NIEUWSBLAD VOOR ZEELAND. No. 20. 1906. Dinsdag 23 October 21e Jaargang. HISTORISGH CHRISTELIJK- Onsehuid en Misdaad. VERSCHIJNT ZESMAAL PER WEEK Wed. S. J. DE JONGE-VERWEST, te Goes F. P. D'HUIJ, te Middelburg. PRIJS DER ADVERTENTIËN XIV. Reciitszakeu. IEDEREN WERKDAG DES AVONDS. Prijs per drie maanden franco p. p1,25. Enkele nummers0,02'. UITGAVE DER FIRMA EN VAN van 1—5 regels 40 cent, iedere regel meer 8 cent. Familieberichten van 1—5 regels 50 cent, iedere regel meer 10 cent. 22 October 1906. De lezer herinnert zich nog het aan doenlijke, tot schreiens toe roerende ver haal van het vrijzinnige blad Het Vaderland ook andere vrijzinnige bladen hebben tranen met tuiten gehuild bij 't overnemen van dat bericht 1 van een schoolexamen te Scheveningen met tot tragi-comisch slot een speech van den schoolopziener tegen de Chr. school en van een snikkende vrouw die door de diaconie gedwongen was haar kinderen naar de Chr. school te sturen Van dit zaakje is heel weinig aan ge bleken. Het eerst kwam de schoolopziener Goed hart, die dan zoo roerend zou gesproken hebben over de lage middelen, waardoor men de openbare school tracht te ontvol ken, in Het Vaderland zich beklagen over de onjuiste weergeving van het gebeurde door dat blad. Vervolgens verklaart het hoofd der bedoelde openbare school, de heer Storten beker, in datzelfdeblad „lo. dat het perso neel van bedoelde school alle verantwoorde lijkheid ten opzichte van plaatsing, strek king en inhoud van voormeld bericht van zich afwerpt2o. dat bet lid der Commissie van Toezicht geen woord heeft gerept over 't onttrekken van leerlingen aan de open bare school ten bate der bijzondere3o. dat de geschiedenis der vrouw, hoewel in den grond waar, door haar bij deze gelegenheid niet is medegedeeld, en de door haar ge sproken woorden geenszins in overeen stemming zijn met de haar door u in den mond gelegde". Maar nog mooier. Een redacteur van De Scheveninger ging aan het zoeken en vond ten slotte uit welk vrouwtje er bedoeld was. Hij ging tot haar en zoo verhaalt hij wij wilden wel dat onze lezers eens hadden kunnen zien de verbazing van het vrouwtje over de leugens die over haar waren gedebiteerd. Ze had zei ze alleen niet gehuild of gesnikt, de diakenen had den haar nog nooit over de Openbare of de Christelijke School gesproken. Ze heiben nooit eenigen dwang op mij uitgeoefend. En als nu Het Vaderland vraagt, van welke diaconie hier sprake is,dan wenschen 16 TEUILLSTOI-. De tuin aan de zuidzijde was goed voor zien van uitgelezen vruchtboomen, allen door den boer met eigen hand geplant en bevatte een groote verzameling planten, allen met het oog op een bloementuin ge rangschikt. Het uitzicht uit 't voorportaal was prachtigaan drie zijden verhieven zich vriendelijke heuvels, aan twee zijden stak 't donkergroene bosch tegen de blauwe lucht af, en het boekje aan den voet van den meest nabijzijnden heuvel vermeerderde door zijn kalme schoonheid het schilder achtige van de plaats. DE ZIEKE. De meisjes verzamelden hunne bloemen en kwamen weer naar huis, toen de bel hen riep voor de godsdienstoefening. De tafel was afgenomen, en de Bjjbel te voorschijn gehaald, rondom welken de meeste der huisgenooten vereenigd waren. Helaas 1 op hetzelfde oogenblik, dat de plechtige woor den des gebeds opstegen en naar God om hoog gingen op de vleugelen van liefde en trouw, onderging Aleida de vreeselykste beproeving haars levens. Bijnabezwijkende van wanhoop, wist zjj niet, dat haar naam opgezonden werd ten hemel, met de smeek bede, dat Gods genade op haar mocht vallen als zachte dauw. In haar treurig lot vergat zij den arm, die machtig was haarte redden. Niet alzoo zij, die haar liefhadden. Na het gebed gingen de kinderen naar de kamer, die voor Aleida bestemd was. Een toovergodin had geen liever slaapka mer kanpen hebben, Zij waren weken bezig we haar mede te deelen, dat de vrouw be hoort tot de Hervormde Kerk en dat haar kinderen indertijd overgingen naar de Herv. School a/d Gondelstraat alhier. Tenslotte nog dit. Zonder dat we er naar vroegen, vertelde ons de weduwe, dat ze altijd behoefte had 'gevoeld haar kinderen naar de School m/d Bijbel te zenden, maar dat geldgebrek haar dit onmogelijk maakte. Ze deelde dit bij gelegenheid van een huis bezoek aan een harer predikanten mede,die haar toen beloofde, voor de betaling van een deel van het schoolgeld te zullen zorgen. Daarop had de vrouw aan een lang gekoes- terden wensch voldaan en haar kinderen aan de Christelijke School toevertrouwd. We hebben, dunkt ons, genoegzamen grond, om aan Het Vaderland de waarschu wing te gevenPas op dezen uwen be richtgever hij heeft een sterke fantasie en tevens aan dat Blad te verzoeken Ontdoe publiekelijk de Hervormde Diakonie van Scheveningen van de klad door Uw blad op haar geworpen. Het verhaal van dat schoolfeest met die snikkende vrouw en dien kermenden schoolopziener blijkt derhalve verzonnen te zijn. Bljjft dus nog over de traditioneels slot som der vrijzinnige bladen „Ja mensch, zoo slecht zijn ze daar aan die chr. scholen, en zoo doen ze nu met onze openbare scholen 1 Wanneer men maar feiten wil noemen, willen wij ze gaarne één voor één onder zoeken en aan den dag brengen. Er zijn op het oogenblik meer christelijke scholen, waar men zegt „hoe zal ik ze bergen" dan „hoe kom ik er aan wat meer". Onderduimsche pogingen, als op het ge fantaseerde vrouwtje van Scheveningen werden gewaagd, zijn niet noodig de kin deren komen toch wel. De heer Talma heeft Vrijdag in de Tweede Kamer den minister van Arbeid nog eens aan den tand gevoeld omtrent zijne sociale wetsontwerpen. Zijne vriendelijke vragen werden wel willend en hoffelijk beantwoord, doch dit antwoord zal voor onze arbeiders wel een teleurstelling zijn. geweest, om haar te versieren, vast be sloten om haar geheel in haar oude rechten te herstellen. Ieder voorwerp van weelde er waren er slechts luttel werd in beslag genomen. Een rieten mat bedekte den vloer en voor den schoorsteen en voor elke deur lag met wiskunstige zuiverheid een keurig eigengemaakt kleedje, dat zich verheugen kon in de meest roode rozen en de meest groene bladeren. De schoorsteen was de voornaamste zorg van Agues. Zij schilderde graag en met smaak, en had de witte stijlen hier en daar met groepen van bladeren en bloemen versierd, en voor het midden van het behangsel, dat voor de opening was geplakt, zou de reusachtige bouquet geplaatst worden, waaraan zy nog bezig waren. De kleine toilettafel, bedekt met een wit damast kleed, waarvan de lange franje door vlijtige vingers gemaakt was, het bed, de gordijnen, het witte aarde werk, de vazen in de vensterbank, de lichte stoelen en de huiselijke leuningstoel met chits bekleed, maakten het werkelijk tot een weelderig vertrekje. „O, hoe lief", riep Marietje, in de handen klappende; „wat zal zij in haar schik zijn". Arm kind 1 weinig vermoedde zij, dat Aleida, in plaats van het hagelwitte bed, het vroolijk uitzicht op velden, heuvels en bloemen, het lieve gezelschap harer nicht- tjes, en bovenal van hare vriendelijke tante, in plaats van dit alles op het harde bed in hare gevangenis lag, met geen ander ga zelschap dan haar eigen treurige gedachten met geen vooruitzicht op bevrijding dan na al het vreeselijke van een openbaar ver hoor j dat haar voetje, in plaats van de zachte en smaakvolle matten, die met zoo veel zorg gemaakt waren, den ruwen vloer van ljaro cel betreden zon. Bee$S de ge- Het vorige ministerie had, gelijk men weet, een ouderdoms-pensioneering voor gesteld, waarbij den arbeider die onbe kwaam werd, de kans geboden werd, reeds voor zijn 70e jaar, bijv. op zijn 50e al pensioen te krijgen. Mot andere woorden bij de ouderdoms- behoordeookdeinvaliditeits-pensioneering. Maar dit laatste werd door de liberale oppositie in herberg en concertzaal stelsel matig verzwegen. Een streek die door niemand minder dan den liberalen professor Greven nog zeer onlangs als unfair (dat wil zeggen gemeen) veroordeeld werd Maar nu komt het liberale ministerie, en aan Arbeid komt de oud-radicaal Yeegens, de man, ja de man der sociale wetgeving, doorkneed in de kennis van arbeidersbelangen, de man van den haast. Heb ik zoo vroeg de heer Talma heb ik goed verstaan, lieer minister, dat gij alleen ouderdoms-verzekeriDg en geen invaliditeits-verzekering zult voorstellen Juist, antwoordde de minister, zoo is het. Geen invaliditeits-verzekering. Geen pensioen voor den ongeschikt ge worden werkman. Hij kan wachten tot hij oud is. Roodhuijzen zou er bij zeggen of tot hij dood is 1 En waarom niet? hernam de heer Talma. Omdat ik, luidde het allergewichtigste antwoord, omdat ik vrees voor simulatie Simulatie, dat wil zeggen dat de arbei ders zich zoo maar houden zullen Eetst moet gezocht naar middelen om dat te voorkomen, en dan zullen wij „zien" of „misschien" de ongevallen-verzekering niet bij de ziekte-verzekering kan worden ondergebracht Dit zal een tegenvaller zijn i oor de arbeiders die juist door de invaliditeitsver zekering door de vorige regeering aan de ouderdomsverzekering gekoppeld, op een bepaald punt zeer waren gerustgesteld. Immers 70 jaar worden wij nu eenmaal niet allemaal. En dan is een pensioen, bij gebleken ongeschiktheid, bijvoorbeeld op zijn 55e! zoo'n aangenaam buitenkansje. Arbeiders, dit krijgt gij voorloopig niet zegt minister Veegens. dachte alleen, zou haar het hart gebroken hebben, en het was goed dat geene donkere wolk thans hare onschuldige toebereidselen verduisterde. Uit de voordeur van het huis had men het gezicht op een klein schoolgebouw, rondom in het groen gelegen. Vroolijk zingende kinderen gingen er reeds heen, en Hanna, die zich blijgemoed naar hare taak spoedde, voelde nu en dan hunne kleine vingers in hare hand, toen zij de school naderde. De vriendelijke oudere dochter verheugde zich evenzeer, schoon minder luidruchtig dan hare jongere en dartele zusjes. Aleida was altijd haar meest beminde nicht geweest tot voor drie of vier jaar geleden waren zij met elkaar opgegroeid. Maar de gunstiger toekomst, haar door haar oom Westerly aangeboden, had de overhand op haar rijper oordeel, en Aleida gevoelde, dat of schoon zij haar allen hartelijk lief hadden, zij behoeftig waren en zij hun tot last was, waarom zij het aanbod van haar oom in dank aannam en zoolang hij leefde, nog slechts een jaar, nadat zij gekomen was had zij geen reden tot klagen over hare verandering. Baar eergevoel verbood haar later te spreken, en zoo werd zij het onver moeide naaimeisje van hare tante en nicht schoon menige nacht besteed werd aan studie bij hare lamp en nimmer vertelde zij iets van hare grieven aan hare betrekkingen buiten. Agnes bleef in de ziekenkamer bij hare moeder. De zieke, eene uitgeteerde vrouw, doch met nog levendig gelaat, zat in een grooten armstoel, met kussens opgestopt, en zag met verlangenden blik naar het heerlijke tooneel daar buiten. Een glimlach verhelderde haar bleek gelaat, toen zij haar oog Het gaan van de weide op de henvela, En waarom niet Omdat hij u niet vertrouwt. Gij veinst. Gij zoudt u maar invalide houden, om de uitkeering vaet te krijgen en niet meer te behoeven te werken Ons duükt zoo hooren wij de liberale verkiezingsaposteltjes op onze eilanden al kermen. Tenminste als de minister die 't gezeid had, Kuypcr heette. Nu echter verandert het. Nu is het een vrijzinnig minister die 't zegt. Nu slikt men allesóf liever men zal 't den werkman, den arbeider liever laten slikken. Maar dat zal een heele karwei wezen hun te leeren begrijpen dal zij met ouder domsverzekering zonder invaliditeits-verze kering goed af zijn dat ouderdomsverze kering, zonder de kans op vroeger ingaand pensioen wegens gebreken, bij de wetenschap dat weinigen den 65-of 70-jarigen leeftijd niet bereikt, geen wassen neus is Roodhuijzen en de radico-socialisten riepen voor twee jaar al en toen ivas de invaliditeitsverzekering er nog wel bij wat heeft een doode aan pensioen Wij zijn nieuwsgierig wat zij nu zullen zeggen, nu de invaliditeitsverzekering er niet bij is De oud-liberalen hebben hun Kamerzetel te Leiden aan de vrijzinnig-democraten overgedaan. Zonder strijd hebben zij dit district losgelaten, en hun orgaan De Nieuwe Courant steunt den candidaat Paul tegenover wien zy eerst jhr. Smissaert had aanbevolen. Welke laatste evenwel had bedankt. Zoo gaan, één voor één, de oud-liberale Kamerleden heen, om door Unie-liberalen, straks vrijzinnig-democraten te worden vervangen, tot de evolutie zich voltrekt bij de vervanging van den laatsten radico- socialist door een sociaal-democraat. Dit is het lot van elke partij die een prin- cipiëelen ondergrond mist of gebouwd is op het drijfzand der revolutie. Vrome mannen kunnen dio evolutie met hun persoon of „verborgen omgang" nog wel een weinig tegenhouden. Maar valt hun persoon weg, van het bosch naar den kerktoren, alle in hun pracht gehuld in den schitterenden sluier van zonnestralen. „Hoe laat zou Leida hier zijn, kind?" vroeg zij, terwijl zij een blik wierp op de kleine kamerklok, wier koperen slinger, aan een langen metalen draad bevestigd vroolijk heen en weer slingerde. „De wagen komt bij twaalven aan, kijk, op het oogenblik het is nu negen uur stapt zij misschien net op de treden van den wagen. Zou het geen heerlijke rid zijn en wat zal zij een plezier hebben." „Ik denk dat haar komst mij goed zal doen en Hanna wat zal opvroolijken. Hanna gaat, vrees ik, boven hare krachten, met mij zoo voortdurend op te passen. Ik dank God dagelijks voor Hannaen hare lippen beefden. „En voor ons ook, moeder!" zeide Agnes, die nooit in het enkelvoud sprak„voor Marietje en mij." „Voor al de mijnen, die mij zoo dierbaar zijn", antwoordde de moeder met een glim lach, „ik kan niet genoeg dankbaar zyn voor mijne goede kinderen". „Denkt gij dat Leida trotsch of deftig zal geworden zijn in dat huis in de stad „Neenhet is onmogelijk, een meisje als Leida te bedervenzij heeft het be scheiden karakter van hare moeder. Ik ben enkel bang, dat zij het na den dood van haar oom te zwaar gehad heeftik heb nog nooit zoo'n gewillig en gehoorzaam meisje gezien, behalve Hanna". De deur ging open, en Henri en Tom kwamen binnen, om hundagelijkschbezoek aan hunne moeder te brengen. Een blos van moederlijken trots kwam op hare wangen, toen zij opzag naar hare kloeke zonen, met hunne donkere eogen en git- el an is 't met de party gedaan, en loopt zy met slaande trom en vliegende vaandels tot den vijand over. Zedenbederf. Onder dit opschrift schrijft onze Zuid- Bevelander het volgende Een ergernis voor ieder fatsoenlijk mensch zijn de schandelijke advertentiën in vele liberale en neutrale bladen, waarin de eene of andere „gediplomeerde deskun dige" verklaart op zekere uren „voor dames" te spreken te zijn. Het schijnt werkelijk, dat het kwaad van het Nieuw-Malthusianisme reeds diep in ons volksleven geworteld is. Want natuurlijk leveren die advertenties aan de deskundigen het noodige op, anders zouden ze niet geplaatst worden. Onlangs kwam ons een Nieuwe Rotter- damsche Courant in handen, waarin maar even zes van die advertenties onder elkan der stonden. Ook (de liberale kranten in onze omge ving) openen er nog steeds hare kolommen voor. Jonge t eisjes en kinderen, die juist alleen de „on elukken" en de advertenties lezen, 1 zen dus telkens die onzedelijke reclame. Het wordt tijd dat alle man van fatsoen, en bovenal ieder die als Christen in derge lijke praktyken niets anders kan zien dan gruwelijke, openlijke zonde tegen het zesde gebod, alle bladen welke tot de versprei ding dezer zedeloosheid medewerken, were uit zijn huis en niet langer finantiëel steune door zyn advertenties. Kantonga-echt te Middelburg. Zaterdag zijn veroordeeld wegensstraat schenderijC. W. v. N., Vlissingen, tot f 15 b. s. 3 d. h.laten staan van een trekdier op den openbaren wegP. J. v. G., Middelburg, tot f I b. s. 1 d. h.nachtrumoer M. C., Vlis singen, tot 12 b. s. 2 d. h.loopen over eens anders weiland in de maand AugustusA. D., Vlissingen, tot f 1 b. s. 1 d. h.overtreding jachtwetF. M., Grijpskerke, tot 2 X f 2 b. s. 1 d. h. i. b. verb, verkl. van het geweer, bevel tot uitlevering of betaling der waarde ad f 3 s zwarte haren. Ieder om de beurt vatte haar bij de hand, boog zich over haar heeD, en drukte een kus op haar voorhoofd, terwyl zij vriendelijk naar hare gezondheid vroe gen en hoe zij des nachts geslapen had. Er lag iets aandoenlijks in hunne teedere houding tegenover haar, zooals zij daar ter weerszijden van haar stoel stonden, terwyl zij haar antwoorden op hare vragen betref fende hun werk voor dien dag. Om de groep voltallig te maken, kwam de boer binnen, en een stoel vlak tegenover de zieke schui vende, nam hij hare witte, vermagerde handen in de zijne, die bruin van het werk waren, en glimlachend en met hartelijke woorden vervroolykte en liefkoosde hy zijne zieke vrouw. „Vóór de avond valt zullen wy een nieuw gezichtje in ons midden hebben, lieve", zeide hijeen gezichtje byna even, neeD, even welkom als een van deze. Met hare vertellingen uit de stad en haar gullen lach, als die nog niet veranderd is, zal zij een ander schepsel van u maken, moeder 1" „Ik zie hare komst met ongeduld tege moet", zeide de vrouw„als Hanna zelve een jaar was weg geweest, zou ik, geloof ik, niet erger naar haar kunnen verlangen „Nu, lieve 1 is het niet juist een jaar geleden, dat zij ons voor het laatst bezocht heeft vroeg de boer in diepe gedachten verzonken „ja, zoo is het, wel, de tijd gaat vlugger om dan wij denken". Hy slaakte een stillen zucht, en stond daarna op; „kom jongens, wij gaan vandaag naar 't moeras wij hebben geen tijd te verliezen, want als ik mij niet vergis, komt er een stevige noord-oosten wind opzetten". En na zyne vrouw op het voorhoofd te hebben gekust, ging hij met zijne'zonen op weg. (Wordt prrtHilydf

Krantenbank Zeeland

De Zeeuw. Christelijk-historisch nieuwsblad voor Zeeland | 1906 | | pagina 1