ARUNEN
I KAPPIE EN DE TI-PISCHE BOOT
EEN BRIK EET U UIT
HET HANDJE EN DE BEY
ZIT ZONDER HEMELBED
DE NATUUR
Donderdag 29 maart 1962
ZEEUWSCH DAGBLAD
Loonsverhoging
bij de A.K.U.
UW HAAR
CORRECT
IN MODEL
in en om uw huis
Weinig werk - dan
naar Duitsland
Nederlandse opticien
in Spanje gearresteerd
I Khadija Habjouj, een Tunesische met een bijzonder stevig
I I I I ontwikkelde trots. „Gewoon met de handen, elke kant één
TOEN "DIE- COEie PAPS
MM VIT WACENTOE CAP
2AL HM NlEr CEDACWr MEE££NJ
OAT 2lOM DOCHTER ER NOC EENS
c MEE AAN HEM ZOU A
ONTSNAPPEN t /U
ALS JE NlET-^
UITKIJKT, VERLIEST
HU ER S/OM
TOCHTER MEE/,
T?OE HET MAAR
KALMER. AAN-
"DIE ACHTERVOLGERS
2MN WE KWMT
'Ingezonden mededeling)
de goede koelkast voor de lage prijs
de goede koelkast, die u moet zien voordat u kiest
de goede koelkast, die ieder gezin zich kan permitteren
-#■ Noten vooral amandelen en pinda's zijn in Tunis
op vele plaatsen op straat te koop. Soms draagt de koopman
een oude Franse soldatenjas en doorgaans zijn de „noten-
winkelsmobiel, met een groot voordeel: tvil de handel
op deze hoek niet zo best dan rijdt hij een zijstraat verder
Eigen nieuwsdienst
ARNHEM. De loonvoorstellen
die de directie van oe Algemene
Kunstzijde Unie N.V. heeft ingediend
bij het college van rijksbemiddelaars
zijn goedgekeurd. De beslissing bete
kent een loonsverhoging van twaalf
cent per uur voor de meeste manne
lijke arbeiders.
Het voorstel van de directie, ge
daan nadat geen overeenstemming tus
sen de vakbonden bereikt kon worden,
hield in een verhoging van bijna vijf
tien cent per uur. Door het aanbren
gen van wijzigingen in de andere ar
beidsvoorwaarden is dit doel bereikt.
(Ingezonden mededelingen)
DAAR WISSELEN
Dat is nu voorbij,
die tijden van de
bey-en in Tunesië, het
land dat vier keer zo
groot is als Nederland
en bijna vier miljoen
mensen telt. De laat
ste bey zo hoor ik
is vertrokken naar
Zwitserland, zit daar
nu nog en heeft een
stevige portie dinars
de Tunesische munt
meegenomen. Mij
kan niets gebeuren,
moet die bey gedacht
hebben, maar de Zwit
sers waren ook niet
van de vorige dag en
niemand wilde voor
die dinars de „gelden
de" koers van ruim
acht gulden geven.
Vier gulden wel, daar
waren liefhebbers ge
noeg voor.
En nu is daar de wat
opvallende situatie,
dat sommige mensen
naar Tunis komen
met in Europa ge
kochte dinars van vijf
gulden terwijl ande
ren hun geld in Tunis
zelf opnemen, tegen
8,80 gulden per dinar.
Wie ze meebrengt moet dat vooral
niet hardop zeggen. Dat merkte iemand
in ons gezelschap van een Nederlands
reisbureau. „Nog Tunesisch geld bij u",
informeerde een Tunesiër op !het vlieg
veld. Jawel, achttien dinar, was het
antwoord. Wel, die achttien mocht hij
mooi afgeven en die werden in bewa
ring genomen, want niemand mag di
nars meebrengen naar Tunis en nie
mand mag er meer dan één mee naar
huis nemen. Dollars en ponden, gul
dens en Zwitserse francs, u steekt er
uw koffers maar mee vol, de banken
in Tunis zullen ze graag voor u wisse
len. Hetgeen, alles b\j elkaar, natuur
lek een beste manier is om aan vreem
de valuta te komen.
IN HEEL TUNESIË NIET
Of ik de souks wilde zien, de straat
jes met winkeltje naast winkeltje
soms anderhalve meter breed en twee
meter diep waar pien uren door
heen kan sjouwen en niet uitgekeken
raakt. Natuurlijk, altijd.
De straatjes zijn nog geen twee me-
MET GRATIS CHOCOLADE
HAARCRÈME
Radijs kan men nu in een broeibakje
onder glas zaaien, doch dat kan ook al
wel in de volle grond van de tuin; de
bekende ronde en rode en witte broei-1
radijs moet men dan nemen In de volle
grond van de tuin za) men voor een zon-
nig plekje moeten zorgen en het is nut
tig wat kompost of oude mest door de i
bovengrond te re radijs kan veel i
voedsel hebben. het zaad vooral
niet te diep in de grond; het is vol
doende ais het juist onder de oppervlak-1
te zit.
Bouwvakarbeiders
Van onze correspondent
ARNHEM. De Nederlandse bouw
vakarbeiders trekken niet uitsluitend
naar Duitsland omdat zij daar veel
meer kunnen verdienen. Zij blijven
liever in eigen land werken, al was
het maar vanwege de betere sociale
voorwaarden. Voor vele arbeiders is
van doorslaggevende betekenis bij hun
besluit over de grenzen te gaan het
feit dat er onvoldoende werk is.
Vooral de grensgebieden hebben
met dit probleem te maken. Als voor
beeld wordt dan genoemd de bouw
van veertig woningen in Dinxperlo.
Aanvankelijk waren hiervoor geen
arbeiders beschikbaar. Op de eerste
oproep van een aannemer kwamen ei
zoveel bouwvakkers uit Duitsland te
rug. dat in korte tijd alle woningen
opgeleverd konden worden. De bouw
plannen waren uitgeput en de arbei
ders vertrokken weer.
Vicieus
,,Het is een vicieuze cirkel", zegt
de burgemeester van Doetinchem, de
heer J. J. M. Cornelissen. De statis
tieken wijzen uit dat er in de Achter
hoek weinig groei zit. Op grond van
dit cijfermateriaal weigert Den Haag
een ruimere toewijzing voor Je wo
ningbouw. Vanwege het woningtekort
komt er geen industrie en omdat er
geen industrie is komen er geen hui
zen.
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiiiiiiiuiiiiiiiiiuiiiuiiiiiiiiuuuiuti
Er zijn bouwterreinen, er bestaan
plannen en de aannemers zitten om
werk te springen. Het is geen ze!d
zaamheid, dat bouwondernemingen per
soneel ontslaan bij gebrek aan werk.
..Omdat de regering blijft vasthouden
aan de statistieken worden waardevol
le arbeidskrachten de grens over ge
stuurd", zeggen overheid en industrië
len in de Achterhoek.
46. Kappie had goed ge2ien. Hak-Hau
liet het ook deze maal niet bij een mis
lukte aanslag zitten. Kleumend sloop hij
rond de kluizen van de Dansende Een-
j zamen en zon op een plan. In het wes
ten begon de hemel al licht te worden
en de generaal wist, dat de Eenzamen
spoedig zouden ontwaken om hun eerste
dans uit te voeren.
..Bij de grote W'ang! Ik moet voort
maken.." mompelde hij. ,,Een half plan
is beter dan geen. Straks wordt er on
getwijfeld een feestdans voor die bar
baren ten beste gegeven 'en dan moet
ik van de partij zijn."
Hierop sloop hij de gastvrije kluis
van de opper-Eenzame binnen, waarvan
de deur volgens oud gebruik op een kier
stond.
Vlak daarop weerklonk een slaperige
kreet, die afbrak in een doffe klap, Dit
werd gevolgd door een schurend geluid,
als van een zwaar lichaam dat versleept
wordt. Het ging alles zeer vlug in zijn
werk en had iemand op dat moment on
raad bespeurd, 'dan was die bij nader
.onderzoek stellig snel verdwenen.
Want weer lag de opper-Eenzame in
zi]n bed en scheen te slapen de de
kens opgetrokken tot aan de neus. Nie
mand zou vermoeden dat zijn slaap ge
dwongen was >r lat touwen hem aan
het matras vasthielden. En nog minder,
dat generaal Hak-Hau zich onder het
bed bevond, tevreden uitgestrekt in het
gewaad van de opperdanser...
Van onze correspondent
ALKMAAR. Sinds drie weken be
vindt zich de Alkmaarse opticien J. W.
D. in Spanje in arrest. Hij was er per
auto heen gereisd voor een bezoek aan
Majorca en werd bij de grens aange
houden wegens het invoeren zonder im
portvergunning van een aantal optische
kijkers, bestemd voor een zakenrelatie
op Majorca.
Juridisch advies, door de ouders van
D. ingewonnen, leidde tot tussenkomst
van het ministerie van binnenlandse za
ken, dat een onderzoek instelde.
De Spaanse autoriteiten waren bereid
D. tegen betaling van een waarborgsom
vrij te laten. Het gevraagde bedrag is
inmiddels overgemaakt zodat D's vrij
lating spoedig wordt verwacht. Zijn auto
is evenals de optische kijkers in beslag
genomen, zodat D. vermoedelijk de te
rugreis per trein zal moeten maken.
Een boodschap van Jean Cocteau
voor de wereldtheaterdag is gister
avond uit naam van het Internationaal
Theater Instituut voorgelezen in alle
Nederlandse en buitenlandse schouw
burgen, ook in de communistische lan
den.
^1rpUNIS. „Neen, zo moet u een brik niet eten", zei mevrouw
I i en dan maar happen". Ik deed een poging, lette scherp op
I I 1 I bMBmIm m'n das (stel je voor dat je in Tunis een week lang' met een das
BB 1 onder de eierdooier rondloopt) en het lukte. „Bravo", prees ze
en dat wös, uit haar mond, een groot compliment.
We zaten in een eethuis met de niet zo bijster originele naam van „Res
taurant de L'Orient" en mevrouw Habjouj die in Tunis woont en et-
mijn gidse was had gevraagd: Wilt u Europees of Tunesisch eten. „Het laatste", had ik snel geantwoord en zo
viel de keuze ook op een „brik". Ik had geen idee van wat er komen zou. „Wacht maar af", had ze gezegd. Daar
was de brik. Een dichtgeflapte pannekoek met een dikke knobbel erin, zo op het eerste gezicht en ik nam mes
en vork ter hand. „Neen, neen, niet doen, dan wipt het ei eruit", raadde ze. Die knobbel was dus een ei. „Met de
handen", was haar volgende opdracht en ik deed het. Bijten, eerst wat aan de hard gebakken zijkanten, die
dan in de onhandige Europese vingers afbrokkelen, maar al snel ging het beter.
jf- Voor het voormalige paleis van de hey het Bardo in
Tunis stond hij; hij heeft één beert en een oude fiets.
„Ongeluk gehad toen ik drie jaar was", vertelde hij, „maar
ik kan net de kost verdienen met briefkaarten en foto's en
als ik schoenen moet hebben is het er altijd maar één en
die wil nog wel eens hier of daar bij een muurtje liggen
zomaar."
Nu de grote bijt,
dacht ik. Dat gaat of
goed of ik zit onder.
„En slurpen", klonk
het. Ja, het ging. Ei
met allemaal groente-
toestandjes er door
heen, veel peper, ge
woon lekker.
„Dat was de doop,
nu mag u in Tunis
verder rondkijken",
vond mevrouw Hab
jouj. Ze voegde met
een de daad bij het
woord, we stapten in
het autootje en togen
naar een museum.
ZO'N BEY
O ja, dat vergat ik
u nog te zeggen. Ons
groepje van tien men
sen kon niet in het
busje en de K.L.M.
had de goede gedachte
gehad er een klein
autootje bij te hu
ren. Of ik er in kon
rijden?, werd me ge
vraagd. Dat ging dan
wel en zo had ik, tien
minuten na aankomst
met de Elektra, al een
eigen vervoermiddel.
Het museum van
Brado, daar gingen
we heen, op zondag.
Maquettes, oude ste
nen zuilen, hier en
daar een buste het
zal wel mijn fout zijn,
maar ik ben dan snel
uitgekekendacht
ik. Tot een gang ver
der, ergens om een
hoek, de schitterend
ste mozaïeken die men
zich voor kan stellen.
Wat is hier vroeger
geweest, vroeg ik. „Dit
was het paleis van een
bey", hoorde ik. Twee
zalen verder: de troon
van de bey, een gou
den troon. En zijn
bed, «"Wat" 'versleten
bovenop, maar het
was er, met een hemel
erboven. „Zo'n bey",
dacht ik, „die heeft
hier nu liggen pitten.
Hij had het wel ge
zellig gemaakt: lage
gemakkelijke poefs,
een speelhoek met
veel kussens en twee
meter verder dat grote
hemelbed."
ter breed en u
komt er alleen
maar wandelaars
tegen. De meesten
in burnoes, het
lange gewaad dat
practisch tot op de
grond hangt en de
Chechia de rode
fez op het hoofd.
Eigenlijk komt u
er alle hoofdbe
dekkingen tegen,
want wie gfeen fez
heeft draait een
sjaal om zijn haar
of doet een bad
handdoek om.
„Armband, monsieur?", dringt .een
Arabier in een van de winkeltjes aan.
Ik blijf staan en krijg het sieraad met
een in de hand gedrukt. Toevallig kijk
ik op m'n horloge: vijf voor twaalf,
's middags,
„Mooi", wil de koopman weten. Ja,
zeg ik, heel mooi zelfs. „Vijf dinar",
is zijn vervolg. Als goede Nederlander
denk ik zachtjes: ongeveer vijf keer
negen is vijf en veertig gulden, neen,
dat is me te duur. „Stevig aan de prijs",
meen ik. „In heel Tunesië vindt u niet
zo'n zelfde exemplaar", doet de koop
man druk. „Neen, ik wil hem niet te
rug, bekijkt u hem maar", gaat hij ver
der. „Als u ergens nog zo'n armband
ziet dan komt u hier en krijgt u uw
geld terug. Maar haast u, want over
een paar minuten kunt u hem niet
meer kopen, dan sluiten we, tot mor
genochtend".
Ik leg het sieraad toch maar weer
neer en allervriendelijkst neemt de
Arabier afscheid. Vier winkeltjes ver
der kijk ik naar binnen: op een tafel
tje liggen drie precies dezelfde arm
banden.
Tot hoe laat blijft de souks open,
vroeg ik.
„Tot vanavond tien uur, monsieur",
zegt een bebaarde Arabier.
(Ingezonden mededelingen)
jf Eén keer is het me in Tunesië gebeurd
dat iemand graag gefotografeerd wilde
worden. Ik zag, in Tunis, de deur van de
Britse ambassade, stelde in en toen sprong
hij in mijn gezichtsveld en bleef er on-
bewegelijk staan. Hier is hij dan, de man
die naar het vogeltje wilde kijken.
7
Tot zeven uur is Ran bezig, dan
gaat hij naar juffrouw Ruwgenius.
Die ontvangt hem hartelijk. Zij biedt
hem aan een boterham te blijven
eten. Zij vertelt, dat het met de
strijkerij niet meer zo best gaat,
want zij heeft concurrentie gekregen
van een nieuwe grote zaak.
Die noemen zich: amerikaan
launderij (american laundry), die
doen het vlugger en goedkoper dan
ik het ken doen. Maar je moet dan
ook zien hoe zij het goed durven
thuis te sturen. En de „meissies"
willen geen gepijpte „mussies" meer
dragen. Tenminste meissies van bur
ger dienstjes. Bij van Asselen heb
ben ze nog de pijpies. Maar daar
voor moet ik in de zomer, als de
familie niet in het huis is, helemaal
naar het kasteel achter de kapel ko
men lopen, zonder een cent extra.
Want de graaf is zo schraperig als
een besteedster.
Maar Ran kan best de avondboter
ham blijven mee-eten, zij komt er
nog gemakkelijk met de financiën;
Jacques stuurt geregeld geld uit In-
dië en zij houdt een commensaal
waar goed op over blijft, al geeft
zij het heel best. De persoon die het
laatst bij haar was heeft zij juist
weggedaan, want die wilde plannen
maken. Maar het was haar idee niet.
Als zij nog eens ging trouwen dan
wilde zij in een zaak komen.
Terwijl juffrouw Ruwgenius bezig
is haar levensperspectief uit te stip
pelen gaat de kamerdeur open en
Ria Servaas stapt naar binnen. Ran
draait het hoofd in de richting van
de deur en als hij het gezicht van
Ria ziet zegt hij verheugd:
Wat heb ik nu aan d'n fiets han
gen?
Ria kan niet nalaten te lachen,
maar dan zegt zij, als eerste opmer
king waarmee zij Ran begroet:
Ajakkes, gebruik je nog altijd
die nare uitdrukking.
Ria vertelt reeds drie jaar bij juf
frouw Ruwgenius in de kost te zijn.
Ria Servaas is een meisje uit de Pa
velaars Fundatie. Daar was zij in
tern tot haar zestiende jaar. Toen
kwam zij voor dag en nacht in dienst
bij juffrouw Krollemakers. Maar na
dat haar werk zich daar tot de bad
inrichting ging beperken nam zij in
trek bij juffrouw Ruwgenius, waar
zij twee jaar gestreken had, toen zij
nog niet bij Krollemakers in betrek
king was.
Tijdens het eten van de boterham
zit Ran gezellig te vertellen. Hij pakt
goed uit over zijn reizen door de we
reld. Indië, China. Zuid-Amerika,
Constantinopel, New York en over
zijn belangrijke betrekking bij het
circus. Waar hij ruim geld verdient!
Na de boterham stelt Ran aan Ria
voor nog een beetje met hem in de
stad te gaan wandelen. Eer hij de
deur uitgaat, vraagt hij of de juf
frouw Herr Carl Hornbach, de kapi
tein van het zeeleeuwennummer, in
de kost kan nemen. Hornbach heeft
reuze tegenslag gehad. Van zijn drie
zeeleeuwen zijn er in Breda door de
warmte twee gestorven. Het optre
den met één enkele zeeleeuw in den
Bosch en Helmond is geen succes ge
weest. Directeur Carreau heeft „Ka
pitein" Hornbach daarom van het
programma geschrapt.
Hornbach beschikt over een be
hoorlijke spaarduit. Hij wil zich
oriënteren over een nieuw samen te
stellen nummer. Of nog liever houdt
hij met het circusleven helemaal op.
Ran moet op Hornbach's verzoek
in Klaarmond uitzien naar een
kosthuis waar Hornbach voorlopig
onder dak kan zijn. De nog in leven
gebleven zeeleeuw is reeds aan de
Diergaarde te Rotterdam verkocht.
Juffrouw Ruwgenius behoeft niet
na te denken.
Je kunt met hem komen.
Als hij geen „vissies" meer in zijn
jasje heeft zitten!, zij accompag
neert haar grapje met een reeks
hi-hi-hi's.
DE
TINTELS
Jack
Dunkley
ZOUDTU EVEN NAAR BINNEN
WILLEN GAAN EN AAN MIJN
ZOONTJE WILLEN ZEGGEN
DAT HIJ DIE PATAT KAN KRIJ
GEN Al=> Hu NU DIRECT NAAR
BUITEN KOMT.'?
Het is oude wetenschap ter zake
van zeeleeuw-dressuur, die juffrouw
Ruwgenius nog over heeft van ker
misbezoek in vroeger jaren.
De wandeling van Ran en Ria gaat
eerst naar de Markt. Daar verdwij
nen zij in het korte smalle Kerk-
straatje, dat naar de Kathedraal
leidt; hier is een toegang van het
evenwijdig aan de Walstraat lopend
Bolwerk. Bij het einde van het
plantsoen nemen zij het voetpad naar
de Stadsweide.
Ran duidt uit waar alles van het
circus zal komen te staan. Zij verla
ten, bij de oprit naar de Brugweg,
de Weide weer. Dan zegt Ran:
Kom je mee de brug over, de
Lieve Vrouwe Gaard in.
Ria zegt: Nee, dat doe ik niet.
Heb je er nog wel eens aan ge
dacht, vraagt hij.
Ik zou het denken, ik heb een
hele tijd reuze in de benauwdheid ge
zeten.
Waarom, ik had je toch niet in
de steek gelaten.
Maar je hebt al die jaren niet»
van je laten horen!
Ik wilde eerst weten wat ik ga
worden.
Circus? de klank in haar stem
is dof.
Ja.
Er volgt verder niets op en Ria
vraagt niet meer. Zij wandelen te
rug, hij met zijn arm om haar mid
del. Nu langs de al bijna verlaten
Karthuizersingel. Het is haast tien
uur. Op het Carolusplein neemt Ran
afscheid.
(Wordt vervolgd)