AFWEER RAKETTEN
NU BINNEN BEREIK
TWIJFEL VOELBAAR IN
CHESTERS RECHTSZAAL
Beslissing van rechter
dient doel
geenszins
Stuurs kijkende stuurman: IS iet schuldig
WINKELIER BEKENT
VERGIFTIGING VAN
ZIJN VROUW (30
dclliwdmp;
CETAFLE
Nobelprijs vrede postuum
voor Hammarskjoeld
Maarschalk Malinofski op partijcongres
de beste
slaolie
zit in blik
Dinsdag 24 oktober 1961
ZEEIJW SCH DAGBLAD
Fag. 7
Nieuwe aanval op Malenkof en Kaganovitsj
„Mijn geleorde vriend" brengt getuigen a charge in het nauw
BEVESTIGING
TOTAAL CYNISME
Gearresteerd op dag
van begrafenis
BESCHULDIGING
Granaat ontploft in
la Courtine: 7 gewond
Schorre kreet
T r ompetgeschal
SOEKARNO HEEFT
NIERSTENEN
VREEMDELINGENBELEID VERDEDIGD EN AANGEVALLEN
IN ZAAK VAN JONGE DUITSE VROUW
GEWONNEN
„SOEPEL"
HOOGSTENS....
OPLOSSING YAN HET
SPEL DER ZEVEN
VERGISSINGEN
Klassiek
Mr. JUSTICE HINCHCLIFFE is klas
siek, zoals hij daar op zijn troon
zit. Hij kan een broer zijn van Charles
Laughton, de acteur die op het witte
doek zo vaak als rechter en advocaat
is opgetreden. Op zijn wat dikke neus
rust een breekbaar brilletje met halve-
maans glazen, waarover hij af en toe
de zaal in kfjkt.
„Summing up"
Groot en blond
Feiten
In de buurt
Zelfde eerbewij s voor
negerleider in
Zuid-Afrika
Grove steken
zuiver wol!
IQ 75
I <USb
Man met baard
Waardeloos
Duidelijker beeld
Belastende brief
Van onze correspondent
"jl/TOSKOU. Maarschalk Rodeon Malinofski, de Russische minister van defensie, verklaarde gis-
teravond, dat de Sowjetunie het probleem van de afweer tegen raketten heeft opgelost. De 63-jarige
maarschalk was de laatste spreker, die gisteren het woord voerde op het 22ste partijcongres. Gekleed
in zijn uniform van legerbevelhebber betrad Malinofski omstreeks zes uur het spreekgestoelte in
het grote Kremlintheater.
Van onze rechtbankverslaggever
Namens'de partijorganisatie in het
leger bracht hij verslag uit van de
discussies over het partijprogramma,
die sinds eind juli zijn gehouden. Na
de toestand van de gewapende macht
van de Sowjetunie te hebben toege
licht, kwam hij te spreken over de
lucht- en rakettenafweer. Hij onder
streepte, aldus de samenvatting van
het officiële persagentschap Tass, de
vooruitgang die was gemaakt met de
verdediging tegen raketten. ,,Het
vraagstuk van het vernietigen van ra
ketten tijdens hun vlucht hebben wij
met goed gevolg opgelost", zo haalt
Tass de maarschalk aan.
De verklaring, die met langdurig
applaus van de vijfduizend gedele
geerden werd begroet, kwam enige
uren nadat van Westelijke zijde een
nieuwe atoomexplosie was gesigna
leerd in het gebied van Nova Zembla.
Terwijl het officiële communiqué niet
vermeldt of de Russische minister zich
heeft uitgelaten over de kernwapen
proeven, werd vernomen van in de zaal
aanwezige waarnemers,, dat hij het be
staan van de bom van honderd mega
ton, waarover Kroesjtsjef heeft ge
sproken, heeft bevestigd. Ook zou hij
hebben gesproken over het „controle
ren van de vijftig-megatonbom", het
geen erop zou kunnen wijzen, dat de
gisteren gesignaleerde explosie een
ontstekingsbom zou betreffen voor de
met geveinsde achteloosheid aangekon
digde monsterontploffing.
De bom van honderd megaton, aldus
kondigde Kroesjtsjef in zijn rapport
aan de partij vorige week dinsdag aan,
zou niet geprobeerd worden wegens het
boemerangeffect, dat de Russen ervan
vrezen. Wel zei de eerste-secretaris bij
die gelegenheid: „Door de vijftig-mega
tonbom te laten exploderen zullen wij
Rodeon Malinofski
in staat zijn ook het ontstekingsmecha
nisme voor de grotere bom te testen".
Terwijl het Russische publiek als
steeds onkundig wordt gelaten van de
preciëse détails van de proeven, is het
samenvallen van Malinofski's toespraak
met de tot nu toe zwaarste atoomont
ploffing die de wereld heeft meege
maakt, niet toevallig te noemen. Voor
de zoveelste maal kan men de Russi
sche leiders een knap gevoel voor
enscenering niet ontzeggen.
Evenmin is de indruk van totaal
cynisme niet weg te denken uit de
woorden van de maarschalk. Na als
zijn overtuiging te hebben uitgespro
ken dat in het geval van een wereld
oorlog het Oostelijk blok de overwin
ning zou behalen, terwijl het Westen
als steeds in het Sowj et jargon aange-
Van een onzer verslaggevers
ROTTERDAM. De 32-jarige
winkelier in groente en fruit C. H.
van W. van de Dalweg in Tuin
dorp Vreewijk, die zaterdagmiddag
op de Zuiderbegraafplaats, onmid
dellijk na de begrafenis van zijn
echtgenote werd aangehouden, heeft
na herhaalde verhoren bekend schul
dig te zijn aan de dood van zijn
vrouw.
Woensdagavond, na het plotselinge
overlijden van de dertigjarige mevrouw
J. van W.-van V. een moeder van
twee nog jonge kinderen was meteen
al het vermoeden gerezen dat haar dood
geen natuurlijke oorzaak had gehad.
De politie werd er in gemengd en op
haar verzoek verrichtte dr. J. Zelden-
rust, gerechtelijk geneeskundig patho
loog-anatoom, sectie op het stoffelijk
overschot. Zijn onderzoek wees uit dat
een zeer snel werkend vergif haar dood
had veroorzaakt.
De echtgenoot werd door de politie
gehoord, maar hij ontkende er iets van
af te weten. Veel aanwijzingen van het
tegendeel had de politie toen nog niet,
zodat zij de man op vrij'e voeten liet.
Pas daarna kwam aan het licht dat
er de laatste tijd veel gehaperd had
aan de echtelijke verhouding. Van W.
had betrekkingen aangeknoopt met een
achttienjarige winkeljuffrouw, wat de
aanleiding zou zijn geweest tot een
hevig conflict. Het meisje was daarna
ontslagen en naar elders vertrokken.
Desondanks zouden beiden hun relatie
hebben aangehouden.
Terwijl Van W. vorige week de be
grafenis van zijn vrouw regelde, zette
de recherche van het bureau Sande-
lingplein haar onderzoek in alle rich
tingen voort en op de dag van de be
grafenis meende zij voldoende aanwij
zingen te hebben om Van W. onder
verdenking van moord op zijn echtge
note aan te houden.
Tot zondagavond laat bleef hij ont-
AdvertenUën
Kan zeer
lang
bewaard worden
67 cent
105 cent
180 cent
dauwdrop Maiskiem-olie
voor uw diëet 140 cent
dauwdrop Arachide-olie
voor do fijne keuken 12S cent
kennen, maar op enkele punten sprak
hij zichzelf tegen. Die tegenspraak ver
schafte de recherche enig houvast. Ten
slotte bekende hij een snel werkend
vergif te hebben gekocht en dat zijn
vrouw te hebben toegediend.
Ook Van W.'s minderjarige vriendin
is door de politie gehoord; zij zou niet
rechtstreeks bij dit misdrijf betrokken
zijn geweest, zodat zij na haar verkla
ringen te hebben afgelegd weer op vrije
voeten is gesteld.
Naar de herkomst en de aard van het
vergif wordt nog naarstig gespeurd.
Van W. zal morgen ter beschikking
van de officier van justitie worden ge
steld.
duid met „het kapitalisme" totaal
vernietigd zou worden, liet hij erop
volgen, dat de Sowjetunie een vreed
zaam land is. „Wij bedreigen niemand",
aldus Malinofski.
Een totale overwinning, zo voegde
Malinofski hiertoe, zou echter niet
mogelijk zijn zonder gezamenlijke actie
van „alle gewapende strijdkrachten".
Deze uitlating die niet direct be
grijpelijk is, zou kunnen worden uit
gelegd als een poging het voortgezet
bestaan van leger, vloot en luchtmacht
te rechtvaardigen. Ondanks de aankon
diging van het „uiterste wapen", de
immuniteit tegen vijandelijke raketten,
wilde de maarschalk kennelijk zijn
beroepsgenoten niet voor het hoofd
stoten.
Van de rest van Malinofski's rede
moge nog vermeld worden, dat hij en
de communisten van het leger de „ver
nietiging" van de anti-partijgroep van
Malenkof, Kaganovitsj en Molotof vol
ledig ondersteunden. Hij schaarde zich
zo onder de voorafgaande sprekers, die
zonder uitzondering aan hun veront
waardiging over dit drietal en hun aan
hangers uiting hadden gegeven.
Eerder op de dag had Ignatof, een
van de weinig opvallende leden van het
presidium, zieh reeds in die geest uit
gelaten. Uitsluiting uit de partij had
hem het beste geleken tegen de her
leving van de anti-partij-activiteiten.
De voorzitter van de ministerraad
van de Russische republiek, de grootste
deelstaat van de Sowjetunie, kwam met
soeciale beschuldigingen tegen de tach
tigjarige maarschalk Worosjilof. Hij
werd ervan beschuldigd onder Stalin
verantwoordelijk te zijn geweest als
een van de hoogste legercommandanten
voor de ondergang van militair kader.
Deze verwijzing door Poljanski naar
Stalins uitroeiing van vijfduizend offi
cieren in de jaren 19371938, was een
inleiding tot het oprakelen van het
geval Toechashewsky. Deze briljante
Russische opperbevelhebber werd ge
durende de zuiveringsacties ter dood
veroordeeld wegens hoogverraad. Hier
in zou vooral Worosjilof de hand heb
ben gehad.
Op dat ogenblik sprong de bejaarde
maarschalk van zijn zetel op om zich
tegen deze aantijgingen te verdedigen.
De voorzitter, Mzhavanadze, partij
secretaris uit Georgië, gaf hem echter
geen gelegenheid de strikt voorgeschre
ven gang van zaken op eigen houtje te
onderbreken: „Houdt u zich maar liever
heel rustig", moet hij de maarschalk
hebben toegebeten.
Van onze correspondent
PARIJS In het militaire kamp te
La Courtine waar het Nederlandse
leger placht te oefenen is gisteren een
granaat ontploft, die zeven Franse sol
daten verwondde van wie drie zeer
ernstig.
Het ongeluk gebeurde, toen een groep
van twintig soldaten bezig was bomen
te kappen op een militair terrein.
HESTER. Over de
eerste dag van het pro
ces tegen de Neder
landse stuurman Hen-
drikus Wilhelmus R. (verdacht
van de moord op de 21-jarige
Margaret Hughes, dienstmeisje
van de arts van Menai Bridge
in Wales), is de verdediging
van de zeeman niet ontevreden.
Er zijn een paar successen ge
boekt, die in de rechtszaal twij
fel hebben opgeroepen aan de
juistheid van de beschuldiging.
Het pleit is echter bij lange na
nog niet beslecht; er kunnen
vandaag en morgen nog allerlei
dingen gebeuren die de kansen
doen keren.
HET MATERIAAL waarop de
beschuldiging is gebaseerd,
komt bij stukjes en beetjes,
langzaam en zorgvuldig uit
eengerafeld, op tafel. Bedrijvig lopen
de hele dag politiemannen af en aan
om de bewijsstukken uit te pakken
en de rechtsgeleerden steken al
maar confererend de gepruikte
hoofden bij elkaar, zodat de zaal
steeds vol is van gedempte stappen
en murmelende stemmen. Af en toe
klinkt er de schorre kreet van de
parketwacht, die om stilte roept.
BOVEN IEDEREEN en alles uit, op
een grote rode zetel onder een wij
de luifel troont de rechter, mr.
justice Hinchcliffe. Hij werd gister
ochtend tegen de verwachting in
van de zegslieden, die ons hadden ver
teld dat zulks niet zou gebeuren met
vrolijk trompetgeschal ingehaald. In
een grote zwarte Rolls-Royce werd hij,
de rechtstreekse vertegenwoordiger van
de koningin, in wier naam recht wordt
gesproken, tot voor de deur van de
rechtszaal gereden.
Vandaar begon de processie naar het
hoge gestoelte. Voorop de secretaris
van „His Lordship", daarachter de
rechter zelf in vol ornaat (zilveren
pruik, rode met hermelijn afgezette
Eigen nieuwsdienst
WENEN President Soekarno, zo
staat thans vast, heeft last van nier
stenen. Dat is meegedeeld in een medisch
bulletin dat gisteren is uitgegeven door
de kliniek, waarin de president eergiste
ren is opgenomen.
Het is nog niet zeker of Soekarno ge
opereerd zal moeten worden. Het bulle
tin was ondertekend door vijf Oosten
rijkse internisten en chirurgen, die de
Indonesische president hebben onder
zocht.
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG. De vreemdelin
genwet dateert uit de tijd van
de diligence en de trekschuit.
Een buitenlandse reis was toen een
grootse onderneming, een paspoort
was feitelijk een bewijs van een
staat, dat de onderdaan aan wie hij
het had uitgereikt als fatsoenlijk en
betrouwbaar kon worden aange
merkt. Een visum was een document
„voor de reis", niet voor een verblijf.
De tyd schreed echter voort; er
deden zich grote veranderingen voor
en soepelheid in het vreemdelingen
beleid werd steeds meer een nood
zaak. Aan de differentiatie en de
ruime interpreteringen die het
vreemdelingenbeleid vordert, is te
gemoetgekomen door vreemdelingen
niet meer toe te laten in Nederland,
maar hen slechts te gedogen. Daar
naast moet dan echter de mogelijk
heid bestaan vreemdelingen ook
weer uit te wijzen, als hun verblijf
ongewenst is.
Dit zei ror. E. Droogleever Fortuyn
gisteren' voor het Haagse gerechtshof
tijdens zijn pleidooi in de zaak, die het
hele Nederlandse vreemdelingenbeleid
op losse schroeven heeft gezet.
Een jonge Duitse vrouw die was be
dreigd met uitzetting uit ons land, had
plotseling gevraagd om een reis- en
verblijfpas krachtens de Vreemdelin
genwet van 1849 Een dergelijk docu
ment, dat al in geen eeuw meer is uit
gereikt, geeft een vreemdeling recht
op verblijf in ons land.
De pas werd haar geweigerd en daar
op spande zij een kort geding aan
tegen de Staat der Nederlanden. Voor
de president van de Haagse rechtbank
won zij; De president gelastte, dat
haar een reis- en verblijfspas moest
worden verstrekt, daar zij middelen
van bestaan had. Men mocht haar vol
gens de president niet tegenwerpen
dat zij geen visum voor Nederland be
zit, want visa zijn tussen Nederland
en Duitsland afgeschaft. Uiteraard
tekende de staat appel aan, want deze
beslissing doorkruiste het vreemdelin
genbeleid van de regering.
In de eerste plaats bepleitte mr.
Droogleever Fortuyn gisteren, dat de
rechter niet bevoegd is over deze
kwestie te oordelen, daar de wet van
1849 sle'chts instructienormen voor de
overheid bevat.
Zijn principiële verweer richtte zich
echter tegen de beslissing van de pre
sident, dat een vreemdeling, die aan
de vereisten van de Vreemdelingenwet
voldoet, ook recht heeft op een reis-
en verblijfspas. Noch deze wet. noch
de praktijk van meer dan een eeuw,
noch alle wetten en verdragen die
sinds 1849 tot stand zijn gekomen,-
rechtvaardigen een dergelijke conclu
sie, aldus de landsadvocaat.
..Wanneer men de Vreemdelingenwet
volgens de uitleg van de president
toepast", vervolgde mr. Droogleever
Fortuyn, „zijn al de latere wetten en
verdragen slagen in de lucht. De over
heid is dan verplicht iedereen maar
in ons land toe te laten en zij moet
maar zien hoe zij ongewenste elemen
ten weer kwijt raakt. Het huidige sy
steem, waarbij een vreemdeling wordt
gedoogd, schept ruimte voor een soepel
en op deze tijd afgestemd beleid."
Voorts betoogde pleiter, dat het nooit
de bedoeling is geweest alle onder
danen van die landen waarvoor de visa
nu zijn afgeschaft, zonder meer de be
voorrechte positie van toegelaten
vreemdeling te verschaffen. Dat strookt
nergens met de rede.
Het verlenen van een verblijfsver
gunning vormt nu de zeef voor wel en
niet gewenste vreemdelingen, zoals
vroeger de visa deden. AI spoedig na
de totstandkoming van de vreemdelin
genwet bleek de ..visazeef" tijdrovend
en bezwaarlijk en daarom is dit sy
steem verlaten. De president had nooit
de afgifte van een reis- eri verblijfspas
mogen gelasten, aldus mr. Droogleever
Fortuyn.
Hij had hoogstens mogen bepalen,
dat de overheid alsnog moet onder
zoeken of de vrouw een visum zou
ziin verstrekt, als de visa voor Duitsers
niet zouden ziin afgeschaft
Dat zou volgens de landsadvocaat
overigens nooit zijn verstrekt, want
zowel de nrocureur-generaal te Arn
hem als de vreemdelingenadviescom
missie heeft tot uitzetting geconclu
deerd Men kan dus nimmer zeggen,
dat zij had moeten worden toegelaten
in formele zin. De rechter moet doel
matigheid nastreven, naast de recht
vaardigheid en deze beslissing van de
president dient het doel geenszins
Mr. H. D. Werkum uit Doorn, die
pleitte voor de vrouw, stelde dat het
Nederlandse vreemdelingenbeleid lijn
recht indruist tegen de Grondwet en de
Vreemdelingenwet.
„Vreemdelingen leven In volstrekte
rechteloosheid en dat wil de staat nu
ook nog door de rechter bekrachtigd
zien. Het enige argument van de staat
is, dat de Vreemdelingenwet niet vol
deed, maar dat was juist, omdat hierin
rechten werden gegeven."
Zelfs als men de Vreemdelingenwet
als een instructienorm ziet, zo be
toogde mr. Van Werkum, dan nog kan
de rechter oordelen, want die instruc
ties zijn dan al een eeuw genegeerd en
misbruik van recht wordt niet door
de tijd, zelfs niet door een eeuw, recht
matig.
Hij achtte zowel het formele systeem
van de Vreemdelingenwet als het soe
pele, maar waarborgloze beleid van
tegenwoordig naast elkaar bestaan
baar.
Alleen zal men dan discrepanties
moeten regelen, aldus de Doornse
advocaat.
Advertentie
Lijm kond alle bout met
van Ceta-Bever
1. Een koffer extra achter de
hond
2. De rechtervoet van jongetje in
mand verdwenen
3. Das en boord van man met pet
verdwenen
4. Baby in arm van schreeuwende
moeder is korter
5. Een riem minder aan de koffer
van man rechts
6. Een man minder in de groep
rechts boven
7. Meisje met strik links boven
heeft ander kapsel.
mantel, rode sjerp, zwarte kuitbroek),
daarachter de commissaris van de ko
ningin en tot slot de geestelijke van de
rechtbank. De commissaris van de ko
ningin droeg een zwarte elegant ge
sneden jas met zilveren knopen en
witte lubben uit de mouwen. Een blin
kende degen hing van zijn zijde.
Veel tijd om zijn omgeving op te
nemen heeft hij niet, want hij schrijft
aan één stuk door. Alles wat hij hoort
is namelijk gloednieuw voor hem, en
hij is wel verplicht de zaken zorgvul
dig bij te houden, wil hij straks tegen
het einde van het proces een samen
vatting kunnen geven.
DIE „SUMMING UP" is van het
grootste belang, omdat de jury van
twaalf, aan wie de beslissing over het
al of niet schuldig zijn van stuurman
R. is overgelaten, er door wordt geleid.
Rechter Hinchcliffe geeft de twaalf nu
reeds kleine aanwijzingen. Zij zijn niet
van opiniërende aard, zij verduidelij
ken alleen.
Onderwijl gaat zijn pen maar over
het papier, zachtjes krassend, zonder
ophouden. Soms stopt hij om met een
potlood een streep onder een belang
rijke zin te zetten. Zijn vulpen houdt
hij dan even tussen de lippen geklemd
en dan zit daar ineens John Buil
Engelands symbool op spotprenten.
TIE JURY VERROERT geen vin. Tien
U mannen en twee vrouwen zitten er
in. allen zo te zien mensen uit de ge
zeten burgerij. Chester is een rijk
stadje met een oude historie, en de
rust die het bezit daarvan geeft, staat
de gezworenen op het gezicht te lezen.
Zelden kijkt een van hen naar stuur
man R., die in de verdaehtenbank tus
sen twee politiemannen zit.
Hij is groot, blond, en heeft een
sterk gevormd gezicht. Hij zou gemak
kelijk kunnen figureren op een pro-
pagandaplaat voor de Nederlandse"
koopvaardij. Hij kijkt wat stuurs, nu
en dan uiterst kritisch ook, maar dat
is niet zo vreemd als men er reke
ning mee houdt dat het wel eens waar
zou kunnen zijn wat hij gisteren aan
het begin van het proces in twee
Engelse woorden zei: „Niet schuldig".
NAAR ZIJN STANDPUNT werd ge
vraagd door een griffièr van de
rechtbank, een uit Dickens' verzamel
de werken weggelopen oude heer met
een vuilgrijs pruikje en een brilletje
op. Hij zit aan de voet van de rech-
terstroon.
Tegenover hem hebben zich de
rechtsgeleerde batterijen van vervol
ging en verdediging genesteld. De res
pectieve aanvoerders zijn mr. Allan
Davies en mr. Philip Wien. Allebei
zijn ze queens council, dat wil zeg
gen dat zij allebei namens de kroon
strafzaken kunnen behandelen.
In dit geval doet mr. Davies dat en
hij wordt daarbij door mr. Wien na
mens stuurman R. uitvoerig op de
vingers gekeken. „Mijn geleerde
vriend" noemen de heren elkaar. Het
gaat alles heel beleefd, heel voorko
mend, maar welk een venijn gaat er
soms schuil achter al die vriendelijk
heid. Het meest zelfverzekerd van
optreden is de verdedigende mr. Wien.
Met korte vraagjes geselt hij de
politieambtenaren, die één voor één
komen getuigen. Hij is kennelijk van
oordeel dat het vooronderzoek in deze
zaak allesbehalve vlekkeloos is ge
weest en hij windt daar geen doekjes
om.
T7ERST ECHTER ENKELE naakte fei-
L ten. Zoals bekend werd het dienst
meisje Margaret van dorpsdokter Fisher
in Menai Bridge in de nacht van vrij
dag 30 juni op zaterdag 1 juli vermoord.
Iemand bleek haar mond en neus te
hebben dicht geknepen en haar op ver
schillende plaatsen van haar lichaam
te hebben verwond. In de badkamer
naast haar kamer op de eerste verdie
ping werd in de kuip een zoolafdruk
gevonden en een hoeveelheid aarde uit
de tuin van de dokter. Op het open
staande venster van de hadkamer trof
de politie vingerafdrukken aan. Op de
vensterbank van een raam van de par
terreverdieping stond weer een zooi-
afdruk, evenals die op de badkuip ken
nelijk afkomstig van een rubber schoen.
Stuurman R. werd op 2 juli gearres
teerd. Hij had met zijn schip, de Gro
ningse kustvaarder „Wiena", tot vroeg
in de ochtend in Menai Bridge gelegen
en was juist in Liverpool aangekomen.
Zijn vingerafdrukken leken opvallend
veel op die aan het venster van de
badkamer en verder had hij altijd op
schoenen met rubber zool gelopen. Die
had hij, zei hij later, op de reis van
Menai Bridge naar Liverpool wegge
gooid, omdat ze stuk waren.
DE POLITIE HIELD echter voet bij
stuik. Stuurman R. had onder zijn
nagels verf, die overeen kwam met die
van de vensterbank van de badkamer.
De verf was ook in de kamer van
Margaret Hughes gevonden.
Verder was hij in de week voor de
moord nog al eens in de buurt van het
huis van de dokter gezien. Een doof
stomme overbuurvrouw had de avond
voor de moord iets wits bij het dokters
huis zien bewegen en stuurman R.
OSLO (A.P./Reuter) De Nobel
prijs voor de vrede 1961 is postuum
toegekend aan Dag Hammarskjoeld,
in leven secretaris-generaal van de
Verenigde Naties. Albert Löethoeli,
een Zuidafrikaanse negerleider die
sterk voor de opheffing van de
rassendiscriminatie heeft geijverd,
kreeg de Nobelprijs voor de vrede
1960 die nog steeds niet was toe
gekend.
De commissie uit het Noorse Stor
ting (parlement) die de vredesprijs
toekent, heeft meegedeeld dat het be
drag van 250.232 Zweedse kronen
(ongeveer 175.000 gulden) ter be
schikking van de erfgenamen van
Hammarskjoeld zal worden gesteld.
Er werd geen reden opgegeven voor
de toekenning van de prijs aan
Hammarskjoeld. Het vorig jaar was de
secrearis-generaal echter al een sterke
kandidaat voor de vredesprijs ge
noemd voor zijn aandeel in het op
lossen van de Congolese kwestie.
Toen was het echter volgens de
statuten al te laat om hem nog kandi
daat te stellen. De commissie besloot
de toekenning van de prijs voor dat
jaar uit te stellen.
Nog onlangs
Nog onlangs heeft de vaste Ameri
kaanse vertegenwoordiger bij de Uno,
Stevenson, er in de Assemblee voor
gepleit om Hammarskjoeld de prijs
postuum toe te kennen. Wanneer hij
echter al geen kandidaat was geweest,
zou toekenning een onmogelijkheid
zijn geweest omdat de sluitingsdatum
voor de kandidaatstelling 1 februari is
van het jaar waarin de prijs wordt
toegekend.
Hammarskjoeld kwam op 18 sep
tember jl. om het leven bij een vlieg
tuigongeluk boven Katanga waar hij
een vredesmissie trachtte te vervullen.
Volgens de woorden van Alfred
Nobels testament wordt de prijs toe
gekend aan de man of vrouw „die het
meeste of het beste werk heeft gedaan
ter bevordering van broederschap tus
sen de volkeren, ter afschaffing of be
snoeiing van de legers en tot het in
stellen en bevorderen van vredes
congressen."
Het is voor het eerst dat een Nobel
prijs voor de vrede postuum wordt
toegekend.
Voor het eerst
De toekenning van de vredesprijs
voor 1960 aan I.oethoeli brengt in de ge
schiedenis van de Nobelprijzen voor de
vrede ook een nieuw element: voor
het eerst zag een neger zijn mens
lievend werk met deze hoogste inter
nationale prijs gewaardeerd.
De vredesprijs 1960 vertegenwoor
digt een waarde van 226.000 Zweedse
kronen (158.000 gulden).
Albert Loethoeli is voorzitter ge
weest van het thans verboden Afri
kaanse Nationale Congres, een natio
nalistische politieke negerorganisatie
in Zuid-Afrika.
Krachtens de wet op de „onderdruk
king van het communisme" werd
Loethoeli verbannen naar een district
noordelijk van Natal, dat hij niet mag
verlaten.
Loethoeli kreeg de prijs voor zijn
werk ter verzachting van de rassen
discriminatie, waarbij hij altijd ge
weldloosheid heeft voorgestaan."
Loethoeli was vijftien jaar school
meester geweest, toen hij op aandrang
van de zoeloe's hun stamhoofd werd.
Maar in 1952 werd hij door de regering
aan de kant gezet, omdat hij had ge
weigerd zich uit het Afrikaanse Natio
nale Congres terug te trekken.
In 1958 scheidde de sectie die „Afrika
voor de Afrikanen" voorstond zich af
van het Afrikaanse Nationale Congres
en vormde deze sectie het meer extreme
Pan-Afrikaanse Congres. Loethoeli be
oogde samenwerking van negers, blan
ken, Aziaten en gemengdbloedigen.
Loethoeli werd in september 1960
tot honderd pond boete veroordeeld
omdat hij als protest tegen de be
palingen die de bewegingsvrijheid van
de niet-blanken beperken, zijn per
soonsbewijs had verbrand.
Advertentie
Een trui om direct te ko
nen! Ruim en soepel, in
kleuren van deze tijd. Voor
jongens van-j
af 5 jaar èn
in herenma-
tenl Vanaf
Zuiver wollen Delana kle
ding om het hele jaar door
te dragen
LET OP HET DELANA ETIKET!
i deze tijd. Voor
<■- 11 9
droeg een licht kostuum. Dan waren
er nog pluisjes op de kleren van R.
gevonden. Ook waren er haren op het
lichaam van Margaret, die eventueel
van stuurman R. zouden kunnen zijn
geweest.
DE VERDEDIGER was gisteren erg
gelukkig met het optreden van de
gerechtelijke patholoog-anatoom dr.
Evans. Die verklaarde zo maar dat bij
wat hij op en aan het lichaam van
Margaret had gevonden niets was dat
rechtstreeks wees in de richting van
stuurman R„ die hij ook nauwkeurig
had onderzocht.
Verder toonde hij zieh zeer mee
gaand, toen de verdediger aanstuurde
op de mogelijkheid dat Margaret zater
dagochtend om ongeveer vier uur was
overleden. Dat was van vitaal belang,
want volgens door de openbare aan
klager zelf geciteerde verklaringen
stond het vast dat stuurman R. op dat
tijdstip aan boord van zijn schip was.
Een huisarts uit de buurt van Menai
Bridge, die aanvankelijk had verklaard
dat Margaret tussen een en twee uur
was gestorven, werd door verdediger
Wien voorkomend doch doeltreffend
in een hoek gedreven. Struikelend over
zijn v/oorden gaf de geneesheer toe,
dat hij het bepalen van het tijdstip
van de dood beter aan experts had
kunnen overlaten.
EN NU DE POLITIE. Zjj had om te
beginnen veel waarde gehecht aan
een verklaring van een inwoner van
Menai Bridge, die had gezegd dat hij
stuurman R. op de avond voor de
moord had gezien op een pleintje in
het dorp, juist op het ogenblik dat
Margaret Hughes langswandelde.
Stuurman R. bevond zich in een groep
je van drie. Een van het stel liep
later in de richting waarin Margaret
ook was gegaan. De stuurman mis
schien? Nee, zei gisteren de getuige,
na verhoor, tegen de verdediger, het
was een man met een baard.
De politie had uit het huis van de
dokter van Menai Bridge en van
boord van de kustvaarder Wiena meer
dan honderd voorwerpen meegeno
men: vloerkleedjes, schoenen, kle
dingstukken, wat niet al. Ze liggen in
Chesters rechtzaal, keurig in plastic
verpakt, opgestapeld. Ieder stuk heeft
nu een labeltje met een nummertje
en een beschrijving er op. Maar hoe
zijn ze naar het politiebureau ge
bracht?
„Achterin een auto", antwoordt een
politieman.
„Gelabeld?", vraagt de verdediger,
en hij kijkt afwachtend omhoog in het
gewelf van de halfronde zuilenzaal.
„Nee meneer!", zegt de politieman.
..Dank u!", zegt mr. Wien vriende
lijk.
TTOOFDINSPECTEUR Jones. die
Tl stuurman R. ir arrest heeft ge
steld, heeft geen foto ie ten maken- V
van de voetafdrukken in de badkuip.
Mr. Wien: „Waarom niet?"
Jones: „Hij was niet zo duidelijk,
ik dacht
Mr. Wien: „Dus u achtte het zelf
toen al zo'n waardeloos stuk van over
tuiging, dat u maar niet eens aan
fotograferen bent begonnen?"
Jones: „In zekere zin... en dan
volgen vele woorden, waarmee mr.
Wien erg tevreden is.
De verdediger had nog iets. Aan de
doktersvrouw van Menai Bridge liet
hij een hardboard plank zien met
daarop afdrukken van een rubberzooi.
De vrouw keek ernaar en wees er een
aan die wel iets leek op de afdrukken
die zij op de vensterbank van haar
parterre had gezien.
„Juist", zei mr. Wien, „deze plank
komt van het schip van verdachte en
de afdrukken zijn van de schoenen
van ene Van der Hoek, een andere
opvarende."
TTJN TEGENSPELER, mr. Allan Da-
vies, incasseerde de slag zonder zicht
bare teleurstelling. Mr. Wien had eer
der aan de hand van verklaringen van
de doktersvrouw vastgesteld, dat de
foto, die de politie van de voetafdruk
op de vensterbank op de parterre had
genomen, een duidelijker beeld vertoon
de dan wat de doktersvrouw zelf eerst
had gezien:
„Ik dacht toen ik het zag zeker niet
meteen aan een voetafdruk", zei zij.
„De kat loopt ook nog wel eens over
de vensterbank, ziet u." Heeft de poli
tie de foto, die nu als bewijsmiddel in
handen van rechter en jury is, wat bij
gewerkt? Mr. Wien liet het gisteren in
het midden. Net zoals hij vlak Voor de
schorsing ook maar heel even stil stond
bij de vingerafdrukken van stuurman
R. op de vensterbank van de badka
mer.
„Hoeveel afdrukken zaten er op?",
vroeg hij aan hoofdinspecteur Jones.
Antwoord: „Dat weet ik niet meer
Er waren er zo veel. Maar drie waren
er vrij duidelijk."
Het was een spannend ogenblik, maar
rechter Hinchcliffe vond het tijd om op
te breken.
VAND A A G KOMT naar aller verwach-
v ting de kapitein van de Wiena, de
heer T. A. Belstra uit Schiedam, ge
tuigen. Zijn aanwezigheid zal dan de
brief in het geding brengen, die stuur
man R. vlak voor zijn arrestatie voor
zijn vrouw meegaf en die de kapitein
aan de politie van Liverpool heeft uit
geleverd. Het is een belastend stuk,
waarin de stuurman zegt dat hij „iets
heel ergs" heeft gedaan en waarin hij
zinspeelt op de mogelijkheid dat zijn
vrouw nooit meer rechtstreeks iets van
hem zal horen.
Als die brief echter nu eens niet door
de rechter wordt geaccepteerd? Daar
is alle kans op, zoals wij al eerder heb
ben bericht. Van de aehterwacht van de
verdediging hebben wij al gehoord dat
er, indien mr. justice Hinchcliffe af
wijkt van de jurisprudentie en hij de
brief wel toelaat, een plausibele ver
klaring voor de inhoud te geven is.
Hoe dan ook, in de wandelgangen
van de zittingszaal voorspellen men
sen die nauw bi.i de voorbereiding van
dit proces, betrokken zijn, dat het nog
„een geweldig gevecht" zal worden.„De
geleerde vrienden" hebben kennelijk
nog het een en ander voor elkaar in
het vat.
De tachtigjarige J. Roodakker uit
Doetinchem is daar gisteren in een
ziekenhuis overleden. Hij was er zon
dag opgenomen nadat hij voor zijn huis
was aangereden.