D'
Koop geen
kat in de zak
Onder de iak schuilt
WRAK
WW
KAPPIE EN DE WATERZUIL 1
SWANTEX
"Jeïtlmka
Kostbaar
Onderstel
Schroot
Maandag 4 juni 1962
Pag- 2
ZEEUWSCH DAGBLAD
NIEUW-ZEELAND WIL
MINDER EMIGRATIE
Brengt eerste sportshirt met 70% Terlenka -
dus 70 méér plezier en gemak bij het dra
gen en wassen!
Geklungel
Vrij jong
DE
TINTELS
Jack
Dunkley
FLITS
GORDON
in het
heelal
Dan Barry
1
ïffN /*\AH ,1
ÈF.H
vrouw nu
l; gen kus?j
(c) opera mundl KFS
Van een onzer verslaggevers
E ruime parkeerplaats bij de nieuwe
grenspost die bij Elten staat aan het
einde van het Hazenpad, heeft soms
bedrieglijk veel weg van een auto
kerkhof. Dat is het werk van de autohande
laars die hun in Duitsland opgekochte wrak
ken bij voorkeur invoeren via deze post aan
de weg van het Ruhrgebied naar Midden-Ne
derland. Hen betichten van de invoer van lou
ter wrakken zou hun te kort doen: ook hoog
bejaarde, afgejakkerde autootjes zijn van hun
gading. Er is zelfs een enkeling die weliswaar
flink gebruikte, maar toch nog in redelijke
staat verkerende auto's en gros opkoopt tegen
dusdanig lage prijzen dat hij er ondanks de 45
procent van de geschatte
waarde die hij aan de grens
moet betalen, toch nog winst
op kan maken.
De invoer van wrakken en
(flink) gebruikte auto's tiert welig.
De meeste wagens komen uit Duits
land. Volgens cijfers van het Bu
reau voor statistiek kwamen er vo
rig jaar 8756 „niet nieuwe" auto's
de oostergrens over. Alleen de
nieuwe post bij Elten klaart er op
het ogenblik al 1100 per maand
in, meest Mercedessen, Opeis
en Volkswagens.
verkopen, maar op enkele oude beest
jes na van een paar honderd mark
per stuk lukt dat nooit. „Die Hollander'
kaufen nur Schrot", verzuchten de
garagehouders in het Ruhrgebied.
Zij begrijpen dat niet zo erg. „De
zaken gaan toch goed in Nederland?
De Hollanders kunnen toch best goe
de auto's betalen?" Een enkele weet
er meer van. Hij heeft gehoord dat dg
handelaars 45 procent van de geschat
te waarde van de in te voeren auto
aan de grens moeten betalen en hij
begrijpt dat de naar Nederlandse
maatstaven goedkope gebruikte Duit-
De arbeidslonen liggen hoog in
West-Duitsland. Een auto die
een aanrijding heeft gehad op
knappen kost veel geld. Daarbij
komt dat iedere Duitse auto die
bij een aanrijding betrokken
raakt, een vvrij kostbare en om
slachtige keuring moet onder
gaan voor hij de weg weer op
mag, als hij goedgekeurd wordt ten
minste. Die keuring moet na twee
jaar worden herhaald. De eigenaar
draait beide keren voor de kosten op.
De hoge arbeidslonen en de lastige
keuringen zijn er de oorzaak van dat
eigenaars en verzekeringsmaatschap
pijen het vaak al gauw eens worden
over een total-Iossverklaring voor een
flink beschadigde wagen en dan af
zien van reparatie. Deze kreukelaars
zijn geliefkoosde objecten voor Ne
derlandse autohandelaars. Deze. zijn
zo kien op de wrakken dat de garage
houders in het Ruhrgebied er niet
eens meer aan denken de wagens die
total l'oës verklaard zijn, iüderdaad
aan een sloper te verkopen. Zij zetten
de wrakken naast hun bedrijf aan de
straat. „Die is voor de Hollanders"
heet het dan, en dat komt keer op
keer prompt uit.
se auto's door die 45 procent in Ne
derland toch te duur gaan worden,
zeker als de handelaar er nog aan
moet verdienen ook.
De Duitse garagehouders zouden
geen goede kooplieden zijn als zij niet
zouden proberen om de Nederlandse
handelaars ook hele inruilwagens te
Dat zulks inderdaad diens streven
is, valt hem niet kwalijk te nemen.
Vandaar dat hij zwaar beschadigde
auto's opkoopt in Duitsland. De waar
de daarvan is moeilijk vast te stellen,
de 45 procent dus ook. En in Neder
land is een kreukelaar voordeliger op
te knappen dan in .Duitsland, ..voqral
als men niet al te veel aandacht be
steedt aan het onderstel. Waarom zou
men ook? Een auto wordt immers bij
na steeds gekocht op het uiterlijk? En
wat doet het er toe of de koper met
een ondeugdelijke, gevaarlijke auto
de weg op gaat?
Zoals gezegd, de invoer van wrak
ken floreert nogal. Het gaat de hande
laars duidelijk goed. Er zijn er die ge
zellig met vrouw of vriendin in een
flinke automobiel met een aanhanger-
tje Duitsland in trekken. Na een paar
dagen genoeglijk bier drinken en lek
ker eten scharrelen zij dan wel een
1
Op de avond dat het gebeurde gaf
moeder een party voor de burge
meester. I'k had geen idee waarom
ze een party ter ere van de burge
meester gaf. Voor zover ik wist had
ze de man zelfs nog nooit gezien.
Maar ik wist meer dan iemand an
ders die avond. Het was, wat je zou
kunnen noemen, haar laatste poging
hem gunstig te stemmen. Hoewel nie
mand het nog wist had zij het bui
ten aangeboden aan het gouverne
ment als herstellingsoord en na zes
maanden was het aangenomen.
Zo is moeder nu eenmaal en mijn
broer Larry en ik laten het zo maar.
Zij heeft nu eenmaal haar eigen
ideeën als het erom gaat zichzelf te
vermaken. Ik herinner me dat ze
eens voor een liefdadigheidsvoorstel
ling een gedeelte van een circus af
huurde en dat het drie jaar heeft
geduurd voordat de gazons weer in
hun oude staat waren teruggebracht.
Ik moet toegeven dat de afscheids-
party wel helemaal in stijl was. Wij
konden tweehonderd mensen een zit
plaats geven en toen een bereden
politieagent in de oprijlaan kwam en
de burgemeester kwam aanrijden
met een rumoerig escorte van mo
toragenten, stond er een hele batte
rij fotografen buiten de hekken. Ze
mochten niet binnen en uit de verte
leek het op een zomeronweer, alleen
maar bliksem en geen donder.
Daar draaide het eigenlijk om. Er
was niemand op het terrein, van wie
men niet wist, wie hij was, en Al
ma Spencer, moeders vriendin, ge
zelschapsdame, secretaresse, Cer-
berus, streepte de gasten op haar lijs
ten aan als zij het huis binnentra
den. Het leek of de burgemeester be
dreigd was met moord of zoiets en
dat hij nu zijn best deed dit te voor
komen. Vandaar ook een politieman
bij alle deuren, uitgezonderd de voor
deur, en de agent te paard hield
daar een oogje op.
Niet dat de burgemeester ver
moord werd. Hij leeft nog en zit
nog steeds op zijn bureau. Maar ik
wil maar even duidelijk maken dat
het huis die avond een fort gelijk
was.
De party was afgelopen en ieder
een was naar huis gegaan. Ik had
het van het begin tot het eind mee
gemaakt. Larry had zich nogal ver
veeld en alleen moeder scheen zich
zelf gebleven te zijn. Ik zie haar nog
staan in het rommelige huis nadat
het sirenegeloei was weggestorven
en de laatste gast was verdwenen.
Het was een zoele oktobernacht en
zij stond in de marmeren rotonde,
zoals de architect in een speelse bui
onze hal genoemd had. Iemand was
op het idee gekomen met een hoed
de .goudvissen uit het bassin rond de
fontein te scheppen en ze in een
champagnekoeler te doen. Ik herin
ner me dat ik ze gered heb. Ze
waren wat verdoofd door het smel
tende ijs, maar nog in leven.
Moeder had haar pumps uitge
daan, waardoor ze weer was terug
gevallen tot haar normale 1,52 m en
ze had haar diamanten snoer afge
daan, wat haar al tien jaar te nauw
was en hield het in haar hand.
„Ik geloof dat het allemaal tame
lijk goed gegaan is", zei zij berus
tend. Alma stond-naast haar. Zij
had zoals gewoonlijk een bloknoot
in de hand en zag er uitgeput uit.
Hier en daar waren lieden van een
verhuurbedrijf bezig de extra stoe
ien en tafeltjes op te vouwen. Zij
schrok bij iedere klap. Larry was in
de herenkamer op zoek naar zijn
hoed.
„Er is het een en ander gebro
ken", zei Alma. „Die dronken kel
ner liet een blad cocktails vallen,
maar het zilver is er allemaal nog."
„Wat had je dan verwacht, in
's hemelsnaam?" vroeg moeder
scherp, „Ik nodig geen mensen uit
die lepels stelen."
Altna trok haar wenkbrauwen op.
Zij had heel mooie wenkbrauwen. En
ik herinner me dat ik lachte. Het
werd er allemaal niet beter op toen
Larry uit de herenkamer kwam. Hij
had zijn hoed niet kunnen vinden en
zag opeens die bij de fontein.
„Wel alle donders", zei hij. „Als
dat de mine is
Het was heïn echter niet. Hij raap
te hem op en bekeek hem. Hij zag er
verschrikkelijk uit. Het was al een
lelijke hoed geweest voor hij nat
was geworden. Er zat geen band in
en hij rook nu naar vis. Larry simeet
hem met walging van zich af. Maar
moeder had geen belangstelling voor
hoeden op dat moment.
„Waar was Isabella vanavond
Larry?", vroeg zij.
Larry grinnikte.
„U weet dat ze nooit op uw feest
jes komt. moeder."
„Ik heb een hekel aan dat woord",
zei zij verontwaardigd.
Maar ze is nooit echt boos op Lar
ry. Hij is slank en ziet er charmant
uit. Zeker als hij avondkleding aan
heeft.
Hij kwam naar haar toe en kuste
haar. „Neem mij niet kwalijk", zei
hij. „Ze voelde zich niet goed. Dat
heb ik Alma al een paar keer ver
teld. Isabella heeft zich de afgelopen
twee weken -steeds wat minder pret
tig gevoeld."
Moeder keek hem hoopvol aan.
Zij heeft altijd gemeend dat zij het
leuk zou vinden een kleinkind op
haar knie te hebben maar ik geloof
persoonlijk dat ze het dodelijk ver
velend zoiu vinden. Larry zag die
blik niet. Hij ging weer terug om
zijn hoed te zoeken en moeder ging
zitten. In het huis was het nu wat
rustiger geworden. Omdat het zo
ongeveer de grootte heeft van het
Witte Huis in Washington wil dat
heel wat zeggen. Ik zat naar de
goudvissen te kijken. Ze begonnen al
weer wat levendiger te worden.
„Ik denk toch wel dat Isabella ge
probeerd heeft nog te komen", zei
moeder wat klagelijk, „na alles wat
ik voor haar en Larry gedaan heb."
Natuurlijk was het helemaal niet
nodig geweest dat zij iets voor hen
beiden gedaan had. Isabella heeft
aardig wat geld van zichzelf en Lar
ry ook. Ik heb altijd gemeend dat
de enige reden, waarom zij een huis
voor hen liet bouwen op het terrein
van ons buiten, was, dat zij Larry bij
zich kon houden. Maar ze had het
huis laten bouwen en daar ging het
om. Niet dat ze jaloers was op Isa
bella. Diep in haar hart was ze
trots op haar. En niet alleen omdat
ze er leuk uit zag. Isabella was een
Leiand en een Leiand zijn betekende
iets.
Het betekende te behoren tot de
conservatieve groep in het stadje,
de mensen die stijlvol maar rustig
in hun, achter geboomte verscholen,
rood-stenen huizen leefden, elkaar
uitnodigingen stuurden voor goede
en overvloedige diners, en zeker
in de oorlog rondreden in hoge
oude limousines.
Niet dat moeder niet van goede
afkomst was. Zeker, maar ons geld
was in de handel verdiend en voor
de Lelands was handel taboe. Zelfs
uit Strathmore House, dat stond aan
de rand van de stad, daar waar eens
het dorpje was geweest waar mijn
grootvader was geboren, was de
geur van de grutten van heel vroeger
nog niet weggetrokken. Hoe dan
ook, moeder ging liever dood dan
conservatief te zijn.
(Wordt vervolgd)
(Ingezonden mededeling)
(Ingezonden mededeling)
^lllllliailllllllilllllllllllliMlllllillllllllllllllllllllllIlllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllMlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUlllltlIlllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllltg
Eigen nieuwsdienst
SCHIPHOL „Wij zouden het op
prijs stellen indien de stroom van Ne
derlanders naar Nieuw-Zeeland wordt
afgeremd. Niettemin' willen wij het
contact graag blijven onderhouden en
de immigratie van Nederlanders op
kleine schaal voortzetten." Dat zei de
minister van arbeid, mijnbouw en im
migratie van Nieuw-Zeeland T. P.
Shand zaterdag bi.i ziin vertrek van
Schiphol. Hij vertrok naar Parijs na
een bezoek van vier dagen aan ons
land.
Met minister Veldkamp heeft hij
enige verandering gebracht in het
emigratieverdrag tussen Nederland en
Nieuw-Zeeland. Door het tekort op
de arbeidsmarkt in ons land en het
grote overschot aan arbeidskrachten
in Nieuw-Zeeland zal de emigratie tot
een minimum worden beperkt.
EL-MIOR
houdt uw zenuwen in bedwang
25. Okki had succes met zijn emmer
water; de maat slaakte een zwakke
kreet en keek verwilderd rond. Maar
er gebeurde nog meer. In het kamertje
ernaast veerden Kappie en de meester
tegelijkertijd van hun stoelen op.
„Donder en bliksem. Zie je dat?"
riep Kappie verrast. „Daar heb je Tjeerd
weer! En zo duidelijk,of hij hier vlak
voor ons stond!"
„Krimineel..!" zei de meester. „Die
Sprenkel is toch niet zo'n oester op
technisch gebied als ik dacht! Maar
Tjeerds nummer vind ik maar zozo, als
ik het zeggen mag. Waarom moet die
arme maat nou worden natgegooid..
Slechts I07X kilometer heeft de koper van deze nog maar drie weken oude
Taunus 17M plezier van zijn auto gehad. Toen kwam de botsing die van
de kostelijke nieuwe wagen een wrak maakte. De chauffeur ligt nog in het
ziekenhuis. Hij zal de oude wel worden. Zijn auto wordt nooit meer de
oude, hoewel hij straks gladgestreken wel als „occasion, bijna niet
bereden, wegens omstandigheden" tegen een forse prijs in handen van
een argeloze Nederlander zal overgaan.
geschikt handelsobject op en gaan
weer terug. De onkosten halen zij er
zeker uit; meestal wel een stevige
winst ook.
Andere handelaars zetten de zaak
grootscheepser op. Zij trekken in het
begin van de week de grens over met
een vrachtwagen en een .aanhanger
op die vrachtwagen. Tegen het einde
van de week komen zij dan terug
met een wrak op de wagen en eentje
op de aanhanger. Vaak voert de maat
met wie zij er op uit trokken nog
een derde, net rijdbare wagen mee.
de lettercombinatie van deel I is een
van de vier beruchte groepen, dan
moet de verkoper maar kunnen uit
leggen en aantonen hoe en in welke
toestand de aangeboden wagen de
grens is overgekomen. Bevredigt 3e
uitleg niet voor honderd procent dan
is het zaak om de aangeboden auto
bijzonder goed en deskundig te laten
keuren.
Eén handelaar is er die dit alles
maar geklungel vindt. Hij trekt Duits
land in met een grote dubbeldeks op
legger, zo een waar de importeurs, hun
nieuwe auto's op aanvoeren. Daar
kan hij acht flinke auto's op bergen.
Hij is de knaap die bij voorkeur en
gros inkoopt, van rijscholen, van han
delsmaatschappijen, en dergelijke.
Er is een andere verdeling van han
delaars mogelijk: zij die de wrakken
zelf opknappen en verkopen en zij die
de wrakken aan plaatwerkers leveren.
Die zorgen dan voor het uitdeuken en
spuiten en de verkoop. In beide geval
len doen de laatste verkopers zich
graag als .particulieren voor.
Het is niet meer dan billijk om er
op te wijzen dat het aantal ongeluk
ken dat wordt veroorzaakt door tech
nische gebreken slechts gering is, niet
meer dan een paar procent van het
totaal aantal ongelukken. Het gaat
dus eigenlijk niet aan om maar te
blijven hameren op de onveiligheid
voor het verkeer die de wrakkenhan-
del met zich zou brengen. Evengoed
is het geen prettige gedachte dat de
Duitsers de auto's die zij te rot voor
hun eigen wegen vinden lozen in het
Nederlandse wagenpark.
Reëel is het om te zeggen dat de
mensen die zich een opgelapt wrak
laten aansmeren, een kat in de zak
kopen. Hun eventuele aankoop is im
mers, doordat hij een flinke klap heeft
opgelopen, minder waard dan een ga
ve auto. En dat is waar zij voor
moeten betalen. Willen zij hun aan
koop later eens inruilen tegen een an
dere wagen, dan blijkt echter dat hun
auto door de autoverkoper meteen
wordt herkend als ingevoerd wrak en
als zodanig wordt getaxeerd.
De verkoper begint al met alle
auto's te wantrouwen met een letter
combinatie BX, DD, EX of GK op
het nummerbord. Dat zijn namelijk
de combinaties die zijn en worden
uitgereikt aan wagens die niet nieuw
en in series worden geïmporteerd.
Er zijn dus ook enige meestal
zeer exclusieve wagens onder die
wel nieuw het land inkwamen, maar
per stuk. Het kentekenbewijs kan dat
bewijzen. In dat geval staat er ach
ter „Bijzonderheden" niets. Als daar
een bouwjaar achter staat opgege
ven, staat vast dat de wagen ge
bruikt was toen hij de grens over
kwam.
Dat kan een wrak zijn. Zulks hoeft
echter niet. Het kan ook een auto
zijn van een buitenlander die een tijd
in Nederland heeft rondgereden met
een GN-nummer en zijn auto nu, ge
bruikt en dus goedkoper, invoert en
verkoopt. Nederlandse verlofgangers
en mensen van ambassades doen het
zelfde. Als zulks het geval is geweest,
kan de verkoper dat meestal wel aan
tonen. Meestal zullen deze wagens
ook vrij jong zijn.
Het kentekenbewijs bevat overigens
nog een aanwijzing, al staat die dan
niet meteen in verband met de wrak-
kenhandel. Deel I van het bewijs be
vat de gegevens van de auto, deel
II van de eigenaar. Zijn de data op
de twee delen gelijk, dan is de man
op wiens naam deel II staat kenne
lijk de eerste eigenaar. Is dat niet het
geval dan kan hij de tweede eigenaar
zijn, maar ook wel de tiende.
Als deel II op naam staat van de
man die de auto te koop aanbiedt en
t-O, visspullen m oRoe
MORGEN VROEG.
i I Op PAOi
Dearijp er niets vari moeder. Tóen iX wakker weird.was 22. weg
Eerst oaent ik ,dat zij misscrüen. naar Dlnnea was gegaan, .maar toen.
ik. 'ut de. kamer keek
dat is toch helemaal niet om te lachen?"
„Het voornaamste is, dat het experi
ment is geslaagd", zei Kappie handen
wrijvend. „Nu zijn we er des te eerder
vanaf. Het beviel me ja niks, om met
deze rare schuit op sleep in volle
zee voor anker te gaan. Kom. Siep. dan
gaan we die uitvinder eens hartelijk fe
liciteren
IK GA MAAR VRO&C» OhtDBRC©
WOLv SCHAT" FRED EN IK
GAAN MORGjEN WE&LVR066
w£4 jr
HOOR 6S HI6RVVRIG.NO>
HOE. LAAT PRECIES KOMT
„FRGÏ> JOU HALEN
mvRouw? o S\
flits! zei jc
.werkelijk.
EEN VROUW?/, I
zeker.
TtNA.eeN
lieve aan-i
LtrekkeuoksI
vrouw jx