BEDRIJFSLEVEN
VERBLOEDT j
WACHTMEESTER VAN
VRIJHEID BEROOFD
Wasbaas
tussen de
patrouilles
door
Drs. Rottier op
1 november
pres.-directeur
Staatsmijnen
NIEUW-GUINEA: „BIJ HET
SCHEIDEN VAN DE MARKT"
REBELLIE IN
ARGENTINIË
Directie NSNog
niet praten met
Rijdend personeel
Textielhandelaar
kan nu „schoon
schip maken"
ir?eretrekkènPaPieren V°°r
Hij maakte in Nijmegen gloeilampen» 1111 is hij al bijna veteraan
door Wfm Hoffmann
T\/rERAUKE. Tormie Lagar-
•l-'A de was geschoold arbeider
bij de Splendor-fabriek in Nij
megen. Hij bediende een machi
ne die gloeilampen maakt. Nu
zit hij in Merauke, vijftiendui
zend kilometer van huis: dienst
plichtig soldaat Lagarde, Staf
D-Cie, 6 In Bat, tien maanden
tropendienst achter de rug, nog
zes voor de boeg.
Tegenvaller
Baby-sitter
mW
Oerwoud in
Donderdag 9 augustus 1962 WEEUWSCH DAGBLAD Pa£- 5
H. H. Wemmers
pensioen
Vele functies
T.H. Eindhoven
CONTRACTEN
DODE MUSSEN
Zeven marechaussees kregen twee maanden
VIER MAANDEN CEL
TEKENAAR STAL GELD
OM ZIJN OUDERS TE
KUNNEN ZOEKEN
GOED OPGELET
Generaal contra minister
NIET VEEL KEUS
EERST ERKENNING
INREISPAPIEREN
Vragen in Kamer over
Indische Nederlanders
weer vies en bezweet genoeg voor
de tweede mandie-beurt.
Zo gaat dat in de kazerne. Het is
weer heel anders bij uitrukkende
dienst.
Lagarde heeft lange bush-patrouil-
les gelopen: op zoek indertijd naar
de vermiste zoon van Rockefeller,
die nooit werd teruggevonden; naar
verre kampongs om gegevens op te
nemen voor volkstellingen en voor de
medische dienst van het gouverne
ment.
„Die patrouilles, dat is géén va
kantie. Lopen, rondkijken en nog
eens lopen. Zo lang je loopt heb je
de smoor in, maar zit het er een
maal op, dan besef je pas hoe mach
tig interessant het is geweest. Dat
je eindelijk écht iets van Nieuw-Gui-
nea hebt gezien."
(onze speciale verslaggever
in Nieuw-Guinea)
Begin vorig jaar viel die dienst-
envelop in de brievenbus aan de
Genestetlaan 39, Nijmegen. De
dienstplichtige Antonius Albertus
Maria Lagarde oproep tot keu
ring. Op 5 april 1961 staat hij,
voor het laatst in burgerkleren,
met zijn koffertje op het voorplein
van de Johan Willem Friso Kazer
ne in Roermond. „Daar heb ik een
gezellige tijd gehad".
Als de zeven weken recrutenop-
leiding er op zitten, wordt hij bij
de kapitein geroepen. Met een stel
staan ze in het bureau van de
compagniescommandant. Mannen,
jullie zijn uitgekozen voor uitzen
ding naar Nieuw-GuineaDat
was wel een klap toen. Neen, ik
heb geen vrijstelling gevraagd,
dat helpt toch niks." Twee maan
den tropentraining. Inschepingsver
lof, alle ooms en tantes goeien-
dag zeggen.
„Het ergste vond ik het voor ons
gezin. We zijn met tien kinderen, ik
ben de oudste. Mijn vader, mijn
broer en ik brengen het geld in
huisEn dan is er zijn meisje,
Margriet Viëtor, met wie hij dan al
vier maanden gaat. De laatste
dagen is hij thuis, met haar; dan
ghat het vliegtuig. Hij zegt: komen
jullie maar liever niet naar Schip
hol.
Het eerste wat hij ziet van Nieuw-
Guinea is de landingsbaan op Biak;
in de laaiende hitte siddert de lucht
boven het beton. Doorvliegen meteen,
Hollandia, Merauke. Dan kan hij
zijn bed spreiden in de landrnachtka-
zerne, midden in de kota, waar de
houten huisjes en rommelige toko's
onder palmen en waringgins te soe
zen staan.
„Het land viel me eerst hard te
gen. Ik had me een prachtig land
schap voorgesteld, maar het is wa
ter, overal water en drassigheid,
waar je tot je knieën in de loempoer
zakt..
Het leger is als een bedrijf, ieder
heeft er zijn functie. Tonnie Lagarde
is mortierschutter: de geduchte ka
chelpijpjes waarmee brisantgranaten,
met een boog over alle dekking heen,
op de vijand worden gemikt. De da
gelijkse routine van de tropendienst
begint.
Om half zes 's morgens fluit de
sergeant-van-de-week ze wakker. „Je
slaapt hier goed, en je staat fris op,
tenzij je de vorige avond een
flinke borrel hebt gedronken"
Tot op een dag de broodsnijmachi
ne in de eetzaal twee vingertoppen
van zijn rechterhand hapt. Eerst laat
het zich niet zo best aanzien. Er is
net een hoofd van de wasserij van
de kazerne nodig. Wil jij dat wor
den? Hij zegt ja.
Vuile gevechtspakken, doorzwete
kleren, er moet hier enorm veel ge
wassen. Wasbaas Lagarde krijgt er
twee machines voor en twee Papoea
helpers, goedlachse jongens. „Een
rustige baan", zegt hij, „nu heb ik
wél vakantie."
Een paar maanden later landen
de para's bij Merauke. Zijn kame
raden trekken de bush in op meer
daagse patrouilles wasbaas La
garde kan in de kazerne niet gemist
worden.
Hij rukt uit om gevangen para's
op te halen; 's nachts rijdt hij pa
trouille, achter de mitrailleur op de
jeep. Maar steeds moet hij weer te
rug zijn in de kazerne om zijn was-
serijtje te runnen.
„Ik zou best weer eens lang de
bush in willen", zegt hij, „Och ja,
het heeft een zeker risico, maar dat
hoort er nu eenmaal bij." Het zit er
wel in, dat hij vandaag of morgen
er weer op uit gaat als mortier-
schutter; zijn gewonde hand is ge
heeld,' hij kan er weer alles mee
doen.
4é Wasbaas Lagarde met zijn beide helpers,
links Dirk, rechts Amandus
Na het avondeten brood met
iets warms, soms patat of beste erw
tensoep kan men 's avonds de
poort uit. Tenminste, toen de para's
nog niet waren geland. Uitgaanste-
nue: lang kaki met witte koppel en
breedgerande hoed.
Er zijn twee bioscoopjes in de
kota. Oriënt, vlak tegenover de ka
zerne, geeft militairen half geld.
Dan zijn er de paar bars, Texy,
Centraal en het Gouvernementshotel,
en Toko Tanah-Merah voor een koel
drankje en het beste ijs van de stad.
„De burgers hier vallen erg te
gen. Die draaien liever hun hoofd
om als ze een militair zien. Ik ben
er wel eens als baby-sitter geweest.
Maar ik trek toch maar het liefst
op met de jongens."
Zondagmorgen naar de kerk, en
dan de omtrek, de kampongs in om
foto's te maken. Lagarde stuurt af
drukken aan de Papoea's die hij
heeft geknipt. Dat loopt wel in de
papieren, maar hij doet niet aan een
spaarschema. „We hebben nogal een
ruige compagnie!"
Nu iedereen geconsigneerd is in de
kazerne, is het mondjesmaat met
vertier. Ze dammen en pingpongen
in de cantine, en daar is ook een
paar maal in de week film. „En dan
natuurlijk: schrijven. Vier brieven
in de week, twee naar m'n ouders,
twee naar m'n meisje. Nee, dat is
helemaal niet veel; er zijn wel jon
gens die tien brieven in de week
schrijven!" Om tien uur onder de
wol, dat moet ook wel als de volgen
de dag om half zes begint.
„Eigenlijk is de dienst hier mak
kelijker dan in Nederland. Natuur
lijk, we kankeren wel, maar dat
hoort nu eenmaal bij de Nederland
se soldaat. Als hij niet kankert dan
is er iets mis. Nu ik aan Nieuw-Gui
nea gewend ben, heb ik hier eigen
lijk wel een plezierige tijd!"
Over een half jaar repatrieert
hij; daar ziet hij toch verlangend
naar uit. Hij denkt weer terug te
gaan bij Splendor, zijn oude baan
beviel hem wel. Als alles gewoon
loopt, is dienstplichtig soldaat La
garde met januari terug in Nijme
gen. In burgerpak: meneer Lagar
de, Tonnie thuis. Twee jaar eruit ge
weest, maar een groot stuk ervaring
rijker. Hij is dan twintig jaar oud.
De poort uit in uitgaanstenue, maar veel
vertier is er niet
Om tien uur is er koffiepauze.
„Goeie koffie en een lekkere snee,
brood-met-gehakt". Om half twee is
het bloedheet eind van de dienst!
Warm eten, twee maal in de week
nasi goreng, viermaal witte rijst, en
op dinsdag Hollandse kost.
„Nederlands eten smaakt hier niet.
Van de aardappels blijft in die hit
te niks over. Het Indische eten
is best. Soms krijgen we ijs toe,
door onze eigen koks gemaakt".
Inspectie, appèl buiten, dan begint
het echte werk pas. Velddienst, mar
sen, oefenpatrouilles. Soms ben je
„peloton van dienst", wat zoveel Om vier uur fluit de sergeant
zeggen wil als kazerne schoonma- weer: „Onderhoud"! Wapens schoon-
ken, vaten op vrachtwagens laden, maken, koper poetsen, koppels blan-
en wat er nog meer aan huishoude- coën, pak persen. Dan is men al
lijks valt te doen. „Daar probeer je
je op alle manieren van te drukken!"
Dan baden, het ouderwetse man
diën: het ene pannetje water na het
andere uit een drum scheppen en
uitgieten over het blote lijf. Dan is
het tijd voor het weldadige middag
dutje. „Of ik me daaraan houd? Nou,
en óf!" Soms ook gaat hij 's mid
dags een veldloopje maken in de
buurt, of voetballen; de kazerne
heeft een eigen terrein.
Kleden, het korte appèl-voor-de-
bedden, dan ontbijt: havermout, of
muisjes. Erg best smaakt het niet.
Het Hollandse broodbeleg wordt laf
goedje door het hete klimaat. Klagen
bij de officier-van-de-week doet hij
maar niet. „Die proeft eens, en zegt
dan tóch: lekker, best te eten, en
dan zit je in de min, oftewel je
trekt aan het kortste eind..
Soldaat Lagarde; kankeren hoort erbij
-#■ Mandiën is een geliefde bezigheid
■jé Het beste ijs heeft Toko Tanah-Merah
DEN HAAG Drs. A. C. J. Rottier
is benoemd tot opvolger van de heer
H. H. Wemmers als president-direc
teur van de Staatsmijnen in Lim
burg. Op 1 november zal de heer
Rottier zijn nieuwe functie aan
vaarden. De heer Wemmers verlaat
de hoofddirectie wagens bet berei
ken van de pensioengerechtigde
leeftijd. In de vacature die dan ont
staat is benoemd ir. W. E. van Os.
De heer Wemmers die in Rotterdam
is geboren, trad al op negentienjarige
leeftijd in dienst van de Staatsmijnen.
Van hem kan gezegd worden dat hij
alle sporten op de ladder naar de
directie heeft betreden.
De heer Wemmers werd bureauchef,
later directeur van het verkoopbureau
in Den Haag. In 1949 volgde zijn aan
stelling tot directeur en in 1953 tot
directeur-voorzitter. Die titel werd in
1959 gewijzigd in president-directeur.
Van 15 maart 1951 tot 1 september
1952 was de heer Wemmers minister
van verkeer en waterstaat.
TJit hoofde van zijn functie is de
heer Wemmers lid van talrijke natio
nale en internationale commissies en
instellingen en commissaris van ver
scheidene vennootschappen, die werk
zaam zijn' op het gebied van de
plastic- en kolenverkoop. De heer
Wemmers is voorzitter van het Ver
bond van protestants-christelijke werk
gevers in Nederland.
De nieuwe president-directeur is in
1910 in het Zeeuwse plaatsje Sint
Janssteen geboren. Aan de Tilburgse
hogeschool legde hij met succes het
doctoraal examen economie af. Na
twaalf jaar gewerkt te hebben op het
deDartement van economische zaken
trad drs. Rottier in dienst van de
Staatsmijnen. Hij werd betrokken in
het economische en administratieve
beleid, dat ook onder zijn beheer bleef
toen de heer Rottier in 1949 tot-direc
teur werd benoemd, welke titel in
1959 werd gewijzigd in hoofddirecteur.
Drs. Rottier is plaatsvervangend voor
zitter van de hoofddirectie.
De nieuwe president-directeur is lid
van het dagelijks bestuur van het
Nederlands katholiek werkgeversver
bond en curator van de technische
hogeschool in Eindhoven.
Het nieuwe lid van de hoofddirectie,
ir. Van Os, werd in 1908 in Hengelo
geboren. De heer Van Os heeft de
leiding gehad van het bovengrondse
bedrijf van de „Wilhelmina". In 1947
werd hij directeur van de N.V. Stami-
carbon, het bedrijf dat de technische
kennis van de Staatsmijnen verkoopt.
In 1952 werd ir. Van Os belast met
het toezicht op de samenstelling en
verwerkelijking van de werkplannen.
Later kreeg hij allerlei taken op tech-
nisch-organisatorisch gebied. In 1959
volgde zijn benoeming tot directeur
van commerciële zaken.
door Wim Hoffmann
(onze speciale verslaggever in Nieuw-Guinea)
HOLLANDIA. Wat gaat er nu met het Nederlandse bedrijfs
leven in Nieuw-Guinea gebeuren? Bij de onzekerheid, die er
thans heerst, lopen de verwachtingen van de zakenlieden uiteen.
Een belangrijk man bij de import
van consumptiegoederen zei mij:
„Niemand weet nog waar we aan toe
zijn. Wij gaan dus voorlopig zo goed
mogelijk door".
Een even belangrijk man bij de
import van zwaar technisch mate
riaal zei daarentegen: „De bedrij
ven, die materieel leveren aan pro-
jecten, die grote investeringen ver
gen, kunnen wel inpakken. Door het
teruglopen van het aantal orders
kan deze branche definitief op
breken".
De consumptiesector zit voorlopig nog
vast aan contracten, maar intussen be
raadt men zich er op wat te doen, nu
de consumptiemarkt door het vertrek
van vrouwen en kinderen snel inkrimpt.
Het hele bedrijfsleven verbloedt trou
wens door personeelsgebrek. Veel Indi
sche Nederlanders waren al eerder ver
trokken en nu gaan de vrouwelijke
werknemers, die groot in aantal waren.
Papoea's in opleiding, worden al voor
zij eindexamen doen, door het gouver
nement geworven voor ambtelijke func
ties. Daar ligt dus voor het bedrijfsleven
ook geen uitkomst. Een zakenman wees
mij demonstratief op een zaal waar veel
schrijftafels onbezet waren.
Verwacht wordt dat de vrouwen, die
tot nu toe evacuatie dapper hadden af
gewezen, van gedachten zullen verande
ren, wanneer zij zieh onbehaaglijk gaan
voelen in de verlaten en afgelegen
woonwijken.
Over de garanties voor het bedrijfs
leven, die nu in een wetsontwerp zijn
neergelegd, zegt dat bedrijfsleven dat
het schoon schijnende regelingen zijn,
maar dat zij in de praktijk een dode
mus kunnen blijken te zijn. In het wets
ontwerp wordt gesproken van een nood
situatie, maar wanneer treedt die in?
„Moeten wij blijven tot wij worden
verdreven op de punt van een Indo
nesische bajonet om aanspraak te kun
nen maken op de garantiesom?", zo
vraagt men zich af. Een ander bezwaar
tegen het wetsontwerp is dat het geen
rekening houdt met de reële waarde,
maar met de boekwaarde. Het zou be
tekenen dat op een waardevolle truck
niets zou worden uitbetaald, wanneer
het afsehrijvingsschema zou zijn vol
tooid.
„Bovendien", zo zei een zakenman
bitter, „is het ontwerp veel te laat in
gediend en nu is de Tweede Kamer
nog kalm op reces ook!"
Bestaat er een kans dat het Neder
landse bedrijfsleven na de overdracht
doorwerkt?
In de consumptiesector zegt men:
„Indien mogelijk, ja". In de technische
sector was men zeer pessimistisch. Daar
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG Twee maanden
militaire detentie of gevangenis
straf met aftrek heeft de krijgs
raad in Den Haag gistermiddag op
gelegd aan zeven marechaussees
van het 101ste marechaussee batal
jon uit Nunspeet. Zij stonden te
recht wegens wederrechtelijke vrij
heidsberoving of insubordinatie ten
opzichte van de wachtmeester S.
Op 28 juni bivakkeerden de militai
ren in Ermelo voor een oefening in
het behandelen van krijgsgevangenen.
Of het geleerde hun nu enigszins naar
het hoofd was gestegen of dat zij er
juist zo weinig door waren geboeid
dat de zucht naar een avontuurtje
was gegroeid, werd gisteren niet dui
delijk. In ieder geval hadden zij die
nacht een grapje willen uithalen met
wachtmeester S.
De wachtmeester had permissie ge
kregen een afscheidsfuifje van een
collega in de kazerne bij te wonen.
Hij zou weer worden opgehaald dooi
de marechaussee M. K. Deze kwam
hem inderdaad halen en reed hem
met een jeep terug naar het bivak.
Bij de toegang ervan stopte hij, om
dat er met een rode lantaarn werd
gezwaaid. Dat dit zou gebeuren wist
hij, want dat had hij met zes collega's
afgesproken, „omdat er een grapje
met de wachtmeester zou worden uit
gehaald". Wat er precies zou gebeu
ren had het zestal K. niet verteld
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG Een van de merk
waardigste overwegingen om te gaan
stelen heeft de 21-jarige constructiete
kenaar B. A. van V. uit Den Haag gis
teren de Haagse politierechter voorge
legd: Hij wilde geld hebben om zijn
ouders te gaan zoeken.
Sinds zijn prille jeugd was Van V. op
gevoed in pleeggezinnen en gestichten;
nooit had iemand hem kunnen of willen
zeggen, waar zijn ouders zich bevon
den. Met het naderen van zijn meerder
jarigheid wilde Van V. dit toch beslist
weten en daarom ging hij kris-kras Ne
derland doorkruisen.
Het geld daarvoor ontbrak hem ech
ter en zo kwam hij tot diefstallen uit
kleedkamers e.d. Na twintig diefstallen
vond hij zijn moeder in een Limburgs
plaatsje. Maar de politie vond Van V.
óók. Hij werd gisteren veroordeeld tot
vier maanden gevangenisstraf met af
trek, wat betekent dat hij binnen enke-
ie dagen op vrije voeten zal komen,
aangezien hij deze tijd al in voorarrest
heeft doorgebracht.
Wel achtten de politierechter en de of
ficier van justitie (die dezelfde straf
als opgelegd had geëist) een stok ach
ter de deur nodig in de vorm van een
voorwaardelijke terbeschikkingstelling
van de regering.
naar later bleek omdat de mannen
bang waren dat hij dan niet meer zou
willen meedoen.
Zodra de auto stil stond sprong het
zestal in de jeep, bond de wachtmees
ter met touwen aan handen en voeten
en blinddoekte hem. Daarop kreeg K.
te horen dat hij verder moest rijden.
Veertien kilometer verderop stopte de
jeep. Enkelen van de overvallers die
waren meegereden maakten de tou
wen om de benen van de wachtmees
ter los en verwijderden de blinddoek.
Hij werd uit de jeep gezet en kreeg
te horen, dat hij maar terug moest
zien te komen.
De wachtmeester had onderweg
goed gelet op het aantal bochten en
spoorwegovergangen en liep regel
recht naar het bivak terug. Bij zijn
aankomst gaf hij overduidelijk te ken
nen, dat hij het grapje in geen enkel
opzicht kon waarderen. Kort daarop
verdwenen de zeven marechaussees
in de eel. Zij zullen daar na vandaag
ook nog een paar weken moeten blij
ven, want de krijgsraad legde con
form de eis twee maanden op. Zij had
den, zo verklaarden zij nog, het niet
in het bijzonder op deze wachtmees
ter gemunt, maar hij was op dat mo
ment het meest aangewezen slachtof
fer geweest,
K. kreeg twee maanden gevangenis
straf wegens wederrechterlijke vrij
heidsberoving, de andere zes kregen
dezelfde straf ais militaire detentie
wegens insubordinatie. Voor verla
ging tot soldaat laagste klasse, zoals
de auditeur-militair ook had geëist
vond de krijgsraad geen aanleiding.
Allen waren marechaussee tweede,
derde of vierde klasse.
BUENOS AIRES (Reuter, AP, UPI)
De Argentijnse generaal Frederi-
co Montero, commandant van het
vierde legerkorps dat zijn basis in
de noordelijke provincie Salta heeft,
is gisteren in opstand gekomen. Hij
eiste het aftreden van de minister
van oorlog, generaal Juan Loza, en
nep zichzelf tot opperbevelhebber
van het leger uit.
Volgens persberichten wordt de
rebellerende generaal gesteund door de
garnizoenen van Mendoza, Córdoba,
Oomodoro, Rivadavia en La Plata.
De eerste officiële bevestiging van de
rebellie bestond uit een communiqué
van het Argentijnse ministerie van oor
log waarin werd aangekondigd dat
maatregelen zouden worden genomen
om de tucht in het leger te herstellen.
In het communiqué werd over Montero
gesproken als „de ex-commandant van
het vierde legerkorps."
De rebellerende generaal is een broer
van generaal Carlos Montero, die onder
president Frondizi opperbevelhebber
van het leger was. Op 23 maart van het
vorige jaar trad hij af en nam hij zijn
ontslag uit het leger.
was het uitblijven van grote projecten,
waaraan bulldozers, trucks, e.d. zouden
kunnen worden geleverd, al lang een
knelpunt. Van Indonesisch bestuur ver
wachtte men op dit punt niets want,
dacht men, Amerikaanse miljoenen, die
wellicht ter beschikking zouden worden
gesteld, steekt Indonesië toch niet in
Nieuw-Guinea.
Ook zei men in die sector: „Wü drij
ven op vertegenwoordigingen van voor
al buitenlandse fabrieken. Die zullen
hun Nederlandse vertegenwoordigers
wel afstoten".
Bij de Europese middenstand over
weegt de neiging ook weg te trekken.
Men heeft niet veel keus want de klan
tenkring dunt snel uit.
Na de deining over de berichten over
het voorlopige akkoord is de stemming
onder de burgerij nu rustiger. Men
wacht opnieuw af. Ook de stadspapoea's
zijn rustig. Zij begrijpen dat Nederland
met de rug tegen de muur staat. Wel
zijn er grote betogingen in Hollandia
aangekondigd.
De advertenties, die in de Nieuw-
Guineakoerier verschijnen, blijven in
het teken van de evacuatie staan. Het
expeditiebedrijf van Hollandia deelde
per advertentie mee dat er weer vol
doende verpakkingsmateriaal is voor de
verscheping van boedels naar Neder
land. Een kledingwinkel biedt wollen
vesten en sjaals en regenjassen aan.
Een veelgebruikte uitdrukking, die
figuurlijk en letterlijk betekenis heeft,
is thans: Bij het scheiden van de
markt.
UTRECHT De president-directeur
van de Nederlandse Spoorwegen, ir.j J.
Lohman, zal het bestuur van de catego
rale organisatie „Vakvereniging Rijdend
personeel N.S." niet ontvangen voor een
gesprek. Hij wil eerst dan met het be
stuur spreken, wanneer de vereniging
is erkend.
De directie van de Spoorwegen heeft
een aantal voorwaarden gesteld waar
aan de vereniging moet voldoen om er
kenning te verkrijgen. Zo moet zij de
belangen van het gehele personeel be
hartigen, een belangrijk deel van de
spoormensen als lid hebben ingeschre
ven, en bereid zijn in constructieve zin
mee te werken. Bovendien moet de ver
eniging in alle opzichten betrouwbaar
en loyaal zijn en dat ook bewezen heb
ben.
Na het bekend worden van de voor
waarden heeft het bestuur, onder voor
zitterschap van de heer J. Gijsbertse,
erkenning aangevraagd. Het meent aan
alle voorwaarden te voldoen.
In een federatieve vakvereniging is
ook opgenomen het technisch, admini
stratief en het buitenpersoneel. Men
hoopt in oktober tezamen tienduizend
leden ingeschreven te hebben. De ver
eniging Rijdend personeel telt op het
ogenblik alleen al 3300 leden, vertelde
de secretaris, de heer G. H. Wieinan.
Van onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM Voor de officier
van justitie te Amsterdam is gisteren
de 44-jarige textielhandelaar L. G. J.
S. geleid. Enkele dagen geleden werd
S. gearresteerd toen hij met de boot
uit Engeland in Hoek van Holland
aankwam.
In 1957 was hij naar Engeland uitge-
weken, omdat hij in eigen land wegens
34 gevallen van flessentrekkerij en op
lichting werd gezocht. In twee jaar
tijds zou hij zich hiermee een bedrag
van veertigduizend gulden hebben toe-
geeigend. Zijn slachtoffers bestonden
veelal uit kleine fabrikanten, vertegen
woordigers en winkeliers.
Na zijn vlucht naar Engeland zette
de textielhandelaar daar zijn oplichters-
praktijken voort. Na enkele maanden
al werd hij gegrepen en tot vier jaar
gevangenisstraf veroordeeld
Toen zijn straftijd was verstreken,
zette de Engelse politie hem als onge
wenste vreemdeling over de grens. De
Nederlandse justitie werd hiervan op de
hoogte gesteld. S. had nog geen voet op
Nederlandse bodem gezet of hij werd
lnJ?.e kraag gegrepen.
Bij zijn arrestatie wekte hij aanvan
kelijk de indruk dat hij vrijwillig naar
zijn vaderland was teruggekeerd. Hii
zou daar nu eindelijk eens „schoon
schip willen maken".
TS Het socialistische
Tweede-Kamerlid Daams heeft minister
Beerman gevraagd de zgn Indische n1-
derlanders in Nieuw-Guinea op korte
.Daams vraagt of het juist is,
dat het ministerie van justitie desze-
yerkIaard dat het vraag-
terraad"mS 'oelatin§ "og in de minis-
,moet worden bekeken, dat niet
t beoordelen wanneer een beslis
sing kan worden verwacht en dat de
de spijtoptanten en andere
maatschappelijke Nederlanders in Indo-
nesie veel dringender is, omdat daar de
materiele en geestelijke nood veel nii-
pender is.
Acht de minister het verantwoord, zo
vraagt het Kamerlid, deze groep maat
schappelijke Nederlanders tot een voort
gezet verblijf in Nieuw-Guinea te dwin
gen wanneer Nederland de souvereini-
teit over dit gebied zal hebben overge
dragen?
MILSBEEK. Een verkeersongeluk
waarbij vier auto's waren betrokken
heeft gisteren aan de 62-jarige mevrouw
C. Reedijk-Klemann uit Den Haag het
leven gekost. Haar man (66) werd
zwaar gewond.
i
