De Koning droeg een pak met
30.000
knopen
GUUS BROX
HET GEREGELD
MET DE FISCUS
•PTS
P. W, RUSSEL'S
loiffliiiiiiiDiiiDniiniiffliiiiiDiiiiiiuininij
i
■■■■■■lil.
tój
KAPPIE EN DE VERTRAAGDE MASSA 1
Woensdag 4 oktober 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
,Nu even daar"
Wat meenemen
s
„Je weet nooit"
„Fred, je thee"
0ERM
U Johnny
i Hart
ETERS
REIS-
UREAU
De heer J. Stevense
overleden
Brand in slaapkamer
'ai'!!l.!i!i'.:iiÜS
-„I f.
SCHIPHOL. Een koning en
een koningin zetten gisteren
voor het eerst van hun leven
voet op Nederlandse grond en
ik sprong tussen de plassen op
een drijfnat beton van Schiphol
door om de hoogheden de hand
te kunnen drukken. „Net zo nat
als in Londen", zei de koning en
wipte in een volkswagenbusje.
De koningin kon er ook nog bij
plus twee officiële verwelkomers
en na enig gehijg van mijn kant
kwam ik ze allemaal weer tegen
in de wachtkamer voor zeer be
langrijke gasten in het gebouw
van de luchthaven. „Thee maar",
zeiden de koning en de koningin
en gingen gemakkelijk zitten.
t Denk nu niet, dat die „reis" naar die
wachtkamer, waar de keizer van Perzië
zowel als prins Albert van België al
eerder eens op de stoelen zaten, zo
snel verliep als u het hier leest. Wei
neen, het ging heel anders en dat kwam
door die twee vliegtuigen.
De koning en de koningin kwamen
met een Viscount van de K.L.M. uit
Londen en ze gingen met een DC-8
van de Canadian Pacific Airlines ver
der naar Vancouver.
„Als u nu even déar gaat staan",
vroeg een fotograaf van de K.L.M. en
zette de hoogheden voor een machine
van zijn maatschappij. „En nu even
daar", verzocht een andere fotograaf,
die meer aan de belangen van de Ca
nadian Pacific Airlines dacht.
De koning en de koningin deden
alles wat er werd gevraagd en ieder
een op Schiphol keek vol bewondering
naar de kleding van de bezoekers.
Nu Is die kleding een verhaal op
zichzelf en nimmer zag ik nog een
koning in een donker pak, dat bestikt
was met dertigduizend parelmoeren
knoopjes. En het was ook voor het
eerst, dat ik een koningin de hand
drukte en oog in oog stond met acht
tienduizend andere parelmoeren knoop
jes, die vastgezet waren op een zwarte
fluwelen japon en een idem jas.
De koningin droeg daar bovendien
een anderhalve kilo zware hoed bij
die verborgen ging onder een grote
bos veren in de kleuren rood, wit en
blauw, hetgeen overigens weer niets
te maken had met onze driekleur.
„Ja, ja, mijn vader was ook koning",
zei de man achter al die knoopjes.
„Dat zit in de familie en dat blijft in
de familie. We hadden twee zonen,
twee prinsen dus. Een sneuvelde er
in de laatste oorlog en de tweede had
het te druk om nog mee te kunnen
doen. Maar hij heeft een zoon, mijn
kleinzoon dus en die is nu prins. In
heel Lopden zijp er zestig mensen die
-#■ De koning en de koningindie giste
ren op Schiphol landden en er later weer
vertrokken. Helemaal onder de parelmoe
ren knoopjes zaten ze en dat moest ook
want aan die knoopjes danken ze hun
titelwaarover Gen G. van vandaag u
vertelt
de titels koning, koningin, prins of
prinses dragen."
In Londen, jawel, daar kwamen de
Parelmoeren Koning en de Parelmoe
ren Koningin vandaan. „Bij de burger
lijke stand staan we ingeschreven als
Mary en Frederick William Tinsley",
vertelde de koning. „Volgend jaar zijn
we vijftig jaar getrouwd, we zijn nu
48 jaar koning en koningin en ik ben
69 en mijn vrouw 70 jaar."
Ruim een eeuw geleden is het be
gonnen met die „Pearly king". Dat
was toen het Engelse gilde van de
straatventers zich opvallend kleedde
om de aandhcht te trekken en tot dat
doel de jassen met parelmoeren knoopr
jes uit Australië bestikte. Het opper
hoofd van het gilde werd tot „Ko
ning" gekozen en zijn vrouw tot
„Koningin", met daarbij de clausule:
de titel is erfelijk.
Even vast waren alle aanwezige
Engelsen er van overtuigd dat ze een
heks was, zelfs een aantal Fransen
waren dat geloof toegedaan.
Koning Karei zelf, wiens wanke
lende troon zij met haar overwinnin
gen gestut had, was er meer dan
half van overtuigd dat zij van de
duivel bezeten was. Pierre Cauchon,
de bisschop van Beauvais, verzekerde
categorisch dat Jeanne een werk
tuig was van de boze. De kerkelijke
rechtbank die haar had berecht, had
in alle opzichten een scrupuleuze
eerlijkheid in acht genomen, en
haar niet tot de doodstraf maar tot
levenslange opsluiting veroordeeld.
En wie wist of ze niet over een
jaar, over twee jaar zou worden
vrijgelaten, als de tijden wat minder
verward werden en de mensen haar
grandioze carrière vergeten waren?
Nu zijn troon veilig was, vond de
trage, en ietwat slaperige Karei VII
het niet meer dan redelijk dat de
Maagd gestraft zou worden, indien
de knapste rechters van twee ko
ninkrijken van mening waren dat zij
straf verdiende. Haar afvalligheid
onttrok haar aan de rechtspraak van
de kerkelijke rechtbank en onder
wierp haar aan de genade van de
wereldlijke, die van tevoren reeds
besloten was haar te vernietigen.
Hugo zond zijn leerlingen met de
pakdieren naar de werkplaats. Hij
dacht er een ogenblik over Pierre met
hem mee te sturen, maar het kwam
bij hem op dat de onverwachte ver
schijning van een onbekende jongen
die aanspraak maakte op zijn gast-
vrijheid, rijn vrouw wel eens van
streek zou kunnen maken. Per slot
van rekening komt een verstandig
man niet zonder enige inleiding na
een afwezigheid van een week voor de
dag met een vreemd, nieuw, en mis
schien permanent lid van het huis
gezin. Dus hield hij de jongen bij zich.
Het gedrang was in de buurt van
de Oude Markt, de vismarkt, nog
groter dan in de zijstraten. Hugo en
zijn dienaar vonden een plekje op
een hoek van het plein, zo ver van
het middengedeelte af, dat ze nau
welijks nog ooggetuigen zouden zijn
van wat er te gebeuren stond. Hugo
was blij dat ze niet dichterbij kon
den komen, niet alleen om zichzelf,
maar vooral met het oog op de jon
gen. Maar tot zijn verbazing maakte
een soldaat, die een priester door
de mensenmenigte trachtte te lood
sen, zich meester van de teugels
der muilezels en richtte het woord
tot hem.
„Mijn verontschuldigingen, Mees
ter Hugo, maar ik moet uw dieren
als stormram gebruiken om een bres
te slaan in deze mensenmuur. Anders
krijg ik deze Eerwaarde Vader nooit
op het podium van de rechters.
Blijft maar rustig op uw rijdieren
zitten, vrienden, ik garandeer u het
mooiste plaatsje van heel Rouaan!"
..Peste!" mompelde Hugo. „Ik
ben anders met dit plaatsje best te
vreden."
„Tja, u bent vrij om af te stijgen,
maar dan ziet u helemaal niets," en
zonder verdere omslag dreef hij de
muilezels door de menigte, die nu wel
gedwongen was opzij te gaan, wilde
zij geen trappen oplopen.
De monnik die hen volgde, hief het
hoofd op, dat bijna tot op zijn borst
gebogen was geweest. Zijn gezicht
was doodsbleek. De knokkels van zijn
in elkaar geklemde handen waren
wit. Het was Isambart.
„Doe wat de man zegt, meester Hu-
go. Ik zal dichterbij zijn dan u en
mij is het niet toegestaan mijn ogen
te sluiten. Beschouw het als een boe
te voor onze zonden. Ik moet op be
vel van de bisschop getuige zijn van
de dood an de Maagd."
„Waarom heeft hij juist u gekozen,
pater?"
„Het staat niet aan mij de beweeg
redenen van de bisschop te beoorde
len, maar misschien heeft hij door
mij aan te wijzen de Engelsen wil
len overtuigen dat geen enkele Fran
se priester God gedankt heeft omdat
de Maagd gered zou worden. Zoals
de zaak zich ontwikkeld heeft, was
deze terugweg natuurlijk toch afge
sneden, maar nu zal zelfs het voor
nemen in het vergeetboek raken
„Hij is een verdorven mens."
grauwde Hugo.
„Nee, zeg dat niet. Ik ben verdor
ven, dat ik zo over hem praat. Moge
het me vergeven worden! De bis
schop vertoeft meer in de wereld dan
ik en hij heeft te maken met konin
gen en prinsen en met belangrijke
zaken, waarvan ik geen verstand heb.
Ik wou alleen dat hij een ander ge
kozen had."
„Hier is de jongen die u me ge
stuurd hebt, pater," zei Hugo. „Wat
moet ik met hem doen?"
„Zorg dat hij weer gezond wordt.
Hugo. Over een paar dagen kom ik
bij je, ian kunnen we verder pra
ten. Vandaag is mijn hart te vol
van andere dingen."
Op een der drie podiums die in het
midden van de Oude Markt waren
opgeslagen, stond een koninklijke
troon voor de Engelse regent, de bis
schopszetel van de bisschop van
Beauvais, en de troon van de Engel
se kardinaal, indrukwekkender dan de
beide andere, maar natuurlijk niet ho
ger dan die van de regent. Talrijke
Engelse en Franse geestelijken en
Bourgondische edelen zaten of ston
den rond hun respectieve vorsten op
plaatsen die hun toegewezen waren
in overeenstemming met hun rang.
Toen Hugo met zijn muilezels aan
geland was bij het cordon van solda
ten die het volk weghield van het mid
den van het plein, stak Isambart lang
zaam de open plek over en nam
zijn plaats in tussen de lagere gees
telijkheid op het koninklijke podium.
Op een tweede podium, kleiner en
lager dan het eerste, waren de ac
tieve hoofdpersonen van de tragedie
aanwezig: ae advocaten, de rechters,
de schrijvers, de schout, en de ver
oordeelde Maagd zelf.
Het derde podium was wit, want
het was bedekt met een dikke laag
vuurvaste pleister, net als de paal
in het midden. In feite ging de paal
door het platform heen en was ste
vig verankerd in de grond.
Bij een goed gebouwde brandsta
pel wordt de paal het eerste ge
plaatst en blijft het langste over
eind.
(Wordt vervolgd)
BÉm
DEN HAAG. Guus Brox is weer
terug in Nederland. Vijftien
jaar is hij weggeweest en nu
komt hij zijn artiestengeluk weer
beproeven in ons land. Gisteren
spraken wij hem even in Den Haag
toen hij met zijn vrouw en vijftien
jarig dochtertje Micky in het
restaurant van de Haagse Houtrust-
hallen een babbeltje maakte met de
heer Alex de Haas. Men had elkaar
uiteraard wel het nodige te vertel
len, want die twee kennen elkaar al
sinds 1930.
„Weet u wat het leuke van alles is?
Het was helemaal mijn plan niet om
vijftien jaar weg te blijven, want in
1946 ging ik naar Engeland met de be
doeling om er maar zes maanden te
blijven," vertelde de heer Brox ons.
„Ik trad er op met onder andere
Danny Kaye en het was dus de kans
van mijn leven." Wel, en daarna heeft
het hem eigenlijk vijftien jaar min
of meer meegezeten en zijn grappen
heeft hij in de halve wereld kunnen
verkopen. Hoe hij de mensen tijdens
zijn optreden aan het lachen maakt
kon hij ons slechts vaag uitleggen,
maar zo noemde de heer De Haas hem:
Een geperfectioneerde muzikale clown.
Vervelend ventje
De heer Brox is nu vijftig jaar en
toen hij zes was stond hij voor het
eerst op het toneel, samen met zijn
vader, ook een Brox. „We speelden
akkordeon en mijn vader was inder
tijd de beste akkordeonist van Neder
land," aldus clown Brox. „Zo is het
begonnen en nu treed ik nog steeds
op met een akkordeon."
„Het enige, dat ik mij uit die tijd
herinner", mengde de lieer A. de Haas
zich in het gesprek, „is dat ik Guus
maar een vervelend ventje vond. Jaren
daarna kwam ik hem weer tegen in
een revue en toen bleek hij plots een
echte artiest geworden te zijn."
-X- Samen met zijn vrouw en dochter
zat hij gisteren tegenover ons, de man,
die heel Nederland binnenkort aan het
lachen hoopt te maken: Guus Brox.
Guus Brox trad op in vele revues
en speelde in „Boefje" de rol van
Pietje Puk. Het waren jaren van suc
ces en tegenslag en in 1939 kwam zijn
grootste klap: De oorlog,
„Na de oorlog kreeg ik een forse
aanslag van de belastingen," ging hij
verder. „Wel, en toen heb ik maar
besloten om naar het buitenland te
gaan." Wellicht om op die manier die
belasting niet te hoeven betalen, merk
ten wij voorzichtig op „Neen, neen, be
slist niet, want ik heb alles geregeld.
Na Engeland ben ik naar Canada ge
gaan en daar ben ik ook opgetreden
met George Formby, ook een grappen
maker."
Schoonmoeder
Australië, Japan China, Hongkong.
Guus Brox schudde de namen van de
landen, waar hij overal is opgetre
den, uit de mouw van zijn Ameri
kaanse pak. Zijn vrouw viel in, daar
waar hij een naam vergat en zijn
dochter lepelde ijs en merkte op, dat
zij al dat gevraag niet erg vertrouwde.
Overigens: Mevrouw Brox treedt soms
samen met haar man op en wanneer
het nodig is speelt Micky piano op de
achtergrond.
Tussen de bedrijven door, toen de
zaken erg goed gingen, zette hij in
Australië ook nog een groot camping-
bedrijf op, maar dat kostte hem ach
teraf zestigduizend gulden.
9 „Omdat mjjn schoonmoeder nu tach
tig is geworden besloten we om terug
te komen," legde Guus Brox zijn reis
naar NederTand uit. „Nou, en ais het
lukt dan blijven we hier. Voor de oor
log wist iedereen wie ik was en .k
hoop, dat het nu ook weer zo zal wor
den."
Wij weten nu in ieder geval wie de
heer Guus Brox is.
In die wachtkamer op Schiphol, waar
in de loop der jaren tientallen minis
ters uit de hele wereld neerzakten in
de fauteuils en achter de kopjes koffie,
nipte het Parelmoeren koningspaar aan
de warme thee en vertelde in onver
valst Cookoey-Engels:
„Naar Vancouver in Canada gaan we
en het zijn de Canadian Pacific Air
lines en de Hudson Bay Company die
alles betalen.
In Vancouver houden ze een Lon-
dense week en wij zijn daar parade-
paardjes. Vanwege onze pakken, ook
ja, en ik zal wel zoo-gen dat ik er wat
van meeneem. Want in Londen orga
niseren wij eens per jaar een kerst
diner voor de arme ouden van dagen
en in de zomer voor dezelfde mensen
een uitstapje naar de badplaats Brigh
ton. Geloof maar dat ik wat geld ver
zamel In Canada voor onze wijkgeno-
ten, die het niet zo breed hebben",
lachte koning Fred en tikte met zijn,
ook al helemaal rondom met parel
moeren knoopjes bezette wandelstok,
op de vloer van die wachtkamer voor
belangrijken.
„Weet u wat ik verkoop? Dit", zei
de koning en haalde uit een tasje twee
popjes die net zo waren aangekleed
als zijn vrouw en hp. „De knoopjes
zetten we erzelf op, de poppen koop
ik. Het geld dat ze opbrengen gaat
weer in dezelfde pot. En dat, o ja",
en de koning glimlachte openhartig
tegen een fles whisky en twee witte
drinkbekertjes die naast de poppen in
de tas zaten. „Voor onderweg, dit is
de eerste keer dat we vliegen en je
weet nooit waar het goed voor is."
Ik keek naar de tien onderscheidin
gen die op de borst van de Parelmoe
ren Koning hingen en vroeg waar al
die eretekenen vandaan kwamen.
„Het Rode Kruis", sprak hij en wees
op één medaille, „en de rest uit de
eerste wereldoorlog. Dat weet u niet,
maar toen is er hard gevochten", zei
de koning van de straatventers met
een ernstig gezicht. „Ik ben nu voor
het eerst in het buitenland, zei ik,
maar eigenlijk was ik er al eerder,
buiten onze Engelse grenzen. Alleen:
toen wilde ik niet. maar werd gestuurd.
In België was ik en in Frankrijk. In
die eerste wereldoorlog, begrijpt u. Ik
werd er gewond en later onderschei
den."
De
opzienbarende
jgj
experimenten
van
student
Tijloos
.Hl
„Niet zeggen", zei iemand die erbij
zat zachtjes, „maar voor ze weg gaan
uit Canada, en dat is over vier weken
pas, krijgen ze nog een bedrag aan
geld mee voor die ouden van dagen
in hun Londense wijk." Ik knikte en
vroeg aan de koning: Heeft u een idee
hoeveel u in de loop der jaren voor
die behoeftigen bi.i u in de buurt al
bij elkaar gebedeld hebt?
„Precies weet ik het niet, maar
dat ligt tussen de vier- en vijfhonderd
duizend gulden", zei hij.
„Drink je thee Fred, ze wordt koud",
sprak toen de koningin.
■j door
WAN N EER LOOPT H ET.
VOLGENDE WIEL VAN DE
ZANDHEUVEL BINNEN?
- .1
PETERS
REIS-
BUREAU.
DAAR KOMT HET.
7.r
N«w virk K«r«ii TrikuNe Int.
IKZOU GRAAG MIJN RE-
SER-VER 1 NG ONGEDAAN
MAKEN.
r,
y.
FERsft
EIS-
lhf\
3EAU
-r-S
J<^OED. <^A NU/MAAR
MOEPER^2^1 ^LAENDe 1 ONDER; DIE "STEEL)
vcxjK -Jt_vy M vfi ^0ETEN WE
MEE, WEDERIK, LAAT
PADDE-nAAR LOPEN -,
STAT?J
KIJKEN-I
HIER KRIOELEN^
en a;boeien Nuttiae dinaen
VOOR EEN STUDENT
JN DE BIOLOGE---'
8. „Vergun ons, dat wij ons aan u
voorstellen, Kapitein," sprak een der
drie heren, met een lichte buiging. „Op
het rijtje af ziet u hier de heren Harde-
bol, Hogedunk en Zoetewegenvan
de werf Hardebol, Hogedunk en Zoete
wegen!"
„Aangenaam.." antwoordde Kappie.
„Dat is te zeggen, waarom wilt u dat
mijn goeie Kraak met uw sleep van een
zware storm te lijden krijgt?"
„Dat is niet he'er.iaal juist uitge
drukt," zei de heer Hardebol. „Niet he
lemaal juist, zei ik. De sleep moet niet
toevallig in een storm terecht komen,
maar hij moet versleept worden naar
de Orkaan-eilanden en op weg daarheen,
dient u elk storm-centrum op te zoeken,
dat zich op de Oceaan bevindt. De juiste
positie van deze stormen krijgt u tijdens
de reis telegrafisch van ons door.... Te
legrafisch!"
Kappies gezicht verstrakte.
„Zozo...Waait de wind uit die hoek,"
bromde hij. „Dit lijkt mij een gehaaid
zaakje, heren. Die sleep is zeker te hoog
verzekerd, hè? En als er in zo'n storm
ja iets mis gaat, kan de verzekering
betalen! Nu, jullie hebben hier een eer
lijk zeeman voor je, die recht door zee
koerst! Aan zo'n vuil zaakje doe ik ja
niet mee!"
Vreemd genoeg scheen dit antwoord
het drietal uitstekend te bevallen.
„Met u kunnen wij praten!" riep Ho
gedunk glunderend. „Kom mee naar het
kantoor, kapitein! U zult er geen spijt
van hebben als u onze opdracht aan
neemt!"
Hoofd vleeskeuringsdienst
op Schouwen-Duiveland
HAAMSTEDE. In de ouderdom
van 60 jaar is dinsdagmorgen na een
slepende ziekte in Haamstede overleden
de heer J. Stevense, in leven hoofd van
de vleeskeuringsdienst op Schouwen-
Duivenland. De heer Stevense, die vroe
ger veearts te Renesse is geweest, was
o.a. gewezen voorzitter van de VW Re-
nesse, bestuurslid van de fanfare Luc-
tor et EmergiO en bestuurslid van de
Maatschappij tot Nut van het Algemeen
te Haamstede.
ZIERIKZEE. In de slaapkamer
van de familie v. d. S. is gistermorgen
brand ontstaan. Een jongetje speelde
met lucifers, waardoor de gordijnen
hebben vlam gevat. Een voorbijganger
wist met een emmer water het vuur
te doven. De inmiddels gewaarschuwde
brandweer behoefde geen dienst meer
te doen.
