WAT? - IS RIDI TERUG?
Jamaar dan als
mevrVan Zandt
NIET BIJ
HET ZWAARD
lAUOËËN
Tekort aan mensen bracht
bedrijven tot sanering
KAPPIE EN DE TI-PISCHE BOOT I
P. W. RUSSEL'S
NAAR AMERIKA
Sparen voor bustocht
Geen stroom
En maar dansen
Ook noq dra.
„HET WILDE IS ER EEN BEETJE AF"
Bij de berqen
1
illillillUlllilllllllllUWIIIIIIIIIIIIIUU
m
■iiiwiniittiiiiwiiiiiiiiii
Groot zangconcours
in Middelburg
Vrijdag 9 februari 1962
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
TVRIEBERGEN. Mevrouw Hendrica-Dina van Zandt-Stol-
■L' ker is terug uit Amerika. Nou, dat is dan fijn, zult u mis
schien zeggen en verder gaan met de dingen van de dag. Maar
wie in de buurt van Driebergen iets over mevrouw Van Zandt-
Stolker zegt, hoort meteen: „Wat? Is Ridi terug? Geweldig. Wat
die gepresteerd heeft de laatste jaren dat is nauwelijks te ge
loven." Mag ik weten wat dat is, vroeg ik haar gisteren in haar
ouderlijk huis. „Nou, gewoon, een paar examens gedaan en ge
trouwd." En dat korte antwoord wil ik dan wel graag hier voor
u uit elkaar rafelen.
Ik moet ergens beginnen, wanneer ik u iets ga vertellen over Ridi Stolker
en laat dat zijn in 1954, toen ze de derde klas van de Mulo in Driebergen ach
ter zich had. „Eigenlijk kon het niet, maar het ging toch na wat moeite en kórt
gezegd: ik ging direct naar de kweekschool in Utrecht. Vier jaar bleef ik er en
eind mei 1958 was ik er klaar."
Ja, 1 jurvi slaagde Ridi Stolker voor haar examen, 2 juni zat ze al in Amers
foort als lerares op een b. 1. o.-school. „Of ik er een paar maanden kon les ge
ven, was me al tevoren gevraagd", vertelde ze gisteren en stak een sigaret op.
„Het is precies twee maanden geworden, juni en juli dus en 29 juli 1958 ging
ik naar Amerika."
Weer zo'n zin: „Ik ging naar Amerika." Waarom en hoe ging dat en kon
dat maar zo?
„Oh, ik was al zeker een jaar bezig met een visum en dat kwam toen. Ik zou
de reis maken als oppas van de kinderen van de directeur van de Holland-
Amerika Lijn, maar de kinderen kregen mazelen. Oei, dacht ik, dat gaat niet
door. Maar ik kreeg toch de kans, want ik kon naar de overkant tegen betaling
van studententarief en dat betaalde ik weer met mijn verdiende centjes op die
b. 1. o.-school."
IDe spaniël in de (kamer zwart en
wit kwam kwispelend langszij m'n
broekspijp en ik dacht: Wel, en dan
kom je daar in Amerika aan en wat
dan?
„Nou kijk, een zakenvriend' van mijn
zusje kwam me afhalen en liet me
eerst Ne<w York zien. Meteen beginnen,
dacht ik, want zonder geld doe je niets.
Ik vond een baantje in een glasfabriek
voor 75 dollarcent per uur; ik spaarde
en zo kon ik net de bus naar Denver
in Colorado betalen, want «daar logeer
de ik. Zowel mijn gastheer als zijn
vrouw werkten overdag en langzaam
aan werd' ik de kinderverzorgster. Ik
stopte de vier kinderen in bad, zorgde
voor hun eten, enfin, wat er verder
allemaal te doen is. En als ze naar
school waren, studeerde ik ook, van
acht tot vier uur elke dag, aan de
University of Colorado. Medicijnen
was mijn keus geweest en anderhalf
jaar was ik bezig, toen het gebeurde."
Een ongeluk, een ongeluk met een
fiets. „Ja, ik was een van de weinigen
die daar fietsten en zeker In de winter
het enige meisje dat het niet te koud
vond. Koud, dat was het en er lag
's winters een dik pak sneeuw. Maar ik
reed tegen een auto op en met een zwa
re hersenschudding ging ik zes weken
het ziekenhuis in", aldus Ridi Stolker,
die nu dus mevrouw Van Zandt is.
Studie opgeven? Weineen, wel gewis
seld. want het Nederlandse meisje uit
Driebergen had na haar eerste semes
ter al een beurs gekegen, voor ander
half jaar. Kunstgeschiedenis studeerde
ze nu.
„In de vakanties was ik oppas voor
de kinderen van een hele rijke Ameri
kaan. ja. klopt, een miljonair. Drie
zomervakanties heb ik dat gedaan. De
eerste keer gingen we weg per vlieg
tuig. We bezochten bijvoorbeeld Dis
neyland. Geld speelde geen rol. De
twee volgende vakanties gingen we
naar een buitenhuis dat hij had'. Alles
automatisch. Je drukte op een knop
en uit de muur kwam een oven. Je
drukte cup een andere 'knop en er wipte
weer iets ergens heen. Zelfs een elek
trische ibli'koperanaker. En toen we een
dag zonder stroom zaten, hadden we
dus niets meer: we konden niet koken
en moesten buiten een vuurtje stoken
om het vlees te braden en twee en een
halve kilometer lopen om 'bij a'e buren
een gewone blikopenmaker te halen.
Dat is dan weer de andere kant van:
alles elektrisch".
En houdt het daar mee op? Geens
zins. zou men als kreet mogen aan
heffen. Want wat Ridi Stolker in de
buitenlandse studenten en ja, ze
danste. Maar niet gewoon.
„Wat, komt u uit Nederland? Dan
danst u zeker op klompen?" Neen,
Ridi Stolker deed het niet en ze had
het nog noott gedaan ook. Maar waar
om niet geprobeerd? Van een Ameri
kaan leende ze een paar klompen, van
een Nederlandse mevrouw die in de
buurt woonde een (veel te groot) Vo-
lendammer pak. En Ridt danste voor
Amerikanen en vertelde er voor de
vuist weg folkloristische verhalen bij.
Danspassen? Ze had ze nooit geleerd,
maar ze improviseerde en die Ameri
kanen vonden het geweldig.
O ja, en tussen alles door schreef
ze links en rechts nog 'vel eens een
verhaal dat gepubliceerd werd en ook
een gedicht. „Een vriendin beide me
op: ze had m'n gedicht in een literair
tijdschrift gelezen. Ik was perplex en
tussentijd niet deed, ik zou het zo
gauw niet weten.
In een cafetaria werkte ze om bij te
verdienen, ze gaf les aan eerste- en
tweedejaars studenten, ze hield le
zingen als „buitenlands studente" en
intussen maar studeren aan die Uni
versity van Claremont, de tweede uni
versiteit dus, na Boulder. Ze werd nog
secretaresse van een vereniging van
Voor het ouderlijk huis in Driebergen
stonden ze gisteren: de Amerikaanse dr.
Thomas van Zandt en zijn Nederlandse
vrouw dra. Ridi van Zandt-Stolker (plust
spaniel
113
„Maar ik verdedigde me en een van
de mannen en ik vielen naar beneden.
Ik weet niet wat er van de mannen
geworden is."
„Hoeveel waren er?"
„Drie, geloof ik."
„Hoe is uw naam?"
„Peter."
„Draagt ge altijd goud bij u?"
„In de regel."
„Waarom wilden uw landslieden u
vermoorden?"
.Omdat ze me beroofd hadden,
veronderstel ik."
„Weet ge, wie ze waren?"
„Nee."
Sylvester-merkte in het Grieks op.
dat Trebizonde altijd wemelde van de
Franken. „Het zou makkelijk kun
nen gebeuren, dat een onvoorzichtige
edelman het slachtoffer werd van
zijn eigen gewetenloze landslieden.
Maar de Frank is niet bijster
spraakzaam, vindt ge wel, heer
Theodorus? Misschien is hij nog wat
zwak."
„Kijk eens naar zijn kleur," ging
de aanvoerder voort. „Ik geloof niet
dat hij zo ernstig gewond is, als hij
voorgeeft. Hij is alleen maar voor
zichtiger dan de meeste westerlin
gen."
Toen vervolgde hij in het Turks:
„Ge zijt ernstig gewond, Effendi. Ik
geloof niet dat ge alleen de rit naar
de stad zult kunnen doorstaan."
„Ik geloof van wel."
„Neen, ik wil uw dood niet op mijn
geweten hebben. Misschien zijn uw
aanvallers nog in de buurt. Uw won
den hebben verzorging nodig. Over
een dag of twee, als ge wat beter zijt
zal ik u terugzenden. Is er iemand
in Trebizonde die ik bericht kan zen
den, dat ge veilig zijt en in vertrouw
de handen?"
„Stuur dan bericht aan Jan Justin,
als ge wilt, de kapitein van het schip
van de Franse koning, de Sainte-
Eulalie. Hij zit op het ogenblik
waarschijnlijk op mij te wachten in
de Ster van het Oosten. Hij valt ge
makkelijk te herkennen; hij draagt
de witte tuniek en de zilveren kraag
van zijn orde."
„Juist," zei de aanvoerder pein
zend. „Ik zal de naam onthouden."
Maar niemand verliet het kleine
groepje om een boodschap naar heer
Jan te brengen.
Indien de aanvoerder zich dan zo
bezorgd maakte over Pierres ge
zondheid, toonde hij dat wel op een
wonderlijke manier. Pierre was ge
dwongen tot het aanbreken van de
dag een der pakdieren te berijden,
schrijlings gezeten op een halfvolle
kameelzak, volledig omringd door de
krijgsknechten, wier oplettendheid
j§mt IjckmMvtL.
voorkwam dat hij van zijn rijdier
viel en eveneens dat hij naar Trebi
zonde terugkeerde, als hij dat had
willen proberen.
Zij verlieten de karavaanweg en
volgden een weinig gebruikt ezelpaad
je door een wild, uitgesleten terrein.
Pierre was afgestompt van ver
moeidheid. Van tijd tot tijd hield
een der mannen de brandewijnfles
aan zijn mond. De drank verdoofde
zijn pijn en benevelde zijn brein.
Onder hem liep hortend een muil
dier. Het liep daar sinds het ont
staan der wereld en het zou daar
lopen, wist hij, tot de wereld ver
ging.
Toen het lichter werd, begon het
landschap een vreugdiger, vrucht
baarder karakter te 'vertonen. Het
ezelpaadje liet de woeste rotsen en
ravijnen achter zich en liep uit op
een brede vlakte, hier en daar be-
boomd, waarachter de eindeloze
bergketens van de Kaukasus rezen.
Dicht daarbij stond op een kleine
verhevenheid, vlak bij een weg die
zich in zuidelijke richting uitstrekte
tot in de oneindigheid, een klein,
oud kasteel met een nieuwer ge
bouw in de geest van een oosterse
caravanserai op betrekkelijk geringe
afstand. Een bron tussen het kas
teel en de stenen schuilplaats was
ommuurd om als waterreservoir te
dienen en de overlaat vormde een
klein stenig beekje, dat de slot
gracht voedde.
Een deel der kantelen lag in puin
en de buitenmuren vertoonden talrij
ke scheuren, ten gevolge van lang
durige verwaarlozing en de vele
aardbevingen in Trebizonde.
Het kasteel was donker en de
brug over de gracht was omhoog.
Philelphus, graaf van Mesembrië, de
kasteelheer, had scherper ogen dan
enig lid van zijn kleine staf perso
neel. Hij stond altijd op bij het krie
ken van de dag, om er zich van te
overtuigen dat hij de zon nog kon
zien. De wereld was in somber grijs
gehuid voor de halfblinde, ouderwor-
dende man, een wereld vol schich
tige, kleurloze, vaag omlijnde ge-'
daanten en ten gevolge daarvan was
zijn gehoor veel scherper geworden.
Wanneer hij, zoals vandaag, be
merkte dat de dag ook voor hem
nog licht bracht, knielde hij neer en
dankte God daarvoor.
Hij riep zijn hofmeester met de
woorden: „Mijn zoon is er", en zond
hem naar de slotpoort om de wach
ten te zeggen dat zij de burg neer
moesten laten. De graaf was altijd
een tengere man geweest, zoals een
groot deel van de oude Pontische
aristocraten, maar het feit dat hij
bijna blind was, dwong hem tot
nietsdoen. Zijn lichaam was in de
laatste jaren zwaar geworden. Zijn
haar, verborgen onder een Phrygi-
sche muts, liet hij maanden achter
een niet knippen. Zijn baard was
.lang en met grijs doorschoten. Ge
duld en zelfbeheersing hadden zijn
gezicht een onbewogen uitdrukking
gegeven. Er was in zijn goedmoedi
ge, patriarchale uiterlijk niets meer
wat herinnerde aan zijn moedige en
zeer onfortuinlijke wapenfeiten die
bijna de rijkdom van de oude gra
ven van Mesembrië hersteld hadden.
Hij wachtte ongeduldig op zijn zoon.
Aangezien zich op het kasteel geen
chirurgijn bevond, werden Pierres
wonden niet dichtgebrand. Hij werd
in dekens gewikkeld en in een schoon
bed gelegd, waar hij, rillend en
ijlend, maar moest zien dat hij
beter werd. De ruwe wapenknecht
die hem in het begin onderzocht had
en gezegd dat hij in leven zou blij
ven. erkende bij de behandeling van
zieken twee kardinale regels. Won
den werden uitgewassen met water,
aangelengd met brandewijn en ver
volgens verbonden. Koortslijders
moesten vasten en kregen met kor
te tussenpozen water in de mond ge
goten.
Wordt vervolgd.)
ik kreeg er nog 35 dollar voor ook".
Bijna was ik het vergeten, maar be
halve het kunstgeschiedenis studeren
deed Ridi Stolker ook een gooi in de
richting van de talen Spaans, Itali
aans en Grieks.
Die cafetaria waar ze een tijdje werk
te, daar kwam op een dag een jonge
man binnen. Tom van Zandt heette
hij, een rasechte Amerikaan, met auto.
„Wagen lenen? Waarom niet, dan kom
je gemakkelijker in Claremont".
Het gebeurde en van kennismaking
werd het vriendschap. Maar Tom van
Zandt die helemaal voluit dr. Tho
mas Edward van Zandt, doctor in de
fysica is moest en moet veel weg
voor congressen. Naar Nieuw Zeeland
bijvoorbeeld, over drie maanden; naar
Japan, het volgend jaar; naar Peru,
binnenkort.
Dat stond verder een huwelijk met
het Nederlandse meisje uit Drieber
gen niet in de weg. Oh, wacht u even,
ik heb nog iets overgeslagen.
Want Ridi Stolker was intussen
of 'het. zo langs neus en lippen ging
doctoranda in de kunstgeschiedenis
geworden. Niet zomaar, met aardige
cijfers: neen, „summa cum laude", ofte
wel: heter kan het niet.
Dra. Ridi Stolker dus en dr. Tom
van Zandt, dat waren de „partijen".
Wel, ze zijn getrouwd, de vorige
maand, de negentiende januari. „Door
dominee Holladay, die er 1800 kilome
ter voor reed in zijn auto van Chicago
naar Boulder", vertelde me gistermid-
■#- Toen deze foto werd gemaakt teas ze
nog alleen maar Ridi Stolker uit JSeder-
land: oppas van rijke) Amerikaanse
kinderen. Echt zoyn jongetje om heel hard
„Ivanhoe!" te roepenals u het mij vraagt.
dag mevrouw Ridi van Zandt, die nu
23 jaar is. „Hij heeft er een paar dagen
over gedaan natuurlijk, met zijn hele
gezin, in zijn vólkswagenbusje. Onder
weg ging de verwarming kapot en er
kwamen alle mogelijke uitlaatgassen
naar binnen. Omdat het gevaarlijk was,
ook voor de kinderen, hebben ze de
raampjes open gezet, bij een tempera
tuur van 25 graden Celsius onder nul
en door de sneeuw. Fantastisch, om
dat er voor over te hebben".
„Na ons trouwen gingen we eerst
naar Miami. Heerlijk, van de sneeuw
naar het strand, in de warme zon en
27 januari kwamen we hier bij mijn
moeder in Driebergen".
En nu? Wel, nu zit het verblijf in
Nederland er al weer bijna op, want
maandag vliegen de doctor en de doc
toranda weer terug naar Amerika.
„Mijn man moet eerst nog naar een
congres en half februari zijn we thuis,
in Boulder, 35 km ten noorden van
Denver, aan de voet van de bergen.
Kijk, dit is ons huis", zei de jonge
mevrouw Van Zandt en liet me kleu
rendia's zien.
Dan gaat dr. Van Zandt die 32
jaar is weer les geven aan de Uni
versity en de kans is groot, dat zijn
vrouw hetzelfde gaat doen.
„Maar elk jaar zo ongeveer moet
mijn man wel eens in Europa zijn en
dan hoop ik eens mee te kunnen", be
sloot mevrouw Van Zandt.
Ik mag wel zeggen, dat de fotograaf
en ik op de terugweg ons petje (diep)
hebben afgenomen voor de prestaties
van Ridi Stolker uit Driebergen, die
nu mevrouw dra. Van Zandt is.
Van onze economische redactie
ROTTERDAM. Handel en indus
trie in Rotterdam hebben zich ver
zoend met de krappe arbeidsmarkt.
Zij zijn er langzaam maar zeker toe
overgegaan het eigen bedrijf te sane
ren. Door rationalisatie weet men nu
zelfs reeds op werkkrachten te spa
ren. Dat leidt er toe dat er van
werkgeverskant wat meer aanvragen
voor ontslagvergunningen komen. Maar
de situatie op sociaal-economisch
gebied in Rotterdam is overigens nog
altijd stabiel.
Dit blijkt uit een verklaring die
gisteren de directeur van het gewes
telijk arbeidsbureau in Rotterdam,
mr. A. P. M. van Riel, heeft afge
legd. De heer Van Riel nijemde dit
„een belangrijke psychologische ver
andering." Een paar maanden gele
den sprak men algemeen nog slechts
van het tekort aan werkkrachten. Nu
hebben handel en industrie zich daar
mee verzoend. Daardoor kon de voort
durend stijgende behoefte aan arbei
ders worden afgeremd.
Minder groei
In kringen van het bedrijfsleven
zelf noemt men dit „een proces van
aanpassing". De krappe arbeidsmarkt
noopte nu eenmaal tot een sane
ringsproces. Daarbij verheelt men
niet dat ondanks een aanhoudende
hoogconjunctuur zich hier en daar
verschijnselen voordoen die wijzen op
een verminderende economische groei
Dit alles heeft er ook toe geleid
dat het bedrijfsleven kieskeuriger is
geworden, waar hot het aannemen
van arbeiders betreft. Ook de werk
nemers zelf. zo heeft de heer Van
Riel nog meegedeeld, kijken beter
uit. Bij ondernemers en arbeiders in
Rotterdam is het wilde er dan ook
In Toulouse wordt van 8 tot 13
oktober het negende internationale
zangconcoura gehouden.
een beetje af: men pakt niet meer
het eerste het beste karwei aan, men
neemt niet meer werkkrachten in
dienst van wie men niet weet of ze
ook morgen nog zullen komen.
Nog altijd hebben oudere werk
krachten in de administratieve en
commerciële sector een zekere moei
te om een werkkring te vinden, waar
ze een salaris krijgen dat ze „pas
send" vinden. De heer Van Riel heeft
van deze groep gezegd: Deze men
sen mogen echter niet vergeten dat
zij juist carrière in een bedrijf moe
ten maken. Een oudere boekhouder is
een goede beloning waard, niet om
zijn boekhoudkundige kennis, maar
om zijn kennis van het bedrijf, de
klantenkring en dergelijke. In een an
der bedrijf is hij alleen maar een
boekhouder".
DE
TINTELS
fü
door
Jack
Dunkley
741 O MENEER VAN DALEN
WAT AARDIG VAN U
L ZIJN
n—. praaaaaacmtiö;
PAUL KIJK.' ES, WEB IK
VAN TED VAM DALEN
GEKREGEN. HEEFT
(E ZELF IN ZIJN
TUINTJE GEKWEEKT
PHOE I
HOE BED0EL0e-PH0E'5GE6P
did ME SOMS OOIT bloemen?
nee-oio N/et.'maar andere
mensen wel,alsoedat
maar weet.' vrijgezel—
JAN OGAL LOG ISCM1
ANDERS WAREN ZE,
OOK. GETROUWD,'
|lilllllll>lllllllillllllMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!lllllllllllllllllll||)llllllll||||||||||(|||ll|l||||||||||||ll||||||||||||||||||||||l||||||»||||||H|||||||||||||||||||l||HII|ll||l1||||l|||||E
5. Somber gestemd volgden Kappie en
de maat generaal Hak-Hau naar het pa
leis van vorst Ti-Pisch de Slimme. Daar
bij passeerden zij enkele opvallende
tuinbeelden, die de maat hevig deden
schrikken.
„D-draken stotterde hij. „Z-zouden
ze b-bijten Of nee., ze s-spuwen
vuur, geloof ik! Nog erger! L-laten
we omdraaien, K-Kappie
.Klont." gromde Kappie. „Zie je niet
dat die beesten van steen zijn? Als je
je daardoor al uit de koers laat slaan,
wat moet dat dan dadelijk worden' als
we voor die vorst staan? Wie weet
ja. wat ons nog voor gehaaids boven
het hoofd hangt! En
Hij brak af, toen hij bemerkte wat
hen bij de ingang van het paleis reeds
boven het hoofd hing. Paleiswachters
hieven grote kromzwaarden op, om hen
te laten doorgaan, maar achter hun rug
vielen de wapens met een suizend ge
luid neer.
„Ooo.." piepte de maat. „Z-ze heb
ben de t-terugweg afges-sneden!"
„Dat is ja fraai!" mompelde Kappie.
„Zeg, meneer Hak-Hau! Wat heeft dit
te. betekenen?!"
De generaal gaf geen antwoord. Glim
lachend en buigend naderde hij een trot
se gestalte, die zich aan het eind van
de zaal ophield.
„Ziehier, o Slimme," lispelde hij, op
de zeelieden wijzend. „Het lot zond ons
enkele barbaren, die zich geheel vrij
willig willen wijden aan uw eervolle op
dracht.
MIDDELBURG. De Zeeuwse zan-
gersbond ,,Zang veredelt" organiseert
op zaterdag 7 april a.s. een groot con
cours waaraan deelgenomen kan wor
den in de derde, tweede en eerste afde
lingen uitmuntendheid en de ere-afde-
ling. Men kan uitkomen als solist, duo,
dubbel duo, trio, dubbel trio, kwartet en
dubbel-kwartet. Het evenement, dat in
Middelburg zal plaats vinden, gaat uit
van de Federatie van Nederlandse Zan
gersbonden.
Aanleg straten gegund
BERGEN OP ZOOM. B. en W.
van Bergen op Zoom hebben aan de
firma W. van Vossen uit Sint Annaland
het aanleggen van diverse straten en
wegen in Bergen op Zoom-Oost gegund.
De firma had hiervoor ingeschreven
voor f 133.460. De raming bedroeg
116.500.
Zaterdagavond om half acht organi
seert de Hervormde Jeugdraad in Goes
in „De Prins van Oranje" een cabaret
avond met als titel „Een avondje uit".
Dit programma wordt gebracht door de
cabaretgroep „De Hoepel" uit Terneu-
zen, bestaande uit 16 jongeren o.l.v.
Henk Kramer. Aan deze avond zal ook
de band „The Queries" met zang van
Anneke Leemeyer meewerken.
