U en de kinderen zijn voor een groot gevaar behoed DANK ZIJ DE 1KAPPIE en het geheim van de oude prentbriefkaarten i Kantongerecht Bergen op Zoom rij (lag 22 september 1961 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2 2BS1Sssm pussel gehoord en gezien HOE WETEN ZE HET RONDNEUZEN NET NIET EN DE KRIJTJES WEER BEHOED Koningin Elisabeth van België met Tupolev naar China „NAAR WENS" DE TINTELS v— FLITS GORDON in het heelal Dan Barry KIÜK.'BENCON-" ^CHÜWINGSINSTAl' LATIEVOORMETE- L OREN «HOE WIST UE..? J PA'S WEER KLAAR MAAR KIJK EENSNAAR, ■hetscherm' ^METEORIET.'] PRECIES IN .1 -ONZ&KOeCS.'J opera mundl KFS U heeft er niets van gemerkt, maar u bent behoed voor 1579 flessen ondeugdelijke soep, omdat de Keuringsdienst van Waren in ^Rotterdam die drie weken geleden in beslag nam. En afgelopen zaterdag is u ook niets opgevallen; maar op diezelfde dag werd het u on mogelijk gemaakt om iets te kopen van een partij van 750 liter gistende soep, omdat een keur meester het allemaal tijdig had ontdekt en de soep kon worden vernietigd. „Ter plaatse vernietigd", zoals het in dit geval heette. Dat gebeurt wel vaker; soms drie dagen achter elkaar, dan weer eens twee weken niet. Maar elke dag zijn er dwars door Nederland zo'n ruim honderdtwintig keurmeesters aan het werk, om uw zoontje voor slecht speelgoed en u voor ondeugdelijke toiletartikelen te behoeden. Om maar twee voorbeelden te geven. Het fewam door dat kleine berichtje, uit Amsterdam. Er zijn daar. door de Keuringsdienst van Waren, 160 kinder- strijkboutjes in be slag genomen „om dat die levensge vaarlijk speelgoed bleken te zijn". Xk las het en dacht: hoe kamt die Keuringsdienst daar nu achter, hoe weet men nu in eens, dat daar en. daar die dingen zitten? Keurings dienst van Waren? Ja, in de tijd van de Planta-ziekte wist iedereen over die dienst wat te zeggen, maar heeft u er enig idee van wat men er precies doet? Kort en goed: gistermiddag zat ik tegenover dr. F. Hoeke, scheikun dige en directeur van de Keurings dienst van Waren in Rotterdam, één van de zestien dis tricten waarin ons land is verdeeld. „Wel, het zijn onze keurmeesters, die dagelijks voor inspectie in de bui tendienst zitten, die ons de meldingen doen", zei hij. „lik kijk dus eigenlijk door de ogen van mijn keurmees ters.-En wat doen ze? Ze nemen de hygiënisahe om standigheden op in plaatsen waar voedingsmiddelen worden samenge steld bijvoorbeeld. Ze controleren de melkfabrieken, maar ook de melk- slijters. Ze kijken of er voorraden melk opgeslagen zijn die niet tegen directe invloed van het daglicht wer den afgeschermd. Ze kijken, in sa menwerking met hun collega's van het openbaar slacht huis. bij de slagers. Ze proeven ergens een bal gehakt. Ze stapipen een hotel of een restau rant binnen. Ze wandelen door fa brieken en opslag plaatsen. Ze nemen een kijkje bij de bereider van con sumptie-ijs. ze con troleren de groente op de markt, enfin, gaat u maar door. En als ze ergens de zaak piet vertrou wen, nemen ze een monster en dat wordt op ons labo ratorium onder zocht." „Neem melk en brood, onze dage lijkse zorg", zei dr. Hoeke. „Met de la boratoriumproeven van deze zaken be trachten we na tuurlijk de grootste spoed, anders zijn de melk en het brood al verspreid. En zo'n keurmeester heeft natuurlijk een zekere speurzin en indien nodig moet hij ter plaatse direct optreden en voedingsmiddelen laten vernietigen." -j(- Dr. F. Hoeke is de man die de leiding van de Rotter damse Keuringsdienst van Waren heeft. Hier staat hij, bij de met speciale apparatuur uitgeruste auto, die gebruikt uiordt voor het bestrijden van de luchtverontreiniging en het nemen van luchtmonsters. We wandelen de kelder in van de Rotterdamse Keuringsdienst van Wa ren. Wat daar staat is aan uw oog in de winkels onttrokken. U heeft (net) niet de kans gekregen het te kopen. Die twintig rekken met flessen melk, die dozen met buitenlandse flesjes vruchtensap, die blikjes boterhammen- worst, die andere partij blikjes toma tenpuree, die kleurkrijtjes en dat mid del om vlug bruin te worden of die zak met pindanoten. Dat komt door de keurmeesters. Dat komt door die mannen, van wie u eigenlijk nooit hoort en die elke dag ergens anders opduiken en rond snuffelen. „Soms is het wel moeilijk", zei dr- Hoeke. „Dan geeft de fabriek alle zorgen aan het melkprodukt, dan trachten wij hetzelfde te doen en dan neemt de huisvrouw de fles melk en zet die in de vensterbank, in plaats van op een koele en donkere plek. En nog zoiets: op kantoren, wanneer het weer wat kouder wordt. In de ochtend levert de melkslijter zijn rek met fles sen af en de mensen denken: zo, mooi, een beetje op de centrale verwarming zetten dat flesje, dan is het over een paar uur lekker lauw. Dat is natuur lijk helemaal funest. Het is gepasteu riseerde melk, door de warmte van de centrale verwarming gaan de bac teriën lekker groeien en men geeft ze een paar uur de kans om zich te ont wikkelen." Ik weet dat dit op scholen ook ge beurt, die flesjes op de centrale, zei ik. „Natuurlijk net zo fout", aldus dr. Hoeke. „En dikwijls komt men dan later met de klachten bij ons." Een autootje en een stoomwals, kinderspeelgoed in het laboratorium van de Keuringsdienst. Hoe zit het met de verf, geeft ze af, is ze gifhoudend? De microscoop geeft dikwijls hel antwoord. Zoals die mevrouw, die op woens dag gehakt kocht en dat vier en twin tig uur later wilde gaan braden, het vlees niet in orde bevond en er mee naar de Keuringsdienst wandelde. De slager was niet helemaal brandschoon „maar die mevrouw ook niet", ver telde dr. Hoeke. „Dat kan natuurlijk niet dat je gehakt zolang laat liggen. En hoeveel mensen gebruiken niet de zogenaamde Pruisische poeder wan neer ze iets inmaken? Bij de jam- fabrieken is het streng verboden, maar de particulier koopt het bij de dro gist of elders. Men denkt vaak: wat opa en oma gebruikten was wel goed- Maar de moderne voedingsleer leert ons wel anders en er zijn dingen naar voren gekomen, die men vroeger zelfs niet vermoedde. Geen zaken waaraan men direct dood gaat, maar op de lange termijn hebben ze een schadelijk effect. Niet over tien dagen, maar wel licht over tien jaar. En dan weet nie mand meer hoe het kwam." Met de Warenwet in de hand wer ken directeur Hoeke en zijn keur meesters, ook als het om speelgoed gaat. Om de verf bijvoorbeeld, om de gele verf, waar loodchromaat in kan zitten. Dan wandelt zo'n keurmeester een speelgoedafdeling van een warenhuis binnen of een kleinere winkel. Hij neust eens en stapt weer weg. Maar een andere keer komen hem die au tootjes niet van te beste kwaliteit voor en hij neemt er een mee. Of kleurpot loden waarop negen van de tien kinde ren bijten. Of kleurkrijtjes. Niet al leen het krijt, neen, ook om het gekleurde papiertje erom heen gaat het. En In het laboratorium wordt de verf van het speelgoed onderzocht. Of de verf van het papier om dat krijtje. Of de verf die gebruikt werd om het potlood een paar aardige kleur tjes te geven die, als ze loslaten in de mond van uw sabbelende zoon of dochter en van slechte kwaliteit zijn, giftige stoffen kunnen bevatten. Dat gevulde zwemvest, die matras en dat pakje watten ontsnappen niet aan het oog van de keurmeesters, want die vallen weer onder het Vul- selbesluit. Trouwens, ik zou het an ders willen stellen: wat ontsnapt wel aan hun blik? Glazen, potten, pannen, kopjes, vor ken, fopspenen, pillen om bruin te worden, schoenpoets, wasmiddelen, rattenkruid, onkruiddoder, kauwgum en lakens, de heren keurmeesters la ten er allemaal hun speurzin overheen wippen. Ook dat papiertje waarin uw ons ham wordt verpakt en dat #an de ene kant bedrukt is met een reclame, want de drukinkt kon wel eens afge ven en niet goed zijn voor uw gezond- -,4ieid,. Ook. de schoonheidstniddelen, die u al of niet kwistig op de. wangen strijkt. Ook de eendeneieren, die bij een banketbakker in beslag genomen wor den. Het is geen spectaculair werk, dat de mensen van de Keuringsdiensten voor Waren verrichten. Ik stel me voor, dat restaurateurs en winkeliers, fabri kanten en anderen die keurmeesters doorgaans maar als lastige rondkij- kers beschouwen. Eigen nieuwsdienst SCHIPHOL De heer Li Hshieh, zaak gelastigde van de Chinese volksrepubliek in Den Haag, heeft gistermiddag konin gin Elisabeth van België op Schiphol uitgeleide gedaan. De 86-jarige groot moeder van koning Boudewijn vertrok met een klein gezelschap met een Tupolev van de Russische luchtvaart maatschappij Aeroflot naar Moskou. Koningin Elisabeth wil daar twee dagen blijven voor zij doorvliegt naar Peking. Baron Allard, die de grijze koningin begeleidt: zei: „De koningin praat liever niet over haar leeftijd. Zelf zegt zij: Ik blijf altijd twintig, mogelijk drie tot vier maal." DEN HAAG. De algemene vereni ging Inlands Hout heeft het Verbond voor de Nederlandse groothandel ge vraagd erop aan te dringen, dat de ver kiezingen in Nederland voortaan op za terdag worden gehouden. De vereniging zou de verkiezingen voor de Provinciale Staten (28 maart 1962) en voor de gemeenteraden (30 mei 1962) op één zaterdag willen laten hou den. Inlands Hout vindt dat het wettelijk verplicht vrijaf geven van het personeel grote «kosten met zich meebrengt en bo vendien nadelig is voor de produktie. ln de kelder van het gebouw naar de Keuringsdienst van Waren in Rotterdam is gevestigd, stonden ze, de in beslag genomen goederen: de rekken met flessen melk, de blikjes tomatenpuree en boterhamworst, het vruchtensap en nog vele andere zaken, die zeer precies worden geregistreerd. Maar die mensen van de Keurings diensten zijn wel degenen die u en mij voor een hoop ellende kunnen sparen. Het zijn ook de mensen, die in de Rot terdamse haven eens een grote partij zalm uit Japan konden opvangen, keu ren, daarna afkeuren en linea recta terugzenden naar het land van her komst. En dat kon dus allemaal, voor dat die zalm over het hele land was verspreid. Het zijn (in Rotterdam) dezelfde mensen, die daar met een speciaal voor dit doel ingerichte wagen rondrijden om luchtmonsters te nemen en de strijd tegen de luchtverontreiniging aan te binden. En het zijn ook degenen die uw uitsmijters en uw goulash, uw bami schotels en uw gebraden kip controle ren. Het zijn werkers in stilte, van wie we geen weet hebben. Het gaat om een dienst die we er alleen bij halen wan neer er ergens klachten zijn en ondeug delijke zaken verkocht werden. Maar al die andere keren dat we geen klach ten hebben, al die keren dat de bief stuk en de melk, het paneermeel en de doos crème „naar wens" zijn, dan denken we zelfs niet aan die Keurings dienst van Waren. S3 Het water was echter al ver afge- ebd en al gauw voeren zij op een zanddrempel. Allen stapten ze naast de boot en met gezamenlijke krach ten werd het vaartuig over de hin dernis heengesleept. Na een paar honderd meter liep het vaartuig echter weer omhoog en nu was het niet op een drempel maar op de bodem van het watel dat hier over een grote lengte bij laag water droog kwam te liggen. Maar de crossers kenden de Bies- bosch als hun vestzak en zij wisten dat van hier uit De Mand tegenover Drimmelen ook te voet te bereiken was. Zij lieten de boot onbeheerd achter en door het riet heen bereik ten zij de polderka. In flinke pas marcheerden zij in de richting Drimmelen, de tegensla gen zouden nu wel overwonnen zijn, meenden zij. Na een uur gelopen te hebben bleef Adriaan opeens stokstijf staan. „Stop jongens," beval hij. „Doorlopen," zei Kees. „Niet doorlopen, we zitten midden in een mijnenveld, ik ben hier als gids van een kommandogroep al eer der geweest en toen was het veld door witte linten gemarkeerd. Die zijn door de Duitsers weggenomen maar ik weet zeker dat we er mid denin zitten..." Daar stonden zij... een mijnen veld, erger kon hen niet overkomen. Er moest een besluit genomen wor den; hier blijven staan konden zij niet. „We moeten er door zien te ko men," zei Adriaan.- „Maar hoe...?" „Ik ial voorop gaan en dan volg je me door je voeten precies in mijn voetstappen neer te zetten." „Als er dan wat gebeurt ben jij het slachtoffer, dat kunnen we niet aannemen..." „Het kan niet anders jongens... ik of een ander... één moet er voorop gaan." Allen begrepen de ernst van hun toestand. Adriaan had gelijk, het kon niet anders en met een zwijgzame handdruk waagden zij de sprong in het ongewisse. Adriaan liep voorop en in ganzen pas volgden zijn makkers. Het hart klopte hen in de keel en van elk ge luid schrokken zij. Een brekende tak onder de voeten van Adriaan was genoeg om hen verstijfd te doen stilstaan. Een vreselijke stank waaide hun tegemoet en telkens passeerden zij opengereten cadavers van koeien en paarden. Het was een verschrikkelijke tocht maar zij vorderden, met langzame lange passen baande Adriaan hen een weg door het veld van de dood. Omzien deed niemand, een ieder zag slechts de voetstappen van zijn voorganger. Opeens hoorden zij een hevige klap en het gillen van een mens in doods nood. Sjefke, die als achterman de stoet sloot, had zijn voorman niet precies gevolgd en was op een mijn gestapt. Ernstig gewond viel hij neer, een fontein van bloed spoot uit een van zijn benen en binnen enkele ogenblik ken zou hij doodgebloed zijn.... Sjefke was bij kennis en daar hij medisch student was kon hij zelf aan wijzingen geven voor de behandeling van zijn been. Met een stropdas bonden zij bo ven de wond het been af, meer kon den' zij niet doen. Vervoeren durfden zij hem niet en na een ernstig overleg werd beslo ten dat Tony bij zijn vriend zou blij ven, de anderen zouden doorgaan naar Drimmelen en van daaruit zou den zij voor medische hulp zorgen. Niemand durfde echter een voet verzetten en hulpeloos zagen zij el kaar aan. Maar zij zagen ook Sjef ke.... er moest iets gedaan worden! Op tien meter afstand was een riet gors, daar lag hun weg.... Met een zakmes prikten zij de bodem af naar mijnen. Dit vergde veel tijd en daar om namen zij de laatste anderhalve meter met een sprong. Tot over hun knieën zakten zij in de modder van het rietgors weg; maar hier waren geen mijnen en moeizaam worstel den zij zich door het riet heen. De avond begon te vallen en tussen het riet hing een zware lucht van mod der en rottende planten. Het riet was in deze winter niet gesneden en uit zicht hadden zij niet tussen de lange stengels. Zij ploeterden, struikelden en vie len neer in de glibberige blubber en na een uur zwoegen stonden zij weer op het punt van uitgang, zij waren in een cirkel rondgelopen. Het was hopeloos.... Maar zij hoorden Sjefke kreunen en opnieuw begonnen zij een wor steling met modder, riet en een ruim te die zij niet overzien konden. Er kwamen sterren aan de lucht en daar zagen zij de hoogspannings- door C. Baardman masten aan de Amer. nu hadden zij iets waarnaar zij zich richten kon den. Badend door slappe modder, soms zwemmend wisten zij de Amer te bereiken. Lans de waterkant liepen zij in Westelijke richting om zo te genover Drimmelen te komen. De kribben durfden zij niet oversteken uit angst voor mijnen. Elke krib moest zwemmend tegen de felle stroom in, genomen worden. Zij raakten uitge put en bij het omzwemmen van een der kribben geraakte Adriaan bewus teloos en hij zonk in de donkere diep te weg. Frans wist hem echter nog juist bij de haren te grijpen en boven wa ter te houden tot hij grond onder de voeten had om te staan. (Wordt vervolgd) BERGEN OP ZOOM. Voor het kantongerecht te Bergen op Zoom moest donderdagmorgen o.m. terecht staan J. C. de W. uit Tholen. Verdachte was echter niet verschenen. Op 27 juni jl. was deze op de Halsterseweg in bot sing gekomen met een auto van C. S. uit Zierikzee, die als getuige nu werd gehoord. S. kwam over deze weg gere den naar Tholen. Toen hij een zijweg in wilde slaan had hij afgeremd om een tegenligger eerst te laten passeren maar toen hij stond te wachten werd hij van achter aangereden door De W. Deze had moeten stoppen en was zon der noodzaak tegen de auto van S. aan gereden. De W. had verteld dat S. aar zelend had gereden waardoor hij eigen lijk niet begreep wat die ging doen. Uit het onderzoek bleek echter dat De W. met te grote snelheid had gereden an ders had hij zijn auto wel tijdig tot stil stand kunnen brengen. De officier van justitie eiste tegen hem een boete van 25 subsidiair 5 dagen tot welke straf De W. bij verstek ook werd veroordeeld. WATER GEHAD, MAARGATOCH MAAR. EVEN KIJKEN HIJ MOESTZ'N NIEUWE WA" ■tERPISTOOLVULUEN-HW WILDENIETONGEWAPEND NAAR BED; WATWAS ER MST'M? WATÊR- ^l||IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIIHHIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIilllllIIIIIIIIIIIIINIIIII!IIIHIimilllllllllinilllltllllllllll@ 61. „Dertig miljoen vierhonderd vijf en zestig dollars en tien cent!" riep de kas sier na lang te hebben gezwegen. Onder de gangsters ging een hoeraatje op en ook de maat glimlachte blij. „Daar krijg ik ook wat van", dacht hij. „Daarvan ga ik fijn op vakantie naar het Uddeler meer. Dat heb ik wel verdiend na alle ellende en narigheid!" „Wilt u het even klein maken, me neer de kassier?" vroeg Pets Domino. De kassier worstelde zich boven het papier uit. „Dat zal moeilijk gaan", meende hij. „Want ik kan het niet inwisselen." „Waarom niet?!" riep de maat met ongewone felheid. „Omdat", antwoordde de ander met een geringschattend gebaar op de sta pels, „Omdat dit geld allang ingewisseld had moeten worden. Het is al twintig jaar niets meer waard!" Deze mededeling was te veel voor de oudjes. De een na de ander veranderde van kleur en onttrok zich met. een diepe zucht aan de harde werkelijkheid... 68. Otto's voorstel vond algemene bij val en de volgende ochtend steeg het hele gezelschap op, om elders een tijde lijke verblijfplaats te betrekken. Nu al len weer verenigd waren en twee nieu welingen zich bij hen hadden aangeslo ten, was de stemming uitstekend en er klonk gelach en kwinkslagen. Niet alzo in de koningsburcht van Fen- ton. Fenton leefde in een soort smeulen de woede, die af en toe opvlamde in een razende uitbarsting. En nu Athel- stan hem weer ontlopen was en Otto en Magister Tifferoen op hun vlucht niet gevangen waren, vonden die uit barstingen veelvuldiger plaats. Menige krijgsman, die zich van geen kwaad bewust was. werd daar het slachtoffer van. De kerkers zaten vol en in Sak- senland werd fluisterend gesproken over de wreedheid van de koning. ROTTERDAM. In de Waalhaven is gistermiddag het lijk opgehaald van de dertigjarige matroos George Potyka uit Miihlheim m Duitsland. In de nacht van woensdag op donder dag was de matroos, door de duisternis misleid, bij het aan boord gaan tussen wal en schip gevallen.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 2