D' Koop geen kat in de zak Onder de iak schuilt WRAK WW KAPPIE EN DE WATERZUIL 1 SWANTEX "Jeïtlmka Kostbaar Onderstel Schroot Maandag 4 juni 1962 Pag- 2 ZEEUWSCH DAGBLAD NIEUW-ZEELAND WIL MINDER EMIGRATIE Brengt eerste sportshirt met 70% Terlenka - dus 70 méér plezier en gemak bij het dra gen en wassen! Geklungel Vrij jong DE TINTELS Jack Dunkley FLITS GORDON in het heelal Dan Barry 1 ïffN /*\AH ,1 ÈF.H vrouw nu l; gen kus?j (c) opera mundl KFS Van een onzer verslaggevers E ruime parkeerplaats bij de nieuwe grenspost die bij Elten staat aan het einde van het Hazenpad, heeft soms bedrieglijk veel weg van een auto kerkhof. Dat is het werk van de autohande laars die hun in Duitsland opgekochte wrak ken bij voorkeur invoeren via deze post aan de weg van het Ruhrgebied naar Midden-Ne derland. Hen betichten van de invoer van lou ter wrakken zou hun te kort doen: ook hoog bejaarde, afgejakkerde autootjes zijn van hun gading. Er is zelfs een enkeling die weliswaar flink gebruikte, maar toch nog in redelijke staat verkerende auto's en gros opkoopt tegen dusdanig lage prijzen dat hij er ondanks de 45 procent van de geschatte waarde die hij aan de grens moet betalen, toch nog winst op kan maken. De invoer van wrakken en (flink) gebruikte auto's tiert welig. De meeste wagens komen uit Duits land. Volgens cijfers van het Bu reau voor statistiek kwamen er vo rig jaar 8756 „niet nieuwe" auto's de oostergrens over. Alleen de nieuwe post bij Elten klaart er op het ogenblik al 1100 per maand in, meest Mercedessen, Opeis en Volkswagens. verkopen, maar op enkele oude beest jes na van een paar honderd mark per stuk lukt dat nooit. „Die Hollander' kaufen nur Schrot", verzuchten de garagehouders in het Ruhrgebied. Zij begrijpen dat niet zo erg. „De zaken gaan toch goed in Nederland? De Hollanders kunnen toch best goe de auto's betalen?" Een enkele weet er meer van. Hij heeft gehoord dat dg handelaars 45 procent van de geschat te waarde van de in te voeren auto aan de grens moeten betalen en hij begrijpt dat de naar Nederlandse maatstaven goedkope gebruikte Duit- De arbeidslonen liggen hoog in West-Duitsland. Een auto die een aanrijding heeft gehad op knappen kost veel geld. Daarbij komt dat iedere Duitse auto die bij een aanrijding betrokken raakt, een vvrij kostbare en om slachtige keuring moet onder gaan voor hij de weg weer op mag, als hij goedgekeurd wordt ten minste. Die keuring moet na twee jaar worden herhaald. De eigenaar draait beide keren voor de kosten op. De hoge arbeidslonen en de lastige keuringen zijn er de oorzaak van dat eigenaars en verzekeringsmaatschap pijen het vaak al gauw eens worden over een total-Iossverklaring voor een flink beschadigde wagen en dan af zien van reparatie. Deze kreukelaars zijn geliefkoosde objecten voor Ne derlandse autohandelaars. Deze. zijn zo kien op de wrakken dat de garage houders in het Ruhrgebied er niet eens meer aan denken de wagens die total l'oës verklaard zijn, iüderdaad aan een sloper te verkopen. Zij zetten de wrakken naast hun bedrijf aan de straat. „Die is voor de Hollanders" heet het dan, en dat komt keer op keer prompt uit. se auto's door die 45 procent in Ne derland toch te duur gaan worden, zeker als de handelaar er nog aan moet verdienen ook. De Duitse garagehouders zouden geen goede kooplieden zijn als zij niet zouden proberen om de Nederlandse handelaars ook hele inruilwagens te Dat zulks inderdaad diens streven is, valt hem niet kwalijk te nemen. Vandaar dat hij zwaar beschadigde auto's opkoopt in Duitsland. De waar de daarvan is moeilijk vast te stellen, de 45 procent dus ook. En in Neder land is een kreukelaar voordeliger op te knappen dan in .Duitsland, ..voqral als men niet al te veel aandacht be steedt aan het onderstel. Waarom zou men ook? Een auto wordt immers bij na steeds gekocht op het uiterlijk? En wat doet het er toe of de koper met een ondeugdelijke, gevaarlijke auto de weg op gaat? Zoals gezegd, de invoer van wrak ken floreert nogal. Het gaat de hande laars duidelijk goed. Er zijn er die ge zellig met vrouw of vriendin in een flinke automobiel met een aanhanger- tje Duitsland in trekken. Na een paar dagen genoeglijk bier drinken en lek ker eten scharrelen zij dan wel een 1 Op de avond dat het gebeurde gaf moeder een party voor de burge meester. I'k had geen idee waarom ze een party ter ere van de burge meester gaf. Voor zover ik wist had ze de man zelfs nog nooit gezien. Maar ik wist meer dan iemand an ders die avond. Het was, wat je zou kunnen noemen, haar laatste poging hem gunstig te stemmen. Hoewel nie mand het nog wist had zij het bui ten aangeboden aan het gouverne ment als herstellingsoord en na zes maanden was het aangenomen. Zo is moeder nu eenmaal en mijn broer Larry en ik laten het zo maar. Zij heeft nu eenmaal haar eigen ideeën als het erom gaat zichzelf te vermaken. Ik herinner me dat ze eens voor een liefdadigheidsvoorstel ling een gedeelte van een circus af huurde en dat het drie jaar heeft geduurd voordat de gazons weer in hun oude staat waren teruggebracht. Ik moet toegeven dat de afscheids- party wel helemaal in stijl was. Wij konden tweehonderd mensen een zit plaats geven en toen een bereden politieagent in de oprijlaan kwam en de burgemeester kwam aanrijden met een rumoerig escorte van mo toragenten, stond er een hele batte rij fotografen buiten de hekken. Ze mochten niet binnen en uit de verte leek het op een zomeronweer, alleen maar bliksem en geen donder. Daar draaide het eigenlijk om. Er was niemand op het terrein, van wie men niet wist, wie hij was, en Al ma Spencer, moeders vriendin, ge zelschapsdame, secretaresse, Cer- berus, streepte de gasten op haar lijs ten aan als zij het huis binnentra den. Het leek of de burgemeester be dreigd was met moord of zoiets en dat hij nu zijn best deed dit te voor komen. Vandaar ook een politieman bij alle deuren, uitgezonderd de voor deur, en de agent te paard hield daar een oogje op. Niet dat de burgemeester ver moord werd. Hij leeft nog en zit nog steeds op zijn bureau. Maar ik wil maar even duidelijk maken dat het huis die avond een fort gelijk was. De party was afgelopen en ieder een was naar huis gegaan. Ik had het van het begin tot het eind mee gemaakt. Larry had zich nogal ver veeld en alleen moeder scheen zich zelf gebleven te zijn. Ik zie haar nog staan in het rommelige huis nadat het sirenegeloei was weggestorven en de laatste gast was verdwenen. Het was een zoele oktobernacht en zij stond in de marmeren rotonde, zoals de architect in een speelse bui onze hal genoemd had. Iemand was op het idee gekomen met een hoed de .goudvissen uit het bassin rond de fontein te scheppen en ze in een champagnekoeler te doen. Ik herin ner me dat ik ze gered heb. Ze waren wat verdoofd door het smel tende ijs, maar nog in leven. Moeder had haar pumps uitge daan, waardoor ze weer was terug gevallen tot haar normale 1,52 m en ze had haar diamanten snoer afge daan, wat haar al tien jaar te nauw was en hield het in haar hand. „Ik geloof dat het allemaal tame lijk goed gegaan is", zei zij berus tend. Alma stond-naast haar. Zij had zoals gewoonlijk een bloknoot in de hand en zag er uitgeput uit. Hier en daar waren lieden van een verhuurbedrijf bezig de extra stoe ien en tafeltjes op te vouwen. Zij schrok bij iedere klap. Larry was in de herenkamer op zoek naar zijn hoed. „Er is het een en ander gebro ken", zei Alma. „Die dronken kel ner liet een blad cocktails vallen, maar het zilver is er allemaal nog." „Wat had je dan verwacht, in 's hemelsnaam?" vroeg moeder scherp, „Ik nodig geen mensen uit die lepels stelen." Altna trok haar wenkbrauwen op. Zij had heel mooie wenkbrauwen. En ik herinner me dat ik lachte. Het werd er allemaal niet beter op toen Larry uit de herenkamer kwam. Hij had zijn hoed niet kunnen vinden en zag opeens die bij de fontein. „Wel alle donders", zei hij. „Als dat de mine is Het was heïn echter niet. Hij raap te hem op en bekeek hem. Hij zag er verschrikkelijk uit. Het was al een lelijke hoed geweest voor hij nat was geworden. Er zat geen band in en hij rook nu naar vis. Larry simeet hem met walging van zich af. Maar moeder had geen belangstelling voor hoeden op dat moment. „Waar was Isabella vanavond Larry?", vroeg zij. Larry grinnikte. „U weet dat ze nooit op uw feest jes komt. moeder." „Ik heb een hekel aan dat woord", zei zij verontwaardigd. Maar ze is nooit echt boos op Lar ry. Hij is slank en ziet er charmant uit. Zeker als hij avondkleding aan heeft. Hij kwam naar haar toe en kuste haar. „Neem mij niet kwalijk", zei hij. „Ze voelde zich niet goed. Dat heb ik Alma al een paar keer ver teld. Isabella heeft zich de afgelopen twee weken -steeds wat minder pret tig gevoeld." Moeder keek hem hoopvol aan. Zij heeft altijd gemeend dat zij het leuk zou vinden een kleinkind op haar knie te hebben maar ik geloof persoonlijk dat ze het dodelijk ver velend zoiu vinden. Larry zag die blik niet. Hij ging weer terug om zijn hoed te zoeken en moeder ging zitten. In het huis was het nu wat rustiger geworden. Omdat het zo ongeveer de grootte heeft van het Witte Huis in Washington wil dat heel wat zeggen. Ik zat naar de goudvissen te kijken. Ze begonnen al weer wat levendiger te worden. „Ik denk toch wel dat Isabella ge probeerd heeft nog te komen", zei moeder wat klagelijk, „na alles wat ik voor haar en Larry gedaan heb." Natuurlijk was het helemaal niet nodig geweest dat zij iets voor hen beiden gedaan had. Isabella heeft aardig wat geld van zichzelf en Lar ry ook. Ik heb altijd gemeend dat de enige reden, waarom zij een huis voor hen liet bouwen op het terrein van ons buiten, was, dat zij Larry bij zich kon houden. Maar ze had het huis laten bouwen en daar ging het om. Niet dat ze jaloers was op Isa bella. Diep in haar hart was ze trots op haar. En niet alleen omdat ze er leuk uit zag. Isabella was een Leiand en een Leiand zijn betekende iets. Het betekende te behoren tot de conservatieve groep in het stadje, de mensen die stijlvol maar rustig in hun, achter geboomte verscholen, rood-stenen huizen leefden, elkaar uitnodigingen stuurden voor goede en overvloedige diners, en zeker in de oorlog rondreden in hoge oude limousines. Niet dat moeder niet van goede afkomst was. Zeker, maar ons geld was in de handel verdiend en voor de Lelands was handel taboe. Zelfs uit Strathmore House, dat stond aan de rand van de stad, daar waar eens het dorpje was geweest waar mijn grootvader was geboren, was de geur van de grutten van heel vroeger nog niet weggetrokken. Hoe dan ook, moeder ging liever dood dan conservatief te zijn. (Wordt vervolgd) (Ingezonden mededeling) (Ingezonden mededeling) ^lllllliailllllllilllllllllllliMlllllillllllllllllllllllllllIlllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllMlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUlllltlIlllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllltg Eigen nieuwsdienst SCHIPHOL „Wij zouden het op prijs stellen indien de stroom van Ne derlanders naar Nieuw-Zeeland wordt afgeremd. Niettemin' willen wij het contact graag blijven onderhouden en de immigratie van Nederlanders op kleine schaal voortzetten." Dat zei de minister van arbeid, mijnbouw en im migratie van Nieuw-Zeeland T. P. Shand zaterdag bi.i ziin vertrek van Schiphol. Hij vertrok naar Parijs na een bezoek van vier dagen aan ons land. Met minister Veldkamp heeft hij enige verandering gebracht in het emigratieverdrag tussen Nederland en Nieuw-Zeeland. Door het tekort op de arbeidsmarkt in ons land en het grote overschot aan arbeidskrachten in Nieuw-Zeeland zal de emigratie tot een minimum worden beperkt. EL-MIOR houdt uw zenuwen in bedwang 25. Okki had succes met zijn emmer water; de maat slaakte een zwakke kreet en keek verwilderd rond. Maar er gebeurde nog meer. In het kamertje ernaast veerden Kappie en de meester tegelijkertijd van hun stoelen op. „Donder en bliksem. Zie je dat?" riep Kappie verrast. „Daar heb je Tjeerd weer! En zo duidelijk,of hij hier vlak voor ons stond!" „Krimineel..!" zei de meester. „Die Sprenkel is toch niet zo'n oester op technisch gebied als ik dacht! Maar Tjeerds nummer vind ik maar zozo, als ik het zeggen mag. Waarom moet die arme maat nou worden natgegooid.. Slechts I07X kilometer heeft de koper van deze nog maar drie weken oude Taunus 17M plezier van zijn auto gehad. Toen kwam de botsing die van de kostelijke nieuwe wagen een wrak maakte. De chauffeur ligt nog in het ziekenhuis. Hij zal de oude wel worden. Zijn auto wordt nooit meer de oude, hoewel hij straks gladgestreken wel als „occasion, bijna niet bereden, wegens omstandigheden" tegen een forse prijs in handen van een argeloze Nederlander zal overgaan. geschikt handelsobject op en gaan weer terug. De onkosten halen zij er zeker uit; meestal wel een stevige winst ook. Andere handelaars zetten de zaak grootscheepser op. Zij trekken in het begin van de week de grens over met een vrachtwagen en een .aanhanger op die vrachtwagen. Tegen het einde van de week komen zij dan terug met een wrak op de wagen en eentje op de aanhanger. Vaak voert de maat met wie zij er op uit trokken nog een derde, net rijdbare wagen mee. de lettercombinatie van deel I is een van de vier beruchte groepen, dan moet de verkoper maar kunnen uit leggen en aantonen hoe en in welke toestand de aangeboden wagen de grens is overgekomen. Bevredigt 3e uitleg niet voor honderd procent dan is het zaak om de aangeboden auto bijzonder goed en deskundig te laten keuren. Eén handelaar is er die dit alles maar geklungel vindt. Hij trekt Duits land in met een grote dubbeldeks op legger, zo een waar de importeurs, hun nieuwe auto's op aanvoeren. Daar kan hij acht flinke auto's op bergen. Hij is de knaap die bij voorkeur en gros inkoopt, van rijscholen, van han delsmaatschappijen, en dergelijke. Er is een andere verdeling van han delaars mogelijk: zij die de wrakken zelf opknappen en verkopen en zij die de wrakken aan plaatwerkers leveren. Die zorgen dan voor het uitdeuken en spuiten en de verkoop. In beide geval len doen de laatste verkopers zich graag als .particulieren voor. Het is niet meer dan billijk om er op te wijzen dat het aantal ongeluk ken dat wordt veroorzaakt door tech nische gebreken slechts gering is, niet meer dan een paar procent van het totaal aantal ongelukken. Het gaat dus eigenlijk niet aan om maar te blijven hameren op de onveiligheid voor het verkeer die de wrakkenhan- del met zich zou brengen. Evengoed is het geen prettige gedachte dat de Duitsers de auto's die zij te rot voor hun eigen wegen vinden lozen in het Nederlandse wagenpark. Reëel is het om te zeggen dat de mensen die zich een opgelapt wrak laten aansmeren, een kat in de zak kopen. Hun eventuele aankoop is im mers, doordat hij een flinke klap heeft opgelopen, minder waard dan een ga ve auto. En dat is waar zij voor moeten betalen. Willen zij hun aan koop later eens inruilen tegen een an dere wagen, dan blijkt echter dat hun auto door de autoverkoper meteen wordt herkend als ingevoerd wrak en als zodanig wordt getaxeerd. De verkoper begint al met alle auto's te wantrouwen met een letter combinatie BX, DD, EX of GK op het nummerbord. Dat zijn namelijk de combinaties die zijn en worden uitgereikt aan wagens die niet nieuw en in series worden geïmporteerd. Er zijn dus ook enige meestal zeer exclusieve wagens onder die wel nieuw het land inkwamen, maar per stuk. Het kentekenbewijs kan dat bewijzen. In dat geval staat er ach ter „Bijzonderheden" niets. Als daar een bouwjaar achter staat opgege ven, staat vast dat de wagen ge bruikt was toen hij de grens over kwam. Dat kan een wrak zijn. Zulks hoeft echter niet. Het kan ook een auto zijn van een buitenlander die een tijd in Nederland heeft rondgereden met een GN-nummer en zijn auto nu, ge bruikt en dus goedkoper, invoert en verkoopt. Nederlandse verlofgangers en mensen van ambassades doen het zelfde. Als zulks het geval is geweest, kan de verkoper dat meestal wel aan tonen. Meestal zullen deze wagens ook vrij jong zijn. Het kentekenbewijs bevat overigens nog een aanwijzing, al staat die dan niet meteen in verband met de wrak- kenhandel. Deel I van het bewijs be vat de gegevens van de auto, deel II van de eigenaar. Zijn de data op de twee delen gelijk, dan is de man op wiens naam deel II staat kenne lijk de eerste eigenaar. Is dat niet het geval dan kan hij de tweede eigenaar zijn, maar ook wel de tiende. Als deel II op naam staat van de man die de auto te koop aanbiedt en t-O, visspullen m oRoe MORGEN VROEG. i I Op PAOi Dearijp er niets vari moeder. Tóen iX wakker weird.was 22. weg Eerst oaent ik ,dat zij misscrüen. naar Dlnnea was gegaan, .maar toen. ik. 'ut de. kamer keek dat is toch helemaal niet om te lachen?" „Het voornaamste is, dat het experi ment is geslaagd", zei Kappie handen wrijvend. „Nu zijn we er des te eerder vanaf. Het beviel me ja niks, om met deze rare schuit op sleep in volle zee voor anker te gaan. Kom. Siep. dan gaan we die uitvinder eens hartelijk fe liciteren IK GA MAAR VRO&C» OhtDBRC© WOLv SCHAT" FRED EN IK GAAN MORGjEN WE&LVR066 w£4 jr HOOR 6S HI6RVVRIG.NO> HOE. LAAT PRECIES KOMT „FRGÏ> JOU HALEN mvRouw? o S\ flits! zei jc .werkelijk. EEN VROUW?/, I zeker. TtNA.eeN lieve aan-i LtrekkeuoksI vrouw jx

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1962 | | pagina 2