Het leven van de man en de
vrouwachter het aanslagbiljet
Andreas Zehra komt hier
naar de zee luisteren
Brood mag maar
een cent duurder
DEN HAAG. Twaalf jaar lang heeft hij in een vluchtelingenkamp
gezeten en gisteren spraken, we hem in een Haagse flat wet centrale
verwarming. Hij is er op bezoek, gekomen uit het eigen huisje dat
hij sinds twee jaar heeft in Haid, bij de Oostenrijkse stad Linz. Een
vluchtelingenhuisje en zijn medevluchtelingen zijn jaloers op de ramen
in dat huisje. „Andreas Zehra kan toch niet zien, hij is blind en zijn vrouw
ook, wat moet die man met ramen in zijn huis". Dat zeggen ze bijvoorbeeld
van hem, daar in Haid.
KAPPIE EN DE VERTRAAGDE MASSA!
P. W. RUSSEL'S
Zaterdag 4 november 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
Kijk, dat zijn ze
Spelletje werd voor
diefstal aangezien
HET KAN - OOK
VOOR GALVAO -
VERKEREN
Nog een resolutie
over Nieuw-Guinea
Wie dat doen?
Da's nou vreemd
Volkstelling in Italië
geeft protestanten zorg
A MSTERDAM. Begin deze
week had ik juist met
een zucht, mag ik zeggen het
laatste deel betaald van mijn
Voorlopige Aanslag 1961, en
daar rolt weer een Aanslag
biljet in blauwe enveloppe mijn
woninkje binnen. ,,Of het niet
op kan", dacht ik en scheurde
de enveloppe open. En laat
het bedrag staan ingevuld
bij TERUG te betalen! Jawel,
zomaar terug. Dat doet een
mens dan weer heel anders een
dag beginnen.
Ik wil maar zeggen: hoe het u ver
gaat weet ik natuurlijk niet precies,
maar het zat niet veel anders zijn dan
mij. Namelijk, dat wij de mensen-van-
de-belasting, de ontvangers ter plaatse
en de inspecteurs, eigenlijk alleen maar
zien als mensen die aan onze gulden
tjes willen komen. En dat ligt ons niet.
We willen zelf aan die guldens komen,
want we hebben ze zelf verdiend; zo
zijn we en dat vinden we.
„Iemand van de belasting!" Die kreet
bij een telefoon of een huisdeurbel is
iets griezeligs, nietwaar? We zetten
ons wat schrap, want wederom wenst
een figuur een aanslag te doen op wat
we als van onszelf beschouwen. En dan
mag elke minister me voorrekenen
dat het zonder dat belastinggeld niet
gaat en niet kan. ze moeten er in eer
ste instantie afblijven, is de mening.
Ik heb wel eens een briefje nodig
gehad om aan een visum te komen.
Een briefje waarop stond, dat ik geen
belastingschuld meer had. Aan een
loket moest ik toen zijn, in het belas
tinggebouw. Kyk, dat zijn ze nu, dacht
ik onwillekeurig. Ze zien er toch eigen
lijk heel gewoon uit; die ene man zit
aan z'n neus en die ander Iaat een
collega een foto van zijn baby zien.
Dat is me altijd bijgebleven: hele ge
wone mensen, die belastingmensen.
En nu heeft meneer Schoorl het ook
gezegd. Meneer D. Schoorl is de voor
zitter van de federatie van personeels
verenigingen, ressorterende onder het
ministerie van Financiën. Die naam
moet u meneer Schoorl niet kwalijk
nemen, want daar kan hij ook niets
aan doen.
„Wij zijn mensen als iedereen", heeft
hij in Amsterdam gezegd. De belasting
ambtenaren worden in ons land wel
altijd vanuit een bepaalde gezichts
hoek bekeken, maar da's onzin, vindt
meneer Schoorl.
En in datzelfde Amsterdam heb ik
gisteren gezien hoe die belastingamb-
Van onze Haagse redactie
DEN HAAG. Het ministerie van
economische zaken heeft thans gecon
stateerd dat de prijs van het bruin-
brood in Den Haag en Rotterdam met
twee, in plaats van met één cent is
verhoogd.
Het heeft aan de Nederlandse Bak
kerijstichting meegedeeld, te verwach
ten dat deze maatregel ten spoedigste
ongedaan zal worden gemaakt.
Van onze correspondent
ARNHEM. Drie soldaten die zich
in een boerderijtje in La Courtine met
daar gevonden sieraden hadden om
hangen, zijn gisteren door de Arnhem
se krijgsraad vrijgesproken van po
ging tot diefstal. De zaaik zal krijigs-
iuchtelijk worden afgehandeld.
De drie soldaten hadden op 9 augus
tus opdracht gekregen een uitkijkpost
te zoeken. Ze vonden een leegstaan
de boerderij, waarin ze een beetje
rondscharrelden. In een oud kastje
vonden ze allerlei halskettingen en hor
loges.
Omhangen met deze sieraden liep
het drietal vervolgens onder het zin
gen van ,,Daar komt de bruid" plech
tig door het huis. De ceremonie werd
onderbroken door een kwade, Franse
boer, die de eigenaar van het huis
was. Eigenlijk woonde hij ergens an
ders, maar hij kwam naar dit verval
len boerderijtje als hij ruzie had met
zijn vrouw.
De boer liet het er niet bij zitten
en deed aangifte van poging tot dief
stal. De commandant van de jongens
deed gisteren een goed woordje voor ze.
Hun verdediger vond poging tot dief
stal op juridische gronden niet be
wezen.
Een meter bij 1.25 meterdat zijn de maten van een tvandkleedje. gemaakt
door mevrouw Van Dorp uit Leiden. Het hangt tussen al die schilderijen en
gebakken potjestussen dat houtsnijwerk en de zelfgebouwde scheepjes in flessen
en het is er om u te laten ziendat belastingmensen hele gewone mensen zijn
voor geval u iets anders dacht.
De heer H. Citroen uit Den Haag
zakenman in Rotterdam hoorde over
Zehra en zijn vrouw. Hij schreef een
brief, zei daarin „Kom eens logeren"
en de heer en mevrouw Zehra stapten
in de trein. Gezien hebben ze niets van
die lange reis, maar ze kwamen er,
in Nederland en in Den Haag, waar
ze nu twee weken blijven.
Grote beurt
Ze droegen gisteren alletwee een
donkere bril. „Dit is mijn vrouw", zei
de heer Andreas Zehra (56 jaar) en
een kleine dame in een geelachtige
jumper stond op. „Ze is doof, maar
ik heb haar ai verteld dat u zou
komen", aldus de heer Zehra, die weer
wat moeilijk ging zitten. „Ik heb enorme
last van mijn been", legde hij vast uit.
„Dat is eigenlijk gekomen omdat mijn
vrouw zo vreselijk precies is. Want
voordat we naar uw land reisden moest
ze beslist ons huisje nog een grote
beurt geven. Ze doet alles zelf: het
huishouden, bakken, koken en ze
maakt haar eigen kleren. Ja, ja, haar
doofheid en haar blindheid zijn daarbij
geen beletsel."
Gevlucht
Met stille bewondering: keken wü
naar het echtpaar tegenover ons, dat nu
de Oostenrijkse nationaliteit heeft. In
Zevenburgen, dat destyds by Hongarije
behoorde, werd de heer Andreas Zehra
geboren. „Vroeger kon ik voor zestig
procent zien", zei hij in een met Oos
tenrijks dialect doorspekt Duits. ,,Ik
kom uit een boerenfamilie, we werkten
altjjd hard op het land, maar lezen en
schrijven heb ik nooit geleerd. Vlak
voor de Russen naar Zevenburgen
kwamen zijn we gevlucht; een klein
koffertje, dat was alles wat we hadden
toen we in 1945 in Oostenrijk aan
kwamen. Drie jaar lang werd ik van
het ene kamp naar het andere gebracht,
mijn laatste restje gezichtsvermogen
raakte ik kwijt en ik werd dus hele
maal blind. Niet hulpbehoevend, let
wel, want ik leerde het vak van
borstelmaker".
Intussen was de heer Zehra aange
komen in het kamp van Haid en daar
leerde hij zijn blindgeboren vrouw
kennen. Van tijd tot tijd laat hij zijn
echtgenote weten waar het gesprek
over gaat. „Hè, Hedi, weet je nog wel?",
roept hij dan in haar rechteroor, waar
mee ze nog een beetje horen kan.
Mevrouw Zehra knikt stilletjes, terwijl
haar hand met een witte zakdoek
speelt.
Vriendschap
Ze tronen in het Oostenrijkse Haid en zijn nu veertien dagen in Den Haag
om er een handvol vriendschap Ie vinden: de heer en mevrouw Andreas Zehra.
LONDEN (A.P.). In scherpe
tegenstelling met de behandeling die
hem vorige week ten deel viel, werd
kapitein Henrique Galvao gisteren op
een van de vliegvelden van Londen
bijzonder correct en gastvrij ont
vangen.
De vorige week werd kapitein Gal
vao, de kaper van het Portugese schip
Santa Maria, meteen na de landing
van zijn vliegtuig naar een kamer ge
bracht en opgesloten. Hij werd pas de
volgende dag, vlak voor het vertrek
van zijn vliegtuig naar Stockholm,
vrijgelaten en kreeg geen verklaring
voor de ondergane behandeling.
Kapitein Galvao heeft zich niet bij
de Engelse regering beklaagd. Hij vol
stond met een brief te schrijven aan
de Labourpartij. Die zal nu in het
Lagerhuis vragen stellen over het
geval.
Bij zijn tussenlanding in Engeland
gisteren werd kapitein Galvao opge
wacht door een lagerhuislid van La
bour. Hij werd door ambtenaren van
de immigratiedienst naar een restau
rant begeleid waar hem een lunch
werd aangeboden.
DJAKARTA (Reuter). De Afri
kaans-Aziatische landen zullen waar
schijnlijk ook een resolutie over de
kwestie Nieuw-Guinea bij de Alge
mene Vergadering indienen, zo heeft
minister Subandrio gisteren in Dja
karta verklaard.
Subandrio vertrekt vandaag naar
New York om bij de behandeling van
de kwestie in de Assemblee het In
donesische standpunt te verdedigen.
Hij zal vergezeld worden door vijf
Papoea's, onder wie een vrouw.
En nu? Nu wonen de Zehra's dus in
hun huisje, sinds 1959. Werken doet de
heer Zehra niet meer, want in 1956
liep de blinde borstelmaker tegen een
auto op en toen was het met dat bor
stels maken ook afgelopen. „Dat was
heel erg, want van dat moment af werd
ik afhankelijk van anderen. Maar niets
dan lof voor de Oostenrijkse regering,
want ik krijg nu blindenondersteuning
en een klein pensioen. Natuurlijk moe
ten we zwaar rekenen, maar materiële
zorgen hebben we dus niet."
Neen, neen, geen materiële zorgen,
maar wat hij nog nimmer vond in zijn
huisje in Oostenrijk, dat was: liefde.
„We leven erg teruggetrokken. Kijk, als
iets me aangrijpt, dan maak ik een
gedicht. Ik onthoud het en een keer,
toen ik hoorde van de watersnood in
uw land, heb ik een gedicht gemaakt,
dat mijn vrouw op een (speciale) typ
machine neerschreef en aan koningin
Juliana stuurde. Ik kreeg een antwoord
en daar ben ik nog steeds blij mee.
Maar in Haid zeggen ze: daar heb je
die nar, die fantast, die dicht. Dat
doet pijn en daarom ben ik zo blij met
die uitnodiging, die hand vol vriend
schap die ons werd toegestoken, vanuit
Nederland om hier wat te mogen
logeren. Als ze me zouden vragen:
niets weten maar zien of zoals ik nu
ben, dan kies ik het laatste. En o
dat is heerlijk zo gauw het weer wat
beter is, ga ik hier aan het Neder
landse strand naar het ruisen van de
zee luisteren. Dat heb ik nog nooit
gehoord, die zee."
tenaren thuis kunnen zijn. Niet te ge
loven. Moet u horen.
Van. een ruw stuk hout werd (kun
stig) een soortement draak gesneden.
Van een hoop verfrommelde eieren
schalen is een schilderijtje in elkaar
geplakt. Van lucifershoutjes een huis
gebouwd. Van hout een torengarage
gemaakt. Van klei vazen en bakjes ge
bakken. Van been een zeehondje ge
sneden. Van verf en linnen schilde
rijen gemaakt die soms best kunnen
gaan hangen tussen een collectie werk
van beroepskunstenaars. Scheepsmodel
len werden tot in alle details nage
maakt, wandkleden trekken de aan
dacht, ja, er zijn mannen genoeg die
vloerkleden knopen.
En weet u wie dat allemaal doen?
Belastingambtenaren!
- kV*
'fj
Mé >-->•••
gjgSB&Bifeg&BÉÉ
i -
Fr i M g9. f\ '■V'tV'V .V».»T<VV
~.J£
Ze hebben, uit het hele land, in Am
sterdam (in de Mauritsstraat) bij el
kaar gebracht wat ze in hun vrije tijd
maakten en alles bij elkaar heet nu
„Financiën in vrije tijd".
Ik stond er gisteren rond te kijken
en de knappe juffrouw Janny van der
Laan in douane-uniform vertelde me
het een en ander. En toen gebeurde er
iets geks.
Er wandelden ook een paar dames
van middelbare leeftijd rond en die
ene de fotograaf met camera ziende
vroeg: Van welke krant bent u? Ik
zei de waarheid en ze merkte op: „Als
er maar geen onjuiste berichten komen,
want dat vinden we helemaal niet
prettig. Ik ben namelijk een collega
van die juffrouw in uniform."
Dat is nou vreemd, hè? Zo'n juf
frouw van middelbare leeftijd, die in
haar niet vrije tijd ook in douane
uniform werkt (op Schiphol) en die
meteen begint over onjuiste bericht
geving, terwijl ik alsmaar loop te den
ken, hoe al die mannen van de aan
slagen en de aangiftebiljetten thuis
's avonds met hout en lappen, lijm en
klei stoeien. Daar zit iets agressiefs in.
Dat is nu net wat men soms denkt als
men bij de douane komt en dat is
helemaal niet nodig. Als er tenminste
niet te véél juffrouwen gaan rondlopen
die bij voorbaat al achterdochtig zijn
en elke dag wéér iets tegen de maat
schappij hebben omdat de jaren voort
schrijden. Dat is niemands fout. Dat
gaat zo: elk jaar weer een nieuw aan
giftebiljet, elk jaar weer twaalf maan
den voorbij.
U zóudt er eigenlijk eens even moe
ten binnenlopen, daar opzij van het
Centraal Belastinggebouw in Amster
dam. Ja, ja, bij „Financiën in vrije
tijd". Een spoortrein helemaal tot in
de finesses nagemaakt, met het handje.
De bootjes in de flessen en veel schil
derijen. Plus de foto's. De foto's, die
belastingambtenaren in hun vrije tijd
maakten en waar men gewoon voor zijn
pure plezier een kwartier voor gaat
staan kijken.
Het doel van die overkoepelende
federatie, zo heb ik gehoord, is „het
aankweken en verdiepen van het saam
horigheidsgevoel in alle bindingen van
het ambtelijk leven".
Voorwaar, dat is mooi gezegd.
Maar bij mij heeft dat bezoek toch
ais resultaat gehad dat Ik, wanneer
het eerste biljet dat zegt „Betaal" hij
me in de bus rolt, denk: „Misschien
is het een hele aardige man, die die
cijfertjes heeft ingevuld; misschien wel
een man die vanavond thuis een vrou
wekopje schildert."
FOTO LINKS:
•X- Ze is jong (22 jaar) en draagt
de douane-uniform en ze heet me-
juffrouw Janny van der Laan. Nor
maal is Schiphol haar werkterrein
nu gidste ze me gisteren over die
expositie in Amsterdam en we stop
ten bij het vrijetijdswerk van ir.
J. F. llsen uit Utrecht geen aanslag-
biljettenmaar balletdanseressen.
FOTO RECHTS:
Normaal doen ze hun werk in
de Amsterdamse haven, maar in
deze dagen kunt u ze vinden bij
Financiën in vrije tijd", waar man
nen van de belastingen laten zien
wat ze 's avonds thuis in hun vrije
tijd doen. Een levensgroot aangifte
biljet verwelkomt u in Amsterdam
en de douanemannen R. O. van Herpt
(rechts) en C. Willemse zijn er
desgewenst uw gidsen.
RllllillllllllllllMlllllllllllllllllinillllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIÜIIIIIIIIIIIIIMIIIIinillllllllllllllllllllllllllinillMIIIHIIIIIllllliilillililiiiiigiiilllliliHIKii
35. „Vreemd...." mompelde Kappie,
door zijn kijker turend. „Dat schip ziet
er helemaal niet naar uit, dat het zwa
re averij van de storm heeft opgelo
pen!"
„Ze seinden anders dat het roer on
klaar was", verduidelijkte Okki. „Mis
schien kun je dat van hieraf niet zo
zien."
Kappie haalde de schouders op.
„Het is ja raar spul", vond hij.
„Maar afijnhalve kracht vooruit,
meester, dan kunnen we een lijn schie
ten...."
Op het andere schip stond ook de ka
pitein door zijn kijker- te turen. Zo za
gen de beide gezagvoerders daar el
kaar staan, maar hun kijkers waren
niet sterk genoeg om hun een blik in
eikaars ogen te gunnen. Jammer, want
nu zag Kappie niets van de ongunstige
en sluwe uitdrukking in de ogen van de
ander.
En helaas kon hij ook niets opvangen
van wat deze zei:
„Ze gaan ene lijn schieten, mannen.
Zorg dat we deze missen! Dan vaart
der Kraak vanzelf een eindje door en
komt dat proefschip op onze hoogte.
En dan gaan WIJ eens ene lijntje
schieten, maar ZONDER te missen!
Hrah!"
Pe volkstelling, die in Italië wordt
gehouden, brengt voor de protestanten
bijzondere moeilijkheden met zich mee.
Pp het in te vullen formulier moet nl.
niet alleen de plaats van vestiging wor
den aangegeven, maar ook de (kerke
lijke) parochie waartoe men behoort.
Kennelijk veronderstelt de staat nog al
tijd, dat elke Italiaanse burger tot de
u' ^er'c behoort Op het formulier
ontbreekt dan ook de vraag naar de
eigen godsdienst.
De Protestanten beschouwen een derge
lijke vraagstelling als een aantasting
van de godsdienstvrijheid, zoals deze
formeel door de Italiaanse grondwet
wordt gegarandeerd. De voorzitter van
de Federatie van de Italiaanse protes
tantse kerken heeft hiertegen een pro
test ingediend bij de minister-president.
De Ned. Blindenbond hield in Ril-
Iand-Bath een kunst- en filmavond, die
door burgemeester J. C. W. Jobse werd
geopend. De heer J. van de Berge, pro
pagandist. hield een rede en de muziek
vereniging Eratop verleende haar me
dewerking alsmede het Ghr. Gemengde