DOMINEE HUGO VAN DALEN VREEST HET COMMUNISME NIET GETUIGENIS MAAR... GESPREK NET OOSTBURGSE PREDIKANT „Vredeswerk is priesterlijke dienst aan de wereld" „POSITIEVE ONTMOETING TUSSEN HET CHRISTENDOM EN MARXISME" Kerken helpen vluchtelingen Overdenking HET LICHT DER WERELD Zaterdag 9 december 1961 ZEEIJWSCH DAGBLAD Pagina 7 Ds. Hugo van Dalen uit Oostburg neemt in de Ned. Hervormde Kerk een zeer aparte plaats in door zijn persoonlijke visie op bepaalde pro blemen, die onder meer geïnspireerd is door het godsdienstig leven achter het „ijzeren Daar dominee Van Dalen er de man niet naar is zich direct bij de meerderheid neer te leggen, heeft hij een haast verbitterde strijd ge voerd om zich te kunnen handhaven en hebben zijn principes betreffende de praktische uitvoering van het Christendom in de meest letterlijke zin, hem grote moeilijkheden be zorgd. Samenwerking Idealist Bijbels per ballon Liever wentelen we ons in de fooienmentaliteit dan Geref. kerken in Australië en Nieuw-Zeeland „Ja, u mag het gerust weten", zegt hij, gezeten in een ge makkelijke stoel bij de haard, „ik kom er rond voor uit, dat ik links-socialist ben uit volle overtuiging, maar dit belet me niet om wat betreft mijn godsdienstige opvattingen mij hoogkerkelijk Lutheraan te voelen naar theologie en liturgie en het evangelie te verkondigen in de puurste zin." „En deze combinatie is in het geheel niet moeilijk", ver klaart hij verder, „want wanneer het goed is, streven christendom en socialisme in de praktijk hetzelfde doel na, alleen vanuit een verschillend grondbeginsel. Het gaat hen nl. beide om de opbouw en het geluk van de mens! Het is voor een groot gedeelte te wijten aan een in gebreke blijven van de kerk, dat het socialisme en het communisme zijn opgekomen en een dergelijke grote invloed hebben gekregen." „In Sowjet Rus land en de Duitse Demokratische Re publiek (Oost- Duitsland) hebben kerk en staat el kaar gevonden in een goede en vruchtbare samen werking. Door sterk overtrokken en valse propagan da, die de koude oorlog eer zal aanwakkeren in- plaats van te doen afnemen doet men het in het Westen voorkomen alsof het achter het zg. „ijzeren gordijn" verboden is het evangelie te verkondigen of te ver breiden. Maar dit zijn allemaal fabeltjes en er wordt op dit gebied ontstellend veel onkundig geoordeeld en gelogen", verklaart dominee Van Dalen en ter ondersteuning van zijn uitspraak toont hij enkele Oostduitse bladen, waarin artikelen op kerkelijk gebied voor komen. Maar het blijft ons een vraag of de overheid ook zo grif meegaand zal zijn, wanneer de strekking van deze artikelen eens minder „vleiend' mocht zijn. „Evenwel is uiteraard uit enkele artikelen nog niet volkomen de ver houding tussen kerk en staat te be oordelen", meent ds. Van Dalen, „en vastgesteld moet worden, dat vele artikelen en publicaties zijn geschre ven in een realistische, positief-kerke lijke en evangelische geest, worste lend om te doen verstaan dat leven voor een christen mogelijk is in een socialistische situatie; zelfs zeer goed en vruchtbaar mogelijk is!" Hoewel in Nederland de combinatie socialisme en christendom of het ac cepteren van elkaar, voor bepaalde mensen moeilijk denkbaar is, is het feit dat de samenwerking van kerk en overheid achter het „ijzeren gor dijn" voor de kerk levensnoodzaak be tekende, onloochenbaar. Wanneer zij zich niet aan de veranderde omstan digheden van na de oorlog aangepast had, zou zij wellicht al haar invloed verloren hebben op den duur. De Rus sisch Orthodoxe Kerk (waarvan de se cretaris-generaal van de Wereldraad der Kerken Dr. Visser 't Hooft te New Delhi heeft gezegd, dat haar toetre ding tot de Wereldraad „een grote ge beurtenis is in de geschiedenis van de oecumenische beweging!") en de (Oost-) Duitse Evangelische Kerk hebben dit ingezien en de bakens ver- zet, met een tot op heden bevredigend gevolg. ,,Ik ben zelf meermalen in Rusland geweest op uitnodiging van Patriarch Alexeï en Metropoliet Ni- colaï (thans metropoliet Nicodim) van de Russisch Orthodoxe Kerk, en ik heb met eigen ogen kunnen aan schouwen, dat in Rusland een zeer opgewekt kerkelijk leven bestaat, dat de theologische academia een bloeiend bestaan leiden en dat van onderdruk king geen sprake is. En dit is een ge volg van een zeer besliste wil tot sa menwerken met de communistische overheid. Het socialistische principe, om te ko men van het ,,Ik tot het Wij"^is zui ver evangelisch te noemen, nietwaar?, betoogt ds. Hugo van Dalen, en wan neer men zich toelegt op de punten van overeenkomst en zich niet blind- Dr. A. Dondorp vertelt in het Kerkblad van de Classis Haar lem, hoe gezang 51:4 (Gerei bundel) een vers is waarover nogal heel wat geschreven en gediscussieerd is tot op de Ge nerale Synode dezer kerken toe waar werd voorgesteld om de regel „Neem mijn zilver en mijn goud, dat ik niets daarvan be houd" te wijzigen in „Neem mijn zilver en mijn goud, dat ik niets aan U onthoud". Bij een colle ga het rapport van dteputaten voor de gezangen inziende be merkte hij hoe één der synode leden in een aantekening naast dit vers het als volgt gewijzigd had: Neem mijn zilver en mijn goud Dat ik niets aan u onthoud. Maar geef ons bovenal subsidie, Heer Anders redden wij 't niet meer. staart op de ver schillen, is een samenwerking mo gelijk. „Het kerkelijk denken in het oos ten is daarbij nuch ter genoeg om niet vast te stellen, dat er een grote kloof bestaat tussen de wereldbeschou wing van het his torisch en dialec tisch materialisme en de christelijke openbaring. Hierin zal een ieder naar zijn geweten tot een vrije keuze moeten komen. Dat wij niets te leren zouden hebben van het dialectisch en historisch materialisme als sociaal wetenschap is eveniwel een andere kwestie. Drie dingen staan voor mij vast: Ten eerste behoeven wij christenen nooit bang te zijn voor de wetenschap. Wij kunnen, alles om ons heen bezien vanuit de H. Schrift. Vervolgens is het toch zo, dat het geschapen zijn naar Gods Beeld en Gelijkenis, bekrachtigd en gewijd door de verlossende offerdood van Jezus Christus, dwingend nieuwe vormen ver langt van menselijk samenleven in een sfeer van broederliefde, gelijkheid en sociale gerechtigheid. Ten slotte: het is de kerk steeds mogelijk onder allei omstandigheden en maatschappijvormën KERK te zijn, omdat ze aan geen enkele maatschap, pijworm gebonden is of mag zijn. Wel kan gevraagd worden in welke maatschappijvorm zij het best de vruchten van liefde en gerechtigheid ziet bewaard blijven. In de sfeer van het Ik of die van het Wij! Helemaal zal de kerk zich nooit mo gen lenen haar christelijk getuigenis te laten omzetten in een ideologie van het anti-communisme. Een syncretisme van socialisme en christendom lijkt mij evenzeer onaan vaardbaar, enerzijds omdat socialisme geen theologische legitimering of ver antwoording nodig heeft het is een wetenschap; anderzijds omdat de kerk is openbaringsgestalte. Een positieve ontmoeting tussen christendom en marxisme ligt op het vlak van het gemeenschappelijk kun nen streven naar het doel: menselijk heid, waar de kerk in overeenstem ming met haar opdracht en met de \LS wij een baby in India, die zich de eerste maanden van zijn leven tevreden moet stellen met een ver droogde moederborst, over de moeilijkheid heen helpen met een paar busjes gecondenseerde koeiemelk, dan hebben we een praktisch werk verricht, maar dan moeten we niet onmiddel lijk over Christendom gaan zaniken, want met Christen dom heeft dit weinig te maken. Alleen reeds de suggestie dat dit werk typisch Christelijk zou zijn is een geraffineerde be lediging van elke andersden kende, die hetzelfde ideaal voorstaat. Mogelijk is er iemand die zo grondig genoeg heeft van al dat Christelijk ge praat, dat hij er prijs op stelt te handelen uit zuiver Heidense motieven. We moeien eens ophouden met onze christelijke claim op „goede werken" want we pronken maar al te vaak met andermans veren. Het hele begrip „goede werken" vraagt trouwens cm een her nieuwde bezinning en een diep religieuze bepaling. Maar die baby uit India houdt ons nog even bezig. Het kind krijgt enige honderden blikjes melk te con Op deze pagina van een protestants-christelijk, doch allerminst marxistisch dag blad nemen wij vandaag een artikel op, waarin dominee W. S. Hugo van Dalen, her vormd predikant te Oostburg in Zeeuwsch-Vlaanderen, gelegenheid wordt geboden van zijn gevoelen betreffen de samenwerking tussen Christendom en Kerk ener zijds en marxisme (lees com munisme) anderzijds blijk te geven. Wij hebben de Oostburgse predikant zonder hem daarbij tegen te spreken de mogelijkheid geboden openlijk getuigenis af te leg gen van zijn gedachtengang. Voor tot publikatie van dit artikel is besloten, heeft ds. Van Dalen gelegenheid gehad van de inhoud kennis te nemen. Het is namelijk voorgekomen dat in dagbla den en tijdschriften onjuiste berichten over ds. Van Dalen zijn verschenen. De mogelijk heid van vergissingen hebben wij daarom thans bij voor baat willen wegnemen. publikatie van dit artikel wil echter niet zeggen, dat de redactie het met de opvat tingen en denkbeelden van ds. Hugo van Dalen eens is. In een der volgende zater dagnummers zullen wij ons standpunt uiteenzetten. de christen hem opnemen en het Ko ninkrijk Gods binnendragen." „Kijk, dit is volgens mij zuiver christen dom", zegt ds. Van Dalen. „Het is ook typisch de „Russische ziel" de ze uitspraak in de sfeer van Dos- tojewsky en Tolstoi en de gehele Russische orthodoxie. Ook prof. Hromadka, de bekende Praagse hoogleraar, zei mij eens in een persoonlijk gesprek: „Al zal de maatschappij technisch nog zo vol maakt worden, het kruis blijft de mens nodig hebben, omdat de mens MENS is en een innerlijk leven bezit dat de nood van schuldgevoel en be hoefte aan verzoening zal blijven er varen." En wat betreft het marxistisch- leninistisch stelsel: de communistische overheid heeft zich gerealiseerd na 1917, dat het christendom, hoe het ook becritiseerd kan worden, toch een innerlijke kracht bezit die zich niet laat uitbannen met welke propa ganda ook en is daarom ook tot een, Ds. Hugo van Dalen met patriarch Alexeï van Moskou en tevens van geheel Rus land en hoofd van de Russisch-orthodoxe herh. Aan de andere zijde de evangelisch- lutherse aartsbisschop Guslav Turs van de evangelisch-lutherse kerk van Letland (onderdeel van de Sowjet-Unïe). ik de kerkelijke gemeenschappen niet uitsluiten", voegt hij er nog aan toe. „Deze uitspraken, en andere, heb ben mij de naam bezorgd een „com munist" te zijn. Maar ik heb steeds duidelijk gesteld, dat mijn christelij ke links-demokratisch denken toch wel uitsluit, dat ik de atheïstische consequenties van het dialectisch en historisch materialisme voor mijn re kening zou nemen. Zij die dit klakkeloos menen blijken onkundig te zijn t.a.v. de brede pro blematiek die met deze materie sa menhangt. Dat men mij in dit geval met het etiket „modern" of vrijzin nig" wil beplakken, acht ik een be- Evangelie en waar ook, in ontmoeting met ellendige levensomstandigheden van de negers en andere volkeren en met de als gewangenispredikant opge dane ervaring t.a.v, de lichamelijke en geestelijke nood van de mens, zijn reeds in Dordrecht tijdens de oorlog en daarna gestimuleerde sociale bewo genheid, nog sterker werd aangegre pen. Ds. Hugo van Dalen is een idealist, en zoals de meeste idealen brengen ook de zijne gevaren met zich mee. Oorspronkelijk breed-denkend gerefor meerd evangelisatiepredikant, ging hij over naar de hervormde kerk, om dat hij, enerzijds fel anti-militarist en anti-fascist zijnde, toch anderzijds van de kansel weigerde een door de kerkeraad verzochte zegen over de Engelse bommenwerpers af te sme ken, tijdens de tweede wereldoorlog zelfs grondwettelijk menwerking bereid Sowjet Unie." vastgelegde, geweest in sa- de „Incidenten, zoals zich in de afge lopen jaren hebben voorgedaan, als bijvoorbeeld het verspreiden van bij bels en kerkelijke lectuur achter het „IJzeren Gordijn" door middel van ballons, zijn volmaakt belachelijk, want ik heb met eigen ogen gecon stateerd, dat men zowel in Rusland als in de DDR in elke boekwinkel een bijbel kan kopen, zonder dat de prijs bepaald hogér ligt dan in het Westen. Tevens denk ik hierbij aan de prachtige werken die verschijnen via de drukpersen van de patriarcha le drukkerij in de Sowjet-Unie en o.a. van de persen van de (evangelische) Unionsverlag in de DDR!" En dit is dan de mening van ds. W. S. Hugo van Dalen uit Oostburg, bver de samenwerking van kerk en socialistische (of wil men: commu nistische) overheid. „En ook in ons land mankeert er nog heel wat aan de gemeenschapszin en daarbij wil lachelijke inconsequentie t.a.v. mijn denken en prediken, waar ik alle so cial-gospel verwerp en ik nogmaals herhaal mij een hoogkerkelijk, in de hervormde kerk levend, hoogliturgisch Lutheraan te gevoelen, die het volle Evangelie brengt van zonde en gena de vervuld met grote liefde voor het oosters christendom, m.n. de Rus sische orthodoxie, en de catholica. Ds. Hugo van Dalen heeft deze lief de voor de oosterse (byzantijnse) cul tuur in de ruimste zin van het woord geërfd van zijn vader, die professor in de muziek was in Berlijn en een der eersten die de werken van Russische componisten als Tsjaikowsky en Rachmaninof in de belangstelling bracht. Zelf studeerde hij nog o.a. aan eni ge buitenlandse universiteiten (mu ziekgeschiedenis en filosofie) en werk te hij eerst als gereformeerd, later als hervormd predikant voor de stads- zending te Dordrecht en ook enige ja ren als directeur van de stadszending van de Evangelische Broedergemeente (Hernhutters) in Suriname, onder meer onder de Chinezen en als gevan genispredikant, waarbij hij zijn lief de voor de oosterse cultuur en levens opvattingen kon combineren met zijn grote ideaal: het verkondigen van het zoals hij zelf verklaart. Wanneer men deze ideologie evenwel, naar mening van weer anderen, onder de huidige omstandigheden in practijk zou bren gen zou dit wel eens verstrekkende en minder prettige gevolgen kunnen heb ben. Volgens ds. Van Dalen echter is het vandaag altijd beter om op vreed zame wijze concessies te doen, dan met veel bloedvergieten een neder laag van alle partijen, volkeren en blokken te riskeren. „Vredesarbeid, en het werken aan het naast elkaar doen bestaan van. de volkeren, zie ik als een priesterlijke dienst aan de wereld: en aan de medemens!" haar gegeven middelen zich steeids voor zal moeten inzetten, (Aldus de mening o.a. van de CDU in de DDR en o.a. de mening van de Duits Evan gelische Bisschop D. Mitzeriheim en van o.a. mijn vriend Domprediker Karl Kleinschmidt te Sehwerin e.a.). Ik sluit me daarom volledig aan bij wat metropoliet Nicolaï eens heeft ge zegd op een congres van de Wereld- vredesraad: „Het is een tragische vergissing van het communisme wanneer men meent dat het christendom slechts een voorbijgaande phase in de ge schiedenis der menselijke ontwikke ling is en wanneer de mens technisch en maatschappelijk „volmaakt" wordt, hij het geloof niet meer nodig heeft. Christendom en communisme bewan delen één en de zelfde weg. Wij kun nen rustig afwachten en aanzien hoe lang zij beiden voortwandelen. En wanneer de communist neervalt, zal Ontmoeting van ds. Hugo van Dalen met aartsbisschop Alexeï van Leningrad. Naast tienduizenden Algerijnse, Kon golese en Angolese vluchtelingen kent Afrika nu ook verdrevenen uit Roeanda- Oeroendi. In dit gebied zijn felle ge vechten uitgebroken tussen de Watoet- si's en hun vroegere slaven: de Bahoe- toes. Ongeveer 50.000 inwoners van het gevechtsterrein zijn gevlucht. De nood onder deze vluchtelingen is onvoorstel baar groot. Voedselpakketten van pro testantse en r.k. hulporganisaties hebben hen tot nu toe van de hongerdood ge red, maar verdere hulp blijft dringend nodig. Vanuit ons land is al geldelijke steun verleend aan de hulpdienst van de We reldraad van Kerken, die hier goed werk verricht. Ook de kerken van Roe- anda-Oeroendi verlenen op grote schaal hulp, ondanks hun eigen armoede. Rond om zendingsposten hebben zich soms 1000 tot 2000 vluchtelingen verzameld. Andere verdrevenen vertoeven in de binnenlanden waar zij vanuit de lucht van het allernodigste worden voorzien. Bij uitgeverij Ploegsma in Amsterdam is weer het jaarlijkse kerstboek „Het Licht schijnt overal" verschenen. Het is nu al voor de elfde maal, dat dit kerst boek verschijnt. Het bevat een aantal boeiende verhalen voor de jeugd, een leuke kleurplaat over de vlucht naar Egypte en een aantal wedstrijden voor de jeugd. De jongens en meisjes zulten met dit kerstboek (prijs 1.25) zich over enkele weken in de kerstvakantie niet vervelen. •a-#*#*#*#*#*-»-*#* sumeren, tot vreugde van zijn moeder en tot glorie van zijn gespannen buikje. Maar plotseling is het uit met de Friese melk. Het joch wordt tanig, eet aardappelmeel met water of wie weet wat voor afval, balanceert met zijn magere botten door de kritieke jaren heen en grijpt op zekere dag een bajonet om die melkleverancier uit vroeger jaren in zijn vette buik te prikken. Moreel is dit nauwelijks aanvechtbaar, want die melkleverancier had er aan moeten den ken dat men iemand niet pleegt te redden van de ondergang om hem ver volgens levenslang plezierig honger te n slaan is hoogstens die van de rijke man die een korst brood toewerpt aan de ellendige. Als liet westen niet boven het niveau van de fooi uitkomt, dan zal de tanige knaap, met z'n kroeskop en z'n bajonet inderdaad komen TAE situatie spitst zich toe. Aan de ene kant van de wereld vegeteert de democraat met zijn vet lallende wijsheid en aan de andere zijde krepeert de onder ontwikkelde primitief. Op een gegeven moment voelt de vette democraat dat er iets scheef zit. Met ondoordachte snel- N DAN? laten lyden. Dat laatste doet n.l. ver dacht veel denken aan de Indianen die hun slachtoffers precies zo wisten te treffen dat ze nog net in leven bleven. TJIER tasten we direct al in de kern A van de zaak. Want als de actie tien maal tien, en alle andere activiteiten die er op gericht zijn de nood in de liongcrgcbieden te lenigen, moment opnamen blyven, dan heeft de hele be weging het typische karakter van een smerige fooi, die in de diepste betekenis van het woord beledigend is hoe hard het ook klinkt. We tasten dan ook prin cipieel mis met ons marktachtig geleur iet „Christenplicht" en meer van die lie kreten. De figuur die we hiermee he id komt hij in beweging. Hij organi seert acties, en zoals van deze egoïst te verwachten was, maakt hy er een emo tionele propagandastunt van inplaats van een zakelijk werkstuk. Hy publiceert dramatische foto's van vervuilde krotten en van diep menselijke ellende, hij houdt brallende toespraken waarin hij herhaaldelijk wijst op onze christenplicht, hy hanteert de giftige, maar wetenschappelijk uitgebalanceerde reclame-methoden en trommelt in zes weken tijds een kapitaal van vijf ton by elkaar. Vervolgens wuift hy de boot uit waar mee zijn zending wordt verscheept waarbij hij uitvoerig wordt geportret teerd ten behoeve van de nationale pers en gaat naar huis in het besef een philantroop te zijn. Dan valt de stilte, de fatale stilte mogen we wel zeggen. De democraat geniet nog jaren 11a van zijn glorieuze actie, maar aan de andere zijde van de oceaan verdampen 500.000 gulden sissend op een gloeiende plaat. De zending is nauwelijks bij machte een flauwe rimpe ling teweeg te brengen in het brakke water van de menselijke ellende. 1YTAAR onze smaak as het probleem hiermede voldoende duidelyk uit de verf gekomen. Vast staat natuurlijk dat elke actie die in Nederland georganiseerd wordt, op zichzelf genomen juist is. Het is wel niet om over naar huis te schrij ven, maar zolang het woordeloos geschiedt en met de nodige vanzelfsprekendheid, is het in elk geval beter dan niets Maar vast staal evenzeer dat elke aclie die na korter of langer tyd in de benen zakt, moreel en ethisch gezien eerder een vloek dan een zegen is. Want men kan nimmer een consequenter methode uitdenken om haat te zaaien dan door iemand even aan de rykdom te laten rui ken en hem dan weer terug te stoten dn het vuil. J YVVAT ons doorvoede (bleek)gezicht nog enigszins kan redden as een goed op gezet, goed georganiseerd twintig-jaren plan. Een adoptie-politiek met een pro gram dat uitsluitend uit offeren bestaat, twintig jaren lang. En dat zal nog slechts een begin zijn. Maar dat zoiets ooit van de grond komt valt niet te verwachten. Er staan nog zo veel televisie-toestellen, wasmachines, ijs kasten, bungalows en auto's op stapel dat wij ons (ruime) hart liever opsluiten in de nauwe beslotenheid van onze porte monnee. En als daar de knip vanaf springt worden we pas goed voorzichtig. Liever wentelen we ons in de fooien- mentaliteit, zoals een zwijn in het drek. Bovendien zit daar nog dat aangename 6pel aan vast van comité's, ere-comité's, lintjes en klinkende namen. Helaas, want wy verspelen een kans, misschien verspelen we de kans, met de rug tegen de muur, de laatste kans. Wij behoeven de zaak niet te dramatiseren, maar als het waar is dat de levens van honderdduizenden op het spel staan als dat waar is dan kon de kwestie wel eens een fanatiek slot hebben. TY7IJ hebben er in nauwkeurig het bovenstaande voor gewaakt met een religieus element aan te komen draven. Want in de religie zit een schuchter, ver ticaal element, dat zich woordeloos voor de buitenstaander in de afzondering vol trekt. Want als de Christen zijn persoon lijke verantwoordelykheid voor God be leeft, dan geeft hij, ook al is het de helft van zijn koninkryk. Maar dan zal zyn rechterhand zelfs niet weten wat zijn lin ker doet. Zyn geven zal geen fooi zijn, zelfs geen offer, maar meer dan dat. Zijn geven zal prediking zijn. De Christen die dat niet meer verstaat, die niet meer ziet dat een glas water iets te maken heeft met het Koninkrijk, die moet niet verbaasd staan als hy zelf ge- offerd wordt. Niet als straf, niet als oordeel het is niet aan ons voorbehouden om zoiets te zeggen of te denken maar eenvou dig als consequentie, als logisch gevolg... En Jezus zeide: Ik ben het licht der Wereld. Joh. 8 vs 12a. TN deze dagen voelen velen zich gedrukt en terneerge slagen. Buiten wil het niet of nauwelijks licht worden en daarom zoeken wü binnen naar licht. Daarom ook staat deze maand december in het teken van de feesten, waarbij wij pro beren de narigheid van de duis ternis terug te dringen. Wij maken het gezellig. Eerst Sin terklaas, straks Kerstfeest. Eta lages zijn daarvoor speciaal in gericht en verlicht en het is voor het oog een lust om te zien. Wij doen wat wij kunnen om het licht te maken. Licht heeft dan ook een bijzondere betekenis in ons leven. Niet voor niets zeggen wij: licht is leven. Dit geldt ook voor het geeste lijk vlak van ons bestaan. Juist in deze tijd hebben wij meer dan ooit ook hier behoefte aan licht. De wereld en alles, wat daarop geschiedt, verduistert vaak ons uitzicht Wij zoeken naar licht, maar waar zullen wij het vinden? Hoe wij het ook keren of wenden! Het licht is belangrijk. Dat is niet slechts tot ons hier in het westen be perkt Het komt over de gehele wereld voor. Het licht heeft zulk een geweldige betekenis in het leven der mensen, dat er landen en volkeren zijn voor wie het licht een godsdienstige betekenis heeft. India, dat wij kennen door de Wereldraad van Kerken, kent zelfs goden van het licht. De bijbel kent deze betekenis van het licht evenzeer. Israël kent de oorsprong van het licht aan God toe. Op de eerste blad zijde van de bijbel lezen wij dan ook, dat God zegt: er zij licht, en er was licht. In de bijbel is het licht een schepping, niet God zelf. Israël kent eveneens de betekenis van het licht voor het geestelijk leven. Alle licht' komt van God en ten aanzien van het geestelijk leven ziet Israël in de kennis van de wet de weg naar het licht. Wie de geboden houdt zal in het licht leven. Tegen deze achtergrond wordt het woord van Jezus Christus duidelijk. Tegenover de joodse wet stelt hij zichzelf. Hij zegt: Ik ben het Licht der we reld. Alleen bij Hem kan een mens licht vinden voor de vra gen van het leven. Wie het bui ten Hem zoekt, staat in de duis ternis. Jezus kan dat zeggen, omdat Hij de mens is, die zich Gods zoon mag noemen. In Hem woont God. Wie Hem gezien heeft heeft God gezien en hij zal wandelen in Gods licht. Dit woord van Jezus zal ons klein maken. Alleen bij Hem is het licht. Wij kunnen nergens anders terecht. Het houdt ook in, dat wij, die ons christenen noemen niet het licht zien. Jezus is het Licht. Het enige, wat wij mogen doen, is heenwijzen naar dat licht. Dat is slechts mogelijk, wanneer wij bereid zijn radicaal af te zien van alle eer en aan zien, die wij bij de wereld kun nen behalen en alleen maar een vinger willen zijn die uitwijst naar Jezus, het Licht der wereld. Wanneer wij deze deemoed op brengen, zal de Heer ons zelf in Zijn licht plaatsen en wij zullen en mogen dan zelf licht gaan uitstralen. Daardoor kunnen wij in deze wereld schijnen als lich tende sterren. Zijt gij reeds zo'n ster? Scharendijke. Drs. Alb. van den Ban. Het ledental van de Geref. kerken in Australië is in zes jaar meer dan ver dobbeld. Bedroeg in 1955 het ledental 3.087, nu is dit 6.725. In Dandenong is de grootste gemeente gevestigd (700 zie len), in Orang de kleinste (73 zielen). In totaal zijn er 25 plaatselijke gemeen ten. Van de 21 predikanten komen er 14 uit ons land: één uit de Chr. Geref. Ker ken, de anderen uit de Geref. Kerken. In Geelong bezitten deze kerken een ei gen theologisch opleidingsinstituut. Hier aan doceren vier theologen, onder wie drie Nederlanders. In Nieuw-Zeeland zijn tien gemeenten van de Reformed Churches, zoals de Ge ref. Kerken daar heten. Zij hebben ze ven predikanten, van wie er vier af komstig zijn uit de Nederlandse Geref. Kerken.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 7