BIJ HET
KLEDEN
VOOR
HET DINER NAM KENNEDY
3 BELANGRIJKE
BESLISSINGEN
De zwarte bladzijde
uit het verleden
van Percy Pasleau
WEEKEND
RECLAME
„All right, we doen het"
CURSUS
KLINISCH ANALIST(E)
CASTHUIS - GOES
Centralisatie
Verbazend
Dramatisch
Vragen vuren
Opmerkingen
In opspraak
Bisschopskleed
Praten
Stola
Rode baard
De regels
Dertig per dag
BESCHAAFDE
DAME
Tijd-onderwijzer (es)
hulp in de huish.
VERZORGSTER
Twijfel toch
niet langer
een Leerkracht
Zang en Muziek
een Leerkracht
Handenarbeid
een Lerares
Kinderverzorging
een Huishoudster of
Huishoudassistente
alleen geldig op
Donderdag Vrijdag
en Zaterdag
Woensdag 12 juli 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 6
Meestal is de
sfeer van een
kabinetszitting in
Washington, de
aard van de
luchthartige Ame
rikanen getrouw.
allesbehalve
plechtig en for
meel. Maar soms
moeten er beslui
ten van verder
gaande strekking
worden genomen.
Besluiten, die het
wel en wee van
de hele wereld
kunnen raken.
Dan is de sfeer in
de vergaderkamer
even loodzwaar
als de last van de
verantwoordelijk
heid die president
Kennedy (tweede
van rechtsop
zijn schouders
voelt drukken.
Van een medewerker
PRESIDENT KENNEDY'S politieke wittebroodsweken eindigden
onverwachts in de derde week van april met het fiasco van de
door de Verenigde Staten gesteunde landing op Cuba. Ogenblik-
kelijk werden de nationale schijnwerpers gericht op de rol van de pre
sident in dit gebeuren. Kennedy nam de volle verantwoordelijkheid op
zich en wees twee adviseurs van het Witte Huis terecht die trachtten
zijn voorganger, Eisenhower, medeverantwoordelijk voor het debacle te
stellen. De critici hadden zo maar weinig vat op de president.
Maar in de dagen die volgden deed de zo triest verlopen operatie
de vraag rijzen: hoe verloopt het proces van advies zoeken en raad
geven in het Witte huis, hoe komt de president tot een bepaald be
sluit?
Al lang v<jor men hem uitkoos, had
John Kennedy dit probleem bestu
deerd. Zelfs in het prilste stadium
van zijn opmars naar het Witte
Huis had hij zich al moeite gegeven
om er zich rekenschap van te geven
wat voor soort president hij ooit zou
willen zijn krachtig, besluitvaardig,
waakzaam. Op 14 januari 1960 wijdde
hij in de Nationale persclub te Wash
ington een toespraak aan dit onder
werp. De president, zei Kennedy,
moet zijn „het vitale centrum van
handeling in ons hele regeringsstelsel".
In de verkiezingscampagne laakte
hij de zijns inziens te grote spreiding
van bestuur en verantwoordelijkheid
onder het bewind-Eisenhower. In zijn
eerste State of the Union verklaarde
Kennedy dat „het vermogen om op
de juiste tijd beslissend op te treden
te vaak in het moeras van commissies,
angsten en onmogelijke theorieën is
verzonken". Nadat hij eenmaal aan
de macht was gekomen, spande Ken
nedy zich in om het gezag zo snel
mogelijk te centraliseren. Hij hield
slechts drie kabinetsvergaderingen in
drie maanden en liet ook de Nationa
le veiligheidsraad maar sporadisch
bijeenkomen. Hij schafte de Opera
tions Coordinating Board af, welk
orgaan zich in hoofdzaak bezig had
gehouden met psychologische aspecten
van de buitenlandse politiek. Hij ont
bond 57 presidentiële commissies. Hij
gaf veel zeggenschap aan zijn stafle
den en hield zelf een oog in het zeil
door hen herhaaldelijk onverwacht te
bezoeken. Hij verzamelde zijn inlich
tingen rechtstreeks, belde zelf met
ambtenaren van wie hij nooit eerder
had gehoord.
Hij las de dagelijkse pers snel door,
vaak opdracht gevend om blunders
van het regeringsapparaat recht te
zetten die door krantenmensen ont
dekt waren. Elke ochtend worstelde
hij een lijvig rapport van de gehei
me dienst door, vaak nog voorzien
van een nog uitvoeriger toelichting. Hij
werkte uren achtereen, legde direct
contact met zijn voornaamste functio
narissen, gaf uitdrukking aan zijn on
geduld tegenover „studiecommissies"
en nam zonder aarzeling beslissingen.
Inderdaad, hij was de waakzame
president-van-de-daad die hij zich
voorgesteld had te zijn.
Kennedy's overtuiging dat een on
gecompliceerde kwestie snel afgehan
deld moet worden, verraste de Chefs
van staven op hun eerste gezamenlij
ke vergadering op 25 januari. Zijn
snelheid verbaasde de militaire lei
ders. Hij vroeg hun naar een al lang
bestaand plan om een vloot turbine
straalvliegtuigen aan te schaffen voor
massaal vervoer overzee. De chefs
gaven toe dat het een belangrijk plan
was. Waarom was er dan nog niets
aan gedaan? Op Kennedy's vraag
kwam het eensluidende antwoord dat
dit soort dingen tijd vragen. Wan
neer zou het contract gesloten kun
nen worden? Oh, binnen een maand of
drie.
Goed, zei Kenedy, maar probeer
het wat sneller voor elkaar te krijgen.
Ik zal het programma meteen open
baar maken.
Kennedy toonde dat hij een door
zetter is. een ander punt van zijn pre
sidentieel credo. Persoonlijk zette hij
zijn handtekening onder het contract
van één miljard dollar met de Lock
heed vliegtuigfabrieken
Dat beslissingen soms door de ge
beurtenissen achterhaald worden, on
verschillig hoe koen de besluiten ook
genomen zijn, is gebleken na de eerste
echte crisis-conferentie van de rege-
ring-Kennedy. De omstandigheden wa
ren dramatisch genoeg. Het was de
kille druilerige middag van de 9de
maart. Kennedy zat in zijn Ieren
draaistoel tegenover een gezelschap
van militaire en politieke hoogwaardig
heidsbekleders. Onderwerp: Laos, het
kleine land in Zuidoost-Azië, waar
troepen van de Pathet Lao trachtten
het communisme verder te laten pene
treren in de vrije wereld. Feitelijk
was het probleem waarmee Kennedy
zich geconfronteerd zag. hetzelfde als
waarmee Truman en Eisenhower van
doen hadden gehad: hoe ver te gaan
in een bepaalde tijd en plaats tegen
over de uitdaging van de communis
tische moloch? Op Kennedy's bureau
lag het „plan-A", een voorstel van
vijftien punten om Amerika's militai
re macht in zuidoostelijk Azië te ver
stevigen: eerst Kroesjtsjef overreden
om tot overleg over een bestand m
Laos te komen, maar ook voorbereid
zijn om te vechten indien de Rus dat
zou weigeren. Inbegrepen was het ri
sico van een oorlog.
Kennedy pufte aan een dunne ci-
garillo. De luim en scherts van een
gewone presidentiële vergadering wa
ren afwezig. Het gezelschap tegenover
de president bestond uit minister
Dean Rusk (buitenlandse zaken), de
Russische expert van het State de
partment Charles (Chip) Bohlen, mi
nister Robert McNamara (defensie),
diens onderminister Nitze, generaal
Lemnitzer als voorzitter van de Chefs
van staven, de adviseurs McGeorge
Bundy en Walt Rostow van het Witte
Huis en de militaire adjudant van de
president, brigade-generaal Chester
(Ted) Clifton.
Het plan waarvan Kennedy de
voorbereiding had verordonneerd, be
helsde de gestadige opbouw van een
militair hulpprogramma voor Laos.
Het plan voorzag in bevoorrading
met carriers, parachutisten en mari
niers. Nu het klaar was vuurde Ken
nedy zijn vragen af: hoe weten we
of het werkt? Zullen de Laotianen
het steunen? Zal het geen openlijke
interventie genoemd worden? Hoeveel
zal het kosten?
Toen de antwoorden waren gege
ven, wendde Kennedy zich tot Bohlen.
„Wat denk jij ervan, Chip?" vroeg
hij. „Wat zal de reactie van de Rus
sen zijn?" Kennedy keek de kring rond
en vroeg vervolgens: „Als ik zeg „be
ginnen maar" en dit alles komt in
beweging, waar is dan het punt van
waar we niet meer terug kunnen?
Wanneer uiterlijk kan ik het nog af
zeggen voordat we er geheel en al aan
vast zitten?" Niemand was kennelijk
op deze vraag voorbereid. Er ont
stond een druk gekout en tenslotte
kwam men tot overeenstemming over
een termijn van drie weken als de
uiterste limiet waarvóór de militaire
stroom nog een halt zou kunnen wor
den toegeroepen. „Met andere woor
den", zei Kennedy, „als we vandaag
over zeventien dagen weer bijeen
komen, heb ik nog vier dagen speling.
Tussen haakjes, waar is Harriman?
Als we hiermee beginnen, moet hij
het ook weten".
De reizende ambassadeur Averell
Harriman bevond zich op dat moment
op zijn eerste ambtelijke buitenlandse
reis. Generaal Lemnitzer protesteer
de, omdat het inlichten van Harriman
het nieuws van de uiterst geheime zaak
te ver zou verspreiden. Kennedy
overstemde Lemnitzers bezwaren:
„Neen, Averell reist van hoofdstad
naar hoofdstad en hij moet het we
ten. Ik wil ook dat Stevenson er alles
van hoort." Hij knikte naar Rusk. „En
ambassadeur Llewellyn Thompson in
Moskou moet ook ervan verwittigd
worden."
Er viel nu een stilte in de kamer.
Kennedy legde zijn sigaar neer.
„Heeft er nog iemand wat op te mer-
Besprekingen worden niet alleen in vergaderzalen gehouden; Kennedy
luistert aandachtig naar een uiteenzetting die burgemeester Hynes van
Boston hem op weg naar het Witte Huis geeft.
ken?" Geen antwoord. Kennedy's ogen
dwaalden langs het gezelschap. „Is er
soms iemand die gelooft dat we het
beter niet kunnen doen?" opnieuw
geen antwoord.
Kennedy nam zijn sigaar op, maar
die was uitgegaan. Hij drukte op een
belletje op zijn bureau. Mrs. Evelyn
Lincoln, zijn secretaresse, verscheen in
de deuropening en keek hem vragend
aan. Zij wisselden geen woord maar
een ogenblik later kwam ze terug met
een paar sigaren. Kennedy bood Rusk
er een aan. „Sigaar, Dean?" Rusk
schudde van neen. Kennedy presen
teerde de anderen. Niemand wilde
roken. Hij stak er zelf een op en keek
aandachtig naar het kringelen van de
rook, met zijn andere hand op de rand
van zijn bureau trommelend. Seconden
gingen in zwijgen voorbij. Over de
hoofden van zijn gezelschap staarde
Kennedy naar een schilderstuk aan de
muur. Heftiger vingergeroffeL Nog
geen woord. Een van het groepje
keek tersluiks op zijn polshorloge.
Drie minuten waren in stilte voorbij
gegaan.
„All right", zei Kennedy, „we doen het. Over zeventien dagen komen
we hier weer samen en bekijken nog eenmaal de toestand. Ik heb m'n fiat
nu gegeven aan de voorbereidingen, maar nog niet aan de hele onder
neming. Is dat duidelijk?
de Amerikaanse regering een blunder
van formaat. De uiteindelijke beslissing
had, uiteraard, bij de president gele
gen.
In welke mate was Kennedy's nieu
we werkwijze schuldig aan dit foutieve
besluit? Sommigen zeggen dat Kenne
dy dwaalde toen hij de Nationale vei
ligheidsraad aan banden legde (een
praktijk waarvan hij al is teruggeko
men) en de Operations Coordinating
Board afschafte. Hij wierp het kind
met het badwater weg, zei een functio
naris. Kennedy's voorstanders betogen
echter dat zijn snelheid van beslissen
weinig of niets met het debacle te
maken heeft gehad en dat de oorzaak
van het drama gezocht moet worden in
Kennedy's te grote vertrouwen in de
raad van ervaren deskundigen, wier
raad ditmaal verkeerd was. Geen enkel
stelsel, zeggen zij, kan vergissingen he
lemaal voorkomen.
Waar de Amerikaanse flater tegen
over Cuba ook aan te wijten is, het is
onloochenbaar dat Kennedy's besluit
vaardigheid en de wijze waarop hij tot
zijn besluiten komt, ter sprake zijn ge
komen. Zijn politieke vijanden zijn
vastbesloten de kwestie zelfs in op
spraak te brengen.
(Copyright Looik/A.D.)
MAASTRICHT. Terwijl „doctor honoris causa graaf Percy
Pasleau de Surmont, lid van de academie der klassieke filologie te
Rome", vervalser van Vaticaanse onderscheidingen, in het huis van
bewaring te Maastricht logeert, is van deze Belgische avonturier
het minder fraaie verleden aan het licht gekomen. In Luik is de
29-jarige Percy Pasleau, zoals de werkelijke naam is van deze in
Hoey bij Luik geboren fantast, in 1958 bij verstek veroordeeld tot
drie jaar gevangenisstraf wegens aanranding met geweldpleging
van een vijftienjarige jongen. Hij is in België nog meer keren ver
oordeeld, o.a. voor het veroorzaken van een autobotsing onder
invloed.
Na de aanranding van het jongetje
was hij België uitgevlucht. Hij bleef
enige tijd in Parijs, dook in Brussel
in priesterkleren op en arriveerde in
het najaar van 1959 in Maastricht.
Pasleau was een rustig man. Hij wist
dat de politie hem op de hielen zat.
Daarom trok hij in Maastricht van
pension naar pension en van hotelka
mertje naar hotelkamertje. Af en toe
stuurde zijn 57-jarige moeder, die in
een volkswijk van Hoey een drank- en
sigarettenwinkeltje heeft, hem wat
geld. Pasleau zelf liet zich niet meer
in België zien.
Na zijn arrestatie te Maastricht heeft
de recherche op zijn rommelige ka
mertje in een familiepension te Hout-
hem bij Valkenburg een hele stapel
papieren en valse diploma's gevonden,
genoeg om enkele honderden mensen
te decoreren, tegen goed geld en een
goed diner. Ook werden fonkelnieuwe
stempels gevonden, waarmee hij zijn
diploma's en zijn officiële benoemin
gen stempelde.
Verder kwam er een bisschopsgewaad
tevoorschijn, compleet met ketting,
kruis en ring. De bisschopsketting met
toebehoren was in een Maastrichts
atelier gemaakt. Hoe Pasleau aan het
bisschopsgewaad kwam is niet bekend.
Niet onwaarschijnlijk is echter dat hij
het in een van de kloosters waar hij
op zijn tochten logeerde heeft meege
nomen. In dit gewaad pasten „Mgr.
Dudot, secretaris van de Apostolische
nuntiatuur te Brussel" en Baron de
Rancal, grootmeester van zijn fantasie
orde in België, een handlanger van
„monsieur le docteur".
De paters Jezuïeten te Maastricht,
bij wie hij als professor van de univer
siteit van Luik in de bibliotheek „stu
deerde", hebben ook een onaangename
herinnering aan zijn bezoeken. Uit oude
standaardwerken haalde de professor
enkele voorbeelden voor de diploma's
van zijn „Vaticaanse onderscheiding",
voor de grote sierlijke stempels en
andere geestelijke emblemen.
Sommige boeken nam hü mee naar
zjjn pension om er fotokopieën uit te
maken. Onder de dekmantel een studie
te maken van de historie van Maas
tricht als zusterstad van Luik, werkte
de pseudo-professor aan zijn verval
singen.
Frans maandblad, Indicence, versche
nen. Deze artikelen over theologie en
geschiedenis verschenen onder de
naam: dr. Pasleau de Surmont.
Op de dag van zijn arrestatie, 1 juli,
had hij nog een hoogdravende brief
geschreven naar de overste van de or
de der Benedictijnen in Frankrijk.
Daarin verzocht hij de overste hem
de gelegenheid te geven enkele weken
in het klooster te verblijven om en
kele wetenschappelijke artikelen te
schrijven over de Benedictijner orde.
Al bij voorbaat vroeg „de onderdanige
zoon", aldus het slot van deze brief,
aan de overste hem zijn vaderlijke ze
gen te willen geven.
Uit het onderzoek is nu gebleken dat
„monsieur le docteur" met een scheer
mesje bladzijden uit de kostbare stan
daardwerken heeft gesneden. Deze
bladzijden zijn nog niet teruggevonden,
evenmin als een priesterstola, die hij
in een Maastrichts klooster door non
nen liet borduren.
Uit de boeken van de bibliotheek van
deze paters Jezuïeten haalde hij de
wetenschap voor artikelen die in een
Nu zit Percy Pasleau zonder vader
lijke zegen in zijn cel. Hij blijft pra
ten als een waterval en mengt fantasie
en werkelijkheid op een bijzonder ge
raffineerde wijze door elkaar. Dat deed
hij ook al als jongeman in zijn geboor
teplaats Hoey. Hij studeerde aan ver
schillende middelbare scholen, maar
deed geen enkel examen, hij was en
kele dagen student aan het Pershuis
te Brussel en verkeerde later veelvul
dig in de kringen van de kleine adel
rondom Dinant en Namen. Baronnen
en graven sprak hij met jij en jou aan.
Kwam tijdens zijn studiejaren zijn
vader, een achtenswaardig administra
teur in Hoey op bezoek, dan zei hij
met een stalen gezicht dat het de tuin
man van zijn landgoed was. In een van
de Maastrichtse pensions vertelde
„graaf de Surmont" echter dat zijn va
der in Luik directeur-generaal van
Rijkswaterstaat was.
Van Maastricht uit maakte Pasleau
begin april 1960 met een Belgisch
vliegtuig een reis naar Casablanca. Hij
had eerst geïnformeerd of hier sprake
was van transitoverkeer, omdat hij
bang was dat hij in Brussel op het
vliegveld moeilijkheden met de Bel
gische politie zou krijgen. Van Casa
blanca reisde hij naar Rabbat. Wat hij
daar deed is niet bekend.
Daarna dook hij weer in Maastricht
op, eerst in het uniform van kapitein
van de Belgische koopvaardij, enkele
maanden later met aktentas en zon
nebril als monsieur le docteur. Voor
deze metamorfose achtte hij het niet
nodig ook maar een haar van zijn rosse
ringbaard te veranderen.
De Belgische onderscheiding, die
monsieur le docteur in zijn knoopsgat
droeg, was even onecht als de Vati
caanse onderscheidingen waarin hij
grossierde. Echt was alleen de mede
deling van de Luikse politie: Deze
knaap, die al zoveel streken heeft uit
gehaald, ontvangen wij na uitlevering
met open armen.
Bob (McNamara), jij zorgt voor
het tijdschema en stelt een lijst op
van alles wat er moet gebeuren. Ik
wil eens per week verslag hebben hoe
alles loopt. Als er iets mis mocht
gaan, moet je me bellen". President
Kennedy stond op. „Bedankt voor uw
komst, heren".
Hij verliet snel de kamer. Het be
sluit voor een militaire machtsop-
bouw in Laos, het risico voor een
oorlog met de Sowjetunie inbegrepen,
was genomen.
In de volgende dagen bestudeerde
Kennedy alle details van de opera
tie in Laos. Toen het nieuws over de
Amerikaanse militaire bewegingen in
het westelijk bekken van de Stille
Oceaan allengs doorsijpelde, werd het
Pentagon zenuwachtig. Kennedy was
onverstoorbaar: „Je kunt nou een
maal geen troepen naar de andere
kant van de aarde sturen zonder dat
iemand er iets van merkt. Afgezien
daarvan kan Kroesjtsjef nu zien dat
het dodelijke ernst is", zei hij.
Kroesjtsjef begreep het. Het plan
hoefde niet. te worden uitgevoerd.
Voor drie weken om waren stemde
Kroesjtsjef toe om een bestand voor
Laos te overwegen. Die instemming
kwam na een Britse nota aan Rus
land en een waarschuwing van Kenne
dy op zijn persconferentie van 23 maart.
President Kennedy heeft drie essen
tiële regels voor het nemen van be
sluiten: neem geen onnodige beslissin
gen en verspil geen tijd aan het over
denken van mogelijke toevalligheden;
als de tijd ervoor rijp is en alle in
lichtingen zijn binnen, is een snelle
beslissing de beste beslissing; als er
eenmaal een bevel van het Witte
Huis is uitgegaan, moet onmiddellijk
worden begonnen met de tenuitvoer
legging ervan.
Als alle presidenten, komt Kennedy
letterlijk overal tot zijn beslissingen
tot op de vreemdste plaatsen. Drie
zeer belangrijke besluiten bereikten
het Amerikaanse ministerie van de
fensie vanuit zijn slaapkamer op het
Witte Huis, waar hij zich voor een di
ner verkleedde. Hij ontbood zijn ad
judant Theodore Sorensen in zijn
slaapkamer voor zijn laatste woord
over de toekomst van de supersonische
B-70 bommenwerper en de Titanraket.
De dag daarvoor had Kennedy een
reeks besluiten genomen maar deze
twee kwesties uitgesteld om er nog
een nachtje over te slapen. Nu, ter
wijl Sorensen zich in een gemakkelijke
stoel nestelde, worstelde Kennedy met
manchetten- en boordeknoopjes en
dicteerde onderwijl de tekst van zijn
besluit. Opviel dat geen van deze be'
sluiten over hoog-technische onderwer
pen ook maar in de verte leek op een
zich ergens van af maken door een
gehaast man die graag op tijd aan
een diner wil zijn. In feite had Ken
nedy zich al maanden tevoren intensief
met de stof bezig gehouden en er
studie van gemaakt.
Als hij een besluit voorbereidt graaft
Kennedy dieper in de federale bu
reaucratie dan ooit een van zijn voor
gangers heeft gedaan. „Hello, this is
the president" (Hallo, u spreekt met
de president) is een begroeting die
vele gewone ambtenaren op Ameri
kaanse ministeries de laatste maan
den tot zich hebben horen richten als
zij de telefoon opnamen. Zijn naaste
medewerkers schatten dat de presi
dent elke dag opnieuw voor een dertig
tal gewichtige beslissingen staat. Zij
hebben ervaren dat als Kennedy soms
bijzonder door een bepaald vraagstuk
in beslag wordt genomen, hij beslist
niet met vraagstukken van mindere or
de wil worden lastig gevallen. Het is
nutteloos om op zo'n dag een klare
uitspraak van hem te verwachten. Een
andere keer staat hij direct na het
ontbijt klaar om aan de slag te gaan.
„Welk probleem hebben we vandaag?"
vraagt hij dan, „één van de mijne of
een van mijn legaties?". Eens bracht
Sorensen hem een lijst met vijftien
dringende kwesties die om een presi
dentieel ja of neen vroegen. „Bent u
in de stemming?", vroeg Sorensen.
Kennedy gromde een protest, grijns
de dan en strekte zijn hand uit voor
de lijst. Enkele minuten later was hij
klaar.
President Kennedy heeft getoond
weinig belangstelling te bezitten, ja
zich zelfs geprikkeld te voelen, voor
hypothetische kwesties over mogelijke
toevalligheden. Terwijl dit hem aan
de ene kant een reeks puur acade
mische discussies bespaart, heeft het
aan de andere kant ook als gevolg dat
de geestdrift voor plannen op lange
termijn in de regering onderkoeld
raakt.
Het is buiten kijf dat Kennedy, in
zijn eerste negentig ambtsdagen, de
president-van-de-daad werd, een deel
van de machinerie voor presidentiële
besluiten negerend, een ander deel
bijschavend, zijn eigen inlichtingen
bronnen ontwikkelend, en stafleden een
taak toevertrouwend, voordien toege
kend aan commissies en secties. Er
kan ook niet aan getwijfeld worden of
Kennedy's methode werkte bij vele ge
legenheden snel en goed. Maar het
fiasco van de invasie op Cuba was voor
Bij oude dame in Den Haag-
West gezocht voor zo spoe
dig mogelijk een
voor gezelschap en lichte
huish. bezigh., intern. Hulp
werkster aanw. Br. onder no.
1575 aan Boekhandel Hoon-
houd, Laan van Meerder-
voort 286, Den Haag.
Gevraagd
a. d. GEREF. GEMEENTE-
SCHOOL te Aagtekerke
een
per 1 sept. a.s.
Nieuwe woning beschikb.
Brieven aan het h.d.s. A. v.
Bochove, Prelaatweg 26, tel.
01188—524.
Gevraagd voor dag en nacht
bij bejaarde, doch goed ge
zonde vrouw alleen, G.G.
voor lichte bezigheden.
Werkster aanwezig. Was
buitenshuis. Loon vakan
tie nader te regelen. Opgave
onder no. 25 Yerseksche
Courant te Yerseke.
gevraagd in het Rusthuis
voor ouden van dagen der
Geref. Kerk Rotterdam
Delfshaven, Tidemanstr. 18.
In staat om de directrice bij
afwezigheid te vervangen.
Inwonend. Br. aan de secre
taris dhr. F. B. Struik, Beu-
kelsdijk 151, Rotterdam-6.
Zoekt u een hotel of een
andere zaak? Zoekt u hypo
theken of geld voor andere
doeleinden?
Schrijf ons gerust.
BUREAU „REVIVRE"
ANNA JACOBAPOLDER
4(- Pfaff elek. koffer machi
ne 298, Pfaff elek. koffer
zig-zag 498, en alle ande
re Pfaff typen. Bastiaanse
Goes Papegaaistraat 4.
Volle Evangeliegemeente -
Middelburg. In het Schut
tershof spreekt a.s. vrijdag
Dhr. J. Versteeg uit Haar-
lem. Aanvang half acht.
Gevraagd nette huishoud
ster P.G. C. Geerse, Noord-
weg 216, St. Laurens.
-#- Verpleegster worden. On
ze cursus vangt aan op 1
september 1961. Inlichtingen
Directrice Diaconessenhuis
Parklaan 95a, Eindhoven.
Te koop: Prima heren
fiets met verlichting, en
step op luchtbanden. Rogge-
veenstraat 7, Middelburg.
-Jf- Te koop: N.S.U. scooter
(150 cc) 16.000 km gel. z.g.
a.n. 950.-. Walstraat 98,
Vlissingen. Tel. 2479.
-#- Te koop gevraagd: voer-
aardappelen. K. Huysman,
St. Laurëns. Tel. 1180-2305.
Te koop: best merrie veu
len, br. schimmel, le pr.
veulenkeuring te Middel
burg. Tevens preiplanten.
P. Koole, tel. 01180-4028.
Souburg.
Een Pfaff is af én pret
tige uitleg en plezierige
service én passende beta
ling Bastiaanse Goes
7476.
46 Te koop: ingeschreven
zwart bies merrie veulen.
E. Franeke. Koudekerkse-
weg 4. Biggekerke.
Te koop: biggen. L. J.
Boone, Schorerpolder. Tel
01182-271, Ritthem.
Wasspoeldroogcombina-
van 598 voor 398 of
5 p.w. Direkt van fabriek,
daarom 200 korting. Vr
vrijbl. zichtzending. Dutrag
Postbus 485, Den Haag.
Vermager zonder moeite
met Gracial, 50 dragees
1,98. Bij apoth. en drogist.
Benzo rijwielen. Waar
om meer betalen als u aan
de fabriek veel en veel goed
koper uit bent. Benzo rij
wielen sport super de luxe
met handremmen merk
Wemmann, gehpel com
pleet met lamp, slot, jasbe-
schermer en bagagedrager
netto 137,50. Ook te leve
ren in de nieuwste 2 kleur
combinatie 4.— extra.
Vraagt gratis prijscourant.
Benzo Rijwielfabriek, Hoog-
®traat l69, Vlaardingen, tel.
2474-4244-5686.
GEMEENTELIJKE
INDUSTRIE. EN HUISHOUDSCHOOL
Groenewoud 41 Vlissingen
Aan bovengenoemde school wordt per 1 sept,
1961 gevraagd:
in het bezit van het getuigschrift
Gehrels a of b.
in het bezit van de akte LO han
denarbeid.
in het bezit van de akte N.
Sollicitaties binnen 10 dagen na het verschijnen
van dit blad te richten aan burgemeester en
wethouders van Vlissingen p.a. afd. onderwijs,
c.a., Houtkade 12.
Aanvang cursussen: september 1961.
Duur van de cursus: 3 jaar.
Toelatingseisen:
1ste jaar: Mulo-B of Mulo-A met wiskunde.
2de jaar: H.B.S.-B of Gymnasium-B.
3de jaar: Diploma leerling klinisch analist(e).
Het 3de jaar leidt op voor het examen klinisch
analist(e).
Aanmelding en inlichtingen op het kantoor van
het Gasthuis, Oostwal 31, Goes.
JOHN F. KENNEDY
besluitvaardig
Let op de
winkels met
dit raambiljet.