PLEZIERIG SPEL IN
HARLEKINADE
ARTILLERIE: ANTI LOPEN
Co Westerikeen eigen
weg in nieuw realisme
Het Nederlands
gebulder laat
de Fransen in
La Courtine
onberoerd
Rode lap velde
stierenvechter
J acob Marisprijzen
voor Co Westerik
en H. Berserik
Maandag 7 augustus 1961
ZEEUWSCH DAGBIAD
Knap werk van Walter van der Kamp
vandaag
Herinneringen van
Henri van Booven
AANZETTER
DEERNISWEKKEND
CAPRIOLEN
CABARET
VIJAND
OUDE TROTS
GEEN REALITEIT
Formidabele techniek
van Daniel Wayenberg
MET
GERUSTSTELLEND
TELEGRAM VAN
VERDWENEN
BEMIDDELAAR
Dronken jongelui
vielen arts aan
V erschrikkelijke
bosman gevangen
in Zwitserse Alpen
Pag. 4
Na de pauze Schumanns Vierde
Symfonie. In het Nederlandse pro
gramma van Brussel is er 's avonds
om kwart over tien een symfonisch
concert met medewerking van de be
faamde Duitse bariton Dietrich Fi
scher Dieskau en de sublieme Spaan
se gitarist Andres Segovia.
1
-y
vandaag f
In deze vakantieweken is de Avro
op de televisie al enkele malen uit
stekend voor de dag gekomen. Zo ook
zaterdagavond. In weerwil van alle
argumenten die pleiten voor telerecor-
dings was het zaterdag bij de Avro
allemaal echt, wat er aan Nederlandse
prestaties op het beeldscherm kwam.
Walter van der Kamp was heerlijk
aan het spelen met de camera's in het
(niet zo geweldige) blijspel Harleki
nade. Er zat voortdurend beweging in.
Tal van camera-instellingen, die zo
typerend voor Van der Kamp zijn,
verhieven het stukje boven zijn eigen
niveau. Uit ervaring weet men, dat de
regisseur er hard op gewerkt heeft,
maar het lijkt alles moeiteloos.
Ton van Duinhoven en Ina van
Faassen hadden er even hard aan ge
werkt en zij speelden net zo plezierig
met hun rollen als Van der Kamp met
de camera's bezig was. Met Kleine
stembuigingen, die niet eens in de
mimiek doorwerken, scheppen zij een
soort waas van ironie, waarin men de
kleinkunst herkent, maar die door het
voortreffelijke acteren tot toneelniveau
werd verheven.
Het was allemaal zo prettig om naar
te kijken, dat men aan echte kritiek
op het stuk nauwelijks toekomt.
De gehele televisieavond stond eigen
lijk in deze sfeer. Alleen al de blijde
omroepster, die trots kon laten zien
waarin de storing in een filmuitzending
had gezeten, was een verademing. De
film zelf, een Duits produkt, was een
genoegelijke affaire met als hoogte
punt een prachtig stukje televisie, dat
van een liedje was gemaakt.
Gewrongen
Tja, en dan de quiz. Tegen de spel
letjes zelf hebben we echt geen be
zwaar. Miljoenen kijkers zijn er wild
op en het is ook soms wel spannend.
Maar het vak van quizmaster is zo
moeilijk. De heer Peter Giele bijvoor
beeld brengt het een heel eind, maar
als hij zogenaamd ongedwongen gaat
praten, gaan ons de haren overeind
staan. Brrr, de gewrongen complimen
ten en de dikbesuikerde zouteloos
heden. Moet het echt zo? Men kan,
lijkt ons, als quizmaster beter één
spoptane, snedige opmerking in een
uitzending maken en verder gewoon
doen, dan er vele moeizaam op elkaar
stapelen, die echt niet leuk en natuur
lijk zijn.
We begrijpen dat het zuur is, dat de
mensen die de prijzen leveren hun
naam niet genoemd krijgen, maar laat
men wel ruiterlijk de consequenties
van het systeem trekken en niet het
ene superlatief na het andere aan die
prrrraohtige prijzen besteden.
giel
radio
MAANDAG Weer eens een fraai
staaltje van radio-samenwerking. Van
daag herdenkt de Vara de vijfenze
ventigste geboortedag van Felix Tim
mermans en morgen de K.R.O. Beide
omroepen zijn er trouwens nogal
laat mee, want Timmermans is op 5
juli 1886 in Lier geboren. Aan de uit
zending van vanavond (8.35) werken
onder andere mee: Hubert Lampo, An
ton van Duinkerken, Albert Wester-
linck en Johan Daisne.
Na Timmermans Jerome Kern.
Fragmenten uit het muziekspel „Ro
berta". Operettemuziek vindt de lief
hebber op België Vlaams vanaf acht
uur. Melodieën van Hervé en Robert
Sotlz.
Hilversum 2 brengt vanavond om
9.35 het Overijssels Filharmonisch Or
kest voor de microfoon, een ensem
ble dat men niet vaak door de luid
spreker te horen krijgt.
Jan Brussen opent het programma
met een bekend werk van Haydn, de
Symfonie met de paukenroffel. Ver
volgens is Maria Stader sopraansolis
te in het Motet Exsultate jubilate van
Mozart en zingt zij Schuberts „Der
Hirt auf dem Felsen". Schubert be
reikt in dit werk een prachtig pasto
raal effect door toevoeging van een
solo-klarinet.
MAANDAG De vierde aflevering
rond Max Bygraves en de achtste van
Het gezicht van Azië draait de KRO
om tien vóór en kwart over negen. Be
gonnen wordt met de rubriek Kijk op
Kunst.
België Vlaams In 'Steden in de
branding' wordt vandaag de schijn
werper gericht op Bagdad, de hoofd
stad van Irak (8.40). ,De onvoltooide
symfonie' is een film van Luigi Ro-
vere over Franz Schubert (8.50).
België Frans ,Mijn vader had
gelijk' is een film van en met Sacha
Guitry en verder o.a. Jacqueline De-
lubac Betty Dausmond en Paul Ber
nard (9 uur)
Duitsland presenteert vanavond na
een bijzondere reportage van Hans en
Lotte Hass over een vreemd monster
op de bodem van de zee (8.20) een
televisiespel van W. P. Zibaso over
,De tip' die de knappe Eva, de vrouw
van een zekere Nenners, krijgt van
een zekere Friedlieb voor haar wedden'
schap bij het paardrennen. En wie U
een zekere Meyer, die mevrouw Eva
Nenners een pracht van een auto
schonk....? (3.50)
Eigen Nieuwsdienst
HILVERSUM. In het radiopro
gramma zestig minuten voor boven
de zestig, dat vanmiddag tussen 4
en 5 via Hilversum 2 is te beluiste
ren, haalt de 84-jarige schrijver
Henri van Booven muzikale herin
neringen op.
De heer Van Booven, die in Rome
woont, maar van tijd tot tijd naar Ne
derland komt om vrienden en beken
den op te zoeken, heeft de enige Ne
derlandse roman over Congo geschre
ven: Tropenwee, een boek dat 18 druk
ken beleefde.
Henri van Booven is een goed vriend
van Louis Couperus geweest.
LA COURTINE. Het leven in een echt kamp is natuurlijk nog fijner dan het bivakkeren in de ge
bouwen van La Courtine. De artillerie, altijd al een onderdeel van allure, heeft het in La Courtine
getroffen. Er was voor de artilleristen geen plaats meer in het oude Franse legerkamp en daarom hebben zij
in een dal, twaalf kilometer van La Courtine verwijderd, een eigen bivak opgeslagen van tenten en veld
keukens. Het is daar natuurlijk prettiger als de zon schijnt, maar zelfs als de storm de tenten doet klapperen,
heerst er de prikkelende sfeer van avontuur en improvisatie.
Wij zijn als soldaat nooit verder ge
komen dan de infanterie en niet zon
der schroom betraden we het door slag
regens verduisterde werkterrein van de
mannen met precisie-apparaten en re-
kenlinialen. Voordat we een van de
geschutsputten inklommen, kregen we
uit een mooi doosje twee in paraffine
gedrenkte watjes: „Ik weet niet of ufw
verzekering gescheurde trommelvliezen
betaalt, maar neemt u er voor de ze
kerheid toch maar een paar." Het was
even of we de kamer van een tandarts
binnengingen.
„Ik ben aanzetter", vertelde Joop
Prasing uit Amsterdam, „maar dat stelt
geen moer voor". Voordat majoor R. P.
Pietersen uit Assen waardig kon pro
testeren tegen de mening, dat er ook
maar één artilleriefunctie zou kunnen
zijn „die zó weinig voorstelde", had
een andere artillerist ons hoffelijk ver
hinderd over een bollend zeil te klau
teren: „Daar liggen granaten onder en
die kunnen afgaan." Het was bijna een
bevrijding toen de eerste dreun de pit
In kruitdamp hulde.
Honderd meter van de stelling onder
hielden andere artilleristen in een open
tent het contact met de waarnemers
vóór in het veld. Met een lawine cijfers
ontvingen zij per telefoon gegevens, die
via ingewikkelde rekenattributen en
strepen op stafkaarten werden omgezet
in vuurbevelen.
De artilleristen achter de kanonnen
lieten geduldig de regen op hun door
weekte kleding neerkomen en kwamen
eens in het half uur een paar minuten
in actie om te vuren. „Oorlog voeren
is een kwestie van regen en wachten",
schreef de Amerikaanse oorlogscorres
pondent Ernie Pyle. In La Courtine
kreeg hij weer gelijk.
Dokter J. Mars uit het Groningse
Hoogeland liep welgemoed door de
bagger en bekeek de regen met be
roepsbelangstelling. Er waren weinig
zieken, ondanks de regen. Als de jon
gens in hun bivak kwamen, trokken ze
droge kleren aan en de natte spullen
werden om roodgloeiende kachels te
drogen gehangen.
„Alleen als in het bivak het gerucht
de ronde doet, dat er een grote mars
op het programma staat", vertelde
dokter Mars, „krijg ik het ineens heel
erg druk. Met tientallen tegelijk ver
schijnen de artilleristen op het zieken-
ranport om de meest deerniswekkende
voetklachten te melden. Een artillerist
wil urenlang in de regen zitten, maar
lopen vindt hij een bezigheid, die aan
de infanterie is toegedacht."
Er waren ook bij de andere onder
delen in La Courtine weinig zieken.
Een gladde asfaltweg, die tot roem van
de Nederlandse genie de naam „Route
du capitaine Brouwer" draagt, wees ons
de weg naar het Nederlandse hospitaal,
waar majoor-arts C. Th. Klemann Uit
Voorthuyzen met zijn staf van drie
artsen, een chirurg en een tandarts in
staat was iedere ramp van redelijke
omvang het hoofd te bieden. In het
hosnitaal konden röntgenfoto's worden
gemaakt en met trots toonde de dokter
ons een moderne operatiezaal.
De tandarts was bezig een kies uit
te boren en twee MUva-verpleegsters
wisten zich geruggesteund door vijf
tig verplegers, chauffeurs en andere
stafleden. Wachtmeester Arie van der
Heijden uit Rotterdam had in La
Courtine niet geboft. Hij was er nau:
welijks of een jeep reed hem aan. Hij
lag al drie weken met een lichte her
senschudding in het hospitaal. Naast
zijn bed stond een mandje fruit, dat
minister S. H. Visser hem tijdens zijn
bezoek aan La Courtine had gegeven.
Wachtmeester Arie vond, dat de dok
ter hem maar eens uit bed moest la
ten gaan. De zon was gaan schijnen,
toen we het hospitaal verbeten en ka
pitein Tummers bracht ons met in
drukwekkende jeep-capriolen naar het
hoogste topje van La Courtine, waar
op een klein plateau een enorme radio
auto stond. Sergeant R. F. de Bok
uit Aalsmeer onderhield daar al een
maand lang met vier andere jongens
het radio-eontact met Nederland. Rond
om de radiowagen stonden enkele
kleine tentjes en de vijf jongens leef
den er alsof ze op bergexpeditie wa
ren. Niemand wilde er ruilen met een
van de zesduizend jongens beneden in
La Courtine.
Zo dachten ook de andere verbindings
mannen, die in verspreide postjes over
de berg lagen. De zon had de regen
definitief overwonnen en de soldaten
lagen lui te zonnebaden. En als het
regende kropen ze gezellig met z'n
allen in de radiowagens, met een sta
pel boeken van de Dienst Welzijnsver-
zorging, die hen regelmatig van nieuwe
voorraad voorzag. Het bevredigen van
de leeslust was niet de enige zorg van
deze dienst in La Courtine. In het
kamp wordt iedere avond op vijf
plaatsen film gedraaid, iedere zater
dagavond is er een cabaret uit Neder
land en in de grote kanfinetenten zijn
de koffie, de koeken en de wijn goed
koper dan in de Nederlandse kazernes.
In een verscholen hoekje van het
■kamp vonden we drie bedroefde intel
lectuelen. „Och", zeiden ze verdrietig,
„over ons wordt nu nooit eens iets ge
schreven".
„Vertel maar", antwoordden we,
„dan zullen wij over jullie schrijven".
De mannen werden bleek: „Nee, dat
mag niet, we mogen niets zeggen, want
we zijn van de inlichtingendienst. Wij
moeten gegevens over de vijand ver
zamelen en daaro
onze namen niet
„Wie is de vijand",
Het antwoord was
ten we zelf nog niet". Gelaten
drietal zich over dikke studieboeken
om een taal te leren, die tot de Slavi
sche groep behoort.
De tanks en de kanonnen, de film
tenten en de Amerikaanse importsiga
retten, de hele sfeer van het geauto
matiseerde Nederlandse leger steekt
scherp af bij de omgeving, waarin de
zesduizend Nederlandse jongens nu le
ven. Het Frankrijk buiten de grote ste
den heeft niet meegedaan aan de wed
loop naar technische perfectie van de
laatste tientallen jaren. Men moet goed
zoeken om er een televisiemast te vin
den, er rijden niet zo heel veel auto's
en de grote politiek laat deze mensen
bijna onberoerd.
Om de Nederlandse jongens te beha
gen heeft men in La Courtine ijlings
een lading jukeboxen geplaatst, maar
de moeders houden hun zwarte ogen
gericht op hun charmante dochters.
Ondanks het rollen van de tank£ en het
bulderen van de artillerie komen er in
de huizen van La Courtine iedere dag
Ondanks de zesduizend Nederlandse soldaten, leeft La Courtine voort,
zoals het al eeuwen heeft geleefd. Men zal er moeilijk een televisiemast
vinden en geen vereniging voor vreemdelingenverkeer behoeft een mu
seumstuk te huren om ten behoeve van de toeristen een kudde schapen te
laten rondzwerven. In La Courtine is het hoeden van schapen nog een
alledaagse bezigheid en de oude herderin beleefde de gloriedag van haar
leven, toen er een fotolens op haar werd gericht.
twee uitgebalanceerde maaltijden op
tafel, omdat de oude trots van iedere
Franse huisvrouw in La Courtine nog
niets van zijn glans heeft verloren.
Langs de slingerende bochten van
het bergland in Midden-Frankrijk lig
gen de kleine vergeten dorpjes in hun
Pro Patria Morts pour la Patrie Voor het Vaderland gestorven. De
Nederlandse jongens in La Courtine bekijken het dramatische standbeeld,
dat de gesneuvelden uit de eerste en tweede wereldoorlog eert. Dat er
enig verband bestaat tussen dit standbeeld en hun verblijf in
Frankrijk ontgaat hun meestal.
paradijselijke rust, met hun huizen die
sinds- Napoleon weinig schijnen veran
derd.
„Non je ne regrette rien", klonk het
door de stille nacht van La Courtine.
Edith Piaf", glimlachten we naar een
Franse boer. Hij knikte beleefd terug,
het interesseerde hem niet. De kracht
van een eeuwenoude behoudzucht bleek
tegen de ingespoten nieuwigheden be
stand.
De Nederlandse jongens slenteren
's avonds door de straatjes van La
Courtine, staan wat onwennig bij het
van fel nationalisme getuigende stand
beeld „Morts pour la Patrie Gestor
ven voor het Vaderland" en gaan
,,I-n de gebakken Pieper" een zakje pa
tat halen. Zij ontmoeten een andere
wereld, misschien ondergaan zij de et-
varing onbewust, zoals zij argeloos hun
vurige oefeningen houden, die hen fei
telijk voorbereiden op een mogelijke
verschrikking. Zoals ds. R. J. Middel
koop uit Kootstertille (bij Drachten)
het zei: „Zij zijn hier op hun best. De
hele dag leven ze in de vrije natuur en
tijdens de oefeningen kunnen ze echt
man zijn. Dat zij mogelijk eens in
tanks moeten zitten met een echte
vijand tegenover zich. dat zij mogelijk
eens met echte granaten zullen moeten
schieten, is geen realiteit voor hen.
Gelukkig is dat geen realiteit voor
hen".
SCHEVENINGEN. De talrijke
belangstellenden voor het zondag
ochtendrecital van Daniel Wayen
berg in de Kurzaal zijn bepaald niet
afgescheept met een luchtig pro
gramma. Het luisteren viel makke
lijk genoeg, maar Wayenberg had
zichzelf flinke eisen gesteld: drie
etudes en het derde scherzo van
Chopin, de van 1956 daterende
sonate van de Haagse componist Ary
Verhaar en de grote sonate in b
mineur van Liszt.
Met zijn formidabele techniek en
zijn uiterst variabele aanslag kan
Wayenberg zich muzikaal volledig
uitleven. Slechts zou hij in zijn
superlatieven in klanksterkte en
zijn uitspinnen van de overgangen
iets matiger kunnen zijn teneinde
de dreiging van verbrokkeling te
ontgaan.
Die matiging betrachtte hij in de
sonate van Verhaar, een in wezen
romantisch werk, dat zowel de in
vloed van de Fransen als van Reger
verraadt, hecht en toch fantasie
rijk geschreven. De overtuigde en
overzichtelijke vertolking bezorgde
Wayenberg de dank van de com
ponist.
De Witte
„Oude soldaten sterven nooit, zij verdwijnen", vertelt een oud Engels soldatenliedje. Ook op de uitgestrekte
vlakten van La Courtine sterven de soldaten niet, zij worden hoogstens opgelost in een wazige oneindigheid.
J-'L Ma
de toekenning van de Jacob
Marisprijs aan Co Westerik
heeft de jury een kunstenaar be
kroond die reeds twee keer, in 1951
en 1955, deze prijs heeft gewonnen.
Zij heeft daarmee dus ten derde
male de aandacht gevestigd op een
markante Haagse kunstenaar.
Co Westerik is op 2 maart 1924
in Den Haag geboren en heeft daar,
behoudens lange reizen door Europa
en Amerika, steeds gewoond. Hij
ontving zijn opleiding in Den Haag
en is docent aan de beide Haagse
academies.
Hij is evenwel niet alleen een Hage
naar omdat hij er woont en er geboren
is, maar ook door zijn krachtige kunst.
Hij bezit, wat C. Doelman in het Haagse
kunstenaarsbundeltje „Keuze" genoemd
heeft: „de typisch Haagse belangstel
ling voor de esthetische verzorging van
stijl en materie".
Westeriks werk getuigt van een
„schone" hand, een streng gevoel voor
orde en bedachtzaamheid. Hij voelt
zich sterk tot de grafiek aangetrokken
ook zijn schilderijen getuigen van
zijn voorkeur voor de tekenachtigheid,
het lineaire.
Herkenbaar
Hij houdt zich aan de herkenbare
vormen. Men heeft bij zijn schilderijen
geen moeite „om te zien wat het voor
stelt". Maar dat betekent niet dat zijn
kunst makkelijk toegankelijk is. In
tegendeel, Westerik verbeeldt een
vreemde, soms zelfs dreigende, angst
aanjagende wereld. Er is in zijn werk
sprake van een bewogen, schrijnend
conflict met psychische spanningen.
Zijn sujetten spelen een spel waarvan
de beschouwer de zin slechts kan
bevroeden.
Een moeilijkheid bij het zien van
Westeriks werken is ook de „leeftijd"
van de figuren. Het lijken grote mensen
die kinderspelletjes doen of kinderen
met het uiterlijk van volwassenen. Men
zou Westerik daarom een neo-surrea-
list kunnen noemen. Dat is akkoord
mits men het woord surrealisme letter
lijk vertaald in: boven-werkelijk en
achter zijn kunst niet een nakomertje
zoekt van André Breton en diens bent
genoten. Met de schilderkunstige vivi
sectie, de ongezonde nieuwsgierigheid
van dat surrealisme heeft het werk van
Westerik niets te maken.
Psychologie
Dat hij evenals de oude surrealisten
grote belangstelling heeft voor de mo
derne psychologie staat wel vast.
In ieder geval is hij een neo-realist,
die de traditie voortzet van schilders
als Pijke Koch en A. C. Willink, echter
op een eigen en nieuwe wijze. Merk
waardig is da t de realistische tendensen
Co Westerik (links) en Herman
Berserik bij Westeriks bekroonde
schilderij Twistende man en vrouw.
in de levende Nederlandse kunst ver
huisd zijn. In de jaren dertig was
Utrecht de plaats van vestiging, thans
Den Haag,
Herman Berserik, Hens de Jong, Rein
Draaijer, Bouthoorn en nog anderen
zijn de voortzetters van het magische
realisme van Utrecht. Co Westerik is
onder hen' een van de boeiendste
figuren. S.-v. A.
MADRID (Reuter). Een van
Spanje's beroemdste stierenvechters,
Antonia Ordonez, ligt zwaar gewond
in het ziekenhuis van Malaga, De man
die dit seizoen al veertig stierenge
vechten tot een goed einde had ge
bracht door de stier de laatste dood
steek toe te brengen trapte giste
ren op zijn muleta (rode doek), viel,
en werd toen door de stier op de ho
rens genomen. Ernstig gewond aan
het onderlichaam kwam hij meters
verder in de arena terecht.
Ordonez, die een trouwe vriend van
wijlen Hemingway was, maakt het
thans, na een operatie die meer dan
een uur duurde, redelijk wel.
Eigen nieuwsdienst
DEN HAAG. De Haagse wethou-
der van onderwijs en kunstzaken, de
heer J. van Zwijndrecht, heeft zater
dagmiddag in Pulehri Studio de Ja
cob Marisprijzen 1961 uitgereikt.
Dit jaar waren door het bestuur
van de Jacob Maris stichting zowel
voor de schilderkunst als voor de
grafische kunst en de tekenkunst
prijzen uitgeloofd van vijftienhonderd
gulden alsmede materiaalprijzen van
elk vijfhonderd gulden.
Co Westerik kreeg de Jacob Maris
prijs voor de schilderkunst voor zijn
olieverfschilderij Twistende man en
vrouw en bovendien de prijs voor de
tekep-kunst voor zijn tekening Man
met sleutel.
De Jacob Marisprijs voor de gra
fische kunst ging naar Herman Ber
serik voor zijn ets Atelier. De mate
riaalprijzen voor de schilderkunst
waren voor Nora van der Flier voor
haar pastel Strandgezicht en Piet
Fraterman voor zijn Stilleven met
kastje.
A. Verhoogs litho Rode aarde en
Toon Wegners grafisch werk in hoog
druk Mixer verwierven de materiaal-
prijzen voor de grafische kunst, ter
wijl Aart van den IJssel met Zonne
paarden en G. van Ochtend met Torso
die voor de tekenkunst kregen.
Van onze correspondent
AMELAND. Op Ameland is de at
mosfeer aanzienlijk opgeklaard. Vijf
pensionhouders maakten zich vorige
week zorgen over de betaling van de
pensionprijs van tientallen Duitse gas
ten, voor wie de Duitse bemiddelaar
M. plaats bij hen had gesproken. Thans
heeft een van hen, de heer J. J. Oud,
een telegram uit Berlijn ontvangen,
waarin M. meldt dat het" bedrag dat
hij nog verschuldigd is, onderweg is.
M. had aan zijn bemiddeling een goe
de zaak gehad, want de gasten hadden
hem twintig gulden per vakantiedag
vooruit betaald en zelf had hij aan de
pensionhouders maar tien gulden per
persoon per dag behoeven af te dragen.
Ongerust werden de gastheren toen M.
van Ameland verdween zonder volledig
aan zijn verplichtingen tegenover het
te hebben voldaan.
Die ongerustheid kreeg haar weer
slag in de verhouding tot de gasten, die
begrijpelijkerwijs weigerden het ont
brekende bedrag bij te passen.
Nu de heer Oud het geruststellende
telegram heeft ontvangen is niet alleen
de goede sfeer teruggekeerd, maar zijn
ook enkele nieuwe gasten, die van de
bemiddeling van M. hebben gebruik ge
maakt, dit weekeinde vriendelijk ont
vangen. Weliswaar hebben de andere
vier pensionhouders geen persoonlijk
bericht van M. ontvangen, maar zij
spiegelen zich aan het nieuw verwor
ven optimisme van de heer Oud.
Advertentie
Zuiver Uw bloed
met Kruschen
en verdrijf zo de oorzaak
van Uw Rheumatische Pijn
Kruschen maakt U al gauw een heel
ander mens, vrij van stramheid en pijn
en weer tot alles in staat. Dat doen
Kruschen's vijf minerale zouten, die de
bloedzuiverende organen aanzetten tot
jeugdig-krachtige werking en zo de pijn-
ver wekkende onzuiverheden uitdrijven
langs natuurlijke weg.
Van onze correspondent
i\/rR<?;f'?M5!ND' Maasnielse arts
M. Mol, die zo bereidwillig was twee
dronken jongelieden met zijn auto naar
huis te rijden heeft daar een paar forse
opstoppers, een beschadigde auto en ge
scheurde kleren bij opgelopen.
De arts was gewaarschuwd omdat er
een ongeluk zou zijn gebeurd, waarbij
twee mensen gewond zouden zijn ge
raakt. Hij bood ze een lift aan. maar
toen hij daarbij een opmerking maakte
over hun ..kennelijke staat" ging de *1-
jarige matroos P. B. uit Roermond hw»
te lijf.
Met veel moeite wist de arts de twM>
uit zijn wagen te kriigen. Met een bo
schadigde auto, gescheurde kleren er
de gevolgen van een serie klappen,
stapte hij bij de politie binnen. Het
tweetal was gauw opgespoord. B. werd
overgeleverd aan de Koninklijke mare
chaussee in Roermond.
LAUSANNE (AP) Na de ver-
schrikkelijke sneeuwman in de Hima
laya is er nu een verschrikkelijke
bosman in de Zwitserse Alpen. Of
liever was. De politie slaagde er na
melijk in hem te vangen, nadat ver-
baase en geschrokken toeristen kwa
men vertellen dat zij een roodgebaar-
de man gezien hadden, die op handen
en voeten door het bos sprong en bla
deren at.
Bij zijn gevangenneming probeerde
hij een van de agenten in een been
te bijten. Grommend werd hij naar
een ziekenhuis gebracht, waar artsen
zeiden dat hij wel zou herstellen.