JOHN GLENN VLOOG OVER EEN KETEN VAN HELPERS EN COLLEGA'S
Reeks vluchten
VERBIJTEN IS DEEL Alles wordt
VAN HUN WERK automatisch
vastgelegd
De bange vraag
van Anna Glenn
En de volgende
op komst kort
achter elkaar
Zijdie van
het uitstel
genoten
Platte knapzak
met veel eten
HET PANEEL
DE ISi
„KLOKJES"
Dure mantel van
verbindingen ligt
over de aarde
HET BEESTJE
BINNEN....
KAART DOOR ADRIAAN MEIJERS
ASTRONOMISCHE
BEDRAGEN VOOR
EERSTE WANKELE
STAP IN RUIMTE
Geen struisvogel
Gelovig
£&&t€ omloop
twegdb omloop
oepoe omloop
Woensdag 21 februari 1962
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 7
START
OOQ *H/h
mmiem.
PWCAI?
Ml/*»;
van 30.000
man
DERTIGDUIZEND MENSEN, verspreid over een strook
van de aarde, die onder de banen van de Vriendschap 7
ligt, hebben gisteren de vijf spannendste uren van hun
leven doorgemaakt. Het ivaren de dienstplichtigen en de
vijftienduizend betaalde deskundigen, die John Glenns
vlucht hebben mogelijk gemaakt. Driemaal hebben zij
overal contact gezocht met de Amerikaanse kunstmaan.
Onze redacteur ivetenschappen, die kort geleden op
Cape Canaveral, de grote Amerikaanse raketbasis, de voor
bereidingen van deze vlucht heeft gevolgd, geeft op deze
pagina een overzicht van het tverk van de dertigduizend
en van alles wat zich in de kunstmaan Vriendschap 7 heeft
afgespeeld.
Proeven
Over die geestelijke training schreef
Glenn dit: „En als ons lichaam en.
onze reactiesnelheid niet werden ge
controleerd, dan werd onze geest op
de proef gesteld. Ingenieurs stelden
ons vragen om zicih een beeld te vor
men van onze technische ontwikkeling
en psychologen namen ons de ene test
na de andere af."
Bij het opperen van bedenkingen
vergaten de meesten ook, dat Glenn en
de zes andere astronauten waren ge
kozen uit een groep van 110 vliegers,
die allemaal ervaring hadden als
invlieger. Een injvlieger, dat is bekend,
mag nimmer de speelbal van zijn
zenuwen worden. Hij moet de risico's,
die hij telkens weer loopt, koel onder
ogen durven zien en ze kunnen aan
vaarden.
Een bekende Engelse psycholoog, dr.
H. Gwynne Jones, schreef onlangs in
een beschouwing over de gemoedstoe
stand van John Glenn, dat juist zij die
hadden aangedrongen op vervanging
TAE RUIMTEVAARDER, die al-
leen in een kunstmaan zit,
heeft het zelfvertrouwen nodig dat
slechts de ervaring kan schenken."
Dit stelde John Glenn vast in zijn
bijdrage tot het onlangs verschenen
boek De Astronauten, waarin Glenn
en zijn zes makkers een boeiend
overzicht geven van hun intensieve
training als „ruimtevaarders". Het
onderdeel van die training dat Glenn
in het boek voor zijn rekening nam
was: lichamelijke en geestelijke
voorbereiding.
Glenn heette het ene uitstel na het
andere niet te hebben kunnen door
staan. De spanning zou ook voor
hem te groot zijn geworden. De
psychologen die Glenn en de zes an
dere astronauten hadden helpen klaar
stomen, haalden daarover hun schou
ders,op.
van Glenn degenen waren geweest die
de spanning van het vijf uren wachten
op de start op 27 januari niet hadden
kunnen verdragen en zich in hun
verbeelding in de plaats van Glenn
hadden gesteld. „Zij vonden de span
ning zo ondraaglijk en de anti-climax
van het uitstel zo verpletterend, dat
velen hunner de mening verkondigden,
dat niet van hem zou mogen worden
gevergd deze ervaring nog eens te
ondergaan", aldus deze Engelse des
kundige.
Gwynne Jones besluit zijn artikel
met de veronderstelling, dat Glenn
denkelijk zijn teleurstelling over het
uitblijven van de start telkens binnen
een dag te boven was gekomen.
WIE FOTO'S van het inwendige
van de kunstmanen van de Russi
sche kosmonauten Joeri Gagarin en
German Titof en van hun Ameri
kaanse concurrenten met elkaar
vergelijkt ontkomt niet aan de in
druk dat de Russische wel wat al
te simpel en de Amerikaanse mis
schien wat te ingewikkeld zijn.
Toch kan de schijn bedriegen. Op
Cape Canaveral hebben wij het in
strumentenbord van een Ameri
kaanse kunstmaan van heel dicht
bij bekeken en er vele vragen over
gesteld. Uit de antwoorden van
technici bleek ons dat al die tien
tallen knoppen, meters en schake
laars stuk voor stuk onontbeerlijk
waren voor een veelvoudige beveili
ging van de astronaut.
Toch simpel
Het schakelbord van de Amerikaan
se kunstmaan lijkt ook alleen maar
erg ingewikkeld. Het is, in vergelij
king met het instrumentarium in de
cockpit van een groot straalvliegtuig,
echt heel simpel. Naast dit schakel
bord valt de kleine collectie instru
menten in de Russische Wostoks ge
heel in het niet. Welke journalist heeft
daar ooit een blik op kunnen slaan,
laat staan er vragen over kunnen stel
len?
Geheimzinnig doen de technici van
McDonnell op Cape Canaveral niet
wanneer er vragen over de technische
uitrusting van de kunstmaan gesteld
worden. Zij zijn bereid omstandig uit
te leggen waarvoor elke drukknop of
schakelaar dient. Aan vele drukknop
pen is dat trouwens met een oogop
slag te zien. Er staat met grote dui
delijke letters op waarvoor zij ge
bruikt moeten worden. Hetzelfde geldt
voor de rijen schakelaars links en
rechts van de astronaut.
Knuppel
Het instrumentenbord is zo geplaatst
dat de astronaut zonder dat hij een
vin behoeft te verroeren alle wijzer
platen kan aflezen en dat hij alleen
maar zijn arm behoeft uit te steken
om knoppen in te drukken of schake
laar® over te halen.
Een van de meest ingenieuze instru
menten in de kunstmaan is de „stuur-
knuppel" van de astronaut. Daarmee
kan hij, met een lichte druk van duim
of vingers, het gieren, stampen of rol
len van zijn voertuig tegengaan
zelfs onder de allermoeilijkste om
standigheden.
Achter al die instrumenten gaat de
..bloedsomloop" van de kunstmaan
schuil. Dat is de vernuftige appara
tuur die zorgt dat de lucht in de
kunstmaan voortdurend gezuiverd
wordt en dat de luchtdruk, de tempe
ratuur en de vochtigheid constant
blijven. Desgewenst laten de technici
een schematische voorstelling van de
ze klimaatregelaar-in-het-klein zien.
MECHANISCHE OGEN observeren
de astronaut tijdens zijn kunstmaan-
tocht om de aarde nauwlettend. In
de kunstmaancabine wordt automa
tisch een film van hem gemaakt. De
observerende camera is aangebracht
op het instrumentenbord van de
kunstmaan, op ongeveer een meter
afstand van het hoofd van de astro
naut.
Dergelijke filmopnamen werden
ook gemaakt tijdens de korte kogel-
baanvluchten van Alan Sheppard en
Virgil Grissom in kunstmanen boven
de Atlantische Oceaan. Die films zijn
in vele delen van de wereld al in het
openbaar getoond.
De meeste waarde hebben die film
opnamen voor de ruimtevaartgenees-
kundigen. Zij kunnen er onschatbare
kennis aan ontlenen van de gedragin
gen van de mens in een toestand van
gewichtloosheid.
Mechanische ogen in de kunstmaan
houden ook toezicht op het instrumen
tenbord van de astronaut. Links van
zijn hoofd is een camera gemonteerd
die tijdens de vlucht het instrumen
tenbord onafgebroken filmt.
De technici kunnen later uit die
film in vergelijking met de vast
gelegde mondelinge rapporten van de
ruimtevaarder vaststellen of hem wel
licht. belangrijke instrumenten-regis
traties zijn ontgaan. Omdat de came
ra op het instrumentenbord is gericht
„richt" de camera ook de periscoop,
midden op dat instrumentenbord. Al
les wat de astronaut door de peris
coop ziet wanneer die in werking is
gesteld kan de camera filmen. Het
is dan ook een raadsel waarom werd
besloten de astronaut een draagbare
filmcamera mee te geven.
EEN TOCHT IN EEN kunstmaan
om de aarde is, alle kosten van voor
bereiding inbegrepen, niet goedkoop-
Die kosten zijn nu al meer dan 400
miljoen dollar.
Natuurlijk kan men gaan uitreke
nen hoeveel dollar dat voor de eerste
tocht per kunstmaan om de aarde is
per kilometer- Dat heeft echter wei
nig zin en het is niet helemaal eer
lijk ook. Wie het wel wil doen moet
bedenken dat die kosten per kilome
ter dan met elke volgende kunstmaan-
tocht met sprongen omlaag zullen
gaan.
Het grootste deel van de reusachtige
som die aan het projekt-Mercury is
besteed bestaat uit de 160 miljoen
dollar die zijn betaald aan allerlei fa
brieken voor het ontwerpen en bou
wen van een serie kunstmanen. Dat
zijn dus voor een groot deel investe-
rings- en onderzoekingskosten. Ook
zit in die som zeer veel arbeidsloon.
Dat geldt in mindere mate ook
voor de 85 miljoen dollar die tot het
einde van het vorige jaar waren uit
gegeven voor allerlei grote en kleine
lanceerraketten.
Alleen de kosten van het in stand
houden van een de gehele wereld om
spannend net van waarnemingsposten
bedroegen aan het einde van het vo
rige jaar al 95 miljoen dollar. Dan
waren er nog enkele kleinere posten:
25 miljoen dollar voor de kosten Van
bergingsoperaties: 35 miljoen dollar
voor aanvullend wetenschappelijk on
derzoek.
Bij dit alles moet men niet verge
ten dat voor één kunstmaanvlucht om
de aarde in totaal 30.000 mensen in
touw komen. De helft van dat leger
tje mag dan bestaan uit dienstplichti
gen, de andere 15.000 moeten voor
hun werk worden betaald.
De uitverkorene voor deze eerste
vlucht .was, zoals men weet, John
Glenn, en zijn plaatsvervanger was
M. Scott Carpenter. Het koppel dat
was aangewezen voor de tweede vlucht
was, naar het Amerikaanse tijdschrift
National Geographic berichtte: Do
nald Slayton en Walter Schirra (plaats
vervanger).
Alan Shepard, de eerste Amerikaan
die in een kunstmaan een korte ballis
tische vlucht boven de Atlantische
Oceaan maakte, is op Cape Canaveral,
in de centrale controlepost. M. Scott
Carpenter houdt zich tot het ogenblik
van de start gereed om zo nodig de
plaats van John Glenn in de kunst
maan in te nemen. Walter Schirra
bevindt zich in het belangrijke waar
nemingscentrum op de lanceerbasis
Point Arguello in Californië. L. Gordon
Cooper is gestationeerd in de waar
nemingspost bij Muchea, in het westen
van Australië. Virgil Grissom, die na
Shepard de tweede kogelbaanvlucht
volbracht, zal op een van de Bermuda
eilanden de technici van de waar
nemingspost daar assisteren. Donald
Slayton, ten slotte, zal op Cape Cana
veral helpen bij de laatste technische
controle van de kunstmaan.
„Stel je voor dat John in dat
ding om de aarde draait en ze
zien geen kans het naar de
aarde terug te laten keren?"
Deze bange vraag Is de laatste tijd
vooral de laatste welken bij her
haling opgekomen bij Anna Glenn,
moeder van twee schoolgaande kinde
ren en de echtgenote van de man die
was uitverkoren om de eerste tocht in
een Amerikaanse kunstmaan om de
aarde te maken.
Mevrouw Glenn kreeg al in novem
ber 1959 de gelegenheid in het open
baar uitdrukking te geven aan die be
grijpelijke én in alle opzichten te bil
lijken angst. In dit opzicht verschilde
zij van de dames Gagarin en Titof
van wier bezorgdheid de wereld pas
in woord en beeld iets vernam nadat
in Moskou de prestaties van hun echt
genoten bekend waren gemaakt.
De angst heeft mevrouw Glenn leren
wegredeneren. Struisvogelpolitiek pas
te zij daarbij niet toe. Zij luisterde
naar haar man, vooral ook wanneer hij
de technische kanten van de vlucht die
hij zou gaan maken uitlegde aan zijn
zoon Dave. Zij leerde begrijpen dat
men bij de uitvoering van het projekt-
Mercury pas kunstmanen zou gaan be
mannen wanneer een serie vluchten,
waarbij dieren de plaats van de mens
innamen, volledig was geslaagd.
John Glenn vulde niet al zijn vrije
uren thuis in Arlington, niet ver
van Washington met pogingen zijn
vrouw, zijn zoon Dave en zijn dochter
Lyn zoveel mogelijk gerust te stellen.
Dat was op den duur ook niet meer
nodig.
Als het weer te slecht is om te gaan
waterskiën met vrouw en kinderen
ER ZIJN OOK AMERIKANEN
die menen dat de eerste tocht van
een bemande Amerikaanse kunst
maan om de aarde best nog wat
langer uitgesteld bad mogen wor
den.
Dat zijn degenen die met hun gezin
nen naar de Bermuda-eilanden, de
Canarische eilanden en andere zonni
ge oorden zijn gezonden om daar mee
te werken aan de voorbereiding van
de tocht.
Neem bijvoorbeeld de technici op
het eilandje St. David's, in de Baha-
ma-archipel, die met hun radarappa
raten de kunstmaan moeten volgen en
bliksemsnel vast zullen moeten stellen
of de kunstmaan in een omloopbaan
is gekomen dan wel of getracht moet
worden in allerijl een goede landing
op zee uit te voeren.
Zij genieten al maanden van de zon
en de rust en nemen de schaarse
dagen van bar en boos weer graag op
de koop toe. Zij hebben veel tijd om
te zeilen, te zonnen, te vissen, te
zwemmen en tochtjes per auto of scoo
ter te maken. Hun verblijf op St. Da
vid's heeft veel weg van een goed be
taalde vakantie.
Nog vele
De Amerikanen van de waarne
mingspost bij Maspalomas, niet ver
van Las Palmas op de Canarische
eilanden, hebben ook al weinig haast.
Zij rekenen op. een lang en rustig ver
blijf op een van de zonnigste eilan
den in de Atlantische Oceaan. Zij we
ten, dat na de eerste „echte" kunst-
maantocht nog vele, vele andere zul
len volgen, en stellen hun leven daar
op dan ook rustig in.
Ook de waarnemingsploegen in Ka
no (Nigeria), Zanzibar, Muchea
(West-Australië), op de Hawaii-eilan-
den en in_ Guaymas (Mexico) kunnen
het wel uitzingen. De mannen op het
eilandje Canton, in het hartje van de
stille Oceaan, op de geïsoleerde ra
ketbasis Woomera in de Australische
woestijn en op de schepen die op sta
tion liggen in de Indische Oceaan en
de Atlantische Oceaan, hebben het
minder goed getroffen. Zij willen
graag vee' actie, want actie verbreekt
de slew van hun saaie be_
pakt John Glenn zijn geliefde instru
ment, zijn trompet, en gaat naar har
telust deuntjes blazen. Soms doet hij
dat liggend op een met kussens be
zaaide bank, vlak onder de wand die
geheel is gevuld met modellen van alle
typen vliegtuigen die hij in zijn mili
taire loopbaan heeft bestuurd.
Anna Glenn weet dat haar man, die
zij van haar prilste kinderjaren kent,
altijd de drang naar het onbekende in
zich heeft gehad. Ook weet zij dat hij,
gedurende al die maanden van kei
hard» voorbereidingen, die lichame
lijk en geestelijk het uiterste van hem
moeten hebben gevergd, gesterkt werd
door zijn godsdienstige overtuiging.
Hij is een trouwe kerkganger, maar
allerminst fanatiek in zijn geloof.
Zelfs in de laatste spannende weken
sloeg hij 's zondags geen enkele keer
de dienst over in het kleine kerkje in
Cocoa Beach, vlak bij Cape Canaveral.
In dat kerkje zal hij, na zijn drieste
tocht, de eerste zondag de beste in
stilte bidden voor de behouden terug
keer van de astronauten die na hem in
een kunstmaan om de aarde gaan
draaien.
ANNA GLENN
TIE KNAPZAK van een Ameri-
kaanse astronaut is allesbehal
ve welgevuld. Alleen daaruit al blijkt
dat men nauwelijks rekening houdt
met de mogelijkheid dat hij niet naar
de aarde zou kunnen terugkeren.
Die knapzak bevat namelijk maar
twee tubes voedsel ter grootte van nor
male tandpasta-tubes. Zij zijn gevuld
met een pasta van gemalen rundvlees
en groenten. Die leeftocht heeft een
waarde van drieduizend calorieën. Ook
voor een „snoepje" is gezorgd. In de
knapzak zit een handjevol suikertablet
ten. Zelfs met de mogelijkheid van een
droge keel Is rekening gehouden. In
twee flessen heeft de astronaut ruim
twee-en-een-halve liter water bij zich.
Pasta
Het voedsel is een pasta en het zit
m tubes omdat in een toestand van
gewichtloosheid een astronaut maar op
één manier kan eten. Hij moet een
tube m zijn mond nemen en het voed
sel uit de tube drukken.
Stel u voor dat hij een bord aard
appelen met biefstuk en spereiebonen
zou willen verorberen. De aardappelen,
de biefstuk, de jus en de boontjes zou
den even gewichtloos als de rest
echt met op het bord blijven liggen.
Dat kostelijke voedsel zou in de kunst
maan gaan rondzweven. De astronaut
zou moeten proberen de aardappeltjes,
de boontjes en het vlees uit de lucht
om hem heen te plukken. De jus
zou in kleine druppels om hem heen
gaan zweven. Het zou in een ogenblik
een vieze boel worden in de kleine
kunstmaan.
Water vloeit in een toestand van ge
wichtloosheid niet. Daarom moet de
astronaut drinken uit een „knijpfles",
een fles van zacht plastic waaruit hij
het water in zijn mond kan drukken.
In dit opzicht keert de astronaut dus
eigenlijk terug naar de eetgewoonten
van zijn eerste kinderjaren.
TOCHTEN IN KUNSTMANEN om de aarde zullen voor de Ameri
kaanse astronauten spoedig routine worden. Bemanbare kunstmanen van
het type Mercury worden in de montagehallen van McDonnell niet voor
niets aan de lopende band in elkaar gezet.
Aan het einde van het vorige jaar,
toen de eerste tocht van een Ameri
kaanse bemande kunstmaan om de
aarde voor de deur scheen te staan,
maakte James Webb, de directeur van
de rijksdienst voor luchtvaart en ruim
tevaart (NASA) dit bekend: De eerste
tocht zal met tussenpozen van dertig
dagen gevolgd worden door een reeks
kunstmanen.
Gemini
Die reeks vluchten zal moeten die
nen ter voorbereiding van het projekt
dat na voltooiing van het projekt-
Mercury aan de beurt komt. Dat twee
de projekt het heeft de codenaam
Gemini gekregen voorziet in lance
ringen van tweepersoons-kunstmanen
in een baan om de aarde.
Die codenaam voor het nieuwe pro
jekt is nog niet zo gek gekozen. Gemi
ni is de latijnse naam van het sterren-
ubeeld Tweelingen.
De tweezitskunstmaan zal driemaal
zo zwaar worden als de Mercury en
zal anderhalf maal zoveel cabineruim
te hebben.
Voor de lancering van die nieuwe
bemanbare kunstmanen komt de raket
Atlas niet meer in aanmerking. De Ti
tan 2 is daarvoor bestemd. De Atlas
blijft echter nog wel een bescheiden
rol toebedeeld in het projekt-Gemini.
Zijn de astronauten eenmaal volledig
vertrouwd met de besturing van hun
tweemans-kunstmaan in de ruimte,
dan krijgen zij een groot kunststuk te
volbrengen.
Afspraakje
Zij moeten dan trachten hun eigen
kunstmaan in zijn baan om de aarde
te koppelen aan een al om de aarde
draaiende onbemande kunstmaan. Die
laatste zal dan zijh gelanceerd door
een Atlas, die voor dat doel nog goed
genoeg is.
Die manoeuvreertechniek moeten de
astronauten leren beheersen omdat
juist die techniek onontbeerlijk is voor
het samenstellen in de wereldruimte
van een zogenaamd ruimtestation uit
afzonderlijk in een baan om de aarde
gebrachte onderdelen.
Er is al een naam bedacht voor die
techniek: rendez-vous. Gek, maar de
Amerikanen hebben daarvoor het Fran
se woord voor afspraakje gekozen.
DENK NIET dat op Cape Cana
veral een ieder die meewerkt aan
de voorbereidingen van tochten in
bemande kunstmanen bezeten is
van heilig vuur en alleen maar oog
heeft voor de ernst van zijn taak.
Denk ook niet dat de zeven man
nen die bereid zijn in een kleine klok-
vormige cabine, waarin zij hoege
naamd geen armslag hebben, op Ca
pe Canaveral vereerd worden als
helden en met diep ontzag bejegend
worden.
De - zeven astronauten zijn erg po
pulair en kunnen best een grapje ver
dragen. Zij beschouwen het echt niet
als een soort majesteitsschennis wan
neer zij er tussen genomen worden.
Shepard en Grissom schoten in
een onbedaarlijke lach toen zij op ze
kere dag op de deur van de logge
trailer die dienst doet als rijdende
onderzoekingskamer dit zagen staan:
„Niet met de deur slaan wanneer het
beestje binnen bezig is."
In die trailer worden de astronau
ten terwijl zij naar de lanceerraket
worden gereden, nog aan een laatste
nauwkeurige inspectie onderworpen.
Miljoenen mensen hebben die witte
trailer al enige malen op het scherm
van hun televisietoestel gezien. Op de
achterkant van de trailer heeft een
grappenmaker geschreven: Shepard
Grissom Express.
BIJ het volgen van een bemainde
kunstmaan met allerlei elec-
tronische apparaten komt heel
wat kijken.
Met radarspiegels stellen technici
vast of de kunstmaan de berekende
baan volgt. Een net van zenders en
ontvangers zorgt voor het berichten
verkeer tussen de man in de kunst
maan en de vele waarnemingssta
tions op aarde. Andere zend- en ont
vangstinstallaties stellen -medici in
staat voortdurend toezicht te houden
op de hartslag, de temperatuur, de
bloeddruk etc. van de astronaut.
Al die gegevens, een onafgebroken
stroom, moeten verwerkt worden in
het zenuwcentrum van de gehele ope
ratie. Zij bereiken het langs een im
mens net van kabel- en radioverbin
dingen. Tot dat net behoren gehuurde
kabelverbindingen tussen New York
en Londen, tussen San Francisco en
de Hawaii-eilanden en tussen Vancou
ver aan de Westkust van Canada, en
Australië.
Telefoon
Een zeer belangrijk onderdeel is
het gesloten net van telefoonverbindin
gen tussen het rekencentrum, de cen
trale commandopost en alle waarne
mingsposten. De centrale commando
post bevindt zich op Cape Canaveral.
Het rekencentrum is gevestigd in
het Goddard Space Flight Center, na
bij Washington. In dat rekencentrum
verwerkt een elektronische rekenma
chine, een IBM 7090, de binnenko
mende gegevens over de baan razend
snel en de resultaten van de bereke
ningen worden dan electronisch door
gegeven naar Cape Canaveral.
Zo rekent de IBM wanneer het
einde van de kunstmaantocht nadert
in een fractie van een seconde uit op
welk moment de remraketten draad
loos in werking gesteld moeten wor
den.
60 miljoen
Niet alleen in de centrale comman
dopost op Cape Canaveral moeten de
uitgewerkte gegevens vliegensvlug bin
nenkomen. Zij moeten ook beschik
baar zijn in de vele waarnemingspos
ten in andere werelddelen.
Dit immense netwerk van verbindin
gen heeft 60 miljoen dollar gekost.
Het heeft een totale lengte van ruim
225.000 kilometer. Daarbij is 160.000
kilometer telexlijn en ruim 56.000 ki
lometer telefoonlijn.
Aan de samenstelling van dit net
werk hebben ongeveer twintig buiten
landse organisaties, waaronder ver
scheidene P.T.T.-diensten, meege
werkt door het verhuren van telefoon-,
kabel-, en radioverbindingen.
Een kijkje in de Vriendschap 7, de kunstmaan, waarin John
Glenn zijn drie omlopen om de aarde heeft gemaakt. Een duizeling
wekkend aantal knoppen en „klokken", maar, zoals men ons
verzekerde, nog altijd minder dan in menig modern vliegtuig.
Op het paneel rechts in de foto bevinden zich de knoppen waarmee
Glenn met de hand de kunstmaan in de juiste stand heeft
gehoudentoen de automatische regelaar uitviel.
mso
MgT AUTOtM-
raem pi Leer
ujls.oo
STAND
CAPSUU6
mr
pe
MANP,
HAAtTUD I
lé.lO
