MILJONAIR
WORDT U ZO:
Met volha
de ladder op
DE NATUUR
Dezomervwaqf
KAPPIE EN DE WATERZUIL
Uit de kerken
Donderdag 14 juni 1962
ZEEUW SCH DAGBLAD
Pag. 2
Doodstraf voor zwarte
handel in deviezen
PIGMA-DERM
in en om uw huis
E
■lllllllllllllll
0ERM
Johnny
Hart
n
l!lll!lllll!!lll!lllll!ll!l!l!ll!ll!l!ll!i!lllll
IIWllllllllOlfililllllllllllHli
c|g 4
4uf
CCHEVENINGEN. Voor de eerste maal in ons 28-jarige bestaan hebben
we met een Amerikaanse miljonair gesproken. Hij droeg een donker
blauw zomerpak met grijze das en op zijn visitekaartje stond onder anderen:
Elmer R. Krueger, president. Hij heeft behalve een stapel kaartjes een kast
van een huis, drie auto's en een papierfabriek in Indianapolis in Amerika
en gisteravond vertelde hij ons hoe men miljonair wordt.
Laten we eerlijk zijn: we hebben
allemaal ogenblikken, dat we het
graag zouden willen zijn. Daarom wil
len we u vandaag op donderdag 14
juni gaarne vertellen hoe u het binnen
een redelijke tijd ook kunt worden.
De raad van mister Krueger komt in
twee woorden hier op neer: hard wer
ken en fut hebben. En een dosis geluk,
dachten we erbij, maar dat woordje is
niet gevallen en u moet het er dus
maar bij denken.
JONGSTE BEDIENDE
Vraagt u ons wat we onder een echte
Amerikaan verstaan dan zouden we
direct met tien vingers op meneer
Krueger uit Indianapolis (ja, van de
bekende autoraces) wijzen. Hij is een
van die mensen, die dè Amerikaan
hebben uitgevonden, als we het zo
mogen zeggen en dat ligt misschien
voor het grootste deel aan zijn manier
van praten.
„Ik doe wat in papier en noemt u
mij maar jongste bediende sprak hij
bescheiden en deed een lange haal aan
een Nederlandse sigaar. „President van
een papierfabriek klinkt zo officieel en
opschepperig en daar houd ik niet van.
Ik ben een heel gewone jongen, net
als al die miljoenen andere Ameri
kanen."
Kijk, dat is een van die handigheid
jes van mister Krueger: heel gewoon
doen en niemand laten merken, dat je
een bankrekening hebt van getallen
met zes nullen. Stilletjes je gang gaan
en intussen de stand van geldzaken
scherp in de gaten houden.
EEN PRETTIG LEVEN
Elmer R. Krueger is een vlot prater
en af en toe duwde hij zachtjes tegen
onze bovenarm om zijn woorden kracht
bij te zetten. Misschien ook weer een
van zijn slimmigheidjes, want men
heeft dan gelijk het gevoel deze papier
man al jaren te kennen. Het tegendeel
is het geval, want tot op dag van gis
teren in Scheveningen kenden we
iedereen, behalve die mister Krueger.
Journalisten kunnen alles vragen
wordt er vaak beweerd en daarom
hebben we ook niet getalmd met de
eerste vraag: Bent u miljonair en zo
ja, hoe hebt u dat voor elkaar gekre
gen.
„Als ik de papieren er op na kyk,
zou ik zeggen van ja", vertelde mister
Krueger, die om de tien minuten zijn
tong uitbundig uitsteekt om zijn van
het praten droog geworden lippen te
bevochtigen. „Maar dat vind ik hele
maal niet belangryk, want waar het
my omgaat is een prettig leven met
vrolijke mensen om me heen en dat
heb ik voor elkaar gekregen."
Hoe? U kunt het allemaal aan deze
Amerikaan vragen, want hij doet zijn
uiterste best om zich maar zo eenvou
dig mogelijk voor te doen. „Ik heb in
de loop der jaren wat geld bijeen
gegaard, maar dat ben ik tijdens de
crisis van dertig allemaal kwijtgeraakt.
Ik zat dus helemaal aan de grond en
werk was er ook niet te krijgen."
IN DE SLAAPKAMER
E. R.. zoals de 250 mensen van zijn
fabriek hem noemen, is niet bij de
pakken neer gaan zitten (hij had ze
trouwens niet eens), maar redeneerde
aldus: een baan kan ik niet krijgen,
maar ik wil toch werken. Goed, dan
begin ik voor mezelf.
„De eerste 250 dollar heb ik moeten
lenen", vertelde hij bij zijn derde glas
moezel wijn. „Grond en een fabriek,
ha, ha, daar had ik toch niet genoeg
geld voor. Neen, de eerste papieren
bekertjes maakte ik bij me thuis in de
kelder. In de eetkamer werd alles ver
pakt en mijn vader maakte in zyn
slaapkamer handvatjes aan de bekers.
Ik was in Amerika, ja in de hele we
reld geloof ik, de eerste die met bekers
met handvat kwam."
Er was echter ook een mevrouw
Krueger en zij kon zich allerminst
verenigen met de gang vnn zaken in
huis. Het huiselijke bedrijfje werd
groter en de eetkamer bleef bezet.
E. R. keek uit naar een grotere ruimte
en vond iets:
„Voor weinig geld kon ik een pand
huren met een enorm front en er zat
weinig achter. Maar dat doet het, zo'n
brede winkelpui", hoorden we van de
man in het donkerblauwe zomerpak.
„Als ik nu nog aan 1935 terugdenk: ik
had achttien meisjes in dienst en die
verdienden 25 dollarcent per uur. Nu
is het minimum 1.60 dollar."
WILSKRACHT
Paper Art Company, Ine, werd de
naam van de papierzaak die inmiddels
steeds beter marcheerde. Maar het ging
E. R. niet hard genoeg en hij kreeg
een geweldig idee: papieren tafellakens,
weer de eerste ter wereld volgens zijn
zeggen.
„Vanwege de crisis zat iedereen diep
in de put en daar moest dus iets aan
gedaan worden. Papieren tafellakens
met bijvoorbeeld „hartelijk gefelici
teerd" erop, dat zou wat fleur in de
huizen brengen. Eerst wilde niemand
eraan en ik heb er zelf echt mee moeten
leuren. Totdat ik het „papierlinnen"
ging noemen en dat was het. De lakens
vlogen de deur uit en nu leveren we
uitsluitend aan de vliegtuigmaatschap
pijen en eerste klas zaken."
Mister Krüeger deed die eerste jaren
alles zelf en langzaam maar zeker zag
hij zijn ster aan de papierhemel rijzen.
In een van de zalen van het Kurhaus
stelde hij gisteravond bij zijn tweede
Nederlandse sigaar tevreden vast:
„Geld is niet nummer één, wils
kracht daar gaat het om. Wie dat heeft
kan in het leven iets bereiken.
IN DE KANTINE
We hebben zijn bedrijf in Indiana
polis (nog) niet bezichtigd, maar wat
we uit zijn woorden hebben kunnen
opmaken: aan die wilskracht ont
breekt het E. R. allerminst.
„Neen, zegt u niet, dat ik miljonair
ben, ik weet alleen wat ik.waard ben-
Een gewone jongen wil ik zijn", aldus
de man, die nu de scepter zwaait over
250 man personeel. Zij hebben het zo
best naar hun zin, dat ze niet aange
sloten zijn bij een vakbond.
„Ik heb het ze voorgesteld aldus
de" president, „maar ze hebben er ge
woon geen zin in. Ik ben één met mijn
personeel en vaak genoeg trek ik mijn
jasje uit en werk mee. Ik heb zelf
hard moeten werken om mijn zaak op
te bouwen en ik weet drommels goed
wat armoede is. Krotwoningen zon
der w.c.'s. ik heb
het allemaal mee
gemaakt endaar-
om ben en blijf
ik een met de
mensen, die voor
mij werken. Mijn
middagboterham
metje eet ik ge
woon in de kan
tine".
E. R. staat
met iedereen op
goede voet en
dat doet hij vol
gens dit principe:
wanneer je het
hart op de juiste
plaats draagt,
goed bü je ver
stand bent en je
hand uitsteekt
dan hen je met
iedereen goede
vrienden. Wie de
mensen vrien
delijk tegemoet
treedt wordt echt
niet doodgesto
ken.
„Ik heb de hele
wereld rondge
reisd", hoorden
we verder van
E. R. uit Indiana
polis. „Ik heb een
hele .dag doorge
bracht bij de Pyg
meeën en ik heb
het geweldig ge
had. Het ligt er
gewoon - aan hoe
je met de mensen
omgaat en zo
redeneer ik ook
met de negers in
Amerika. In mijn
huis werken ne
gers, maar als ze
een middagje mijn
auto willen heb
ben dan kunnen
ze die krijgen."
Wat vindt u
van president
Kennedy, mister
Krueger? „Ik ben
Republikein) laat
ik dat voorop
stellen, maar het werd de hoogste tijd
dat er eens een jong iemand kwam op het
Witte Huis. Overigens: op vele punten
hen ik het met Kennedy niet eens. Zijn
vrouw Jacky? Wat men noemt een
lief meisje, maar er gaat bepaald niet
veel van uit. Neen, we hadden een wat
statiger iemand moeten hebben als pre
sidentsvrouw, dat maakt ook een betere
indruk."
Met zijn huis, drie auto's en mensen,
die op gezette tijden zijn gras knippen
is mister Elmer R. Krueger een geluk
kig mens.
„Ik zou mijn zaak uit kunnen brei
den, maar waarom zou ik. Ik heb nu
alles wat mijn hartje begeert en ik
kan toch maar in een huis tegelijk
wonen. Iedereen kent mij en ik "noem
de mensen van mijn fabriek bij de
voornaam. Ik ben helemaal mijn eigen
baas in mijn eigen bedrijf en dat vind
ik belangrijk".
Een fascinerende man, die E. R. uit
Indianapolis, die met 250 geleende dol
lars een gelukkige miljonair is ge
worden.
In Scheveningen
spraken we een
uurtje met mister
Elmer R. Krueger.
Dat was precies de
tijd, die we nodig
hadden om er
achter te komen
hoe men miljonair
wordt. Hij is na
melijk zo iemand.
PARIJS (A.F.P.). Opnieuw zijn
in Rusland mensen ter dood veroor
deeld die clandestien in deviezen han
delden.
De jongste vier doodvonnissen wor
den gemeld door het blad-Sovjet-Rus-
land.
Het clandestien verhandelde bedrag
beliep ruim tien miljoen oude roebels
(circa 3,75 miljoen gulden). De voor
naamste beklaagde was een mijnbouw-
kundig ingenieur. In hetzelfde devie-
zenproces werden ook enkele mensen
tot zware gevangenisstraffen veroor
deeld.
-g. Mag de heer
A. A. Koot u
vandaag dan
even vertellen
hoe hij direc
teur is gewor
den. Uw vloer
bedekking is
overigens zijn
grootste pro
bleem.
CCHEVENINGEN Neen, we
hebben overdreven: we ken
den toch niet iedereen. De
Amsterdamse heer A. A. Koot
was een volslagen onbekende
voor ons, totdat we gisteren
onze hand in de zijne legden.
„Aangenaam" en „Hoe maakt
u het?" werd er twee maal
gezegd en toen gingen we aan
een tafeltje zitten en staken
een sigaret op.
Nu kunnen we ons indenken, dat
ook u de heer Koot niet kent en
om u wat op weg te helpen: hij
woont in Bussum en is directeur
van een bedrijf, dat van alles
doet op het gebied van woning
textiel. Hij had een donkerbruin
ruitjespak aan en zijn haar is
grijs. Ook hij gaf ons een visite
kaartje en er stond „directeur" op.
Capaciteit
Nu we toch eenmaal aan het vra
gen waren, bleven we vragen:
„Hoe bent u nu directeur ge
worden, meneer Koot?"
„Dat vind ik een leuke vraag?",
was zijn antwoord, „en ik zal
het u in een paar woorden ver
tellen. Na mijn HBS-tijd ging ik
bij Philips (ja, een bekende
enzovoort in het zuiden van het
land) werken en omdat ik mijn
talen nogal sprak stuurden ze
me naar Spanje."
Juist ja, en toen? „Mijn ver
loofde had een vader en die had
weer een meubelfabriek en daar
ben ik vijftien jaar in gaan wer
ken. Daarna kwam ik bij Wyers
In Amsterdam terecht als ver
koopleider en zo ben ik naar
boven geklommen."
Procuratiehouder, onderdirecteur
en vervolgens directeur. Het
ging allemaal met de regelmaat
van een klok en wanneer we
de heer Koot mogen geloven,
dan kan iedereen directeur wor
den. Relaties en familieleden
heeft njen er niet bij nodig, want
het draait allemaal om capa
citeit.
Status
En hoe loopt die woningtextiel nu
tegenwoordig, meneer Koot?
„Het gaat goed", kon hij tevre
den melden en legde zijn rech
terbeen over het linker. „De
mensen hebben er meer geld
voor over en ook op dit gebied
zoekt men status. Ik bedoel de
een wil een mooiere vloerbedek
king hebben dan de ander."
Is het waar, dat alles zo ge
maakt wordt dat het sneller slijt
dan vroeger? „Ja en neen. Kijk,
er kunnen vloerkleden gemaakt
worden, die een mensenleeftijd
meegaan, maar die zijn tegen
woordig niet meer te betalen en
daarom moeten wy het met wat
minder doen. Bovendien willen
de mensen bok geen eeuwen
meer doen met hun spullen."
We hoorden ook, dat de vloer
bedekking een van de grootste
problemen is van de heer Koot
en zij maakt de helft uit van al
zijn problemen. We hoorden ook,
dat gordijnen van kunstvezels
gemakkelijk te wassen zijn, maar
veel sneller vuil worden dan
andere gordijnen.
We hoorden.... neen, we wilden
u alleen even vertellen hoe
meneer Koot directeur is gewor
den. En u ziet: bijna vanzelf.
9
Ik herinner me dat ik „Lieveling"
riep en mijzelf in Dons armen wierp
en dat King grinnikte toen hij min of
meer sluipend naar buiten ging. En
toen huilde ik tot mijn eigen verba
zing.
En niet zomaar huilen. Ik krijste
bijna. Ik veronderstel dat ik toch
meer geschokt was door Isabella's
dood dan ik zelf wist; daardoor en
omda/t moeder rechtop in haar bed
de wacht zat te houden over dat be
roerde mes in haar badkamer, en
omdat Larry nu in de stad was om
verhoord te worden en om de man
nen in de tuin.
Wat Don betreft, hij had de hele
tranenvloed over zich heen gekregen
en hij vond het helemaal'niet zo pret
tig. Hij hield mij van zich af tot de
bui over was. Toen klopte hij me op
de rug en gaf me zijn zakdoek. Even
later nam hij die terug en droogde
zorgvuldig de revers van zijn jas.
„Het spijt me erg, Judy", zei hij.
„Misschien kan ik beter later nog
eens terugkomen."
Maar ik liet hem nog niet gaan.
Niet voor ik wist waarom hij hier
was, zeker niet nu ik hem al weken
lang niet gezien had. Ik denk dat het
wel vaker voorkomt dat een kalver
liefde stand houdt, zelfs al is men
oud genoeg om beter te weten. In
ieder geval was dat met mij het ge
val geweest. Maar de wijze waarop
hij zijn jas had afgeveegd had mij
toch iets moeten zeggen. Het deed
het natuurlijk niet.
Ik ging zitten en glimlachte zwak
jes naar hem. „Het is al over", zei
ik. „Ik denk dat ik iemand moest
hebben om bij uit te kunnen huilen,
en dat was jij toevallig. Maar het is
ook zo vreselijk dat men denkt dat
Larry het gedaan heeft."
„Wie denkt dat?", vroeg hij.
„Hij zit toch maar op het bu
reau".
„Daar zitten er zoveel", zei hij.
„Denk je toch dat Larry het ge
daan heeft? Ben je daarom zo
bang?"
„Ik ben niet bang, verdraaid nog
toe", zei ik en ik voelde dat ik
stond te trillen. „Hij verafgoodde
haar. Vraag het aan moeder. Nee,
niet aan moeder", voegde ik er
haastig aan toe. „Zij is niet in
staat om vragen te kunnen beant
woorden. Maar 't is waar. Zij wa
ren echt gelukkig. Je kunt het aan
de bedienden vragen. Je kunt het
vragen....:"
Ik denk dat ik so tot in 't onein
dige door zou zijn blijven ratelen
als ik niet opeens naar zijn gezicht
had gekeken. Hij zag er geschokt
uit als iemand die zonder aanleiding
een klap in zijn gezicht heeft ge
kregen. Ik wist opeens waarom. Zes
of zeven jaar geleden, toen hij nog
een jong advocaat was, die hard
moest werken om er te komen, was
hij gek op Isabella geweest. Ik was
op kostschool toen ik het hoorde en
ik heb er een hele nacht om ge
huild.
Toen ik hem diie morgen aankeek
voelde ik me even beroerd als hij
eruit zag.
„Ik zal proberen Larry te hel
pen", zei hij. „Als het zover komt
tenminste. Dat lijkt me niet waar
schijnlijk." Hij liep naar het raam
een keek naar buiten. Ik herinner
me hoe de zon op zijn haar viel en
dat ik het even zou willen strelen.
Maar toen hij zich omdraaide be
greep ik, dat hij me niet zag. In-
plaats daarvan had hij Isabella ge
zien, zoals ze daar dood boven aan
de trap had gelegen. Hij stak een
sigaret op en ging zitten
„Ik wilde je iets vragen, Judy",
zei hij. „Heb jij het kettinkje ge
zien wat ze onder haar lijk gevon
den hebben?"
„Ja. De man die zo juist wegging
heeft het mij de afgelopen nacht
laten zien. Waarom, Don?"
„Heeft zeheb je het al eens
eerder gezien?"
„Nooit, maar ze had zoveel dingen
die ik nooit gezien heb."
Hij haalde diep adem.
„Kijk, Judy", zei hij. „Ik moet
je iets vertellen, hoewel de hemel
weet...
Hij 'hield op. „Ik heb haar dat
kettinkje jaren geleden gegeven Ik
zag het vanmorgen op hot bureau.
Ik kon me niet voorstellen dat ze
het nog had
Mijn mond moet opengevallen zijn
van verbazing want hij keek me
boos aan.
„Doe niet zo dwaas", zei hij. „Ik
heb haar niet vermoord. Tussen ons
was alles allang voorbij. Maar ik had
haar een ring gegeven en zij mocht
hem niet dragen. De ketting was om
de ring eraan te hangen."
Ik trachtte weer gewoon te ademen.
„Heb je hun dat verteld?", vroeg
ik.
„Nog niet. Zou het wel goed zijn
om dat te doen? Maar weet jij, Ju
dy, wat dat voor een ding is, wat er
aan geknoopt is? Wat is dat? Jij
bent een vrouw. Heb je er enig idee
van?"
Ik schudde mijn hoofd.
Niemand draagt zulke dingen van
daag de dag, Don."
„Het moet iets betekenen."
„Ja", zei ik nogal dom. „Het moet
iets betekenen. Maar ik zou niet we
ten wat."
Hij nam voor hij wegging nog een
whiskeysoda en hij begon wat meer
mens te lijken. Hij nam zelfs nog
even tijd om te zeggen dat ik er be
roerd uitzag.
..Waarom ga je niet naar bed om
wat uit te rusten?", vroeg hij.
Dat was ik ook van plan", zei ik,
„maar moeder kwam wat eerder op
het idee."
Voor het ^erst die dag glimlachte
hij en ik glimlachte terug. Ik weet
dat hij zo maar een aardige blonde
jongen was die zichzelf omhoog had
weten te werken, maar ik had hem
al zolang vereerd, ik glimlachte
daarom voor ik 't zelf wist.
„Arme Judy", zei hij. „Het is ook
allemaal zo beroerd hè?"
Een ogenblik was ik zo dwaas te
denken dat hij me zou kussen. Na
tuurlijk deed hij het niet en toen de
deur van zijn wagen dichtsloeg had
ik het zekere gevoel dat hij voorgoed
uit mijn leven ging. Of dat hij er
nooit in geweest was.
HOOFDSTUK IV
Alma en ik lunchten zwijgend, al
thans wij deden alsof. Een van de
nare dingen in een huis als het onze
is, dat er altijd te eten is. Het wordt
opgediend en wordt afgenomen, of
men er trek in heeft of niet. Alma
was in het zwart, gereed om naar de
Leiands te gaan. Ze zag er wat be
ter uit maar at niets.
„Ik weet niet wat er met je moe
der aan de hand is", zei ze voor ze
wegging. „Ze wilde me zelfs niet in
haar kamer toelaten. Dat is niets
voor haar."
("Wordt vervolgd)
Ingezonden mededeling)
Mooie bruining en zonnebrand-werend
Passiebloemen kan men ook voort-
kweken door middel van stekken en
dat kan nu heel goed gedaan worden.
Jonge en kruidachtige stekken ter
lengte van ongeveer zeven tot tien
centimeter, zullen in een jampotje met
water gemakkelijk wortels vormen en
later zal men ze dan elk apart in een
potje met voedzame bloemistengrond
zetten. Ze hehben volle zon nodig.
mÊÊÊÊÊmm
n
FLITS
s
GORDON
Hü
in het
iü
heelal
door
Dan Barry
""FUTSjHer W'-o,
ZAL NI ET GELUK- FLITS,
KEN. IK VOEL
HET! IK SEN
NIET BAN GTE
STERVEN,
MAAR...
door
ün
De
L-
opzienbarende
lU
experimenten
van
student
n
Tijloos
(4EB IK ZULKE SMALLE
VOETEN DAN
- Tr* K""* Tr*~ hc.
T#W. >1 U I ht, OH
'-TV
jpitmmiiiiiiiuiiMiiiiiimiiiiiiiiiMmiiuiuiuiiuniiimmiiiMiiuuMwmiiiniiuniMuiniiMiiimiminiiMiiiniuimummmmuiniiiiimmiuwniiwimiwMiiimnmmmnitiWMiwminmiuiË
33. Na o-p de deur van de kajuit ge
klopt te hebben, kwam als eerste de
lakei naar binnen.
„Ahiïm. Is hier een Sprenkel, J. W„
aanwezig?" wilde hij weten.
..Dat ben ik", zei de uitvinder op
staande.
,.Ahum, juist. Wetou", vervolgde de
bezoeker plechtig. „Het is de wens
van.." Verder kwam hij niet, want oip
dat moment drukte de tiweede bezoeker
de deur met veel lawaai open.
„Precies", riep hij, zijn afetentas
oipenritsend. „Het is de wens van een
grote fabriek in het Zuiden des lands
om uw vinding te kopen, meneer. Als
u hier even wilt tekenen, worden we
het over de prijis wel eens..."
„Hoort u bij elkaar?" vroeg Kappic
fronsend.
„Weineen", zei de lakei koel. „Ik
ben hier namens zijne excellentie de
minister van onderwijs, kunsten en we
tenschappen om de heer Sprenkel, J.
W. te verzoeken terstond bij de minis
ter te verschijnen. Ik raad U aan met
zaken doen te wachten totdat u van
Hogerhand orders beeft gekregen!"
Er viel een diepe stilte na deze woor-
den, waarin de zakenman plotseling veel
van zijn belangstelling scheen te ver
liezen. Hij schoof zijn papieren schou
derophalend terug in zijn tas,..
NED. HERV. KERK
Beroepen te Wassenaar (vac. H. Be
ker) J. A. G. van Zanten te Bussum;
te Wagenmgen (vac. W. Pellebroer): P.
C. de Bruijn te Nieuw-Loosdrecht.
Aangenomen naar Rijk (Haarlemmer
meer): C. J. Amesz te Heinkenszand;
naar 's-Hertogenoosch (vac. dr. K.
Strijd) (toez.): J. Wa Mazurel te Hee
rewaarden; naar Nieuw-Leusenen: C.
Nauta te Ouwsterhaule; naar Hallum:
L. A. Eijgenraam te Bedun.
Bedankt voor St. Philipsland: J. v.d.
Schee te 's-Gravenmoer; voor Hooge'-
veen: (vac. dr. A. v. d. End) J. A
Bruijn te Ernst (GldJ.
GEREF. KERK
Beroepen te Groningen-N: G. Meiis-
ter te Ede.
Aangenomen naar Roosendaal* P
v. d. Veen te Sibculo.
Bedankt voor Ureterp: H. Makkinga
te Wilsum (Ov.).
CHRIST. GEREF. KERK
Bedankt voor Nieuwe Pekela- K J
Velema te Hoogeveen; door Vineland
(Ont. Can.) Free Christian Reformed
Church: F. Bakker te Driebergen
GEREF. KERK VRIJGEM.
kanrte^r£hterdreCht: S' Kn0,scn'
