AFWEER RAKETTEN NU BINNEN BEREIK TWIJFEL VOELBAAR IN CHESTERS RECHTSZAAL Beslissing van rechter dient doel geenszins Stuurs kijkende stuurman: IS iet schuldig WINKELIER BEKENT VERGIFTIGING VAN ZIJN VROUW (30 dclliwdmp; CETAFLE Nobelprijs vrede postuum voor Hammarskjoeld Maarschalk Malinofski op partijcongres de beste slaolie zit in blik Dinsdag 24 oktober 1961 ZEEIJW SCH DAGBLAD Fag. 7 Nieuwe aanval op Malenkof en Kaganovitsj „Mijn geleorde vriend" brengt getuigen a charge in het nauw BEVESTIGING TOTAAL CYNISME Gearresteerd op dag van begrafenis BESCHULDIGING Granaat ontploft in la Courtine: 7 gewond Schorre kreet T r ompetgeschal SOEKARNO HEEFT NIERSTENEN VREEMDELINGENBELEID VERDEDIGD EN AANGEVALLEN IN ZAAK VAN JONGE DUITSE VROUW GEWONNEN „SOEPEL" HOOGSTENS.... OPLOSSING YAN HET SPEL DER ZEVEN VERGISSINGEN Klassiek Mr. JUSTICE HINCHCLIFFE is klas siek, zoals hij daar op zijn troon zit. Hij kan een broer zijn van Charles Laughton, de acteur die op het witte doek zo vaak als rechter en advocaat is opgetreden. Op zijn wat dikke neus rust een breekbaar brilletje met halve- maans glazen, waarover hij af en toe de zaal in kfjkt. „Summing up" Groot en blond Feiten In de buurt Zelfde eerbewij s voor negerleider in Zuid-Afrika Grove steken zuiver wol! IQ 75 I <USb Man met baard Waardeloos Duidelijker beeld Belastende brief Van onze correspondent "jl/TOSKOU. Maarschalk Rodeon Malinofski, de Russische minister van defensie, verklaarde gis- teravond, dat de Sowjetunie het probleem van de afweer tegen raketten heeft opgelost. De 63-jarige maarschalk was de laatste spreker, die gisteren het woord voerde op het 22ste partijcongres. Gekleed in zijn uniform van legerbevelhebber betrad Malinofski omstreeks zes uur het spreekgestoelte in het grote Kremlintheater. Van onze rechtbankverslaggever Namens'de partijorganisatie in het leger bracht hij verslag uit van de discussies over het partijprogramma, die sinds eind juli zijn gehouden. Na de toestand van de gewapende macht van de Sowjetunie te hebben toege licht, kwam hij te spreken over de lucht- en rakettenafweer. Hij onder streepte, aldus de samenvatting van het officiële persagentschap Tass, de vooruitgang die was gemaakt met de verdediging tegen raketten. ,,Het vraagstuk van het vernietigen van ra ketten tijdens hun vlucht hebben wij met goed gevolg opgelost", zo haalt Tass de maarschalk aan. De verklaring, die met langdurig applaus van de vijfduizend gedele geerden werd begroet, kwam enige uren nadat van Westelijke zijde een nieuwe atoomexplosie was gesigna leerd in het gebied van Nova Zembla. Terwijl het officiële communiqué niet vermeldt of de Russische minister zich heeft uitgelaten over de kernwapen proeven, werd vernomen van in de zaal aanwezige waarnemers,, dat hij het be staan van de bom van honderd mega ton, waarover Kroesjtsjef heeft ge sproken, heeft bevestigd. Ook zou hij hebben gesproken over het „controle ren van de vijftig-megatonbom", het geen erop zou kunnen wijzen, dat de gisteren gesignaleerde explosie een ontstekingsbom zou betreffen voor de met geveinsde achteloosheid aangekon digde monsterontploffing. De bom van honderd megaton, aldus kondigde Kroesjtsjef in zijn rapport aan de partij vorige week dinsdag aan, zou niet geprobeerd worden wegens het boemerangeffect, dat de Russen ervan vrezen. Wel zei de eerste-secretaris bij die gelegenheid: „Door de vijftig-mega tonbom te laten exploderen zullen wij Rodeon Malinofski in staat zijn ook het ontstekingsmecha nisme voor de grotere bom te testen". Terwijl het Russische publiek als steeds onkundig wordt gelaten van de preciëse détails van de proeven, is het samenvallen van Malinofski's toespraak met de tot nu toe zwaarste atoomont ploffing die de wereld heeft meege maakt, niet toevallig te noemen. Voor de zoveelste maal kan men de Russi sche leiders een knap gevoel voor enscenering niet ontzeggen. Evenmin is de indruk van totaal cynisme niet weg te denken uit de woorden van de maarschalk. Na als zijn overtuiging te hebben uitgespro ken dat in het geval van een wereld oorlog het Oostelijk blok de overwin ning zou behalen, terwijl het Westen als steeds in het Sowj et jargon aange- Van een onzer verslaggevers ROTTERDAM. De 32-jarige winkelier in groente en fruit C. H. van W. van de Dalweg in Tuin dorp Vreewijk, die zaterdagmiddag op de Zuiderbegraafplaats, onmid dellijk na de begrafenis van zijn echtgenote werd aangehouden, heeft na herhaalde verhoren bekend schul dig te zijn aan de dood van zijn vrouw. Woensdagavond, na het plotselinge overlijden van de dertigjarige mevrouw J. van W.-van V. een moeder van twee nog jonge kinderen was meteen al het vermoeden gerezen dat haar dood geen natuurlijke oorzaak had gehad. De politie werd er in gemengd en op haar verzoek verrichtte dr. J. Zelden- rust, gerechtelijk geneeskundig patho loog-anatoom, sectie op het stoffelijk overschot. Zijn onderzoek wees uit dat een zeer snel werkend vergif haar dood had veroorzaakt. De echtgenoot werd door de politie gehoord, maar hij ontkende er iets van af te weten. Veel aanwijzingen van het tegendeel had de politie toen nog niet, zodat zij de man op vrij'e voeten liet. Pas daarna kwam aan het licht dat er de laatste tijd veel gehaperd had aan de echtelijke verhouding. Van W. had betrekkingen aangeknoopt met een achttienjarige winkeljuffrouw, wat de aanleiding zou zijn geweest tot een hevig conflict. Het meisje was daarna ontslagen en naar elders vertrokken. Desondanks zouden beiden hun relatie hebben aangehouden. Terwijl Van W. vorige week de be grafenis van zijn vrouw regelde, zette de recherche van het bureau Sande- lingplein haar onderzoek in alle rich tingen voort en op de dag van de be grafenis meende zij voldoende aanwij zingen te hebben om Van W. onder verdenking van moord op zijn echtge note aan te houden. Tot zondagavond laat bleef hij ont- AdvertenUën Kan zeer lang bewaard worden 67 cent 105 cent 180 cent dauwdrop Maiskiem-olie voor uw diëet 140 cent dauwdrop Arachide-olie voor do fijne keuken 12S cent kennen, maar op enkele punten sprak hij zichzelf tegen. Die tegenspraak ver schafte de recherche enig houvast. Ten slotte bekende hij een snel werkend vergif te hebben gekocht en dat zijn vrouw te hebben toegediend. Ook Van W.'s minderjarige vriendin is door de politie gehoord; zij zou niet rechtstreeks bij dit misdrijf betrokken zijn geweest, zodat zij na haar verkla ringen te hebben afgelegd weer op vrije voeten is gesteld. Naar de herkomst en de aard van het vergif wordt nog naarstig gespeurd. Van W. zal morgen ter beschikking van de officier van justitie worden ge steld. duid met „het kapitalisme" totaal vernietigd zou worden, liet hij erop volgen, dat de Sowjetunie een vreed zaam land is. „Wij bedreigen niemand", aldus Malinofski. Een totale overwinning, zo voegde Malinofski hiertoe, zou echter niet mogelijk zijn zonder gezamenlijke actie van „alle gewapende strijdkrachten". Deze uitlating die niet direct be grijpelijk is, zou kunnen worden uit gelegd als een poging het voortgezet bestaan van leger, vloot en luchtmacht te rechtvaardigen. Ondanks de aankon diging van het „uiterste wapen", de immuniteit tegen vijandelijke raketten, wilde de maarschalk kennelijk zijn beroepsgenoten niet voor het hoofd stoten. Van de rest van Malinofski's rede moge nog vermeld worden, dat hij en de communisten van het leger de „ver nietiging" van de anti-partijgroep van Malenkof, Kaganovitsj en Molotof vol ledig ondersteunden. Hij schaarde zich zo onder de voorafgaande sprekers, die zonder uitzondering aan hun veront waardiging over dit drietal en hun aan hangers uiting hadden gegeven. Eerder op de dag had Ignatof, een van de weinig opvallende leden van het presidium, zieh reeds in die geest uit gelaten. Uitsluiting uit de partij had hem het beste geleken tegen de her leving van de anti-partij-activiteiten. De voorzitter van de ministerraad van de Russische republiek, de grootste deelstaat van de Sowjetunie, kwam met soeciale beschuldigingen tegen de tach tigjarige maarschalk Worosjilof. Hij werd ervan beschuldigd onder Stalin verantwoordelijk te zijn geweest als een van de hoogste legercommandanten voor de ondergang van militair kader. Deze verwijzing door Poljanski naar Stalins uitroeiing van vijfduizend offi cieren in de jaren 19371938, was een inleiding tot het oprakelen van het geval Toechashewsky. Deze briljante Russische opperbevelhebber werd ge durende de zuiveringsacties ter dood veroordeeld wegens hoogverraad. Hier in zou vooral Worosjilof de hand heb ben gehad. Op dat ogenblik sprong de bejaarde maarschalk van zijn zetel op om zich tegen deze aantijgingen te verdedigen. De voorzitter, Mzhavanadze, partij secretaris uit Georgië, gaf hem echter geen gelegenheid de strikt voorgeschre ven gang van zaken op eigen houtje te onderbreken: „Houdt u zich maar liever heel rustig", moet hij de maarschalk hebben toegebeten. Van onze correspondent PARIJS In het militaire kamp te La Courtine waar het Nederlandse leger placht te oefenen is gisteren een granaat ontploft, die zeven Franse sol daten verwondde van wie drie zeer ernstig. Het ongeluk gebeurde, toen een groep van twintig soldaten bezig was bomen te kappen op een militair terrein. HESTER. Over de eerste dag van het pro ces tegen de Neder landse stuurman Hen- drikus Wilhelmus R. (verdacht van de moord op de 21-jarige Margaret Hughes, dienstmeisje van de arts van Menai Bridge in Wales), is de verdediging van de zeeman niet ontevreden. Er zijn een paar successen ge boekt, die in de rechtszaal twij fel hebben opgeroepen aan de juistheid van de beschuldiging. Het pleit is echter bij lange na nog niet beslecht; er kunnen vandaag en morgen nog allerlei dingen gebeuren die de kansen doen keren. HET MATERIAAL waarop de beschuldiging is gebaseerd, komt bij stukjes en beetjes, langzaam en zorgvuldig uit eengerafeld, op tafel. Bedrijvig lopen de hele dag politiemannen af en aan om de bewijsstukken uit te pakken en de rechtsgeleerden steken al maar confererend de gepruikte hoofden bij elkaar, zodat de zaal steeds vol is van gedempte stappen en murmelende stemmen. Af en toe klinkt er de schorre kreet van de parketwacht, die om stilte roept. BOVEN IEDEREEN en alles uit, op een grote rode zetel onder een wij de luifel troont de rechter, mr. justice Hinchcliffe. Hij werd gister ochtend tegen de verwachting in van de zegslieden, die ons hadden ver teld dat zulks niet zou gebeuren met vrolijk trompetgeschal ingehaald. In een grote zwarte Rolls-Royce werd hij, de rechtstreekse vertegenwoordiger van de koningin, in wier naam recht wordt gesproken, tot voor de deur van de rechtszaal gereden. Vandaar begon de processie naar het hoge gestoelte. Voorop de secretaris van „His Lordship", daarachter de rechter zelf in vol ornaat (zilveren pruik, rode met hermelijn afgezette Eigen nieuwsdienst WENEN President Soekarno, zo staat thans vast, heeft last van nier stenen. Dat is meegedeeld in een medisch bulletin dat gisteren is uitgegeven door de kliniek, waarin de president eergiste ren is opgenomen. Het is nog niet zeker of Soekarno ge opereerd zal moeten worden. Het bulle tin was ondertekend door vijf Oosten rijkse internisten en chirurgen, die de Indonesische president hebben onder zocht. Van een onzer verslaggevers DEN HAAG. De vreemdelin genwet dateert uit de tijd van de diligence en de trekschuit. Een buitenlandse reis was toen een grootse onderneming, een paspoort was feitelijk een bewijs van een staat, dat de onderdaan aan wie hij het had uitgereikt als fatsoenlijk en betrouwbaar kon worden aange merkt. Een visum was een document „voor de reis", niet voor een verblijf. De tyd schreed echter voort; er deden zich grote veranderingen voor en soepelheid in het vreemdelingen beleid werd steeds meer een nood zaak. Aan de differentiatie en de ruime interpreteringen die het vreemdelingenbeleid vordert, is te gemoetgekomen door vreemdelingen niet meer toe te laten in Nederland, maar hen slechts te gedogen. Daar naast moet dan echter de mogelijk heid bestaan vreemdelingen ook weer uit te wijzen, als hun verblijf ongewenst is. Dit zei ror. E. Droogleever Fortuyn gisteren' voor het Haagse gerechtshof tijdens zijn pleidooi in de zaak, die het hele Nederlandse vreemdelingenbeleid op losse schroeven heeft gezet. Een jonge Duitse vrouw die was be dreigd met uitzetting uit ons land, had plotseling gevraagd om een reis- en verblijfpas krachtens de Vreemdelin genwet van 1849 Een dergelijk docu ment, dat al in geen eeuw meer is uit gereikt, geeft een vreemdeling recht op verblijf in ons land. De pas werd haar geweigerd en daar op spande zij een kort geding aan tegen de Staat der Nederlanden. Voor de president van de Haagse rechtbank won zij; De president gelastte, dat haar een reis- en verblijfspas moest worden verstrekt, daar zij middelen van bestaan had. Men mocht haar vol gens de president niet tegenwerpen dat zij geen visum voor Nederland be zit, want visa zijn tussen Nederland en Duitsland afgeschaft. Uiteraard tekende de staat appel aan, want deze beslissing doorkruiste het vreemdelin genbeleid van de regering. In de eerste plaats bepleitte mr. Droogleever Fortuyn gisteren, dat de rechter niet bevoegd is over deze kwestie te oordelen, daar de wet van 1849 sle'chts instructienormen voor de overheid bevat. Zijn principiële verweer richtte zich echter tegen de beslissing van de pre sident, dat een vreemdeling, die aan de vereisten van de Vreemdelingenwet voldoet, ook recht heeft op een reis- en verblijfspas. Noch deze wet. noch de praktijk van meer dan een eeuw, noch alle wetten en verdragen die sinds 1849 tot stand zijn gekomen,- rechtvaardigen een dergelijke conclu sie, aldus de landsadvocaat. ..Wanneer men de Vreemdelingenwet volgens de uitleg van de president toepast", vervolgde mr. Droogleever Fortuyn, „zijn al de latere wetten en verdragen slagen in de lucht. De over heid is dan verplicht iedereen maar in ons land toe te laten en zij moet maar zien hoe zij ongewenste elemen ten weer kwijt raakt. Het huidige sy steem, waarbij een vreemdeling wordt gedoogd, schept ruimte voor een soepel en op deze tijd afgestemd beleid." Voorts betoogde pleiter, dat het nooit de bedoeling is geweest alle onder danen van die landen waarvoor de visa nu zijn afgeschaft, zonder meer de be voorrechte positie van toegelaten vreemdeling te verschaffen. Dat strookt nergens met de rede. Het verlenen van een verblijfsver gunning vormt nu de zeef voor wel en niet gewenste vreemdelingen, zoals vroeger de visa deden. AI spoedig na de totstandkoming van de vreemdelin genwet bleek de ..visazeef" tijdrovend en bezwaarlijk en daarom is dit sy steem verlaten. De president had nooit de afgifte van een reis- eri verblijfspas mogen gelasten, aldus mr. Droogleever Fortuyn. Hij had hoogstens mogen bepalen, dat de overheid alsnog moet onder zoeken of de vrouw een visum zou ziin verstrekt, als de visa voor Duitsers niet zouden ziin afgeschaft Dat zou volgens de landsadvocaat overigens nooit zijn verstrekt, want zowel de nrocureur-generaal te Arn hem als de vreemdelingenadviescom missie heeft tot uitzetting geconclu deerd Men kan dus nimmer zeggen, dat zij had moeten worden toegelaten in formele zin. De rechter moet doel matigheid nastreven, naast de recht vaardigheid en deze beslissing van de president dient het doel geenszins Mr. H. D. Werkum uit Doorn, die pleitte voor de vrouw, stelde dat het Nederlandse vreemdelingenbeleid lijn recht indruist tegen de Grondwet en de Vreemdelingenwet. „Vreemdelingen leven In volstrekte rechteloosheid en dat wil de staat nu ook nog door de rechter bekrachtigd zien. Het enige argument van de staat is, dat de Vreemdelingenwet niet vol deed, maar dat was juist, omdat hierin rechten werden gegeven." Zelfs als men de Vreemdelingenwet als een instructienorm ziet, zo be toogde mr. Van Werkum, dan nog kan de rechter oordelen, want die instruc ties zijn dan al een eeuw genegeerd en misbruik van recht wordt niet door de tijd, zelfs niet door een eeuw, recht matig. Hij achtte zowel het formele systeem van de Vreemdelingenwet als het soe pele, maar waarborgloze beleid van tegenwoordig naast elkaar bestaan baar. Alleen zal men dan discrepanties moeten regelen, aldus de Doornse advocaat. Advertentie Lijm kond alle bout met van Ceta-Bever 1. Een koffer extra achter de hond 2. De rechtervoet van jongetje in mand verdwenen 3. Das en boord van man met pet verdwenen 4. Baby in arm van schreeuwende moeder is korter 5. Een riem minder aan de koffer van man rechts 6. Een man minder in de groep rechts boven 7. Meisje met strik links boven heeft ander kapsel. mantel, rode sjerp, zwarte kuitbroek), daarachter de commissaris van de ko ningin en tot slot de geestelijke van de rechtbank. De commissaris van de ko ningin droeg een zwarte elegant ge sneden jas met zilveren knopen en witte lubben uit de mouwen. Een blin kende degen hing van zijn zijde. Veel tijd om zijn omgeving op te nemen heeft hij niet, want hij schrijft aan één stuk door. Alles wat hij hoort is namelijk gloednieuw voor hem, en hij is wel verplicht de zaken zorgvul dig bij te houden, wil hij straks tegen het einde van het proces een samen vatting kunnen geven. DIE „SUMMING UP" is van het grootste belang, omdat de jury van twaalf, aan wie de beslissing over het al of niet schuldig zijn van stuurman R. is overgelaten, er door wordt geleid. Rechter Hinchcliffe geeft de twaalf nu reeds kleine aanwijzingen. Zij zijn niet van opiniërende aard, zij verduidelij ken alleen. Onderwijl gaat zijn pen maar over het papier, zachtjes krassend, zonder ophouden. Soms stopt hij om met een potlood een streep onder een belang rijke zin te zetten. Zijn vulpen houdt hij dan even tussen de lippen geklemd en dan zit daar ineens John Buil Engelands symbool op spotprenten. TIE JURY VERROERT geen vin. Tien U mannen en twee vrouwen zitten er in. allen zo te zien mensen uit de ge zeten burgerij. Chester is een rijk stadje met een oude historie, en de rust die het bezit daarvan geeft, staat de gezworenen op het gezicht te lezen. Zelden kijkt een van hen naar stuur man R., die in de verdaehtenbank tus sen twee politiemannen zit. Hij is groot, blond, en heeft een sterk gevormd gezicht. Hij zou gemak kelijk kunnen figureren op een pro- pagandaplaat voor de Nederlandse" koopvaardij. Hij kijkt wat stuurs, nu en dan uiterst kritisch ook, maar dat is niet zo vreemd als men er reke ning mee houdt dat het wel eens waar zou kunnen zijn wat hij gisteren aan het begin van het proces in twee Engelse woorden zei: „Niet schuldig". NAAR ZIJN STANDPUNT werd ge vraagd door een griffièr van de rechtbank, een uit Dickens' verzamel de werken weggelopen oude heer met een vuilgrijs pruikje en een brilletje op. Hij zit aan de voet van de rech- terstroon. Tegenover hem hebben zich de rechtsgeleerde batterijen van vervol ging en verdediging genesteld. De res pectieve aanvoerders zijn mr. Allan Davies en mr. Philip Wien. Allebei zijn ze queens council, dat wil zeg gen dat zij allebei namens de kroon strafzaken kunnen behandelen. In dit geval doet mr. Davies dat en hij wordt daarbij door mr. Wien na mens stuurman R. uitvoerig op de vingers gekeken. „Mijn geleerde vriend" noemen de heren elkaar. Het gaat alles heel beleefd, heel voorko mend, maar welk een venijn gaat er soms schuil achter al die vriendelijk heid. Het meest zelfverzekerd van optreden is de verdedigende mr. Wien. Met korte vraagjes geselt hij de politieambtenaren, die één voor één komen getuigen. Hij is kennelijk van oordeel dat het vooronderzoek in deze zaak allesbehalve vlekkeloos is ge weest en hij windt daar geen doekjes om. T7ERST ECHTER ENKELE naakte fei- L ten. Zoals bekend werd het dienst meisje Margaret van dorpsdokter Fisher in Menai Bridge in de nacht van vrij dag 30 juni op zaterdag 1 juli vermoord. Iemand bleek haar mond en neus te hebben dicht geknepen en haar op ver schillende plaatsen van haar lichaam te hebben verwond. In de badkamer naast haar kamer op de eerste verdie ping werd in de kuip een zoolafdruk gevonden en een hoeveelheid aarde uit de tuin van de dokter. Op het open staande venster van de hadkamer trof de politie vingerafdrukken aan. Op de vensterbank van een raam van de par terreverdieping stond weer een zooi- afdruk, evenals die op de badkuip ken nelijk afkomstig van een rubber schoen. Stuurman R. werd op 2 juli gearres teerd. Hij had met zijn schip, de Gro ningse kustvaarder „Wiena", tot vroeg in de ochtend in Menai Bridge gelegen en was juist in Liverpool aangekomen. Zijn vingerafdrukken leken opvallend veel op die aan het venster van de badkamer en verder had hij altijd op schoenen met rubber zool gelopen. Die had hij, zei hij later, op de reis van Menai Bridge naar Liverpool wegge gooid, omdat ze stuk waren. DE POLITIE HIELD echter voet bij stuik. Stuurman R. had onder zijn nagels verf, die overeen kwam met die van de vensterbank van de badkamer. De verf was ook in de kamer van Margaret Hughes gevonden. Verder was hij in de week voor de moord nog al eens in de buurt van het huis van de dokter gezien. Een doof stomme overbuurvrouw had de avond voor de moord iets wits bij het dokters huis zien bewegen en stuurman R. OSLO (A.P./Reuter) De Nobel prijs voor de vrede 1961 is postuum toegekend aan Dag Hammarskjoeld, in leven secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Albert Löethoeli, een Zuidafrikaanse negerleider die sterk voor de opheffing van de rassendiscriminatie heeft geijverd, kreeg de Nobelprijs voor de vrede 1960 die nog steeds niet was toe gekend. De commissie uit het Noorse Stor ting (parlement) die de vredesprijs toekent, heeft meegedeeld dat het be drag van 250.232 Zweedse kronen (ongeveer 175.000 gulden) ter be schikking van de erfgenamen van Hammarskjoeld zal worden gesteld. Er werd geen reden opgegeven voor de toekenning van de prijs aan Hammarskjoeld. Het vorig jaar was de secrearis-generaal echter al een sterke kandidaat voor de vredesprijs ge noemd voor zijn aandeel in het op lossen van de Congolese kwestie. Toen was het echter volgens de statuten al te laat om hem nog kandi daat te stellen. De commissie besloot de toekenning van de prijs voor dat jaar uit te stellen. Nog onlangs Nog onlangs heeft de vaste Ameri kaanse vertegenwoordiger bij de Uno, Stevenson, er in de Assemblee voor gepleit om Hammarskjoeld de prijs postuum toe te kennen. Wanneer hij echter al geen kandidaat was geweest, zou toekenning een onmogelijkheid zijn geweest omdat de sluitingsdatum voor de kandidaatstelling 1 februari is van het jaar waarin de prijs wordt toegekend. Hammarskjoeld kwam op 18 sep tember jl. om het leven bij een vlieg tuigongeluk boven Katanga waar hij een vredesmissie trachtte te vervullen. Volgens de woorden van Alfred Nobels testament wordt de prijs toe gekend aan de man of vrouw „die het meeste of het beste werk heeft gedaan ter bevordering van broederschap tus sen de volkeren, ter afschaffing of be snoeiing van de legers en tot het in stellen en bevorderen van vredes congressen." Het is voor het eerst dat een Nobel prijs voor de vrede postuum wordt toegekend. Voor het eerst De toekenning van de vredesprijs voor 1960 aan I.oethoeli brengt in de ge schiedenis van de Nobelprijzen voor de vrede ook een nieuw element: voor het eerst zag een neger zijn mens lievend werk met deze hoogste inter nationale prijs gewaardeerd. De vredesprijs 1960 vertegenwoor digt een waarde van 226.000 Zweedse kronen (158.000 gulden). Albert Loethoeli is voorzitter ge weest van het thans verboden Afri kaanse Nationale Congres, een natio nalistische politieke negerorganisatie in Zuid-Afrika. Krachtens de wet op de „onderdruk king van het communisme" werd Loethoeli verbannen naar een district noordelijk van Natal, dat hij niet mag verlaten. Loethoeli kreeg de prijs voor zijn werk ter verzachting van de rassen discriminatie, waarbij hij altijd ge weldloosheid heeft voorgestaan." Loethoeli was vijftien jaar school meester geweest, toen hij op aandrang van de zoeloe's hun stamhoofd werd. Maar in 1952 werd hij door de regering aan de kant gezet, omdat hij had ge weigerd zich uit het Afrikaanse Natio nale Congres terug te trekken. In 1958 scheidde de sectie die „Afrika voor de Afrikanen" voorstond zich af van het Afrikaanse Nationale Congres en vormde deze sectie het meer extreme Pan-Afrikaanse Congres. Loethoeli be oogde samenwerking van negers, blan ken, Aziaten en gemengdbloedigen. Loethoeli werd in september 1960 tot honderd pond boete veroordeeld omdat hij als protest tegen de be palingen die de bewegingsvrijheid van de niet-blanken beperken, zijn per soonsbewijs had verbrand. Advertentie Een trui om direct te ko nen! Ruim en soepel, in kleuren van deze tijd. Voor jongens van-j af 5 jaar èn in herenma- tenl Vanaf Zuiver wollen Delana kle ding om het hele jaar door te dragen LET OP HET DELANA ETIKET! i deze tijd. Voor <■- 11 9 droeg een licht kostuum. Dan waren er nog pluisjes op de kleren van R. gevonden. Ook waren er haren op het lichaam van Margaret, die eventueel van stuurman R. zouden kunnen zijn geweest. DE VERDEDIGER was gisteren erg gelukkig met het optreden van de gerechtelijke patholoog-anatoom dr. Evans. Die verklaarde zo maar dat bij wat hij op en aan het lichaam van Margaret had gevonden niets was dat rechtstreeks wees in de richting van stuurman R„ die hij ook nauwkeurig had onderzocht. Verder toonde hij zieh zeer mee gaand, toen de verdediger aanstuurde op de mogelijkheid dat Margaret zater dagochtend om ongeveer vier uur was overleden. Dat was van vitaal belang, want volgens door de openbare aan klager zelf geciteerde verklaringen stond het vast dat stuurman R. op dat tijdstip aan boord van zijn schip was. Een huisarts uit de buurt van Menai Bridge, die aanvankelijk had verklaard dat Margaret tussen een en twee uur was gestorven, werd door verdediger Wien voorkomend doch doeltreffend in een hoek gedreven. Struikelend over zijn v/oorden gaf de geneesheer toe, dat hij het bepalen van het tijdstip van de dood beter aan experts had kunnen overlaten. EN NU DE POLITIE. Zjj had om te beginnen veel waarde gehecht aan een verklaring van een inwoner van Menai Bridge, die had gezegd dat hij stuurman R. op de avond voor de moord had gezien op een pleintje in het dorp, juist op het ogenblik dat Margaret Hughes langswandelde. Stuurman R. bevond zich in een groep je van drie. Een van het stel liep later in de richting waarin Margaret ook was gegaan. De stuurman mis schien? Nee, zei gisteren de getuige, na verhoor, tegen de verdediger, het was een man met een baard. De politie had uit het huis van de dokter van Menai Bridge en van boord van de kustvaarder Wiena meer dan honderd voorwerpen meegeno men: vloerkleedjes, schoenen, kle dingstukken, wat niet al. Ze liggen in Chesters rechtzaal, keurig in plastic verpakt, opgestapeld. Ieder stuk heeft nu een labeltje met een nummertje en een beschrijving er op. Maar hoe zijn ze naar het politiebureau ge bracht? „Achterin een auto", antwoordt een politieman. „Gelabeld?", vraagt de verdediger, en hij kijkt afwachtend omhoog in het gewelf van de halfronde zuilenzaal. „Nee meneer!", zegt de politieman. ..Dank u!", zegt mr. Wien vriende lijk. TTOOFDINSPECTEUR Jones. die Tl stuurman R. ir arrest heeft ge steld, heeft geen foto ie ten maken- V van de voetafdrukken in de badkuip. Mr. Wien: „Waarom niet?" Jones: „Hij was niet zo duidelijk, ik dacht Mr. Wien: „Dus u achtte het zelf toen al zo'n waardeloos stuk van over tuiging, dat u maar niet eens aan fotograferen bent begonnen?" Jones: „In zekere zin... en dan volgen vele woorden, waarmee mr. Wien erg tevreden is. De verdediger had nog iets. Aan de doktersvrouw van Menai Bridge liet hij een hardboard plank zien met daarop afdrukken van een rubberzooi. De vrouw keek ernaar en wees er een aan die wel iets leek op de afdrukken die zij op de vensterbank van haar parterre had gezien. „Juist", zei mr. Wien, „deze plank komt van het schip van verdachte en de afdrukken zijn van de schoenen van ene Van der Hoek, een andere opvarende." TTJN TEGENSPELER, mr. Allan Da- vies, incasseerde de slag zonder zicht bare teleurstelling. Mr. Wien had eer der aan de hand van verklaringen van de doktersvrouw vastgesteld, dat de foto, die de politie van de voetafdruk op de vensterbank op de parterre had genomen, een duidelijker beeld vertoon de dan wat de doktersvrouw zelf eerst had gezien: „Ik dacht toen ik het zag zeker niet meteen aan een voetafdruk", zei zij. „De kat loopt ook nog wel eens over de vensterbank, ziet u." Heeft de poli tie de foto, die nu als bewijsmiddel in handen van rechter en jury is, wat bij gewerkt? Mr. Wien liet het gisteren in het midden. Net zoals hij vlak Voor de schorsing ook maar heel even stil stond bij de vingerafdrukken van stuurman R. op de vensterbank van de badka mer. „Hoeveel afdrukken zaten er op?", vroeg hij aan hoofdinspecteur Jones. Antwoord: „Dat weet ik niet meer Er waren er zo veel. Maar drie waren er vrij duidelijk." Het was een spannend ogenblik, maar rechter Hinchcliffe vond het tijd om op te breken. VAND A A G KOMT naar aller verwach- v ting de kapitein van de Wiena, de heer T. A. Belstra uit Schiedam, ge tuigen. Zijn aanwezigheid zal dan de brief in het geding brengen, die stuur man R. vlak voor zijn arrestatie voor zijn vrouw meegaf en die de kapitein aan de politie van Liverpool heeft uit geleverd. Het is een belastend stuk, waarin de stuurman zegt dat hij „iets heel ergs" heeft gedaan en waarin hij zinspeelt op de mogelijkheid dat zijn vrouw nooit meer rechtstreeks iets van hem zal horen. Als die brief echter nu eens niet door de rechter wordt geaccepteerd? Daar is alle kans op, zoals wij al eerder heb ben bericht. Van de aehterwacht van de verdediging hebben wij al gehoord dat er, indien mr. justice Hinchcliffe af wijkt van de jurisprudentie en hij de brief wel toelaat, een plausibele ver klaring voor de inhoud te geven is. Hoe dan ook, in de wandelgangen van de zittingszaal voorspellen men sen die nauw bi.i de voorbereiding van dit proces, betrokken zijn, dat het nog „een geweldig gevecht" zal worden.„De geleerde vrienden" hebben kennelijk nog het een en ander voor elkaar in het vat. De tachtigjarige J. Roodakker uit Doetinchem is daar gisteren in een ziekenhuis overleden. Hij was er zon dag opgenomen nadat hij voor zijn huis was aangereden.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 7