PLEZIERIG SPEL IN HARLEKINADE ARTILLERIE: ANTI LOPEN Co Westerikeen eigen weg in nieuw realisme Het Nederlands gebulder laat de Fransen in La Courtine onberoerd Rode lap velde stierenvechter J acob Marisprijzen voor Co Westerik en H. Berserik Maandag 7 augustus 1961 ZEEUWSCH DAGBIAD Knap werk van Walter van der Kamp vandaag Herinneringen van Henri van Booven AANZETTER DEERNISWEKKEND CAPRIOLEN CABARET VIJAND OUDE TROTS GEEN REALITEIT Formidabele techniek van Daniel Wayenberg MET GERUSTSTELLEND TELEGRAM VAN VERDWENEN BEMIDDELAAR Dronken jongelui vielen arts aan V erschrikkelijke bosman gevangen in Zwitserse Alpen Pag. 4 Na de pauze Schumanns Vierde Symfonie. In het Nederlandse pro gramma van Brussel is er 's avonds om kwart over tien een symfonisch concert met medewerking van de be faamde Duitse bariton Dietrich Fi scher Dieskau en de sublieme Spaan se gitarist Andres Segovia. 1 -y vandaag f In deze vakantieweken is de Avro op de televisie al enkele malen uit stekend voor de dag gekomen. Zo ook zaterdagavond. In weerwil van alle argumenten die pleiten voor telerecor- dings was het zaterdag bij de Avro allemaal echt, wat er aan Nederlandse prestaties op het beeldscherm kwam. Walter van der Kamp was heerlijk aan het spelen met de camera's in het (niet zo geweldige) blijspel Harleki nade. Er zat voortdurend beweging in. Tal van camera-instellingen, die zo typerend voor Van der Kamp zijn, verhieven het stukje boven zijn eigen niveau. Uit ervaring weet men, dat de regisseur er hard op gewerkt heeft, maar het lijkt alles moeiteloos. Ton van Duinhoven en Ina van Faassen hadden er even hard aan ge werkt en zij speelden net zo plezierig met hun rollen als Van der Kamp met de camera's bezig was. Met Kleine stembuigingen, die niet eens in de mimiek doorwerken, scheppen zij een soort waas van ironie, waarin men de kleinkunst herkent, maar die door het voortreffelijke acteren tot toneelniveau werd verheven. Het was allemaal zo prettig om naar te kijken, dat men aan echte kritiek op het stuk nauwelijks toekomt. De gehele televisieavond stond eigen lijk in deze sfeer. Alleen al de blijde omroepster, die trots kon laten zien waarin de storing in een filmuitzending had gezeten, was een verademing. De film zelf, een Duits produkt, was een genoegelijke affaire met als hoogte punt een prachtig stukje televisie, dat van een liedje was gemaakt. Gewrongen Tja, en dan de quiz. Tegen de spel letjes zelf hebben we echt geen be zwaar. Miljoenen kijkers zijn er wild op en het is ook soms wel spannend. Maar het vak van quizmaster is zo moeilijk. De heer Peter Giele bijvoor beeld brengt het een heel eind, maar als hij zogenaamd ongedwongen gaat praten, gaan ons de haren overeind staan. Brrr, de gewrongen complimen ten en de dikbesuikerde zouteloos heden. Moet het echt zo? Men kan, lijkt ons, als quizmaster beter één spoptane, snedige opmerking in een uitzending maken en verder gewoon doen, dan er vele moeizaam op elkaar stapelen, die echt niet leuk en natuur lijk zijn. We begrijpen dat het zuur is, dat de mensen die de prijzen leveren hun naam niet genoemd krijgen, maar laat men wel ruiterlijk de consequenties van het systeem trekken en niet het ene superlatief na het andere aan die prrrraohtige prijzen besteden. giel radio MAANDAG Weer eens een fraai staaltje van radio-samenwerking. Van daag herdenkt de Vara de vijfenze ventigste geboortedag van Felix Tim mermans en morgen de K.R.O. Beide omroepen zijn er trouwens nogal laat mee, want Timmermans is op 5 juli 1886 in Lier geboren. Aan de uit zending van vanavond (8.35) werken onder andere mee: Hubert Lampo, An ton van Duinkerken, Albert Wester- linck en Johan Daisne. Na Timmermans Jerome Kern. Fragmenten uit het muziekspel „Ro berta". Operettemuziek vindt de lief hebber op België Vlaams vanaf acht uur. Melodieën van Hervé en Robert Sotlz. Hilversum 2 brengt vanavond om 9.35 het Overijssels Filharmonisch Or kest voor de microfoon, een ensem ble dat men niet vaak door de luid spreker te horen krijgt. Jan Brussen opent het programma met een bekend werk van Haydn, de Symfonie met de paukenroffel. Ver volgens is Maria Stader sopraansolis te in het Motet Exsultate jubilate van Mozart en zingt zij Schuberts „Der Hirt auf dem Felsen". Schubert be reikt in dit werk een prachtig pasto raal effect door toevoeging van een solo-klarinet. MAANDAG De vierde aflevering rond Max Bygraves en de achtste van Het gezicht van Azië draait de KRO om tien vóór en kwart over negen. Be gonnen wordt met de rubriek Kijk op Kunst. België Vlaams In 'Steden in de branding' wordt vandaag de schijn werper gericht op Bagdad, de hoofd stad van Irak (8.40). ,De onvoltooide symfonie' is een film van Luigi Ro- vere over Franz Schubert (8.50). België Frans ,Mijn vader had gelijk' is een film van en met Sacha Guitry en verder o.a. Jacqueline De- lubac Betty Dausmond en Paul Ber nard (9 uur) Duitsland presenteert vanavond na een bijzondere reportage van Hans en Lotte Hass over een vreemd monster op de bodem van de zee (8.20) een televisiespel van W. P. Zibaso over ,De tip' die de knappe Eva, de vrouw van een zekere Nenners, krijgt van een zekere Friedlieb voor haar wedden' schap bij het paardrennen. En wie U een zekere Meyer, die mevrouw Eva Nenners een pracht van een auto schonk....? (3.50) Eigen Nieuwsdienst HILVERSUM. In het radiopro gramma zestig minuten voor boven de zestig, dat vanmiddag tussen 4 en 5 via Hilversum 2 is te beluiste ren, haalt de 84-jarige schrijver Henri van Booven muzikale herin neringen op. De heer Van Booven, die in Rome woont, maar van tijd tot tijd naar Ne derland komt om vrienden en beken den op te zoeken, heeft de enige Ne derlandse roman over Congo geschre ven: Tropenwee, een boek dat 18 druk ken beleefde. Henri van Booven is een goed vriend van Louis Couperus geweest. LA COURTINE. Het leven in een echt kamp is natuurlijk nog fijner dan het bivakkeren in de ge bouwen van La Courtine. De artillerie, altijd al een onderdeel van allure, heeft het in La Courtine getroffen. Er was voor de artilleristen geen plaats meer in het oude Franse legerkamp en daarom hebben zij in een dal, twaalf kilometer van La Courtine verwijderd, een eigen bivak opgeslagen van tenten en veld keukens. Het is daar natuurlijk prettiger als de zon schijnt, maar zelfs als de storm de tenten doet klapperen, heerst er de prikkelende sfeer van avontuur en improvisatie. Wij zijn als soldaat nooit verder ge komen dan de infanterie en niet zon der schroom betraden we het door slag regens verduisterde werkterrein van de mannen met precisie-apparaten en re- kenlinialen. Voordat we een van de geschutsputten inklommen, kregen we uit een mooi doosje twee in paraffine gedrenkte watjes: „Ik weet niet of ufw verzekering gescheurde trommelvliezen betaalt, maar neemt u er voor de ze kerheid toch maar een paar." Het was even of we de kamer van een tandarts binnengingen. „Ik ben aanzetter", vertelde Joop Prasing uit Amsterdam, „maar dat stelt geen moer voor". Voordat majoor R. P. Pietersen uit Assen waardig kon pro testeren tegen de mening, dat er ook maar één artilleriefunctie zou kunnen zijn „die zó weinig voorstelde", had een andere artillerist ons hoffelijk ver hinderd over een bollend zeil te klau teren: „Daar liggen granaten onder en die kunnen afgaan." Het was bijna een bevrijding toen de eerste dreun de pit In kruitdamp hulde. Honderd meter van de stelling onder hielden andere artilleristen in een open tent het contact met de waarnemers vóór in het veld. Met een lawine cijfers ontvingen zij per telefoon gegevens, die via ingewikkelde rekenattributen en strepen op stafkaarten werden omgezet in vuurbevelen. De artilleristen achter de kanonnen lieten geduldig de regen op hun door weekte kleding neerkomen en kwamen eens in het half uur een paar minuten in actie om te vuren. „Oorlog voeren is een kwestie van regen en wachten", schreef de Amerikaanse oorlogscorres pondent Ernie Pyle. In La Courtine kreeg hij weer gelijk. Dokter J. Mars uit het Groningse Hoogeland liep welgemoed door de bagger en bekeek de regen met be roepsbelangstelling. Er waren weinig zieken, ondanks de regen. Als de jon gens in hun bivak kwamen, trokken ze droge kleren aan en de natte spullen werden om roodgloeiende kachels te drogen gehangen. „Alleen als in het bivak het gerucht de ronde doet, dat er een grote mars op het programma staat", vertelde dokter Mars, „krijg ik het ineens heel erg druk. Met tientallen tegelijk ver schijnen de artilleristen op het zieken- ranport om de meest deerniswekkende voetklachten te melden. Een artillerist wil urenlang in de regen zitten, maar lopen vindt hij een bezigheid, die aan de infanterie is toegedacht." Er waren ook bij de andere onder delen in La Courtine weinig zieken. Een gladde asfaltweg, die tot roem van de Nederlandse genie de naam „Route du capitaine Brouwer" draagt, wees ons de weg naar het Nederlandse hospitaal, waar majoor-arts C. Th. Klemann Uit Voorthuyzen met zijn staf van drie artsen, een chirurg en een tandarts in staat was iedere ramp van redelijke omvang het hoofd te bieden. In het hosnitaal konden röntgenfoto's worden gemaakt en met trots toonde de dokter ons een moderne operatiezaal. De tandarts was bezig een kies uit te boren en twee MUva-verpleegsters wisten zich geruggesteund door vijf tig verplegers, chauffeurs en andere stafleden. Wachtmeester Arie van der Heijden uit Rotterdam had in La Courtine niet geboft. Hij was er nau: welijks of een jeep reed hem aan. Hij lag al drie weken met een lichte her senschudding in het hospitaal. Naast zijn bed stond een mandje fruit, dat minister S. H. Visser hem tijdens zijn bezoek aan La Courtine had gegeven. Wachtmeester Arie vond, dat de dok ter hem maar eens uit bed moest la ten gaan. De zon was gaan schijnen, toen we het hospitaal verbeten en ka pitein Tummers bracht ons met in drukwekkende jeep-capriolen naar het hoogste topje van La Courtine, waar op een klein plateau een enorme radio auto stond. Sergeant R. F. de Bok uit Aalsmeer onderhield daar al een maand lang met vier andere jongens het radio-eontact met Nederland. Rond om de radiowagen stonden enkele kleine tentjes en de vijf jongens leef den er alsof ze op bergexpeditie wa ren. Niemand wilde er ruilen met een van de zesduizend jongens beneden in La Courtine. Zo dachten ook de andere verbindings mannen, die in verspreide postjes over de berg lagen. De zon had de regen definitief overwonnen en de soldaten lagen lui te zonnebaden. En als het regende kropen ze gezellig met z'n allen in de radiowagens, met een sta pel boeken van de Dienst Welzijnsver- zorging, die hen regelmatig van nieuwe voorraad voorzag. Het bevredigen van de leeslust was niet de enige zorg van deze dienst in La Courtine. In het kamp wordt iedere avond op vijf plaatsen film gedraaid, iedere zater dagavond is er een cabaret uit Neder land en in de grote kanfinetenten zijn de koffie, de koeken en de wijn goed koper dan in de Nederlandse kazernes. In een verscholen hoekje van het ■kamp vonden we drie bedroefde intel lectuelen. „Och", zeiden ze verdrietig, „over ons wordt nu nooit eens iets ge schreven". „Vertel maar", antwoordden we, „dan zullen wij over jullie schrijven". De mannen werden bleek: „Nee, dat mag niet, we mogen niets zeggen, want we zijn van de inlichtingendienst. Wij moeten gegevens over de vijand ver zamelen en daaro onze namen niet „Wie is de vijand", Het antwoord was ten we zelf nog niet". Gelaten drietal zich over dikke studieboeken om een taal te leren, die tot de Slavi sche groep behoort. De tanks en de kanonnen, de film tenten en de Amerikaanse importsiga retten, de hele sfeer van het geauto matiseerde Nederlandse leger steekt scherp af bij de omgeving, waarin de zesduizend Nederlandse jongens nu le ven. Het Frankrijk buiten de grote ste den heeft niet meegedaan aan de wed loop naar technische perfectie van de laatste tientallen jaren. Men moet goed zoeken om er een televisiemast te vin den, er rijden niet zo heel veel auto's en de grote politiek laat deze mensen bijna onberoerd. Om de Nederlandse jongens te beha gen heeft men in La Courtine ijlings een lading jukeboxen geplaatst, maar de moeders houden hun zwarte ogen gericht op hun charmante dochters. Ondanks het rollen van de tank£ en het bulderen van de artillerie komen er in de huizen van La Courtine iedere dag Ondanks de zesduizend Nederlandse soldaten, leeft La Courtine voort, zoals het al eeuwen heeft geleefd. Men zal er moeilijk een televisiemast vinden en geen vereniging voor vreemdelingenverkeer behoeft een mu seumstuk te huren om ten behoeve van de toeristen een kudde schapen te laten rondzwerven. In La Courtine is het hoeden van schapen nog een alledaagse bezigheid en de oude herderin beleefde de gloriedag van haar leven, toen er een fotolens op haar werd gericht. twee uitgebalanceerde maaltijden op tafel, omdat de oude trots van iedere Franse huisvrouw in La Courtine nog niets van zijn glans heeft verloren. Langs de slingerende bochten van het bergland in Midden-Frankrijk lig gen de kleine vergeten dorpjes in hun Pro Patria Morts pour la Patrie Voor het Vaderland gestorven. De Nederlandse jongens in La Courtine bekijken het dramatische standbeeld, dat de gesneuvelden uit de eerste en tweede wereldoorlog eert. Dat er enig verband bestaat tussen dit standbeeld en hun verblijf in Frankrijk ontgaat hun meestal. paradijselijke rust, met hun huizen die sinds- Napoleon weinig schijnen veran derd. „Non je ne regrette rien", klonk het door de stille nacht van La Courtine. Edith Piaf", glimlachten we naar een Franse boer. Hij knikte beleefd terug, het interesseerde hem niet. De kracht van een eeuwenoude behoudzucht bleek tegen de ingespoten nieuwigheden be stand. De Nederlandse jongens slenteren 's avonds door de straatjes van La Courtine, staan wat onwennig bij het van fel nationalisme getuigende stand beeld „Morts pour la Patrie Gestor ven voor het Vaderland" en gaan ,,I-n de gebakken Pieper" een zakje pa tat halen. Zij ontmoeten een andere wereld, misschien ondergaan zij de et- varing onbewust, zoals zij argeloos hun vurige oefeningen houden, die hen fei telijk voorbereiden op een mogelijke verschrikking. Zoals ds. R. J. Middel koop uit Kootstertille (bij Drachten) het zei: „Zij zijn hier op hun best. De hele dag leven ze in de vrije natuur en tijdens de oefeningen kunnen ze echt man zijn. Dat zij mogelijk eens in tanks moeten zitten met een echte vijand tegenover zich. dat zij mogelijk eens met echte granaten zullen moeten schieten, is geen realiteit voor hen. Gelukkig is dat geen realiteit voor hen". SCHEVENINGEN. De talrijke belangstellenden voor het zondag ochtendrecital van Daniel Wayen berg in de Kurzaal zijn bepaald niet afgescheept met een luchtig pro gramma. Het luisteren viel makke lijk genoeg, maar Wayenberg had zichzelf flinke eisen gesteld: drie etudes en het derde scherzo van Chopin, de van 1956 daterende sonate van de Haagse componist Ary Verhaar en de grote sonate in b mineur van Liszt. Met zijn formidabele techniek en zijn uiterst variabele aanslag kan Wayenberg zich muzikaal volledig uitleven. Slechts zou hij in zijn superlatieven in klanksterkte en zijn uitspinnen van de overgangen iets matiger kunnen zijn teneinde de dreiging van verbrokkeling te ontgaan. Die matiging betrachtte hij in de sonate van Verhaar, een in wezen romantisch werk, dat zowel de in vloed van de Fransen als van Reger verraadt, hecht en toch fantasie rijk geschreven. De overtuigde en overzichtelijke vertolking bezorgde Wayenberg de dank van de com ponist. De Witte „Oude soldaten sterven nooit, zij verdwijnen", vertelt een oud Engels soldatenliedje. Ook op de uitgestrekte vlakten van La Courtine sterven de soldaten niet, zij worden hoogstens opgelost in een wazige oneindigheid. J-'L Ma de toekenning van de Jacob Marisprijs aan Co Westerik heeft de jury een kunstenaar be kroond die reeds twee keer, in 1951 en 1955, deze prijs heeft gewonnen. Zij heeft daarmee dus ten derde male de aandacht gevestigd op een markante Haagse kunstenaar. Co Westerik is op 2 maart 1924 in Den Haag geboren en heeft daar, behoudens lange reizen door Europa en Amerika, steeds gewoond. Hij ontving zijn opleiding in Den Haag en is docent aan de beide Haagse academies. Hij is evenwel niet alleen een Hage naar omdat hij er woont en er geboren is, maar ook door zijn krachtige kunst. Hij bezit, wat C. Doelman in het Haagse kunstenaarsbundeltje „Keuze" genoemd heeft: „de typisch Haagse belangstel ling voor de esthetische verzorging van stijl en materie". Westeriks werk getuigt van een „schone" hand, een streng gevoel voor orde en bedachtzaamheid. Hij voelt zich sterk tot de grafiek aangetrokken ook zijn schilderijen getuigen van zijn voorkeur voor de tekenachtigheid, het lineaire. Herkenbaar Hij houdt zich aan de herkenbare vormen. Men heeft bij zijn schilderijen geen moeite „om te zien wat het voor stelt". Maar dat betekent niet dat zijn kunst makkelijk toegankelijk is. In tegendeel, Westerik verbeeldt een vreemde, soms zelfs dreigende, angst aanjagende wereld. Er is in zijn werk sprake van een bewogen, schrijnend conflict met psychische spanningen. Zijn sujetten spelen een spel waarvan de beschouwer de zin slechts kan bevroeden. Een moeilijkheid bij het zien van Westeriks werken is ook de „leeftijd" van de figuren. Het lijken grote mensen die kinderspelletjes doen of kinderen met het uiterlijk van volwassenen. Men zou Westerik daarom een neo-surrea- list kunnen noemen. Dat is akkoord mits men het woord surrealisme letter lijk vertaald in: boven-werkelijk en achter zijn kunst niet een nakomertje zoekt van André Breton en diens bent genoten. Met de schilderkunstige vivi sectie, de ongezonde nieuwsgierigheid van dat surrealisme heeft het werk van Westerik niets te maken. Psychologie Dat hij evenals de oude surrealisten grote belangstelling heeft voor de mo derne psychologie staat wel vast. In ieder geval is hij een neo-realist, die de traditie voortzet van schilders als Pijke Koch en A. C. Willink, echter op een eigen en nieuwe wijze. Merk waardig is da t de realistische tendensen Co Westerik (links) en Herman Berserik bij Westeriks bekroonde schilderij Twistende man en vrouw. in de levende Nederlandse kunst ver huisd zijn. In de jaren dertig was Utrecht de plaats van vestiging, thans Den Haag, Herman Berserik, Hens de Jong, Rein Draaijer, Bouthoorn en nog anderen zijn de voortzetters van het magische realisme van Utrecht. Co Westerik is onder hen' een van de boeiendste figuren. S.-v. A. MADRID (Reuter). Een van Spanje's beroemdste stierenvechters, Antonia Ordonez, ligt zwaar gewond in het ziekenhuis van Malaga, De man die dit seizoen al veertig stierenge vechten tot een goed einde had ge bracht door de stier de laatste dood steek toe te brengen trapte giste ren op zijn muleta (rode doek), viel, en werd toen door de stier op de ho rens genomen. Ernstig gewond aan het onderlichaam kwam hij meters verder in de arena terecht. Ordonez, die een trouwe vriend van wijlen Hemingway was, maakt het thans, na een operatie die meer dan een uur duurde, redelijk wel. Eigen nieuwsdienst DEN HAAG. De Haagse wethou- der van onderwijs en kunstzaken, de heer J. van Zwijndrecht, heeft zater dagmiddag in Pulehri Studio de Ja cob Marisprijzen 1961 uitgereikt. Dit jaar waren door het bestuur van de Jacob Maris stichting zowel voor de schilderkunst als voor de grafische kunst en de tekenkunst prijzen uitgeloofd van vijftienhonderd gulden alsmede materiaalprijzen van elk vijfhonderd gulden. Co Westerik kreeg de Jacob Maris prijs voor de schilderkunst voor zijn olieverfschilderij Twistende man en vrouw en bovendien de prijs voor de tekep-kunst voor zijn tekening Man met sleutel. De Jacob Marisprijs voor de gra fische kunst ging naar Herman Ber serik voor zijn ets Atelier. De mate riaalprijzen voor de schilderkunst waren voor Nora van der Flier voor haar pastel Strandgezicht en Piet Fraterman voor zijn Stilleven met kastje. A. Verhoogs litho Rode aarde en Toon Wegners grafisch werk in hoog druk Mixer verwierven de materiaal- prijzen voor de grafische kunst, ter wijl Aart van den IJssel met Zonne paarden en G. van Ochtend met Torso die voor de tekenkunst kregen. Van onze correspondent AMELAND. Op Ameland is de at mosfeer aanzienlijk opgeklaard. Vijf pensionhouders maakten zich vorige week zorgen over de betaling van de pensionprijs van tientallen Duitse gas ten, voor wie de Duitse bemiddelaar M. plaats bij hen had gesproken. Thans heeft een van hen, de heer J. J. Oud, een telegram uit Berlijn ontvangen, waarin M. meldt dat het" bedrag dat hij nog verschuldigd is, onderweg is. M. had aan zijn bemiddeling een goe de zaak gehad, want de gasten hadden hem twintig gulden per vakantiedag vooruit betaald en zelf had hij aan de pensionhouders maar tien gulden per persoon per dag behoeven af te dragen. Ongerust werden de gastheren toen M. van Ameland verdween zonder volledig aan zijn verplichtingen tegenover het te hebben voldaan. Die ongerustheid kreeg haar weer slag in de verhouding tot de gasten, die begrijpelijkerwijs weigerden het ont brekende bedrag bij te passen. Nu de heer Oud het geruststellende telegram heeft ontvangen is niet alleen de goede sfeer teruggekeerd, maar zijn ook enkele nieuwe gasten, die van de bemiddeling van M. hebben gebruik ge maakt, dit weekeinde vriendelijk ont vangen. Weliswaar hebben de andere vier pensionhouders geen persoonlijk bericht van M. ontvangen, maar zij spiegelen zich aan het nieuw verwor ven optimisme van de heer Oud. Advertentie Zuiver Uw bloed met Kruschen en verdrijf zo de oorzaak van Uw Rheumatische Pijn Kruschen maakt U al gauw een heel ander mens, vrij van stramheid en pijn en weer tot alles in staat. Dat doen Kruschen's vijf minerale zouten, die de bloedzuiverende organen aanzetten tot jeugdig-krachtige werking en zo de pijn- ver wekkende onzuiverheden uitdrijven langs natuurlijke weg. Van onze correspondent i\/rR<?;f'?M5!ND' Maasnielse arts M. Mol, die zo bereidwillig was twee dronken jongelieden met zijn auto naar huis te rijden heeft daar een paar forse opstoppers, een beschadigde auto en ge scheurde kleren bij opgelopen. De arts was gewaarschuwd omdat er een ongeluk zou zijn gebeurd, waarbij twee mensen gewond zouden zijn ge raakt. Hij bood ze een lift aan. maar toen hij daarbij een opmerking maakte over hun ..kennelijke staat" ging de *1- jarige matroos P. B. uit Roermond hw» te lijf. Met veel moeite wist de arts de twM> uit zijn wagen te kriigen. Met een bo schadigde auto, gescheurde kleren er de gevolgen van een serie klappen, stapte hij bij de politie binnen. Het tweetal was gauw opgespoord. B. werd overgeleverd aan de Koninklijke mare chaussee in Roermond. LAUSANNE (AP) Na de ver- schrikkelijke sneeuwman in de Hima laya is er nu een verschrikkelijke bosman in de Zwitserse Alpen. Of liever was. De politie slaagde er na melijk in hem te vangen, nadat ver- baase en geschrokken toeristen kwa men vertellen dat zij een roodgebaar- de man gezien hadden, die op handen en voeten door het bos sprong en bla deren at. Bij zijn gevangenneming probeerde hij een van de agenten in een been te bijten. Grommend werd hij naar een ziekenhuis gebracht, waar artsen zeiden dat hij wel zou herstellen.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 4