TUSSEN LUTZ EN BALK
DRIEHOEKSRUIL
VAN VIERVOETERS j
iiiiiiiniiiiiiK
««oiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniiiii
KAPPIE en hei geheim van de oude prentbriefkaarten
CETALAI
3.
HET"AANPASS»NGS-
PROGRAM-'W^eeEIH
bewust risico,futs
I DE ENIGE METHODE
OMOPMERCURIUS
TE KUNNEN
BLIJVEN.
OP M.G.-WIJZE
HOERA VOOR DE ANDER
OP ZOLDER
INTERESSANT
Vragen Óver sieraden
in Tweede Kamer
Als de baas van huis is
i
H
«filllliliü
U
OERM
Johnny
Hart
1 tV
1
OTTO
en de
zoon
van
SIGURD
Verf met gemak en...
van Ceta Bever
Zaterdag 9 september 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
Mevrouw
De Jonge
had al een keuken
een zaterdagse rubriek
voor vrijetijdsbesteders
en vakantiegangers
1
GRONINGEN. Ik was gisteren niet thuis en op het
vliegveld Eelde bij Groningen heb ik even mogen rui
ken aan de anjers, die Jacqueline Dermer in een mandje
bij zich droeg en dat was eigenlijk het aardigste van de hele
dag. Omdat Jacqueline, die net haar eindexamen van de
H.B.S. heeft verworven, een lief meisje is en omdat de anjers
heerlijk roken. De rest was allemaal een beetje vreemd,
achteraf bezien.
Twee huisvrouwen uit de noorde
lijke provincies hebben meer dan nor
male keukenkennis aan de dag gelegd
en daarom gaan we ze een prijs geven:
we doen dat samen met de burgemees
ter van Zaandam, we vliegen erheen
en we vinden het prettig ais u mee
vliegt, was me gezegd.
Aldus scheepten fotograaf Bob Kuhry
en ik ons gistermiddag om twaalf uur
te Rotterdam in het autootje in en
reden naar Schiphol. Mensen van „een
grote deurenfabriek in Zaandam" (u
kunt ook zeggen: Bruynzeel) heetten
ons welkom en om twee uur zaten we
in een Dakota, dat ouderwetse maar
zo betrouwbare luchtpaard.
Ik neem aan dat het IJsselmeer na
een tijdje onder ons was en dat de
weilanden er groen bij lagen. Maar
drie kwartier zagen we aUeen maar
grijze mist en toen stond die luchtbus
op het vliegveld Eelde. „Mogen we u
op M.G.-wijze begroeten", zei een heer
en de dames in ons gezelschap kregen
bloemen van drie mooi aangeklede
meisjes. Een bus stond klaar en we
reden naar die twee letters, die Mani
festatie Groei betekenen en de aan
kondiging zijn voor een tentoonstelling
van produkten die de aarde ons biedt.
Maar u kunt er ook een lepeltje kopen
en schieten. Of gooien: „Drie ballen
voor 25 cent, dames altijd prijs",
stond er.
Burgemeester G. J. D. Franken
van Zaandam had zijn echtgenote mee-
„Zo ziet die keuken, die u cadeau
ken. En terwijl mevrouw L. Reitsema
de andere prijswinnares mevrouw
een afbeelding van het
genomen. Nauwelijks op Eelde geland
wipt de burgemeester van de vliegtuig
trap en zei tegen een verwelkomer, als
arriveerde hij uit Singapore of daar
omtrent: „Zo, en hoe is het weer hier?".
Nou, dat was net zo als op 150 kilo
meter afstand waar we vandaan kwa
men: waardeloos en motregen.
Maar nu gaat het gebeuren, zei ik
tegen mezelf, nu gaat men waar maken
waarom ik deze reis per vliegtuig heb
gemaakt. Wel, er was een stand van
die deurenfabriek en daar ging men
spreken achter een microfoon. Eerst
ir. J. A. de Bie, een van de directeuren
van de fabriek. Wat hij zei kwam
neer op: Leve Zaandam, waar we nog
ideale expansiemogelijkheden hebben.
Toen de burgemeester van Zaandam.
Wat hij zei is samen te vatten als: Leve
Bruynzeel die altijd op B. en W. van
Zaandam zal kunnen rekenen.
Waarom zijn we nu hier, vroeg ik
aan de fotograaf, maar het antwoord
was er al. In de personen van me
vrouw L. J. J. Reitsma-Zonderman,
lid van de Bond van Plattelandsvrou
wen te Appelscha en mevrouw G. F.
de Jonge-Zweep, lid van de Neder-
krijgt, eruit", zei burgemeester Fran-
uit Appelscha breeduit lachte, mocht
G. de Jonge uit Oude Pekela ook
geschenk vasthouden.
landse Vereniging van Huisvrouwen in
Oude Pekela.
Zij hadden, met nog een boel huis
vrouwen, meegedaan aan een enquête
en de vragen het best ingevuld. Zij
hadden opgeschreven dat de juiste
hoogte van een aanrecht negentig cen
timeter is en dat de vrouw die in
Amerika rond 1850 baanbrekend werk
verrichte op keukengebied Catharine
Beecher was, een zuster van de schrijf
ster van De Negerhut van Oom Tom.
Wel, de antwoorden ook de andere
waren zo goea, dat de dames giste
ren een keuken cadeau kregen. Plus
nog een handvol vloerbedekking van
een firma uit. ja juist, uit Krom
menie.
„Geweldig", zei mevrouw Reitsma,
wier man een boerderij met veertig
hectare heeft, „mijn keukentje is na
de oorlog door een timmerman ge
maakt: best hoor, maar niet groots. Ik
kan dit cadeau heel goed gebruiken."
Mevrouw Dc Jonge zei niet veel.
Ze woont in een dienstwoning van een
strofabriek, waar haar man bedrijfs
leider is en ze heetf net een gloed
nieuwe Nanninga-keuken. „Maar ik
kan deze keuken opslaan op zolder",
bedacht ze.
Toen was het tien over half vijf en
we gingen met de burgemeester en
zijn vrouw weer in de bus zitten, naar
Eelde. Kwart over vijf trok de Dakota
ons andermaal de grijze lucht in, drie
kwartier zag ik wederom alleen mist,
zes uur Schiphol, zeven uur Rotter
dam, toen wat eten want dat was er
de hele dag nog niet van gekomen en
vervolgens herhaalden de fotograaf en
ik tegen elkaar de zin, die wij zo dik
wijls horen:
„Interessant beroep heeft u toch;
u komt nog eens ergens en u ziet nog
eens wat."
UTRECHT De Hilversumse visbe-
werker P. M. van de B. is gisteren door
de Utrechtse rechtbank veroordeeld tot
acht maanden gevangenisstraf met af
trek waarvan drie imaanden voorwaar
delijk met drie jaar proeftijd en toezicht
van de reclassering.
Hij 'had in april tot twee keer toe ge
dreigd zijn vrouw met een mes „als een
vis te zullen openrijten". De eerste keer
had de vrouw hem met een klap afge
weerd en de tweede keer stapte iemand
de kamer binnen toen de man dreigend
het mes hief.
De straf komt overeen met de eis.
-#- „Blijf even ruiken", zei de foto
graaf toen ik me gisteren in Gro
ningen over het mandje anjers van
Jacqueline Dermer boog. Ik deed
het en hij liet zijn camera werken.
Hij lachte de hele dag en tfij
had het best naar zijn zin, de heer
G. J. D. Franken, burgemeester van
Zaandam, die hier met zijn echt
genote arriveert op het vliegveld
Eelde.
-jj- Lanen die indruk maken, lanen die
rust geven, lanen waaruit opgeknapte
mensen na een herfslwandeling te
voorschijn zijn gekomen. Waar? V
vindt ze in Gaasterland.
2V66f öe tweede keer „Niet Thuis" op deze zaterdagochtend, waarmee
het zoveelste lange weekeinde begint in het Nederland-met-zijn-vijf-
daagse, dacht ik aan Friesland. Het heeft niets te maken met bekroonde
huisvrouwen, het heeft alles te maken met mensen die de weldadigheid van
een bos op zich laten inwerken. Of.... die dat nog nooit deden en denken:
„Ja, moet ik ook eens proberen". Kort en goed: wandelt u even mee met
wat mijn collega P. Terpstra voor u uitstippelde?
DEN HAAG Het liberale Tweede-
Kamerlid Corver beeft de minister van
sociale zaken en volksgezondheid ge
vraagd af het waar is, dat 45 pakjes
met sieraden en andere bezittingen van
Nederlanders die in concentratiekam
pen hebben gezeten, na de oorlog naar
Nederland zijn gebracht, maar niet aan
de eigenaars of aan him nabestaanden
zijn teruggegeven.
Het Kamerlid wil weten waar de pak
jes nu zijn en welke pogingen zijn ge
daan om de rechtmatige eigenaars of
hun nabestaanden op te sporen.
De heer Corver vraagt tenslotte wie
er verantwoordelijk voor is indien niet
naar de eigenaars of de erfgenamen is
gezocht, en wat de minister denkt ta
kunnen doen om de zaak tot een bevre
digende oplossing te brengen.
ZELFS de meest geharde Friese zei
lers moeten erkennen, dat er in
de afgelopen zomer twee dagen ge
weest zijn, waarop je niet met een
boot op het water kon verschijnen.
Maar alle andere keren wèl; veel beter
zelfs dan op die warme, stille dagen
die in een bijna vergeten verleden een
bepaalde zomer hebben gekenmerkt.
Het is niet erg als het op een meer wat
herfstig is en nu het dan wérkelijk
herfst is, kan men in Friesland prach
tig zeilen. De meren zijn ruim en vrij
en de mooiweerzeilers zitten al weer
op hun kantoorstoelen.
Trouwens, in het steeds drukker
wordende Friese waterland is het wel
aan te bevelen een eindje af te zakken
als u een beetje alleen wilt zijn. Naar
het Slotermeer, bijvoorbeeld; het ligt
Niet alleen u en ik, maar ook de dieren zijn af en toe „Niet
Thuis". We weten dat soms al te goed en ik hoef alleen maar
te zeggen „hondenpensions".
a Mevr.
C. Voerman
„Blijkens de re
acties sukkelen vele
dierenvrienden met
hetzelfde probleem
als u met Japie",
schrijft me nu ME
VROUW C. VOER
MAN-DE THOU-
ARS te Rotterdam-
Hoogvliet. Ik iaat
haar verder aan
het woord en wacht uw reacties af.
„Ik zou graag in het leven roepen
een DIEREN LOGEER CENTRALE.
Dit is een soort uitwisseling van
poezen en honden, waarvan de ba
zen met vakantie gaan of afwezig
zijn. Zoiets als bij huizen een drie-
of vierhoeksruil.
Het is de bedoeling dat alleen die
ren via de DIEREN LOGEER CEN
TRALE bemiddeling ontvangen,
waartoe enige financiële maatrege
len zijn genomen, zoals een inschrijf
geld van vijf gulden. U kunt via
die Centrale uw Japie bij particulie
ren onderbrengen voor twee gulden
per dag (voor poezen één gulden).
U verplicht zich daarbij echter t.z.t
de hond van een ander tijdelijk te
huisvesten en te verzorgen geduren
de evenveel dagen als uw hond er
gens heeft gelogeerd.
Zodra u de logé in goede wel
stand heeft ingeleverd, ontvangt u
twee-derde terug van het door u
vooruit betaalde pensiongeld van uw
eigen hond. Deze maatregel dient om
te voorkomen dat niet bonafide men-
steedden, weigeren een ander dier te
nemen.
Wordt het dier dat bij u logeert
ziek, dan bent u verplicht direct
de Dieren Logeer Centrale telefo
nisch te waarschuwen, waarna een
dierenarts (uw eigen dierenarts in
dien mogelijk) kan worden ingescha
keld. Kosten zijn natuurlijk voor de
eigenaar van het dier.
De dieren, die via de Centrale te
logeren worden gegeven, krijgen
een kaartje om hun hals met naam
en adres en verzoek onmiddellijk de
Centrale te bellet, als het dier onbe
heerd zou worden aangetroffen
(honden, zoals Spotty, waarover u
schreef, komer dan zeker terecht).
Aangezien de dieren bij particu
lieren worden gehuisvest kunt u
een speciale „gebruiksaanwijzing"
meegeven. Zoveel mogelijk zal wor
den getracht dezelfde honden hij
eikaars bazen onder te brengen, dus
niet een Sint Bernhard ruilen voor
een pincher. Vanwege de vechtpar
tijen: geen reuen bij reuen. Alle
adressen worden tevoren door de
Centrale gecontroleerd en men kan
mand, eigen borstel enzovoorts mee
geven.
Ik hoop dat de uiteenzetting dui
delijk is geweest. Dacht u niet dat
dit een oplossing voor dierenvrien
den zou kunnen zijn?"
MEVR. C. VOERMAN-
DE THOUARS
Pieter Stastokweg 22
Rotterdam-Hoogvliet
in een omgeving, die door toeristen
niet al te veel wordt bezocht. Het
grenst aan een oud stadje en een paar
mooie dorpen; enkele kilometers ver
der strekken de bossen zich uit en ten
zuiden van die bossen ligt het IJssel
meer.
Door en door Fries
Een herfsttocht door dit gebied be
gint bijvoorbeeld in Oudemirdum, 15
kilometer ten westen van Lemmer aan
de weg naar Staveren. Met z'n brink
en z'n bomen lijkt het een Drents
dorpje, maar in werkelijkheid is het
door en door Fries. De mensen hebben
er altijd tussen de vroegere Zuiderzee
en de bossen gewoond; ze weten ook
iets van de strijd tegen het water, maar
op één plaats heeft de natuur voor de
kustverdediging gezorgd. Dat is daar
waar het Oudemirdumer Klif ligt:
een steile keileemwand, die al in de
ijstijd moet zijn ontstaan en waar nog
steeds bijzondere stenen te vinden zijn.
Wie aan het Klif geweest is (er is
daar ook badaccommodatie aan het
IJsselmeer) en z'n weg naar het Sloter
meer zoeikt, kan in september een
mooie wandeling door de Oudemirdu
mer bossen maken. Nergens in het
noorden zal hij zulke hoge, indruk
wekkende lanen vinden als in Gaas-
terland. Tussen die lanen slingeren zich
de schilderachtige paadjes. Een brug
getje over de Lutz, een smal, karak
teristiek vaarwater, dat als het eens
uitgebaggerd werd een uniek traject
voor de watersport zou kunnen zijn,
brengt hem bij Kippenburg, de voor
post van de Star Numanbossen. Maar
als hij op dezelfde dag nog naar het
Slotermeer wil, dan doet hij er goed
aan, tevreden te zijn met de schoon
heid, die de Oudemirdumer bossen
hem hebben geboden en over de
mooie weg, die vlak langs de Lutz
loopt, z'n schreden te richten naar
Balk, de hoofdplaats van Gaasterland,
die door de Lutz doorsneden wordt.
Een oud dorpje, waarvan de V.V.V.-
folder jaar in jaar uit met trots ver
telt, dat het Herman Gorter tot zijn
„Mei" geïnspireerd heeft. Voor lief
hebbers van oude schoonheid: het
raadhuis van 1615 en de familiebanken
in de Hervormde kerk van 1728.
Gaaf Sloten
Als we de Lutz blijven volgen, ook
als we Balk al weer achter ons hebben,
dan komen we aan het Slotermeer.
Er is botenverhuur aan de meeroever
en even verder bevindt er zich een
uitstekend zwembad. De tocht kan per
boot of over de weg vervolgd worden;
in het laatste geval gaat de route even
terug naar Balk en dan in de richting
Wijckel, een bijzonder mooi dorpje,
dat enkele kilometers verder ligt in
de luwte van het Du Toursbos, dat
een bijzondere vegetatie heeft. Helaas
heeft het gemeentebestuur van Gaas
terland de boze plannen om dwars
door dit bos een nieuwe verkeersweg
aan te leggen.
En dan weer enkele kilometers ver
der (de totale lengte van deze tocht
is 20 kilometer) komen we in Sloten,
de kleinste, maar ook de gaafste en
schilderachtigste van de elf Friese
steden. De oude gevels weerspiegelen
zich in de korte stadsgracht, die aan
heide kanten door een waterpoortje
wordt afgesloten; op het bolwerk van
een van die waterpoortjes rijst een
stoere korenmolen nit 1755 omhoog.
Het stadhuis van 1759 heeft een mooie
wapenverzameling uit 1523. De linden
aan het stadsgrachtje zijn al in 1766
geplant. Sloten is een indrukwekkend
eindpunt van een mooie, stille herfst
tocht door een prachtig deel van
Friesland.
door
1 1
1 1 W5
Sm V/ i n*
^)iiiiiiiiiitiiiiiiiii)itiiiiiitii!iiiiiiiiiiiii)iii)iiiiiiiiiiiitmi)iiimniiiiii)iiiiiitniiiiiiniiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniii)inii)iiiiiiiniiniiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimitiii!iiiitiiiiiiiiitniiiiiiiiiiiiiirius
50. „Bankrovers stamelde de direc
teur met een blik op de maat en zijn
ontvoerders. „Dat ik dat niet eerder ge
zien heb! Het heeft zeker geen zin om
jullie te wijzen op het verkeerde van
jullie handelwijze, hè?"
„Nee," zei Pets Domino. „We hebben
genoeg gekletst. Kom op met de poet
van Al Kapoen!"
„De p-poet van Al K-Kapoen?" hak
kelde de bankdirecteur verbaasd. „Daar
heb ik nooit van g-gehoord.
„Ontkennen helpt niet," snauwde
Pets Domino. „Daarnet zei je zelf dat
er genoeg geld in huis is en nou weet
je van niks! Jij dacht zeker slim te zijn
door gauw een nieuw gebouw over de
bergplaats heen te bouwen, hè? Maar
we laten ons niet van de wijs brengen!
Vooruit, met het gezicht naar de muur
en de handen omhoog!"
De directeur gehoorzaamde. Hij hoor
de hoe juist op dat moment de politie
zich onverrichterzake uit het pand te
rugtrok en hij zuchtte verdrietig,
„De sleutels van de kluiskelder liggen
in de rechterla van mijn bureau deel
de hij op matte toon mee
„Precies, daar moeten we zijn! In
de kelder!" kraaide Pets Domino. „Kom
mee, mannen!"
22-57. De tegenzin, om naar buiten
te gaan en de twee vluchtelingen te
gaan zoeken, was bij de krijgsknechten
van de koningsburcht groot. Maar
dienst is dienst, en dus gingen ze in
het vreselijk weer er op uit. Bovendien
verwachtten ze, Otto en Magister Tif-
feroen dood of op z'n minst zwaar ge
wond aan de voet van de rotsen te vin
den. Het viel nog niet mee, om in de
duisternis over de glibberige stenen en
tussen de doornige struiken de weg te
vinden naar de plek onder het venster
van de studeervertrekken van de heel
meester. En toen ze daar eindelijk aan
kwamen, wachtte hen een teleurstel
ling, want alles wat ze vonden was
het ondereinde van het afhangende touw
en geen spoor van een dode of gewon
de vluchteling. Er zat niets anders op
dan te gaan zoeken. Dat werd ook wel
dra aan koning Fenton duidelijk ge
maakt, die niet lang behoefde na te den
ken voor hij de daartoe strekkende be
velen gaf, doorspekt met vloeken en
verwensingen, waar zelfs deze gehar
de krijgslieden van schrokken.
Advertentie
