Vandaag slaat het NUL RITA CORITA (EN NEGEN ANDEREN) WIL MINDER GEWICHTIG WORDEN Onderzoek in Huize Helena DE NATUUR «na» P. W. RUSSELS KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS I Slanke oppas ÉÉN DÓDE, VIER GEWONDEN DOOR AUTOBOTSING Kraandrij ver onder hoop staal bedolven Eén aardappel 25 per pond in en om uw huis „Nationaal belang" Achtervolging Moedig Verkeersexamens Granaat gevonden FLITS GORDON in het jg heelal Dan Barry Vrijdag 12 mei 1961 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2 AMSTERDAM. De zangeres Rita Corita stapte op de derde verdieping van een pand in de Amsterdamse Kalverstraat daags voor Hemelvaartsdag op een weegschaal en zei: „U mag het best weten". We keken: 110 kilo. Oh, zei ik. „Daar moet dertig kilo af, beslist. Neen, neen, dat is niet te veel. Anderhalf jaar geleden woog ik negentig kilo. Ik wil niet alleen terug naar dat gewicht, ik wil eronder. En dat moet me lukken." -#■ Gaat helvroeg Willy Alberli toen hij Rita Corita behulpzaam was bij het betreden van de weegschaal. De zangeres zetf zette teel ogen op toen ze zag dat de rode streep pas bij het getal 110 bleef staan. Willy Albertl, die erbij stond, luisterde aandachtig. Bij vond het doortastende woorden van Rita Corita en het gaf hem moed mee te doen. „Ik weeg nu 71 kilo", sprak Alberti, die niet groot van stuk is. „Tien kilo wil ik kwjjt; móét ik kwijt, anders kan ik niet optreden in de nieu we revue van Slees- wjjk zoals ik het me zelf voorstel". Rita Corita en Willy Alberti waren wat u moogt noemen „de trekkertjes" voor een nieuwe verma geringskuur, die op dit moment tien Ne derlandse mannen en vrouwen op het punt staan te gaan onder nemen. Want van daag, vrijdag, begin nen ze, alle tien. Vandaag zal Rita Corita geen hap eten. Vandaag zal Willy Alberti geen stukje paling of gebakken vis („Zijn lievelings- kost", zei zijn vrouw) tot zich nemen. Vandaag heeft het Uur Nul geslagen voor deze twee ar- tisten. Ook voor me vrouw E. van Alphen tilt Badhoevedorp, die alsmaar zit omdat ze naaister is en die nu 130 kilo weegt. Dat wordt ten minste aangenomen, want de weegschaal sloeg woensdag door en het hoogste getal dat die weegschaal kon aanwijzen was 125. ,jk wil vijftig kilo kwijt", zei mevrouw Van Alphen dapper en meneer F. Groen uit Amsterdam (91 kilo en vertegen woordiger) zei vlug: „En ik vijftien kilo". Mishandeling Heemstede Eigen nieuwsdienst HEEMSTEDE Burgemeester.en wet houders van Heemstede hebben nog geen beslissing genomen over Huize Helena, het rusthuis waar bejaarde patiënten op ontoelaatbare wijze zouden zijn behan deld. Woensdagmiddag heeft het college het rapport bestudeerd, dat de Haarlemse G.G.D. over het rusihuis heeft uitgebracht. B. en W. willen eerst zelf een onderzoek instellen en zullen waarschijnlijk volgen de week besluiten welke maatregelen zullen worden genomen. Het socialistische raadslid mevrouw H. Cohen—Coster heeft aan B. en W. van Heemstede vragen over deze kwestie ge steld. Zij vraagt of het college het eens is met de psychiatrische dienst te Haarlem, dat van een onaanvaardbare behandeling van geestelijk gestoorde bejaarden sprake is. Mevrouw Cohen pleit voor een ge meentelijke verordening op het toezicht van de verpleeghuizen. Eizen nieuwsdienst VINKEVEEN De 39-jarige vrouw van de Haarlemse psycholoog J. Baan is woensdagavond door een ongeluk op de provinciale weg bij Vinkeveen om het leven gekomen. Haar man werd ernstig, haar twee kinderen werden licht gewond. De heer Baan reed in volle vaart in op een bestelwagen, die door een slip partij dwars over de weg was komen te staan. De bestuurder van de bestelauto liep lichte verwondingen op. Van onze correspondent TIEL. Tijdens het lossen van stalen spanten voor een in aanbouw zijnde fa briek in Ochten, is woensdagmiddag de 27-jarige kraandrijver A. M. uit Alblas- serdam verongelukt. De man bediende, staande op een auto. een hijskraan. Vermoedelijk is hij gestruikeld en heeft hij in zijn val een handle overgehaald, waardoor de span ten naar beneden kwamen. Door de gevolgen van een botsing met een scooter is woensdagochtend in Maastricht de 46-jarige H. J. Pieters overleden. Het ongeluk gebeurde dins dagavond. In Tilburg is gisternacht de 59-jarige Eindhovenaar M. H. van den Hemel bezweken aan de gevolgen van een autobotsing op 7 mei op de rijksweg in Gilze-Rijen. Ik vond dat er moed voor nodig was om je in het open baar te laten wegen. Het was dan wel niet op de markt en niet meer dan tien mensen waren de getuigen, maar ik mocht van iedereen de naam en het gewicht vermelden. Ook van de Amsterdamse wagenwas ser S. Linzell, die tien kilo van zijn 81 wil verliezen en ook van de even eens Amsterdamse mevrouw F. Romer die met ingang van vandaag gaat pro beren 45 kilo af te krijgen van haar gewicht, dat nu 118 kilo is. Mejuffrouw C. S. Wlerlnga is pas 22 jaar en studente in de hoofdstad. „Ik ga voor drie maanden naar Ame rika, studeren en tegelijk in een gezin op de kinderen passen", vertelde ze me. „In Amerika zijn alle meisjes slank en ik wil er niet heen met mijn 66 kilo. Daar moeten zeker 13 kilo af en daarom doe ik mee aan de knur". De Kuur. Ja, eigenlijk is het nau welijks een kuur. Een fabriek in En geland heeft iets gemaakt dat in blik jes gaat en dat u kunt oplossen met water, zodat u vier glazen vol heeft met een drank die naar chocolademelk smaakt. Ik heb zo'n glas opgedronken en daarna zeg je: Ja, chocolademelk, niet de beste die ik nog proefde, maar bijzonder goed te drinken. Nu is het ook niet om een lekker drankje begonnen. In die vier glazen zitten negenhonderd calorieën, zegt de fabrikant en dat is genoeg om één dag de maaltijden te vervangen. U moogt er wel bij drinken, koffie, thee of iets anders, maar niet eten. Die ene dag dan. Dat is voor de tien deelnemers aan deze kuur dus vandaag. Morgen en zondag zijn hun „normale dagen" en dat betekent dat Willy Alberti dan een half pond andijvie, honderd gram geroosterde roastbeef. een mespunt bo ter, één aardappel, 125 gram sla en één zure appel gaat eten. En Rita Co rita brengt die dagen door met dit menu: een half pond sperciebonen, honderd gram rundvlees, een mespunt boter, een aardappel en een schoteltje appelmoes. En maandag? Wel, maandag is weer de dag van de vier glazen met die Nu kunnen er nachtvorsten komen. Als de aardbefen bloeien, zal men er toch iets tegen moeten doen. Het plaat sen van regeninstallaties is in de klei ne tuin niet te doen; misschien kan men de bedjes afdekken met stukken plastic of met rietmatten. Het is dik wijls slechts voor enkele nachten. 47 Handelskamer, die de mensellïkp zwakheid kent, heeft zelden lift laten aanleggen waarmee mensen die op sensatie belust zijn naar de voet van de waterval kunnen worden vervoerd, waar ze zich dan aan de a?ï f-iVan 20 Pas neergestorte stoffelijke overschot kunnen verlus tigen. Soms proberen de toeschou wers iemand die op het punt staat de noodlottige sprong te doen van zijn voornemen af te brengen. Dan hoort men boven het gebruis van het water een vreemde alleenspraak: „Niet doen!Je meent het toch zeker niet.... luister naar ons.... geef toch toe dat het onzin is., denk aan je moeder... Het leven kan zo mooi zijn!.... Vergeet niet dat de zon morgen weer opgaat. Er komen nog zulke mooie da gen Soms staat de ongelukkige uren lang te aarzelen, meer weerhouden door angst dan door de bezwerin gen van de toeschouwers. Dan, na een laatste blik op het woelige wa ter, laat hij zich in de stroom val len. Hij wordt heen en weer ge smakt tegen de rotsen en is al dood voordat het water de bodem van de kloof bereikt. Het hele proces duurt maar een paar seconden. Nadat ze vijf dagen door Japan rondgezworven hadden werd het tijd eens aan hun taak te gaan denken. De zes asbakjes hadden ze al. Ze hadden nog maar één dag voordat ze naar Hawaii moesten vertrekken, maar een van de opdrachten was al vervuld. Het stortregende in Tokio en daar door zag de stad er mistroostig uit. Het was een trieste morgen toen Abel opgewekt begon: „Kom, jonge lui ik heb een programma voor jullie opgesteld." Het was toen 18 oktober. „Laten we beginnen met die rik- sha," ging hij verder. „We moeten in echte koeliekleren worden gefoto grafeerd, en als we dat halve punt dat we in Bangkok hebben verloren willen inhalen, moeten we in de hoofdstraten van de stad een wed strijd houden." „En daarna de obi", knikte Mare. „Het klinkt zo te horen heel best", zei Bertrand. „Het is alleen zo jam mer dat er geen rikshakoelies meer zijn in Tokio!" „Wét?" kreten Abel en Mare ont zet. „Geen koelies meer „Precies. Je snapt toch wel dat die lepe Dino dat al lang had uit gevist?" „Maar Mare zag eruit of hij een flauwte zou krijgen, „Dan zijn we genèpt!" Direct begonnen ze een speurtocht naar rikshamannen. De uren ver streken en ze werden er hoe langer hoe zekerder van dat het niets zou worden Die regen maakte alles ook zo mistroostig en het had alle maal zo makkelijk geleken. Tegen de middag stonden ze voor een winkeltje van tweedehandskleren en daar hing waarachtig de zachtblauwe ka toenen plunje die ze zochten! Wat een meevaller! De jasjes waren weliswaar bere kend voor mannetjes die niet lan ger waren dan vijf voet, maar daar viel niet veel aan te doen. Ze waren het eens geworden over de regels van liet spel, waarmee ze mogelijk een half punt zouden kun nen binnenhalen: Bertrand tegen Mare en Abel. Als Bertrand het zou winnen, zouden ze het hele punt ver liezen. Wonnen zij het, dan was het dertiende punt óók binnen. Het opsporen van een riksha le verde geen problemen op, er ston den er genoeg op het plein voor het kantoor van de Pan-Am, een van de drukste punten van Tokio. Het par cours was U-vormig en ongeveer zes honderd yard lang. Na de start moes ten ze direct linksaf, een smal steeg je in, dan weer een hoofdstraat door, weer rechtsom; de finish lag vlak voor de Overzeese Persclub. Op de een of andere manier had de Japanse televisie lucht van de stunt gekregen en de wedstrijd zou gefilmd worden. Dan konden miljoe nen kijkers er hun oordeel over vor men. Het regende nog steeds pijpeste- len, maar de mensen van de televi sie kwamen tóch opdagen, met drie geisha's als „vrachtjes" die niet al te vriendelijk keken. Er waren ver der ook nogal wat mensen op de been. Het koelie-uniform was van grof lin nen gemaakt, dat eens donkerblauw was geweest. In Japanse lettertekens stonden op de kiel de naam van de laatste eigenaar en die van zijn voor gangers. Het broekje was van de zelfde stof gemaakt, en erg kort. On der de vilten sandalen zaten rubber zolen. Een soort huisje scheidde de grote teen zo ver van de andere, dat ze alleen iemand met waaiervormige voeten gemakkelijk zaten. Hierop schijnt men hard te kunnen lopen alles goed en wel als iemand toeval lig over voeten beschikt die op een gespleten hoef lijken. De heer Jones zou het startsein ge- ven. Voor geen geld ter wereld had hij die gelegenheid willen missen! „Drie... twee... een - af!' (Wordt vervolgd) ■X- Na de weging van de deelnemers aan de Jtuur" kregen zij hun eerste lunch (heel veel sla) voorgezet. En van deze kok was het maar een grapje dat hij even zijn schaal met heerlijkheden liet zien aan Willy Alberti (71 kilo), mevrouw E. van Alphen (130 kilo) en helemaal rechts mevrouw F. Romer (118 kilo). Voor deze drie kandidaten geen Russische eieren maar geroosterd brood en tomaten. negenhonderd calorieën, dinsdag an dijvie enzovoorts, woensdag de vier glazen, donderdag de andijvie en vrij dag is de week rond. Dan begint alles weer van voren af aan. Twee ronden oftewel veertien da gen gaan de tien het allemaal doen en dan komen ze weer bij elkaar. Dan gaat Rita Corita weer op de weeg schaal staan en dan zullen de dertig kilo die zij eraf wil hebben niet ver dwenen zijn, maar dan moeten er wel ettelijke ponden minder op het weeg- apparaat getild worden als de opzet geslaagd is. 0 Op prettige manier wordt het de twee artisten en die andere acht deel nemers aanlokkelijk gemaakt vol te houden. Want voor elk pond dat ze over veertien dagen minder Wegen wordt 25 gulden uitbetaald. Ik zal me niet verdiepen in de medi sche kanten, maar via artsen is uit gemaakt, dat het „wetenschappelijk allemaal verantwoord is", zo hoorde ik. Ik hoorde nog meer. Ik hoorde Drs. R. Vroom uit Den Haag glimlachend tot de kuurders zeggen: „Mensen die zwaarlijvig zijn hebben dikwijls korter te leven. Dat slaat natuurlijk niet op u, maar in het algemeen". Niemand schrok, iedereen knikte. Ik hoorde ook dit: „Zwaarlijvigheid is een typisch welvaartsverschijnsel dat ook onze volksgezondheid bedreigt en daarom is deze kuur van nationale betekenis". Dat neem ik dan graag aan. Wat ik uit eigen aanschouwing weet is, dat dikke mensen bijzonder vaak onder hun dikte (die u dan zwaarlijvigheid moogt noemen) gebukt gaan. Overal waar ze komen horen ze: „Zou jij niet eens wat minder eten?" of; „Je bent een stuk dikker geworden sinds de laatste keer dat ik je zag". Wanneer ze kleren kopen moet de verkoopster dikwijls zeggen: Neen mevrouw, uw maat hebben we tot onze spijt niet. Of: u hebt een figuur voor eer maatpak, meneer. Als ze ergens nieuwe schoenen aan schaffen, klinkt het vaak: Zoudt u geen steunzolen nemen met uw gewicht? Enfin, ik wil maar zeggen, dat dikte een mens kan achtervolgen. Er worden grapjes gemaakt op dikke mensen, ze worden soms nagekeken en iemand die werkelijk dik is, voelt zich niet zo gauw ergens op zijn of haar gemak. Daarom gaat vandaag mijn pet af voor Rita Corita omdat zij juist zij, als vrouw het heeft aangedurfd te zeggen: „Wel, hier sta ik, ik weeg 110 kilo. Ik wil er een heleboel af hebben en dat ga ik nu eigenlijk ten aanschouwen van iedereen proberen". Dat is moedig, daar blijf ik bij. P.S. O ja, en over veertien dagen ga ik weer kijken als Rita Corita opnieuw de weegschaal bestijgt. Dat hoort u van me. De klok aan de autoweg Botterdam- Den Haag die al meer dan een jaar stil stond en voor duizenden dagelijks passerende automobilisten een doorn in het oog was, loopt! Nadat G. en G. woensdag voor deze klok des aanstoots de aandacht had gevraagd is de heer W. Spierenburg volgens zijn belofte aan ons aan het werk gegaan en gis teren, op Hemelvaartsdag, passeerden wty deze klok twee maal. Hij Uep op de seconde. MIDDELBURG. Het practisch ge deelte van 'het Jeugdverkeersexamen wordt dit jaar gehouden op 12 mei en op 16 mei. Start en finisch zijn zoals gewoonlijk bij de Schouwburg aan het Molenwater. Diverse Lagere Scholen uit Middelburg en de dorpen uit de omtrek doen hieraan mee. WESTKAPELLE. Enkele arbei ders van de Polder "Walcheren vonden gisteren tijdens werkzaamheden aan het grote hoofd een granaat. De rijkspolitie zorgde ervoor dat het projectiel werd weggehaald. In afwachting van de komst van de mijnopruimingsdienst werd het oorlogstuig zolang in de ka zerne opgeslagen. Later op de dag maakte de mijnopruimingsdienst een einde aan het „leven" van de granaat. Tafeltennis in Domburg DOMBURG. Ofschoon onlangs de instuif het winterseizoen voor de plaat selijke jeugd sloot, heeft men zich in de jeugdherberg toch belast met de or ganisatie van de tafeltenniskampioen schappen 1961 voor Domburg. Er waren twintig deelnemers. Na spannende wed strijden werd Wim de Pagter kampioen en veroverde de wisselbeker. gfÊÊÊÊÊÊÊÊH SB door IKZAL-HET 1 evem TERUGZETTEN. J r.WtLOE LIEVER KOFFIE DANTHEE? j- <2>HOM MAAR ÉéN KEER VOOR KOPRÊÊNTW6É KEER VOOR TH BE LiinniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnimiiiiiniiiniiiiiiiiiiiiiHiiiinniuiiiiiiiiiinfniniiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiini 70. Kappie en Balein kwamen er wel dra achter hoe de oude goudschat in de bol terecht was gekomen. Balein vond op de munten Kappie's zeekaart terug. Op de achterkant waren met een zach te steen enkele onbeholpen tekens ge krabbeld. „Neemaar...!" riep de viskundige be wogen. „Moeten jullie nu toch eens ho ren wat hier staat! „Afscheidsgeschenk van Arie"..., och, och, zijn eerste men selijke woordjes... De goeierd!" „Een goeierd is het zeker!" zei Kap pie, geroerd naar de stapel munten kij kend. „Laat niemand ooit nog één kwaad woord van een potvis zeggen, of menen dat die beesten niet tot tien kun nen tellen! Hij weet ja bijna tot op de cent nauwkeurig hoeveel achterstallige belasting ik moet betalen...!" Met de beste herinneringen aan hun dikke vriend namen zij daarna af scheid van de plek, waar zij zoveel bewogen gebeurtenissen hadden mee gemaakt. Balein declameerde voor de laatste maal het gedicht „Blobbelom" over het stille water, een gevoelige at tentie, die door de potvis zeer op prijs werd gesteld.... -Einde van dit verhaal- 20. Op die dag onderbrak Otto zijn tocht meerdere malen om eens wat te rusten. Hij had een vermoeiend etmaal achter de rug en daarbij was het van dat echte lome weer. Zo vorderde hij slechts langzaam, maar hij vond dat het geen kwaad kon om er eens zijn gemak van te nemen. Tortruda was toch wel een heel lief meisje! Als hij zo in de schaduw neer zat en zijn paard wat liet grazen, kon hij de gedachte aan haar olijke lach niet onderdrukken. Weliswaar, toen Ot to htd bemerkt, dat de vreemde vede laar haar een ring in de hand wilde spe len, was haar optreden stug geworden trouwens, wat was er waar van Ro- chus' bewering, dat hij in de burcht een Rheaan had gezien' Hè, daar had je het weer! Hij zat met zijn gedach ten weer middenin de Lageveldse ver wikkelingen! Ongeduldig stond hij op, om weer ver der te gaan. Het werd donkerder. Het landschap veranderde. Beboste stroken werden afgewisseld door stukken kale rots. Daar was hij opeens niet meer alleen. Een vreemd soort vogelschrik stond voor hem en keek hem met holle ogen aan. Een mond had de kop niet en de haardos was van oud stro. „Goedenavond", zei Otto stomver- baasa. Een hol, fladderend geluid was het antwoord.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 2