ARUNEN I KAPPIE EN DE TI-PISCHE BOOT EEN BRIK EET U UIT HET HANDJE EN DE BEY ZIT ZONDER HEMELBED DE NATUUR Donderdag 29 maart 1962 ZEEUWSCH DAGBLAD Loonsverhoging bij de A.K.U. UW HAAR CORRECT IN MODEL in en om uw huis Weinig werk - dan naar Duitsland Nederlandse opticien in Spanje gearresteerd I Khadija Habjouj, een Tunesische met een bijzonder stevig I I I I ontwikkelde trots. „Gewoon met de handen, elke kant één TOEN "DIE- COEie PAPS MM VIT WACENTOE CAP 2AL HM NlEr CEDACWr MEE££NJ OAT 2lOM DOCHTER ER NOC EENS c MEE AAN HEM ZOU A ONTSNAPPEN t /U ALS JE NlET-^ UITKIJKT, VERLIEST HU ER S/OM TOCHTER MEE/, T?OE HET MAAR KALMER. AAN- "DIE ACHTERVOLGERS 2MN WE KWMT 'Ingezonden mededeling) de goede koelkast voor de lage prijs de goede koelkast, die u moet zien voordat u kiest de goede koelkast, die ieder gezin zich kan permitteren -#■ Noten vooral amandelen en pinda's zijn in Tunis op vele plaatsen op straat te koop. Soms draagt de koopman een oude Franse soldatenjas en doorgaans zijn de „noten- winkelsmobiel, met een groot voordeel: tvil de handel op deze hoek niet zo best dan rijdt hij een zijstraat verder Eigen nieuwsdienst ARNHEM. De loonvoorstellen die de directie van oe Algemene Kunstzijde Unie N.V. heeft ingediend bij het college van rijksbemiddelaars zijn goedgekeurd. De beslissing bete kent een loonsverhoging van twaalf cent per uur voor de meeste manne lijke arbeiders. Het voorstel van de directie, ge daan nadat geen overeenstemming tus sen de vakbonden bereikt kon worden, hield in een verhoging van bijna vijf tien cent per uur. Door het aanbren gen van wijzigingen in de andere ar beidsvoorwaarden is dit doel bereikt. (Ingezonden mededelingen) DAAR WISSELEN Dat is nu voorbij, die tijden van de bey-en in Tunesië, het land dat vier keer zo groot is als Nederland en bijna vier miljoen mensen telt. De laat ste bey zo hoor ik is vertrokken naar Zwitserland, zit daar nu nog en heeft een stevige portie dinars de Tunesische munt meegenomen. Mij kan niets gebeuren, moet die bey gedacht hebben, maar de Zwit sers waren ook niet van de vorige dag en niemand wilde voor die dinars de „gelden de" koers van ruim acht gulden geven. Vier gulden wel, daar waren liefhebbers ge noeg voor. En nu is daar de wat opvallende situatie, dat sommige mensen naar Tunis komen met in Europa ge kochte dinars van vijf gulden terwijl ande ren hun geld in Tunis zelf opnemen, tegen 8,80 gulden per dinar. Wie ze meebrengt moet dat vooral niet hardop zeggen. Dat merkte iemand in ons gezelschap van een Nederlands reisbureau. „Nog Tunesisch geld bij u", informeerde een Tunesiër op !het vlieg veld. Jawel, achttien dinar, was het antwoord. Wel, die achttien mocht hij mooi afgeven en die werden in bewa ring genomen, want niemand mag di nars meebrengen naar Tunis en nie mand mag er meer dan één mee naar huis nemen. Dollars en ponden, gul dens en Zwitserse francs, u steekt er uw koffers maar mee vol, de banken in Tunis zullen ze graag voor u wisse len. Hetgeen, alles b\j elkaar, natuur lek een beste manier is om aan vreem de valuta te komen. IN HEEL TUNESIË NIET Of ik de souks wilde zien, de straat jes met winkeltje naast winkeltje soms anderhalve meter breed en twee meter diep waar pien uren door heen kan sjouwen en niet uitgekeken raakt. Natuurlijk, altijd. De straatjes zijn nog geen twee me- MET GRATIS CHOCOLADE HAARCRÈME Radijs kan men nu in een broeibakje onder glas zaaien, doch dat kan ook al wel in de volle grond van de tuin; de bekende ronde en rode en witte broei-1 radijs moet men dan nemen In de volle grond van de tuin za) men voor een zon- nig plekje moeten zorgen en het is nut tig wat kompost of oude mest door de i bovengrond te re radijs kan veel i voedsel hebben. het zaad vooral niet te diep in de grond; het is vol doende ais het juist onder de oppervlak-1 te zit. Bouwvakarbeiders Van onze correspondent ARNHEM. De Nederlandse bouw vakarbeiders trekken niet uitsluitend naar Duitsland omdat zij daar veel meer kunnen verdienen. Zij blijven liever in eigen land werken, al was het maar vanwege de betere sociale voorwaarden. Voor vele arbeiders is van doorslaggevende betekenis bij hun besluit over de grenzen te gaan het feit dat er onvoldoende werk is. Vooral de grensgebieden hebben met dit probleem te maken. Als voor beeld wordt dan genoemd de bouw van veertig woningen in Dinxperlo. Aanvankelijk waren hiervoor geen arbeiders beschikbaar. Op de eerste oproep van een aannemer kwamen ei zoveel bouwvakkers uit Duitsland te rug. dat in korte tijd alle woningen opgeleverd konden worden. De bouw plannen waren uitgeput en de arbei ders vertrokken weer. Vicieus ,,Het is een vicieuze cirkel", zegt de burgemeester van Doetinchem, de heer J. J. M. Cornelissen. De statis tieken wijzen uit dat er in de Achter hoek weinig groei zit. Op grond van dit cijfermateriaal weigert Den Haag een ruimere toewijzing voor Je wo ningbouw. Vanwege het woningtekort komt er geen industrie en omdat er geen industrie is komen er geen hui zen. ^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiiiiiiiuiiiiiiiiiuiiiuiiiiiiiiuuuiuti Er zijn bouwterreinen, er bestaan plannen en de aannemers zitten om werk te springen. Het is geen ze!d zaamheid, dat bouwondernemingen per soneel ontslaan bij gebrek aan werk. ..Omdat de regering blijft vasthouden aan de statistieken worden waardevol le arbeidskrachten de grens over ge stuurd", zeggen overheid en industrië len in de Achterhoek. 46. Kappie had goed ge2ien. Hak-Hau liet het ook deze maal niet bij een mis lukte aanslag zitten. Kleumend sloop hij rond de kluizen van de Dansende Een- j zamen en zon op een plan. In het wes ten begon de hemel al licht te worden en de generaal wist, dat de Eenzamen spoedig zouden ontwaken om hun eerste dans uit te voeren. ..Bij de grote W'ang! Ik moet voort maken.." mompelde hij. ,,Een half plan is beter dan geen. Straks wordt er on getwijfeld een feestdans voor die bar baren ten beste gegeven 'en dan moet ik van de partij zijn." Hierop sloop hij de gastvrije kluis van de opper-Eenzame binnen, waarvan de deur volgens oud gebruik op een kier stond. Vlak daarop weerklonk een slaperige kreet, die afbrak in een doffe klap, Dit werd gevolgd door een schurend geluid, als van een zwaar lichaam dat versleept wordt. Het ging alles zeer vlug in zijn werk en had iemand op dat moment on raad bespeurd, 'dan was die bij nader .onderzoek stellig snel verdwenen. Want weer lag de opper-Eenzame in zi]n bed en scheen te slapen de de kens opgetrokken tot aan de neus. Nie mand zou vermoeden dat zijn slaap ge dwongen was >r lat touwen hem aan het matras vasthielden. En nog minder, dat generaal Hak-Hau zich onder het bed bevond, tevreden uitgestrekt in het gewaad van de opperdanser... Van onze correspondent ALKMAAR. Sinds drie weken be vindt zich de Alkmaarse opticien J. W. D. in Spanje in arrest. Hij was er per auto heen gereisd voor een bezoek aan Majorca en werd bij de grens aange houden wegens het invoeren zonder im portvergunning van een aantal optische kijkers, bestemd voor een zakenrelatie op Majorca. Juridisch advies, door de ouders van D. ingewonnen, leidde tot tussenkomst van het ministerie van binnenlandse za ken, dat een onderzoek instelde. De Spaanse autoriteiten waren bereid D. tegen betaling van een waarborgsom vrij te laten. Het gevraagde bedrag is inmiddels overgemaakt zodat D's vrij lating spoedig wordt verwacht. Zijn auto is evenals de optische kijkers in beslag genomen, zodat D. vermoedelijk de te rugreis per trein zal moeten maken. Een boodschap van Jean Cocteau voor de wereldtheaterdag is gister avond uit naam van het Internationaal Theater Instituut voorgelezen in alle Nederlandse en buitenlandse schouw burgen, ook in de communistische lan den. ^1rpUNIS. „Neen, zo moet u een brik niet eten", zei mevrouw I i en dan maar happen". Ik deed een poging, lette scherp op I I 1 I bMBmIm m'n das (stel je voor dat je in Tunis een week lang' met een das BB 1 onder de eierdooier rondloopt) en het lukte. „Bravo", prees ze en dat wös, uit haar mond, een groot compliment. We zaten in een eethuis met de niet zo bijster originele naam van „Res taurant de L'Orient" en mevrouw Habjouj die in Tunis woont en et- mijn gidse was had gevraagd: Wilt u Europees of Tunesisch eten. „Het laatste", had ik snel geantwoord en zo viel de keuze ook op een „brik". Ik had geen idee van wat er komen zou. „Wacht maar af", had ze gezegd. Daar was de brik. Een dichtgeflapte pannekoek met een dikke knobbel erin, zo op het eerste gezicht en ik nam mes en vork ter hand. „Neen, neen, niet doen, dan wipt het ei eruit", raadde ze. Die knobbel was dus een ei. „Met de handen", was haar volgende opdracht en ik deed het. Bijten, eerst wat aan de hard gebakken zijkanten, die dan in de onhandige Europese vingers afbrokkelen, maar al snel ging het beter. jf- Voor het voormalige paleis van de hey het Bardo in Tunis stond hij; hij heeft één beert en een oude fiets. „Ongeluk gehad toen ik drie jaar was", vertelde hij, „maar ik kan net de kost verdienen met briefkaarten en foto's en als ik schoenen moet hebben is het er altijd maar één en die wil nog wel eens hier of daar bij een muurtje liggen zomaar." Nu de grote bijt, dacht ik. Dat gaat of goed of ik zit onder. „En slurpen", klonk het. Ja, het ging. Ei met allemaal groente- toestandjes er door heen, veel peper, ge woon lekker. „Dat was de doop, nu mag u in Tunis verder rondkijken", vond mevrouw Hab jouj. Ze voegde met een de daad bij het woord, we stapten in het autootje en togen naar een museum. ZO'N BEY O ja, dat vergat ik u nog te zeggen. Ons groepje van tien men sen kon niet in het busje en de K.L.M. had de goede gedachte gehad er een klein autootje bij te hu ren. Of ik er in kon rijden?, werd me ge vraagd. Dat ging dan wel en zo had ik, tien minuten na aankomst met de Elektra, al een eigen vervoermiddel. Het museum van Brado, daar gingen we heen, op zondag. Maquettes, oude ste nen zuilen, hier en daar een buste het zal wel mijn fout zijn, maar ik ben dan snel uitgekekendacht ik. Tot een gang ver der, ergens om een hoek, de schitterend ste mozaïeken die men zich voor kan stellen. Wat is hier vroeger geweest, vroeg ik. „Dit was het paleis van een bey", hoorde ik. Twee zalen verder: de troon van de bey, een gou den troon. En zijn bed, «"Wat" 'versleten bovenop, maar het was er, met een hemel erboven. „Zo'n bey", dacht ik, „die heeft hier nu liggen pitten. Hij had het wel ge zellig gemaakt: lage gemakkelijke poefs, een speelhoek met veel kussens en twee meter verder dat grote hemelbed." ter breed en u komt er alleen maar wandelaars tegen. De meesten in burnoes, het lange gewaad dat practisch tot op de grond hangt en de Chechia de rode fez op het hoofd. Eigenlijk komt u er alle hoofdbe dekkingen tegen, want wie gfeen fez heeft draait een sjaal om zijn haar of doet een bad handdoek om. „Armband, monsieur?", dringt .een Arabier in een van de winkeltjes aan. Ik blijf staan en krijg het sieraad met een in de hand gedrukt. Toevallig kijk ik op m'n horloge: vijf voor twaalf, 's middags, „Mooi", wil de koopman weten. Ja, zeg ik, heel mooi zelfs. „Vijf dinar", is zijn vervolg. Als goede Nederlander denk ik zachtjes: ongeveer vijf keer negen is vijf en veertig gulden, neen, dat is me te duur. „Stevig aan de prijs", meen ik. „In heel Tunesië vindt u niet zo'n zelfde exemplaar", doet de koop man druk. „Neen, ik wil hem niet te rug, bekijkt u hem maar", gaat hij ver der. „Als u ergens nog zo'n armband ziet dan komt u hier en krijgt u uw geld terug. Maar haast u, want over een paar minuten kunt u hem niet meer kopen, dan sluiten we, tot mor genochtend". Ik leg het sieraad toch maar weer neer en allervriendelijkst neemt de Arabier afscheid. Vier winkeltjes ver der kijk ik naar binnen: op een tafel tje liggen drie precies dezelfde arm banden. Tot hoe laat blijft de souks open, vroeg ik. „Tot vanavond tien uur, monsieur", zegt een bebaarde Arabier. (Ingezonden mededelingen) jf Eén keer is het me in Tunesië gebeurd dat iemand graag gefotografeerd wilde worden. Ik zag, in Tunis, de deur van de Britse ambassade, stelde in en toen sprong hij in mijn gezichtsveld en bleef er on- bewegelijk staan. Hier is hij dan, de man die naar het vogeltje wilde kijken. 7 Tot zeven uur is Ran bezig, dan gaat hij naar juffrouw Ruwgenius. Die ontvangt hem hartelijk. Zij biedt hem aan een boterham te blijven eten. Zij vertelt, dat het met de strijkerij niet meer zo best gaat, want zij heeft concurrentie gekregen van een nieuwe grote zaak. Die noemen zich: amerikaan launderij (american laundry), die doen het vlugger en goedkoper dan ik het ken doen. Maar je moet dan ook zien hoe zij het goed durven thuis te sturen. En de „meissies" willen geen gepijpte „mussies" meer dragen. Tenminste meissies van bur ger dienstjes. Bij van Asselen heb ben ze nog de pijpies. Maar daar voor moet ik in de zomer, als de familie niet in het huis is, helemaal naar het kasteel achter de kapel ko men lopen, zonder een cent extra. Want de graaf is zo schraperig als een besteedster. Maar Ran kan best de avondboter ham blijven mee-eten, zij komt er nog gemakkelijk met de financiën; Jacques stuurt geregeld geld uit In- dië en zij houdt een commensaal waar goed op over blijft, al geeft zij het heel best. De persoon die het laatst bij haar was heeft zij juist weggedaan, want die wilde plannen maken. Maar het was haar idee niet. Als zij nog eens ging trouwen dan wilde zij in een zaak komen. Terwijl juffrouw Ruwgenius bezig is haar levensperspectief uit te stip pelen gaat de kamerdeur open en Ria Servaas stapt naar binnen. Ran draait het hoofd in de richting van de deur en als hij het gezicht van Ria ziet zegt hij verheugd: Wat heb ik nu aan d'n fiets han gen? Ria kan niet nalaten te lachen, maar dan zegt zij, als eerste opmer king waarmee zij Ran begroet: Ajakkes, gebruik je nog altijd die nare uitdrukking. Ria vertelt reeds drie jaar bij juf frouw Ruwgenius in de kost te zijn. Ria Servaas is een meisje uit de Pa velaars Fundatie. Daar was zij in tern tot haar zestiende jaar. Toen kwam zij voor dag en nacht in dienst bij juffrouw Krollemakers. Maar na dat haar werk zich daar tot de bad inrichting ging beperken nam zij in trek bij juffrouw Ruwgenius, waar zij twee jaar gestreken had, toen zij nog niet bij Krollemakers in betrek king was. Tijdens het eten van de boterham zit Ran gezellig te vertellen. Hij pakt goed uit over zijn reizen door de we reld. Indië, China. Zuid-Amerika, Constantinopel, New York en over zijn belangrijke betrekking bij het circus. Waar hij ruim geld verdient! Na de boterham stelt Ran aan Ria voor nog een beetje met hem in de stad te gaan wandelen. Eer hij de deur uitgaat, vraagt hij of de juf frouw Herr Carl Hornbach, de kapi tein van het zeeleeuwennummer, in de kost kan nemen. Hornbach heeft reuze tegenslag gehad. Van zijn drie zeeleeuwen zijn er in Breda door de warmte twee gestorven. Het optre den met één enkele zeeleeuw in den Bosch en Helmond is geen succes ge weest. Directeur Carreau heeft „Ka pitein" Hornbach daarom van het programma geschrapt. Hornbach beschikt over een be hoorlijke spaarduit. Hij wil zich oriënteren over een nieuw samen te stellen nummer. Of nog liever houdt hij met het circusleven helemaal op. Ran moet op Hornbach's verzoek in Klaarmond uitzien naar een kosthuis waar Hornbach voorlopig onder dak kan zijn. De nog in leven gebleven zeeleeuw is reeds aan de Diergaarde te Rotterdam verkocht. Juffrouw Ruwgenius behoeft niet na te denken. Je kunt met hem komen. Als hij geen „vissies" meer in zijn jasje heeft zitten!, zij accompag neert haar grapje met een reeks hi-hi-hi's. DE TINTELS Jack Dunkley ZOUDTU EVEN NAAR BINNEN WILLEN GAAN EN AAN MIJN ZOONTJE WILLEN ZEGGEN DAT HIJ DIE PATAT KAN KRIJ GEN Al=> Hu NU DIRECT NAAR BUITEN KOMT.'? Het is oude wetenschap ter zake van zeeleeuw-dressuur, die juffrouw Ruwgenius nog over heeft van ker misbezoek in vroeger jaren. De wandeling van Ran en Ria gaat eerst naar de Markt. Daar verdwij nen zij in het korte smalle Kerk- straatje, dat naar de Kathedraal leidt; hier is een toegang van het evenwijdig aan de Walstraat lopend Bolwerk. Bij het einde van het plantsoen nemen zij het voetpad naar de Stadsweide. Ran duidt uit waar alles van het circus zal komen te staan. Zij verla ten, bij de oprit naar de Brugweg, de Weide weer. Dan zegt Ran: Kom je mee de brug over, de Lieve Vrouwe Gaard in. Ria zegt: Nee, dat doe ik niet. Heb je er nog wel eens aan ge dacht, vraagt hij. Ik zou het denken, ik heb een hele tijd reuze in de benauwdheid ge zeten. Waarom, ik had je toch niet in de steek gelaten. Maar je hebt al die jaren niet» van je laten horen! Ik wilde eerst weten wat ik ga worden. Circus? de klank in haar stem is dof. Ja. Er volgt verder niets op en Ria vraagt niet meer. Zij wandelen te rug, hij met zijn arm om haar mid del. Nu langs de al bijna verlaten Karthuizersingel. Het is haast tien uur. Op het Carolusplein neemt Ran afscheid. (Wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1962 | | pagina 2