No. 46 1911, Donderdag 23 November 26e Jaargang
NIEUWSBLAD
VOOR ZEELAID.
•3HIRISTELIJK-
HISTORISCH
VERSCHIJNT ZESMAAL PER WEEK
Wed. S. J. DE JONGE-VERWES F, te Goes
F. P. D'HUIj, te I» iiddelbt rg
PRSJS DER A1DVERTENTIËN
L Feuilleton.
Het gebed van Peggy.
IE1 )EREN WERKDAG DES AVONDS.
Prijs per Irïe maanden franco 125
iïnkeie nu tnmers., 0.05
oesrji
UITGAVE DER FIRMA S
EN
v in 5 regels 50 cent, iedere regel meer iO cent
Familieberichten van 1—10 regels iedere regct
er 10 cent
r-"-"Tm—TT— TTÏBSffiiE!S^araSK.W^aaB:fiaRaB»»!iar!«B»^S95
22 Nov. 1911.
Xavier Paoli over onze Koningin.
Deze Fransche politie-commissaris
heeft als „Protecteur des Rois" in op
dracht in het Republikeinsche Frankrijk
zorg te dragen voor de veiligheid van
buitenlandsche vorsten, die aan het land
een bezoek brachten, er door reisden, of
er tydelijk verblyf hielden.
Met oDze Koningin toen zij nog
prinses Wilhelmina was heeft deze
chef der Parysche veiligheidspolitie ook
kennis* gemaakt bij gelegenheid van haar
bezoeken aan Frankrijk. Het weekblad
Het Leven deelt zijn lezers in extenso
de hoofdstukken mede, waarin Paoli
onze Koningin schetst. Benige aardige
herinneringen van dezen politie-beamb
te willen wij hier oververtellen.
De eerste maal, dat hij werd aange
wezen in het gezelschap van Prinses
Wiihelmina te verkeeren, was in 1895,
toen de Koningin-Regentes met haar
dochter, prinses Wilhelmina, van Genéve
naar Aix-les-Bains reisde, om daar eenige
weken door te brengen.
Paoli geeft ons een aardige schets van
het prinsesje, dat toen een jong meisje
was, met lachende oogen, het blanke
gelaat balf verborgen achter de blonde
lokken, zeer eenvoudig gekleed in een
blauw tailor-made kostuum en mantel
en met een groote zwarte boa om den
hals.
„Ik herinner me", schrijft de memoi-
re-schrijver, „ook een frissche, bijna kin
derlijke stem, die den aide-de-camp der
Koningin-Moeder, generaal DuMonceau,
plotseliDg kortaf rechtsomkeert deed ma
ken en hoffelijk buigen „Generaal," zei
de stem, „vergeet u niet eenige prent
briefkaarten voor me te koopen
Het hooge gezelschap nam zijn intrek
in een houten chalet, staande aan den
rand van een pijnbosch, dicht bij het
gehucht Corbières, een plaatsje 2000 voet
boven Aix gelegen, op de helling van den
Grand Revard.
De sneeuw viel dat jaai reeds in Nc -
vember, maar dit lokte het prinsesje juist
aanen dagelijks maakte zij wandelin
gen en zwerftochten door de bosschen.
Prinses Wilhelmina bracht overigens
haar vrije uren door met .studaeren en
teekenen. Paoli prijst haar als een be
gaafde teekenares. Zij deed niets zoo
graag als het weergeven van het leven
van rustieke scènes, alsboerenjongens
die hun koeien naar het land brachteD,
of meisjes, die zaten te breien of te naaien
op den drempel harer woningen. De men-
schen uit dan omtrek kwameD dit te
wetenook wisten ze dat H. M. gewoon
was haar gewillige modellen goed te be-
„O, ik hoop zoo dat ze onze kamers
nemen zalIk hoorde haar zeggen, toen
ze met moeder naar beneden kwam, dat
het huis mooi gelegen was en dat ze
altijd gemeend had dat dit een der ge
zondste voorsteden van Londen was.
Wat blijft ze langMaar dat 's misschien
een goed teeken!"
De spreekster was Peggy Hurford, een
klein meisje van twaalf jaren ouden
het tooneel bestond uit een achterzit
kamer van een kleine villa te Croydon.
De andere gebruikers der kamer waren
Peggy's zusjes en broertjes, allen jonger
dan zijzelve. Zij had twee zusjes, twee
lingen van acht, en drie broertjes, waar
van twee respectievelijk zeven en vier
jaren telden, terwijl de jongste, die op
dit oogenblik aan eene zijde van den
haard in de wieg sluimerde, een zuigeling
was van slechts weinige maanden oud.
De kinderen genoten van hun thee
met brood, doch Peggy al ternauwer
nood iets, en over haar gelaat lag een
talen. En zoodra ze zich dan met schets
boek en potlood ergens aan den weg, of
in haar tuin had geïnstalleerd, kwamen
als by tooverslag van alle kanten koeien
en varkentjes met hun eigenaars opzet
ten
Over haar studies getuigt deze politie
beambte
„Yaak had ik gedurende mijn verblijf
te Corbières gelegenheid, de grondigheid
van haar opvoeding waar te nemen. Zij
sprak, behalve haar moedertaal, reeds
vloeiend vier talen Fransch, Russisch,
Engelsch en Duitsch. Zij stelde belang in
landbouwzaken en was niet onbekend
met de sociale kwestiesvaak liet zij my
tot haar spreken over de toestanden on
der de werklieden in Frankrijk en de
organisatie van onze administratieve
systemen. Zelfs was zij begonnen de
rechterlijke en de constitutioneele wetten
te bestudeeren. Ik wil echter niet zoo ver
gaan te zeggen, dat zij die studie met
geestdrift aanvattezij hield er, geloof ik,
veel meer van, geschiedkundige boeken
te lezen ze stelde zeer veel belang in de
Napoleontische periode en, wetend dat ik
een landsman was van Bonaparte, zei ze
me eens
„„U zult het zeker wel jammer vinden
dat u te laat bent gekomen om hem te
kunnen zien!""
Yan Corbières werd een tocht onder
nomen naar de abdij van Hautecombe,
aan het schilderachtige meer van Bour-
get, op Savoysch grondgebied. Een der
monniken deed dienst als gids en vertelde
tal van wetenswaardigheden uit de ge
schiedenis van land en klooster. Deze
mooie les in de geschiedenis in het kloos
ter-heiligdom interesseerde de beide Hol-
landsche Koninginnen zeer. Koningin
Wilhelmina was in gedachten verdiept,
vooral toen op een gegeven oogenblik de
monnik, die als gids optrad, met een
klank van trots in zijn stem zei
„Het huis van Savoye is een roemruch
tig huis 1"
Na een oogenblik van stilzwijgen ant
woordde de aanstaande Koningin
»Het buis van Oranje ook
Een volgend bezoek" gold het vroegere
klooster nu verplaatst van de Grande
Chartreusedoch eerst was hiertoe de
toestemming van den Paus uit Rome noo-
dig welke toestemming echter per tele
graaf door kardinaal Rampolla gegeven
werd. Doch de relikwiën eD kostbare hei
lige boeken werden niet vertoond aan de
beide vorstinnen, en toen Paoli hierover
zijn verwondering uitsprak, antwoordde
een van de monniken hem koeltjes
gemengde uitdrukking van innig ver
langen en onzekerheid. Zij was een aar
dige kleine meid, doch zy leek ouder
dan zy was, want de zorgen des tevens
schenen reeds zwaar op haar kinderlijk
gemoed te drukken. Haar hart klopte
nu evenwel sterk van hoop, want haar
moeder had een onderhoud met een
dame, die gekomen was om de kamers,
welke Juffrouw Hurford wenschte te ver
huren, te bezichtigen. Een kaart, waarop
„gemeubileerde kamers te huur" gedrukt
stond, had reeds sedert verscheidene
weken voor het raam der ontvangkamer
gepronkt; maar alhoewel enkele men-
schen naar de vertrekken geïnformeerd
en ze gezien hadden, waren ze nog steeds
onverhuurd gebleven. Nog dienzelfden
morgen had Peggy gehoord hoe haar
moeder dit feit betreurd had tegenover
haar vader, alvorens hij zich naar het
kantoor in Fleet Street, waaraan hij i
verbonden was, begeven had, en zjj her- j
innerde zich nu hoe bezorgd hjj eruit zag.
„Wil je nog een sneedje brood, Peg-
gy?« vroeg een der tweelingen, die zich- j
zelve braaf te goed deed.
„Neen, 'k dank je," antwoordde Peggy,
„O, hemeltje-lief, 'tkind is wakker, en
„Die laten we alleen zien aan katho
lieken".
Bij dezen tocht vertelt de oude politie
man aldus van een aardigen lunch, dien
men onderweg gebruikte
„Na een uurtje begonnen we honger te
krijgen. Ik had voorzien, dat we geen her
berg onderweg zouden aantreffen en had
er dus zorg voor gedragen, dat te Saint-
Béron manden met eetwaren in de rij tui
gen waren gezet".
„„Dat is een prachtig idee'zei Konin
gin Wilhelmina. „,,U moet met ons lun
chen. Ik zal wel dokken
„De rijtuigen bleven midden op den
weg in de uitgestrekte eenzaamheid stil
staan en de kleine Koningin spreidde
een groot tafellaken over onze knieën.
Toen haalde ze uit een der manden een
koude kip te voorschijn en gesmeerde
kadetjes en kondigde plechtig aan
„„De lunch is gereed.""
«Bediend door een Koningin, in een
rjjtuig, op den top van een berg: dat
was een incident, dat nog aan mijn
verzameling ontbrak, zooals koning Al
fonso zou gezegd hebben. Ik behoef er
niet aan toe te voegen, dat het aan
dezen historischen lunch buitengewoon
levendig toeging en dat er geen spoor
meer van was te ontdekken, toen we
tegen twee uur, de Grande Chartreuse
naderden."
Later bevond Paoli zich nog eens in
het gezelschap van onze Koningin te
Parijs. Het was in 1898, toen zjj zich
op de doorreis bevond naar Cannes.
En deze schets van haar danken w|j
aan den opmerkzamen Franschen poli
tieman
„De Koningin stelde zeer veel belang
in poëzie en kunst. Haar lievelingsschrij
vers waren Walter Scott en Alexander
Dumas, père; maar ook boeken over
geschiedenis en schilderkunst las ze zeer
graag.
Ze had een opmerkelijke kennis van
deze onderwerpen, naar ik bij onze be
zoeken aan de musea, speciaal aan het
Louvre, kon opmerken. Zy was evengoed
op de hoogte van de Italiaansche en de
Fransche schilderscholen, als van de
Hollandsche en de Vlaamsche, ofschoon
zy een vooikeur aan den dag legde voor
Rembrandt.
„Ik zou wel willen dat hij een stand
beeld had in iedere stad van Holland,"
zeide zy
En eindelijk dit schetsje van de ont
moeting te Cannes van de jonge Koningin
Wilhelmina en de oude Koningin Victoria
van Engeland,
rarrarmnujauBrwttwwwi'iii nmmrwn ii—ii wwi jum
zij zal beginnen te schreeuwenriep
zij op verdrietigen toon uit.
Zy verliet hare plaats aan de tafel, en
naar de wieg gaande, lichtte zij haar
kleine broertje in haar armen opechtei
niet tjjdig genoeg om te verhinderen
dat hij een geduchte keel opzette. Na
dat hy de aandacht genoegzaam op zich
zelf had gevestigd kwam hij tot beda
ren, en kweelde op tevredene w|jze, ter
wijl Peggy, al sollende met hem heen
en weer liep. Weldra werden er stemmen
in de gang vernomen, gevolgd door het
open- en dichtgaan van de voordeur.
Een minuut daarna kwam juffrouw
Hurford de kamer binnen.
„Wel, moeder?" zeide Peggy op ver
langenden toon, terwijl hare gretige
oogen die van haar mceder ontmoetten,
welke haar buitengewoon helder voor
kwamen.
//Wel, lieveling", was het antwoord,
„de kamers stonden de dame wel aan,
maar ze heeft ze toch niet gehuurd."
„Waarom niet?" vroeg Peggy, wier
stem en gelaat tegelijk teleurstelling
uitdrukten. Juffrouw Hurford antwoord
de voor een oogenblik niet. Zy nam de
kleine van Peggy over, en Peggy zag
»Het was laat in den namiddag, op het
oogenblik dat de zon zou verdwijnen
achter de palmen in den tuin van het
hotel, waarin de Koningin van Engeland
haar intrek had genomen. Koningin
Wilhelmina was afscheid komen nemen
ze stond in een vertegen houding, maar
vol achting voor de oude vorstin, die in
een strandstoel zat. Beide Koninginnen
glimlachten en praatten vroolijk. Toen
boog Koningin Wilhelmina zich voorover,
kuste Koningin Victoria op het voor
hoofd en trippelde vroolijk weg. Hdbl.
RECLAME! 8.
Wanneer de Nieren ziek zijn,
wordt het geheele lichaam langzamerhand
vergiftigd.
Niets is meer te vreezen dan vergifti
ging door urinezuur, omdat dit zoo lang
zaam voortwoekert en zoo dikwijls niet
verdacht wordt, voordat de ziekte zich
door het geheele lichaam verbreid heeft.
Het groote werk der nieren is om uit
het bloed de urinezuur-vergiften af te
scheiden. Wanneer deze organen echter
zwak of ziek z|jn, kunnen zy* hun werk
niet behoorlijk volbrengen en wordt het
geheele lichaam langzamerhand vergif
tigd.
Dat is de reden, dat gij u zoo afgemat
terneergeslagen en prikkelbaar gevoelt.
Het is of gij geen kracht, geen energie
of werklust hebt. 's Morgens hebt g|j een
ellendig gevoel in uw rug, en pijn in de
lendenen ea z|jden, uw oogen zijn op
geblazen en uw ledematen rheumatisch,
vooral by vochtig weer. Uw urine is
bewolkt en komt branderig en onregel
matig.
Tenzij het urinezuur onmiddellijkwordt
uitgedreven, worden uw levensdeolen
aangetast en treden noodlottige ziekten
opde nieren worden cel na cel vernie
tigd en de blaas verliest misschien haar
kracht om het water op te houden.
Alleen een nierengeneesmiddel kan het
urinezuur oplossen en de tieren helpen
om de onzuiverheden uit het bloed te
filtreeren. Foster's Rugpijn Nieren Pillen
zjjn als zoodanig bekend. Zy werken
rechtstreeks op de nieren en blaas en
herstellen hun natuurlijke werking.
Let erop, dat de juiste naam Foster's
Rugpijn Nieren PilteD, en de handteeke-
ning van James Foster op de doos voor
komen en weigert alle namaak. De echte
zyn te Goes verkrijgbaar bij de Firma
Nathan Emanuelen te Middelburg by
den heer Joh. de Roos. Ylasmaskt K. 157.
1 oezending geschiedt franconaontvangsi
van postwissel a fl.75 voor êén, of f 10.
voor zesdoozen.
plotseling tranen de helderheid van moe
ders oogen verduisteren, toen zij het
kind kuste, terwyi zy met geweld een
aandoening, die haar trachtte te over
meesteren, scheen te willen onderdruk
ken. Zij zat neder met broertje in baar
schoot, en merkte eenvoudig aan„Zy
houdt niet van kinderen."
„O riep Peggy uit, „maar we zouden
haar niet hinderen."
„Dat zeide ik haar," sprak juffrouw
Hurford. Vervolgens verklaarde zij de
zaak nader.
„In den beginne dacht ik waarlijk dat
zy de kamers zou nemen. Zy zeide, dat
ze haar aanstonden, en dat ze zeer ge
schikt voor haar warenook nam ze
genoegen met den prys twaalf gulden
per weeken toen, het trof heel onge
lukkig, begon juist de kleine te buiten.
Zy vroeg nu hoeveel kinderen ik had,
en toen ik 't haar vertelde, zeide zij dat
ze onmogelijk kon teven in een huis
waar zich zes kinderen bevonden, en j
waarvan er één bovendien een zuigeling j
wasdus was de zaak afgeloopen."
„Leeiyk oud wijf!" riep een der twee- 1
lingen uit, //'k ben biy dat ze niet komen
zal."
TWEEDE K A M B R,
Zitting van Dinsdag.
Drie sprekers van Links hebben zich in
hun redevoeringen, behalve hun opmer
kingen van economischen aard, kramp
achtig verzet tegen de Christelijke school
politiek.
Eerst was het woord aan dr Bos, die zyn
afgebroken rede van Maandag voortzette
en het in deze speech verklaarde, dat hij
alle achting had voor de Zending en haar
werk. Maar, voegde spreker er aanstonds
by, het Mehamedanisme is alleen door
onderwijs te breken, namelijk door neu
traal onderwijs. Niet door Christelijk
onderwys. Want dat zou in deze Ooster-
sche landen toch maar het fanatisme en
het zelotisme in de hand werken, dweep
zieke en onverdraagzame menschen
kweeken.
Zoo oordeelt dr Bos over het Christeiyk
onderwijs in Indië. Louter uit onkunde.
Omdat hij niet kent en niet weet hoe juist
door het Christelijk onderwijs by den
Javaan alle fanatisme en zelotisme zal
geweerd worden. Het Christendom
kweekt geen fanatisme, maar kloeke be
lijders, geen zelotisme maar zachtmoedig
heid.
De volgende spreker, socialist Hugen-
holtz, ging in zyn spreken nog veel verder.
By hem trad zyn sterken haat tegen het
Christendom op den voorgrond.
Een terugzinken der bevolking in het
Hindoeisme zou deze spreker uit staat
kundig oogpunt toejuichen. De bijzon
dere school zou niets goeds kunnen uit
richten.
Ook volgens dezeD spreker is het Chris-
teiyk onderwijs dus onbekwaam tot eenig
goed. Ja wel, we kennen die liefde van
Links voor den inlander ?n voor het
kind van den inlander.
De unie-literale Thomson laakte ook
de Christelijke schoolpolitiek en hij vroeg
van den minister van Koloniën zelfs
een pertinente verklaring, waarin de Re
geering rechtstreeksche geloofspropa-
ganda en rechtstreekschen steun voor
de Zending uitsluit.
Toen kwam de heer De Visser aan het
v?oord. E!n dit eminente lid van de Chris
telijk Historische Unie liet uiteraard een
geheel ander geluid hooren.
Wy zyn een land en hebben een Regee
ring die Christelijk is en als zoodanig
moeten wy jegens Indië optreden. Toch
mag de Staat geen dwang opleggen, want
elke echtheid van religie bloeit slechts
in volte vrijheid.
Spreker pleitte voor religievrijheid, ook
voor de religie van anderen. Maar religie-
vryheid van twee kanten, dus ook voor
den Christen, ook voor den Christen-
Peggy kon dat gevoelen niet deelen,
want zy wist hoe noodzakeiyk het was
dat hun inkomen vermeerderd zou wor
den, en het eenige middel daartoe was
het verkrijgen van een kostganger. Zy
deelde in het vertrouwen van haar moe
der, en zy wist dat de verdiensten haars
vaders, als journalist, in den laatsten
tijd niet genoegzaam waren geweest om
de huishoudelyke uitgaven te dekken,
want zij hadden met ziekte te kampen
gehad. Het vorige jaar had mynheer
Hurford twee maanden door ongesteld
heid tehuis moeten biyven, en oaarna,
na de geboorte van den jongste, was
juffrouw Hurford voor geruimen tyd
sukkelende ge.weest zij had haar
vroegere gezondheid nog niet herkregen.
//Als ze slechts niet zooveel zorgen
had, zou ze wel beter worden, dat weet
ik," dacht Peggy steeds by zichzelve,
met het helder doorzicht van iemand
boven hare jaren »doch dit hindert haar
zoo zeer, dat we geld schuldig zyn dat
we niet kunnen betalen. De dokter wil
wachten hy weet dat we hem betalen
zulten, zoo spoedig als we daartoe in
staat zyn, maar de andere menschen
schynen het niet te begrypen.*
