OVER
JOHANNES DU
BUT
PRAAT
zegt de schilderende
1 KAPPIE EN DE TI-PISCHE BOOT
„Ik ben een dwaas
verkoper
AIR-SMBIA
Maandag 26 maart 1962
ZEEUWSCH DAGBLAD
HA, HA
ALTIJD TONEEL
ALS EEN BOM
VIER ROLLEN
GLAZENWASSER STAK
MET STILETTO
FRIK HUEi.
uw fietsenhandelaar
vertelt het u!
Hongerstaking om
quarantaine
MAN BIJ BRANDJE
OMGEKOMEN
a
iiiiiiioiiiiiiiiwiwniioiiiiHiifliiiii
HH
m
ÜI
Dodelijke val van trap
Bag. 2
OERMOND Wie een
gesprek heeft met
Johannes Wilhelmus
Ignatius du Buy heeft
het gemakkelijk: men
hoeft dan eigenlijk niet te pra
ten. Neen, men komt gewoon
niet aan het woord en het lijkt
wel of er in het binnenste van
de heer Du Buy een bandre
corder is gemonteerd, die ach
ter elkaar een aantal geluids
bandjes afdraait.
Johannes du Buy heeft kans ge
zien om met een paar advertenties
in een Duitse krant de klanten met
bussen vol naar zijn zaak te lokken
en om op een dag een kleine der
tigduizend mark om te zetten. Dat
doet hij allemaal, omdat hij over
een jaar of tien een eigen atelier
wil hebben om te schilderen en te
experimenteren met muziek en te
kenfilms. Hij verkoopt jassen, broe
ken en dassen, maar hij zou liever
in een oude trui over de grond krui
pen met zijn drie zoons en klarinet
spelen. Een man vol tegenstellingen,
die meneer Du Buy, die sinds vier
jaar in Roermond aan iedereen
min of meer lak heeft.
Hij is lang, heeft donkerblond haar
en werd 37 jaar geleden in Amster
dam geboren als zoon van een rijks
ambtenaar. Door de winkel, die vol
rekken met dames- en herenkleding
staat schoven we achter hem de trap
op naar boven. Even later stonden
we in een grote vierkante kamer,
waarin een wit geschilderde trap naar
een hogere verdieping leidde.
.Kijkt u maar niet naar de rom
mel", excuseerde de heer Du Buy
zich, ,,want mijn vrouw is al een paar
dagen ziek. Bovendien had ik van de
ze kamer eigenlijk een artiestenhol
willen maken. Hoe vindt u dat schil
derij daar links", en zijn vinger wees
naar een schilderij tegen de muur.
,,De meeste mensen denken, dat het
het werk is van een vakman, ha ha,
maar ik heb het zelf geschilderd.
,,Ja. dat schilderij daar heb ik ook
gemaakt: toen ik nog op een zolder
woonde heb ik het in twee uur op
linnen gezet met een mesje en oude
verf. Heerlijk, zo leef ik mij uit".
Terwijl beneden ons vijf man be
zig waren om mensen jassen te pas
sen zei de heer Du Buy boven: Ver
kopen is voor mij een artistieke bele
venis of een ritus, als u dat beter
vindt klinken".
Terwijl er op de lage tafel voor ons
een paar koppen koffie en Limburgse
vlaaien verschenen sprak Johannes
Wilhelmus Ignatius du Buy (neef van
de vroegere tafeltennisser) door:
„Ik ben begonnen als tekenaar en
illustrator en tot mijn zevenentwintig
ste jaar was Ik een idealist en toen
ging ik begrijpen, dat het vlees beter
is dan de benen. Via reclameontwer
pen voor kledingzaken kwam ik in
het confectiebedrijf terecht. Ik begon
als hulpverkoper voor 75 gulden per
week te werken en binnen het jaar
verdiende ik het dubbele per week.
Mijn vrouw en ik konden gewoon niet
slapen, want zoveel had ik nog nooit
verdiend".
Een zwarte terrier en een jongetje
van een jaar of fien kwamen binnen
en ex-tekenaar Du Buy was onmiddel
lijk de draad van zijn verhaal kwijt.
„Dat is mijn oudste zoon, die een
paar weken geleden nog judo-kampi
oen van Roermond is geworden. Heer
lijk met mijn kinderen spelen dat is
beter dan beneden verkopen. Confec
tie is een circus. Alles-doe ik zelf:
behangen, de hond knippen, in. en
verkopen voor de zaak. De haren van
mijn 'zoons knip ik ook. Ik speel al
tijd toneel en binnen tien jaar hoop
ik zo veel verdiend te hebben dat ik
met werken op kan houden om te
schilderen en een boek te schrijven".
Het is moeilijk voor de heer Du
Buy om de draad van het gesprek
Over een jaar of tien hoopt hij weer terug te keren tot zijn oude liefde,
maar dan moeten eerst de zaken goed gaan in zijn confectiezaak.
stevig vast te houden, want steeds
weer dwaalde hij af en zijn gedachte
sprongen zijn niet altijd precies te
volgen.
Tot zijn dertigste jaar werkte hij in
een kledingzaak in Amsterdam en be
gon toéli voor zichzelf. 'Neen, niet
met een klein zaakje: drie zaken te
gelijk opende hij, maar achteraf bleek
hij te veel hooi op de confectievork
genomen te hebben. Alles werd ver
kocht en hij reisde af naar Roermond.
„Vier jaar geleden kwam ik naar
Roermond, waar ik deze zaak opende.
Ik wil altijd alles beter doen dan een
ander en ik zocht ook hier weer naar
oen manier om de boel op stelten te
zetten. Ik adverteerde met gekke
teksten om zo de aandacht te vesti
gen op mijn kledingmagazijnen. Een
keer zette ik gewoon „Oeboe" boven
een advertentie. Ik ben een dwaas en
iedereen praat over mij."
De zaken van de schilderende Wil
helmus du Buy gingen steeds beter
en steeds groter werden de partijen
kleding, die een plaatsje vonden in
zijn winkel. Oude vrienden geven hem
regelmatig tips en zo sleept hij enor
me partijen kleding in de wacht
voor spotprijzen. En, wanneer we
hem mogen geloven vliegt het evèn
hard weer de deur uit, terwijl ver
baasde concurrenten zich afvragen
hoe hij het allemaal voor elkaar
krijgt. „Wat ik kan, kan iedereen",
zegt hij zelf.
Totdat in 1961 door de langdurige
zomer de verkoop achteruitging en
dat was voor de heer Du Buy het mo
ment om er iets aan te gaan doen.
,,Ik ben kledingpakketten samen gaan
stellen en voor nog geen honderd
gulden kregen de mensen een pak, een
sjaal, een paar handschoenen en een
jas. Daarmee ben ik gaan adverte
ren in Duitsland, Niet te geloven: het
sloeg in als een bom."
Stop, hij staat weer op en dwaalde
wat door de grote kamer. Klarinet
spelen doe ik ook graag en hij pakte
het instrument, ging spelen en was
ons enkele minuten vergeten. Dan
draait de spraakmotor weer op volle
toeren:
„Ik heb een dag gehad, dat de Duit
sers met bussen vol naar mijn zaak
kwamen en 's morgens om half negen
stond ik al koffie uit te delen. Ze
sloegen steil achterover van die lage
prijzen en dat was de dag dat ik voor
een kleine dertigduizend mark heb
omgezet. Nu krijg ik brieven uit heel
Duitsland en iedereen wil graag com
pagnon met mij worden. De bestellin
gen stromen ook binnen per brief en
zelfs een professor uit Wenen heeft om
een pak van mij gevraagd. Als een la
wine is het op me afgekomen en ik
weet zelf niet hoe ik het allemaal ga
organiseren. Om te beginnen ga ik bin
nenkort een tweede zaak openen. Ik
speel koopman en verkopen is een psy
chologie. Liever ging ik zitten schilde
ren en experimenteren, maar ja, eerst
verkopen."
Op een gegeven ogenblik viel de
naam Van Meegeren, die man, die op
meesterlijke wijze oude meesters na
schilderde en daarmee waren we met
een bij een van de stokpaardjes van
de heer Du Buy aangeland: „Dat
vond ik toen een geweldige stunt. Eerst
schreven de kunstcritici vellen vol
over de fantastische schilderijen van
Vermeer en zo en toen plots die koude
douche: het was allemaal vals. On
vergetelijk en voor mij blijft Van
Meegeren een groot man."
Schilderen, klarinet spelen, de boel
zakelijk op stelten zetten en kleding
verkopen: het is allemaal het werk
van een man, van Johtfnnes Wilhel
mus Ignatius du Buy uit Roermond.
Hij wil eigenlijk alles tegelijk doen
en we kregen na een paar uur.de .jq-
druk dat hij hef zelf niet meer precies
weet.
Hij speelt helemaal alleen zijn rol
voor een kooplustig publiek.
(Ingezonden mededeling)
Van onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM Bij een ruzie in een
café in de Witte de Withstraat te Am
sterdam heeft een 26-jarige glazenwasser
zaterdag een twintigjarige jongeman
met een stiletto in de linkerborst gesto
ken.
De jongeman werd niet ernstig ge
wond. Hij kon na behandeling in het
Wilhelminagastihuis naar huis terugke
ren.
De glazenwasser is gearresteerd. Waar
de ruzie om is ontstaan is de politie nog
niet duidelijk. Vermoedelijk gaat het
uitsluitend om dronkemans-onenigheid.
Ik ga stiekum naar Harderwijk
en jij gaat mee. Daar merken wij
dan wel of zij ons nemen. Maar als
wij er hier over praten dan houden
zij ons toch tegen. Wij hebben al
leen maar geld voor de reis nodig.
Daar verpats ik mijn fiets voor.
Op de middag van die dag in 1900
bereikten zij Harderwijk, waar het
depót was van de Koloniale Reserve.
Bij de uitgang van het station stond
een groot bord, met een opschrift in
het duits, bestemd voor de uit Duits
land komende vrijwilligers.
Jessus het is van de pruus, zei
Ran toen hij het bord had zien staan.
Zij sliepen in de kazerne, maar
Ran ging de volgende morgen ai
door naar Amsterdam, want er
moest eerst toestemming voor hem
komen uit Klaarmond en daar wilde
hij geen werk van gemaakt hebben.
In Amsterdam wist hij een familie
lid van zijn vader te wonen.
Na lang zoeken gelukte het hem
aangemonsterd te worden als
scheepsjongen op een schip, dat een
reis zou maken naar Zuid-Amerika.
Het familielid tekende het stuk. dat
Ran nodig had, omdat hij minder
jarig was. Eerst na maanden schreef
hij een brief aan „tante Wies", de
huishoudster van zijn oom. In Klaar
mond wisten ze al wat hij gedaan
had, want het familielid te Amster
dam stuurde bericht.
Aan al deze voorvallen in zijn le
ven werd gedacht op deze rit die
Laurent Schouten-Lievens terug
bracht in Klaarmond. Vier jaar en
acht maanden had hij gevaren, kris
kras over de wereld, de laatste twee
jaar als steward op een schip van
de Red Star Line.
Toen liet hij zich afmonsteren, in
Antwerpen en hij zocht geen ander
schip.
Hij maakte het plan eens in Klaar
mond te gaan kijken. Dat ging dus
nu ook gebeuren. Maar het geschied
de op een andere wijze dan eerst
zijn bedoeling was. In Antwerpen
stond het Circus Carreau. Hij zag
hoe opgebouwd werd. Omdat niet
over voldoende hulp beschikt werd
was hij gaan meehelpen.
Hij kreeg ter beloning een maal
tijd uit de cantine-wagen. Toen hem
een heer in rijkleding opviel, die be
velen gaf, ging hij haastig hierop af
en zeide:
Ik hoor er nog niet bij. Werk
voor mij? Ik ken van alles.
Het was gezegd op de hartelijke
en overtuigende toon die Ran wist
aan te slaan. Op zijn vraag volgde
de vraag van directeur Sacha Car
reau of hij van bureauwerk en cor
respondentie verstand had. Ran be
vestigde het. Hij mocht meekomen
naar de salonwagen van de direc
teur, daar kreeg hij gelegenheid wat
over zich te vertellen.
Van een circus weet je nog
geen snars af. Je lijkt mij wél vlot.
Ik zal je proberen. Iemand gebrui
ken kunnen wij. want de adminis
trateur die ik had is vertrokken. Wij
blijven een maand in Antwerpen en
daarna weet ik nog niet waar wij
heen gaan.
Ran leefde zich bij het circus snel
in. Hij deed elk werk, dat van hem
verlangd werd, met toewijding. En
hij bedacht ook zelf waarmee hij
helpen kon.
De directeur en zijn vrouw Elisa
beth zijn hoogst bekwame vakmen-
I '-
DOOR
sen. Elisabeth! Nu is het monogram
op de portieren van het motorvehi
kel ook toegelicht. De C van „Cir
que", met de C van „Carreau". En
het geheel in het teken van Elisa
beth, de zelfbewuste écuyère. Maar
het kroontje?
Ik zelf ben belg, mijn vrouw is
een duitse, uit adelijke familie. Als
zij wil kan zij zich gravin noemen.
Maar het blijft bij het fantasie
kroontje, dat het monogram van de
beide C's afdekt; het embleem door
Ran in toepassing gebracht bij de
auto en reeds voor meer bestem
mingen gereserveerd.
Begin oktober zou het circus zich
in zijn winterkwartier te Luik opber
gen. Voor de tussenliggende periode
na het langdurig verblijf in Ant
werpen wefd ten slotte gekozen
een tournée door het zuidelijk gedeel
te van Nederland. Breda, Den Bosch,
Helmond en Maastricht stonden
reeds vast.
Toen had Ran directeur Carreau
.weten te overtuigen, dat ook een be
zoek aan Klaarmond lonend zou zijn.
Door het afvallen van een der plaat
sen in Brabant kreeg Klaarmond nog
meer dagen toegewezen dan aanvan
kelijk bedoeld was.
De openingsvoorstelling te Klaar
mond is bepaald op vrijdagavond 8
september. De aankomst vooraf van
Ran, de administrateur-secretaris,
behoort bij het gewone routine-sche
ma.
Ran zal op het Stadhuis beginnen.
Daarom is hij de Grote Straat inge
reden en als hij de Markt bereikt
heeft, stopt hij precies voor het Stad
huis. Het Stadhuis waar zo even
voor de duur van een etmaal
Sint Joris en zijn draak weer opge
borgen zijn! Hij stapt de vestibule
binnen en slaat de gang in die hem
bij het bureau van de Secretarie
brengt. De ambtenaar die hij daar
aantreft is geen bekende van hem.
Ran behoeft niet lang op het Stad
huis te zijn. Gedurende de tijd die
hij binnen blijft is zijn motorrijtuig
opgevallen aan een paar lieden die
nu Rij het voertuig staan.
Evert Luibregts en Ten Selldijck
zijn komen oversteken van de hoek
waar Café-Restaurant ,,1'Empe-
reur" gevestigd is. Het trefpunt voor
het deel der bourgeoisie, dat bij de
Sociëteit in de schuins tegenover
liggende hoek van de Markt niet
binnen komt, of voor dezulken wien
het niet altijd afgaat sociëteitstoon
aan te slaan. Plakken, de ambte
naar van de Burgerlijke Stand, zat
op het terrasje van de Sociëteit.
Luibregts heeft een zaak voor
maat-schoenwerk in de Grote Straat,
naast de kapsalon van Krollemakers,
op de hoek van het Wijdsel. Ten Sell
dijck is volontair op de Secretarie,
1M2
een jonge man van goede huize, die
zodra hij het formaat gekregen heeft
en de politiek mee-zit, ergens een
benoeming als burgemeester ver
wacht.
Het is een oud model, zegt Lui
bregts tot Plakken.
Waar ziet u dat aan, vraagt de
ze. voor wie iedere automobiel nog
een nieuwigheid is.
Dat er wielen aan zitten, zegt
Ten Selldijck, die dikwijls geestig
kan zijn.
Er wordt gelachen. Men lacht
graag in Klaarmond en gemakkelijk.
Als zij nog smakken aan de lach
komt Ran de deur van het Stadhuis
uit. Hij is meteen herkend door Plak
ken en Luibregts. Ten Selldijck is pas
na het vertrek van Ran in Klaar
mond terecht gekomen. Plakken
woont op de Kapellerallee, net als
oom Matthieu Lievens. Zelfs naast
hem.
Gegroet vrienden, roept Ran op
een toon waarmee hij imponeren wil.
Een beetje geïmponeerd zijn de
drie mannen die bij de auto staan ook
werkelijk. Ran draagt een donker
blauw geruit jasje. De broekspijpen
zijn beneden met lederen kappen be
dekt, waar riemen omheen spiralen.
Ben je weer terug? Wat doe
jij hier? En zó veel vragen meer.
Vóór dat Ran de gelegenheid krijgt
iets te zeggen wat opheldering is,
wijst Ten Selldijck op het monogram
van de twee C's en zegt:
Is dat van het circus?
Nu heeft het gesprek een duidelij
ke richting en Ran vertelt in het
kort op welke manier hij de baan
gekregen heeft waarvoor hij thans in
Klaarmond aangekomen is. Zij staan
er al niet meer met vier, want nog
anderen, die over de Markt gingen,
hebben de man die blootshoofds bij
de auto staat herkend en zijn komen
toelopen.
Daar is Puck Esser, oud klasge
noot; Clemens Maesen, zoon van de
burgemeester, ook al een oud leer
ling van de Rijks, nu student in
Delft, maar nog met vacantie thuis.
En Frans Kussers weduwnaar
eigenaar van een bierbrouwerijtje in
de Walstraat. Ten Selldijck spreekt
niet anders dan over Woalstriet
(Wallstreet).
Ran is het middelpunt en geeft
hoog op van de uitstekende presta
ties waar het Circus Carreau mee
komt.
Ik moet naar huis om te eten,
ga jij naar je oom, vraagt Plakken.
Hiermee vindt het gesprek bij d«
stoep van het Stadhuis een goed ein
de. Ran zegt, dat hij juist van plan
was naar oom Matthieu toe te gaan.
Wordt vervolgd)
m
HOI?
DE
TINTELS
Jack
Dunkley
LANG zALpi leven «p. A
LANG Z.ALLEV^NINDP
GLORIAIN DÉGLOR/A
IN I
Terwijl wij in Roermond een gesprekje hadden met de heer Johannes
du Buy, zat hij met zijn rug tegen een van de schilderijen,
die hij zelf maakte.
(Ingezonden mededeling)
707
EUROPA—INDIA zonder tussenlanding in 7 u. 55
U.S.A. - JAPAN - AUSTRALIË - INDONESIË
„12 Provinciënhuis" 67/71 Leidsestr. - Kamer 5, AMSTERDAM
Tel. 24.81.09 (2 lijnen) - Telex 14.100
Van onze correspondent
BONN In het district Monschau in
de Eifel zijn drie nieuwe gevallen van
pokken geconstateerd. De patiënten
waren reeds in quarantaine en zijn
vorige week geïsoleerd. Het aantal
pokkenpatiënten in dit gebied be
draagt nog acht. Het heeft 33 bedra
gen. Vierentwintig van hen zijn inmid
dels als genezen ontslagen, één patiënt
is overleden.
Zeventien mensen die zich in een
school in Monschau in quarantaine be
vinden zijn om te protesteren tegen de
langdurige isolering, in hongerstaking
gegaan. Zij hadden zaterdag naar huis
mogen gaan maar moeten wegens het
nieuwe geval van pokken in een ander
quarantainegebouw nog tot 8 april ge
ïsoleerd blijven.
Een commissie van deskundigen zal
vandaag onderzoeken of hun quaran-
tainetijd kan worden bekort.
F.igen nieuwsdienst
UTRECHT. Bij het naar bed
gaan is zaterdagnacht de Utrechtse
portier M. J. van Houten (53) door
verbranding om het leven gekomen.
Omdat hij alleen thuis was werd zijn
lijk pas gistermiddag gevonden.
De vrouw van de portier lag in
het ziekenhuis. Toen haar man giste
ren niet, zoals gewoonlijk, op bezoek
kwam, gingen enkele familieleden naar
zijn huis.
Zij vonden het lichaam van de heer
Van Houteun boven bij de zoldertrap.
De petroleumlamp naast zijn bed was
omgevallen, maar het beddggoed was
niet beschadigd. Daaruit zou kunnen
worden afgeleid dat de nachtkleding
of het haar van de heer Van Hou
ten bij het aansteken of uitdoen van
de kamp vlam hadden gevat.
FLITS
GORDON
in het
heelal
door
Dan Barry
43. - Met behulp van de Dansende
Eenzamen waren Kappie en zijn vrien
den al spoedig geïnstalleerd in het
gastenverblijf, waar een stenen kachel
een behaaglijke warmte verspreidde.
„Waar moeten we slapen?" vroeg de
maat met een blik in het rond.
AMSTERDAM (ANP). De 77-jari- ,,Oo de kachel, o harige," antwoordde
ge Amsterdammer E. Marijt is gister- de opper-Eenzame. „Dat is een Ho-Pi's
ochtend vroeg levenloos aangetroffen gebruik, waartegen men dus niet mag
ondc aan de trap in zijn woning in de zondigen. En thans wens ik u allen
lste Boomdwarsstraat. De man, die, goede nacht. Morgen zal er te uwer
slecht ter been was, is waarschijnlijk i eer een groot dansfeest worden gehou-
van de trap gevallen. den door de broeders dansers."
„Een jofel plan!" vond- Okki, nada
hun gastheer verdwenen was. „Ik zai
ze eens leren roek en rollen!"
„Maar het lijkt mij minder jofel om
op een kachel te slapen!" zei de maat.
„Stel je voor dat hij te warm gestookt
!S
„Gelijk heb je, Tjeerd," beaamde de
meester. „Dat is een technisch onver
antwoorde kooi. En omdat ik geen zin
heb morgen als een gebakken makreel
wakker te worden, zoek ik een veilig
plaatsje.."
Met deze woorden klom de machinist
n de porseleinen boot, klemde een en
gelse sleutel in de hand en sliep bijna
erstond in.
„Humde boot is in elk geval goed be
waakt stelde Kappie vast. Even werd
er nog gemompeld, toen gingen ook de
anderen onder zeil...
Maar buiten kraakte de sneeuw onder
naderende voetstappen. Na een stilte
klonk er een schrapend geluid tegen de
muur en wat later loerde generaal Hak-
Hau door het hoge venster naar de sla
pers met een blik die weinig goeds
voorspelde.
„NIEUW MIDDELBURG
JUBILEERDE
MIDDELBURG. Het 15-jarig jubi
leum van buurtvereniging „Nieuws
Middelburg" werd gisteravond gevierd
met een grote revue in het Schutters
hof onder het motto „Ons buurtje op
zijn best Een groot aantal amateur-
artiesten, die de buurtvereniging onder
de leden telt, wisselden elkaar op het
toneel af om een zo gevarieerd moge
lijk programma te brengen. Onder meer
verscheen er een- huisvrouwenorkest op
de planken, gevolgd door „The Melody
Five", vijf kleine jongens en meisjes
die enige moderne wijsjes ten gehore
brachten.
De schetsjes en voordrachten hadden
vanzelfsprekend veelal betrekking op
het buurt jubileum. Het accordeontrio
van „Nieuw Middelburg" en enige
„amateurparades" wisten het talrijke
publiek te amuseren. Na het eind van
het programma volgde er een gezellig
samenzijn onder leiding van de heer
Caljouw met medewerking van de
..Babytonband" van de heer Baby den
Toonder.
Op 14 april a.s. zal de eerste beker
wedstrijd van de Hengelclub in Kapelle
worden gehouden. Er zullen dit seizoen
zeven bekerwedstrijden worden ge
organiseerd. Dit is besloten op de vrij
dagavond gehouden jaarvergadering. In
de vacature W. Oele werd als bestuurs
lid gekozen de heer A. Hoogesteiger.
