vraagt
hierom
GERED
LEVENS WORDEN
.Dokter
Kersten
Himmler wordt vertrouwelijk
ÉrtiËffl
Valse aangifte van beroving
moest oplichting maskeren
I KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS 1
Uit de kerken
V rijdag 21 april 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
MIJN OOM.
s HEEFT
L een
GEHEIMEN
PRUIKEN g
SJAANTJE
Ernie
Bushmilier
Dokter, u moet bij mij blijven
Onschatbaar
Honorarium
„Bel op"
Het uiterste
VOLGENDE KEER:
FLITS
GORDON
in het
heelal
Dan Barry
DE
TINTELS
Pag. 2
rw v ?y -
r HELEBOEL
*T VENSTER
HEDEN:GROTÉ GEHEIMEN
PAG. V
OOM 5 W'z////////
HERMAN.^
21-3. Wanneer hij, voor zich, in het
maanlicht, niet duidelijk de voetsporen
van de drie mannen had kunnen zien
zou Otto gedacht hebben dat hij ge
droomd had. De Rheanen! Dat vreem
de volk had hij nog nimmer ontmoet,
in kleine groepjes zwierven zij door de
landen, en veel slechts werd over hen
verteld. Vreemde gebruiken hadden ze,
trouwens, daar had hij nu al even mee
kennis gemaakt. Ongewapend op een
nachtelijke rooftocht...want dat ze de
gouden haan gestolen hadden stond voor
Otto vast. Maar van wie dan? Aan wie
zou dat ornament kunnen toebehoren?
„De Kheanen stelen slechts wat hun
toekomt!" had de jongeman gezegd, en
zeker, het vreemde voorwerp paste wel
bij deze vreemde mensen.
Otto zette de gedachte aan zijn ont
moeting van zich af. Hij voelde zich
eigenlijk niet goed wakker, alsof de vol
le maan hem vreemde droombeelden
had ingegeven. Hij zuchtte eens, krab
belde zich in de haren en zocht zijn
paard op.
Hij had, stapvoets, nog maar een kor
te afstand afgelegd, toen hij weer (en
gerucht hoorde. Het trof ongelukkig, dat
hij juist op de top van een heuvelrug
stond, midden in het volle maanlicht.
Maar daar maakte hij nu dan maar ge
bruik van de omgeving snel in zich
op te nemen.
De stofwolk van een ruitertroep snel
de recht op hem af.
Himmler, de opperbeul van nazi-
Duitsland, de man die in zijn werk
kamer met onbegrijpelijk sadistische
lust de marteldood van miljoenen
heeft uitgedacht en georganiseerd,
had een uiterst pijnlijke maagkwaal.
Velen hebben nooit begrepen hoe
Felix Kersten, de Finse masseur, die
Himmler van zijn vreselijke pijn af
hielp, zoveel invloed op deze mense
lijke satan heeft knnnen krijgen. Als
Himmler echter een maagaanval
had, was hij machteloos als een
kind. De pijn maakte hem razend en
slechts Kersten was in staat zijn li
chaam weer tot een werkend orga
nisme te maken. Daarbij was Himm
ler doodsbang, dat Hitier iets van
zijn kwaal zon merken, omdat hij
vreesde, dat dit voor Hitier een aan
leiding zou kunnen zijn hem aan de
dijk te zetten. In ongenade te vallen
bij Hitier stond voor Himmler gelijk
aan de dood, want hij had vele
machtige vijanden, die hij slechts
de baas kon blijven als hoofd van
de geheime politie.
Grote spijt"
Nadat de van pijn kronkelende
Himmler de eerste keer dat Felix
Kersten bij hem was, een kwartier
op de divan bad gelegen, waren de
krampen verdwenen. Himmler, die
al bij morfine geen baat meer had
kunnen vinden, wist van blijdschap
niet wat hij moest doen: „Dokter,
dit is geweldig", riep hij uit, „u
moet bij mij blijven. Ik zal u onmid
dellijk bij de S.S. laten inschrijven
met de rang van Obergruppenfiih-
rer".
Felix Kersten zag het schriele,
halfnaakte ventje voor zich, dat zich
weer almachtig waande nu de pijn
was geweken. Hij begreep, dat hij
zeer voorzichtig te werk moest gaan.
Er waren Duitsers, die voor minder
dan het weigeren van een officiers
rang bij de S.S., in de martelkamers
van de Gestapo terecht waren te-
komen.
Hij dacht even na en sprak toen:
„Reichsfuhrer, ik ben zeer gevoelig
voor de eer die u mij aandoet, maar
tot mijn grote spijt is het mij niet
mogelijk uw voorstel aan te nemen.
Ik woon namelijk in Holland en heb
daar een gezin en een groot aantal
patiënten. Ik beloof u echter, dat ik
onmiddellijk zal komen, wanneer u
weer krampen krijgt".
De weken die volgden was Kersten
een vaste gast op het hoofdkwartier
van Himmler. Iedereen had de
meest uitdrukkelijke order om de
dokter niets in de weg te leggen en
met de grootste voorkomendheid te
behandelen. Tijdens iedere behande
ling werd Himmler vertrouwelijker
tegen zijn masseur. Men moet zich
om dat voor te stellen indenken, dat
het schriele mannetje, wiens lichaam
door afschuwelijke pijn werd ontta
keld en gekneusd, tijdens de behan-
delig de krampen langzaam voelde
wegzakken, alsof hij dreef op een
stroom van gelukzaligheid.
„Binnenkort
Toen Himmler voor de achtste
maal zijn pijn voelde wegzakken on
der de handen van Felix Kersten,
verklaarde hij rustig: „Binnenkort
hebben we oorlog. De Führer wil
het".
Zes maanden later, terwijl Kersten
op vakantie was op zijn buitengoed
Hartzwald, werd hij onverwacht bij
Himmler ontboden. De man had
weer een aanval. Toen de pijn weg
zakte, zei hij glimlachend: „Over
een paar dagen vallen onze troepen
Polen binnen".
„Maar dat betekent wereldoorlog",
schrok Felix Kersten.
Himmler glimlachte: „TJ spreekt
als iemand, die nergens iets van be
grijpt. Engeland en Frankrijk zijn
zo zwak, dat zij ons onze gang zul
len laten gaan zonder tussenbeide te
komen. Gaat u maar rustig naar
Den Haag terug. In tien dagen is
alles achter de rug".
In Den Haag hoorde Felix Kersten,
aat Duitsland Polen had aangeval-
len en dat Frankrijk en Engeland
aan Duitsland de oorlog hadden ver
klaard.
mmiiimiiiiiitiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiMiiHiiMiiiiiiiitniiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
■k Felix Kersten komt in Nederland
aan om door de Enquête-commissie te
worden gehoord.
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG. Twee jaar met aftrek
en terbeschikkingstelling van de regering
heeft de Haagse officier van justitie ge-
eist tegen de 43-jarige administrateur
T. H. M. van L„ die een serie oplichtin
gen heeft gepleegd en zich uit de schul
den heeft willen werken met een valse
aangifte van beroving.
Vorig jaar herfst had Van L. bij vrou
welijke kennissen geld geleend, met het
verhaal dat hij geld uit een erfenis
kreeg, maar dat hij de zaak nog in Nij
megen moest regelen met een notaris
Ter zitting weigerde hij de naam van
de notaris en de herkomst van het geld
te noemen. Het zou zwart geld zijn uit
de oorlog, dat de notaris in moeilijk
heden zou brengen. Overigens ontkende
van L. de vrouwen te hebben opgelicht.
Zij hadden hem eerst geld gegeven en
toen pas had hij van de erfenis verteld,
zo beweerde hij.
Eind november was hij de politie ko
men vertellen, dat hij, in het Haagse
Bos fietsend, van zijn portefeuille met
1050 gulden was beroofd. Ook over de
herkomst van dit geld wilde hij zich niet
uitlaten.
Van L. heeft zich in één klap uit de
schulden willen werken, zonder dat dit
hem een cent zou kosten, meende de
officier. De raadsman vond, dat de mo
gelijkheid toch bestaat dat Van L's ver
haal waar is. Geef hem de kans het te
bewijzen, zo bepleitte hij, want Van L.
heeft gezegd het geld te hebben kunnen
innen als hij nog een maand op vrije
voeten zou zijn geweest.
DEN HAAG. Het Tweede-Kamer
lid de heer Westerhout (P.v.d.A.) heeft
de ministers Van Aartsen en De Pous
gevraagd of de regering de speculatieve
uitverkoop en versnippering van grond
die voor de recreatie belangrijk is nog
steeds verantwoord acht, gezien het te
kort aan recreatieruimte in ons land.
Als illustratie heeft hij bij zijn vraag
enkele advertenties uit een Duitse kran'
gevoegd, waarin Nederlandse grond te
koop wordt aangeboden.
53. Fluisterend stonden Kappie en jo
nas Balein op de pier te
wat zij voor Arie konden doen.
„Luister", zei Kappie. „Ik geloof, dat
ik er ja iets op gevonden heb. Je
gaat terug naar die Piste en je laat
die kniezebieter geloven, dat je met
hem in zee gaat. Dan begin je Arie
zijn kunstjes te leren. Maar morgen
onder de voorstelling, als iedereen bin
nen is
De rest van zijn plan fluisterde Kap
pie zo zachtjes, dat de zee weinig
moeite had om het met zijn geruis te
overstemmen.
Niet veel later keerde Kappie tevreden
terug aan boord van de Kraak, terwijl
Jonas Balein de potvis braaf door hoe
pels leerde springen en muntstukjes
het opduiken, allemaal onder de triom
fantelijke blik van Pablo Piste.
Wanneer de spullebaas echter had ge
weten, welke instructies Balein de pot
vis in het Povi toevoegde, had hij ver
moedelijk wel anders gekeken.,.. 1
30
Daarvan maakte Mare gebruik om
te zeggen: ,,U handelt toch in apen
dan kent U zeker ook wel iemand
die ons twee kikkers wil verkopen."
,,U kunt in elke plaats ter wereld
elk dier dat U maar wilt krijgen, als
U mijn naam noemt!"
Het adres dat hij hun gaf werd
haastig genoteerd en veilig opgebor
gen in Abel's portefeuille bij de
andere trofeeën.
„Jammer dat Dino niet heeft ge
zegd dat we een walvis moesten
meebrengen uit New York," zei
Mare. „Die hadden we daar vast ook
wel gekregen, denk ik."
Een, poosje later stonden ze voor
de centrale gevangenis, nog nooit had
den ze zo'n onplezierig bouwsel ge
zien. Het was drie verdiepingen hoog
en alle vensters waren getralied.
Ze belden en er ging een luikje
open in de massieve deur. Het ge
zicht van de portier deed hun den
ken aan een beul. Maar zo gauw hij
de apenhandelaar zag kierde de deur
net ver genoeg open, om achter el
kaar naar binnen te kunnen gaan.
Ze kwamen op een binnenplaats.
In het midden stond een toren met
grote ronde ramen, zodat de bewa
kers een vrij uitzicht hadden op elk
deel van de gevangenis. In die toren
was het kantoor van de directeur.
Die directeur was gestoken in een
keurige khaki-uniform. Hij was le-
gerkolonel. Hij drukte de reizigers
hartelijk de hand en luisterde gedul
dig en aandachtig naar hun verhaal.
Abel en Mare lieten niets onbeproefd
om in een goed blaadje te komen.
Per slot van rekening was dit hun
laatste kans. Zijn reactie zou het
verschil tussen slagen en mislukken
betekenen.
Maar niemand voelde zich eigen
lijk echt op zijn gemak, met uitzon
dering van de directeur misschien,
die, naar hij vertelde, al vijf en
twintig jaar dit baantje uitoefende.
Mare maakte zo uitvoerig moge
lijk duidelijk waar het hun om te
doen was.
„Nu, ik heb gedurende mijn car
rière een massa gekke dingen mee
gemaakt," zei de directeur toen
Mare zweeg, „maar ik moet zeggen
dat dit voor het eerst is dat twee
volkomen vrije en onschuldige Euro
peanen me komen vragen om te
worden opgesloten! U weet niet wat
voor klanten ik hier heb Weet U
wel dat U tussen de grootste boe
ven van het land terecht zoudt ko
men?"
Hij scheen maar niet te kunnen
begrijpen dat dit niets betekende,
TOEN Kersten in april 1940
voor zijn jaarlijkse reis naar
Den Haag een uitreisvisum aan
vroeg werd hem dit geweigerd
en wekenlang was hij op zijn
buitengoed Hartzwald, de ge
vangene van Himmler. Tien mei
1940 werd hij naar Berlijn ont
boden.
„U hebt ongetwijfeld het
nieuws al door de radio ge
hoord", informeerde Himmler
opgewekt.
„Ik heb niets gehoord", antwoordde
Kersten ontstemd.
Himmler straalde van blijdschap:
„Onze troepen zijn Nederland binnen
gevallen. Zij gaan dit broederland, dit
zuiver-Germaanse volk bevrijden van
de Joodse kapitalisten, waaraan het
is onderworpen".
„In dat geval heb ik hier niets meer
te maken", zei Kersten, „ik vertrek
naar Finland".
Himmler werd niet boos, maar toon
de zich wel uiterst verbaasd: „Ik heb
u geen uitreisvisum laten geven, om
dat ik u wilde beschermen tegen on
ze mannen in Nederland, de Neder
landse nationaal-socialisteh en hun lei
der Mussert. Het is hun bekend hoe
verbonden u bent geweest met het Ne
derlandse Hof, dat geheel verjoodst
is en waarvan wij nu een zuiver-Ger-
maans volk gaan bevrijden".
KERSTEN keek Himmler peinzend
aan: „Hij gelooft het, hij gelooft
het werkelijk", dacht hij verwonderd
en vertrok. Op de Finse ambassade
werd hem een visum geweigerd:
„Ons land wil, dat u met Himmler
in contact blijft. Dit kan voor ons van
onschatbare waarde zijn", werd hem
te verstaan gegeven.
In de dramatsiche zomer van 1940
redde Felix Kersten zijn eerste men
senleven. Een van de groot-indus
triëlen, die Kersten met Himmler in
contact had gebracht, had hem ge
vraagd bij Himmler te willen pleiten
voor een fabrieksopzichter, die om po
litieke redenen in een concentratie
kamp was gegooid.
Het lot kwam Kersten, die niet wist
hoe hij zo'n verzoek moest inkleden,
te hulp. Toen hij eind augustus 1940
eens bij Himmler de pijn had wegge
masseerd, herinnerde Himmler zich
plotseling, dat hij zijn masseur nooit
enig honorarium had betaald. Omdat
Himmler er graag prat op ging, dat
hij in tegenstelling tot vele hoge partij
functionarissen niet geldelijk van zijn
positie profiteerde, zei Kersten: „Ik,
neem geen honorarium van arme men
sen".
Himmler was diep ontroerd: „Maar
mijn beste dokter, hoe moet ik u dan
belonen?"
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
IZ"ERSTEN vertelde later, da thïj
zich er nauwelijks bewust van was
wat hij op dat moment deed. Hij haai
de het briefje, waarop de naam van
de opzichter stond, tevoorschijn en gaf
het aan Himmler: „Reichsfuhrer dit
is mijn honorarium de vrijheid van
deze man".
Himmler maakte een beweging van
schrik, maar zei, nadat hij de naam
had gelezen: „Natuurlijk willig ik dit
verzoek in, omdat het van u komt".
Vervolgens riep hij zijn secretaris Ru
dolph Brandt: „Neem dit briefje",
klonk het bevel, „en laat deze gevan
gene vrij. Dokter Kersten vraagt hier
om".
De redding van het tweede slacht
offer ging moeilijker. Felix Kersten
had van Himmler opdracht gekregen
zijn huis in Den Haag te verkopen en
verbleef daartoe begin september 1940
in Nederland. Daar hoorde hij, dat de
Haagse antiquair Bignell, een goede
kennis van hem, was gearresteerd.
In opdracht van Himmler moest
Kersten zich iedere dag bij Rauter,
de chef der Gestapo in Nederland,
melden. Toen hij van de arrestatie
van Bignell had gehoord, spoedde hij
zich naar Rauter: „Ik wil, dat u deze
man vrij laat, ik sta borg voor hem".
iiiiiiiiiiiiiimiiiiiiii
RAUTER kreeg een woede-aanval
over de brutaliteit van die merk
waardige vreemdeling en het gesprek
kreeg het eenzijdig karakter, dat ie
dereen zich herinnert, die tijdens de
bezetting een meningsverschil kreeg
met een Duitse autoriteit. Kersten,
niet gewend zich te laten afblaffen
verloor ook zijn gewone kalmte en
riep op een gegeven moment: „Bel
Himmler voor me op". Rauter ver-
stiifde.
Zelfs hij, de chef van de Gestapo in
Nederland, mocht niet anders dan via
Heydrich de chef van de Gestapo met
Himmler spreken. En deze Finse dik
zak.... Rauter bulderde nog eens flink,
maar toen Kersten op een gesprek
met Himmler bleef aandringen, greep
hij de telefoon. Het gesprek kwam
vrij spoedig tot stand. „Dokter, ik heb
zo'n vreselijke pijn, kunt u zo vlug
mogelijk komen", klaagde Himmler
door de telefoon.
De chef van de gestapo in Neder
land, Rauter, voor zijn rechters in Neu
renberg. In september 1940 ontfutselde
Felix Kersten aan hem het tweede men
senleven, dat hjj redde.
Kersten haalde opgelucht adem en
pleitte voor zijn Nederlandse vrien
den. „Goed, dokter, goed", kreunde
Himmler, „geef mij Rauter maar
even". Het werd een eenzijdig ge
sprek. Rauter stond in Den Haag ge
durende het gehele gesprek in de hou
ding achter het telefoontoestel en deed
niets anders dan „Jawohl, Herr
Reichsfuhrer" stamelen.
DE arrestaties in Den Haag wer
den stopgezet. Een dag later mas
seerde Felix Kersten bij een kreunen
de Himmler de pijn weg. Hij had een
nieuwe en machtige vijand er bij ge
kregen: Rauter. Hij had ook met me
dewerking van Himmlers secretaris
Rudolph Brandt een feilloos systeem
voor verbindingen met Nederland op
gebouwd. Brandt had namelijk voorge
steld, dat enkele Nederlandse vrien
den van Kersten hem van de toestand
in Nederland op de hoogte zouden hou
den door brieven te zenden met het
veldpostnummer van Himmler, de eni
ge brieven, die niemand durfde te
censureren. Daar Brandt als secreta
ris alle post van Himmler het eerst
in handen Jcreeg, kon hij gemakkelijk
de brieven voor Kersten onderschep
pen. Gedurende de hele oorlog heeft
Kersten op deze wijze brieven uit Ne
derland ontvangen en menigmaal heeft
hij kunnen ingrijpen om rampen te
voorkomen.
iiiimmiiiiiimitmtimHimim
TOEN de oorlog afgelopen was, werd
Rudolph Brandt als de secretaris
van Himmler gearresteerd. Daar
Himmler zelfmoord had gepleegd,
werd Brandt verantwoordelijk gesteld
voor alle onmenselijke decreten en or
ders, die via zijn bureau waren ver
stuurd. Felix Kersten heeft het uiterste
gedaan om Brandt te redden, maar hij
was als masseur van Himmler zelf
een verdacht persoon, die zijn arresta
tie ontliep door tijdig uit te wijken
naar Zweden.
Rudolph Brandt, die vijf jaar lang
zijn leven had gewaagd om Kersten
zijn reddend werk te laten doen, werd
schuldig bevonden aan het bedrijven
van oorlogsmisdaden en in Neuren
berg opgehangen.
Enkele weken geleden is de opper
ste kampbeul van Gusen en Vught,
Chmielewski, van wie men weet, dat
hij vele tienduizenden moorden heeft
begaan en van wie bewezen is, dat hij
minstens 293 mensen eigenhandig heeft
vermoord, veroordeeld tot levenslange
gevangenisstraf. Zijn verdediger had
vrijspraak gevraagd.
Ook het recht drijft soms op de
stroming van het getij.
Alle Nederlanders
moeten naar Polen I
vergeleken met de voldoening die
het winnen van een weddenschap op
levert.
„En wat dat ontslagbewijs be
treft," ging de directeur verder, ,,U
zoudt even goed kunnen vragen om
de maan met een hekje eromheen.
In de hele strafgeschiedenis van het
rijk is er nog nooit zo'n verzoek in
gediend."
Na de vergeefse tussenkomst van
de minister van justitie in eigen per
soon vonden ze het niet verstandig
langer aan te dringen. Als ze iets
zouden zeggen wat ze graag hadden
willen zeggen, zou dit vroeg of laat
de ambassadeur ter ore komen, en
ze zagen er niets in om de wedden
schap te winnen alleen om zichzelf
te benadelen en misschien zelfs een
breuk te veroorzaken in de diploma
tieke betrekkingen tussen Thailand
en België.
Mare wierp de handdoek in de
ring. „Dank u wel, kolonel. We be
grijpen het allemaal volkomen."
„Misschien zoudt u onze gevange
nis eens willen bezichtigen?" bood
de directeur aan.
Gewapende wakers liepen heen en
weer langs de zwaar getraliede cel
len. Door de tralies heen werden de
bezoekers met stomme verbazing ga
degeslagen.
Voor een lege cel bleef de direc
teur staan. „Zoudt u er iets aan
hebben als u zoudt kunnen bewijzen
dat u werkelijk opgesloten bent ge
weest in een cel van de centrale ge
vangenis van Bangkok?"
„Absoluut! Maar hoe zouden we
dat kunnen bewijzen?"
„Dat is eenvoudig genoeg. We le
nen u een paar uniformen, sluiten
even u op en laten u fotograferen."
„Kolonel we weten nauwelijks
hoe we u moeten danken!"
Marc was de eerste die het boeve-
pak aan had. „En dan beweren ze
nog dat kleren de man maken
merkte hij ietwat wrang op.
„Zeur niet", zei Abel. „Iedereen
is ten slotte een potentiële misdadl-
door
PAUL, OB LAAT WIUÊMH
TOCH NIET VAN
ALKMAAR WINNEN?
WAAROM
NIET?
Rudolph Brandt, de secretaris van
Himmler, moest in 1945 de verant
woordelijkheid dragen voor al de da
den van Himmler, die door hem pro
forma waren mede-ondertekend. Hoe
wel Felix Kersten zyn uiterste best
deed om de rechters duidelijk te ma
ken, dat Brandt voor hem een onmis
bare hulp was geweest by het redden
van mensenlevens, werd Rudolph
Brandt ter dood veroordeeld en opge
hangen.
ger!"
Even later zaten de namaakboe-
ven achter de tralies. Voor de deur
stond een tot de tanden gewapende
bewaker, die blijkbaar helemaal niet
snapte wat er eigenlijk gebeurde. De
buren bekeken hun nieuwe buren met
kennersblik, terwijl de kolonel de ge
vangenisfotograaf ging optromme
len.
Maar de fotograal was niet van te
voren gewaarschuwd en dus nergens
te vinden. De minuten verstreken. Al
le bewakers die geen dienst hadden
kwamen een kijkje nemen, zo gauw
het verhaal de ronde had gedaan.
De enigen die niet lachten waren de
echte bewoners van de aangrenzen
de cellen. Die konden werkelijks niets
in de situatie ontdekken.
NI EM AND KAN TEGEN ALK
MAAR OP, SUFPERO.
DAAR IS MOEDER GEBOREN
EN GETOGEN .'TIS MAAR
GOEDjDATIKOEVAN-
avondmelp.'
HERV. KERK
Beroepen te Hardinxveld-Giessendam,
J. R. v. Cuperus te Waddinxveen.
Bedankt voor Lunteren Jac. Vermaas
te Veenendaal.
GEREF. KERK
Beroepen te Assen, vae. D. Seheele A.
Vellema te Eindhoven.
Bedankt voor Paesens J. de Waard
cand. te Rijsoord.
Bedankt voor Siddeburen, J. Wolven
te Urk.
GEREF. (VRIJGEM.)
Beroepen ete Veenendaal. K. B. Hol-
werda, kand. te Kampen.
CHRI T. GEREF. KERKEN.
Beroepen te Hilversum O. W. v. 't
Spijker te Drogeham.
UNIE VAN BAPTTSTENGEM.
Beroepen te Den Helder H. J. Stuk-
ker te Vriescheloo.
GEREF. GEM.
Beroepen te Krabbendijke, tweede
.maal. Chr. v. Dam, te Rotterdam-Z.
opera mundi KFS