Ui lMfSMÏWl
1
rlrfflr
dJLJy
KAPPIE EN DE VERTRAAGDE MASSA I
Jean-Marc kreeg er (voor
het eerst) een kleur van
P. W. RUSSEL'S
FLITS
GORDON
Dan Barry
Op een draf
n
TC* iJIm
De
opzienbarende
experimenten
van
student
Tijloos
1HI11I1I11IIH
Wika's bevestigd
in Cadzand
DE
TINTELS
Maandag 27 november 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
Bag. 2
>j/. C-'i.'
.ONE.6PGEEM
TICKST—VAN
BOORD. -
GERUIT/
ifr M-MAAR
Ni /WEKOMEN
'«i NOOIT DIE,
r HAD DAT DAN
EERDER BE-
PACHT»
VBRSTEKE~
LlNGEN
U ERUIT/
FoKUNTOHS
NIET OPOE
MAAN ACHTER
LATEN'
opera mundi KFS
De dans ,die ze allemaal al eer
der gezien hadden, verhaalde van
een kruisvaarder die naar het Heili
ge Land trok en zijn beminde die hij
achterliet. Men zag het plechtige
vaarwel, de lange eenzaamheid, de
ontmoeting met de nieuwe minnaar,
hoe hij afgewezen en uiteindelijk
aanvaard werd. Het eind van de
pantomime stond allesbehalve op een
hoog zedelijk peil, maar iedereen
was in zijn sas, behalve de kruis
vaarder, die waarschijnlijk in het
Heilige Land om het leven kwam. Hij
kwam althans niet meer voor in de
dans, zelfs niet onzichtbaar.
Anne bracht haar dans ten einde
vlak bij Pierres tafel, dicht bij Pier
re, maar nog dichter bij James Bar
row. Iedereen klapte als bezeten en
schreeuwde om meer. Ze stampten
op de vloer en sloegen met hun be
kers op de tafel en Anne boog, adem
loos en rood van inspanning, eerst
naar de tafel en toen naar de gelag
kamer, waarbij ze Barrow haar rug
toewendde.
Op dat ogenblik deed deze dwaze
jongeman zijn mond dicht, die tij
dens de dans wezenloos open had
gehangen, slikte en stak zijn hand
ver onder haar rok.
Blinde Jantje zuchtte, stond op en
maakte aanstalten om ziin dochter te
hulp te komen. Dergeliike dingen ge
beurden vaker na de Dans van de
Kruisvaarder en hij was er op voor
bereid om aan de onzin een eind te
maken.
Maar hij was niet voorbereid op
wat William deed. De geest van de
jeugdige edelman was hopeloos be
neveld door de laatste fles wijn. An
ne had hem in opwinding gebracht
toen hij nog nuchter was. Nu was
hij dronken en haar dans had zijn
verbeeldingskracht dusdanig verhit,
dat hij niet langer bij zinnen was.
Hij verbeeldde zich dat hij in de
laatste stadia van de dans inder
daad de minnaar gezien had, die
het meisje verleidde. En nu verwar
de hij Barrow met de minnaar.
„Pak je weg!" schreeuwde hij
met een gruwelijke vloek. En toen
Barrow bleef waar hii was, in stom
me verbazing en zelfs zonder ziin
hand terug te trekken, green Wil
liam de zware, nog halfvolle fles en
smeet die met al ziin kracht naar
het kopDige spookbeeld, ondanks
ziin dronkenschap was het projectiel
toevallig ontstellend goed gericht. De
fies trof de ongelukkige man vier
kant tussen de ogen en brak. De
kracht van de worn drong zijn hoofd
met een ruk achterover en hij tui
melde van zijn kruk en viel op de
grond. Terwijl hij viel, zagen ze hoe
een scherpe scherf in zijn voorhoofd
stak. Hij lag volkomen stil en zijn
bloed vermengde zich met de groen
achtige wijn en kleurde deze rood op
de planken van de vloer.
Nooit in zijr. leven had Barrow zo
vele vrienden bez iten.
„Gemeen! Gemeen!" schreeuwde
haast de helft der aanwezigen. Wil
liam zou wellicht zijn leven verloren
hebben als Blinde Jantje niet zo
voorzichtig was geweest alle wapens
te verwijderen, die gewoonlijk de
•vanden versierden. Nu werd hij ge
stookt met een hagel van flessen,
stuk voor stuk gelukkig minder goed
gemikt dan de zijne. Een volle kroes
cider schampte zijn hoofd en door
weekte zijn kleren.
Maar William was evenmin zonder
vrienden. Terwijl hij een ogenblik
ziin hoofd stond te schudden, om de
cider uit zijn haar en zijn ogen te
••erwijderen, sloten de meeste stu
denten en al zijn tafelgenoten zich
aan elkaar tot een beschermende cir
kel om bem heen, waarbij ze hun
zitkrukjes als schilden gebruikten en
er tevens hun aanvallers, die groten
deels uit soldaten, zeelui en burgers
bestonden, mee bedreigden.
De oudste burgers namen onmid
dellijk de vlucht, zodra de eerste
klar viel. Ze zagen hun naam liever
niet betrokken bij een vechtpartij in
de Halsafsnijder.
Toen na de eerste spontane hagel
bui van flessen het gegooi bleef aan
houden. begonnen de studenten terug
te gooien. Hun werptuigen waren
goed gemikt en hadden zichtbare uit
werking.
„De lampen! De lampen!"
schreeuwde Blinde Jantje. „Breek
de lampen niet!"
James Barrow lag bloedend op de
grond.
William kwam, geholpen door
het koude ciderbad, vo.doende bij om
te beseffen dat hij in een gevecht
betrokken was en rende naar voren
tot in het eerste gelid van de stu
denten.
„Er op los, mannen!" schreeuwde
hij, terwijl hij met een nieuwe fles
zwaaide en op de menigte afstorm
de. ""oen ze zijn verwilderde gezicht
en zijn wapen zagen, dunden de ge-
'ederen der aanvallers aanzienlijk
Een flink aantal hunner rende de
leur uit, blij dat ze de prijs van
hun laatste vertering in de zak kon-
len houden, een ongehoorde prestatie
in de Herberg van de Halsafsnijder.
Dt studenten volgden William De
massale aanval splitste zich in een
wirwar van individuele gevechten.
De helft van de krukjes was gebro
ken en de meeste tafels waren on
dersteboven gesmeten. Tijdens de
algemene verwarring hadden de stu
denten, die het eerste ogenblik te
gen William partij gekozen hadden,
gelegenheid zich op hun ware ver
plichtingen te bezinnen Meer dan
eens scheen een student tot de ont
dekking te komen, dat hij aan de
verke 'rde kant vocht, en wendde
zich onmiddellijk om in een val op
een burger. Daardoor dunden de ge
lederen der stedelingen nog meer.
Blinde Jantje had een eigenaardig
wapen, dat hij bewaarde voor gele
genheden als deze. Het bestond uit
een d'.kke, korte leren buis, die min
of meer op een worst leek en stijf
vol gestampt was met zand. Als
zijn gasten aan het vechten waren
op eer man er die hij gevaarlijk
achtte, sloeg hij er de man. die de
grootste schade dreigde aan te rich
ten, mee op het hoofd. Tot nu toe
had hij het niet hoeven te gebrui
ken.
(Wordt vervolgd.)
MAAR ONGELIJK HEB
IK NOOIT/.
NAMEN. Jean-Marc Nico
las in Namen zal vandaag
niet veel opsteken van de som
men en de taallessen op school.
Hij zal, dromerig kereltje als
hij is, veel door het hoge klasse-
raam naar buiten staren, in elk
vogelgefluit zijn gitaar en in
elke pas op de gang Sint Nico-
laas herkennen. Maar zijn
onderwijzer vindt dat niet erg.
-#• De kamer in de Rue Bruno had
een grote veiandering ondergaan en
stralend keek Jean-Marc rond toen hij
met Sinterklaas binnenkwam. De oude
„gemakkelijke sloeV' tan Jean-Marc's
moeder hadden we zolang aan de kant
geschoven en even later probeerde
mevrouw Nicolas dolgelukkig en wat
zenuwachtig van alle drukte de gloed»
nieuwe fauteuildie de Sint voor haar
had meegebracht.
•#- En aan het einde van de dag. die
Jean-Marc Nicolas zich ook als hij
al lang monsieur Nicolas" is nog tal
blijven herinneren als een bijzonder
gelukkig moment in zijn levenbe
dankte hij Sint Nicolaas. Niet met een
redevoeringmaar met een dikke zoen.
„Voor het eerst zolang ik Jean-
Marc ken, zie ik kleur op z'n
wangen", zei hij zaterdag
middag.
Het ls een groots feest geweest,
zaterdag, laat ik u dat als eerste feit
mogen melden. Er ls veel gebenrd, er
z|jn veel kilometers door Veel men
sen in dikke mist gereden, maar er
zijn zulke bitje gezichten geweest als
ik ze zelden zag. Het ls een Sinter
klaasfeest geworden.- maar laat
me niet vooruit lopen en u vertellen
hoe het begon.
U hielp de Sint
In Roermond" ja, daar begon het.
Daar is door postb|»teller Franssen
het ballonnetje gevonden dat een
jongen van zeven jaar aan Sint
Nicolaas stuurde en daar hebben twee
mannen en een juffrouw van de
P.T.T. („Geen namen graag, we waren
gewoon het Comité Jean-Marc") zich
veertien dagen ongelukkig gewerkt
om het allemaal voor elkaar te krijgen.
Met uw hulp is dat gelukt. Via uw
giro's, postwissels en pakketten is het
grandioos gelukt, mag geconstateerd
worden. „Een kleine piano of een
kleine gitaar", dat vroeg de kleine
Jean-Marc uit Namen, die geen vader
heeft en wiens moeder elke frank
zeventien keer moet omkeren voor
ze hem uitgeeft, aan Sinterklaas.
Mensen in het hele land kwamen
de Sint te hulp en zaterdagochtend
was het zo ver, dat we met een kleine
karavaan auto's om negen uur in de
ochtend aan de grens stonden bij
Neerltter, dat een kwartier rijden van
Roermond ligt.
Gaat uw gang'
sv
Tegen een Sinterklaas die aan een
grenspost uit een auto stapt, op een
rode Nederlandse bestelwagen van de
P.T.T. wijst en zegt dat alle daarin
gepropte spullen bestemd zijn voor
een kereltje in Namen dat met zijn
moeder en broer van vijftien jaar nu
eens verwend moet worden, zijn
natuurlijk geen argumenten in te
brengen. De Belgische douaniers zeiden,
dat ze er al in de krant over hadden
gelezen en als de Sint een lijst gaf
met de opsomming van de geschenken,
dan was het wel goed. En zo reden
we, nagezwaald door handen die uit
Belgische uniformen staken, het land
van Jean-Marc binnen.
Langs Visé en Luik naar Namen.
Druk op de weg, nogal veel oponthoud,
maar om twee uur drukten de Jean-
Marc-Helpers van de P.T.T. uit Roer
mond in het Telegraafkantoor van
Namen de schouders van hun collega s
en men vatte gezamenlijk de koffie.
In de smalle Rue Bruno stonden al
wat buren op straat, want iedereen
was verwittigd van de komst van
Saint Nicolas. „Hij heeft het verdiend,
helemaal", zei me een gebrilde en be
baarde overbuurman van Jean-Marc.
„Het ia een lieve jongen; braaf voor
zijn moeder, beleefd tegen de buren,
sportief tegen zijn kameraadjes."
Of ze niet even bij de slager op de
hoek wilden komen, want daar konden
ze Sint Nicolaas beter zien arriveren,
vroegen we en de list lukte. Want
mevrouw Nicolas en haar twee kinde
ren konden we een kwartier lang niet
gebruiken ln hun eigen kamer.
Op een draf renden we naar hoven
met de Roermondse P.T.T.-era en het
leek wel een firma in verhuizingen.
Onder de rechterarm droeg lk een
cocosloper en links een stoel; achter
me een P.T.T.-er met twee andere
stoelen en vervolgen» weer een Roer
mondse mevrouw met een rooktafeltje.
Onherkenbaar
In de kamer voltrok alles zich in
een handvol minuten We slingerden
de oude wrakke drie keukenstoelen de
gang op, rolden de twee cocoslopers
over het zeil uit zodat nu ook alle
gaten in de vloerbedekking waren
verdwenen, zetten de tafel weer op z'n
plaats, deden er het nieuwe tafelkleed
over, droegen de vier nieuwe stoelen
aan die erom heen moesten en nog
gauw even een nieuw divankleed over
een bed in de kamer.
Daar was weer een andere man uit
Roermond en nog een en nog een.
Twee armstoelen kwamen nu naar
binnen en een rond tafeltje en daar,
ja, daar was de gloednieuwe fauteuil
met losse kussens en de radio die we
uit Gorkum hadden gekregen. Uitpak
ken, de doos weg en de gele radio
kwam op de kast.
In tien minuten zag de kamer er
onherkenbaar uit en nu mochten ze
komen, met Sint Nicolaas die intussen
voor het huis in een open auto was
gearriveerd.
„Een vorst"
0 Mevrouw Nicolas keek heel stilletjes
rond. Ze pakte een mouw van mijn jas
en zet: Dit kan niet dit is een won
der. lk had nu begrepen, dat Jean-
Marc wat zon krijgen, maar dit
en ze maakte de zin niet verder af,
gewoon, omdat het haar niet lukte,
„En dit ls voor jou, Jean-Marc",
zei Sinterklaas. „Je had toch gevraagd
om een gitaar? Hier is die gitaar. Je
ziet, dat Sint Nicolaas Je brief gekre
gen heeft, want er is ook nog een
een klein tafelpianootje voor je."
Jean-Marc („Een vorst van een
ventje", zoals de fotograaf zei, daar
mee de spijker op het hoofd rakend)
keek met glanzende ogen naar zijn
gitaar en tokkelde aan een paar sna
ren. „Merci Saint Nicolas", zei hij
zachtjes en zijn ogen blikten stralend
naar zijn móóier en oudere broer.
En daar begon da optocht met dozen
en pakken binnen te komen. De grote
kist appelen een kolenkit helemaal vol
met blikje» vlees, fruit en vis. Een
plastic wasmand met een blik koekjes
en een worst van een halve meter,
met doosjes kaas en roomboter. ,.En
op de vloer, kijk na eens", riep Jean-
Marc's moeder uit, „daar ligt nieuwe
cocos!"
Een droom
En wat zei Jean-Marc en wat zei z'n
moeder, vroeg gisteren iedereen toen
ik weer in Rotterdam terug was. Ja, wat
zeggen mensen die overweldigd worden
door een hoop geschenken die ze niet
verwachtten en waar ze nooit van had
den gedroomd? Niet veel, de eerste
uren.
Maar zaterdagavond, toen Sinterklaas
weer weg was en het handje
vol mensen uit Roermond, dat het „Co
mité Jean-Marc" had gevormd, op die
kamer in de Rue Bruno in Namen was,
toen pas kwam mevrouw Nicolas los.
„Het past allemaal, het is geweldig".
De winterjassen gloednieuw voor
moeder en beide zoons Vken wel aange
meten. Het ondergoed voor de jongens
zat perfect, de rolschaatsen voor Jean-
KiwYIkI H«nW Teifc««f fijc.
wmmm
IP ALS ZS VUJC ZIJN /Sjp—S
EN HET <EBOU W VJT T*
OV5INGELEN, ISDE Wm
INSLUIPER «GEPIEPT,
HÈHÈHÈ WlL
-HI 1 til! W/, mi
ff®!!?! 1 lil
VwIm m 11-4uQHH9!4HvA tl
Voor de kachel
„En hier", zei een man van het
Roermondse comité toen alle drukte
voorbij was, „hier is nog een envelop,
pe; de inhoud is goed voor 1500 kilo ko
len, zodat er deze winter volop gestookt
kan worden in uw kamer. En hier is
nog een enveloppe met wat geld zodat
u, wanneer de blikjes op zijn, zo af en
toe nog iets kunt kopen, dat u graag
wilt hebben".
„Ja, ja, dank u, dank u duizend keer'
zei mevrouw Nicolas wat afwezig en
haar handen trilden. „Dan kan ik dus
ook de dokter weer betalen en vragen
of hij naar Jean-Marc komt kijken.
Want hij heeft twee jaar in het sana
torium gelegen en moet geregeld gecon
troleerd, maar ik durfde de dokter niet
te vragen, want ik had geen geld. Nu
wel. Hoe moet ik u bedanken?"
We hebben ze zaterdagavond achter
gelaten, die drie leden van de familie
Nicolas. Nog wat overstuur tussen al
die pakken kleren, linnengoed en eten.
Op hun nieuwe stoelen naast hun nieu
we radiootje. Maar zo blij, dat u zich
er nauwelijks een voorstelling van kunt
maken.
En in een hoek van de kamer, op een
van de nieuwe stoelen, zat Jean-Marc
te doezelen van de slaap. In zijn armen
le gitaar.
giiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiniitniitniti!iiiiiiiiiiiitiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiinniiii!iiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiitiiii!iiiiiitiifiiiiiiniiitiiiinntiiiniiinitiiimin!B
54. Aan de snelheid waarmee de
kustlijn groeide en zich steeds duide
lijker aftekende bleek pas goed hoe
veel snelheid de VM-1 wel ontwikkelde.
Weldra waren de contouren van het
stadje Lutjewier zo duidelijk als op
een prentbriefkaart en Kappie begon
dan ook te overdenken hoe hij zijn
vloot het beste de haven in kon lood
sen.
„Nog een mijl en ik lig voor de
kust..." schatte hij. ,,Ik moet er maar
eens vaart gaan minderen.."
Op dat ogenblik klonk er echter van
de Kraak een hese kreet, die zijn
aandacht afleidde. Het was, Kruitmeis-
ter, die zich verward aan de reling
vastklemde.
,,L-Lutjewierü" riep deze machte
loos. „Hoe komen wij opeens voor Lut
jewier! Onraad, mannen! Der zeehond
brult!"
Dit laatste was geen onzin, maar
geheimtaal, welke betekende dat de
toestand zeer ernstig was.
„Maak dat je van boord komt!"
voegde de spion er dan ook aan toe.
„Der duivelse kapitein zal ons alle
maal voor der rechter slepen..!"
„Van boord springen..?" dacht Kap-
oie. „Dat zou ja spijtig zijn! Maar als
ik op volle kracht doorvaar, zullen ze
dat niet durven!"
CADZAND. In de Hervormde kerk
vond zondag de bevestiging plaats van
de wika's A. D. Dales en H. ten Have,
die werkzaam zijn op het vormingscen
trum Hedenesse. De drukbezochte be-
vestigingsdienst werd geleid door ds.
W. Evenhuis uit Biervliet, praeses van
de classis IJzendijke van de Hervorm
de kerk.
Ds. Evenhuis had als tekst voor zijn
bevestigingspreek gekozen de woorden
uit Jac. 1 18, „naar zijn raadsbesluit
heeft hij ons voortgebracht door 'het
woord der waarheid, om in zekere zin
eerstelingen te zijn onder zijn schepse
len".
Na de bevestiging zong een koor, ge
vormd uit Vlissingse jongeren „Het
lied van veertig regels".
De dienst werd o.m. bijgewoond door
het bestuur en de vaste staf van Hede
nesse. Na aflooo bestond in het vereni
gingsgebouw „Het Zwin" gelegenheid
de wika's te feliciteren.
TV afdeTng BIggekerke van de
N.C.VJ3. hield onder leiding van me
vrouw Van Keulen haar jaarvergade
ring.
■X- Aan de Nederlands-Belgische grens
bij Neeriller arriveerde Sint Nicolaas
zaterdagochtend met de knalrode vader
landse postautoStampvol goede gaven
voor Jean-Marc en zijn familie. Alstu
blieft", zei de Sint tot de Belgische
verificateur, „de lijst met goederen die
we meebrengen." Met een forse zwaai
kon de Cadeautjesbrenger toen spoedig
zelf de grensboom omhoog drukken.
ÜUHEBT'M.
UITGEZOCHT.'
Er was ook iemand die een ballon
netje had meegebracht en Jean-Marc
deed nog eens voor hoe hij op een
grauwe herfstdag in oktober uit het
raam van een Namense kamer op de
tweede verdieping waar de familie
Nicolas woont zijn boodschap „A
Saint Nicolas* de lucht in had gestuurd.
De man die op de Beegderhei bij
Roermond de flarden van het ballonnetje
met het briefje had gevonden de
Roermondse postbesteller Franssen
was zaterdag ook in Namen en hij
kreeg een extra bedankje van de ge
lukkige Jean-Marc
Marc's broer waren een succes, de wol
len dekens bleken de eerste echte die
ooit in dit huis kwamen
„Het Is of ik droom", zei mevrouw
Nicolas tussen al het uitpakken van de
lakens, de badhanddoeken en de was
handjes door. Ze sprak zachtjes en niet
zo gemakkelijk. „Dit had lk nooit in
mijn leven bij elkaar gekregen, dat kon
niet. En nu ineens, zomaar al die din
gen voor ons".
