Vandaag slaat het
NUL
RITA CORITA (EN NEGEN
ANDEREN) WIL MINDER
GEWICHTIG WORDEN
Onderzoek in
Huize Helena
DE NATUUR
«na»
P. W. RUSSELS
KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS I
Slanke oppas
ÉÉN DÓDE, VIER
GEWONDEN DOOR
AUTOBOTSING
Kraandrij ver onder
hoop staal bedolven
Eén aardappel
25 per pond
in en om uw huis
„Nationaal belang"
Achtervolging
Moedig
Verkeersexamens
Granaat gevonden
FLITS
GORDON
in het
jg heelal
Dan Barry
Vrijdag 12 mei 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
AMSTERDAM. De zangeres Rita Corita stapte op de derde
verdieping van een pand in de Amsterdamse Kalverstraat
daags voor Hemelvaartsdag op een weegschaal en zei: „U
mag het best weten". We keken: 110 kilo. Oh, zei ik. „Daar moet
dertig kilo af, beslist. Neen, neen, dat is niet te veel. Anderhalf jaar
geleden woog ik negentig kilo. Ik wil niet alleen terug naar dat
gewicht, ik wil eronder. En dat moet me lukken."
-#■ Gaat helvroeg Willy Alberli toen hij Rita Corita
behulpzaam was bij het betreden van de weegschaal. De
zangeres zetf zette teel ogen op toen ze zag dat de rode
streep pas bij het getal 110 bleef staan.
Willy Albertl, die
erbij stond, luisterde
aandachtig. Bij vond
het doortastende
woorden van Rita
Corita en het gaf
hem moed mee te
doen. „Ik weeg nu 71
kilo", sprak Alberti,
die niet groot van stuk
is. „Tien kilo wil ik
kwjjt; móét ik kwijt,
anders kan ik niet
optreden in de nieu
we revue van Slees-
wjjk zoals ik het me
zelf voorstel".
Rita Corita en
Willy Alberti waren
wat u moogt noemen
„de trekkertjes" voor
een nieuwe verma
geringskuur, die op
dit moment tien Ne
derlandse mannen en
vrouwen op het punt
staan te gaan onder
nemen. Want van
daag, vrijdag, begin
nen ze, alle tien.
Vandaag zal Rita
Corita geen hap eten.
Vandaag zal Willy
Alberti geen stukje
paling of gebakken
vis („Zijn lievelings-
kost", zei zijn vrouw)
tot zich nemen.
Vandaag heeft het
Uur Nul geslagen
voor deze twee ar-
tisten. Ook voor me
vrouw E. van Alphen
tilt Badhoevedorp,
die alsmaar zit omdat
ze naaister is en die
nu 130 kilo weegt.
Dat wordt ten
minste aangenomen,
want de weegschaal
sloeg woensdag door
en het hoogste getal
dat die weegschaal
kon aanwijzen was
125.
,jk wil vijftig kilo
kwijt", zei mevrouw
Van Alphen dapper
en meneer F. Groen
uit Amsterdam (91
kilo en vertegen
woordiger) zei vlug:
„En ik vijftien kilo".
Mishandeling Heemstede
Eigen nieuwsdienst
HEEMSTEDE Burgemeester.en wet
houders van Heemstede hebben nog geen
beslissing genomen over Huize Helena,
het rusthuis waar bejaarde patiënten op
ontoelaatbare wijze zouden zijn behan
deld.
Woensdagmiddag heeft het college het
rapport bestudeerd, dat de Haarlemse
G.G.D. over het rusihuis heeft uitgebracht.
B. en W. willen eerst zelf een onderzoek
instellen en zullen waarschijnlijk volgen
de week besluiten welke maatregelen
zullen worden genomen.
Het socialistische raadslid mevrouw H.
Cohen—Coster heeft aan B. en W. van
Heemstede vragen over deze kwestie ge
steld. Zij vraagt of het college het eens is
met de psychiatrische dienst te Haarlem,
dat van een onaanvaardbare behandeling
van geestelijk gestoorde bejaarden sprake
is. Mevrouw Cohen pleit voor een ge
meentelijke verordening op het toezicht
van de verpleeghuizen.
Eizen nieuwsdienst
VINKEVEEN De 39-jarige vrouw
van de Haarlemse psycholoog J. Baan is
woensdagavond door een ongeluk op de
provinciale weg bij Vinkeveen om het
leven gekomen. Haar man werd ernstig,
haar twee kinderen werden licht gewond.
De heer Baan reed in volle vaart in
op een bestelwagen, die door een slip
partij dwars over de weg was komen te
staan. De bestuurder van de bestelauto
liep lichte verwondingen op.
Van onze correspondent
TIEL. Tijdens het lossen van stalen
spanten voor een in aanbouw zijnde fa
briek in Ochten, is woensdagmiddag de
27-jarige kraandrijver A. M. uit Alblas-
serdam verongelukt.
De man bediende, staande op een
auto. een hijskraan. Vermoedelijk is hij
gestruikeld en heeft hij in zijn val een
handle overgehaald, waardoor de span
ten naar beneden kwamen.
Door de gevolgen van een botsing
met een scooter is woensdagochtend in
Maastricht de 46-jarige H. J. Pieters
overleden. Het ongeluk gebeurde dins
dagavond.
In Tilburg is gisternacht de 59-jarige
Eindhovenaar M. H. van den Hemel
bezweken aan de gevolgen van een
autobotsing op 7 mei op de rijksweg in
Gilze-Rijen.
Ik vond dat er
moed voor nodig was
om je in het open
baar te laten wegen.
Het was dan wel niet op de markt en
niet meer dan tien mensen waren de
getuigen, maar ik mocht van iedereen
de naam en het gewicht vermelden.
Ook van de Amsterdamse wagenwas
ser S. Linzell, die tien kilo van zijn
81 wil verliezen en ook van de even
eens Amsterdamse mevrouw F. Romer
die met ingang van vandaag gaat pro
beren 45 kilo af te krijgen van haar
gewicht, dat nu 118 kilo is.
Mejuffrouw C. S. Wlerlnga is pas
22 jaar en studente in de hoofdstad.
„Ik ga voor drie maanden naar Ame
rika, studeren en tegelijk in een gezin
op de kinderen passen", vertelde ze me.
„In Amerika zijn alle meisjes slank
en ik wil er niet heen met mijn 66
kilo. Daar moeten zeker 13 kilo af en
daarom doe ik mee aan de knur".
De Kuur. Ja, eigenlijk is het nau
welijks een kuur. Een fabriek in En
geland heeft iets gemaakt dat in blik
jes gaat en dat u kunt oplossen met
water, zodat u vier glazen vol heeft
met een drank die naar chocolademelk
smaakt. Ik heb zo'n glas opgedronken
en daarna zeg je: Ja, chocolademelk,
niet de beste die ik nog proefde, maar
bijzonder goed te drinken.
Nu is het ook niet om een lekker
drankje begonnen. In die vier glazen
zitten negenhonderd calorieën, zegt de
fabrikant en dat is genoeg om één
dag de maaltijden te vervangen. U
moogt er wel bij drinken, koffie, thee
of iets anders, maar niet eten. Die
ene dag dan.
Dat is voor de tien deelnemers aan
deze kuur dus vandaag. Morgen en
zondag zijn hun „normale dagen" en
dat betekent dat Willy Alberti dan
een half pond andijvie, honderd gram
geroosterde roastbeef. een mespunt bo
ter, één aardappel, 125 gram sla en
één zure appel gaat eten. En Rita Co
rita brengt die dagen door met dit
menu: een half pond sperciebonen,
honderd gram rundvlees, een mespunt
boter, een aardappel en een schoteltje
appelmoes.
En maandag? Wel, maandag is weer
de dag van de vier glazen met die
Nu kunnen er nachtvorsten komen.
Als de aardbefen bloeien, zal men er
toch iets tegen moeten doen. Het plaat
sen van regeninstallaties is in de klei
ne tuin niet te doen; misschien kan
men de bedjes afdekken met stukken
plastic of met rietmatten. Het is dik
wijls slechts voor enkele nachten.
47
Handelskamer, die de mensellïkp
zwakheid kent, heeft zelden lift
laten aanleggen waarmee mensen
die op sensatie belust zijn naar de
voet van de waterval kunnen worden
vervoerd, waar ze zich dan aan de
a?ï f-iVan 20 Pas neergestorte
stoffelijke overschot kunnen verlus
tigen. Soms proberen de toeschou
wers iemand die op het punt staat
de noodlottige sprong te doen van
zijn voornemen af te brengen. Dan
hoort men boven het gebruis van het
water een vreemde alleenspraak:
„Niet doen!Je meent het toch
zeker niet.... luister naar ons....
geef toch toe dat het onzin is.,
denk aan je moeder... Het leven
kan zo mooi zijn!.... Vergeet niet
dat de zon morgen weer opgaat.
Er komen nog zulke mooie da
gen
Soms staat de ongelukkige uren
lang te aarzelen, meer weerhouden
door angst dan door de bezwerin
gen van de toeschouwers. Dan, na
een laatste blik op het woelige wa
ter, laat hij zich in de stroom val
len. Hij wordt heen en weer ge
smakt tegen de rotsen en is al dood
voordat het water de bodem van de
kloof bereikt. Het hele proces duurt
maar een paar seconden.
Nadat ze vijf dagen door Japan
rondgezworven hadden werd het tijd
eens aan hun taak te gaan denken.
De zes asbakjes hadden ze al. Ze
hadden nog maar één dag voordat
ze naar Hawaii moesten vertrekken,
maar een van de opdrachten was
al vervuld.
Het stortregende in Tokio en daar
door zag de stad er mistroostig uit.
Het was een trieste morgen toen
Abel opgewekt begon: „Kom, jonge
lui ik heb een programma voor
jullie opgesteld." Het was toen 18
oktober.
„Laten we beginnen met die rik-
sha," ging hij verder. „We moeten
in echte koeliekleren worden gefoto
grafeerd, en als we dat halve punt
dat we in Bangkok hebben verloren
willen inhalen, moeten we in de
hoofdstraten van de stad een wed
strijd houden."
„En daarna de obi", knikte Mare.
„Het klinkt zo te horen heel best",
zei Bertrand. „Het is alleen zo jam
mer dat er geen rikshakoelies meer
zijn in Tokio!"
„Wét?" kreten Abel en Mare ont
zet. „Geen koelies meer
„Precies. Je snapt toch wel dat
die lepe Dino dat al lang had uit
gevist?"
„Maar Mare zag eruit of hij
een flauwte zou krijgen, „Dan zijn
we genèpt!"
Direct begonnen ze een speurtocht
naar rikshamannen. De uren ver
streken en ze werden er hoe langer
hoe zekerder van dat het niets zou
worden Die regen maakte alles ook
zo mistroostig en het had alle
maal zo makkelijk geleken. Tegen de
middag stonden ze voor een winkeltje
van tweedehandskleren en daar
hing waarachtig de zachtblauwe ka
toenen plunje die ze zochten! Wat
een meevaller!
De jasjes waren weliswaar bere
kend voor mannetjes die niet lan
ger waren dan vijf voet, maar daar
viel niet veel aan te doen.
Ze waren het eens geworden over
de regels van liet spel, waarmee ze
mogelijk een half punt zouden kun
nen binnenhalen: Bertrand tegen
Mare en Abel. Als Bertrand het zou
winnen, zouden ze het hele punt ver
liezen. Wonnen zij het, dan was het
dertiende punt óók binnen.
Het opsporen van een riksha le
verde geen problemen op, er ston
den er genoeg op het plein voor het
kantoor van de Pan-Am, een van de
drukste punten van Tokio. Het par
cours was U-vormig en ongeveer zes
honderd yard lang. Na de start moes
ten ze direct linksaf, een smal steeg
je in, dan weer een hoofdstraat door,
weer rechtsom; de finish lag vlak
voor de Overzeese Persclub.
Op de een of andere manier had
de Japanse televisie lucht van de
stunt gekregen en de wedstrijd zou
gefilmd worden. Dan konden miljoe
nen kijkers er hun oordeel over vor
men.
Het regende nog steeds pijpeste-
len, maar de mensen van de televi
sie kwamen tóch opdagen, met drie
geisha's als „vrachtjes" die niet al
te vriendelijk keken. Er waren ver
der ook nogal wat mensen op de
been.
Het koelie-uniform was van grof lin
nen gemaakt, dat eens donkerblauw
was geweest. In Japanse lettertekens
stonden op de kiel de naam van de
laatste eigenaar en die van zijn voor
gangers. Het broekje was van de
zelfde stof gemaakt, en erg kort. On
der de vilten sandalen zaten rubber
zolen. Een soort huisje scheidde de
grote teen zo ver van de andere, dat
ze alleen iemand met waaiervormige
voeten gemakkelijk zaten. Hierop
schijnt men hard te kunnen lopen
alles goed en wel als iemand toeval
lig over voeten beschikt die op een
gespleten hoef lijken.
De heer Jones zou het startsein ge-
ven. Voor geen geld ter wereld had
hij die gelegenheid willen missen!
„Drie... twee... een - af!'
(Wordt vervolgd)
■X- Na de weging van de deelnemers aan
de Jtuur" kregen zij hun eerste lunch
(heel veel sla) voorgezet. En van deze
kok was het maar een grapje dat hij even
zijn schaal met heerlijkheden liet zien
aan Willy Alberti (71 kilo), mevrouw E.
van Alphen (130 kilo) en helemaal rechts
mevrouw F. Romer (118 kilo). Voor deze
drie kandidaten geen Russische eieren
maar geroosterd brood en tomaten.
negenhonderd calorieën, dinsdag an
dijvie enzovoorts, woensdag de vier
glazen, donderdag de andijvie en vrij
dag is de week rond. Dan begint alles
weer van voren af aan.
Twee ronden oftewel veertien da
gen gaan de tien het allemaal doen
en dan komen ze weer bij elkaar. Dan
gaat Rita Corita weer op de weeg
schaal staan en dan zullen de dertig
kilo die zij eraf wil hebben niet ver
dwenen zijn, maar dan moeten er wel
ettelijke ponden minder op het weeg-
apparaat getild worden als de opzet
geslaagd is.
0 Op prettige manier wordt het de
twee artisten en die andere acht deel
nemers aanlokkelijk gemaakt vol te
houden. Want voor elk pond dat ze
over veertien dagen minder Wegen
wordt 25 gulden uitbetaald.
Ik zal me niet verdiepen in de medi
sche kanten, maar via artsen is uit
gemaakt, dat het „wetenschappelijk
allemaal verantwoord is", zo hoorde ik.
Ik hoorde nog meer. Ik hoorde Drs.
R. Vroom uit Den Haag glimlachend
tot de kuurders zeggen: „Mensen
die zwaarlijvig zijn hebben dikwijls
korter te leven. Dat slaat natuurlijk
niet op u, maar in het algemeen".
Niemand schrok, iedereen knikte.
Ik hoorde ook dit: „Zwaarlijvigheid is
een typisch welvaartsverschijnsel dat
ook onze volksgezondheid bedreigt en
daarom is deze kuur van nationale
betekenis".
Dat neem ik dan graag aan. Wat ik
uit eigen aanschouwing weet is, dat
dikke mensen bijzonder vaak onder
hun dikte (die u dan zwaarlijvigheid
moogt noemen) gebukt gaan. Overal
waar ze komen horen ze: „Zou jij niet
eens wat minder eten?" of; „Je bent
een stuk dikker geworden sinds de
laatste keer dat ik je zag".
Wanneer ze kleren kopen moet de
verkoopster dikwijls zeggen: Neen
mevrouw, uw maat hebben we tot onze
spijt niet. Of: u hebt een figuur voor
eer maatpak, meneer.
Als ze ergens nieuwe schoenen aan
schaffen, klinkt het vaak: Zoudt u
geen steunzolen nemen met uw gewicht?
Enfin, ik wil maar zeggen, dat dikte
een mens kan achtervolgen. Er worden
grapjes gemaakt op dikke mensen, ze
worden soms nagekeken en iemand
die werkelijk dik is, voelt zich niet zo
gauw ergens op zijn of haar gemak.
Daarom gaat vandaag mijn pet af
voor Rita Corita omdat zij juist zij,
als vrouw het heeft aangedurfd te
zeggen: „Wel, hier sta ik, ik weeg
110 kilo. Ik wil er een heleboel af
hebben en dat ga ik nu eigenlijk
ten aanschouwen van iedereen
proberen".
Dat is moedig, daar blijf ik bij.
P.S. O ja, en over veertien
dagen ga ik weer kijken als Rita Corita
opnieuw de weegschaal bestijgt. Dat
hoort u van me.
De klok aan de autoweg Botterdam-
Den Haag die al meer dan een jaar
stil stond en voor duizenden dagelijks
passerende automobilisten een doorn
in het oog was, loopt! Nadat G. en G.
woensdag voor deze klok des aanstoots
de aandacht had gevraagd is de heer
W. Spierenburg volgens zijn belofte
aan ons aan het werk gegaan en gis
teren, op Hemelvaartsdag, passeerden
wty deze klok twee maal. Hij Uep op
de seconde.
MIDDELBURG. Het practisch ge
deelte van 'het Jeugdverkeersexamen
wordt dit jaar gehouden op 12 mei en
op 16 mei. Start en finisch zijn zoals
gewoonlijk bij de Schouwburg aan het
Molenwater. Diverse Lagere Scholen uit
Middelburg en de dorpen uit de omtrek
doen hieraan mee.
WESTKAPELLE. Enkele arbei
ders van de Polder "Walcheren vonden
gisteren tijdens werkzaamheden aan het
grote hoofd een granaat. De rijkspolitie
zorgde ervoor dat het projectiel werd
weggehaald. In afwachting van de
komst van de mijnopruimingsdienst
werd het oorlogstuig zolang in de ka
zerne opgeslagen. Later op de dag
maakte de mijnopruimingsdienst een
einde aan het „leven" van de granaat.
Tafeltennis in Domburg
DOMBURG. Ofschoon onlangs de
instuif het winterseizoen voor de plaat
selijke jeugd sloot, heeft men zich in
de jeugdherberg toch belast met de or
ganisatie van de tafeltenniskampioen
schappen 1961 voor Domburg. Er waren
twintig deelnemers. Na spannende wed
strijden werd Wim de Pagter kampioen
en veroverde de wisselbeker.
gfÊÊÊÊÊÊÊÊH
SB door
IKZAL-HET 1
evem
TERUGZETTEN. J
r.WtLOE LIEVER KOFFIE
DANTHEE? j-
<2>HOM MAAR ÉéN KEER VOOR
KOPRÊÊNTW6É KEER VOOR
TH BE
LiinniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnimiiiiiniiiniiiiiiiiiiiiiHiiiinniuiiiiiiiiiinfniniiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiini
70. Kappie en Balein kwamen er wel
dra achter hoe de oude goudschat in de
bol terecht was gekomen. Balein vond
op de munten Kappie's zeekaart terug.
Op de achterkant waren met een zach
te steen enkele onbeholpen tekens ge
krabbeld.
„Neemaar...!" riep de viskundige be
wogen. „Moeten jullie nu toch eens ho
ren wat hier staat! „Afscheidsgeschenk
van Arie"..., och, och, zijn eerste men
selijke woordjes... De goeierd!"
„Een goeierd is het zeker!" zei Kap
pie, geroerd naar de stapel munten kij
kend. „Laat niemand ooit nog één
kwaad woord van een potvis zeggen, of
menen dat die beesten niet tot tien kun
nen tellen! Hij weet ja bijna tot op de
cent nauwkeurig hoeveel achterstallige
belasting ik moet betalen...!"
Met de beste herinneringen aan hun
dikke vriend namen zij daarna af
scheid van de plek, waar zij zoveel
bewogen gebeurtenissen hadden mee
gemaakt. Balein declameerde voor de
laatste maal het gedicht „Blobbelom"
over het stille water, een gevoelige at
tentie, die door de potvis zeer op prijs
werd gesteld....
-Einde van dit verhaal-
20. Op die dag onderbrak Otto zijn
tocht meerdere malen om eens wat te
rusten. Hij had een vermoeiend etmaal
achter de rug en daarbij was het van
dat echte lome weer. Zo vorderde hij
slechts langzaam, maar hij vond dat
het geen kwaad kon om er eens zijn
gemak van te nemen.
Tortruda was toch wel een heel lief
meisje! Als hij zo in de schaduw neer
zat en zijn paard wat liet grazen, kon
hij de gedachte aan haar olijke lach
niet onderdrukken. Weliswaar, toen Ot
to htd bemerkt, dat de vreemde vede
laar haar een ring in de hand wilde spe
len, was haar optreden stug geworden
trouwens, wat was er waar van Ro-
chus' bewering, dat hij in de burcht
een Rheaan had gezien' Hè, daar had
je het weer! Hij zat met zijn gedach
ten weer middenin de Lageveldse ver
wikkelingen!
Ongeduldig stond hij op, om weer ver
der te gaan. Het werd donkerder. Het
landschap veranderde. Beboste stroken
werden afgewisseld door stukken kale
rots.
Daar was hij opeens niet meer alleen.
Een vreemd soort vogelschrik stond
voor hem en keek hem met holle ogen
aan. Een mond had de kop niet en de
haardos was van oud stro.
„Goedenavond", zei Otto stomver-
baasa.
Een hol, fladderend geluid was het
antwoord.