Wenen mist „Prinses
Glimlach" die op bed
ligt met oorontsteking
FRANZ - DAT IS EEN
GEWELDIG CADEAU
KAPPIE EN DE WATERZUIL
Woensdag 23 mei 1962 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2
Koningin nam bril
Voor geen goud
-Zei de Koningin-
u maar
Laat
Koorts zakt
Ja, hij gaat
Geen kroon
Hongaars taïelkleed
Brons voor veertig
jaar bij de B.B.A.
„DAG LIEVE KON IN GIN"
=7 IK HOORDE N
7 oe MORsesueu-
TEL NIET H6ÊR.
HEB ÜE GEEN
S.0.S.UIT6E-
Z.0ND6N?
/NATUUR-
S/UJKjIK L
Tvooe wATiK<s
9 BELOOF...Sf
7".'KW4S
JUIST OPGE
HOUDEN OM
VOORdEOWT-
t Bli/TTt ZOR-
GEN.
opera mundi KFS
'ENEN Nou, dat was dan gisterochtend goed te zien aan
minister Joseph Luns, dat hij genoot. Wat moeilijk lopend
en steeds maar weer één hand in de rug steunend ivas hij
binnengekomen in de Spaanse ruiterschool van Wenen, de zwarte.
Eden-hoed in de hand, de grijze das in een boog van boord naar
vest. Maar vijf minuten later zat onze minister van buitenlandse
zaken met zijn vorstin om het hardst te klappen voor de niet meer
gewone prestaties van acht in Spaanse costuums met steek geklede
ruiters op evenveel spierwitte Lipizzaner hengsten.
Een van die dingen die ik steeds weer in koningin Juliana
bewonder is haar uithoudingsvermogen. Want zag iedereen er
gisteren toch wel vermoeid uit, na de late avond op het kasteel
Schönbrunn, de vorstin toonde zich opgewekt, lachend en blij
zonder een spoor van moeheid' toen zij om negen uur in hotel
Imperial ging ontbijten en een uur later in de Spaanse ruiterschool
binnenkwam.
Het was niet toevallig dat prins
Bernhard naast zijn dochter Irene ging
zitten want beiden wisten wat ze gin
gen zien en beiden kunnen uren lang
over paarden praten. Maar dit, deze
Lipizzaner hengsten, waarvan er som
migen meer dan twee ton in gelds
waarde vertegenwoordigen, dit was
werk voor hoogleraren in de ruiter
sport. Op muziek van Mozart en
Strauss en later van Chopin dansten de
trotse en sierlijke witte dieren, met
hun op een rood dek gezeten pikeurs,
over de als een tapijt gekamde zand-
vloer onder drie kristallen luchters
met elk honderd kaarsen door de bijna
vierhonderd jaar oude Spaanse ruiter-
stal. Figuren en danspassen die ik een
Marianne Hilarides toedenk maar die
ik voor paarden zelfs voor de edel
ste onmogelijk had gehouden, wer
den hier door van uithoudingsvermo
gen overstromende witte hengsten ge
toond.
Koningin Juliana, die naast de Oos
tenrijkse bondspresident dr. Adolf
Scharf op een witgelakt stoeltje met
blauw fluweel zat, deed haar tasje open
en zette haar bril op. „Es ist wunder-
schön", zei ze tegen dr. Scharf en de
Koningin was zo geboeid dat ze het
antwoord niet eens hoorde, want ze
liet geen oog van de dieren af.
„Al uit 1565 dateerden de eerste re
keningen aan het hof van deze Spaan
se ruiterschool, die altijd als doel heeft
gehad en nog heeft: de rijkunst in zijn
volmaakste vorm te behouden", ver
telde mij de eerste pikeur. Dat was in
de stallen, waar ik voorzichtig om het
gezelschap van Koningin en Prins, pre
sident en presidentsdochter was heen-
geslopen. Een moment later gingen de
handen van onze vorstin, die een ge
bloemd pakje droeg met een prachtige
turkoise hoed en handschoenen, weer
langdurig op elkaar. Dat was toen een
van de hengsten met vier benen tege
lijk een sprong recht omhoog maakte
en weer in het zand terugkwam als een
volleerde door de knieën zakkende
acrobaat.
Ik keek in de 55 meter lange, ge
beeldhouwde en van zuilen en van
twee vergulde spiegels voorziene rij-
stal, naar de ruiters en hun costuums
zoals die drie eeuwen geleden in
Spanje al gedragen werden, naar de
flonkerende kandelaars dit alles
overspoeld door een met veel violen
gebracht Wiener Blut en ik dacht, dat
dit Oostenrijk, dat dan duizend maal
een republiek mag zijn, toch voor geen
goud afstand wil doen van het roem
ruchte verleden. Want daar zaten ze,
naast onze Nederlandse vorsten, de
president en zijn dochter, dat Oosten
rijkse gevolg van attachees en diplo
maten en juist die die deze Spaan
se rijkunst al tientallen keren in hun
eigen Wenen hebben bewonderd
werden muisstil en zakten ver terug in
de tyd van kroontjes op de glazen en
het bestek.
wachter al weer verlaten en koningin
Juliana liep buiten tussen een haag
■H- Het vorstelijke
gezelschap genoot
gisteren met volle
teugen van de
schitterende pres
taties van de ver
rukkelijke Lipiz
zaner hengsten. In
het midden van
de voorste rij is
op de foto de
Koningin te her
kennenAan haar
linker hand zit dr.
Scharf en naast
hem prins Bern
hard en prinses
Irene. Twee stoe
len rechts van de
Koningin zit mi
nister Luns. Prin
ses Beatrix lag
ziek te bed in het
hotel.
van Weners naar de tweehonderd me
ter verder gelegen nationale biblio
theek. „Dag lieve koningin", riep een
Weense vrouw met Duits accent en
de Koningin keek verrast om en zwaai
de.
Uitvoerig had de Prins de eerste
pikeur bedankt voor zijn schitterende
prestaties en nu wandelde hij rustig
mee over de hobbelkeien. Hij keek an
ders dan de eerste dag hier in Wenen.
Het is gemakkelijk om te zeggen dat
er een bezorgde trek over zijn gezicht
lag, maar zo was het toch.
Dr. H. F. Eschauzier, die vlak achter
de Prins liep, wilde wel iets zeggen en
XJET meisje was zes jaar en had
aan elke hand maar één vin
gertje. Zijn nam moeilijk een
schaar en knipte in blauw papier
de vorm van een molentje na.
Koningin Juliana stond, zonder iets
te zeggen, maar met vochtige ogen,
over haar heengebogen en vroeg
toen zachtjes aan lerares Karoline
Krosik die zelf maar één arm
heeft: „En u leert ze dat allemaal,
dat knippen en dat schrijven? Ik
vind het geweldig, dat mag ik u wel
zeggen.''
De zeven in livrei gestoken stal
knechten hadden hun plaats als ere-
Wij stonden gistermiddag in een klas
van een school voor ■spastische en ge
handicapte kinderen midden in Wenen.
De Koningin, baron Van Lynden, de
echtgenote van de Nederlandse ambas
sadeur hier, nog drie mensen en uw
dienaar, tóen was het lokaaltje vol.
,,Dat leren gaat veel vlugger dan
u denkt, Majesteit", legde Karoline
Krosik uit. ,,De kinderen zijn reuze
slim. Ziet u die molentjes op die stok
jes? Die hebben we de afgelopen dagen
vanwege uw komst gemaakt. En schrij
ven gaat ook goed, kijkt u maar in dit
schrift."
Koningin Juliana, die zich weer ver
kleed had en even eerder in een iblauw
gebloemd toilet uit de met brandende
koplampen rijdende Crysler van pre
sident Scharf was gestapt, keek in het
schrift. ,,Ik wou dat mijn kinderen
vroeger ook zo geschreven hadden",
zei ze en ze was kennelijk blij met het
grapje, want iedereen lachte even en
dat voorkwam tranen. Maar een secon
de later was de vorstin weer diep ge
roerd door een ander meisje met één
hand dat voorzichtig zat te kleuren.
„Laat haar andere arm eens zien",
zei de directeur van de school. De
lerares nam een rood mouwtje waar
uit geen hand stak, maar koningin
Juliana weerde voorzichtig af: ,,Laat
u maar".
Drie van de twintig klassen, waar
304 lichamelijk gehandicapte kinderen
onderwijs krijgen, werden door de Ne
derlandse vorstin bekeken, terwijl haar
echtgenoot de Weense sporthal bezocht,
waar niet alleen gezwommen, ge
schaatst en geroeid, maar ook gevoet
bald en nog veel meer gedaan kan
worden terwijl haar dochter, prin
ses Irene, met haar secretaresse, me
juffrouw M. C. C. Wijnen, naar de
dierentuin was gegaan en terwijl prin
ses Beatrix in haar witgelakt hotelbed
met oorontsteking in een pocketboek
lag te lezen.
Franz Kersbaum, die twaalf jaar is
en aan zijn rechterhand geen vingers
heeft, stak ons zijn pols toe en zei:
,,Dag, meneer, kijk eens wat ik ge
maakt heb met mijn ene hand? Deze
bonbonnière heb ik zelf beschilderd
en daarna is hij in een oven gegla
zuurd. Dadelijk geef ik hem aan de
Koningin. Maar thuis heeft zij natuur
lijk zilveren en gouden bonbonschalen.
Zou zij hem toch willen hebben?"
,,Franz, dat is een geweldig ca
deau, daar heb je me een groot ple
zier mee gedaan en ik ga er zeker
chocolaatjes in doen," zei de Koningin
vijf minuten later.
Overigens en wie onze Vorstin
kent verwachtte niet anders konin
gin Juliana kwam natuurlijk niet met
lege handen naar die school voor spas
tische kinderen. Zijzelf mocht dan gis
teren in het Weense stadhuis een
schemerlamp met porseleinen voet, een
serie boeken over Europa en twee leg
penningen van de stad Wenen hebben
gekregen, wanneer er kinderen zijn dan
heeft onze Landsvrouwe iets bij zich
en zeker wanneer het om gehandicapte
kinderen gaat.
En daarom had ook de Nederlandse
rechercheur van Soestdijk, de heer Van
der Heiden, een grote kartonnen doos
onder de arm toen wij samen achter de
Koningin de school binnenstapten; een
doos die boordevol zat met repen cho
colade.
„Geeft u maar, Majesteit", zei iemand
en nam in de hal van de school de drie
molentjes over die de Vorstin gekregen
had van de kinderen in de eerste klas
die dachten: weet je wat, wij geven die
mevrouw vast een molentje. De Konin
gin speelde het helemaal mee. „Als ik
blaas gaat hij dan draaien?", vroeg ze
en blies. „Ja, hij gaat", zei een klein
jongetje van wie het rode molentje af
komstig was. Een meisje gaf een blauwe
draaier en nog een ander een witte.
En toen was er een ventje die óók
zRn molentje kwyt wilde. „Mevrouw,
het myne ook", kwam hy uit zyn bank.
„Maar ik heb nu al rood, wit en blauw
en dat is onze vlag, nog een wit mo
lentje erby en de vlag klopt niet meer",
zei de Koningin. Maar het jongetje
keek teleurgesteld en snel nam de vor
stelijke bezoekster toen ook zijn witte
molentje mee.
JJb ln gezelschap van burgemeester Jonas van Wenen fmet brilbracht koningin
Juliana gisteren een bezoek aan een school van lichamelijk gehandicapte kinderen.
In een speciaal ztremhad wordt hier bewegingstherapie toegepast. Het tras in dit
centrum dat de Koningin diep ontroerd de kinderen aan het werk zag.
Zonder molentjes kwam koningin
Juliana aan het eind van de middag in
het zoveelste Weense paleis, dat Palla-
vicini heet. aan, om punt negen van
het overvolle programma van gisteren
waar te maken: bijna vierhonderd Ne
derlanders die in Wenen wonen en al
of niet Oostenrijkse mannen of vrou
wen hebben, kwamen hun opwachting
maken en opnieuw die honderden han
den, die de Vorstin moest drukken,
maar zij deed het nog altijd opgewekt,
informerend hoe lan.g men in Oosten
rijk woonde, of het goed ging en blij
pratend over de zon die hier gisteren
geweldig haar best deed.
De zeven en een half jaar oude Jo
hanna Jennewein was niet blij. Zij is
een jaar geleden met haar rechterhand
tussen een roltrap gekomen en heeft
nu aan die rechterhand geen vingers
meer. Zij mocht in de school die de
Koningin gistermiddag bezocht rode
rozen geven. Zij had zich er geweldig
op verheugd, maar toen de Koningin
al een hele tijd weg was vertelde ze
mij met een klein en zacht stemmetje:
„Ze had niet eens een kroon op."
trok, niets van dit alles heeft laten mer
ken. Haar bijnaam van „Prinses Glim
lach" heeft ze ook hier weer waar ge
maakt; waar ze kwam straalde ze. Het
is geen enkele Oostenrijkse fotograaf
tot nu toe gelukt een foto van haar te
maken waarop ze niet lacht.
„De manier waarop prinses Beatrix
haar land in Wenen vertegenwoordigt,
terwijl ze eigenlijk al rondwandelde
met een oorontsteking, is boven alle
lof verheven", vond een Weens middag
blad gisteren.
ik kon met hem meewandelen. Hij,
onze Nederlandse ambassadeur in Oos
tenrijk, had net gehoord dat het iets
beter ging met prinses Beatrix. „Ja ja,
ze ligt wel in bed, maar de koorts
zakt", zei hij. „Het is een oorontsteking,
neen, ik weet niet welk oor, maar een
middenoorontsteking, dat wel. De dok
ter is erbij en ik verwacht dat de Prin
ses woensdag wel weer aan het pro
gramma deel kan nemen. Hoe de dok
ter heet? Dat kan ik u niet zeggen."
Dat konden anderen dan wel en het
is de Weense specialist dr. Ortner, die
de Prinses behandelt. Het is president
Scharf zelf, zo hoorde ik, die dr. Ortner
heeft gevraagd naar hotel Imperial te
gaan. „Het is altijd een bijzonder pijn
lijke geschiedenis", zei iemand van het
gevolg.
Dat is het zeker, zo mag ik uit eigen
ervaring zeggen. En juist daarom valt
het des te meer op dat prinses Beatrix
die, zoals nu blijkt, al met lichte koorts
maandag uit Nederland naar hier ver-
Intussen ligt in haar suite in hotel
Imperial een met de hand geborduurd
tafelkleed dat koningin Juliana gister
ochtend heel vroeg al kreeg aangebo
den door enkele Hongaren. Het stond
allemaal niet op het programma maar
opeens waren ze bij haar hotel: Hon
gaarse oud-leerlingen van de Juliana-
school in Tirool die daar speciaal voor
vluchtelingen werd gesticht, nu niet
meer nodig en gesloten is, maar in Oos
tenrijk leerlingen achterliet die hun
dankbaarheid kwamen tonen. „We heb
ben niet veel om te geven, maar met
dit tafelkleed willen we uw Koningin
laten weten hoe enorm wij haar hulp
in het verre Nederland altijd op prijs
hebben gesteld", vertelde de leider van
het groepje.
Nauwelijks waren de Hongaren weg
of daar stonden, al weer voor tienen
gisterochtend, leden van de Oostenrijks-
Nederlandse vereniging in de hotelhal.
Een huis hadden ze bij zich, een mpdel
van een pre-fabricated huis dat voor
de jeugd in Nederland zal worden ge
bouwd. Een zich voor al die vriende
lijkheid dankbaar tonende Koningin
en gedienstige handen van hofdignita-
rissen die alles keurig naar beneden
brachten en op tafels zetten.
En toen ik om twaalf uur in Imperial
rondkeek kwam prinses Irene net bin
nen. „Niet met uw ouders naar het
stadhuis", informeerde iemand. „Neen,
ik ga even kijken hoe m'n zusje het
maakt", was het antwoord en de in
donkerblauw geklede Prinses ging de
trap op.
BERGEN OP ZOOM Dmdag her
dacht de heer J. Laro. magazijnbediende
bij de n.v. B.B.A. te Bergen op Zoom de
dag waarop hij veertig jaar geleden bij
deze onderneming in dienst traa. De
heer Laro begon zijn loopbaan bij de
tramwegmaatschappij Antwerpen-Bergen
op Zoom-Tholen, eerst als timmerman
en later als conducteur. Na de fusie met
de B.B.A, werd hij chauffeur op alle lij
nen die Bergen op Zoom als uitgangs
punt hadden. Daarna werd hij weer con
ducteur op de lijn Bergen op Zoom-
Tholen.
Toen de vorige magazijnbediende we
gens pensioen de dienst ging verlaten
nam de heer Laro diens functie over
In tegenwoordigheid van zijn naaste
familieleden en het personeel werd hij in
hotel Terminus door de directie gehul
digd.
Burgemeester ir. L. A. H. Peters
schetste de jubilaris als een ijverig man
en deelde hem mee dat het H.M. de
Koningin behaagd had de heer Laro de
eremedaille verbonden aan de Orde van
Oranie-Nassau in brons toe te kennen.
Adjunct-directeur Draaijer uit Breda
bood de heer Laro een geschenk ondei
couvert aan.
^iniHi/iiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiniiiiiiwiiininiinininmimiiiinniunnniiiiiiiiiiuiiiimniinnuiininiiiiiniiniHinniiuiiiiiimiiuiiniiiuiiniiiuiiHimuniniiiniiiiiniiiniiiiiHi|
16. Onder de verbijsterde blikken van
Kappie en zijn mannen won het teevee
beeld zienderogen aan duidelijkheid en
diepte. Duidelijk werd daarbij ook, dat
de heer Sprenkel wel diep in de narig
heid zat. Kreunend hing hij over het in
strumentenbord en zocht houvast aan de
vele knoppen die het bevatte. Hierbij
drukte hij er enkele in. Terstond ver
dween hij uit het gezicht en maakte
plaats voor een beeld van een vuurto.
ren, die tussen wilde golven oprees.
,,De zender werkt en hoe....!" riep
Kappie glunder. „Dat moeten wij hem
straks vertellen. Daar zal hij ja van op
knappen!"
De meester krabde zich nadenkend
achter het oor.
„Hóe werkt hij. daar gaat het om."
zei hij. „Ik hoop dat hij dat ons kan
vertellen! Het zal mij benieuwen hoe hij
dit technisch kan verantwoorden!"
„In elk geval zou ik maar zorgen dat.
zijn toestel droog is voor hij hier komt,"
hernam Kappie. „Haal een doek, Okki,
en begin te poetsen!"
Okki ging ijverig aan het werk. Naar
mate de beeldontvanger echter droger
werd onder de behandeling, verbleekte
ook het beeld van de vuurtoren. Ten
slotte was er nog slechts een doorzich
tige schim over, die hevig trilde en zich
in wild rondschietende vlekjes oploste...
VOLGENS DE WINDBUIL
|S HET NOORDOOSTEN
WIND VANDAAG.