D' Rammelende commentaren ontsieren sportreportages FILMFESTIVAL IN VEBEGONNEN Afmattende tochten en onvergetelijk ELF DODEN BIJ VOETBALLEN TOCH PRESENT Functie televisie goed tot uiting Londense vrachtenmarkt SMOG" EEN MISTIGE FILM Emissie R. en W. Meet- en Regelapparatuur Maandag 27 augustus 1962 ZLUJWSCB DAGBLAD Pag. 6 ..NATTE PAK" IS DE PATROE ILLE-KLEDIJ door Wim Hoffmann (Onze speciale verslaggever in Nieuw- Guinea) E WEG niet meer dan een modderspoor, loopt dood in de jungle. Als we van de vrachtwagen springen, staan we meteen tot de enkels in de loempoer. Het is zeven uur in de morgen. De luitenant maakt een armge baar: In colonne voorwaarts! Zó uit de heldere ochtendzon, duiken we meteen in het voch tige halfduister van de bush. Darioes, onze Papoea-gids, loopt voorop, kapmes in de vuist, blote voeten. De mariniers, karabijn op de nek, dragen elk hun tentzeil in een rol op de ransel, en een veldfles aan de gordel. Middenin lopen de Pa poea-dragers, met alleen een rood lendendoekje aan. Ze sjouwen het ra dio-apparaat, de ziekenverpiegerstas, de kookpannen. Er zijn twee jochies bij, die dol graag mee wilden. Merioek, acht jaar oud, torst dapper het grote foudraal met antennesecties. Hij heeft de draagband over zijn hoofd gedaan, en draagt de last met zijn kroeskop, zoals de Papoea's hier meestal doen. Zwijgend gaan we voorwaarts. De mannen moeten eigenlijk nog goed wakker worden. Overal galmt het groene bladerdak van vogelgekrijs. Het terrein is zeer steil: heuvel-op heuvel-af in de spekgladde modder die met boomwortels is doorploegd. Overweldigend is de rijkdom van de vegetatie: gebang-bomen met hun waaierende reuzenbladen, de sombere niboengs met hun dikke loodgrijze stammen, pandanus-palmen in aller lei soorten, met gelede bladeren als messen zo scherp. Felkleurige bloe men klimmen omhoog langs afhan gende lianen. Zwammen woekeren in de dichte ondergroei. ..Haltl Een slang!" De patrouille staat stil. De voorhoede houdt de kapmessen gereed, maar het dier kronkelt er haastig van door. Nu het staakt-het-vuren in Nieuw-Guinea een feit is geworden, zijn de patrouil les van de Nederlandse troepen in het oerwoud vrijwel gestaakt. Maar zij zullen voortleven in de herinnering van al die jonge mannen, die er aan hebben deelge nomen. Patrouilles, zoals die van een groep mariniers door het Andai- en Prafi- gebied ten zuidwesten van Manokwari, die onze speciale verslaggever meemaakte. De AVRO had zaterdag toch een televisieploeg naar Kerkrade gestuurd om er verslag te maken van de protestdemonstratie tegen haar programma over het tce- reldmuziekconcours van don derdag 16 augustus. Toen deze demonstratie de vorige week werd aangekondigd deelde de AVRO desgevraagd mee, dat zij niet het plan had er voor de televisie aandacht uan te wijden. Men is daarop te elfder ure teruggekomen en Fred Oster en Hans Keiler wa ren naar Kerkrade gegaan om wat opnamen te maken van dit „wandelend ingezonden stuk", zoals Hans Keiler de actie kwa lificeerde. Men zag wat anti-AVRO- spandoeken en hoorde enkele onverstaanbare woorden van protest, terwijl Hans Keller in zijn commentaar de zaalc tot haar juiste proporties trachtte terug te brengen. Meer dan een ietwat carna valeske storm in een glas Kerk- raads water lijkt het ons overi gens niet te zijn geweest. JOHANNESBURG (Reuter). Elf Afrikanen zijn om het leven gekomen en een groot aantal anderen hebben verwondingen opgelopen toen naar schatting 2500 mensen, die een voetbal wedstrijd hadden bijgewoond, op de trappen van een station in een voorstad van Johannesburg in paniek geraakten. De trappen, die naar de perrons leid den, raakten geheel verstopt. Toen de menigte bleef opdringen, brak er pa niek uit. Tientallen Afrikanen werden vertrapt. Elf mensen werden levenloos van de trappen gehaald. De gewonden werden ter plaatse behandeld; velen waren er echter zo ernstig aan toe dat zij in een ziekenhuis moesten worden opgenomen. DEN HAAG. Van de binnenplaats van het Haagse hoofdbureau van politie is gistermiddag een arrestant ontsnapt, die tussen twee rechercheurs in naar een cel lyerd gebracht. Hij is nog spoor loos. De man, de twintigjarige koopman A. L. H. uit Den Haag, was voor een .verhoor uit zijn cel gehaald. Op de te rugweg schoot hij bij het oversteiken van de binnenplaats tussen de twee po litiemannen door en sprintte de Java- .straait over naar de tuin van de Aus tralische immigratiedienst, een honderd meter verder. Via een paar schuttin gen ontkwam hij. De man was vorige week aangehou den wegens inbraak in een kledinigma- j gazijn, waarbij onder meer zeven broe ken en vijf regenjassen werden gesto len. ^ATERDAG Na toch al weer zo- veel jaren televisie is het onbegrij pelijk dat nog steeds het merendeel van de commentaren bij de zeer langdurige sportuitzendrngen zo zeer op voet van oorlog leeft met het beeld. Zaterdag leverde daarvan een pijnlijk voorbeeld. Nog altijd worden beeld en kijker door de sprekers achter het scherm niet serieus genomen. Zo lijkt het althans als men de rammelige woordenvloed hoort, die bij iedere reportage weer losbreekt. Een gebrek aan beheersing is er de oorzaak van dat de commen tatoren in hun ijver om iedere seconde vol te praten fout op fout maken, niet rustig kijken en luisteren en pas dan het hoogstnoodzakelijke zeggen. Zij verwarren de kijker en moeten voort durend herroepen. Wat de heer Henrichs zaterdagmiddag als een pleidooi voor het cricket be doelde is door pure overdaad anti- propaganda geworden. De appel werd door de frequente herhaling van de noodzaak er doorheen te bijten on draaglijk zuur. Bij de zwemreportages was de com mentaar meer gericht op informatie, maar ook daar kenden de heren Duin- ker en Mulder veel te weinig beperking. De kijker heef door de verschillende camerainstellingen, door het hoge tem po van de evenementen al zoveel te verwerken, dat hij nog slechts behoefte voelt aan puntige, korte, goed gespati eerde opmerkingen. Bij het wielrennen van hetzelfde laken een pak. De commentator Barendse meende als toegift bij zijn woorden- rammel bovendien nog tal van „grap jes" en logge woordspelingen op de vrouwelijke deelnemers te moeten ge ven. Waarom er van de N.T.S. niet een «duidelijke beperkende instructie uit gaat en er eindelijk ook hier eens naar volwassenheid wordt gestreefd is een van die raadselen, die niet te rijmen zijn met de dikwijls zeer goede pres taties van de Nederlandse televisie en met de kosten van één en ander. Fraai Men hoeft geen operetteliefhebber te zijn om te weten, dat de Duits-Oos tenrijkse samenwerking op dit gebied op de televisie spreekwoordelijk fraaie resultaten oplevert. Wel, dat is dan ook zaterdagavond weer gebleken in Gas- parone. Goed van muziek, zang, ensce nering, tempo, spel.. Uit alles proeft men de perfecte verzorging dank zij een flink budget, zonder dat er in het beeld van poenerige overdaad sprake is. Het zit gewoon allemaal- heel goed in elkaar. En toch was er zaterdag van op merkelijke t.v. -regie weinig te merken. Het was alles vakkundig, glad en kritisch bekeken 1 boeiend. Maar de kijker vraagt zich wel eens af wat een combinatie van het duitse budget en het Nederlandse in ventieve improvisatievermogen in zo'n geval zou opleveren. G. ZONDAG. Joop van Zijll bracht gisteravond zijn laatste groetenpro- gramma uit Nieuw-Guinea voor de camera, dat afgesloten werd met een kort woord van de schout bij nacht Reeser. Men kan het er zonder meer over eens zijn, dat deze groetenprogram- ma's nauwelijks voorbereide en slecht geredigeerde televisieuitzendingen zijn geweest, waar voor buitenstaanders weinig aan te beleven viel. Voor de vrouwen, de ouders en de verdere fa milieleden van de Nederlandse mili tairen op dit verre eiland moeten de ze uitzendingen echter even zovele onvergetelijke momenten hebben be tekend. Of de militairen vaak met hun mond vol tanden voor de camera en microfoon hebben gestaan is dan ook eigenlijk van geen belang. Wel be langrijk is de functie van het me dium televisie geweest, als de meest persoonlijke en directe schakel tus sen de jongens ginds en thuis. Daar voor moeten de regels van vormge ving en compositie nu eenmaal wij ken. Het televisieprogramma van gister avond werd voor de rest gevuld met een beeldbandopname van een optre den van het Amerikaanse Circo Ame ricano, waar voor de liefhebbers veel aan te genieten viel. De camera's slaagden er over het algemeen goed in de verschillende nummers naar de huiskamers over te brengen, al wordt bij een dergelijk programma het ver langen naar kleurentelevisie wel wak ker. Tas LONDEN (Reuter) Op de Londense vrachtenmarkt kwamen de volgende zaken tot stand: zwaar graan van Golfshavens naar Bombay tegen het hogere tarief van 54/3d oktober, mais van Kaapstad naar Engeland tegen 48/9d per ton, drie Libertysehepen voor het vervoer van timmerhout en stukgoed van Brits Columbia naar Engeland tegen li per ton, drie opeenvolgende reizen met zwaar graan van Golfshavens naar Ara te gen 3,60 per ton en een lading tarwe van de zuidkust van Australië, naar Beira tegen Uit de heldere ochtendzon, zo het vochtige halfduister van de bush in. Boskreten AL lopend zijn de mariniers op toe ren gekomen. Een paar heffen strijdkreten aan, die ze van Papoea's hebben geleerd. ,,Iau-iau!" ,,0-eee, o-eee, o-eeeü" De anderen roepen terug, langs de hele colonne; het galmt en weerkaatst aan alle kanten door het woud. Dan komt er één tegenin met de strijdkreet bij uitstek: ,,Ré-pat-tèn! (repatriëren). Heel de troep davert het mee. Plotseling: duikt uit de bush een Papoea-gezin op, bosbewoners. De vrouw heeft een baby op de rug in een draagdoek. Twee zoontjes, in len dendoekjes, hebben pijl en boog bij zich, hun jachtgereedschap. Voorop loopt de vader; hij torst met trots een geweer, dat overigens uit napo leontische tijden stammen moet. ^Sla mat pagi, goeiemorgen!" Met een lach en een armzwaai vervolgen ze hun pad. Af en toe wordt er even gerust, voor een sigaret en een slok uit de veldfles. ,,En waar blijft nou de ver se koffie ,,Die is weer P.M.!" lacht er één. P.M. - Pro Memorie: dat is de militaire vakterm voor alles wat men er-maar-bij-denken moet.... Door de rivier W'E klauteren tegen steile hellin gen, houvast zoekend aan lage takken. Het begint snel heet te wor den. De dungaree-pakken raken door weekt van de transpiratie. Dan dwars door een kleine kali: tot de dijen in het water. Voor de rest van de dag blijft het water in de schoenen sop pen. Het „natte pak'' is hier de ge bruikelijke patrouillekledij Tegen de middag staat de zon te koken. Eén man wordt misselijk, hij heeft zoutgebrek. Vlug wordt keuken zout opgelost in een mok vol water. Hij drinkt, vaalbleek, zweet parelend op het voorhoofd. Na een tijdje is hij genoeg opgeknapt om weer voort te kunnen. „Luitenant!" roept er een, „waar treffen we nou die cantinewagen, met Marva's achter de toonbank..!" Te gen tweeën, als haast niemand meer een stap kan verzetten van de hitte, zijn we op de plek waar bivak zal worden gemaakt voor de nacht. Bivak bouwen TEDEREEN gooit zijn bepakking L af. Onze dragers slaan met. hun parangs het struikgewas weg om een terreintje vrij te maken voor de slaaphut, de baleh-baleh. Mariniers trekken het bos in om stammetjes te kappen. Overal klinken parang slagen. Opeens krijgen we onverwachte hulp. Uit de rimboe duiken bosbewo ners op, die de nadering van de pa trouille al lang hadden gemerkt. Ar- fakkers, kleine diepbruine mensen. Ze zetten hun speren en pijlen er gens tegen een boom, en gaan ge woon een handje helpen bij de bouw van het bivak, want ze zijn de Ne derlanders zeer goed gezind. Een oude man met een grijze baard brengt wat verbeteringen aan: een stevige dwarslat hier, een extra stutpaaltje daar. Langzaam begint de baleh-baleh vorm te krijgen. Een lang platform op palen, een halve meter boven de grond. Het wordt met repen bamboe- bast afgedekt. Vijftien man kunnen hierop naast elkaar slapen, veilig voor slangen, mieren, schorpioenen, bloed zuiger^ en wat er verder nog aan bij- terig gedierte op de bodem tiert. Er boven komt een schuin afdak: takkenskelet, tezaamgeknoopt met taaie lianen: het touw van het oer woud dat overal voor het grijpen hangt. Tot slot wordt dat dak bedekt met tentzeiltjes, en het slaapvertrek is beschut tegen de regen. ALS het hele bouwsel overeind staat, is het al bij zessen. Urenlang hebben we gewerkt in een ononder broken plensbui, niemand heeft meer één droge draad aan het lijf. Maar nu is het moment van zaligheid ge komen: de natte rommel wordt uit gesmeten, en onder het beschutten de afdak steekt elk zich in zijn „droge pak" dat uit de ransel wordt gehaald. Onze dragers hebben intussen ook Laya Raki: de roos voor schietende fotografen Van een onzer verslaggevers VENETIË. Zo alleen als een vorstin bij een zeer officiële gelegenheid ging Gina Lollobrigida het filmpaleis van Venetië binnen. Haar naam werd niet uitgeschreeuwd, er vielen geen mensen flauw. Het was niet veel anders dan bij haar aankomst, alleen dat zij toen nog lachte en zwaaide. Een kleine bleke vrouw was zij die zonder een glimlach te tonen of een woord te zeggen door een viertal in smoking gestoken „gorilla's" via een achteruitgang van haar hotel naar het filmpaleis werd gevoerd. een trage film waarin niets gebeurt. De inhoud, volgens Rossi moralistisch, is ver te zoeken. Het verhaal dat zich in Smog afspeelt is geprojecteerd tegen een abstracte achtergrond. Die achter grond is de enorme stad Los Ange les in al haar aspecten en houdt geen verband met de personages in het ver haal. Qua fotografie is zij interessant (cameraman: de Amerikaan Ted Mc Coy) Rossi beweerde dat deze zeer op de voorgrond tredende achtergrond het Italiaanse filmpubliek zal boeien. Dat lijkt een gewaagd argument van een man als Rossi. Smog zou dus een toe ristisch attractieve film zijn en zelfs dat valt te betwijfelen. Die moeite hadden zij zich kun nen besparen want tijdens heel om zichtige manoeuvre was er een vrouw die alles deed om gezien te worden: Laja Raki, een oorspronke lijk oosterse sexbom die al in geen vijf jaar in een film heeft gespeeld, maar wel op alle filmfestivals aan wezig pleegt te zijn. Zij vertoonde zich in een uitbundig avondjurkje aan de trappelende menigte toeris ten. De toeristen wisten niet wie zij zagen maar wel wat ze zagen. Het 23ste internationale filmfestival van Venetië was begonnen. Deze ingewikkeld georganiseerde cul turele superkermis zal zich in de ko mende twee weken afspelen op het Li- do van Venetië. Minder belangrijk dan Cannes, maar niet onbelangrijk. Minder luidruchtig dan Cannes, maar in geen geval stilletjes. Het begin van een car rière misschien voor hen die nu nog onbekend zijn, en een laatste kansje voor hen die bekend wensen te blijven. Niemand kan het zeggen. Verloren Zaterdagmiddag ontving prof. Sicilia- no, president van het festival, met de heer Neccoli, directeur, de internatio nale pers. Het was een Italiaanse aan gelegenheid en daar zou weinig aan veranderen. In de plezierige tuin van het hotel De Vier Fonteinen richtte hij heel wat woorden tot de wereldpers. Zij werden gefotografeerd maar hun woorden gingen verloren. De grotendeels unanieme pers en haar volledige unanieme aanhang toonden slechts interesse voor de lekkernijen en de minstens vijftien soorten apéritifs die werden geserveerd* Toen alle lek kere hapjes verdwenen en de flessen leeg waren, verklaarde de heer Neccoli tegenover de mensen die hem niet had den kunnen volgen dat hij niets van be tekenis had gezegd. Niet geslaagd Een dergelijke situatie deed zich voor toen Franco Rossi, regisseur van de eerst vertoonde film „Smog" genaamd, zijn persconferentie hield. Na de voor stelling is Rossi nog twee uur in de weer geweest om de kwaliteiten van zijn in Amerika opgenomen film duide lijk te maken, maar hij is daarin niet geslaagd. De Italiaanse film Smog is het ver haal van Vittorio, een jonge en bril jante Italiaanse advocaat die naar Ame rika reist om een echtscheiding te be handelen. Hij komt in Los Angeles aan waar hij twee Italianen ontmoet een veramerikaanste jongeman, Mario, en Gabriella, een intelligente vrouw, die nog niet lang in Amerika is, maar erin slaagde zich een uitstekende sociale po sitie te verwerven. Vittorio en Gabriel la voelen zich tot elkaar aangetrokken. Zij bekent hem dat zij eenzaam en on gelukkig is, maar dat zij haar positie niet wil opgeven. Vittorio krijgt een uitnodiging voor een feest van sociaal zeer belangrijke mensen. Hij wordt daar geaccepteerd en ziet dat als een officieel teken van zijn succes. Gabriella slaat hem gade en constateert dat hij een ander mens is dan zij dacht. Hij is een sociale stre ber. Zij is teleurgesteld en gaat terug naar Mario, die haar ware liefde is. Vittorio blijft op het feest en als hij vertrekt heeft hij het gevoel dat hij alles wat hij in het leven zoekt heeft gevonden, met andere woorden: sociaal succes. Geslaagd Franco Rossi is erin geslaagd zijn film de sfeer te geven die de films van Antonioni kenmerkt, met als eigen con tributie dat zijn montage gelukkig wat- levendiger is, maar ondanks dat is het een na de ander de klamboe over zich heen en valt in slaap. Alleen de Papoea's blijven nog wak ker. De degelijke maaltijd heeft hen in een opperbeste stemming gebracht. Gehurkt zitten ze rondom het vuur, en één van hen zet een traag, eento nig lied in. Af en toe vallen de an deren in, steeds dezelfde monotone melodie. Dan gaan ook zij ter ruste. Ze heb ben wat palmbladeren uitgespreid, en rollen zich op, zo maar op de grond. Hèt vuur smeult door en geeft een kleine gloed. Rondom staat het oer bos, broeierig en aardedonker. Dui zend insecten krijsen en krijsen en krijsen. Annie Girardot de enige met een rol van betekenis in Smog als Ga briella. De hoofdrollen worden vertolkt door Salerno als Vittorio, Annie Girardot als Gabriella en Salvatori als Mario. Al leen Annie Girardot heeft een rol van enige betekenis. Schiettent De figuren die op dit festival de rol van de grootste betekenis spelen, voor het moment althans, zijn voornamelijk in de hal en op het strand van het grandioze Excelsiorhotel te vinden. Het strand, dat zaterdag nog aan de toe risten toebehoorde en aan enkele een zame meisjes die de verveelde foto grafen even in actie kregen, was gis termorgen ineens een „schiettent". „Laja Raki!" ging opeens de kreet. „Zij komt!" En zij kwam: een katach tig doch glimlachend figuurtje maakte, zich wiegend uit de schaduw los, en liet zich aanranden door het zonlicht en de nog fellere fotografen. „Knielen!" Laja knielde. „Opstaan!" Laja stond op. „Draaien!" Laja draaide. „Je bent mooi", merkte een Italiaan se fotograaf op. Dat klonk nogal se rieus, maar Laja hoorde het niet. Zij hoorde niets, zij zag ook niets, behalve mensen. Twee en een half uur lang za'g zij niets. Zij had drie verschillende strandhoe- den bij zich, een Siamese kat met een rood halsbandje en een balpen voor de handtekeningen. Behalve de Oosterse geluidjes die zij maakte terwijl de slui ters klikten, merkte zij op, dat zij in vijftien films heeft gespeeld, iets wat kennelijk niemand wist, dat zij geen huis had maar in Hollywood woonde. Onvermoeibaar Het leger van fotografen sleepte La ja na een poosje naar een bootje aan het water, waar zij zich in de meest onnatuurlijke houdingen drapeerde en liet „schieten". Urenlang, onvermoei baar. Niets van dat alles wat betreft La Lollo, van wie men zich afvraagt wat zij hier doet. Zij heeft zich na de ope ningsavond niet meer vertoond. Het is, zoals een Amerikaans vrouwtje zei, daar tussen het zand en de camera's: „amusant". De vraag blijft: voor wie? Gina Lollobrigida werd via de ach teruitgang van haar hotel naar het filmpaleis op het Lido geloodst, klein en bleek. DEN HAAG. R. en W. Meet- en Regelapparatuur in Den Haag gaat ove- tot de uitgifte van 148 aandelen B elk van 500 tot de koers van 110 procent De aandelen delen ten volle in de re sultaten van het boekjaar 1963. Het maatschappelijk kapitaal is 400 000 groot. De vennootschap beoogt het vervaardi gen, verhandelen en repareren van ap paraten op het gebied van de meet- en regeltechniek, alsmede het exploiteren van uitvindingen en octrooien De directie verwacht niet dat de kos ten al dit jaar kunnen worden gedekt- Besprekingen over vrij grote projec ten zijn in een vergevorderd stadium. Aangenomen wordt dat in 1963 op winstgevende basis kan worden ge werkt en dat dan met dividenduitkering kan worden begonnen, aldus het emis sieprospectus. De slaaphut is klaar en met het droge pak aan wordt er nog wat nagepraat. -esr i Marinier II zm. J. C. F. van Maare neemt het ervan in de verkoelende kali. nog een kookhutje gebouwd, de Ar- fakkers hebben verse groente ge haald, en de sergeant beproeft al zijn kookkunst boven een felvlammend vuur. De radio-telegrafist, die ver derop zijn draadantenne had uitge spannen boven de kali, heeft radio grafisch rapport uitgebracht aan het hoofdkwartier in Manokwari en keert terug in het kamp. Intens behaaglijk nestelt iedereen zich op de baleh-baleh, en dan wor den de dampende etensblikjes rondge- reikt, boordevol nasi goreng met vlees en kankoeng en pittig veel sam bal. DE nacht valt snel, in een half uur is het pikdonker. Sommigen pra ten wat, liggend onder hun regen capes: anderen drogen hun wapen. Eén marinier schrijft een brief op zijn knie, 'bij het licht van een zak lantaarn. De sergeant, onvermoeibaar, zorgt laat op de avond nog voor erwtensoep, en koffie, en Papoea-knollen, in schijf jes gebakken en met zout bestrooid het is net patat frites. Dan trekt de -X- Geholpen door de bosbewoners hakken de mariniers de stammetjes voor de slaaphut.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1962 | | pagina 6