Wenen mist „Prinses Glimlach" die op bed ligt met oorontsteking FRANZ - DAT IS EEN GEWELDIG CADEAU KAPPIE EN DE WATERZUIL Woensdag 23 mei 1962 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2 Koningin nam bril Voor geen goud -Zei de Koningin- u maar Laat Koorts zakt Ja, hij gaat Geen kroon Hongaars taïelkleed Brons voor veertig jaar bij de B.B.A. „DAG LIEVE KON IN GIN" =7 IK HOORDE N 7 oe MORsesueu- TEL NIET H6ÊR. HEB ÜE GEEN S.0.S.UIT6E- Z.0ND6N? /NATUUR- S/UJKjIK L Tvooe wATiK<s 9 BELOOF...Sf 7".'KW4S JUIST OPGE HOUDEN OM VOORdEOWT- t Bli/TTt ZOR- GEN. opera mundi KFS 'ENEN Nou, dat was dan gisterochtend goed te zien aan minister Joseph Luns, dat hij genoot. Wat moeilijk lopend en steeds maar weer één hand in de rug steunend ivas hij binnengekomen in de Spaanse ruiterschool van Wenen, de zwarte. Eden-hoed in de hand, de grijze das in een boog van boord naar vest. Maar vijf minuten later zat onze minister van buitenlandse zaken met zijn vorstin om het hardst te klappen voor de niet meer gewone prestaties van acht in Spaanse costuums met steek geklede ruiters op evenveel spierwitte Lipizzaner hengsten. Een van die dingen die ik steeds weer in koningin Juliana bewonder is haar uithoudingsvermogen. Want zag iedereen er gisteren toch wel vermoeid uit, na de late avond op het kasteel Schönbrunn, de vorstin toonde zich opgewekt, lachend en blij zonder een spoor van moeheid' toen zij om negen uur in hotel Imperial ging ontbijten en een uur later in de Spaanse ruiterschool binnenkwam. Het was niet toevallig dat prins Bernhard naast zijn dochter Irene ging zitten want beiden wisten wat ze gin gen zien en beiden kunnen uren lang over paarden praten. Maar dit, deze Lipizzaner hengsten, waarvan er som migen meer dan twee ton in gelds waarde vertegenwoordigen, dit was werk voor hoogleraren in de ruiter sport. Op muziek van Mozart en Strauss en later van Chopin dansten de trotse en sierlijke witte dieren, met hun op een rood dek gezeten pikeurs, over de als een tapijt gekamde zand- vloer onder drie kristallen luchters met elk honderd kaarsen door de bijna vierhonderd jaar oude Spaanse ruiter- stal. Figuren en danspassen die ik een Marianne Hilarides toedenk maar die ik voor paarden zelfs voor de edel ste onmogelijk had gehouden, wer den hier door van uithoudingsvermo gen overstromende witte hengsten ge toond. Koningin Juliana, die naast de Oos tenrijkse bondspresident dr. Adolf Scharf op een witgelakt stoeltje met blauw fluweel zat, deed haar tasje open en zette haar bril op. „Es ist wunder- schön", zei ze tegen dr. Scharf en de Koningin was zo geboeid dat ze het antwoord niet eens hoorde, want ze liet geen oog van de dieren af. „Al uit 1565 dateerden de eerste re keningen aan het hof van deze Spaan se ruiterschool, die altijd als doel heeft gehad en nog heeft: de rijkunst in zijn volmaakste vorm te behouden", ver telde mij de eerste pikeur. Dat was in de stallen, waar ik voorzichtig om het gezelschap van Koningin en Prins, pre sident en presidentsdochter was heen- geslopen. Een moment later gingen de handen van onze vorstin, die een ge bloemd pakje droeg met een prachtige turkoise hoed en handschoenen, weer langdurig op elkaar. Dat was toen een van de hengsten met vier benen tege lijk een sprong recht omhoog maakte en weer in het zand terugkwam als een volleerde door de knieën zakkende acrobaat. Ik keek in de 55 meter lange, ge beeldhouwde en van zuilen en van twee vergulde spiegels voorziene rij- stal, naar de ruiters en hun costuums zoals die drie eeuwen geleden in Spanje al gedragen werden, naar de flonkerende kandelaars dit alles overspoeld door een met veel violen gebracht Wiener Blut en ik dacht, dat dit Oostenrijk, dat dan duizend maal een republiek mag zijn, toch voor geen goud afstand wil doen van het roem ruchte verleden. Want daar zaten ze, naast onze Nederlandse vorsten, de president en zijn dochter, dat Oosten rijkse gevolg van attachees en diplo maten en juist die die deze Spaan se rijkunst al tientallen keren in hun eigen Wenen hebben bewonderd werden muisstil en zakten ver terug in de tyd van kroontjes op de glazen en het bestek. wachter al weer verlaten en koningin Juliana liep buiten tussen een haag ■H- Het vorstelijke gezelschap genoot gisteren met volle teugen van de schitterende pres taties van de ver rukkelijke Lipiz zaner hengsten. In het midden van de voorste rij is op de foto de Koningin te her kennenAan haar linker hand zit dr. Scharf en naast hem prins Bern hard en prinses Irene. Twee stoe len rechts van de Koningin zit mi nister Luns. Prin ses Beatrix lag ziek te bed in het hotel. van Weners naar de tweehonderd me ter verder gelegen nationale biblio theek. „Dag lieve koningin", riep een Weense vrouw met Duits accent en de Koningin keek verrast om en zwaai de. Uitvoerig had de Prins de eerste pikeur bedankt voor zijn schitterende prestaties en nu wandelde hij rustig mee over de hobbelkeien. Hij keek an ders dan de eerste dag hier in Wenen. Het is gemakkelijk om te zeggen dat er een bezorgde trek over zijn gezicht lag, maar zo was het toch. Dr. H. F. Eschauzier, die vlak achter de Prins liep, wilde wel iets zeggen en XJET meisje was zes jaar en had aan elke hand maar één vin gertje. Zijn nam moeilijk een schaar en knipte in blauw papier de vorm van een molentje na. Koningin Juliana stond, zonder iets te zeggen, maar met vochtige ogen, over haar heengebogen en vroeg toen zachtjes aan lerares Karoline Krosik die zelf maar één arm heeft: „En u leert ze dat allemaal, dat knippen en dat schrijven? Ik vind het geweldig, dat mag ik u wel zeggen.'' De zeven in livrei gestoken stal knechten hadden hun plaats als ere- Wij stonden gistermiddag in een klas van een school voor ■spastische en ge handicapte kinderen midden in Wenen. De Koningin, baron Van Lynden, de echtgenote van de Nederlandse ambas sadeur hier, nog drie mensen en uw dienaar, tóen was het lokaaltje vol. ,,Dat leren gaat veel vlugger dan u denkt, Majesteit", legde Karoline Krosik uit. ,,De kinderen zijn reuze slim. Ziet u die molentjes op die stok jes? Die hebben we de afgelopen dagen vanwege uw komst gemaakt. En schrij ven gaat ook goed, kijkt u maar in dit schrift." Koningin Juliana, die zich weer ver kleed had en even eerder in een iblauw gebloemd toilet uit de met brandende koplampen rijdende Crysler van pre sident Scharf was gestapt, keek in het schrift. ,,Ik wou dat mijn kinderen vroeger ook zo geschreven hadden", zei ze en ze was kennelijk blij met het grapje, want iedereen lachte even en dat voorkwam tranen. Maar een secon de later was de vorstin weer diep ge roerd door een ander meisje met één hand dat voorzichtig zat te kleuren. „Laat haar andere arm eens zien", zei de directeur van de school. De lerares nam een rood mouwtje waar uit geen hand stak, maar koningin Juliana weerde voorzichtig af: ,,Laat u maar". Drie van de twintig klassen, waar 304 lichamelijk gehandicapte kinderen onderwijs krijgen, werden door de Ne derlandse vorstin bekeken, terwijl haar echtgenoot de Weense sporthal bezocht, waar niet alleen gezwommen, ge schaatst en geroeid, maar ook gevoet bald en nog veel meer gedaan kan worden terwijl haar dochter, prin ses Irene, met haar secretaresse, me juffrouw M. C. C. Wijnen, naar de dierentuin was gegaan en terwijl prin ses Beatrix in haar witgelakt hotelbed met oorontsteking in een pocketboek lag te lezen. Franz Kersbaum, die twaalf jaar is en aan zijn rechterhand geen vingers heeft, stak ons zijn pols toe en zei: ,,Dag, meneer, kijk eens wat ik ge maakt heb met mijn ene hand? Deze bonbonnière heb ik zelf beschilderd en daarna is hij in een oven gegla zuurd. Dadelijk geef ik hem aan de Koningin. Maar thuis heeft zij natuur lijk zilveren en gouden bonbonschalen. Zou zij hem toch willen hebben?" ,,Franz, dat is een geweldig ca deau, daar heb je me een groot ple zier mee gedaan en ik ga er zeker chocolaatjes in doen," zei de Koningin vijf minuten later. Overigens en wie onze Vorstin kent verwachtte niet anders konin gin Juliana kwam natuurlijk niet met lege handen naar die school voor spas tische kinderen. Zijzelf mocht dan gis teren in het Weense stadhuis een schemerlamp met porseleinen voet, een serie boeken over Europa en twee leg penningen van de stad Wenen hebben gekregen, wanneer er kinderen zijn dan heeft onze Landsvrouwe iets bij zich en zeker wanneer het om gehandicapte kinderen gaat. En daarom had ook de Nederlandse rechercheur van Soestdijk, de heer Van der Heiden, een grote kartonnen doos onder de arm toen wij samen achter de Koningin de school binnenstapten; een doos die boordevol zat met repen cho colade. „Geeft u maar, Majesteit", zei iemand en nam in de hal van de school de drie molentjes over die de Vorstin gekregen had van de kinderen in de eerste klas die dachten: weet je wat, wij geven die mevrouw vast een molentje. De Konin gin speelde het helemaal mee. „Als ik blaas gaat hij dan draaien?", vroeg ze en blies. „Ja, hij gaat", zei een klein jongetje van wie het rode molentje af komstig was. Een meisje gaf een blauwe draaier en nog een ander een witte. En toen was er een ventje die óók zRn molentje kwyt wilde. „Mevrouw, het myne ook", kwam hy uit zyn bank. „Maar ik heb nu al rood, wit en blauw en dat is onze vlag, nog een wit mo lentje erby en de vlag klopt niet meer", zei de Koningin. Maar het jongetje keek teleurgesteld en snel nam de vor stelijke bezoekster toen ook zijn witte molentje mee. JJb ln gezelschap van burgemeester Jonas van Wenen fmet brilbracht koningin Juliana gisteren een bezoek aan een school van lichamelijk gehandicapte kinderen. In een speciaal ztremhad wordt hier bewegingstherapie toegepast. Het tras in dit centrum dat de Koningin diep ontroerd de kinderen aan het werk zag. Zonder molentjes kwam koningin Juliana aan het eind van de middag in het zoveelste Weense paleis, dat Palla- vicini heet. aan, om punt negen van het overvolle programma van gisteren waar te maken: bijna vierhonderd Ne derlanders die in Wenen wonen en al of niet Oostenrijkse mannen of vrou wen hebben, kwamen hun opwachting maken en opnieuw die honderden han den, die de Vorstin moest drukken, maar zij deed het nog altijd opgewekt, informerend hoe lan.g men in Oosten rijk woonde, of het goed ging en blij pratend over de zon die hier gisteren geweldig haar best deed. De zeven en een half jaar oude Jo hanna Jennewein was niet blij. Zij is een jaar geleden met haar rechterhand tussen een roltrap gekomen en heeft nu aan die rechterhand geen vingers meer. Zij mocht in de school die de Koningin gistermiddag bezocht rode rozen geven. Zij had zich er geweldig op verheugd, maar toen de Koningin al een hele tijd weg was vertelde ze mij met een klein en zacht stemmetje: „Ze had niet eens een kroon op." trok, niets van dit alles heeft laten mer ken. Haar bijnaam van „Prinses Glim lach" heeft ze ook hier weer waar ge maakt; waar ze kwam straalde ze. Het is geen enkele Oostenrijkse fotograaf tot nu toe gelukt een foto van haar te maken waarop ze niet lacht. „De manier waarop prinses Beatrix haar land in Wenen vertegenwoordigt, terwijl ze eigenlijk al rondwandelde met een oorontsteking, is boven alle lof verheven", vond een Weens middag blad gisteren. ik kon met hem meewandelen. Hij, onze Nederlandse ambassadeur in Oos tenrijk, had net gehoord dat het iets beter ging met prinses Beatrix. „Ja ja, ze ligt wel in bed, maar de koorts zakt", zei hij. „Het is een oorontsteking, neen, ik weet niet welk oor, maar een middenoorontsteking, dat wel. De dok ter is erbij en ik verwacht dat de Prin ses woensdag wel weer aan het pro gramma deel kan nemen. Hoe de dok ter heet? Dat kan ik u niet zeggen." Dat konden anderen dan wel en het is de Weense specialist dr. Ortner, die de Prinses behandelt. Het is president Scharf zelf, zo hoorde ik, die dr. Ortner heeft gevraagd naar hotel Imperial te gaan. „Het is altijd een bijzonder pijn lijke geschiedenis", zei iemand van het gevolg. Dat is het zeker, zo mag ik uit eigen ervaring zeggen. En juist daarom valt het des te meer op dat prinses Beatrix die, zoals nu blijkt, al met lichte koorts maandag uit Nederland naar hier ver- Intussen ligt in haar suite in hotel Imperial een met de hand geborduurd tafelkleed dat koningin Juliana gister ochtend heel vroeg al kreeg aangebo den door enkele Hongaren. Het stond allemaal niet op het programma maar opeens waren ze bij haar hotel: Hon gaarse oud-leerlingen van de Juliana- school in Tirool die daar speciaal voor vluchtelingen werd gesticht, nu niet meer nodig en gesloten is, maar in Oos tenrijk leerlingen achterliet die hun dankbaarheid kwamen tonen. „We heb ben niet veel om te geven, maar met dit tafelkleed willen we uw Koningin laten weten hoe enorm wij haar hulp in het verre Nederland altijd op prijs hebben gesteld", vertelde de leider van het groepje. Nauwelijks waren de Hongaren weg of daar stonden, al weer voor tienen gisterochtend, leden van de Oostenrijks- Nederlandse vereniging in de hotelhal. Een huis hadden ze bij zich, een mpdel van een pre-fabricated huis dat voor de jeugd in Nederland zal worden ge bouwd. Een zich voor al die vriende lijkheid dankbaar tonende Koningin en gedienstige handen van hofdignita- rissen die alles keurig naar beneden brachten en op tafels zetten. En toen ik om twaalf uur in Imperial rondkeek kwam prinses Irene net bin nen. „Niet met uw ouders naar het stadhuis", informeerde iemand. „Neen, ik ga even kijken hoe m'n zusje het maakt", was het antwoord en de in donkerblauw geklede Prinses ging de trap op. BERGEN OP ZOOM Dmdag her dacht de heer J. Laro. magazijnbediende bij de n.v. B.B.A. te Bergen op Zoom de dag waarop hij veertig jaar geleden bij deze onderneming in dienst traa. De heer Laro begon zijn loopbaan bij de tramwegmaatschappij Antwerpen-Bergen op Zoom-Tholen, eerst als timmerman en later als conducteur. Na de fusie met de B.B.A, werd hij chauffeur op alle lij nen die Bergen op Zoom als uitgangs punt hadden. Daarna werd hij weer con ducteur op de lijn Bergen op Zoom- Tholen. Toen de vorige magazijnbediende we gens pensioen de dienst ging verlaten nam de heer Laro diens functie over In tegenwoordigheid van zijn naaste familieleden en het personeel werd hij in hotel Terminus door de directie gehul digd. Burgemeester ir. L. A. H. Peters schetste de jubilaris als een ijverig man en deelde hem mee dat het H.M. de Koningin behaagd had de heer Laro de eremedaille verbonden aan de Orde van Oranie-Nassau in brons toe te kennen. Adjunct-directeur Draaijer uit Breda bood de heer Laro een geschenk ondei couvert aan. ^iniHi/iiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiniiiiiiwiiininiinininmimiiiinniunnniiiiiiiiiiuiiiimniinnuiininiiiiiniiniHinniiuiiiiiimiiuiiniiiuiiniiiuiiHimuniniiiniiiiiniiiniiiiiHi| 16. Onder de verbijsterde blikken van Kappie en zijn mannen won het teevee beeld zienderogen aan duidelijkheid en diepte. Duidelijk werd daarbij ook, dat de heer Sprenkel wel diep in de narig heid zat. Kreunend hing hij over het in strumentenbord en zocht houvast aan de vele knoppen die het bevatte. Hierbij drukte hij er enkele in. Terstond ver dween hij uit het gezicht en maakte plaats voor een beeld van een vuurto. ren, die tussen wilde golven oprees. ,,De zender werkt en hoe....!" riep Kappie glunder. „Dat moeten wij hem straks vertellen. Daar zal hij ja van op knappen!" De meester krabde zich nadenkend achter het oor. „Hóe werkt hij. daar gaat het om." zei hij. „Ik hoop dat hij dat ons kan vertellen! Het zal mij benieuwen hoe hij dit technisch kan verantwoorden!" „In elk geval zou ik maar zorgen dat. zijn toestel droog is voor hij hier komt," hernam Kappie. „Haal een doek, Okki, en begin te poetsen!" Okki ging ijverig aan het werk. Naar mate de beeldontvanger echter droger werd onder de behandeling, verbleekte ook het beeld van de vuurtoren. Ten slotte was er nog slechts een doorzich tige schim over, die hevig trilde en zich in wild rondschietende vlekjes oploste... VOLGENS DE WINDBUIL |S HET NOORDOOSTEN WIND VANDAAG.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1962 | | pagina 2