jEN
Terugblik van een man die
gewend is vooruit te zien
TL
A'
Chefarine .4
mmumm
n
tal
KAPP1E EN DE WATERZUIL
Dinsdag 5 juni 1962
ZEEUWSCH DAGBLAD
Bag. 2
P. W. RUSSEL'S
Niet cadeau
Met Kleiboer
Hij verkocht ze
Op een kistje
Naar Philips zelf
Eerste ter wereld
4 krachtige middelen
tegen pijn en griep!
Dp nlaaties
E.E.G.: HOGERE
TARIEVEN VOOR
VER. STATEN
MSTERDAM Ik had van
hem gehoord, dat hij de
K.L.M. al kende toen er
nog geen passagiers waren,
toen het postvervoer 0,8 kilo
bedroeg en de vracht een klein
plekje in het toestel innam. Ik
had van hem gehoord, dat hij
de meest onwaarschijnlijke
dingen zelf heeft gedaan en dat
luchtvaartpionier Albert Ples-
man er geen been in zag tegen
hem te zeggen: „Als je niet
harder voort maakt krijg je op
je donder". Gistermiddag^ gaf
hij toe dat het zo was. Hij, de
heer A. van der Paauw de
Nederlandse en Belgische on
derscheidingen dooreen ge
vlochten in het knoopsgat nu
een van de directeuren van de
K.L.M. en veertig jaar bij dat
bedrijf.
In een boudoirachtige kamer van het
Amsterdamse Amstelhotel „Niet in
overeenstemming met de luchtvaart",
zoals een andere K.L.M.-er zei zat
hjj achter een tafel, de heer Van der
Paauw, die in Rheden werd geboren en
nu 63 jaar is. Geen gemakkelijke man,
dacht ik toen ik hem zat aan te kijken;
in de geest van twee-dingen-tegelijk-
kan-niet, zoals de heer Plesman me
eens zei. En niet veel later bleek dat
ik gelijk had.
„Directeur K.L.M. Nederland", dat
is nu de functie van de heer Van der
Paauw. Een hoge post dus in de boe
zem van de directie van een wereld-
bedrijf; een vooraanstaande positie,
zoals we dat noemen.
En dan blijkt telkens weer dat man
nen, die het tot deze hoogten brengen,
het niet cadeau krijgen. Want wanneer
nu iemand informeert „Wie is dat?"
en een ander zegt: „Dat is Van der
Paauw, directeur van de K.L.M.", dan
klinkt al snel een met meer of minder
ontzag-uitgespröken: '„Oh'V Mètar die
zelfde meneer Van der Paauw heeft
rondgereisd door Nederland met oor-
beschermers en .als .hij dat-niet had
gedaan, was hij nu niet de directeur
die hij is.
Hij kan dat zelf beter vertellen en ik
mag nu wel even aan de kant gaan.
staan en hem aan het woord laten.
„Ja, het is wel plezierig dat, wat an
deren in boeken moeten nakijken, ik
zelf beleefd heb", peinsde de heer Van
der Paauw en keek het raam uit. „Van
het begin af aan, nu veertig jaar gele
den dus, was mijn taak een commer
ciële. O ja, mijn eerste functie bij de
KJj.M. was Chef Afdeling Statistiek;
ik was overigens de enige op die hele
afdeling! Ik plakte witte, gele en groe
ne segmenten op zwarte cirkels; kijk,
hoe meer er van zo'n zwarte cirkel was
bedekt hoe meer plaatsen hadden we
aan passagiers verkocht of aan vracht
geboekt. Maar dan kwamen ze wel eens
kijken, mannen als generaal Snijders
en zo en dan vonden ze al dat zwart
helemaal niet mooi. En door de heer
Plesman werd je dan opgevoed in een
geest van; „Neen, dat is niet zo mooi
inderdaad, maar jongens dat gaan we
nu alïemaai eens even doen."
En zo ging hij in die tijd dat de
K.L.M. nog een baby was met Jac.
Kleiboer (zegt u maar „E 55" dan weet
u het weer) naar Barneveld om over
kuikens te praten. „We dachten: die
eendagskuikens die zijn nu precies bij
zonder geschikt om per vliegtuig te ver
voeren, maar wilde je iets bereiken dan
moest je er zelf op af."
•„Neem die oorbeschermers. Die had
den we omdat die eerste toestellen, de
F 2 en de F 3, zoveel lawaai maakten.
De passagiers kregen die oorbescher
mers dus op, maar we hadden bijna
geen passagiers en wel veel oorbescher
mers. Es kijken, 1923 schreven we toen.
Dan ga je maar naar de scheepswerven
met die oorbeschermers, zei Plesman en
dan verkoop je ze daar maar, want daar
hebben ze ook een hoop herrie. Ik ging
en verkocht ze".
Hij praat met een stem als de man
wiens naam hij zorgvuldig uitspreekt:
Albert Plesman. Hij vertelt nu het ver
haal en denkt misschien: „Hoe is het
mogelijk, dat ik vroeger met die oorbe
schermers op pad ging" en toch ergens
de trots het gedaan te hebben, het ge
woon onder handen genomen te heb
ben naast de man die Plesman heette.
Hii heeft, misschien zonder dat hij het
zelf weet, dingen overgenomen van
diezelfde Albert Plesman. Even die
kleine wrevelige trek rond de mond
hoeken wanneer iemand iets zegt dat
hem niet bevalt, maar dan onmiddel
lijk beheerst het antwoord, dat geen
twijfel over zijn mening openlaat. Zo
als: „Nu zetten we in Nederland 120
miljoen om; het is mijn vaste overtui
ging dat het over een paar jaar 150
miljoen is" Wie hem dat hoort zeg
gen weet haast zeker dat het over een
paar jaar 150 miljoen is.
Hij legde zich toe op de verkoop van
stoelen in vliegtuigen, passagiers boe
ken dus. „Rechtstreeks ging dat en via
agenten", verteLde de heer Van der
Paauw. „Maar die agenten, die passa
gebiljetten voor schepen en treinen
verkochten, hadden helemaal geen ver
trouwen in de luchtvaart. ..Daarom
moet je het zelf doen", zei Plesman
en zo kwam m 1920 het oudste lucht
vaartkantoor ter wer- op het kleine
Gartïftanplantsoen in Amsterdam, la
ter gevolgd door het kantoor in Rotter
dam. Vandaag de dag is de verkoop
voor het grootste deel in handen van
de agenten".
Vracht, natuurlijk, de K.L.M. is een
Hij heeft de wereldluchtvaart zien groeien van nul tot meer dan honderd
miljoen passagiers per jaarhij brackt Willem Mengelberg tot vliegen door
op een middag mevrouw Mengelberg voor de thee uit te nodigen op Schiphol
en haar toen op en neer door de lucht mee naar Rotterdam te nemenhij
zei gisteren een paar honderd keer „Dank u welwanneer vrienden en
relaties hem de hand kwamen geven en hem feliciteerden met zijn veertig
jarig jubileum. A. van der Paauw is zijn naam, een soldaat uit de Plesman-
compagnie.
van de oudste vrachtvervoerders door
de lucht en het was weer de heer
Plesman die daar de duw tegen gaf.
Hoe heb ik nooit geweten, tot gister
middag.
„Hij deed dat op zjjn eigen ma
nier", legde de heer Van der Paauw
me uit. „Bloemen, dacht hij, die kun
nen snel door de lucht worden ver
voerd en dan zön ze nog vers bij aan
komst. Aan de hand van Plesman ging
ik mee naar de veiling van Aalsmeer.
En hy vroeg daar niet of hü het be
stuur even kon spreken, weineen, mid
den tydens de veiling klapte hü in zyn
handen, ging op een kist staan en zei:
Nu moeten jullie eens even naar mij
luisteren; dat geklungel met dat ver
voer van jullie, doe het door de lucht
dan gaat het veel beter. Dan kwam
hü van zün kist af en zei tegen me:
Nou jü en dan moest ik uitvoerig
vertellen wat alle voordelen waren".
De mensen vertrouwd maken met
een vliegtuig en met vliegen wat
een opgave! Er zijn nu nog steeds
mensen van wie ik wel eens hoor:
„Voor geen ton krijg je mij in zo'n
ding". En dat is dan 1962. Maar 25 jaar
geleden was dat even anders. „De
moedigen" gingen de lucht in en de
heer Van der Paauw wilde bekende
Nederlanders laten vliegen. Hij stapte
naar Eindhoven, rechtstreeks op de
grote heer Philips af. „U als vooraan
staand Nederlander, zoudt u nu niet
eens een vooi"beeld willen geven.
De heer Philips wilde en boekte voor
Londen. Maar het weer was slecht en
de piloot durfde het Kanaal niet over.
In Oostende zette hij zijn toestel aan
de grond, de heer Philips reisde per
auto terug naar Eindhoven en zei:
„Voorlopig wordt er hier niet gevlo
gen". Nu vliegt de K.L.M. per jaar
voor kapitalen aan spullen van Philips
de wereld rond en honderden employ
ees van Philips stappen in de Neder
landse luchtlbussen.
(Ingezonden mededeling)
Een der middelen zorgt ervoor
dat de maag niet van streek raaktf.
Chefarine „4" bevat vier beroemde
geneesmiddelen, die te zamen nog
krachtiger werken. Ook zij, die een
gevoelige maag hebben, kunnen het
zonder bezwaar gebruiken, want
één der bestanddelen beschermt de
maag.
BEROEMDE GENEESMIDDELEN
IN ÉÉN TABLET
Glazen buisje 20 tabletten f 0.80
Handige stripverpakking 40 tabletten f 1.60
Voordelige flacon 100 tabletten f 3.00
Bij overstromingen in het gebied van
Poznan in Zuidwest-Polen zijn grote ge
bieden bouwland en honderden huizen
onder water komen te s-taan. Het water
van de rivier de Odra is tot 1,90 meter
boven het alarmpeil gestegen en er
worden in allerijl nooddijken aange
legd.
„Voetje voor voetje moest je de men
sen overtuigen", aldus de heer Van der
Paauw. „Maar men is gaan begrijpen
dat je aan de luchtvaart iets had, dat
het iets opleverde. Grote afstanden
rechtstreeks gevlogen, dat is de taal
van de luchtvaart vandaag. Kleine lijn
tjes naar Groningen of Vlissingen
hoe graag sommigen die ook zouden
zien zijn onmogelijk en niet renda
bel. Ik geloof wel in luchttaxi's voor
de toekomst, om de passagiers naar
Schiphol aan te voeren".
Bepaald niet alledaagse voorvallen,
ze zijn er met tientallen in dat leven
van de man die kan zeggen als eerste
ter wereld gisteren gerecipieerd te heb
ben om te gedenken het feit. dat hij
veertig jaar lang in een commerciële
functie bij één luchtvaartmaatschappij
werkte
Vóór de laatste oorlog is hij ook nog
hoofd geweest van de Fototechnische
afdeling („Dat is nu een bedrijf op zich
zelf, toen natuurlijk nog niet"). De
heer Plesman dacht dat er meer be
kendheid moest worden gegeven aan
de mogelijkheid om luchtfoto's te ma
ken.
„Hier heb je een heel album met
luchtfoto's van kerken", zei Plesman
tot de heer Van der Paauw. „Ga daar
nu mee naar de aartsbisschop in
Utrecht en zeg hem dat hij bij de Paus
een goede beurt kan maken met zo'n
album".
„Nou ja, er is natuurlijk niks van
terecht gekomen, want ik ben helemaal
niet tot de bisschop doorgedrongen: ik
kwam niet verder dan zijn secretaris",
lachte gistermiddag de heer Van der
Paauw.
Nog een hobby van de heer Albert
Plesman: overal, op telefooncellen en
badhokjes, winkeldeuren en gemeente
huisjes wilde hij plaatjes zien met de
tekst: „De zakenman reist, verzendt
en ontvangt per K.L.M."
„Wel, we hadden de plaatjes laten
maken en ik liet ze aan de heer Ples
man zien. Hij vond ze mooi en ik zei
hem dat ze nu ook wel bevestigd moes
ten worden. Dan stop je ze in je jaszak
en je doet het zelf, was zijn antwoord.
En toen ik de deur uitging riep de heer
Plesman: „Heb je schroefjes? Neen,
dan zijn er hier en alsjeblieft, ook een
schroevendraaier, dan kun je meteen
aan de gang." Ja. en de heer J. C. van
der Kloot nu een van .nijn opperste
bazen en directeur Verkoop, die ik
destijds nog eens heb mogen aannemen
met een slecht cijfer voor Duits liep
toen ook met die plaatjes in zijn zak"
De K.L.M. vijf en dertig, veertig jaar
geleden. De sfeer van een beginnende
voetbalvereniging, met aanvoerder
Plesman aan de kant die steeds maar
riep: Trap 'm erin!
Mensen die moesten werken onder
een moeilijke baas die Plesman heette,
maar die gaandeweg steeds meer ont
zag kregen voor de man voor wie „Kan
niet" niet bestond. Dezelfde Albert
Plesman die, nadat hij me eens een
lang onderhoud in zyn werkkamer had
toegestaan, drie jaar lang overal waar
hij me zag onmiddellijk naar me toe
kwam en zei: „Leer je al een beetje
schrijven?"
Van die Plesman heeft meen ik
de heer Van der Paauw ook veel over
genomen. „Kan niet" is ook bjj hem
een uitdrukking die In de ijskast ligt.
„Zelf doen" Is ook zijn hele leven dé
manier geweest om iets een start te ge
ven.
Gistermiddag kwamen een paar hon
derd mensen uit het hele land hem een
hand geven. Vanwege die veertig jaar.
Voordat dit gebeurde heeft hy even
willen terugblikken naar de tijd toen
hij aan de wieg van de Nederlandse
luchtvaart stond en meehielp de baby
te leren lopen.
Dat gebeurde pas na enige aandrang,
dat terugblikken.
Want mensen als de heer Van der
Paauw zijn gewend vooruit te kijken.
Larry had zijn hoed niet kunnen
vind°n en kwam mopperend terug.
„Fijne mensen heeft u hier ge
had"', zA hij. „Iemand heeft mijn
nieuwe hoed geruild voor dat ding
daar op de grond."
Alma zag er ongelukkig uit.
„Het spijt mij", zei zij, „ik ge
loof dat het mijn schuld is. Ik vond
deze in een hoekje van de hal op de
grond en heb hem naar de herenka
mer laten brengen. Toen was hij na
tuurlijk nog niet nat-."
Larry nam het nogal ernstig op.
„U bent me een hoed schuldig",
zei hij tegen moeder. „Ik zal deze
mee naar huis nemen om u eraan te
herinneren, en om Isabella te laten
zien wat zij heeft gemist."
Moeder geeuwde.
„Ze heeft in elk geval een goed
diner gemist", zei zij.
Ze was weer wat uitgerust. Ze
stak haar voeten uit en bekeek ze.
Ze zagen er tamelijk gezwollen uit.
Larry zag het en vooroverbuigend
gaf hij een klopje op haar schouder.
„Vergeet het maar", zei hij. „Ga
naar bed en probeer wat te slapen."
Ik ging gelijk met hem naar bui
ten. De oprijlaan was nu leeg en de
vroege herfstlucht deed kil aan. Het
was donker. Het enige licht kwam
van de open deur achter ons. Ik
herinner me dat ik tegen een pilaar
geleund stond en dat Larry zijn arm
om mijn schouders gelegd had.
„Het viel niet mee, hè", zei hij.
„Het was vreselijk."
„Kwam Don niet"
„Nee, hij is precies eender als
Isabella. Hij houdt niet van onze
feestjes."
Ik vond het niet nodig hem te ver
tellen dat ik zelf Donald Scott opge
beld had om hem uit te nodigen en
ik vond het evenmin nodig hem te
vertellen dat die avond volmaakt
waardeloos voor mij was geweest
omdat Don had geweigerd. Beleefd
natuurlijk. Don is altijd beleefd. Bo
vendien, het interesseerde Larry
toch niet. Hij stond naar zijn huis te
kijken dat niet ver van de ingang
aan het begin van het gazon stond.
„Jij en Isabella gaan toch tamelijk
goed met elkaar om ,Judy?"
„Ik mag haar wel. Ik weet niet
hoe zij over mij denkt. Ze uit zich
niet zo gemakkelijk."
„Maar jullie gaan toch gewoon
met elkaar om?"
„O, ja. Dat wel. Maar ik geloof
dat ze Alma liever mag."
Dat scheen hem te verbazen. Hij
haalde zijn sigaretten uit zijTzak en
presenteerde mij er een.
„Heb je gemerkt dat ze de laatste
tijd veranderd is?", vroeg hij. „Ik
dacht dat ze er wat vermoeid uit
zag. Ze zegt er niets over, je weet
hoe de Lelands zijn. Die praten niet
MARV ROBERTS RIN6MART
over zichzelf. Maar er is toch iets
aan de hand."
„Ze is magerder, heb ik gemerkt.
Ik ben al net als moeder, ik heb me
al afgevraagd of ze misschien in
verwachting is."
Hij schudde zijn hoofd.
„Dat is het niet", zei hij. „Ik zou
willen dat ze het me zou zeggen als
er iets is wat haar hindert."
Hij liep de oprijlaan af en ik ging
naar binnen. Patrick, de butler,
bracht jiust verslag uit van zijn be
vindingen toen ik terugkwam. Hij
zag er oud, vermoeid en teleurge
steld uit. Hij zei dat er een gat was
gebrand in het Aubusson-karpet in
de blauwe kamer, en iemand had een
cocktail in de piano leeggegooid. Ge
lukkig was hij zonder al te veel
moeite van de dronken kelner af kun
nen komen. Ik veronderstelde dat hij
bedoelde, dat hij niet zo gelukkig
was geweest waar het sommige gas
ten betreft.
Evenais Alma leek hij uitgeput.
Nou ja, hij was dan ook al dertig
jaar bij moeder en ook al in de ze
ventig, maar zijn waardigheid was
onvergelijkelijk. Hij bekeek de ra
vage in de grote zaal met dezelfde
blik als waarmee Williams, de tuin
man, had gekeken naar zijn gazons
na de circusvoorstelling en hij zei
ook bijna hetzelfde.
„Nu ja, mevrouw, met ook zoveel
mensen
Williams had dieren gezegd.
Ik zat op een punt van de vijver.
Iemand had op de zoom van mijn
witte japon getrapt, die was afge
scheurd. Maar daar gaf ik niet om.
Waarom nok? Ik keek naar moeder
Ze was moe, maar ze leek iets be-
rustender dan anders. Toen Patrick
weg was, zei zij:
„Ik moet je iets vertellen, Judy.
En jou ook, Alma. Ik hoop dat jul
lie ermee akkoord gaan. Ik denk
haast van wel. De kwestie is
Ze heeft die zin nooit afgemaakt.
Patrick had de voordeur opengelaten
om de hal te luchten en wij hoorden
iemand hard door de oprijlaan lo
pen. Het was Larry. Toen hij boven
op de trap was struikelde hij en
moest de deurstijl vastgrijpen om
zich staande te kunnen houden. Hij
keek ons aan alsof hij ons nog nooit
gezien had.
„Wat is er aan de hand, Larry?",
vroeg moeder.
„Isabella", zei hij „ze is dood."
Moeder stond stil. Ze zag heel
bleek onder de poeder en de rouge
die zij gewoonlijk gebruikt, maar
haar stem klonk kalm:
„Je moet je vergissen", zei zij,
„ze zal flauw gevallen zijn. Geef
hem een stoel, Judy, en Alma,
breng wat cognac."
Ze vroeg verder niets. Ze bleef bij
Larry staan en wachtte totdat hij zijn
cognac had opgedronken. Zelfs toen
was ze kalm, alleen ging er een hui
vering door haar gedrongen, kleine
lichaam. Toen zei zij:
„En vertel nu eens wat er ge
beurd is, jongen."
„Ze is dood. Dat is alles wat ik u
kan vertellen." Hij schoot overeind
en keek wild om zich heen. „Ik moet
de politie bellen."
„De politie?"
„Ze is vermoord". Hij liep wagge
lend naar de bibliotheek.
Ik meende dat ik moeder al eens
meer in actie gezien had. Die keer
bijvoorbeeld dat de vechtkangoeroe,
die ze eens voor een kinderpartijtje
had laten optreden, zenuwachtig was
geworden en de kinderen een voor
een tegen de grond begon te slaan;
ik herinner me dat ik een van de
kinderen was. Voor ik een woord uit
kon brengen had ze Alma al op
dracht gegeven voor hem te zorgen.
Toen rende ze de voordeur uit' op
haar kousen en de oprijlaan af. Ze
sleepte me bijna mee naar Larry's
huis. Ik riep dat ze om haar bloed
druk moest denken en samen gingen
we het huis binnen.
Het is een fijn huis. Moeders
smaak wat de mensen betreft mag
vrij algemeen zijn, maar van huizen
en meubelen weet ze haar weetje,
en afgezien van het feit dat Larry
de voordeur open had laten staan
zag het er rustig en ordelijk uit zo
als altijd. Moeder keek rond en ging
toen de trap op. dat wil zeggen,
toen ze bijna boven was bleef ze
plotseling staan.
(Wordt vervolgd)
DE
TINTELS
door
Jack
Dunkley
m
FLITS
pl
GORDON
in het
heelal
-
door
Dan Barry
llllIIBilllllllQlllllllllllllllllllllll
ZE HEBBEN ZELFS
WETTEN VOOR EL
LENDE.
^HIIIIIHItlHIItlllllllllllllllllllllllllllltlllllllIllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllliltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUllllllllllllllllllllllilllllllltlllllllllllllllll^
26. Tegelijk met Kappie en de mees
ter had ook meneer Sprenkel ontdekt,
dat er iets met het T.V.-beeld was ge
beurd. Hij keek verrast naar de maat,
die mopperend zijn baard uitwrong en
dan weer naar diens beeld op het ont
vang;, toestel.
„Wel verbaasd..." murmelde hij. .De
impulsen zijn plotseling veel sterker ge
worden
„Jaja.." zei de maat. „Ik voel me
wel wat beter, dat is waar. Maar moest
ik daarvoor met alle geweld helemaal
drijfnat worden gegooid?"
„Geen spoor van vaagheid heer!"
vervolgde de ander „En uw gezicht is
ook niet scheef meer, zoals daarnet,
stuurman!"
„Scheef?" vroeg de maat ontstemd
„Ik geloof dat u een beetje overdrijft,
meneer en..."
„Stil..." onderbrak Sprenkel, „tw
baard verdwijnt, geloof ik. Zou het
dan.. Wacht eens, dat wil ik zeker ve
ten!"
En voordat de maat iets kon doen
plensde de uitvinder de inhoud van een
tweede emmer water over hem heen.
Op hetzelfde ogenblik traden Kappie
en de meester binnen.
.Gefeliciteerd, meneer, een knap suc
ces, deze uitzending!" riep de eerste.
„En jij ook, maat... Dat was een dek-
seis komiek nummertje."
Van onze correspondent
BRUSSEL Polyethyleen, polysty
reen, kunstweefsels, vernissen en verve»
zijn de industriële produkten waarvan
de invoerrechten in de E.E.G. verhoogd
zullen worden. Dit is het antwoord van de
gemeenschap op de drastische verhogin
gen van de Amerikaanse invoerrechten
op tapijten en vensterglas. Vooral de
Belgische industrie werd hierdoor ge
troffen.
De ministerraad van de E.E.G. die
hierover een akkoord bereikte, zag er
van af ook landbouwprodukten op hel
lijstje te zetten. Aangezien de compen
satie, die de V.S. voor de verhoging van
de tarieven op vensterglas en tapijten
heeft aangeboden voor België onvol
doende is, zal het besluit onmiddellijk
worden afgekondigd. De tariefvertio-
gingen kunnen dan een maand na de
Amerikaanse verhogingen in werking
treden.
De ministerraad moet echter nog be
slissen hoe groot de verhogingen zullen
zijn.