CHRISTELIJK-
NIEUWSBLAD
HISTORISCH
VOOR ZEELAND.
ERVOET,
L no 6 7
EDËR MEESTER.
Lire amusante,
)rdon,
Cents Sigaar,
1887. No. 101.
Donderdag 28 Juli.
Eerste Jaargang.
Beynen,
ter lage Prijzen.
boTDIENST
TELEGRAAF."
Lelde.
VERSCHUW
G. M. Klerakerk, te Goes
F. P. D'huy. te Middelburg.
PRIJS DER ADVERTENTIES:
Volkspetitionneraent - 17
Augustus - Xlde Unie-Collecte.
Hoe de reus een „kind" werd
Buitenland.
(Prij scourant gratis.)
idel van G. M. KLEM-
en:
Irboek der fransche taal.
del om zonder moeite en
isch teleeren, doorSER-
Prijs f 2,25.
veel duurdere Uitgave
[gen.
groote partij buitenge-
Kaas, tot de spotprijs van
"Wederverkoopers rabat,
t, Korte Noordstraat,
Middelburg.
[reide collectie SIGAREN
al de aandacht op de
J'
[AN EMANUEL,
WINKEL,
IKSTRAAT GOES.
OORHANDEN
n, Veevoederskooktoe-
n, Wiegen, Vlechtwerk,
ascules, Petroleum -
Hen, enz. enz.
rkstraat, GOES.
gen, Middelburg en
terdam.
■ertrek in Juli.
Van
[Van
Van
Rotterd.
ssingen
Middelb.
naar
taar
naar
Middelb.
Itterd.
Rotterd.
en
Vlissingen
8,30
8,30
8,30
8,30
8,30
v.
9,45
9,45
9,45
9,45
9,45
Woen.27
Dond. 28
Vrijd. 29
Zater. 30
Zond. 31
9,45
9,45
9,45
9,45
9,45
iOOTDIENST
iburg en Zierikzee.
rikzee Spoorweg Goes,
i Juli.
Van Zierikzee
Dinsd.26 'smorg 6,30
7,30
6,-
6,30
6,
uli.
van Antwerpen
|0 Dinsd. 26 's morg.9,
Dond. 28 2,—
Zaterd. 30 3.30
u. m. u. m. u. rn
am 12,30 3,45 6.20
4— 4,15
6.50
Woensd. en Zat.
7,30 2,20 6.30
8,— 2,50 7,
10,30
6,— 12,30 4.30
6,30 1,— 5—
EÏ.KEN MAANDAG- WOENSDAG- EN VRIJDAGAVOND.
Trijs per drie maanden franco p. p. f0,95
1 'nkele nommers- 0,02y2
UÏTGAVE VAN
EN
van 1 5 regels 25 cent, iedere regel meer 5 cent
Familieberichten van 1 5 regels 50 cent, iedere regel
meer 10 cent.
Onder goed en onder kwaad gerucht gaan
de Christenen in den lande, voorzoover
de Heere onze God hun deoogen geopend
heeft, voort met het bouwen van scholen
en het geven van goed onderwijs voor de
kinderen onzes volks.
Wederom nam het getal vrije christelijke
scholen, schoolgaande kinderen en bijdragen
voor die scholen toe.
Zal die blijde herinnering ons niet be
moedigen?
Voorzeker! Er is ook dit jaar wederom
reden tot vreeze. Zoo lichtelijk laat men
zich verleiden om zijne afkeuring van wat
op kerkelijk gebied voorvalt te openbaren,
door onthouding van zijne gaven aan de
School met den Bijbel.
Is dat recht voor God?
Is de openbare school dit jaar voor ons
misschien geschikter, bruikbaarder, christe
lijker dan liet vorige jaar? Behoeven onze
kinderen minder christelijk onderwijs?
Mag verschil van gevoelen over kerk
hervorming er toe te leiden, den kinderen
des volks het noodige zielevoedsel te ont
houden
Zullen, nu onze tegenstanders blijkbaar
de kracht en sommigen hunner ook de voor
treffelijkheid onzer vrije scholen beginnen
te erkennen, de voorstanders dier scholen
zeiven hun werk gaan afbreken?
Dat zij verre.
Is in de Kerk strijd noodig, hij worde
gestreden.
Ontstaat in de School een strijd over het
onderwas, het zij zoo. Ook die strijd moet,
zij het met een bloedend hart, doch altijd
met broederlijke gevoelens aanvaard worden.
Maar men brenge niet den strijd over
de Kerk op schoolgebied over.
FEUILLETON.
Vervolg.)
Nu had de reus er nooit geen bijzon
dere studie van gemaakt welken voet hij
het eerst gebruiken moest, wanneer hij zich
vooruit bewoog; en wijl korp. Springer
hem had duidelijk gemaakt dat hij alleen
daarvoor den linkervoet had gekregen, ont
stond er al spoedig eene hevige uitbarsting
van woede bij den onderwijzer, toen hij ont
dekte dat de reus zijn rechtervoet het eerst
had gebruikt. Nu had korp. Springer in
de kazerne den «roem» dat hij een kwar
tier lar.g zonder- tusschenpoozen, sommigen
beweerden zelfs zonder adem te halen, alle
mogelijke vloek- en scheldwoorden uit zijn
mondje kon brakeneene bezigheid waarin
hij zich dikwijls oefende. Deze gelegen
heid meende hij, dat zeer gunstig voor hem
was, om den reus en ook den'anderen leer
lingen een proefje van zijne bekwaamheid
te geven. Hij plaatste zich dus vlak voor
derT reus, liet zijn hoofdje in den nek vallen
en rekte zich uit zooveel hij konschraapte
zijne keel, en begon. De reus luisterde
naai het scheen met de meeste aandacht,
en werd alleen erg bleek, wanneer zijn va
der want deze moest ook deelen in de
vervloekingen van. zijn kind! aan de
beurt kwam. Toen liet kwartier bijna om
Ieder arbeide in eigen kringvoor wat
hij, naar Gods Woord, voor recht en goed
houdt.
Maar de een steune, ongeveinsdelijk en
zonder berekening, den ander; ook dien,
die anders denktwetende en vertrouwen
de dat allen samenwerken tot één doel de
verheerlijking van 's Heeren Naam
En de Heere onze God geve er Zijnen
zegen op.
Gemeenteraadsverkiezingen.
De verkiezingen voor de gemeenteraden
in Zeeland hebben voor wie er belang in
stellen, aan het licht gebracht, hoeveel er
in onze provincie nog veranderen moet, eer
men zeggen mag dat het Zeeuwsche kiezers
volk zijn roeping verstaat en de eere van zijn
beginsel hoog houdt.
Niet dat de Zeeuw bij haar kortstondig
optreden nu reeds op de weeropleving der
christelijk-historische beginselen hopen dorst.
Zoolang nog de meerderheid van het ad-
verteerend en courantenlezend publiek, dat
den Heere vreest, bij voorkeur de liberalis
tische pers tot haar tolk kiest en den be
scheiden gang van ons blad wantrouwend
gadeslaat, durven wij van onzen politieken
invloed nog niet veel hopen.
Of het nieuwe kiezersvolk, dat op stem
recht wachtwakkerderbeginselvaster
grooter zijn zal, dan een groot deel der
tegenwoordige kiezers, dat meer met namen
en klanken, dan met beginselen schijnt op
te hebben Wij willen het hopen, al doet
het tegendeel van het goed voorgaan doet
goed volgen ons niet geheel zonder vrees zijn.
Wij hebben daarmede echter nu niet te
maken, en bepalen ons tot een vingerwij
zing slechts naar enkele plaatsen, waar onze
vrienden hun kiezersplicht door onthouden
of tegenwerken hebben verzaakt.
was, korp. Springer za nu en dan op het
horloge, dat hij pas vanjde centen der recru-
ten uit den lombard gelost hadtoen moest,
nog eens met een versch uitgevonden vloek
de vader van den reus op een afschuwelijke
wijze verwenscht worden; hij schraapte zijn
keel nog eens, om de woorden, zoo krach
tig mogelijk uit te bulderen en de
reus was akelig bleek geworden, wrong zijn
vuisten ineen, bracht ze met eene ontzet
tende kracht vooruit, en deed zijn onder
wijzer met zijn horloge in de hand en de
laatste vloek op de lippen in het zand tuimelen.
Vijf minuten later zat de reus in een
donker hol, nog steeds met gebalde vuisten,
samengeklerr.de tanden en bleek gelaat. Le
zer, hebt gij ooit kunnen zeggen wat erin
uw hart omging als daar alles woelde, kookte
en bruischte en er geen uitweg voor uwe
hartstochten was? Evenmin kunnen wij den
toestand beschrijven van den eenvoudigen
boerenjongen, die voor het eerst van zijn
leven zijn goeden vader heeft hooren lasteren,
die voor het eerst van zijn leven achter
ijzeren grendelen in een stinkend hok wordt
opgesloten en voor het eerst van zijn leven
,iaar het einde van dat leven verlangt.
'tls drie uur in den morgen; aan het
raam van de kazernewacht wordt geklopt
en de commandant opent droomerig zijne
oogen en zegt aan het korps van aflossing:
«De aardappeljasserslaat ze binnen.» Drie
oude wijfjes, ieder met een stoof met vuur,
een mandje en een keteltje koffie beladen,
Middelburg, dat ,kort geleden nog zoo
fier voor mr. Lucasse streed, onthield zich
nu van stemming. In VlLsingen, waar
laatst Koppejan nog met meerderheid naast
dr. Callenfels kon herkozen worden, liet
men thans de vrienden thuis. Goes, dat
in zijn meerderheid antiliberaal is, schaam
de zich niet naast Quist drie liberalen naar
den Raad te zenden en door onverant
woordelijke stemverbrokkeling (waaraan
onzes inziens enkele christelijke gereformeer
den niet onschuldig zijn) een degelijk anti
revolutionair als Zoeter uit den Raad te
weren.
Veere lichtte twee bekwame wethouders,
die zonder aanzien des persoons recht deden
en onrecht bestreden, kortweg uit het zaal
en gaf hunne ledige plaatsen aan twee
tegenvoeters uit de jongste gasthuiskwestie.
Eindelijk te Wolfertsdijk hielpen mannen
van Christelijk-historische beginselen het
liberaal element in den raad versterken
terwijl zoo daar ais op andere plaatsen bij
de uitwei'ping van aftredende leden, zoove-
len zich door persoonlijken afkeer lieten
leiden.
Tot dergelijke buitensporigheden konden
zelfs vrienden zich laten vinden 1 "Wel een
bewijs, hoe doodelijk de omarming van het
liberalisme is.
Patrimonium.
Wij herinneren onzen lezers, vooral die
in de steden, nogmaals er aan, dat bij Worm-
ser te Amsterdam een weekblad wordt uit
gegeven, genaamd Patrimonium, een blad
dat degelijk en helder de zaak der werk
lieden bepleit, en steeds wenken en mede-
deelingen bevat, waarmee de christelijke
werklieden-vereenigingen haar voordeel kun
nen doen. Die dit blad leest en in zijn
kring bespreekt, draagt niet weinig bij,
b—l—
strompelen de geopende poort binnen. «Hoe
veel koffiedrinkers van morgen fluisterde
het oudje, die voorgaat, den korporaal in
het oor.» «Drie in de politiekamer en één
in de provoost,» antwoordt de korporaal.
«En wat heeft de laatste op zijn geweten»,
vraagt het nieuwsgierig oudje, die hoopt
dat zijn misdaad allicht groot genoeg zal
zijn om er eenige uren over te kunnen bab
belen onder het eentonige aardappeljassen.
Hij heeft korporaal Springer een opd
verkocht, zegt de korporaal, terwijl hij de
warme wacht insluipt om zijn afgebroken
«dutje» weer aan te vangen. «Dat moet
wel een brave jongen zijn» zegt het oudje,
terwijl zij hare stoof, bij een berg aardap
pelen. in den gang die naar de arrestan
tenhokken leidt, neerzet.» Dat moet wel
een brave jongen zijn, die zulk een duiveltje
eens op zijn nommer zet. Hij zal bet eerste
kopje koffie hebben met de helft van mijn
balletje er bij.»
Toen de drie oudjes onder de vele gissin
gen, wie hun nieuwe koffidrinker wel mocht
zijn, en wat de aanleiding zou geweest
zijn, van zijn «soepernansje» tegen een
meerdere en zij alles hadden klaar geschikt
om een aanval op den aardappelberg te be
ginnen, werd eerst nog de warmte van de
koffie onderzocht en kwam men tot het
eenparig besluit, dat ze de noodige hoeda
nigheid bezat om een koud hart warm te
maken en men het eerste kopje aan den
onbekenden held in de provoost zou bren-
onder den zegen Gods, tot verspreiding der
Christelijke historische beginselen.
Het blad, dat slechts 15 cents per maand
kost, verdient steun en waardeering.
Twee Zeeuwen en één oud Zeeuw, de
hh. Van Vliet, Wirtz en de Gaay Fort
man zijn medewerkers. Hoofdredacteur is
de heer K. Kater te Amsterdam.
Het grootste gesternte, dat men dit jaar
aan den staatkundigen hemel heeft zien
verdwijnen, is dat van generaal Boulanger,
den oud-minister van oorlog in Frankrijk,
den man voor wien thans geen steenen
groot genoeg zijn om hem te vermorselen.
Menschen, die hem kort geleden een groot
generaal, de hoop des vaderlands, den pro
feet riopm ien, die het volk door de woestijn
voeren zou, zeggen thans, dat hjj een kie
zentrekker, een «Boulanger» (koekebtkker),
een kwakzalver en een grappenmaker is,
die Frankrijk heeft beetgenomen en dien
men uit het leger jagen moest
Zoo zijn de menschen I
Maar zoo mag gevraagd heeft Bak
ker het er niet een beetje naar gemaakt?
En dan moet gezegd worden, dat het voor
stel der 94 het blok is, waarover de anders
zoo wakkere generaal, welverdiend is ge
struikeld. Vier en negentig genevaals, die
voor het koningschap, of althans voor ver
andering zijn, hadden Boulanger uitgenoo-
digd als een derde Napoleon I een staats
greep te wagen en een nieuwe regeering
aan te stellen. Voor dit aanbod na is deze
nieuwbakken held fier teruggedeinsd.
Fier?
Het ware te wenschen! Hoe Frankrjjk
hem zegenen, hem op de handen dragen zou I
Integendeel, de generaal-minister heeft
gen. Op den voet af, gingen de drie oud
jes den haar welbekenden gang in, totdat
ze bij de laatste deur nederknielden. Be
neden in de deur was een kleine ronde
opening met een kruis versperd, die juist
genoeg ruimte liet om een klein kopje
naar binnen te brengen en op den vloer
van de provoost neer te zetten. Zoodra dit
verricht was, klopte een der vrouwtjes op
de deur nog eens en nog eens, harder
en harder, maar alles bleef stil. «Zou die
korporaal ons voor het lapje hebben,» giste
een der oudjes? «Neen,» bevestigt een
andere, «daarvoor was hjj te slaperig
Iutusschen bracht ze haar gezicht voor
de opening om bij het schijnsel der maan,
die door een hoog met traliën versperd
raampje een klein streepje licht in de provoost
wierp, haar bewering te staven». »Ik zie
niets dan een arm,» zegt ze, na een poosje
getuurd te hebben, maar waar een arm is,
moet toch ook een mensch zijn. Geef mij
je krukje eens over, Griet, en blijt zoo lang
maar op Leen steunen.» Griet leende haar
krukje aan het moedertje, dat voor de
kleine opening lag, die ruw de kruk er door
bracht ea een tikje tegen den van de brits
afhangenden arm gaf. De arm bleef bewe
gingloos hangen. Nu beproefde het oudje
sterkere middelen. Zij bracht den arm in
beweging als de slinger van een klok, maar
de klok scheen stil te staan, en weldra
hing de arm weer roerloos op dezeltde
plaats. (Wordt vervólgd.)
