jEN Terugblik van een man die gewend is vooruit te zien TL A' Chefarine .4 mmumm n tal KAPP1E EN DE WATERZUIL Dinsdag 5 juni 1962 ZEEUWSCH DAGBLAD Bag. 2 P. W. RUSSEL'S Niet cadeau Met Kleiboer Hij verkocht ze Op een kistje Naar Philips zelf Eerste ter wereld 4 krachtige middelen tegen pijn en griep! Dp nlaaties E.E.G.: HOGERE TARIEVEN VOOR VER. STATEN MSTERDAM Ik had van hem gehoord, dat hij de K.L.M. al kende toen er nog geen passagiers waren, toen het postvervoer 0,8 kilo bedroeg en de vracht een klein plekje in het toestel innam. Ik had van hem gehoord, dat hij de meest onwaarschijnlijke dingen zelf heeft gedaan en dat luchtvaartpionier Albert Ples- man er geen been in zag tegen hem te zeggen: „Als je niet harder voort maakt krijg je op je donder". Gistermiddag^ gaf hij toe dat het zo was. Hij, de heer A. van der Paauw de Nederlandse en Belgische on derscheidingen dooreen ge vlochten in het knoopsgat nu een van de directeuren van de K.L.M. en veertig jaar bij dat bedrijf. In een boudoirachtige kamer van het Amsterdamse Amstelhotel „Niet in overeenstemming met de luchtvaart", zoals een andere K.L.M.-er zei zat hjj achter een tafel, de heer Van der Paauw, die in Rheden werd geboren en nu 63 jaar is. Geen gemakkelijke man, dacht ik toen ik hem zat aan te kijken; in de geest van twee-dingen-tegelijk- kan-niet, zoals de heer Plesman me eens zei. En niet veel later bleek dat ik gelijk had. „Directeur K.L.M. Nederland", dat is nu de functie van de heer Van der Paauw. Een hoge post dus in de boe zem van de directie van een wereld- bedrijf; een vooraanstaande positie, zoals we dat noemen. En dan blijkt telkens weer dat man nen, die het tot deze hoogten brengen, het niet cadeau krijgen. Want wanneer nu iemand informeert „Wie is dat?" en een ander zegt: „Dat is Van der Paauw, directeur van de K.L.M.", dan klinkt al snel een met meer of minder ontzag-uitgespröken: '„Oh'V Mètar die zelfde meneer Van der Paauw heeft rondgereisd door Nederland met oor- beschermers en .als .hij dat-niet had gedaan, was hij nu niet de directeur die hij is. Hij kan dat zelf beter vertellen en ik mag nu wel even aan de kant gaan. staan en hem aan het woord laten. „Ja, het is wel plezierig dat, wat an deren in boeken moeten nakijken, ik zelf beleefd heb", peinsde de heer Van der Paauw en keek het raam uit. „Van het begin af aan, nu veertig jaar gele den dus, was mijn taak een commer ciële. O ja, mijn eerste functie bij de KJj.M. was Chef Afdeling Statistiek; ik was overigens de enige op die hele afdeling! Ik plakte witte, gele en groe ne segmenten op zwarte cirkels; kijk, hoe meer er van zo'n zwarte cirkel was bedekt hoe meer plaatsen hadden we aan passagiers verkocht of aan vracht geboekt. Maar dan kwamen ze wel eens kijken, mannen als generaal Snijders en zo en dan vonden ze al dat zwart helemaal niet mooi. En door de heer Plesman werd je dan opgevoed in een geest van; „Neen, dat is niet zo mooi inderdaad, maar jongens dat gaan we nu alïemaai eens even doen." En zo ging hij in die tijd dat de K.L.M. nog een baby was met Jac. Kleiboer (zegt u maar „E 55" dan weet u het weer) naar Barneveld om over kuikens te praten. „We dachten: die eendagskuikens die zijn nu precies bij zonder geschikt om per vliegtuig te ver voeren, maar wilde je iets bereiken dan moest je er zelf op af." •„Neem die oorbeschermers. Die had den we omdat die eerste toestellen, de F 2 en de F 3, zoveel lawaai maakten. De passagiers kregen die oorbescher mers dus op, maar we hadden bijna geen passagiers en wel veel oorbescher mers. Es kijken, 1923 schreven we toen. Dan ga je maar naar de scheepswerven met die oorbeschermers, zei Plesman en dan verkoop je ze daar maar, want daar hebben ze ook een hoop herrie. Ik ging en verkocht ze". Hij praat met een stem als de man wiens naam hij zorgvuldig uitspreekt: Albert Plesman. Hij vertelt nu het ver haal en denkt misschien: „Hoe is het mogelijk, dat ik vroeger met die oorbe schermers op pad ging" en toch ergens de trots het gedaan te hebben, het ge woon onder handen genomen te heb ben naast de man die Plesman heette. Hii heeft, misschien zonder dat hij het zelf weet, dingen overgenomen van diezelfde Albert Plesman. Even die kleine wrevelige trek rond de mond hoeken wanneer iemand iets zegt dat hem niet bevalt, maar dan onmiddel lijk beheerst het antwoord, dat geen twijfel over zijn mening openlaat. Zo als: „Nu zetten we in Nederland 120 miljoen om; het is mijn vaste overtui ging dat het over een paar jaar 150 miljoen is" Wie hem dat hoort zeg gen weet haast zeker dat het over een paar jaar 150 miljoen is. Hij legde zich toe op de verkoop van stoelen in vliegtuigen, passagiers boe ken dus. „Rechtstreeks ging dat en via agenten", verteLde de heer Van der Paauw. „Maar die agenten, die passa gebiljetten voor schepen en treinen verkochten, hadden helemaal geen ver trouwen in de luchtvaart. ..Daarom moet je het zelf doen", zei Plesman en zo kwam m 1920 het oudste lucht vaartkantoor ter wer- op het kleine Gartïftanplantsoen in Amsterdam, la ter gevolgd door het kantoor in Rotter dam. Vandaag de dag is de verkoop voor het grootste deel in handen van de agenten". Vracht, natuurlijk, de K.L.M. is een Hij heeft de wereldluchtvaart zien groeien van nul tot meer dan honderd miljoen passagiers per jaarhij brackt Willem Mengelberg tot vliegen door op een middag mevrouw Mengelberg voor de thee uit te nodigen op Schiphol en haar toen op en neer door de lucht mee naar Rotterdam te nemenhij zei gisteren een paar honderd keer „Dank u welwanneer vrienden en relaties hem de hand kwamen geven en hem feliciteerden met zijn veertig jarig jubileum. A. van der Paauw is zijn naam, een soldaat uit de Plesman- compagnie. van de oudste vrachtvervoerders door de lucht en het was weer de heer Plesman die daar de duw tegen gaf. Hoe heb ik nooit geweten, tot gister middag. „Hij deed dat op zjjn eigen ma nier", legde de heer Van der Paauw me uit. „Bloemen, dacht hij, die kun nen snel door de lucht worden ver voerd en dan zön ze nog vers bij aan komst. Aan de hand van Plesman ging ik mee naar de veiling van Aalsmeer. En hy vroeg daar niet of hü het be stuur even kon spreken, weineen, mid den tydens de veiling klapte hü in zyn handen, ging op een kist staan en zei: Nu moeten jullie eens even naar mij luisteren; dat geklungel met dat ver voer van jullie, doe het door de lucht dan gaat het veel beter. Dan kwam hü van zün kist af en zei tegen me: Nou jü en dan moest ik uitvoerig vertellen wat alle voordelen waren". De mensen vertrouwd maken met een vliegtuig en met vliegen wat een opgave! Er zijn nu nog steeds mensen van wie ik wel eens hoor: „Voor geen ton krijg je mij in zo'n ding". En dat is dan 1962. Maar 25 jaar geleden was dat even anders. „De moedigen" gingen de lucht in en de heer Van der Paauw wilde bekende Nederlanders laten vliegen. Hij stapte naar Eindhoven, rechtstreeks op de grote heer Philips af. „U als vooraan staand Nederlander, zoudt u nu niet eens een vooi"beeld willen geven. De heer Philips wilde en boekte voor Londen. Maar het weer was slecht en de piloot durfde het Kanaal niet over. In Oostende zette hij zijn toestel aan de grond, de heer Philips reisde per auto terug naar Eindhoven en zei: „Voorlopig wordt er hier niet gevlo gen". Nu vliegt de K.L.M. per jaar voor kapitalen aan spullen van Philips de wereld rond en honderden employ ees van Philips stappen in de Neder landse luchtlbussen. (Ingezonden mededeling) Een der middelen zorgt ervoor dat de maag niet van streek raaktf. Chefarine „4" bevat vier beroemde geneesmiddelen, die te zamen nog krachtiger werken. Ook zij, die een gevoelige maag hebben, kunnen het zonder bezwaar gebruiken, want één der bestanddelen beschermt de maag. BEROEMDE GENEESMIDDELEN IN ÉÉN TABLET Glazen buisje 20 tabletten f 0.80 Handige stripverpakking 40 tabletten f 1.60 Voordelige flacon 100 tabletten f 3.00 Bij overstromingen in het gebied van Poznan in Zuidwest-Polen zijn grote ge bieden bouwland en honderden huizen onder water komen te s-taan. Het water van de rivier de Odra is tot 1,90 meter boven het alarmpeil gestegen en er worden in allerijl nooddijken aange legd. „Voetje voor voetje moest je de men sen overtuigen", aldus de heer Van der Paauw. „Maar men is gaan begrijpen dat je aan de luchtvaart iets had, dat het iets opleverde. Grote afstanden rechtstreeks gevlogen, dat is de taal van de luchtvaart vandaag. Kleine lijn tjes naar Groningen of Vlissingen hoe graag sommigen die ook zouden zien zijn onmogelijk en niet renda bel. Ik geloof wel in luchttaxi's voor de toekomst, om de passagiers naar Schiphol aan te voeren". Bepaald niet alledaagse voorvallen, ze zijn er met tientallen in dat leven van de man die kan zeggen als eerste ter wereld gisteren gerecipieerd te heb ben om te gedenken het feit. dat hij veertig jaar lang in een commerciële functie bij één luchtvaartmaatschappij werkte Vóór de laatste oorlog is hij ook nog hoofd geweest van de Fototechnische afdeling („Dat is nu een bedrijf op zich zelf, toen natuurlijk nog niet"). De heer Plesman dacht dat er meer be kendheid moest worden gegeven aan de mogelijkheid om luchtfoto's te ma ken. „Hier heb je een heel album met luchtfoto's van kerken", zei Plesman tot de heer Van der Paauw. „Ga daar nu mee naar de aartsbisschop in Utrecht en zeg hem dat hij bij de Paus een goede beurt kan maken met zo'n album". „Nou ja, er is natuurlijk niks van terecht gekomen, want ik ben helemaal niet tot de bisschop doorgedrongen: ik kwam niet verder dan zijn secretaris", lachte gistermiddag de heer Van der Paauw. Nog een hobby van de heer Albert Plesman: overal, op telefooncellen en badhokjes, winkeldeuren en gemeente huisjes wilde hij plaatjes zien met de tekst: „De zakenman reist, verzendt en ontvangt per K.L.M." „Wel, we hadden de plaatjes laten maken en ik liet ze aan de heer Ples man zien. Hij vond ze mooi en ik zei hem dat ze nu ook wel bevestigd moes ten worden. Dan stop je ze in je jaszak en je doet het zelf, was zijn antwoord. En toen ik de deur uitging riep de heer Plesman: „Heb je schroefjes? Neen, dan zijn er hier en alsjeblieft, ook een schroevendraaier, dan kun je meteen aan de gang." Ja. en de heer J. C. van der Kloot nu een van .nijn opperste bazen en directeur Verkoop, die ik destijds nog eens heb mogen aannemen met een slecht cijfer voor Duits liep toen ook met die plaatjes in zijn zak" De K.L.M. vijf en dertig, veertig jaar geleden. De sfeer van een beginnende voetbalvereniging, met aanvoerder Plesman aan de kant die steeds maar riep: Trap 'm erin! Mensen die moesten werken onder een moeilijke baas die Plesman heette, maar die gaandeweg steeds meer ont zag kregen voor de man voor wie „Kan niet" niet bestond. Dezelfde Albert Plesman die, nadat hij me eens een lang onderhoud in zyn werkkamer had toegestaan, drie jaar lang overal waar hij me zag onmiddellijk naar me toe kwam en zei: „Leer je al een beetje schrijven?" Van die Plesman heeft meen ik de heer Van der Paauw ook veel over genomen. „Kan niet" is ook bjj hem een uitdrukking die In de ijskast ligt. „Zelf doen" Is ook zijn hele leven dé manier geweest om iets een start te ge ven. Gistermiddag kwamen een paar hon derd mensen uit het hele land hem een hand geven. Vanwege die veertig jaar. Voordat dit gebeurde heeft hy even willen terugblikken naar de tijd toen hij aan de wieg van de Nederlandse luchtvaart stond en meehielp de baby te leren lopen. Dat gebeurde pas na enige aandrang, dat terugblikken. Want mensen als de heer Van der Paauw zijn gewend vooruit te kijken. Larry had zijn hoed niet kunnen vind°n en kwam mopperend terug. „Fijne mensen heeft u hier ge had"', zA hij. „Iemand heeft mijn nieuwe hoed geruild voor dat ding daar op de grond." Alma zag er ongelukkig uit. „Het spijt mij", zei zij, „ik ge loof dat het mijn schuld is. Ik vond deze in een hoekje van de hal op de grond en heb hem naar de herenka mer laten brengen. Toen was hij na tuurlijk nog niet nat-." Larry nam het nogal ernstig op. „U bent me een hoed schuldig", zei hij tegen moeder. „Ik zal deze mee naar huis nemen om u eraan te herinneren, en om Isabella te laten zien wat zij heeft gemist." Moeder geeuwde. „Ze heeft in elk geval een goed diner gemist", zei zij. Ze was weer wat uitgerust. Ze stak haar voeten uit en bekeek ze. Ze zagen er tamelijk gezwollen uit. Larry zag het en vooroverbuigend gaf hij een klopje op haar schouder. „Vergeet het maar", zei hij. „Ga naar bed en probeer wat te slapen." Ik ging gelijk met hem naar bui ten. De oprijlaan was nu leeg en de vroege herfstlucht deed kil aan. Het was donker. Het enige licht kwam van de open deur achter ons. Ik herinner me dat ik tegen een pilaar geleund stond en dat Larry zijn arm om mijn schouders gelegd had. „Het viel niet mee, hè", zei hij. „Het was vreselijk." „Kwam Don niet" „Nee, hij is precies eender als Isabella. Hij houdt niet van onze feestjes." Ik vond het niet nodig hem te ver tellen dat ik zelf Donald Scott opge beld had om hem uit te nodigen en ik vond het evenmin nodig hem te vertellen dat die avond volmaakt waardeloos voor mij was geweest omdat Don had geweigerd. Beleefd natuurlijk. Don is altijd beleefd. Bo vendien, het interesseerde Larry toch niet. Hij stond naar zijn huis te kijken dat niet ver van de ingang aan het begin van het gazon stond. „Jij en Isabella gaan toch tamelijk goed met elkaar om ,Judy?" „Ik mag haar wel. Ik weet niet hoe zij over mij denkt. Ze uit zich niet zo gemakkelijk." „Maar jullie gaan toch gewoon met elkaar om?" „O, ja. Dat wel. Maar ik geloof dat ze Alma liever mag." Dat scheen hem te verbazen. Hij haalde zijn sigaretten uit zijTzak en presenteerde mij er een. „Heb je gemerkt dat ze de laatste tijd veranderd is?", vroeg hij. „Ik dacht dat ze er wat vermoeid uit zag. Ze zegt er niets over, je weet hoe de Lelands zijn. Die praten niet MARV ROBERTS RIN6MART over zichzelf. Maar er is toch iets aan de hand." „Ze is magerder, heb ik gemerkt. Ik ben al net als moeder, ik heb me al afgevraagd of ze misschien in verwachting is." Hij schudde zijn hoofd. „Dat is het niet", zei hij. „Ik zou willen dat ze het me zou zeggen als er iets is wat haar hindert." Hij liep de oprijlaan af en ik ging naar binnen. Patrick, de butler, bracht jiust verslag uit van zijn be vindingen toen ik terugkwam. Hij zag er oud, vermoeid en teleurge steld uit. Hij zei dat er een gat was gebrand in het Aubusson-karpet in de blauwe kamer, en iemand had een cocktail in de piano leeggegooid. Ge lukkig was hij zonder al te veel moeite van de dronken kelner af kun nen komen. Ik veronderstelde dat hij bedoelde, dat hij niet zo gelukkig was geweest waar het sommige gas ten betreft. Evenais Alma leek hij uitgeput. Nou ja, hij was dan ook al dertig jaar bij moeder en ook al in de ze ventig, maar zijn waardigheid was onvergelijkelijk. Hij bekeek de ra vage in de grote zaal met dezelfde blik als waarmee Williams, de tuin man, had gekeken naar zijn gazons na de circusvoorstelling en hij zei ook bijna hetzelfde. „Nu ja, mevrouw, met ook zoveel mensen Williams had dieren gezegd. Ik zat op een punt van de vijver. Iemand had op de zoom van mijn witte japon getrapt, die was afge scheurd. Maar daar gaf ik niet om. Waarom nok? Ik keek naar moeder Ze was moe, maar ze leek iets be- rustender dan anders. Toen Patrick weg was, zei zij: „Ik moet je iets vertellen, Judy. En jou ook, Alma. Ik hoop dat jul lie ermee akkoord gaan. Ik denk haast van wel. De kwestie is Ze heeft die zin nooit afgemaakt. Patrick had de voordeur opengelaten om de hal te luchten en wij hoorden iemand hard door de oprijlaan lo pen. Het was Larry. Toen hij boven op de trap was struikelde hij en moest de deurstijl vastgrijpen om zich staande te kunnen houden. Hij keek ons aan alsof hij ons nog nooit gezien had. „Wat is er aan de hand, Larry?", vroeg moeder. „Isabella", zei hij „ze is dood." Moeder stond stil. Ze zag heel bleek onder de poeder en de rouge die zij gewoonlijk gebruikt, maar haar stem klonk kalm: „Je moet je vergissen", zei zij, „ze zal flauw gevallen zijn. Geef hem een stoel, Judy, en Alma, breng wat cognac." Ze vroeg verder niets. Ze bleef bij Larry staan en wachtte totdat hij zijn cognac had opgedronken. Zelfs toen was ze kalm, alleen ging er een hui vering door haar gedrongen, kleine lichaam. Toen zei zij: „En vertel nu eens wat er ge beurd is, jongen." „Ze is dood. Dat is alles wat ik u kan vertellen." Hij schoot overeind en keek wild om zich heen. „Ik moet de politie bellen." „De politie?" „Ze is vermoord". Hij liep wagge lend naar de bibliotheek. Ik meende dat ik moeder al eens meer in actie gezien had. Die keer bijvoorbeeld dat de vechtkangoeroe, die ze eens voor een kinderpartijtje had laten optreden, zenuwachtig was geworden en de kinderen een voor een tegen de grond begon te slaan; ik herinner me dat ik een van de kinderen was. Voor ik een woord uit kon brengen had ze Alma al op dracht gegeven voor hem te zorgen. Toen rende ze de voordeur uit' op haar kousen en de oprijlaan af. Ze sleepte me bijna mee naar Larry's huis. Ik riep dat ze om haar bloed druk moest denken en samen gingen we het huis binnen. Het is een fijn huis. Moeders smaak wat de mensen betreft mag vrij algemeen zijn, maar van huizen en meubelen weet ze haar weetje, en afgezien van het feit dat Larry de voordeur open had laten staan zag het er rustig en ordelijk uit zo als altijd. Moeder keek rond en ging toen de trap op. dat wil zeggen, toen ze bijna boven was bleef ze plotseling staan. (Wordt vervolgd) DE TINTELS door Jack Dunkley m FLITS pl GORDON in het heelal - door Dan Barry llllIIBilllllllQlllllllllllllllllllllll ZE HEBBEN ZELFS WETTEN VOOR EL LENDE. ^HIIIIIHItlHIItlllllllllllllllllllllllllllltlllllllIllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllliltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUllllllllllllllllllllllilllllllltlllllllllllllllll^ 26. Tegelijk met Kappie en de mees ter had ook meneer Sprenkel ontdekt, dat er iets met het T.V.-beeld was ge beurd. Hij keek verrast naar de maat, die mopperend zijn baard uitwrong en dan weer naar diens beeld op het ont vang;, toestel. „Wel verbaasd..." murmelde hij. .De impulsen zijn plotseling veel sterker ge worden „Jaja.." zei de maat. „Ik voel me wel wat beter, dat is waar. Maar moest ik daarvoor met alle geweld helemaal drijfnat worden gegooid?" „Geen spoor van vaagheid heer!" vervolgde de ander „En uw gezicht is ook niet scheef meer, zoals daarnet, stuurman!" „Scheef?" vroeg de maat ontstemd „Ik geloof dat u een beetje overdrijft, meneer en..." „Stil..." onderbrak Sprenkel, „tw baard verdwijnt, geloof ik. Zou het dan.. Wacht eens, dat wil ik zeker ve ten!" En voordat de maat iets kon doen plensde de uitvinder de inhoud van een tweede emmer water over hem heen. Op hetzelfde ogenblik traden Kappie en de meester binnen. .Gefeliciteerd, meneer, een knap suc ces, deze uitzending!" riep de eerste. „En jij ook, maat... Dat was een dek- seis komiek nummertje." Van onze correspondent BRUSSEL Polyethyleen, polysty reen, kunstweefsels, vernissen en verve» zijn de industriële produkten waarvan de invoerrechten in de E.E.G. verhoogd zullen worden. Dit is het antwoord van de gemeenschap op de drastische verhogin gen van de Amerikaanse invoerrechten op tapijten en vensterglas. Vooral de Belgische industrie werd hierdoor ge troffen. De ministerraad van de E.E.G. die hierover een akkoord bereikte, zag er van af ook landbouwprodukten op hel lijstje te zetten. Aangezien de compen satie, die de V.S. voor de verhoging van de tarieven op vensterglas en tapijten heeft aangeboden voor België onvol doende is, zal het besluit onmiddellijk worden afgekondigd. De tariefvertio- gingen kunnen dan een maand na de Amerikaanse verhogingen in werking treden. De ministerraad moet echter nog be slissen hoe groot de verhogingen zullen zijn.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1962 | | pagina 2