJ °°k aan met oogen,
in een onvoorwaardelijk vertrouwen
had e.®fHjkheid lag uitgedrukt. Ik
Een' flgen*yk gezegd, altijd kunnen lie-
vprt„ eSea personen, die mij toch niet
W?Wden en niet anders dan een
leujen verwachtten.
Sejokt'n m^n moe<^er k. v. heb ik nooit
»jLa>" zeide ik dus.
"Neem" 20 al gelezon?"
^School en Huisgezin staan met elkaar
in het nauwste verband.
Het is niet onverschilllig, naar welke
school ge hen doet gaan.
Het kind heeft niet alleen noodig den
Christelijken doop, maar ook Christelijk
onderwijs, een Christelijke opvoeding, een
Christelijk voorbeeld.
Eenmaal, bij den doop, werden uwe
kinderen in 's Heeren Huis gebracht, en
hebben de ouders voor God en de Ge
meente de belofte afgelegd, „die kinderen
te onderwijzen, te doen en te helpen
onderwijzen".
Wat is daar van gekomen zfijt ge die
belofte nagekomen God zegent, die Hem
vreezen, de kleinen met de grooten"
maar ook is het w>aar, wat Beets eenmaal
zong
Wat afvalt van den hoogen God
Moet vallen.
Eenzelfde schuld, eenzelfde lot
Voor allen,
't Gezin, 't geslacht, het volk, de Staat,
De kleinen met de grooten,
Verlaten wordt, wat God verlaat
Wat God verstoot, verstooten.
Wel hoort men daaglijks stem op stem
Weerklinken
„Geen nood wij redden|'t zonder Hem",
Maar die het zeggen, zinken 1
Een geest van liefdeloosheid en verzet
openbaart zich helaas in menig gezin
een geest uit den afgrondeen geest uit
de diepte. Een booze geest van zingenot
en spel, van wanorde en willekeur is
zelfs in de kinderen gevaren.
Niet alleen de Dag des Heeren, maar
ook de naam des Heeren wordt zoo
herhaaldelijk door kinderen ontheiligd
en misbruikt.
Het gedrag der kinderen, zoowel in
huis als op straat, is soms huivering
wekkend. Het vijfde gebod kan tegen
woordig bij sommigen, is onlangs ge
zegd, aldus worden gelezen
„Eert uw zoon en uw dochter opdat
opdat het u welga en gij tenminste rust
hebt op aarde."
Er is maar één redmiddeln.l. dat
wij ons verootmoedigen voor het aan
gezicht onzes Gods, om van Hem te
verroeken een rechten weg voor ons en
onze kinderen. (Ezra 821.)
Maar nog eenswij moeten tot den
Bijbel terug. Die Bijbel doet wonderen
en het biddend lezen daarvan brengt
„Laat mij ze eens zien, als je wilt."
Ik opende mijn koffer en overhandigde
hem vijf deeltjes.
„Wil je ze mij eens leenen?"
„Jaamaar ze zijn van een kame
raad
„Dat hindert niet. Als hij ze noodig
heeft, zal hij er wel om schrijven. Dan
verwijs je hem maar naar mij."
Ik leverde dus "mijn Indianenbiblio-
.theek uit. Ik heb deze literaire produc
ten niet meer gezien, totdat mijn jongens
den vereischten leeftijd hadden. De oud
ste mocht ze toen lezen, maar de tweede,
precies zoo'n lid als zijn vader was, heb
ik evenals de dominé eens bij mij ge
daan had op gemoedelijke en vriendelijke
wijze onder handen genomen.
„Kom, mijn zoon," zeide de oude heer,
terwijl hij behagelijk glimlachend den
buit in zijn ruimen binnenzak liet ver
dwijnen, „laten we nu eens een beetje
rondkijken."
We gingen samen den hof over en
bleven bij het eendenhok staan. Dominé
haalde een groot aantal eieren uit,- welke
ik van hem overnam en bij zijn vrouw
in de keuken bracht. Het mensch klapte
van blijdschap in de handen en legde
de eieren op een eierrekje.
Ik erger er mij wel eens over, dat ze
mij als een jong broekje behandelden
en toch, als ik steeds geslaagd was, had
ik reeds heel wat kunnen zijn. Nu en
dan kwam mijn trots boven, doch ge-
een heelen omkeer teweeg. In 's Heeren
Woord vinden wij den weg tot waar
achtig geluk.
Wordt dat woord veronachtzaamd,
dan blijft de ellende niet uit. We zien
het duidelijk in onze dagen. „Zij hebben
des Heeren Woord verworpenwat wijs
heid zouden zij dan hebben" (Jer. 8 9.)
De wijsheid, die zij hebben, is eigen
wijsheid, dus dwaasheid. Er zijn duizen
den, die door het biddend lezen van den
Bijbel vrede hebben gevonden, en wier
gezinnen daardoor ook werden veran
derd.
Veel zoogenaamde „Padvinders" gaan
des Zondags triumfantelijk de kerk
voorbij, maar de echte Padvinder is hij,
die volgens Psalm 1 „in der boozen raad
niet wandelt, noch op 't pad der zondaars
staat".
Dèn houdt de jongeling zijn pad zui
ver dan heeft hij het pad gevonden,
als hij het houdt naar 's Heeren Woord,
en bidt hij„Doe mij op 't pad van uw
geboden treên".
De Chr. school is tot rijken zegen ge
weest voor menig kind en gezin ze heeft
duizenden kinderen en ouders het pad
gewezen, dat ten leven leidt.
OudersVolhardt met ons, die uwe
kinderen liefhebben, in het gebed, opdat
het kinderhart door 's Heeren Geest
worde bekeerd bekeerd, niet maar
tot de deugd, maar tot God, „die mach
tig is meer dan overvloedig te doen boven
al wat wij bidden of denken".
„Heilige orde."
Men laat niet af den opsteller van de
rede, getiteld „Heilige Orde", te verwij
ten, dat hij thans, als hoofdredacteur
van ons blad, met zichzelf in tegenspraak
geraakte.
Het schijnt bijna overtollige moeite,
tegen dit verwijt op te komen. Wie het
inbrengt, toont toch de rede, waarop hij
zich beroept, niet gelezen te hebben. In
die rede is uitsluitend het dogma van
den Vrijhandel bestreden, als eischende
dit landen van gelijksoortige conditie,
terwijl de Beschikker over het lot der
natiën en volken, deze juist in eindeloo-
ze verscheidenheid, zoo wat bodemligging
als wat de geaardheid van het nationale
karakter betreft, liet optreden.
I Vrijhandel is het product van de phan-
tasie der Eenvormigheid. Tegen dezen
lukkig niet erg hoog. Want feitelijk lag
er toch niets vernederends in deze be
handeling. Het was hier slechts onschul
dige, echt kinderlijke blijdschap.
In den eersten tijd heb ik in stilte
dikwijls om deze grappige kerkuilen ge
lachen. Als ik een van mijn vroegere
kornuiten bij mij gehad had, zou ik op
den duur wel tegen den wonderlijken
geest in dit huis geprotesteerd hebben,
doch als men niemand heeft, bij wien
men steun vindt, moet zoo'n kring wel
invloed op iemand uitoefenen. Nu, het
heeft mij tenslotte geen kwaad gedaan-
De dominé liet mij alles zien, vooral
in den tuin was heel wat te bewonderen-
Bij planten en dieren bleven wij stil
staan, terwijl mijn weldoener maar vroo-
lijk doorbabbelde. Niets ontging zijn
aandacht en over alles kon Hij opgewekt
praten. Intusschen boezemde mij niet alles
evenveel belang in. Hij merkte wel, dat
mijn blijdschap niet zoo groot was als
de zijne. „Arme jongenzeide hij met
hartelijk medelijden, „je bent altijd in
een groote oude stad geweest en weet
van de natuur nog zoo bitter weinig af.
Doch wacht maarAls je eerst maar
eens 'n paar weken hier geweest ben,
dan zal het wel beter gaan."
Het trof mij, dat de oude man in
alles nog evenveel belang stelde, alsof
hij het voor de eerste maal zag. On
danks zijn jaren, was zijn geest jong en
frisch gebleven. Hij beantwoordde vol-
vloek der Eenvormigheid gaat de beschik
king Gods juist lijnrecht in.
Waar heeft nu sinds 25 Juni ons blad
deze fundamenteele waarheid ook maar
met een letter weersproken
We verschoven twee pionnen in een
gansch ander schaakspel.
Het ging in het practische schaakspel
niet om Vrijhandel. Practisch bestaat
Vrijhandel nergens. Ook niet in Enge
land, dat 280 millioen gulden heft aan
inkomend recht, meerendeels op exotische
waar, die, zooals koffie, thee, cacao en
tabak, in gemeen gebruik onder het
volk is, en dus door heel het volk als
indirecte belasting betaald wordt. En
niet ander staat 't bij ons. Wij innen
minder, maar toch nog altoos veertien
millioen- En met een meer of minder
heeft de „Heilige Orde", waarvan sprake
was, uiteraard niets hoegenaamd uit
staande.
Nu drong bij ons fiscaal motief tot
Tariefsverhooging, en de nijverheid gaf
er liefst tegelijk een protectionistische
plooi aan.
In 1901 kon dit niet anders, vanwege
den stand van ons budget. Thans verloor
dit fiscaal motief zijn overwicht. Sinds
1901 toch ging ons budget 50 millioen
aan inkomsten vooruit.
Toch kon daarom in Maart j.l. de Ta
riefsverhooging nog niet op ons Program
van Actie terug worden gezet, omdat het
Kabinet er aan vast zat, en wij, gelijk
vanzelf spreekt, ons Kakinet niet in den
steek konden laten, ook al had 't door
in tijdrekenkunde te kort te schieten,
gelijk de heer Middelberg opmerkte, het
juiste moment voor het Tarief ongebruikt
voorbij laten gaan.
Thans echter, nu de positie van het
Kabinet ons niet meer bond, verviel voor
ons elk motief, om het Tarief in ons
Program van Actie nogmaals op den
voorgrond te schuiven.
Niet, dat we over de beteekenis van
't Tarief voor onze toekomstige volks
ontwikkeling in 't minst ook maar ons
gevoelen zouden gewijzigd hebben.
Maar thans werd het een quaestie van
volgorde.
De practische vraag, wat op 't Program
van Actie der partij voorrang verdient
en dan kon het o. i., na de jongste stem
buservaring, voor geen onzer twijfelach
tig zijn, of van nu af zou voor ons wat
't zwaarste -was, ook in ons partijbeleid
het zwaarste moeten wegen.
komen aan de spreuk, die hij op z'n
zeventigsten verjaardag van een familie
lid gekregen had, en die op z'n stu
deerkamer hing„Deine Alter sei wie
deine Jugend." Het kwam mij voor,
dat zijn jeugd niet zoo jong geweest kan
zijn als zijn ouderdom.
Aan het eind van onze wandeling over
het erf, kwamen wij aan een meertje
of grooten vijver. Aan den kant stond
wuivend riethalf verscholen daarin
lag een ïoeiboot.
„Deze boot is nu voor jou, mijn zoon,"
ging dominé voert. „Je moogt iederen
dag gaan roeien, en als je vlijtig bent
en lust hebt in visschen, dan kun je
ook wel eens met den hengel er op uit.
Er zit hier veel aal."
Nu was het mijn beurt, om verheugd
te zijn. Ik was natuurlijk dadelijk in
de boot gesprongen en begon te schom
melen.
„Als je er zooveel plezier in hebt,"
zeide de onde heer, „kun je de boot
dadelijk wel losgooien en eens rond va
zen. Ik ga nu in huis om een dutje te
doen."
Hij wuifde mij vriendelijk toe en ging
heen.
En ik aan den arbeid. Bij voorbaat
maakte ik mij reeds blij met een par
tijtje aal. Ik mocht graag visschen. Ik
had er al heel wat kastijdingen voor
opgeloopen en mijn vader al menige
boete.
Over het geestelijk en stoffelijk belang,
dat hierbij zeer onderscheidenlijk in 't
spel is, straks nader. Standaard.
Naar lichaam en ziel.
De Standaard bevat verder nog de
volgende driestar
Ons is het verwijt gemaakt, dat ons
afvoeren van de Tarief-quaestie van wat
o. i. program van actie behoort te zijn,
nog op andere wijze stoot tegen wat in
de rede, getiteld Heilige Orde, is staan
de gehouden.
Door het Tarief tot de stoffelijke be
langen te rekenen, zoo heeft men be
weerd, en tegen de geestelijke belangen
over te stellen, doet ge te niet, wat in
die rede over het Tarief juist in verband
met de Heilige Orde gezegd was.
In die rede heette het, dat ook het
Tariefgeding hoogere, heilige beteekenis
had, en nu verlaagt ge de Tarief-quaes-
tie tot een louter stoffelijk belang, dat
elke heilige beteekenis mist.
Behoeft nog gezegd, dat de redactie,
die ons op die wijs aanviel, Bilderdijks
prachtigen strijdzang óf nooit las óf ge
heel vergat? Ja, springt het niet in 't
oog, ook al laten we Bilderdijk rusten,
dat wie zoo schreef, aan Gods heilige
orde geen recht doet.
Wie toch zal, met de Heilige Schrift
voor zich, ooit beweren kunnen, dat de
Heilige Orde Gods eeniglijk over de
geestelijke dingen gaat, en niet even be
slist den regel stelt voor het verloop der
stoffelijke dingen
Volstrekt valsch is de tegenstelling,
alsof de ordeningen Gods enkel op de
zièl, en niet evengoed op het lichaam
zouden slaan. Al zulk spiritualisme is
althans voor wie Calvinistisch denkt,
een contre sens. Zelfs in het" genadeleven
rekent het lichaam evengoed mede als
de ziel. Denk slechts aan het heerlijk
antwoord op de eerste vraag van den
Heidelberger, betuigende, dat onzeeenige
troost beide in leven en sterven juist
hierin gelegen is, dat we niet enkel naar
de ziel, maar evenzoo naar het lichaam
Jezus Christus eigen zijn.
Een heilige orde Gods, die wel voor
't gedoopte kind een Christelijke school
zou eischen, maar onverschillig over de
oeconomische belangen van het nationale
leven zou heen glijden, zou daarom een
contradictie zijn, die we zelfs geen oogen-
blik als denkbaar mogen stellen.
We twijfelen dan ook geen oogenblik,
Toen ik van het boottochtje terugge
keerd was, ging ik pij paanstekers maken.
Onwillekeurig viel mijn oog nu en dan
op passages, die mij des morgens niet
weinig zouden hebben opgewonden. Ik
had als jongen veel aan dat soort litera
tuur gedaan, helaas, veel meer dan aan
de echte kunstproducten. Ik geloof,
dat ik zelf wel zoo'n Indianengeschie-
denis zou kunnen schilderen. Ik zal
eens probeeren, of ik u de laatste blad
zijde van den „Bloedbruiloft" navertellen
kan I
Als een hyena sprong de arglistige
apachen-hoofdman, tot de tanden ge
wapend, waartusschen nog een scherp
blinkend mes stak, welks lemmet nog
met geronnen bloed bevlekt was, zooals
John met ontzetting bemerkte, uit zijn
schuilplaats op laatstgenoemde toe. Deze
was onmachtig zich te verroeren en
bleef met stille gelatenheid op dezelfde
plaats staan, gereed om den doodsteek
te ontvangen.
Het gruwzaam klinkende triomfge-
huil van den bloed- en wraakgierigen
vijand bereikte zijn sidderend oor en
verlamde zijn laatste krachten tot ver
weer terwijl hij het reeds ontzield ter
neder liggende lichaam van zijn geliefde
aan zijn kloppend hart drukte, sloot hij
de oogen.
Wordt vervolgd.)
