DOMINEE
HUGO
VAN DALEN
VREEST HET
COMMUNISME NIET
GETUIGENIS
MAAR...
GESPREK NET OOSTBURGSE PREDIKANT
„Vredeswerk is priesterlijke dienst aan de wereld"
„POSITIEVE
ONTMOETING
TUSSEN HET
CHRISTENDOM
EN MARXISME"
Kerken helpen
vluchtelingen
Overdenking
HET LICHT
DER WERELD
Zaterdag 9 december 1961
ZEEIJWSCH DAGBLAD
Pagina 7
Ds. Hugo van Dalen uit Oostburg
neemt in de Ned. Hervormde Kerk
een zeer aparte plaats in door zijn
persoonlijke visie op bepaalde pro
blemen, die onder meer geïnspireerd
is door het godsdienstig leven achter
het „ijzeren
Daar dominee Van Dalen er de
man niet naar is zich direct bij de
meerderheid neer te leggen, heeft
hij een haast verbitterde strijd ge
voerd om zich te kunnen handhaven
en hebben zijn principes betreffende
de praktische uitvoering van het
Christendom in de meest letterlijke
zin, hem grote moeilijkheden be
zorgd.
Samenwerking
Idealist
Bijbels per ballon
Liever wentelen we ons in
de fooienmentaliteit dan
Geref. kerken in Australië
en Nieuw-Zeeland
„Ja, u mag het gerust weten", zegt hij, gezeten in een ge
makkelijke stoel bij de haard, „ik kom er rond voor uit, dat ik
links-socialist ben uit volle overtuiging, maar dit belet me niet
om wat betreft mijn godsdienstige opvattingen mij hoogkerkelijk
Lutheraan te voelen naar theologie en liturgie en het evangelie
te verkondigen in de puurste zin."
„En deze combinatie is in het geheel niet moeilijk", ver
klaart hij verder, „want wanneer het goed is, streven christendom
en socialisme in de praktijk hetzelfde doel na, alleen vanuit een
verschillend grondbeginsel. Het gaat hen nl. beide om de opbouw
en het geluk van de mens!
Het is voor een groot gedeelte te wijten aan een in gebreke
blijven van de kerk, dat het socialisme en het communisme zijn
opgekomen en een dergelijke grote invloed hebben gekregen."
„In Sowjet Rus
land en de Duitse
Demokratische Re
publiek (Oost-
Duitsland) hebben
kerk en staat el
kaar gevonden in
een goede en
vruchtbare samen
werking. Door
sterk overtrokken
en valse propagan
da, die de koude
oorlog eer zal
aanwakkeren in-
plaats van te doen
afnemen doet men
het in het Westen
voorkomen alsof
het achter het zg.
„ijzeren gordijn"
verboden is het
evangelie te verkondigen of te ver
breiden. Maar dit zijn allemaal fabeltjes
en er wordt op dit gebied ontstellend
veel onkundig geoordeeld en gelogen",
verklaart dominee Van Dalen en ter
ondersteuning van zijn uitspraak toont
hij enkele Oostduitse bladen, waarin
artikelen op kerkelijk gebied voor
komen.
Maar het blijft ons een vraag of de
overheid ook zo grif meegaand zal
zijn, wanneer de strekking van deze
artikelen eens minder „vleiend'
mocht zijn.
„Evenwel is uiteraard uit enkele
artikelen nog niet volkomen de ver
houding tussen kerk en staat te be
oordelen", meent ds. Van Dalen, „en
vastgesteld moet worden, dat vele
artikelen en publicaties zijn geschre
ven in een realistische, positief-kerke
lijke en evangelische geest, worste
lend om te doen verstaan dat leven
voor een christen mogelijk is in een
socialistische situatie; zelfs zeer goed
en vruchtbaar mogelijk is!"
Hoewel in Nederland de combinatie
socialisme en christendom of het ac
cepteren van elkaar, voor bepaalde
mensen moeilijk denkbaar is, is het
feit dat de samenwerking van kerk
en overheid achter het „ijzeren gor
dijn" voor de kerk levensnoodzaak be
tekende, onloochenbaar. Wanneer zij
zich niet aan de veranderde omstan
digheden van na de oorlog aangepast
had, zou zij wellicht al haar invloed
verloren hebben op den duur. De Rus
sisch Orthodoxe Kerk (waarvan de se
cretaris-generaal van de Wereldraad
der Kerken Dr. Visser 't Hooft te New
Delhi heeft gezegd, dat haar toetre
ding tot de Wereldraad „een grote ge
beurtenis is in de geschiedenis van
de oecumenische beweging!") en de
(Oost-) Duitse Evangelische Kerk
hebben dit ingezien en de bakens ver-
zet, met een tot op heden bevredigend
gevolg. ,,Ik ben zelf meermalen in
Rusland geweest op uitnodiging van
Patriarch Alexeï en Metropoliet Ni-
colaï (thans metropoliet Nicodim)
van de Russisch Orthodoxe Kerk, en
ik heb met eigen ogen kunnen aan
schouwen, dat in Rusland een zeer
opgewekt kerkelijk leven bestaat, dat
de theologische academia een bloeiend
bestaan leiden en dat van onderdruk
king geen sprake is. En dit is een ge
volg van een zeer besliste wil tot sa
menwerken met de communistische
overheid.
Het socialistische principe, om te ko
men van het ,,Ik tot het Wij"^is zui
ver evangelisch te noemen, nietwaar?,
betoogt ds. Hugo van Dalen, en wan
neer men zich toelegt op de punten
van overeenkomst en zich niet blind-
Dr. A. Dondorp vertelt in het
Kerkblad van de Classis Haar
lem, hoe gezang 51:4 (Gerei
bundel) een vers is waarover
nogal heel wat geschreven en
gediscussieerd is tot op de Ge
nerale Synode dezer kerken toe
waar werd voorgesteld om de
regel „Neem mijn zilver en mijn
goud, dat ik niets daarvan be
houd" te wijzigen in „Neem
mijn zilver en mijn goud, dat ik
niets aan U onthoud". Bij een colle
ga het rapport van dteputaten
voor de gezangen inziende be
merkte hij hoe één der synode
leden in een aantekening naast
dit vers het als volgt gewijzigd
had:
Neem mijn zilver en mijn goud
Dat ik niets aan u onthoud.
Maar geef ons bovenal subsidie,
Heer
Anders redden wij 't niet meer.
staart op de ver
schillen, is een
samenwerking mo
gelijk.
„Het kerkelijk
denken in het oos
ten is daarbij nuch
ter genoeg om niet
vast te stellen,
dat er een grote
kloof bestaat tussen
de wereldbeschou
wing van het his
torisch en dialec
tisch materialisme
en de christelijke
openbaring. Hierin
zal een ieder naar
zijn geweten tot
een vrije keuze
moeten komen. Dat
wij niets te leren
zouden hebben van het dialectisch en
historisch materialisme als sociaal
wetenschap is eveniwel een andere
kwestie.
Drie dingen staan voor mij vast:
Ten eerste behoeven wij christenen
nooit bang te zijn voor de wetenschap.
Wij kunnen, alles om ons heen bezien
vanuit de H. Schrift.
Vervolgens is het toch zo, dat het
geschapen zijn naar Gods Beeld en
Gelijkenis, bekrachtigd en gewijd door
de verlossende offerdood van Jezus
Christus, dwingend nieuwe vormen ver
langt van menselijk samenleven in
een sfeer van broederliefde, gelijkheid
en sociale gerechtigheid.
Ten slotte: het is de kerk steeds
mogelijk onder allei omstandigheden
en maatschappijvormën KERK te zijn,
omdat ze aan geen enkele maatschap,
pijworm gebonden is of mag zijn.
Wel kan gevraagd worden in welke
maatschappijvorm zij het best de
vruchten van liefde en gerechtigheid
ziet bewaard blijven. In de sfeer van
het Ik of die van het Wij!
Helemaal zal de kerk zich nooit mo
gen lenen haar christelijk getuigenis
te laten omzetten in een ideologie van
het anti-communisme.
Een syncretisme van socialisme en
christendom lijkt mij evenzeer onaan
vaardbaar, enerzijds omdat socialisme
geen theologische legitimering of ver
antwoording nodig heeft het is een
wetenschap; anderzijds omdat de
kerk is openbaringsgestalte.
Een positieve ontmoeting tussen
christendom en marxisme ligt op het
vlak van het gemeenschappelijk kun
nen streven naar het doel: menselijk
heid, waar de kerk in overeenstem
ming met haar opdracht en met de
\LS wij een baby in India,
die zich de eerste maanden
van zijn leven tevreden
moet stellen met een ver
droogde moederborst, over de
moeilijkheid heen helpen met
een paar busjes gecondenseerde
koeiemelk, dan hebben we een
praktisch werk verricht, maar
dan moeten we niet onmiddel
lijk over Christendom gaan
zaniken, want met Christen
dom heeft dit weinig te maken.
Alleen reeds de suggestie dat
dit werk typisch Christelijk zou
zijn is een geraffineerde be
lediging van elke andersden
kende, die hetzelfde ideaal
voorstaat. Mogelijk is er
iemand die zo grondig genoeg
heeft van al dat Christelijk ge
praat, dat hij er prijs op stelt
te handelen uit zuiver Heidense
motieven.
We moeien eens ophouden met onze
christelijke claim op „goede werken"
want we pronken maar al te vaak met
andermans veren. Het hele begrip „goede
werken" vraagt trouwens cm een her
nieuwde bezinning en een diep religieuze
bepaling. Maar die baby uit India houdt
ons nog even bezig. Het kind krijgt
enige honderden blikjes melk te con
Op deze pagina van een
protestants-christelijk, doch
allerminst marxistisch dag
blad nemen wij vandaag een
artikel op, waarin dominee
W. S. Hugo van Dalen, her
vormd predikant te Oostburg
in Zeeuwsch-Vlaanderen,
gelegenheid wordt geboden
van zijn gevoelen betreffen
de samenwerking tussen
Christendom en Kerk ener
zijds en marxisme (lees com
munisme) anderzijds blijk te
geven.
Wij hebben de Oostburgse
predikant zonder hem
daarbij tegen te spreken
de mogelijkheid geboden
openlijk getuigenis af te leg
gen van zijn gedachtengang.
Voor tot publikatie van dit
artikel is besloten, heeft
ds. Van Dalen gelegenheid
gehad van de inhoud kennis
te nemen. Het is namelijk
voorgekomen dat in dagbla
den en tijdschriften onjuiste
berichten over ds. Van Dalen
zijn verschenen. De mogelijk
heid van vergissingen hebben
wij daarom thans bij voor
baat willen wegnemen.
publikatie van dit artikel
wil echter niet zeggen, dat de
redactie het met de opvat
tingen en denkbeelden van
ds. Hugo van Dalen eens is.
In een der volgende zater
dagnummers zullen wij ons
standpunt uiteenzetten.
de christen hem opnemen en het Ko
ninkrijk Gods binnendragen." „Kijk,
dit is volgens mij zuiver christen
dom", zegt ds. Van Dalen. „Het is
ook typisch de „Russische ziel" de
ze uitspraak in de sfeer van Dos-
tojewsky en Tolstoi en de gehele
Russische orthodoxie.
Ook prof. Hromadka, de bekende
Praagse hoogleraar, zei mij eens in
een persoonlijk gesprek: „Al zal de
maatschappij technisch nog zo vol
maakt worden, het kruis blijft de
mens nodig hebben, omdat de mens
MENS is en een innerlijk leven bezit
dat de nood van schuldgevoel en be
hoefte aan verzoening zal blijven er
varen."
En wat betreft het marxistisch-
leninistisch stelsel: de communistische
overheid heeft zich gerealiseerd na
1917, dat het christendom, hoe het
ook becritiseerd kan worden, toch
een innerlijke kracht bezit die zich
niet laat uitbannen met welke propa
ganda ook en is daarom ook tot een,
Ds. Hugo van Dalen met patriarch Alexeï
van Moskou en tevens van geheel Rus
land en hoofd van de Russisch-orthodoxe
herh. Aan de andere zijde de evangelisch-
lutherse aartsbisschop Guslav Turs van
de evangelisch-lutherse kerk van Letland
(onderdeel van de Sowjet-Unïe).
ik de kerkelijke gemeenschappen niet
uitsluiten", voegt hij er nog aan toe.
„Deze uitspraken, en andere, heb
ben mij de naam bezorgd een „com
munist" te zijn. Maar ik heb steeds
duidelijk gesteld, dat mijn christelij
ke links-demokratisch denken toch
wel uitsluit, dat ik de atheïstische
consequenties van het dialectisch en
historisch materialisme voor mijn re
kening zou nemen.
Zij die dit klakkeloos menen blijken
onkundig te zijn t.a.v. de brede pro
blematiek die met deze materie sa
menhangt. Dat men mij in dit geval
met het etiket „modern" of vrijzin
nig" wil beplakken, acht ik een be-
Evangelie en waar ook, in ontmoeting
met ellendige levensomstandigheden
van de negers en andere volkeren en
met de als gewangenispredikant opge
dane ervaring t.a.v, de lichamelijke en
geestelijke nood van de mens, zijn
reeds in Dordrecht tijdens de oorlog
en daarna gestimuleerde sociale bewo
genheid, nog sterker werd aangegre
pen.
Ds. Hugo van Dalen is een idealist,
en zoals de meeste idealen brengen
ook de zijne gevaren met zich mee.
Oorspronkelijk breed-denkend gerefor
meerd evangelisatiepredikant, ging
hij over naar de hervormde kerk, om
dat hij, enerzijds fel anti-militarist
en anti-fascist zijnde, toch anderzijds
van de kansel weigerde een door de
kerkeraad verzochte zegen over de
Engelse bommenwerpers af te sme
ken, tijdens de tweede wereldoorlog
zelfs grondwettelijk
menwerking bereid
Sowjet Unie."
vastgelegde,
geweest in
sa-
de
„Incidenten, zoals zich in de afge
lopen jaren hebben voorgedaan, als
bijvoorbeeld het verspreiden van bij
bels en kerkelijke lectuur achter het
„IJzeren Gordijn" door middel van
ballons, zijn volmaakt belachelijk,
want ik heb met eigen ogen gecon
stateerd, dat men zowel in Rusland
als in de DDR in elke boekwinkel
een bijbel kan kopen, zonder dat de
prijs bepaald hogér ligt dan in het
Westen. Tevens denk ik hierbij aan
de prachtige werken die verschijnen
via de drukpersen van de patriarcha
le drukkerij in de Sowjet-Unie en o.a.
van de persen van de (evangelische)
Unionsverlag in de DDR!"
En dit is dan de mening van ds.
W. S. Hugo van Dalen uit Oostburg,
bver de samenwerking van kerk en
socialistische (of wil men: commu
nistische) overheid. „En ook in ons
land mankeert er nog heel wat aan
de gemeenschapszin en daarbij wil
lachelijke inconsequentie t.a.v. mijn
denken en prediken, waar ik alle so
cial-gospel verwerp en ik nogmaals
herhaal mij een hoogkerkelijk, in de
hervormde kerk levend, hoogliturgisch
Lutheraan te gevoelen, die het volle
Evangelie brengt van zonde en gena
de vervuld met grote liefde voor
het oosters christendom, m.n. de Rus
sische orthodoxie, en de catholica.
Ds. Hugo van Dalen heeft deze lief
de voor de oosterse (byzantijnse) cul
tuur in de ruimste zin van het woord
geërfd van zijn vader, die professor in
de muziek was in Berlijn en een der
eersten die de werken van Russische
componisten als Tsjaikowsky en
Rachmaninof in de belangstelling
bracht.
Zelf studeerde hij nog o.a. aan eni
ge buitenlandse universiteiten (mu
ziekgeschiedenis en filosofie) en werk
te hij eerst als gereformeerd, later
als hervormd predikant voor de stads-
zending te Dordrecht en ook enige ja
ren als directeur van de stadszending
van de Evangelische Broedergemeente
(Hernhutters) in Suriname, onder
meer onder de Chinezen en als gevan
genispredikant, waarbij hij zijn lief
de voor de oosterse cultuur en levens
opvattingen kon combineren met zijn
grote ideaal: het verkondigen van het
zoals hij zelf verklaart. Wanneer men
deze ideologie evenwel, naar mening
van weer anderen, onder de huidige
omstandigheden in practijk zou bren
gen zou dit wel eens verstrekkende en
minder prettige gevolgen kunnen heb
ben. Volgens ds. Van Dalen echter is
het vandaag altijd beter om op vreed
zame wijze concessies te doen, dan
met veel bloedvergieten een neder
laag van alle partijen, volkeren en
blokken te riskeren. „Vredesarbeid,
en het werken aan het naast elkaar
doen bestaan van. de volkeren, zie
ik als een priesterlijke dienst aan de
wereld: en aan de medemens!"
haar gegeven middelen zich steeids
voor zal moeten inzetten, (Aldus de
mening o.a. van de CDU in de DDR
en o.a. de mening van de Duits Evan
gelische Bisschop D. Mitzeriheim en
van o.a. mijn vriend Domprediker
Karl Kleinschmidt te Sehwerin e.a.).
Ik sluit me daarom volledig aan bij
wat metropoliet Nicolaï eens heeft ge
zegd op een congres van de Wereld-
vredesraad:
„Het is een tragische vergissing
van het communisme wanneer men
meent dat het christendom slechts
een voorbijgaande phase in de ge
schiedenis der menselijke ontwikke
ling is en wanneer de mens technisch
en maatschappelijk „volmaakt" wordt,
hij het geloof niet meer nodig heeft.
Christendom en communisme bewan
delen één en de zelfde weg. Wij kun
nen rustig afwachten en aanzien hoe
lang zij beiden voortwandelen. En
wanneer de communist neervalt, zal
Ontmoeting van ds. Hugo van Dalen met aartsbisschop Alexeï van Leningrad.
Naast tienduizenden Algerijnse, Kon
golese en Angolese vluchtelingen kent
Afrika nu ook verdrevenen uit Roeanda-
Oeroendi. In dit gebied zijn felle ge
vechten uitgebroken tussen de Watoet-
si's en hun vroegere slaven: de Bahoe-
toes. Ongeveer 50.000 inwoners van het
gevechtsterrein zijn gevlucht. De nood
onder deze vluchtelingen is onvoorstel
baar groot. Voedselpakketten van pro
testantse en r.k. hulporganisaties hebben
hen tot nu toe van de hongerdood ge
red, maar verdere hulp blijft dringend
nodig.
Vanuit ons land is al geldelijke steun
verleend aan de hulpdienst van de We
reldraad van Kerken, die hier goed
werk verricht. Ook de kerken van Roe-
anda-Oeroendi verlenen op grote schaal
hulp, ondanks hun eigen armoede. Rond
om zendingsposten hebben zich soms
1000 tot 2000 vluchtelingen verzameld.
Andere verdrevenen vertoeven in de
binnenlanden waar zij vanuit de lucht
van het allernodigste worden voorzien.
Bij uitgeverij Ploegsma in Amsterdam
is weer het jaarlijkse kerstboek „Het
Licht schijnt overal" verschenen. Het is
nu al voor de elfde maal, dat dit kerst
boek verschijnt. Het bevat een aantal
boeiende verhalen voor de jeugd, een
leuke kleurplaat over de vlucht naar
Egypte en een aantal wedstrijden voor
de jeugd. De jongens en meisjes zulten
met dit kerstboek (prijs 1.25) zich over
enkele weken in de kerstvakantie niet
vervelen.
•a-#*#*#*#*#*-»-*#*
sumeren, tot vreugde van zijn moeder
en tot glorie van zijn gespannen buikje.
Maar plotseling is het uit met de
Friese melk. Het joch wordt tanig, eet
aardappelmeel met water of wie weet
wat voor afval, balanceert met zijn
magere botten door de kritieke jaren
heen en grijpt op zekere dag een bajonet
om die melkleverancier uit vroeger jaren
in zijn vette buik te prikken. Moreel is
dit nauwelijks aanvechtbaar, want die
melkleverancier had er aan moeten den
ken dat men iemand niet pleegt te
redden van de ondergang om hem ver
volgens levenslang plezierig honger te
n
slaan is hoogstens die van de rijke man
die een korst brood toewerpt aan de
ellendige.
Als liet westen niet boven het niveau
van de fooi uitkomt, dan zal de tanige
knaap, met z'n kroeskop en z'n bajonet
inderdaad komen
TAE situatie spitst zich toe. Aan de ene
kant van de wereld vegeteert de
democraat met zijn vet lallende wijsheid
en aan de andere zijde krepeert de onder
ontwikkelde primitief. Op een gegeven
moment voelt de vette democraat dat er
iets scheef zit. Met ondoordachte snel-
N DAN?
laten lyden. Dat laatste doet n.l. ver
dacht veel denken aan de Indianen die
hun slachtoffers precies zo wisten te
treffen dat ze nog net in leven bleven.
TJIER tasten we direct al in de kern
A van de zaak. Want als de actie tien
maal tien, en alle andere activiteiten
die er op gericht zijn de nood in de
liongcrgcbieden te lenigen, moment
opnamen blyven, dan heeft de hele be
weging het typische karakter van een
smerige fooi, die in de diepste betekenis
van het woord beledigend is hoe hard
het ook klinkt. We tasten dan ook prin
cipieel mis met ons marktachtig geleur
iet „Christenplicht" en meer van die
lie kreten. De figuur die we hiermee
he id komt hij in beweging. Hij organi
seert acties, en zoals van deze egoïst te
verwachten was, maakt hy er een emo
tionele propagandastunt van inplaats van
een zakelijk werkstuk.
Hy publiceert dramatische foto's van
vervuilde krotten en van diep menselijke
ellende, hij houdt brallende toespraken
waarin hij herhaaldelijk wijst op onze
christenplicht, hy hanteert de giftige,
maar wetenschappelijk uitgebalanceerde
reclame-methoden en trommelt in zes
weken tijds een kapitaal van vijf ton by
elkaar.
Vervolgens wuift hy de boot uit waar
mee zijn zending wordt verscheept
waarbij hij uitvoerig wordt geportret
teerd ten behoeve van de nationale
pers en gaat naar huis in het besef
een philantroop te zijn.
Dan valt de stilte, de fatale stilte
mogen we wel zeggen. De democraat
geniet nog jaren 11a van zijn glorieuze
actie, maar aan de andere zijde van de
oceaan verdampen 500.000 gulden sissend
op een gloeiende plaat. De zending is
nauwelijks bij machte een flauwe rimpe
ling teweeg te brengen in het brakke
water van de menselijke ellende.
1YTAAR onze smaak as het probleem
hiermede voldoende duidelyk uit de
verf gekomen. Vast staat natuurlijk dat
elke actie die in Nederland georganiseerd
wordt, op zichzelf genomen juist is. Het
is wel niet om over naar huis te schrij
ven, maar zolang het woordeloos geschiedt
en met de nodige vanzelfsprekendheid,
is het in elk geval beter dan niets
Maar vast staal evenzeer dat elke aclie
die na korter of langer tyd in de benen
zakt, moreel en ethisch gezien eerder
een vloek dan een zegen is. Want men
kan nimmer een consequenter methode
uitdenken om haat te zaaien dan door
iemand even aan de rykdom te laten rui
ken en hem dan weer terug te stoten dn
het vuil. J
YVVAT ons doorvoede (bleek)gezicht nog
enigszins kan redden as een goed op
gezet, goed georganiseerd twintig-jaren
plan. Een adoptie-politiek met een pro
gram dat uitsluitend uit offeren bestaat,
twintig jaren lang. En dat zal nog slechts
een begin zijn.
Maar dat zoiets ooit van de grond komt
valt niet te verwachten. Er staan nog zo
veel televisie-toestellen, wasmachines, ijs
kasten, bungalows en auto's op stapel dat
wij ons (ruime) hart liever opsluiten in
de nauwe beslotenheid van onze porte
monnee. En als daar de knip vanaf springt
worden we pas goed voorzichtig.
Liever wentelen we ons in de fooien-
mentaliteit, zoals een zwijn in het drek.
Bovendien zit daar nog dat aangename
6pel aan vast van comité's, ere-comité's,
lintjes en klinkende namen.
Helaas, want wy verspelen een kans,
misschien verspelen we de kans, met de
rug tegen de muur, de laatste kans. Wij
behoeven de zaak niet te dramatiseren,
maar als het waar is dat de levens van
honderdduizenden op het spel staan
als dat waar is dan kon de kwestie wel
eens een fanatiek slot hebben.
TY7IJ hebben er in
nauwkeurig
het bovenstaande
voor gewaakt met een
religieus element aan te komen draven.
Want in de religie zit een schuchter, ver
ticaal element, dat zich woordeloos voor
de buitenstaander in de afzondering vol
trekt. Want als de Christen zijn persoon
lijke verantwoordelykheid voor God be
leeft, dan geeft hij, ook al is het de helft
van zijn koninkryk. Maar dan zal zyn
rechterhand zelfs niet weten wat zijn lin
ker doet. Zyn geven zal geen fooi zijn,
zelfs geen offer, maar meer dan dat. Zijn
geven zal prediking zijn.
De Christen die dat niet meer verstaat,
die niet meer ziet dat een glas water iets
te maken heeft met het Koninkrijk, die
moet niet verbaasd staan als hy zelf ge-
offerd wordt.
Niet als straf, niet als oordeel het
is niet aan ons voorbehouden om zoiets
te zeggen of te denken maar eenvou
dig als consequentie, als logisch gevolg...
En Jezus zeide: Ik ben het
licht der Wereld.
Joh. 8 vs 12a.
TN deze dagen voelen velen
zich gedrukt en terneerge
slagen. Buiten wil het niet of
nauwelijks licht worden en
daarom zoeken wü binnen naar
licht. Daarom ook staat deze
maand december in het teken
van de feesten, waarbij wij pro
beren de narigheid van de duis
ternis terug te dringen. Wij
maken het gezellig. Eerst Sin
terklaas, straks Kerstfeest. Eta
lages zijn daarvoor speciaal in
gericht en verlicht en het is
voor het oog een lust om te
zien. Wij doen wat wij kunnen
om het licht te maken. Licht
heeft dan ook een bijzondere
betekenis in ons leven. Niet voor
niets zeggen wij: licht is leven.
Dit geldt ook voor het geeste
lijk vlak van ons bestaan. Juist
in deze tijd hebben wij meer
dan ooit ook hier behoefte aan
licht. De wereld en alles, wat
daarop geschiedt, verduistert
vaak ons uitzicht Wij zoeken
naar licht, maar waar zullen wij
het vinden? Hoe wij het ook
keren of wenden! Het licht is
belangrijk. Dat is niet slechts
tot ons hier in het westen be
perkt Het komt over de gehele
wereld voor. Het licht heeft zulk
een geweldige betekenis in het
leven der mensen, dat er landen
en volkeren zijn voor wie het
licht een godsdienstige betekenis
heeft. India, dat wij kennen door
de Wereldraad van Kerken, kent
zelfs goden van het licht.
De bijbel kent deze betekenis
van het licht evenzeer. Israël
kent de oorsprong van het licht
aan God toe. Op de eerste blad
zijde van de bijbel lezen wij dan
ook, dat God zegt: er zij licht,
en er was licht. In de bijbel is
het licht een schepping, niet
God zelf. Israël kent eveneens
de betekenis van het licht voor
het geestelijk leven. Alle licht'
komt van God en ten aanzien
van het geestelijk leven ziet
Israël in de kennis van de wet
de weg naar het licht. Wie de
geboden houdt zal in het licht
leven. Tegen deze achtergrond
wordt het woord van Jezus
Christus duidelijk. Tegenover de
joodse wet stelt hij zichzelf. Hij
zegt: Ik ben het Licht der we
reld. Alleen bij Hem kan een
mens licht vinden voor de vra
gen van het leven. Wie het bui
ten Hem zoekt, staat in de duis
ternis. Jezus kan dat zeggen,
omdat Hij de mens is, die zich
Gods zoon mag noemen. In Hem
woont God. Wie Hem gezien
heeft heeft God gezien en hij zal
wandelen in Gods licht.
Dit woord van Jezus zal ons
klein maken. Alleen bij Hem is
het licht. Wij kunnen nergens
anders terecht. Het houdt ook
in, dat wij, die ons christenen
noemen niet het licht zien. Jezus
is het Licht. Het enige, wat wij
mogen doen, is heenwijzen naar
dat licht. Dat is slechts mogelijk,
wanneer wij bereid zijn radicaal
af te zien van alle eer en aan
zien, die wij bij de wereld kun
nen behalen en alleen maar een
vinger willen zijn die uitwijst
naar Jezus, het Licht der wereld.
Wanneer wij deze deemoed op
brengen, zal de Heer ons zelf in
Zijn licht plaatsen en wij zullen
en mogen dan zelf licht gaan
uitstralen. Daardoor kunnen wij
in deze wereld schijnen als lich
tende sterren. Zijt gij reeds zo'n
ster?
Scharendijke.
Drs. Alb. van den Ban.
Het ledental van de Geref. kerken in
Australië is in zes jaar meer dan ver
dobbeld. Bedroeg in 1955 het ledental
3.087, nu is dit 6.725. In Dandenong is
de grootste gemeente gevestigd (700 zie
len), in Orang de kleinste (73 zielen).
In totaal zijn er 25 plaatselijke gemeen
ten.
Van de 21 predikanten komen er 14
uit ons land: één uit de Chr. Geref. Ker
ken, de anderen uit de Geref. Kerken.
In Geelong bezitten deze kerken een ei
gen theologisch opleidingsinstituut. Hier
aan doceren vier theologen, onder wie
drie Nederlanders.
In Nieuw-Zeeland zijn tien gemeenten
van de Reformed Churches, zoals de Ge
ref. Kerken daar heten. Zij hebben ze
ven predikanten, van wie er vier af
komstig zijn uit de Nederlandse Geref.
Kerken.