D'
Rammelende commentaren
ontsieren sportreportages
FILMFESTIVAL IN VEBEGONNEN
Afmattende
tochten en
onvergetelijk
ELF DODEN BIJ
VOETBALLEN
TOCH PRESENT
Functie televisie
goed tot uiting
Londense vrachtenmarkt
SMOG" EEN MISTIGE FILM
Emissie R. en W. Meet-
en Regelapparatuur
Maandag 27 augustus 1962
ZLUJWSCB DAGBLAD
Pag. 6
..NATTE PAK" IS DE
PATROE ILLE-KLEDIJ
door Wim Hoffmann
(Onze speciale verslaggever in Nieuw-
Guinea)
E WEG niet meer dan
een modderspoor, loopt
dood in de jungle. Als
we van de vrachtwagen
springen, staan we meteen tot
de enkels in de loempoer. Het
is zeven uur in de morgen. De
luitenant maakt een armge
baar: In colonne voorwaarts!
Zó uit de heldere ochtendzon,
duiken we meteen in het voch
tige halfduister van de bush.
Darioes, onze Papoea-gids, loopt
voorop, kapmes in de vuist, blote
voeten. De mariniers, karabijn op de
nek, dragen elk hun tentzeil in een
rol op de ransel, en een veldfles aan
de gordel. Middenin lopen de Pa
poea-dragers, met alleen een rood
lendendoekje aan. Ze sjouwen het ra
dio-apparaat, de ziekenverpiegerstas,
de kookpannen.
Er zijn twee jochies bij, die dol
graag mee wilden. Merioek, acht
jaar oud, torst dapper het grote
foudraal met antennesecties. Hij heeft
de draagband over zijn hoofd gedaan,
en draagt de last met zijn kroeskop,
zoals de Papoea's hier meestal doen.
Zwijgend gaan we voorwaarts. De
mannen moeten eigenlijk nog goed
wakker worden. Overal galmt het
groene bladerdak van vogelgekrijs.
Het terrein is zeer steil: heuvel-op
heuvel-af in de spekgladde modder
die met boomwortels is doorploegd.
Overweldigend is de rijkdom van
de vegetatie: gebang-bomen met hun
waaierende reuzenbladen, de sombere
niboengs met hun dikke loodgrijze
stammen, pandanus-palmen in aller
lei soorten, met gelede bladeren als
messen zo scherp. Felkleurige bloe
men klimmen omhoog langs afhan
gende lianen. Zwammen woekeren in
de dichte ondergroei.
..Haltl Een slang!" De patrouille
staat stil. De voorhoede houdt de
kapmessen gereed, maar het dier
kronkelt er haastig van door.
Nu het staakt-het-vuren in Nieuw-Guinea een feit is geworden, zijn de patrouil
les van de Nederlandse troepen in het oerwoud vrijwel gestaakt. Maar zij zullen
voortleven in de herinnering van al die jonge mannen, die er aan hebben deelge
nomen. Patrouilles, zoals die van een groep mariniers door het Andai- en Prafi-
gebied ten zuidwesten van Manokwari, die onze speciale verslaggever meemaakte.
De AVRO had zaterdag toch
een televisieploeg naar Kerkrade
gestuurd om er verslag te maken
van de protestdemonstratie tegen
haar programma over het tce-
reldmuziekconcours van don
derdag 16 augustus.
Toen deze demonstratie de
vorige week werd aangekondigd
deelde de AVRO desgevraagd
mee, dat zij niet het plan had
er voor de televisie aandacht
uan te wijden. Men is daarop te
elfder ure teruggekomen en
Fred Oster en Hans Keiler wa
ren naar Kerkrade gegaan om
wat opnamen te maken van dit
„wandelend ingezonden stuk",
zoals Hans Keiler de actie kwa
lificeerde.
Men zag wat anti-AVRO-
spandoeken en hoorde enkele
onverstaanbare woorden van
protest, terwijl Hans Keller in
zijn commentaar de zaalc tot
haar juiste proporties trachtte
terug te brengen.
Meer dan een ietwat carna
valeske storm in een glas Kerk-
raads water lijkt het ons overi
gens niet te zijn geweest.
JOHANNESBURG (Reuter). Elf
Afrikanen zijn om het leven gekomen
en een groot aantal anderen hebben
verwondingen opgelopen toen naar
schatting 2500 mensen, die een voetbal
wedstrijd hadden bijgewoond, op de
trappen van een station in een voorstad
van Johannesburg in paniek geraakten.
De trappen, die naar de perrons leid
den, raakten geheel verstopt. Toen de
menigte bleef opdringen, brak er pa
niek uit. Tientallen Afrikanen werden
vertrapt. Elf mensen werden levenloos
van de trappen gehaald. De gewonden
werden ter plaatse behandeld; velen
waren er echter zo ernstig aan toe dat
zij in een ziekenhuis moesten worden
opgenomen.
DEN HAAG. Van de binnenplaats
van het Haagse hoofdbureau van politie
is gistermiddag een arrestant ontsnapt,
die tussen twee rechercheurs in naar
een cel lyerd gebracht. Hij is nog spoor
loos.
De man, de twintigjarige koopman
A. L. H. uit Den Haag, was voor een
.verhoor uit zijn cel gehaald. Op de te
rugweg schoot hij bij het oversteiken
van de binnenplaats tussen de twee po
litiemannen door en sprintte de Java-
.straait over naar de tuin van de Aus
tralische immigratiedienst, een honderd
meter verder. Via een paar schuttin
gen ontkwam hij.
De man was vorige week aangehou
den wegens inbraak in een kledinigma-
j gazijn, waarbij onder meer zeven broe
ken en vijf regenjassen werden gesto
len.
^ATERDAG Na toch al weer zo-
veel jaren televisie is het onbegrij
pelijk dat nog steeds het merendeel
van de commentaren bij de zeer
langdurige sportuitzendrngen zo
zeer op voet van oorlog leeft met
het beeld. Zaterdag leverde daarvan
een pijnlijk voorbeeld.
Nog altijd worden beeld en kijker
door de sprekers achter het scherm niet
serieus genomen. Zo lijkt het althans
als men de rammelige woordenvloed
hoort, die bij iedere reportage weer
losbreekt. Een gebrek aan beheersing
is er de oorzaak van dat de commen
tatoren in hun ijver om iedere seconde
vol te praten fout op fout maken, niet
rustig kijken en luisteren en pas dan
het hoogstnoodzakelijke zeggen. Zij
verwarren de kijker en moeten voort
durend herroepen.
Wat de heer Henrichs zaterdagmiddag
als een pleidooi voor het cricket be
doelde is door pure overdaad anti-
propaganda geworden. De appel werd
door de frequente herhaling van de
noodzaak er doorheen te bijten on
draaglijk zuur.
Bij de zwemreportages was de com
mentaar meer gericht op informatie,
maar ook daar kenden de heren Duin-
ker en Mulder veel te weinig beperking.
De kijker heef door de verschillende
camerainstellingen, door het hoge tem
po van de evenementen al zoveel te
verwerken, dat hij nog slechts behoefte
voelt aan puntige, korte, goed gespati
eerde opmerkingen.
Bij het wielrennen van hetzelfde laken
een pak. De commentator Barendse
meende als toegift bij zijn woorden-
rammel bovendien nog tal van „grap
jes" en logge woordspelingen op de
vrouwelijke deelnemers te moeten ge
ven.
Waarom er van de N.T.S. niet een
«duidelijke beperkende instructie uit
gaat en er eindelijk ook hier eens naar
volwassenheid wordt gestreefd is een
van die raadselen, die niet te rijmen
zijn met de dikwijls zeer goede pres
taties van de Nederlandse televisie en
met de kosten van één en ander.
Fraai
Men hoeft geen operetteliefhebber
te zijn om te weten, dat de Duits-Oos
tenrijkse samenwerking op dit gebied
op de televisie spreekwoordelijk fraaie
resultaten oplevert. Wel, dat is dan ook
zaterdagavond weer gebleken in Gas-
parone. Goed van muziek, zang, ensce
nering, tempo, spel.. Uit alles proeft
men de perfecte verzorging dank zij
een flink budget, zonder dat er in het
beeld van poenerige overdaad sprake
is. Het zit gewoon allemaal- heel goed
in elkaar.
En toch was er zaterdag van op
merkelijke t.v. -regie weinig te merken.
Het was alles vakkundig, glad en
kritisch
bekeken
1
boeiend. Maar de kijker vraagt zich
wel eens af wat een combinatie van het
duitse budget en het Nederlandse in
ventieve improvisatievermogen in zo'n
geval zou opleveren.
G.
ZONDAG. Joop van Zijll bracht
gisteravond zijn laatste groetenpro-
gramma uit Nieuw-Guinea voor de
camera, dat afgesloten werd met een
kort woord van de schout bij nacht
Reeser.
Men kan het er zonder meer over
eens zijn, dat deze groetenprogram-
ma's nauwelijks voorbereide en slecht
geredigeerde televisieuitzendingen zijn
geweest, waar voor buitenstaanders
weinig aan te beleven viel. Voor de
vrouwen, de ouders en de verdere fa
milieleden van de Nederlandse mili
tairen op dit verre eiland moeten de
ze uitzendingen echter even zovele
onvergetelijke momenten hebben be
tekend.
Of de militairen vaak met hun
mond vol tanden voor de camera en
microfoon hebben gestaan is dan ook
eigenlijk van geen belang. Wel be
langrijk is de functie van het me
dium televisie geweest, als de meest
persoonlijke en directe schakel tus
sen de jongens ginds en thuis. Daar
voor moeten de regels van vormge
ving en compositie nu eenmaal wij
ken.
Het televisieprogramma van gister
avond werd voor de rest gevuld met
een beeldbandopname van een optre
den van het Amerikaanse Circo Ame
ricano, waar voor de liefhebbers veel
aan te genieten viel. De camera's
slaagden er over het algemeen goed
in de verschillende nummers naar de
huiskamers over te brengen, al wordt
bij een dergelijk programma het ver
langen naar kleurentelevisie wel wak
ker.
Tas
LONDEN (Reuter) Op de Londense
vrachtenmarkt kwamen de volgende zaken
tot stand: zwaar graan van Golfshavens naar
Bombay tegen het hogere tarief van 54/3d
oktober, mais van Kaapstad naar Engeland
tegen 48/9d per ton, drie Libertysehepen voor
het vervoer van timmerhout en stukgoed
van Brits Columbia naar Engeland tegen
li per ton, drie opeenvolgende reizen met
zwaar graan van Golfshavens naar Ara te
gen 3,60 per ton en een lading tarwe van
de zuidkust van Australië, naar Beira tegen
Uit de heldere ochtendzon, zo het vochtige halfduister van de bush in.
Boskreten
AL lopend zijn de mariniers op toe
ren gekomen. Een paar heffen
strijdkreten aan, die ze van Papoea's
hebben geleerd. ,,Iau-iau!" ,,0-eee,
o-eee, o-eeeü" De anderen roepen
terug, langs de hele colonne; het
galmt en weerkaatst aan alle kanten
door het woud.
Dan komt er één tegenin met de
strijdkreet bij uitstek: ,,Ré-pat-tèn!
(repatriëren). Heel de troep davert
het mee.
Plotseling: duikt uit de bush een
Papoea-gezin op, bosbewoners. De
vrouw heeft een baby op de rug in
een draagdoek. Twee zoontjes, in len
dendoekjes, hebben pijl en boog bij
zich, hun jachtgereedschap. Voorop
loopt de vader; hij torst met trots
een geweer, dat overigens uit napo
leontische tijden stammen moet. ^Sla
mat pagi, goeiemorgen!" Met een lach
en een armzwaai vervolgen ze hun
pad.
Af en toe wordt er even gerust,
voor een sigaret en een slok uit de
veldfles. ,,En waar blijft nou de ver
se koffie ,,Die is weer P.M.!"
lacht er één. P.M. - Pro Memorie: dat
is de militaire vakterm voor alles wat
men er-maar-bij-denken moet....
Door de rivier
W'E klauteren tegen steile hellin
gen, houvast zoekend aan lage
takken. Het begint snel heet te wor
den. De dungaree-pakken raken door
weekt van de transpiratie. Dan dwars
door een kleine kali: tot de dijen in
het water. Voor de rest van de dag
blijft het water in de schoenen sop
pen. Het „natte pak'' is hier de ge
bruikelijke patrouillekledij
Tegen de middag staat de zon te
koken. Eén man wordt misselijk, hij
heeft zoutgebrek. Vlug wordt keuken
zout opgelost in een mok vol water.
Hij drinkt, vaalbleek, zweet parelend
op het voorhoofd. Na een tijdje is hij
genoeg opgeknapt om weer voort te
kunnen.
„Luitenant!" roept er een, „waar
treffen we nou die cantinewagen, met
Marva's achter de toonbank..!" Te
gen tweeën, als haast niemand meer
een stap kan verzetten van de hitte,
zijn we op de plek waar bivak zal
worden gemaakt voor de nacht.
Bivak bouwen
TEDEREEN gooit zijn bepakking
L af. Onze dragers slaan met. hun
parangs het struikgewas weg om een
terreintje vrij te maken voor de
slaaphut, de baleh-baleh. Mariniers
trekken het bos in om stammetjes
te kappen. Overal klinken parang
slagen.
Opeens krijgen we onverwachte
hulp. Uit de rimboe duiken bosbewo
ners op, die de nadering van de pa
trouille al lang hadden gemerkt. Ar-
fakkers, kleine diepbruine mensen.
Ze zetten hun speren en pijlen er
gens tegen een boom, en gaan ge
woon een handje helpen bij de bouw
van het bivak, want ze zijn de Ne
derlanders zeer goed gezind. Een
oude man met een grijze baard brengt
wat verbeteringen aan: een stevige
dwarslat hier, een extra stutpaaltje
daar.
Langzaam begint de baleh-baleh
vorm te krijgen. Een lang platform
op palen, een halve meter boven de
grond. Het wordt met repen bamboe-
bast afgedekt. Vijftien man kunnen
hierop naast elkaar slapen, veilig voor
slangen, mieren, schorpioenen, bloed
zuiger^ en wat er verder nog aan bij-
terig gedierte op de bodem tiert.
Er boven komt een schuin afdak:
takkenskelet, tezaamgeknoopt met
taaie lianen: het touw van het oer
woud dat overal voor het grijpen
hangt. Tot slot wordt dat dak bedekt
met tentzeiltjes, en het slaapvertrek
is beschut tegen de regen.
ALS het hele bouwsel overeind staat,
is het al bij zessen. Urenlang
hebben we gewerkt in een ononder
broken plensbui, niemand heeft meer
één droge draad aan het lijf. Maar
nu is het moment van zaligheid ge
komen: de natte rommel wordt uit
gesmeten, en onder het beschutten
de afdak steekt elk zich in zijn
„droge pak" dat uit de ransel wordt
gehaald.
Onze dragers hebben intussen ook
Laya Raki: de roos voor
schietende fotografen
Van een onzer verslaggevers
VENETIË. Zo alleen als een vorstin bij een zeer officiële gelegenheid ging Gina Lollobrigida
het filmpaleis van Venetië binnen. Haar naam werd niet uitgeschreeuwd, er vielen geen
mensen flauw. Het was niet veel anders dan bij haar aankomst, alleen dat zij toen nog lachte en
zwaaide. Een kleine bleke vrouw was zij die zonder een glimlach te tonen of een woord te zeggen
door een viertal in smoking gestoken „gorilla's" via een achteruitgang van haar hotel naar het
filmpaleis werd gevoerd.
een trage film waarin niets gebeurt. De
inhoud, volgens Rossi moralistisch, is
ver te zoeken. Het verhaal dat zich in
Smog afspeelt is geprojecteerd tegen
een abstracte achtergrond. Die achter
grond is de enorme stad Los Ange
les in al haar aspecten en houdt geen
verband met de personages in het ver
haal. Qua fotografie is zij interessant
(cameraman: de Amerikaan Ted Mc
Coy) Rossi beweerde dat deze zeer op
de voorgrond tredende achtergrond het
Italiaanse filmpubliek zal boeien. Dat
lijkt een gewaagd argument van een
man als Rossi. Smog zou dus een toe
ristisch attractieve film zijn en zelfs dat
valt te betwijfelen.
Die moeite hadden zij zich kun
nen besparen want tijdens heel om
zichtige manoeuvre was er een
vrouw die alles deed om gezien te
worden: Laja Raki, een oorspronke
lijk oosterse sexbom die al in geen
vijf jaar in een film heeft gespeeld,
maar wel op alle filmfestivals aan
wezig pleegt te zijn. Zij vertoonde
zich in een uitbundig avondjurkje
aan de trappelende menigte toeris
ten. De toeristen wisten niet wie zij
zagen maar wel wat ze zagen. Het
23ste internationale filmfestival van
Venetië was begonnen.
Deze ingewikkeld georganiseerde cul
turele superkermis zal zich in de ko
mende twee weken afspelen op het Li-
do van Venetië. Minder belangrijk dan
Cannes, maar niet onbelangrijk. Minder
luidruchtig dan Cannes, maar in geen
geval stilletjes. Het begin van een car
rière misschien voor hen die nu nog
onbekend zijn, en een laatste kansje
voor hen die bekend wensen te blijven.
Niemand kan het zeggen.
Verloren
Zaterdagmiddag ontving prof. Sicilia-
no, president van het festival, met de
heer Neccoli, directeur, de internatio
nale pers. Het was een Italiaanse aan
gelegenheid en daar zou weinig aan
veranderen. In de plezierige tuin van
het hotel De Vier Fonteinen richtte hij
heel wat woorden tot de wereldpers.
Zij werden gefotografeerd maar hun
woorden gingen verloren.
De grotendeels unanieme pers en haar
volledige unanieme aanhang toonden
slechts interesse voor de lekkernijen en
de minstens vijftien soorten apéritifs
die werden geserveerd* Toen alle lek
kere hapjes verdwenen en de flessen
leeg waren, verklaarde de heer Neccoli
tegenover de mensen die hem niet had
den kunnen volgen dat hij niets van be
tekenis had gezegd.
Niet geslaagd
Een dergelijke situatie deed zich voor
toen Franco Rossi, regisseur van de
eerst vertoonde film „Smog" genaamd,
zijn persconferentie hield. Na de voor
stelling is Rossi nog twee uur in de
weer geweest om de kwaliteiten van
zijn in Amerika opgenomen film duide
lijk te maken, maar hij is daarin niet
geslaagd.
De Italiaanse film Smog is het ver
haal van Vittorio, een jonge en bril
jante Italiaanse advocaat die naar Ame
rika reist om een echtscheiding te be
handelen. Hij komt in Los Angeles aan
waar hij twee Italianen ontmoet een
veramerikaanste jongeman, Mario, en
Gabriella, een intelligente vrouw, die
nog niet lang in Amerika is, maar erin
slaagde zich een uitstekende sociale po
sitie te verwerven. Vittorio en Gabriel
la voelen zich tot elkaar aangetrokken.
Zij bekent hem dat zij eenzaam en on
gelukkig is, maar dat zij haar positie
niet wil opgeven.
Vittorio krijgt een uitnodiging voor
een feest van sociaal zeer belangrijke
mensen. Hij wordt daar geaccepteerd en
ziet dat als een officieel teken van zijn
succes. Gabriella slaat hem gade en
constateert dat hij een ander mens is
dan zij dacht. Hij is een sociale stre
ber. Zij is teleurgesteld en gaat terug
naar Mario, die haar ware liefde is.
Vittorio blijft op het feest en als hij
vertrekt heeft hij het gevoel dat hij
alles wat hij in het leven zoekt heeft
gevonden, met andere woorden: sociaal
succes.
Geslaagd
Franco Rossi is erin geslaagd zijn
film de sfeer te geven die de films van
Antonioni kenmerkt, met als eigen con
tributie dat zijn montage gelukkig wat-
levendiger is, maar ondanks dat is het
een na de ander de klamboe over
zich heen en valt in slaap.
Alleen de Papoea's blijven nog wak
ker. De degelijke maaltijd heeft hen
in een opperbeste stemming gebracht.
Gehurkt zitten ze rondom het vuur,
en één van hen zet een traag, eento
nig lied in. Af en toe vallen de an
deren in, steeds dezelfde monotone
melodie.
Dan gaan ook zij ter ruste. Ze heb
ben wat palmbladeren uitgespreid, en
rollen zich op, zo maar op de grond.
Hèt vuur smeult door en geeft een
kleine gloed. Rondom staat het oer
bos, broeierig en aardedonker. Dui
zend insecten krijsen en krijsen en
krijsen.
Annie Girardot de enige met een
rol van betekenis in Smog als Ga
briella.
De hoofdrollen worden vertolkt door
Salerno als Vittorio, Annie Girardot als
Gabriella en Salvatori als Mario. Al
leen Annie Girardot heeft een rol van
enige betekenis.
Schiettent
De figuren die op dit festival de rol
van de grootste betekenis spelen, voor
het moment althans, zijn voornamelijk
in de hal en op het strand van het
grandioze Excelsiorhotel te vinden. Het
strand, dat zaterdag nog aan de toe
risten toebehoorde en aan enkele een
zame meisjes die de verveelde foto
grafen even in actie kregen, was gis
termorgen ineens een „schiettent".
„Laja Raki!" ging opeens de kreet.
„Zij komt!" En zij kwam: een katach
tig doch glimlachend figuurtje maakte,
zich wiegend uit de schaduw los, en liet
zich aanranden door het zonlicht en de
nog fellere fotografen.
„Knielen!" Laja knielde.
„Opstaan!" Laja stond op.
„Draaien!" Laja draaide.
„Je bent mooi", merkte een Italiaan
se fotograaf op. Dat klonk nogal se
rieus, maar Laja hoorde het niet. Zij
hoorde niets, zij zag ook niets, behalve
mensen. Twee en een half uur lang za'g
zij niets.
Zij had drie verschillende strandhoe-
den bij zich, een Siamese kat met een
rood halsbandje en een balpen voor de
handtekeningen. Behalve de Oosterse
geluidjes die zij maakte terwijl de slui
ters klikten, merkte zij op, dat zij in
vijftien films heeft gespeeld, iets wat
kennelijk niemand wist, dat zij geen
huis had maar in Hollywood woonde.
Onvermoeibaar
Het leger van fotografen sleepte La
ja na een poosje naar een bootje aan
het water, waar zij zich in de meest
onnatuurlijke houdingen drapeerde en
liet „schieten". Urenlang, onvermoei
baar.
Niets van dat alles wat betreft La
Lollo, van wie men zich afvraagt wat
zij hier doet. Zij heeft zich na de ope
ningsavond niet meer vertoond. Het is,
zoals een Amerikaans vrouwtje zei,
daar tussen het zand en de camera's:
„amusant". De vraag blijft: voor wie?
Gina Lollobrigida werd via de ach
teruitgang van haar hotel naar het
filmpaleis op het Lido geloodst,
klein en bleek.
DEN HAAG. R. en W. Meet- en
Regelapparatuur in Den Haag gaat ove-
tot de uitgifte van 148 aandelen B elk
van 500 tot de koers van 110 procent
De aandelen delen ten volle in de re
sultaten van het boekjaar 1963. Het
maatschappelijk kapitaal is 400 000
groot.
De vennootschap beoogt het vervaardi
gen, verhandelen en repareren van ap
paraten op het gebied van de meet- en
regeltechniek, alsmede het exploiteren
van uitvindingen en octrooien
De directie verwacht niet dat de kos
ten al dit jaar kunnen worden gedekt-
Besprekingen over vrij grote projec
ten zijn in een vergevorderd stadium.
Aangenomen wordt dat in 1963 op
winstgevende basis kan worden ge
werkt en dat dan met dividenduitkering
kan worden begonnen, aldus het emis
sieprospectus.
De slaaphut is klaar en met het droge pak aan wordt er nog wat nagepraat.
-esr i
Marinier II zm. J. C. F. van Maare neemt het ervan in de verkoelende kali.
nog een kookhutje gebouwd, de Ar-
fakkers hebben verse groente ge
haald, en de sergeant beproeft al zijn
kookkunst boven een felvlammend
vuur. De radio-telegrafist, die ver
derop zijn draadantenne had uitge
spannen boven de kali, heeft radio
grafisch rapport uitgebracht aan het
hoofdkwartier in Manokwari en keert
terug in het kamp.
Intens behaaglijk nestelt iedereen
zich op de baleh-baleh, en dan wor
den de dampende etensblikjes rondge-
reikt, boordevol nasi goreng met
vlees en kankoeng en pittig veel sam
bal.
DE nacht valt snel, in een half uur
is het pikdonker. Sommigen pra
ten wat, liggend onder hun regen
capes: anderen drogen hun wapen.
Eén marinier schrijft een brief op
zijn knie, 'bij het licht van een zak
lantaarn.
De sergeant, onvermoeibaar, zorgt
laat op de avond nog voor erwtensoep,
en koffie, en Papoea-knollen, in schijf
jes gebakken en met zout bestrooid
het is net patat frites. Dan trekt de
-X- Geholpen door de bosbewoners hakken de mariniers de stammetjes voor
de slaaphut.