DIES
HEEFT
EEN
DOEL
f KAPPIE en hei geheim van de oude prentbriefkaarten
CETALA!
mi
DE NATUUR
*P. W. RUSSEL'S
„Het spijt ons"
Juiste toon
Boven niveau
Nog tien
in en om uw huis
Winterprogramma
in Westkapelle
FLITS
GORDON
in het
heelal
Dan Barry
van Ceta Bever
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
opera mundi KFS
"TVEN BOSCH. Dies Men-
heere heeft werk. Dat zal u
in deze tijd van volle adver
tentiekolommen onder „Perso
neel Gevraagd" niet zo ver
wonderlijk voorkomen, maar in
Den Bosch was het toch een
reden genoeg om met een
officieel tintje bij stil te staan.
Er was zelfs een burgemeester
voor uit Zeeland gekomen, plus
stedelijke en provinciale autori
teiten. Allemaal voor een jongen
van negentien jaar. Voor Dies
Menheere die blind is.
Ja, Dies Menheere kan niets zien
en dat knnnen drie kinderen uit het
gezin van de Zeeuwse landarbeider.
Menheere uit 's-Heer Arendskerke niet.
Jeanne is aün zusje van 23 jaar en
voor Jeanne is gezorgd. Duizenden
mensen kennen haar zonder haar ooit
gezien te hebben, want Jeanne staat
hekend als „de blinde telefoniste van
de provinciale griffie". Neen, neen,
met Jeanne zijn de zaken wel geregeld,
maar met Dies was het nog niet zo ver.
In Grave, op het Blindeninstituut,
daar hebben ze hem jaren gehad. Ais
jongetje kwam hij er en ze hebben
de kerel Dies een vak .geleerd. Een
vak, dat hij met zijn gevoelige en alles
aftastende handen onder de knie heeft.
Aan de werkbank, precies, het vaik van
revolverdraaier.
Dat is natuurlijk wel mooi om een
blinde man een ambacht bij te bren
gen, maar dan komt dat moment, dat
griezelige moment, waarop de leer
meesters moeten zeggen: Zo Dies, nu
kun je het allemaal en nu een baan.
Bang! De eerste deur is al dichtge
slagen en de volgende dertig volgen
al snel. „Ja, ja, we voelen er natuur
lijk alles voor om u te helpen, maar
echt, in ons bedrijf kunnen we met
een blinde weinig doen. Hoe zoudt u
zich tussen uw ziende collega's moeten
bewegen en zo. Neen, het spijt ons."
Deur vier en dertig is ook al open
en dicht geweest en overal achter die
deuren blijven mensen achter, aan wie
het schuldgevoel wel wat knaagt. „De
stumper, ja, ja, wat zouden we met
hem moeten doenHadden we dan
tochOch neen, we zijn ten slotte
geen filantropische instelling, het za
kenleven is hard, keihard meneer, de
concurrent slaapt niet, ik ben ten slotte
niet in de wieg gelegd als Barmhartige
Samaritaan, juffrouw Dinges, kunt u
even de volgende brief opnemen?"
Ja, maar daar Is die „kleine Rietrae",
de Limburger uit Wjjnandsrade bij
Heerlen. Er zijn er die hem vergaten,
maar dan maakten zij toch een fout.
Want heï"is van deze heer J. J. E. Riet
rae, de provinciale Blindenbemiddelaar
voor Brabant, dat minister-president
De Quay zei: „Hij is de Brabantse
terrier op het gebied van blinden".
En niet anders is het Als een ter
rier, die op zijn wandeling langs de
kanaalkant een rat heeft geroken, de
bevelen van zijn baas negeert en aan
het graven slaat, zo is die Limburger
in Brabant te keer gegaan.
„U bent nederig, u bent bescheiden,
maar u wist altijd precies die toon aan
te slaan die nodig was om het doel te
bereiken en vandaag moet u dan maar
eens op het voetstuk", zei gistermiddag
in een klein zaaltje in Den Bosch drs.
Fr. v. d. Hout, de directeur' van het
Gewestelijk Arbeidsbureau.
„De Terrier" dook nog wat dieper
weg achter de tafel en verschool zich
nog iets verder achter zijn bril. En
daar was een nog hogere, provinciale,
autoriteit en die deed het met woorden
van lof nog eens dunnetjes over.
Advertentie
Revolverdraaier,
dat is de blinde Dies.
„Na een halve dag
verkennen werkte hij
al mee aan de pro-
duktie", berichtte de
bedrijfsleider van de
fabriek. En de directie
zei: „Onze bedrijven
in Den Bosch, Apel
doorn en Nijmegen
staan open voor zulke
meneren als Dies Men
heere". (Foto links)
-)f Burgemeester D.
M. Vermet was met
plezier uit 's-Heer
Arendskerke naar Den
Bosch gekomen om
te zien hoe het daar
zijn niet-ziende ge
meentenaar Dies ging.
(Foto onder)
En toen stond Dies Menheere op.
Nogal mager, wat bleekjes vanwege
het gebeuren, maar zijn stem klonk
vast en zeker op het moment, dat hij
zei: „Meneer Rietrae, heel hartelijk
bedankt voor alles wat u deed".
En wat is dat dan wel, wat die me
neer Rietrae doet? Wel, hij zeult de
fabrieken af, hij dringt door tot direc
ties, hij legt uit dat een blinde man
bepaald geen onvolwaardige hoeft te
Zijn, hij wist directeuren te overtuigen,
hij wist ze te bewegen de proef te ne
men en gisteren werd dan de 81-ste
door hem aanbevolen blinde „officieel
geplaatst".
De vijftigste in Brabant en dat was
het feit, dat het feestelijke glas sherry
op tafel bracht. Op tafel bij de directie
van de machinefabriek Grasso, die in
het dochterbedrijf in Nijmegen sinds
driekwart jaar een andere blinde aan
het werk heeft en daarover een rap
portje liet maken»
„Hij is ijverig, zeer collegiaal, zeer
enthousiast", aldus de Nijmeegse per
soneelschef. „Hij onderscheidt zich niet
van niet-gehandicapten, de kwaliteit
van zijn werk ligt boven het niveau
van vergelijkbare collega's; wij kun
nen hem beslist geslaagd noemen".
En Dies Menheere uit 's-Heer Arends
kerke? Een week of vier geleden is hij
in Den Bosch voor het eerst achter die
nieuwe draaibank gekomen om inge
werkt te worden.
En dinsdag, toen zijn eigen burge
meester uit 's-Heer Arendskerke, de
heer D. M. Vermet, naar Den Bosch
was gekomen om te zien hoe het met
zijn gemeentenaar was, toen konden
eerste en blinde burger uit die Zeeuw
se gemeente luisteren naar wat de be
drijfsleider over Dies vond: „Zijn vak
manschap is goed, hij werkt en spreekt
met kennis van zaken, hij is altijd stipt
op tijd en het tempo van Dies is een
van de beste".
Van Dies Menheere van negentien
jaar, die blind is.
IN NEDERLAND GEBOTTELD MET LICENTIE VAN
PEPSI-COLA COMPANY. NEW YORK
Dies Menheere gelooft weer in het
leven. „Ik kan hier iets hereiken, ik
heb een doei, ik loop er niet meer ver
loren bij", zei bij me gisteren.
En een leidende figuur uit de fabriek
vertelde; „Men moet leren met gehan
dicapten te leven; dat is een groot so
ciaal belang".
„Dit kan tegenwoordig allemaal dank
zij de moderne personeelsopvattingen",
meende drs. F. v. d. Hout, de direc
teur van het Arbeidsbureau. „Vroeger
wilde men de mens aanpassen aan de
arbeid, denk maar aan het matten
vlechten. Tegenwoordig is men verstan
diger en past het werk aan aan de
mens"
Het waren allemaal ware woorden
en mooi gezegd. Maar in een hoekje
zag ik de heer Rietrae staan, de Blin
denbemiddelaar.
„Het valt soms niet mee om de deu
ren open te krijgen", zei hij. „En eigen
lijk is het nog niet veel, van augustus
1957 tot nu vijftig blinde mensen in
Brabant aan werk geholpen".
Ik hield het maar op zijn beschei
denheid, want iedereen in de buurt, die
verstand van zaken had, vond het een
geweldig aantal. Hoeveel blinden heeft
u in Brabant nu nog onder te brengen,
mensen die een vak hebben geleerd,
vroeg ik. „Laten we zeggen: tien", al
dus de heer Rietrae.
En als er nu iemand is, die het best
wil proberen met een blinde, waar
moet hij dan zijn, wilde ik weten. „Ge
woon, bij mij, per adres Gewestelijk
Arbeidsbureau in Den Bosch", was het
snelle antwoord.
Het is maar dat u het weet.
Nu is het nog een mooie tijd om een
gazon aan te leggen en het gras te zaai
en; voor de winter komt het dan nog
op en als men het weer een beetje mee
heeft kan het nog heel aardig groen
worden. U dient er wel rekening mee
te houden dat er diverse grasmengsels
zijn en dat men op zonnige plaatsen een
mengsel voor de zon moet hebben en
onder de bomen een schaduwmengsel
en dan zal men veel betere resultaten
bereiken.
-)f- De fabriekspoort gaat open in Den
Bosch en voor Dies Menheere begint
een nieuw leven. Met zijn uitneembare
witte plastic blindenstok ln de hand
loopt deze negentienjarige jongen uit
's Heer Arendskerke een echte toe
komst tegemoet. (Foto boven)
82
De soldaten, die liever bij hun ka
meraden de' komende gebeurtenissen
wilden afwachten namen afscheid en
de „bevrijders" van Werkendam ston
den zonder doel, gevieren in de Bies-
bosch.
Waren zij te voorbarig geweest en
had de Duitse kommandant gelijk
met zijn bewering dat er nog slechts
een wapenstilstand gesloten was?
Zij wisten het niet, de wens kon
ook in dit geval wel weer eens de
vader van de gedachte geweest zijn.
„We zullen de zaak eens bekijken,"
zei Kees op zijn zekere manier.
Dat deden zij en zij wisten tot een
besluit te bomen.
Leen zou naar Werkendam terug
gaan en vandaar zou hij Frans en
Adriaan, twee crossers van de groep
André, naar de wachtenden zenden
om hen naar Drimmelen te crossen.
Kees zou hen vergezellen om te
trachten wat geallieerde soldaten
mee te krijgen voor de werkelijke
bevrijding van Werkendam.
De Engelsen grinnikten om hun
avontuur en zij wuifden de verwij
ten van Kees weg. Zij zongen vrolij
ke soldatenliedjes en zij koesterden
zich in de warme voorjaarszon. Het
was prachtig weer om te wachten
en zorgen hadden zij niet.
Leen had zich gehaast, reeds na
«en uur kwamen Frans en Adriaan
opdagen. Zij brachten ook nog twee
passagiers mee, Tony en Sjefke, die
met een zender in het Land van Al-
tena gewerkt hadden.
Het was een groot gezelschap om
daarmee midden op de dag door de
Biesbosch te crossen. Zij rekenden
dat de waakzaamheid der Duitsers
verslapt zou zijn en tot een schiet
partij zou het niet meer komen,
want ook de Duitse soldaten zaten
te wachten op het verlossende
woord.
Lachend en zorgeloos stapten zij
in de boot van de crossers en schert
send staken zij van wal.
Deze laatste crossing zou een ple-
ziervaart worden door een prachtig
land.
Maar bij de uitgang van de Brui
ne Kil lag een Duitse patrouilleboot.
Een nieuwe ontmoeting met de Duit
sers moest vermeden worden en on
opgemerkt schoof hun boot het riet
in.
Adriaan ging met Tony en Sjefke
door de polder heen naar een ander
vaarwater om te zien of zij achter
de Duitse boot een roeiboot konden
vinden.
Zij liepen over ongeploegde akkers,
driemaal moesten zij een kreek
overzwemmen en zij kwamen zonder
boot bij hun makkers terug.
De polder was omgeven door wa
ter en zij voelden zich als schipbreu
kelingen op een onbewoond eiland.
De boerderij was door de boer ver
laten, als een hond hadden de Duit
sers hem van zijn bezittingen ge
jaagd.
Alleen waren zij op de polder, en
zij bezaten geen hulpmiddelen.
Kees ontdekte echter éen paar
deuren van een watergemaal. Mis
schien zou hiervan een vlot te ma
ken zijn. Zij hadden geen spijkers
en ook dit plan moest opgegeven
worden.
Opeens zagen zij op het dak van
de boerderij een Nederlandse vlag
verschijnen. Ha, de boer was terug,
zou dan toch
Door sloten en greppels heen Lie
pen zij naar de boerderij.... Nu was
de pijn geleden! Overmoedig beko
gelden zij elkaar met kluiten klei.
Maar wat was datDe vlag
verdween weer!
Dat betekende onraad; zij waren
gewend snel te reageren en als op
een bevel wierpen zij zich in de
slootwal neer.
Zij zagen Duitse soldaten op het
erf van de boerderij lopen en zij
hoorden de gehate snauwstemmen.
De dag die zo veelbelovend begon
nen was met vlaggen en een roes
van vrijheid toonde hun nu een grim
mig gezicht. Ongemakkelijk met het
hoofd zo diep mogelijk neergedrukt
in het korte gras lagen zü te wach
ten. Waarop eigenlijk?
Zij hadden met elkaar twee sten-
guns en twee revolvers, een povere
bewapening tegen een overmacht
van vijanden.
„En toch zal het ervan moeten ko
men", zei Frans.
Kees voelde echter niets voor een
gevecht. Nu de oorlog op sterven na
dood was wilde hij geen gewonden
of doden meer riskeren.
Terwijl zij de voordelen en nade
len van een gevecht tegen elkaar af
wogen, zagen zij de vlag opnieuw op
de boerderij omhoog gaan.
En op het erf liep de boer, alleen!
Geen Duitse soldaat was meer te
zien.
Zij sprongen op en holden naar de
boerderij.
„Hè," schrok de boer.
„Zijn de Duitsers weg?" vroeg
Kees.
„Ginds varen zij, zij wilden mijn
oifiiiiiiniiiiiiiiiiiiKiimiiiiitifiiiiuiHuiiuuiuiiuuiimuuuuiummmmmitM»
door O. Baardman
lililiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiDiiiiiiiiimiiniiiiiiiiiiiiiiitiiiiiii
vlag in beslag nemen, maar ik heb
een prevelementje gemaakt waarvan
zij niet terug hadden... en nou staat
die weer op het dak en geen mof
die hem er af krijgt."
„We hebben honger en dorst, maak
je kelder maar open," zei Kees.
„Dan zal je niks vinden," ant
woordde de boer, „ik heb nog voor
geen kip eten in huis, je weet dat ik
lang weg was en nu ben ik vanmor
gen maar eens stiekum komen kij
ken hoe de boel er bij ligt. Alleen
drinken is er genoeg, water was het
enige wat de Duitsers niet meena
men."
De crossers tegen wil en dank
dronken van het water dat muf
smaakte en toen stonden zij weer
voor de vraag hoe de reis voortge
zet kon worden. De boer wist een
oude roeiboot te liggen en in dit
gammele en lekke vaartuig stak het
gezelschap weer van wal.
WESTKAPELLE. Het winterpro
gramma voor Westkapelle werd in een
vergadering van afgevaardigden van
plaatselijke verenigingen vastgesteld.
Het ziet er als volgt uit: 30 sept.
filmavond. 14 okt. filmavond. 21 okt.
filmavond Roode Kruis met „Madame
Curie". 28 okt. filmavond. 3 nov. jaar
feest CJV. 8 nov. filmavond. 11 nov.
uitvoering kinderkoor. 24 nov. cabaret
avond voor bouwvakarbeiders. 25 nov.
uitvoering Chr. mondorgelclub „De Kre
kels". 1 of 2 dec. uitvoering OKK. 8
dec. uitvoering Chr. gemengde zangver
eniging. 9 dec. filmavond. 16 dec. re
serveavond. 20 dec. filmavond. 6 jan.
filmavond. 19 en 20 jan. bazaar van de
turnvereniging. 3 febr. filmavond. 10
febr. filmavond. 24 febr. uitvoering
gymnastiekclub. 3 maart uitvoering
gymnastiekclub. 10 maart reserve
avond. 17 maart uitvoering dameskoor.
31 maart filmavond. 14 april filmavond.
tARjIDlOOT/i PVOELEN?
OfcpAT A WAT?
JOAHN'
WAT
ER
door
WOENSDAG DEÈLFDE....1
.tf» f
W«t Yttk Hert ld Tribun* Inc.
^llllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllllllllNlllillllllllllllllllllllllillllllllllllllllll^
60. „Wilt u dit effe tellen en dan klein
maken?" verzocht Makkertje Mes de
kassier en intussen schoof hij de ene
stapel bankpapier na de andere door
het loket, zodat de beambte daarin na
genoeg onzichtbaar werd.
Een tijdlang hoorde men alleen het
gemurmel van de cijferende deskundige.
„Dat kan ja wel even duren", zei Kap-
pie, zich op een bank neerzettend. De
anderen volgden zijn voorbeeld. Alleen
Longnoos, de speurder! had zich in een
hoek terug getrokken en onderwierp
daar zijn bankbiljet aan een nauwgezet
onderzoek. Hij bestrooide het met wit
poeder, blies dit er weer af, beet in het
papier en trok zijn vergrootglas.
„Hm...niet vervalst", concludeerde hij.
„Nu eens kijken wat de vingerafdrukken
doen... Juist! Daar komen ze al op."
Gespannen keek hij door zijn vergroot
glas. Toen verbleekte hij.
„Allemachtig..!" sprak hij gesmoord.
,,D-die afdrukken.. Ik herken ze uit
duizenden.. Wat een schok!"
Schichtig keek hij om zich heen.
„Het zijn mijn eigen vingerafdruk
ken..!" besloot hij.
Hierna vond hij het weinig zin meer
hebben om vast te houden aan de theo
rie, dat het kapitaal uit diefstal afkom
stig was...
67. Allen verwelkomden Otto even
hartelijk en er heerst® grot® vreugd®
toen hij te kennen gaf, dat hij zich graag
bij de groep zou aansluiten. Hij kreeg
andere kleren zodat hij de wapenrok van
Fenton's krijgsman kon afleggen. Na de
maaltijd werd de toestand besproken en
men overlegde, wat nu te doen stond.
Het kwam hierop neer, dat Fenton
Sigurd had weten te bewerken, zijn hulp
te gebruiken om zich van Saksenland
meester te maken, waarop hij aanspra
ken kon doen gelden. Ruth had het haar
echtgenoot afgeraden, want zij kende
haar broeder, maar Sigurd had niet wil
len luisteren en was, toen de macht ver
overd was, door Fenton vermoord, die
zichzelf koning maakte. Nu was Fenton
er op uit. Athelstan, de zoon van Sigurd,
in handen te krijgen.
„Ik denk, dat we een tijdje uit de
buurt moeten blijven," zei Otto. „Fen
ton zal zo kwaad zijn, dat hij alles za]
doen om ons te overmeesteren."
Advertentie
Verf met gemak en...
Donderdag 21 september 1961
r
