Parij zenaars verdwaalden in hun gestorven stad ACHTER DE BRANDSTAPEL STOND DE „UPPER TEN" Stakingsparool vrijwel voor honderd procent gevolgd EEN HANDLEIDING TER GELEGENHEID VAN DE VEREEUWIGING VAN ZIJN ZOON IK, GELOOF in erg eenvoudige foto's. Vele fotografen hebben de neiging de kinderen die zij willen kieken te veel in het licht van schijnwerpers te zetten. Zij doen ook te veel aan de theorie van het poseren en van de licht val bij het fotograferen van kinderen. Zij theoretiseren zoveel dat zij het kind dat zij willen fotograferen niet meer zien. Duitse had visum moeten vragen Verklaringen ten gunste van Adam Vakman aan de arbeid Eerste KamerKlaarheid in beleid Nieuw-Guinea Musicus Tomasow overleden GEEN SYMPATHIE VOOR DE STAKERS Woensdag 29 november 1961 door (foto)graaf Antony Armstrong-Jones HAAGSE GERECHTSHOF PROCES IN MUNSTER Geen pose Even wennen Aanvoelen Karakter RUSSEN BRENGEN DEENS SCHIP OP onder het motto: Eet meer vlees LAUWE KOFFIE OPSTOPPINGEN MISERABEL Pag. 9 Hoe fotografeer ik een kind? Wanneer ik een kind wil gaan fotograferen begin ik meestal met mij af te vragen: Hoe zou ik mijn kinderen op de foto willen zien? Het belangrijkste voor mij is dan, dat de foto op mijn kind zou moeten lijken en dat het een plezierig kiekje zou moeten zijn. Van fotograat tot graaf. Mr. Arm strong-Jones werd graaf van Snow- don na zijn huwelijk. Van een onzer verslaggevers DEN HAAG Het Haagse gerechts hof heeft uitgemaakt dat de Vreemde lingenwet van 1849 de vreemdelingen in ons land wel degelijk rechten geeft. Voldoen zij aan de eisen middelen van bestaan en een geldig paspoort met visum dan hebben zij recht op toela ting en verblijf. De president van de Haagse recht bank had in de zelfde zin vonnis gewe zen in de zaak van de Duitse Gisela Wilde tegen de staat, maar hij was tot een andere conclusie dan het hof geko men. Daar door het verdrag tussen Ne derland en Duitsland de visa zijn afge schaft, mag het bezit van een visum niet meer worden geëist, zo had de pre sident gemeend. Hij was van oordeel ge weest, dat het Duitse meisje recht kon doen gelden op een reis- en verblijfspas voor ons land, al is zo'n pas in geen honderd jaar uitgereikt. Daarom had hij de staat gelast een dergelijk document af te geven. Het hof was echter van mening, dat het verdrag de mogelijkheid een visum te vragen en te verkrijgen niet heeft op geheven. Daarom, aldus het hof. had het meisje een visum moeten vragen, "'ant nu zij zonder visum in ons land verblijft, kan zij worden uitgewezen. Aangenomen mag worden, dat cassa tie zal worden aangetekend in deze voor het Nederlandse vreemdelingenbeleid zo belangrijke zaak, hoewel een nieuwe vreemdelingenwet al in de maak is. Het zal immers wel even duren alvorens een nieuwe wet van kracht wordt en intus sen is het voor de overheid zaak te we ten. of zij vreemdelingen die tijdens hun verblijf ongewenst worden uit het land kan verwijderen. Van onze correspondent BONN In het proces te Munster tegen drie artsen van het concentra tiekamp Sachsenhausen die zich schul dig zouden hebben gemaakt aan moord en medeplichtigheid aan moord heeft hertog Albrecht van Beieren ontlas tende verklaringen afgegeven voor de verdachte dr. Adams. Hertog Albrecht heeft door zijn advocaat laten mee delen, dat Adam hem in het kamp steeds goed heeft verpleegd. De voornaamste verdachte, dr. Baumkötter, gewezen chef-arts van het kamp, heeft reeds in een vorige zitting gunstige verklaringen over dr. Adam afgelegd. Adam heeft gisteren nog eens in het licht gesteld, dat hij slechts van oktober 1944 tot februari 1945 in het kamp dienst heeft gedaan. Dunkel, een zestigjarige getuige uit Hamburg, verklaarde dat hij enige malen heeft gezien, dat een arts op gehangen gevangenen het genadeschot heeft gegeven. Wanneer dat precies was gebeurd kon hij niet zeggen, om dat „executies in Sachsenhauser. niets bijzonders waren". Net als vele volwassenen zijn sommi ge kinderen niet te fotograferen, maar dat zijn de uitzonderingen. De meeste kinderen zijn acteurs van nature. Dit is een beetje een dooddoener, maar het is nu eenmaal zo. Snel werken is bij kinderen het be langrijkste. Ik gebruik altijd een kleine camera kleinbeeld of een Rolleiflex. Dat geeft mij meer bewegingsvrijheid. ^tOEDERS wekken, soms de indruk dat zij zich een beetje beetge nomen voelen wanneer de fotograaf komt aanzetten met de soort camera die zij vermoedelijk zelf ook gebruiken. Nog altijd verwacht men als er een babyfoto gemaakt moet worden de man met de grote platencamera die kindertaal uitkraamt voordat hij onder zijn zwarte doek wegduikt. Er zijn ook kinderen die zichtbaar teleurgesteld zijn wanneer de fotograaf zich heeft. Zij verwachten dan dat je alleen maar een „gewone" camera bij gewone kiekjes van ze wilt maken en nemen dan de kiekjeshouding aan. Vele van mijn kinderportretten tonen op het eerste gezicht geen spoor van pose; toch is er heel wat poseren aan te pas gekomen. Ik bereik dat door het aan te leggen als een regisseur. Ik ver tel de kinderen precies wat ik van plan ben te doen, hoe ik het wil gaan doen en welk resultaat ik hoop te bereiken. Kinderen vinden zoiets leuk. Ze wil len graag voelen dat ze meetellen. Na tuurlijk. er zijn kinderen bij wie je met logisch handelen niet ver komt, maar dat zijn de uitzonderingen. iLs ik een kind ga fotograferen ben ik er het liefst een poosje mee al leen voor ik ga beginnen. Het kind en ik kunnen dan een beetje, aan elkaar wennen. De meeste kinderen zijn nieuwsgie rig. Zij zijn niet tevreden voor je hebt verteld hoe je camera werkt. Het ergst vind ik. bedachtzame moe ders. „Weet u wel zeker, mijnheer Armstrong Jones, d'at u genoeg licht hebt hier?" En twee kinderen: die sa men op "de foto moesten. Een van de twee speelt dan de: baas en is voort durend bezig het andere kind. te ver tellen wat het wel en niet mag doen. Als ik een fijne foto wil maken heb ik het liefst dat er, terwijl ik bezig ben, iets om mij heen gebeurt. Als het even kan moet dat iets tevoren zijn afgesproken. Ik weet dan waar ik aan toe ben. Ik erger me altijd aan kunstfoto's van kinderen of wat daarvoor moet doorgaan omdat kinderen er op der gelijke foto's altijd zo onvoordelig mo gelijk uitzien. Sommige fotografen vinden het prachtig wanneer zij een kleuter hebben gekiekt op het ogen blik waarop de kleine een rare grimas maakte. Dat is echt geen kunst. Foto van een fotograaf. Anto ny Armstrong- Jones toen hij zijn vak nog om den brode be oefende. Ge wapend met twee camera's maakte hij fo to's van het huwelijk van de actrice Anna Massey en de acteur Jeremy Brett. bereiken door eerst met het kind te babbelen. Het eigenaardige is dat maar al te vaak fotografen het zo druk met foto graferen hebben dat zij geen kans zien nog oog te hebben voor wie zij foto graferen. Grappig is het bij het fotograferen van kinderen dat de ouders beginnen je te vertellen dat zij iets heel aparts verwachten. Je neemt dan een paar ge wone kiekjes en een paar waarvan je iets hebt trachten te maken. "Wanneer de ouders de proefafdrukken zien vin den ze de ongewone foto's altijd heel leuk; maar ze bestellen toch de foto's die beslist niet apart zijn. Bij het fotograferen van een kind kies ik meestal drie achtergronden. Tegen elk van die drie fotografeer ik het kind van alle kanten. Wie mij zo ziet werken meent dan wel de indruk te krijgen dat ik steeds weer bijna dezelf de foto maak. Elke foto verschilt dan echter een ietsje van de voorgaande. Er is dan altijd wel een bij waarin mijn bedoelingen precies tot uitdrukking zijn gekomen. Dat werken met heel kleine verschillen is me vaak goed van pas gekomen. Van onze Haagse redactie DEN HAAG In de Eerste Ka mer, waar gisteren een aanvang is gemaakt met de algemene politieke beschouwingen over de begroting, hebben verscheidene afgevaardig den gevraagd, hoe de regering zich nu de verdere ontwikkeling van de kwestie-Nieuw-Guinea voorstelt. Ir. Vos (soc.) ging het verst. De re gering had deze ontwikkeling kunnen voorzien, zo betoogde hij. Daarom wenste hij direct te weten, wat de regering nu wil gaan doen. Overigens toonde hij "'zich verheugd over de Ne derlandse voorstellen in de Uno. De christelijk-historische mr. Polle- ma daarentegen vond, dat de regering voorzichtig aan moest doen. Eerst moeten de rapporten worden bestu deerd en dan kan een verdere ge dragslijn worden vastgesteld, aldus mr. Pollema. Hij zei geen bevredi gende oplossing van het probleem te zien zonder medewerking van Indone sië; een gesprek moet daarom niet worden uitgestoten, vond hij. Mr. Kropman (Kath. v.) was het met ir. Vos eens, dat er een eind moest komen aan de onzekerheid over de Nederlandse gedragslijn in de kwestie- Nieuw-Guinea. Ook hij drong er op aan te bezien of er een gesprek met Indonesië zou kunnen komen. „Grootst mogelijke" Dr. W. P. Berghuis, de anti-revolu tionaire woordvoerder, wenste een verklaring van de regering over haar toekomstige beleid, maar hij liet het bij een ,,zo spoedig mogelijk". Dat zijn partij de wenselijkheid van een open gesprek met Indonesië naar voren had gebracht, had de instemming gehad van „de grootst mogelijke meerder heid" van zijn fractie. Mr. Van Riel (lib.) bracht hier tegenin, dat deze gedachte uit politiek oogpunt voor hem onbegrijpelijk was. Het is duidelijk, aldus mr. Van Riel, dat dit nu precies is, wat Indonesië wil. Laten wij eensgezind het rege ringsbeleid steunen. Hij bad geen kritiek op de handel wijze van de regering in de kwestie- Nieuw-Guinea. Wel meende hij, dat zaken van dergelijk belang in het vervolg niet slechts achteraf in de Staten-Generaal dienen te worden ge bracht. Behandeling in de vaste Kamercommissie achtte bij voor zeer belangrijke kwesties onvoldoende. Gezien de Amerikaanse steun aan het Nederlandse voorstel in de Uno leek het hem onwaarschijnlijk, dat Indonesië tot een rechtstreekse aanval zou overgaan. Toch wilde hij de mening van de minister-president hier over vernemen. iN MIJN OGEN gaat er niets boven een kinderportret waarii. iets van het karakter van de kleine tot uitdruk king komt. Zo'n resultaat kun je alleen DAN IS ER nog iets: het persoonlijke element. Dat is bij elk kind weer anders. Het is misschien wel het aller belangrijkste element. Je moet weten wanneer je moet ophouden. Het heeft geen zin door te gaan wanneer het kind moe begint te worden. Kinderen worden gauw moe. Het is de taak van de fotograaf te zorgen dat zij niet beginnen te huilen. Wat er vooral op aan komt is dat hij het kind moet kunnen aanvoelen. Als het kind je irriteert kun je het ook niet fotograferen. BUENOS AIRES (AP) De Argen tijnse musicus Jan Tomasow die interna tionale faam verwierf als concertpianist en dirigent, is maandag na een lang durige ziekte in Buenos Aires overle den. Hij werd 47 jaar oud. Na zijn studie in Europa kreeg hij een positie als solo-violist bij het Mos kou's symfonie-orkest onder Érich Klei- ber. Later was hij verbonden aan het Symfonieorkest van Washington en Bal- timore. Advertentie KOPENHAGEN (AP). Voor het eerst sinds ongeveer drie jaar is een Deense vissersboot in de Oostzee door de Russische marine aangehouden en opgebracht. Volgens de Russen viste de Marianne Rosenbaek binnen de twaalfmijlszone. Volgens een Deens schip dat de aanhouding heeft waar genomen bevond de Marianne Rosen baek zich nog zeker veertig mijl uit de kust van het vroegere Memel. De laatste keer dat zich een soort gelijk incident voordeed was in maart 1959. Daarvoor gebeurde het herhaal delijk dat Deense vissers werden las tig gevallen door Russische oorlogs schepen en werden opgebracht naar Russische havens aan de Oostzee. DE STAKING die het open bare leven in Frankrijk gis teren bijna geheel verlamde was een van de grootste en ernstigste van de laatste jaren. Als poging om een chaos in het leven te roepen was zij geheel geslaagd, als middel om de steun van de niet stakende bevolking te ver- door Aert Angebrant AMSTERDAM Angstaanjagende rookkolommen boven het Minerva- paviljoen en een zich snel door Am sterdam-Zuid verbreidende lucht van schreoiend vlees wekten gis teravond bij buurtbewoners de vrees dat daar in dat paviljoen een afschu welijk middeneeuws heksenproces aan de gang was. Met de routine van een brandver slaggever verschaften wij ons toegang tot opgemeld perceel, waar ons weldra de tranen langs de wangen biggelden, niet van ontroering, doch vanwege de rook die in de bovenzaal als te snij den was. Het duurde even alvorens rook. walm en kaarslicht het ons mogelijk maakten ons te oriënteren. Wat wi; ontwaarden was een Ameri kaanse barbecue optima forma. Op een geïmproviseerd toneel was daar uit Muvi-blokken een grote brandstapel opgebouwd en daarachter stond het puik, de bovenste tien van de Ameri kaanse kolonie in Nederland. Mr. Frank S. Wile, waarnemend con sul-generaal van de Verenigde Staten, mr. William A. Beck van de Goodrich Company, mr. Richard E. Burket van de Centrale Soya Company, mr. Win- field C. King, landbouwattaché van de Amerikaanse legatie, mr. J. "W. Martin en mr. William W. Filmore van de Aramco Overseas en nog een stuk of wat „very important persons". Z- droe gen kleurige voorschoten en vuurvaste handschoenen en tot hun wapenrus ting behoorden lange messen, vlees vorken en vatenkwasten niet voor de vaat, doch voor het uitsmeren van de saus. Een echte barbecuesaus, uit gedacht door mevrouw Winfield C. King. Deze saus is alles, zonder deze saus zou dit geen Amerikaanse barbecue mogen heten, zo vertrouwde zij ons toe. Derhalve ontfutselden wij haar het recept: Tomatenpuree, wat ketchup, wat citroensap en wat mosterdpoeder, een versnipperde ui, een geplet teentje knoflook, voldoende boter en naar be lieven eei. toegift van tabasco, kaneel, nootmuskaat, zout, zwarte peper en cayenne. Kokend water toevoegen en een paar uur laten sudderen. De bedoeling van deze ongedwongen bijeenkomst was het gebruik van vlees in Nederland te stimuleren, zo zei ons een heer van de V.V.V. Met vreemde lingenverkeer had hij niets van doen, zoveel te meer met de voorlichting van de Stichting Vlees, Vleeswaren en Vleesconserven. Wat daar in dat Minervapaviljoen boven liet houtskoolvuur werd geroos terd waren runderlenden van zeker drie pond varkenscarbonaden van de haas en idem-coteletten van de rib, „hot dogs" van vaderlandse bodem en Hamburgers van half mager rund- en half mager varkensvlees. AI dat geroosterde vlees werd ge serveerd met komkommersla. gepofte aardappelen en rijkelijk met knoflook boter bewerkt stokbrood. VOLLE BORDEN Ontzagwekkende hoeveelheden gin gen daar gisteravond de weg van alle vlees, want uit de rook doemde een lange rij van gegadigden voor volle borden. Dat waren Kamerleden, wet houders en gemeenteraadsleden, direc teuren van keuringsdiensten, voorzit ters van produktschappen, voedings raadsleden, directeuren van economi sche instituten, vele vertegenwoordi gers van slagerspatroons, en slagers bonden en ook nog een stuk of wat heren diezo maar op a'e lucht waren afgekomen. De barbecue, zo vertelde ons een ingewijde, dankt haar naam aan een Amerikaans veebedrijf dat als brand merk een balk of „bar", een hoofd letter B en een hoofdlette Q had ge kozen. Tegenover zijn verklaring plaatsten wij de onze: Franse voortrekkers in Canada pleegden het geschoten wild aan het braadspit te roosteren, van kop tot staart, „de barbe a queue", een zegswijze die de Amerikanen ver basterden tot „barbecue". BANG Een rotisserie op Leicester Square in Londen duidt dit braadproces nog kor ter aan: twee huishoge neonletters, een ,.B" en een ,,Q" vragen daar aan de gevel aandacht voor het Ameri kaanse braadproces dat thans aanstal ten maakt ook in ons land in te burge ren. Althans wanneer de in Amster dam ontketende propaganda met suc ces wordt bekroond. werven voor looneisen was zij een mislukking, omdat bijna elk Frans huishouden erdoor werd benadeeld. Van sympathie voor de stakers en hun eisen was dan ook geen sprake. Onze Parijse correspondent gaf van de stakingsdag in Parijs de volgende impressie. Om zeven uur liep de wekker af en na een vergeefse poging om het licht aan te steken stapten de Parijzenaars slaperig uit bed en midden in de sta king. In dichte duisternis schuifelden zij door hun huizen op zoek naar de kaarsen en zaklantaarns, die zij de vorige avond hadden klaargezet maar die in de duisternis en door de nevelen van hun slaperige brein niet direct zichtbaar waren. Zij stootten zich, lie pen tafels en stoelen omver en een complete aanvulling van de Franse dictionaire rolde over hun lippen. Mismoedig bekeken de mannen hun elektrische soheerapparaten en diepten uit een verborgen hoek hun oude vei ligheidsscheermes op. Zij begonnen zich te scheren en leden zwaar en diep. Hier en daar gutste bloed en met een pijnlijk schraal gezicht kwamen zij de badkamer uit. De koffie ontbrak deze ochtend van wege de lage gasdruk en men besloot hem in het kroegje op de hoek te ne men. Gewapend met zaklantaarntjes daalde men de twaalf tot zes verdie pingen af en schaarde zich rondom de kaarsen, die de toonbank verlichtten. Men dronk de lauwe koffie, die de avond tevoren reeds gezet was en thans opgewarmd werd op het pitje, dat het gasbedrijf aan de bewoners van de eerste etages had geschonken om on gelukken te voorkomen. Als in een stad die zucht onder de druk van een luchtalarm, schuifelden de voetgangers in de vroege ochtend naar hun Werk, op zoek naar taxi's, op zoek naar hun eigen wagen. Het ver keer werd gaandeweg drukker en ge vaarlijker. vooral toen de autoheide nen" uit de Parijse voorsteden zich in het verkeer kwamen mengen. Voet gangers trachtten over te steken maar werden vaak te laat opgemerkt door de automobilisten, die met half gedoof de lichten reden. Wagens botsten op elkaar bij gebrek aan verkeerslichten, waarop de Parijzenaars allengs hebben toren rijden. Velen van hen keerden naar huis terug, omdat zij hun werkplaats, hun bureaus gesloten vonden, omdat zij halverwege op weg naar hun werk zonder benzine kwamen te staan of eenvoudig omdat zij de weg waren kwijtgeraakt en die in het donker niet meer konden terugvinden. Geweldige verkeersopstoppingen in de belangrijk ste verkeersaders van Parijs konden slechts moeilijk worden ontward, daar velen de straten niet meer herkenden, waar zij in of uit wilden rijden. Naarmate het lichter werd ging het gemakkelijker en toen om negen uur het daglicht volledig voor zover de zware bewolking het toeliet was teruggekeerd, werd het verkeer zelfs een stuk gemakkelijker. Tenslotte kon den de Parijse automobilisten zich op een zondag in augustus wanen, zo ge makkelijk en vlot kon men in Parijs opschieten. De Parijzenaars zijn allengs aan dit soort stakingen gewend geraakt en hebben hun voorzorgsmaatregelen ge nomen. Het gevolg hiervan is, dat velen er de voorkeur aan gaven thuis te blijven, liever dan op deze dag De verlamming van het Franse openbare leven tengevolge van de grote staking van gisteren was overal voelbaar. Misschien wel het letterlijkst in de kapperszaken, waar menige pijnlijke kreet werd geslaakt als een goedwillende barbier bij het flakkerende noodlicht van'een paar kaarsen niet elke huidplooi van zijn klanten tijdig genoeg had onderkend. tientallen étages te voet te moeten beklimmen of af te dalen, liever dan een halve dag geblokkeerd te blijven zitten in monstrueuze verkeersopstop pingen. Bovendien kunnen zij erop rekenen dat de meeste restaurants gesloten zijn en dat andere hun klan ten slechts een koude maaltijd voor zetten, bestaande uit vis, omdat alle slagers gesloten waren en men geen vlees had kunnen inslaan, omdat de koelkasten bij gebrek aan elektriciteit niet konden werken. Door dit alles had Parijs gisteren het uiterlijk van een gestorven stad met verlaten boulevards en straten, lege restaurants en verlaten stations. Zoals zij daar lag onder de lage, zware bewolking, met af en toe een lichte motregen, was het een miserabel gezicht. Inderdaad is het stakingsparool vrij wel voor honderd proeent gevolgd. Met uitzondering van enkele treinen, lag het gehele spoorwegverkeer stil. De scholen waren slechts voor dertig procent bevolkt, als gevolg van het feit. dat de metro om half zeven zijn werkzaamheden moest staken en om dat er slechts 230 van de ruim twee duizend autobussen reden. De meeste winkels warer open, maar het werk werd vertraagd door de noodverlichting, die slechts flauw de koopwaar en de kassa's bescheen. De kappers staakten tegen elf uur de strijd tegen de duisternis en op de bureaus, waar de meesten zwaar hijgend arriveerden en als gevolg daarvan lange rustpauzen moesten nemen, werd nauwelijks gewerkt. Op het vliegveld Orly konden de buitenlandse luchtvaartmaatschappijen normaal werken, maar Air France, waarvan het personeel voor 95 procent in staking was, moest 51 vluchten annuleren. Hetzelfde gezicht als Parijs vertoon den vrijwel alle grote steden in Frankrijk, waar de bewoners het vaak moeilijker hadden, omdat zij niet zo vertrouwd zijn met de stakingen ais de Parijzenaars.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 9