Het leven van de man en de vrouwachter het aanslagbiljet Andreas Zehra komt hier naar de zee luisteren Brood mag maar een cent duurder DEN HAAG. Twaalf jaar lang heeft hij in een vluchtelingenkamp gezeten en gisteren spraken, we hem in een Haagse flat wet centrale verwarming. Hij is er op bezoek, gekomen uit het eigen huisje dat hij sinds twee jaar heeft in Haid, bij de Oostenrijkse stad Linz. Een vluchtelingenhuisje en zijn medevluchtelingen zijn jaloers op de ramen in dat huisje. „Andreas Zehra kan toch niet zien, hij is blind en zijn vrouw ook, wat moet die man met ramen in zijn huis". Dat zeggen ze bijvoorbeeld van hem, daar in Haid. KAPPIE EN DE VERTRAAGDE MASSA! P. W. RUSSEL'S Zaterdag 4 november 1961 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2 Kijk, dat zijn ze Spelletje werd voor diefstal aangezien HET KAN - OOK VOOR GALVAO - VERKEREN Nog een resolutie over Nieuw-Guinea Wie dat doen? Da's nou vreemd Volkstelling in Italië geeft protestanten zorg A MSTERDAM. Begin deze week had ik juist met een zucht, mag ik zeggen het laatste deel betaald van mijn Voorlopige Aanslag 1961, en daar rolt weer een Aanslag biljet in blauwe enveloppe mijn woninkje binnen. ,,Of het niet op kan", dacht ik en scheurde de enveloppe open. En laat het bedrag staan ingevuld bij TERUG te betalen! Jawel, zomaar terug. Dat doet een mens dan weer heel anders een dag beginnen. Ik wil maar zeggen: hoe het u ver gaat weet ik natuurlijk niet precies, maar het zat niet veel anders zijn dan mij. Namelijk, dat wij de mensen-van- de-belasting, de ontvangers ter plaatse en de inspecteurs, eigenlijk alleen maar zien als mensen die aan onze gulden tjes willen komen. En dat ligt ons niet. We willen zelf aan die guldens komen, want we hebben ze zelf verdiend; zo zijn we en dat vinden we. „Iemand van de belasting!" Die kreet bij een telefoon of een huisdeurbel is iets griezeligs, nietwaar? We zetten ons wat schrap, want wederom wenst een figuur een aanslag te doen op wat we als van onszelf beschouwen. En dan mag elke minister me voorrekenen dat het zonder dat belastinggeld niet gaat en niet kan. ze moeten er in eer ste instantie afblijven, is de mening. Ik heb wel eens een briefje nodig gehad om aan een visum te komen. Een briefje waarop stond, dat ik geen belastingschuld meer had. Aan een loket moest ik toen zijn, in het belas tinggebouw. Kyk, dat zijn ze nu, dacht ik onwillekeurig. Ze zien er toch eigen lijk heel gewoon uit; die ene man zit aan z'n neus en die ander Iaat een collega een foto van zijn baby zien. Dat is me altijd bijgebleven: hele ge wone mensen, die belastingmensen. En nu heeft meneer Schoorl het ook gezegd. Meneer D. Schoorl is de voor zitter van de federatie van personeels verenigingen, ressorterende onder het ministerie van Financiën. Die naam moet u meneer Schoorl niet kwalijk nemen, want daar kan hij ook niets aan doen. „Wij zijn mensen als iedereen", heeft hij in Amsterdam gezegd. De belasting ambtenaren worden in ons land wel altijd vanuit een bepaalde gezichts hoek bekeken, maar da's onzin, vindt meneer Schoorl. En in datzelfde Amsterdam heb ik gisteren gezien hoe die belastingamb- Van onze Haagse redactie DEN HAAG. Het ministerie van economische zaken heeft thans gecon stateerd dat de prijs van het bruin- brood in Den Haag en Rotterdam met twee, in plaats van met één cent is verhoogd. Het heeft aan de Nederlandse Bak kerijstichting meegedeeld, te verwach ten dat deze maatregel ten spoedigste ongedaan zal worden gemaakt. Van onze correspondent ARNHEM. Drie soldaten die zich in een boerderijtje in La Courtine met daar gevonden sieraden hadden om hangen, zijn gisteren door de Arnhem se krijgsraad vrijgesproken van po ging tot diefstal. De zaaik zal krijigs- iuchtelijk worden afgehandeld. De drie soldaten hadden op 9 augus tus opdracht gekregen een uitkijkpost te zoeken. Ze vonden een leegstaan de boerderij, waarin ze een beetje rondscharrelden. In een oud kastje vonden ze allerlei halskettingen en hor loges. Omhangen met deze sieraden liep het drietal vervolgens onder het zin gen van ,,Daar komt de bruid" plech tig door het huis. De ceremonie werd onderbroken door een kwade, Franse boer, die de eigenaar van het huis was. Eigenlijk woonde hij ergens an ders, maar hij kwam naar dit verval len boerderijtje als hij ruzie had met zijn vrouw. De boer liet het er niet bij zitten en deed aangifte van poging tot dief stal. De commandant van de jongens deed gisteren een goed woordje voor ze. Hun verdediger vond poging tot dief stal op juridische gronden niet be wezen. Een meter bij 1.25 meterdat zijn de maten van een tvandkleedje. gemaakt door mevrouw Van Dorp uit Leiden. Het hangt tussen al die schilderijen en gebakken potjestussen dat houtsnijwerk en de zelfgebouwde scheepjes in flessen en het is er om u te laten ziendat belastingmensen hele gewone mensen zijn voor geval u iets anders dacht. De heer H. Citroen uit Den Haag zakenman in Rotterdam hoorde over Zehra en zijn vrouw. Hij schreef een brief, zei daarin „Kom eens logeren" en de heer en mevrouw Zehra stapten in de trein. Gezien hebben ze niets van die lange reis, maar ze kwamen er, in Nederland en in Den Haag, waar ze nu twee weken blijven. Grote beurt Ze droegen gisteren alletwee een donkere bril. „Dit is mijn vrouw", zei de heer Andreas Zehra (56 jaar) en een kleine dame in een geelachtige jumper stond op. „Ze is doof, maar ik heb haar ai verteld dat u zou komen", aldus de heer Zehra, die weer wat moeilijk ging zitten. „Ik heb enorme last van mijn been", legde hij vast uit. „Dat is eigenlijk gekomen omdat mijn vrouw zo vreselijk precies is. Want voordat we naar uw land reisden moest ze beslist ons huisje nog een grote beurt geven. Ze doet alles zelf: het huishouden, bakken, koken en ze maakt haar eigen kleren. Ja, ja, haar doofheid en haar blindheid zijn daarbij geen beletsel." Gevlucht Met stille bewondering: keken wü naar het echtpaar tegenover ons, dat nu de Oostenrijkse nationaliteit heeft. In Zevenburgen, dat destyds by Hongarije behoorde, werd de heer Andreas Zehra geboren. „Vroeger kon ik voor zestig procent zien", zei hij in een met Oos tenrijks dialect doorspekt Duits. ,,Ik kom uit een boerenfamilie, we werkten altjjd hard op het land, maar lezen en schrijven heb ik nooit geleerd. Vlak voor de Russen naar Zevenburgen kwamen zijn we gevlucht; een klein koffertje, dat was alles wat we hadden toen we in 1945 in Oostenrijk aan kwamen. Drie jaar lang werd ik van het ene kamp naar het andere gebracht, mijn laatste restje gezichtsvermogen raakte ik kwijt en ik werd dus hele maal blind. Niet hulpbehoevend, let wel, want ik leerde het vak van borstelmaker". Intussen was de heer Zehra aange komen in het kamp van Haid en daar leerde hij zijn blindgeboren vrouw kennen. Van tijd tot tijd laat hij zijn echtgenote weten waar het gesprek over gaat. „Hè, Hedi, weet je nog wel?", roept hij dan in haar rechteroor, waar mee ze nog een beetje horen kan. Mevrouw Zehra knikt stilletjes, terwijl haar hand met een witte zakdoek speelt. Vriendschap Ze tronen in het Oostenrijkse Haid en zijn nu veertien dagen in Den Haag om er een handvol vriendschap Ie vinden: de heer en mevrouw Andreas Zehra. LONDEN (A.P.). In scherpe tegenstelling met de behandeling die hem vorige week ten deel viel, werd kapitein Henrique Galvao gisteren op een van de vliegvelden van Londen bijzonder correct en gastvrij ont vangen. De vorige week werd kapitein Gal vao, de kaper van het Portugese schip Santa Maria, meteen na de landing van zijn vliegtuig naar een kamer ge bracht en opgesloten. Hij werd pas de volgende dag, vlak voor het vertrek van zijn vliegtuig naar Stockholm, vrijgelaten en kreeg geen verklaring voor de ondergane behandeling. Kapitein Galvao heeft zich niet bij de Engelse regering beklaagd. Hij vol stond met een brief te schrijven aan de Labourpartij. Die zal nu in het Lagerhuis vragen stellen over het geval. Bij zijn tussenlanding in Engeland gisteren werd kapitein Galvao opge wacht door een lagerhuislid van La bour. Hij werd door ambtenaren van de immigratiedienst naar een restau rant begeleid waar hem een lunch werd aangeboden. DJAKARTA (Reuter). De Afri kaans-Aziatische landen zullen waar schijnlijk ook een resolutie over de kwestie Nieuw-Guinea bij de Alge mene Vergadering indienen, zo heeft minister Subandrio gisteren in Dja karta verklaard. Subandrio vertrekt vandaag naar New York om bij de behandeling van de kwestie in de Assemblee het In donesische standpunt te verdedigen. Hij zal vergezeld worden door vijf Papoea's, onder wie een vrouw. En nu? Nu wonen de Zehra's dus in hun huisje, sinds 1959. Werken doet de heer Zehra niet meer, want in 1956 liep de blinde borstelmaker tegen een auto op en toen was het met dat bor stels maken ook afgelopen. „Dat was heel erg, want van dat moment af werd ik afhankelijk van anderen. Maar niets dan lof voor de Oostenrijkse regering, want ik krijg nu blindenondersteuning en een klein pensioen. Natuurlijk moe ten we zwaar rekenen, maar materiële zorgen hebben we dus niet." Neen, neen, geen materiële zorgen, maar wat hij nog nimmer vond in zijn huisje in Oostenrijk, dat was: liefde. „We leven erg teruggetrokken. Kijk, als iets me aangrijpt, dan maak ik een gedicht. Ik onthoud het en een keer, toen ik hoorde van de watersnood in uw land, heb ik een gedicht gemaakt, dat mijn vrouw op een (speciale) typ machine neerschreef en aan koningin Juliana stuurde. Ik kreeg een antwoord en daar ben ik nog steeds blij mee. Maar in Haid zeggen ze: daar heb je die nar, die fantast, die dicht. Dat doet pijn en daarom ben ik zo blij met die uitnodiging, die hand vol vriend schap die ons werd toegestoken, vanuit Nederland om hier wat te mogen logeren. Als ze me zouden vragen: niets weten maar zien of zoals ik nu ben, dan kies ik het laatste. En o dat is heerlijk zo gauw het weer wat beter is, ga ik hier aan het Neder landse strand naar het ruisen van de zee luisteren. Dat heb ik nog nooit gehoord, die zee." tenaren thuis kunnen zijn. Niet te ge loven. Moet u horen. Van. een ruw stuk hout werd (kun stig) een soortement draak gesneden. Van een hoop verfrommelde eieren schalen is een schilderijtje in elkaar geplakt. Van lucifershoutjes een huis gebouwd. Van hout een torengarage gemaakt. Van klei vazen en bakjes ge bakken. Van been een zeehondje ge sneden. Van verf en linnen schilde rijen gemaakt die soms best kunnen gaan hangen tussen een collectie werk van beroepskunstenaars. Scheepsmodel len werden tot in alle details nage maakt, wandkleden trekken de aan dacht, ja, er zijn mannen genoeg die vloerkleden knopen. En weet u wie dat allemaal doen? Belastingambtenaren! - kV* 'fj Mé >-->••• gjgSB&Bifeg&BÉÉ i - Fr i M g9. f\ '■V'tV'V .V».»T<VV ~.J£ Ze hebben, uit het hele land, in Am sterdam (in de Mauritsstraat) bij el kaar gebracht wat ze in hun vrije tijd maakten en alles bij elkaar heet nu „Financiën in vrije tijd". Ik stond er gisteren rond te kijken en de knappe juffrouw Janny van der Laan in douane-uniform vertelde me het een en ander. En toen gebeurde er iets geks. Er wandelden ook een paar dames van middelbare leeftijd rond en die ene de fotograaf met camera ziende vroeg: Van welke krant bent u? Ik zei de waarheid en ze merkte op: „Als er maar geen onjuiste berichten komen, want dat vinden we helemaal niet prettig. Ik ben namelijk een collega van die juffrouw in uniform." Dat is nou vreemd, hè? Zo'n juf frouw van middelbare leeftijd, die in haar niet vrije tijd ook in douane uniform werkt (op Schiphol) en die meteen begint over onjuiste bericht geving, terwijl ik alsmaar loop te den ken, hoe al die mannen van de aan slagen en de aangiftebiljetten thuis 's avonds met hout en lappen, lijm en klei stoeien. Daar zit iets agressiefs in. Dat is nu net wat men soms denkt als men bij de douane komt en dat is helemaal niet nodig. Als er tenminste niet te véél juffrouwen gaan rondlopen die bij voorbaat al achterdochtig zijn en elke dag wéér iets tegen de maat schappij hebben omdat de jaren voort schrijden. Dat is niemands fout. Dat gaat zo: elk jaar weer een nieuw aan giftebiljet, elk jaar weer twaalf maan den voorbij. U zóudt er eigenlijk eens even moe ten binnenlopen, daar opzij van het Centraal Belastinggebouw in Amster dam. Ja, ja, bij „Financiën in vrije tijd". Een spoortrein helemaal tot in de finesses nagemaakt, met het handje. De bootjes in de flessen en veel schil derijen. Plus de foto's. De foto's, die belastingambtenaren in hun vrije tijd maakten en waar men gewoon voor zijn pure plezier een kwartier voor gaat staan kijken. Het doel van die overkoepelende federatie, zo heb ik gehoord, is „het aankweken en verdiepen van het saam horigheidsgevoel in alle bindingen van het ambtelijk leven". Voorwaar, dat is mooi gezegd. Maar bij mij heeft dat bezoek toch ais resultaat gehad dat Ik, wanneer het eerste biljet dat zegt „Betaal" hij me in de bus rolt, denk: „Misschien is het een hele aardige man, die die cijfertjes heeft ingevuld; misschien wel een man die vanavond thuis een vrou wekopje schildert." FOTO LINKS: •X- Ze is jong (22 jaar) en draagt de douane-uniform en ze heet me- juffrouw Janny van der Laan. Nor maal is Schiphol haar werkterrein nu gidste ze me gisteren over die expositie in Amsterdam en we stop ten bij het vrijetijdswerk van ir. J. F. llsen uit Utrecht geen aanslag- biljettenmaar balletdanseressen. FOTO RECHTS: Normaal doen ze hun werk in de Amsterdamse haven, maar in deze dagen kunt u ze vinden bij Financiën in vrije tijd", waar man nen van de belastingen laten zien wat ze 's avonds thuis in hun vrije tijd doen. Een levensgroot aangifte biljet verwelkomt u in Amsterdam en de douanemannen R. O. van Herpt (rechts) en C. Willemse zijn er desgewenst uw gidsen. RllllillllllllllllMlllllllllllllllllinillllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIÜIIIIIIIIIIIIIMIIIIinillllllllllllllllllllllllllinillMIIIHIIIIIllllliilillililiiiiigiiilllliliHIKii 35. „Vreemd...." mompelde Kappie, door zijn kijker turend. „Dat schip ziet er helemaal niet naar uit, dat het zwa re averij van de storm heeft opgelo pen!" „Ze seinden anders dat het roer on klaar was", verduidelijkte Okki. „Mis schien kun je dat van hieraf niet zo zien." Kappie haalde de schouders op. „Het is ja raar spul", vond hij. „Maar afijnhalve kracht vooruit, meester, dan kunnen we een lijn schie ten...." Op het andere schip stond ook de ka pitein door zijn kijker- te turen. Zo za gen de beide gezagvoerders daar el kaar staan, maar hun kijkers waren niet sterk genoeg om hun een blik in eikaars ogen te gunnen. Jammer, want nu zag Kappie niets van de ongunstige en sluwe uitdrukking in de ogen van de ander. En helaas kon hij ook niets opvangen van wat deze zei: „Ze gaan ene lijn schieten, mannen. Zorg dat we deze missen! Dan vaart der Kraak vanzelf een eindje door en komt dat proefschip op onze hoogte. En dan gaan WIJ eens ene lijntje schieten, maar ZONDER te missen! Hrah!" Pe volkstelling, die in Italië wordt gehouden, brengt voor de protestanten bijzondere moeilijkheden met zich mee. Pp het in te vullen formulier moet nl. niet alleen de plaats van vestiging wor den aangegeven, maar ook de (kerke lijke) parochie waartoe men behoort. Kennelijk veronderstelt de staat nog al tijd, dat elke Italiaanse burger tot de u' ^er'c behoort Op het formulier ontbreekt dan ook de vraag naar de eigen godsdienst. De Protestanten beschouwen een derge lijke vraagstelling als een aantasting van de godsdienstvrijheid, zoals deze formeel door de Italiaanse grondwet wordt gegarandeerd. De voorzitter van de Federatie van de Italiaanse protes tantse kerken heeft hiertegen een pro test ingediend bij de minister-president. De Ned. Blindenbond hield in Ril- Iand-Bath een kunst- en filmavond, die door burgemeester J. C. W. Jobse werd geopend. De heer J. van de Berge, pro pagandist. hield een rede en de muziek vereniging Eratop verleende haar me dewerking alsmede het Ghr. Gemengde

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 2