Parij zenaars verdwaalden
in hun gestorven stad
ACHTER DE BRANDSTAPEL
STOND DE „UPPER TEN"
Stakingsparool vrijwel voor honderd procent gevolgd
EEN HANDLEIDING TER GELEGENHEID
VAN DE VEREEUWIGING VAN ZIJN ZOON
IK, GELOOF in erg eenvoudige foto's. Vele fotografen hebben de neiging
de kinderen die zij willen kieken te veel in het licht van schijnwerpers te
zetten. Zij doen ook te veel aan de theorie van het poseren en van de licht
val bij het fotograferen van kinderen. Zij theoretiseren zoveel dat zij het
kind dat zij willen fotograferen niet meer zien.
Duitse had visum
moeten vragen
Verklaringen ten
gunste van Adam
Vakman
aan de
arbeid
Eerste KamerKlaarheid
in beleid Nieuw-Guinea
Musicus Tomasow
overleden
GEEN SYMPATHIE
VOOR DE STAKERS
Woensdag 29 november 1961
door (foto)graaf Antony Armstrong-Jones
HAAGSE GERECHTSHOF
PROCES IN MUNSTER
Geen pose
Even wennen
Aanvoelen
Karakter
RUSSEN BRENGEN
DEENS SCHIP OP
onder het motto: Eet meer vlees
LAUWE KOFFIE
OPSTOPPINGEN
MISERABEL
Pag. 9
Hoe fotografeer ik een kind?
Wanneer ik een kind wil gaan fotograferen begin ik meestal met mij af te vragen:
Hoe zou ik mijn kinderen op de foto willen zien? Het belangrijkste voor mij is
dan, dat de foto op mijn kind zou moeten lijken en dat het een plezierig kiekje
zou moeten zijn.
Van fotograat tot graaf. Mr. Arm
strong-Jones werd graaf van Snow-
don na zijn huwelijk.
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG Het Haagse gerechts
hof heeft uitgemaakt dat de Vreemde
lingenwet van 1849 de vreemdelingen in
ons land wel degelijk rechten geeft.
Voldoen zij aan de eisen middelen
van bestaan en een geldig paspoort met
visum dan hebben zij recht op toela
ting en verblijf.
De president van de Haagse recht
bank had in de zelfde zin vonnis gewe
zen in de zaak van de Duitse Gisela
Wilde tegen de staat, maar hij was tot
een andere conclusie dan het hof geko
men. Daar door het verdrag tussen Ne
derland en Duitsland de visa zijn afge
schaft, mag het bezit van een visum
niet meer worden geëist, zo had de pre
sident gemeend. Hij was van oordeel ge
weest, dat het Duitse meisje recht kon
doen gelden op een reis- en verblijfspas
voor ons land, al is zo'n pas in geen
honderd jaar uitgereikt. Daarom had hij
de staat gelast een dergelijk document
af te geven.
Het hof was echter van mening, dat
het verdrag de mogelijkheid een visum
te vragen en te verkrijgen niet heeft op
geheven. Daarom, aldus het hof. had
het meisje een visum moeten vragen,
"'ant nu zij zonder visum in ons land
verblijft, kan zij worden uitgewezen.
Aangenomen mag worden, dat cassa
tie zal worden aangetekend in deze voor
het Nederlandse vreemdelingenbeleid zo
belangrijke zaak, hoewel een nieuwe
vreemdelingenwet al in de maak is. Het
zal immers wel even duren alvorens een
nieuwe wet van kracht wordt en intus
sen is het voor de overheid zaak te we
ten. of zij vreemdelingen die tijdens hun
verblijf ongewenst worden uit het land
kan verwijderen.
Van onze correspondent
BONN In het proces te Munster
tegen drie artsen van het concentra
tiekamp Sachsenhausen die zich schul
dig zouden hebben gemaakt aan moord
en medeplichtigheid aan moord heeft
hertog Albrecht van Beieren ontlas
tende verklaringen afgegeven voor de
verdachte dr. Adams. Hertog Albrecht
heeft door zijn advocaat laten mee
delen, dat Adam hem in het kamp
steeds goed heeft verpleegd.
De voornaamste verdachte, dr.
Baumkötter, gewezen chef-arts van
het kamp, heeft reeds in een vorige
zitting gunstige verklaringen over dr.
Adam afgelegd. Adam heeft gisteren
nog eens in het licht gesteld, dat hij
slechts van oktober 1944 tot februari
1945 in het kamp dienst heeft gedaan.
Dunkel, een zestigjarige getuige
uit Hamburg, verklaarde dat hij enige
malen heeft gezien, dat een arts op
gehangen gevangenen het genadeschot
heeft gegeven. Wanneer dat precies
was gebeurd kon hij niet zeggen, om
dat „executies in Sachsenhauser. niets
bijzonders waren".
Net als vele volwassenen zijn sommi
ge kinderen niet te fotograferen, maar
dat zijn de uitzonderingen. De meeste
kinderen zijn acteurs van nature. Dit
is een beetje een dooddoener, maar het
is nu eenmaal zo.
Snel werken is bij kinderen het be
langrijkste. Ik gebruik altijd een kleine
camera kleinbeeld of een Rolleiflex.
Dat geeft mij meer bewegingsvrijheid.
^tOEDERS wekken, soms de indruk
dat zij zich een beetje beetge
nomen voelen wanneer de fotograaf
komt aanzetten met de soort camera
die zij vermoedelijk zelf ook gebruiken.
Nog altijd verwacht men als er
een babyfoto gemaakt moet worden de
man met de grote platencamera die
kindertaal uitkraamt voordat hij onder
zijn zwarte doek wegduikt.
Er zijn ook kinderen die zichtbaar
teleurgesteld zijn wanneer de fotograaf
zich heeft. Zij verwachten dan dat je
alleen maar een „gewone" camera bij
gewone kiekjes van ze wilt maken en
nemen dan de kiekjeshouding aan.
Vele van mijn kinderportretten tonen
op het eerste gezicht geen spoor van
pose; toch is er heel wat poseren aan
te pas gekomen. Ik bereik dat door het
aan te leggen als een regisseur. Ik ver
tel de kinderen precies wat ik van plan
ben te doen, hoe ik het wil gaan doen
en welk resultaat ik hoop te bereiken.
Kinderen vinden zoiets leuk. Ze wil
len graag voelen dat ze meetellen. Na
tuurlijk. er zijn kinderen bij wie je met
logisch handelen niet ver komt, maar
dat zijn de uitzonderingen.
iLs ik een kind ga fotograferen ben
ik er het liefst een poosje mee al
leen voor ik ga beginnen. Het kind en
ik kunnen dan een beetje, aan elkaar
wennen.
De meeste kinderen zijn nieuwsgie
rig. Zij zijn niet tevreden voor je hebt
verteld hoe je camera werkt.
Het ergst vind ik. bedachtzame moe
ders. „Weet u wel zeker, mijnheer
Armstrong Jones, d'at u genoeg licht
hebt hier?" En twee kinderen: die sa
men op "de foto moesten. Een van de
twee speelt dan de: baas en is voort
durend bezig het andere kind. te ver
tellen wat het wel en niet mag doen.
Als ik een fijne foto wil maken heb
ik het liefst dat er, terwijl ik bezig
ben, iets om mij heen gebeurt. Als
het even kan moet dat iets tevoren zijn
afgesproken. Ik weet dan waar ik aan
toe ben.
Ik erger me altijd aan kunstfoto's
van kinderen of wat daarvoor moet
doorgaan omdat kinderen er op der
gelijke foto's altijd zo onvoordelig mo
gelijk uitzien. Sommige fotografen
vinden het prachtig wanneer zij een
kleuter hebben gekiekt op het ogen
blik waarop de kleine een rare grimas
maakte. Dat is echt geen kunst.
Foto van een
fotograaf. Anto
ny Armstrong-
Jones toen hij
zijn vak nog om
den brode be
oefende. Ge
wapend met
twee camera's
maakte hij fo
to's van het
huwelijk van de
actrice Anna
Massey en de
acteur Jeremy
Brett.
bereiken door eerst met het kind te
babbelen.
Het eigenaardige is dat maar al te
vaak fotografen het zo druk met foto
graferen hebben dat zij geen kans zien
nog oog te hebben voor wie zij foto
graferen.
Grappig is het bij het fotograferen
van kinderen dat de ouders beginnen
je te vertellen dat zij iets heel aparts
verwachten. Je neemt dan een paar ge
wone kiekjes en een paar waarvan je
iets hebt trachten te maken. "Wanneer
de ouders de proefafdrukken zien vin
den ze de ongewone foto's altijd heel
leuk; maar ze bestellen toch de foto's
die beslist niet apart zijn.
Bij het fotograferen van een kind kies
ik meestal drie achtergronden. Tegen
elk van die drie fotografeer ik het
kind van alle kanten. Wie mij zo ziet
werken meent dan wel de indruk te
krijgen dat ik steeds weer bijna dezelf
de foto maak. Elke foto verschilt dan
echter een ietsje van de voorgaande.
Er is dan altijd wel een bij waarin mijn
bedoelingen precies tot uitdrukking
zijn gekomen. Dat werken met heel
kleine verschillen is me vaak goed van
pas gekomen.
Van onze Haagse redactie
DEN HAAG In de Eerste Ka
mer, waar gisteren een aanvang is
gemaakt met de algemene politieke
beschouwingen over de begroting,
hebben verscheidene afgevaardig
den gevraagd, hoe de regering zich
nu de verdere ontwikkeling van de
kwestie-Nieuw-Guinea voorstelt.
Ir. Vos (soc.) ging het verst. De re
gering had deze ontwikkeling kunnen
voorzien, zo betoogde hij. Daarom
wenste hij direct te weten, wat de
regering nu wil gaan doen. Overigens
toonde hij "'zich verheugd over de Ne
derlandse voorstellen in de Uno.
De christelijk-historische mr. Polle-
ma daarentegen vond, dat de regering
voorzichtig aan moest doen. Eerst
moeten de rapporten worden bestu
deerd en dan kan een verdere ge
dragslijn worden vastgesteld, aldus
mr. Pollema. Hij zei geen bevredi
gende oplossing van het probleem te
zien zonder medewerking van Indone
sië; een gesprek moet daarom niet
worden uitgestoten, vond hij.
Mr. Kropman (Kath. v.) was het met
ir. Vos eens, dat er een eind moest
komen aan de onzekerheid over de
Nederlandse gedragslijn in de kwestie-
Nieuw-Guinea. Ook hij drong er op
aan te bezien of er een gesprek met
Indonesië zou kunnen komen.
„Grootst mogelijke"
Dr. W. P. Berghuis, de anti-revolu
tionaire woordvoerder, wenste een
verklaring van de regering over haar
toekomstige beleid, maar hij liet het
bij een ,,zo spoedig mogelijk". Dat zijn
partij de wenselijkheid van een open
gesprek met Indonesië naar voren had
gebracht, had de instemming gehad
van „de grootst mogelijke meerder
heid" van zijn fractie.
Mr. Van Riel (lib.) bracht hier
tegenin, dat deze gedachte uit politiek
oogpunt voor hem onbegrijpelijk was.
Het is duidelijk, aldus mr. Van Riel,
dat dit nu precies is, wat Indonesië
wil. Laten wij eensgezind het rege
ringsbeleid steunen.
Hij bad geen kritiek op de handel
wijze van de regering in de kwestie-
Nieuw-Guinea. Wel meende hij, dat
zaken van dergelijk belang in het
vervolg niet slechts achteraf in de
Staten-Generaal dienen te worden ge
bracht. Behandeling in de vaste
Kamercommissie achtte bij voor zeer
belangrijke kwesties onvoldoende.
Gezien de Amerikaanse steun aan
het Nederlandse voorstel in de Uno
leek het hem onwaarschijnlijk, dat
Indonesië tot een rechtstreekse aanval
zou overgaan. Toch wilde hij de
mening van de minister-president hier
over vernemen.
iN MIJN OGEN gaat er niets boven
een kinderportret waarii. iets van
het karakter van de kleine tot uitdruk
king komt. Zo'n resultaat kun je alleen
DAN IS ER nog iets: het persoonlijke
element. Dat is bij elk kind weer
anders. Het is misschien wel het aller
belangrijkste element. Je moet weten
wanneer je moet ophouden. Het heeft
geen zin door te gaan wanneer het kind
moe begint te worden.
Kinderen worden gauw moe. Het is
de taak van de fotograaf te zorgen dat
zij niet beginnen te huilen.
Wat er vooral op aan komt is dat
hij het kind moet kunnen aanvoelen.
Als het kind je irriteert kun je het ook
niet fotograferen.
BUENOS AIRES (AP) De Argen
tijnse musicus Jan Tomasow die interna
tionale faam verwierf als concertpianist
en dirigent, is maandag na een lang
durige ziekte in Buenos Aires overle
den. Hij werd 47 jaar oud.
Na zijn studie in Europa kreeg hij
een positie als solo-violist bij het Mos
kou's symfonie-orkest onder Érich Klei-
ber. Later was hij verbonden aan het
Symfonieorkest van Washington en Bal-
timore.
Advertentie
KOPENHAGEN (AP). Voor het
eerst sinds ongeveer drie jaar is een
Deense vissersboot in de Oostzee door
de Russische marine aangehouden en
opgebracht. Volgens de Russen viste
de Marianne Rosenbaek binnen de
twaalfmijlszone. Volgens een Deens
schip dat de aanhouding heeft waar
genomen bevond de Marianne Rosen
baek zich nog zeker veertig mijl uit
de kust van het vroegere Memel.
De laatste keer dat zich een soort
gelijk incident voordeed was in maart
1959. Daarvoor gebeurde het herhaal
delijk dat Deense vissers werden las
tig gevallen door Russische oorlogs
schepen en werden opgebracht naar
Russische havens aan de Oostzee.
DE STAKING die het open
bare leven in Frankrijk gis
teren bijna geheel verlamde was
een van de grootste en ernstigste
van de laatste jaren. Als poging
om een chaos in het leven te
roepen was zij geheel geslaagd,
als middel om de steun van de
niet stakende bevolking te ver-
door Aert Angebrant
AMSTERDAM Angstaanjagende
rookkolommen boven het Minerva-
paviljoen en een zich snel door Am
sterdam-Zuid verbreidende lucht
van schreoiend vlees wekten gis
teravond bij buurtbewoners de vrees
dat daar in dat paviljoen een afschu
welijk middeneeuws heksenproces
aan de gang was.
Met de routine van een brandver
slaggever verschaften wij ons toegang
tot opgemeld perceel, waar ons weldra
de tranen langs de wangen biggelden,
niet van ontroering, doch vanwege
de rook die in de bovenzaal als te snij
den was.
Het duurde even alvorens rook. walm
en kaarslicht het ons mogelijk maakten
ons te oriënteren.
Wat wi; ontwaarden was een Ameri
kaanse barbecue optima forma. Op
een geïmproviseerd toneel was daar uit
Muvi-blokken een grote brandstapel
opgebouwd en daarachter stond het
puik, de bovenste tien van de Ameri
kaanse kolonie in Nederland.
Mr. Frank S. Wile, waarnemend con
sul-generaal van de Verenigde Staten,
mr. William A. Beck van de Goodrich
Company, mr. Richard E. Burket van
de Centrale Soya Company, mr. Win-
field C. King, landbouwattaché van de
Amerikaanse legatie, mr. J. "W. Martin
en mr. William W. Filmore van de
Aramco Overseas en nog een stuk of
wat „very important persons". Z- droe
gen kleurige voorschoten en vuurvaste
handschoenen en tot hun wapenrus
ting behoorden lange messen, vlees
vorken en vatenkwasten niet voor
de vaat, doch voor het uitsmeren van
de saus. Een echte barbecuesaus, uit
gedacht door mevrouw Winfield C.
King.
Deze saus is alles, zonder deze saus
zou dit geen Amerikaanse barbecue
mogen heten, zo vertrouwde zij ons toe.
Derhalve ontfutselden wij haar het
recept: Tomatenpuree, wat ketchup,
wat citroensap en wat mosterdpoeder,
een versnipperde ui, een geplet teentje
knoflook, voldoende boter en naar be
lieven eei. toegift van tabasco, kaneel,
nootmuskaat, zout, zwarte peper en
cayenne. Kokend water toevoegen en
een paar uur laten sudderen.
De bedoeling van deze ongedwongen
bijeenkomst was het gebruik van vlees
in Nederland te stimuleren, zo zei ons
een heer van de V.V.V. Met vreemde
lingenverkeer had hij niets van doen,
zoveel te meer met de voorlichting
van de Stichting Vlees, Vleeswaren en
Vleesconserven.
Wat daar in dat Minervapaviljoen
boven liet houtskoolvuur werd geroos
terd waren runderlenden van zeker
drie pond varkenscarbonaden van de
haas en idem-coteletten van de rib,
„hot dogs" van vaderlandse bodem en
Hamburgers van half mager rund- en
half mager varkensvlees.
AI dat geroosterde vlees werd ge
serveerd met komkommersla. gepofte
aardappelen en rijkelijk met knoflook
boter bewerkt stokbrood.
VOLLE BORDEN
Ontzagwekkende hoeveelheden gin
gen daar gisteravond de weg van alle
vlees, want uit de rook doemde een
lange rij van gegadigden voor volle
borden. Dat waren Kamerleden, wet
houders en gemeenteraadsleden, direc
teuren van keuringsdiensten, voorzit
ters van produktschappen, voedings
raadsleden, directeuren van economi
sche instituten, vele vertegenwoordi
gers van slagerspatroons, en slagers
bonden en ook nog een stuk of wat
heren diezo maar op a'e lucht waren
afgekomen.
De barbecue, zo vertelde ons een
ingewijde, dankt haar naam aan een
Amerikaans veebedrijf dat als brand
merk een balk of „bar", een hoofd
letter B en een hoofdlette Q had ge
kozen.
Tegenover zijn verklaring plaatsten
wij de onze: Franse voortrekkers in
Canada pleegden het geschoten wild
aan het braadspit te roosteren, van
kop tot staart, „de barbe a queue",
een zegswijze die de Amerikanen ver
basterden tot „barbecue".
BANG
Een rotisserie op Leicester Square in
Londen duidt dit braadproces nog kor
ter aan: twee huishoge neonletters,
een ,.B" en een ,,Q" vragen daar aan
de gevel aandacht voor het Ameri
kaanse braadproces dat thans aanstal
ten maakt ook in ons land in te burge
ren. Althans wanneer de in Amster
dam ontketende propaganda met suc
ces wordt bekroond.
werven voor looneisen was zij
een mislukking, omdat bijna elk
Frans huishouden erdoor werd
benadeeld. Van sympathie voor
de stakers en hun eisen was dan
ook geen sprake.
Onze Parijse correspondent gaf van
de stakingsdag in Parijs de volgende
impressie.
Om zeven uur liep de wekker af en
na een vergeefse poging om het licht
aan te steken stapten de Parijzenaars
slaperig uit bed en midden in de sta
king. In dichte duisternis schuifelden
zij door hun huizen op zoek naar de
kaarsen en zaklantaarns, die zij de
vorige avond hadden klaargezet maar
die in de duisternis en door de nevelen
van hun slaperige brein niet direct
zichtbaar waren. Zij stootten zich, lie
pen tafels en stoelen omver en een
complete aanvulling van de Franse
dictionaire rolde over hun lippen.
Mismoedig bekeken de mannen hun
elektrische soheerapparaten en diepten
uit een verborgen hoek hun oude vei
ligheidsscheermes op. Zij begonnen
zich te scheren en leden zwaar en diep.
Hier en daar gutste bloed en met een
pijnlijk schraal gezicht kwamen zij de
badkamer uit.
De koffie ontbrak deze ochtend van
wege de lage gasdruk en men besloot
hem in het kroegje op de hoek te ne
men. Gewapend met zaklantaarntjes
daalde men de twaalf tot zes verdie
pingen af en schaarde zich rondom de
kaarsen, die de toonbank verlichtten.
Men dronk de lauwe koffie, die de
avond tevoren reeds gezet was en thans
opgewarmd werd op het pitje, dat het
gasbedrijf aan de bewoners van de
eerste etages had geschonken om on
gelukken te voorkomen.
Als in een stad die zucht onder de
druk van een luchtalarm, schuifelden
de voetgangers in de vroege ochtend
naar hun Werk, op zoek naar taxi's, op
zoek naar hun eigen wagen. Het ver
keer werd gaandeweg drukker en ge
vaarlijker. vooral toen de autoheide
nen" uit de Parijse voorsteden zich in
het verkeer kwamen mengen. Voet
gangers trachtten over te steken maar
werden vaak te laat opgemerkt door
de automobilisten, die met half gedoof
de lichten reden. Wagens botsten op
elkaar bij gebrek aan verkeerslichten,
waarop de Parijzenaars allengs hebben
toren rijden.
Velen van hen keerden naar huis
terug, omdat zij hun werkplaats, hun
bureaus gesloten vonden, omdat zij
halverwege op weg naar hun werk
zonder benzine kwamen te staan of
eenvoudig omdat zij de weg waren
kwijtgeraakt en die in het donker niet
meer konden terugvinden. Geweldige
verkeersopstoppingen in de belangrijk
ste verkeersaders van Parijs konden
slechts moeilijk worden ontward, daar
velen de straten niet meer herkenden,
waar zij in of uit wilden rijden.
Naarmate het lichter werd ging het
gemakkelijker en toen om negen uur
het daglicht volledig voor zover de
zware bewolking het toeliet was
teruggekeerd, werd het verkeer zelfs
een stuk gemakkelijker. Tenslotte kon
den de Parijse automobilisten zich op
een zondag in augustus wanen, zo ge
makkelijk en vlot kon men in Parijs
opschieten.
De Parijzenaars zijn allengs aan dit
soort stakingen gewend geraakt en
hebben hun voorzorgsmaatregelen ge
nomen. Het gevolg hiervan is, dat
velen er de voorkeur aan gaven thuis
te blijven, liever dan op deze dag
De verlamming van het Franse openbare leven tengevolge van de grote
staking van gisteren was overal voelbaar. Misschien wel het letterlijkst
in de kapperszaken, waar menige pijnlijke kreet werd geslaakt als een
goedwillende barbier bij het flakkerende noodlicht van'een paar kaarsen
niet elke huidplooi van zijn klanten tijdig genoeg had onderkend.
tientallen étages te voet te moeten
beklimmen of af te dalen, liever dan
een halve dag geblokkeerd te blijven
zitten in monstrueuze verkeersopstop
pingen. Bovendien kunnen zij erop
rekenen dat de meeste restaurants
gesloten zijn en dat andere hun klan
ten slechts een koude maaltijd voor
zetten, bestaande uit vis, omdat alle
slagers gesloten waren en men geen
vlees had kunnen inslaan, omdat de
koelkasten bij gebrek aan elektriciteit
niet konden werken.
Door dit alles had Parijs gisteren
het uiterlijk van een gestorven stad
met verlaten boulevards en straten,
lege restaurants en verlaten stations.
Zoals zij daar lag onder de lage,
zware bewolking, met af en toe een
lichte motregen, was het een miserabel
gezicht.
Inderdaad is het stakingsparool vrij
wel voor honderd proeent gevolgd.
Met uitzondering van enkele treinen,
lag het gehele spoorwegverkeer stil.
De scholen waren slechts voor dertig
procent bevolkt, als gevolg van het
feit. dat de metro om half zeven zijn
werkzaamheden moest staken en om
dat er slechts 230 van de ruim twee
duizend autobussen reden.
De meeste winkels warer open, maar
het werk werd vertraagd door de
noodverlichting, die slechts flauw de
koopwaar en de kassa's bescheen. De
kappers staakten tegen elf uur de
strijd tegen de duisternis en op de
bureaus, waar de meesten zwaar
hijgend arriveerden en als gevolg
daarvan lange rustpauzen moesten
nemen, werd nauwelijks gewerkt.
Op het vliegveld Orly konden de
buitenlandse luchtvaartmaatschappijen
normaal werken, maar Air France,
waarvan het personeel voor 95 procent
in staking was, moest 51 vluchten
annuleren.
Hetzelfde gezicht als Parijs vertoon
den vrijwel alle grote steden in
Frankrijk, waar de bewoners het vaak
moeilijker hadden, omdat zij niet zo
vertrouwd zijn met de stakingen ais
de Parijzenaars.